รวมเรื่องสั้นหนังสือร้องไห้

ลำดับตอนที่ #3 : คำตอบเหนือคำตอบ 3

เขานิ่งไปพักใหญ่  ภายในใจเขาสัญญากับตัวเองว่าจะไม่ทำให้ตนเองต้องตกอยู่ที่นั่งลำบากเป็นเด็ดขาด เพราะอาการลนลานส่อพิรุธให้คนอื่นสังเกตเห็น

              "ว่าไง พ่อหนุ่ม ติดใจกาแฟยกล้อของโอวแป๊ะหรอกหรือ? "  ชายแก่ที่เขาเหลือบมองกลับชวนเขาคุยอย่างไม่น่าเชื่อ แล้วยังคุยต่อไป

               "ถูกคอใช่ไหมล่ะ บางคนถึงกลับแวะลงมาสั่งเครื่องดื่มทุกครั้งที่ผ่านมาหลังจากได้ชิมรสในครั้งแรกแล้ว"

                เขาพยักหน้า แต่ภายในสมองกลับค้านกับการกระทำ เขาคิดว่าการที่เขาต้องมาอยู่ที่ตรงนี้ นั้นมิใช่รสของเครื่องดื่มหรอก ใจอันร้อนรุ่มต่างหากที่สั่งเขามา

                 "ลุงเป็นขาประจำของร้านนี้เหรอครับ" เขาถามอย่างสุภาพ

                 ลุงคนนั้นอยู่ภายใต้ผ้าฝ้ายย้อมคร่ำเหมือนกับชาวบ้านคนอื่นๆที่นั่ง หันมามองหน้าเขา   ด้วยสายตาที่เขาเองก็เดาความรู้สึกไม่ออก  แกพยักหน้าอย่างช้าๆ แล้วจึงกล่าวเสริมต่ออีกอย่างสั้นๆ ว่า

     "ลุงมักจะมานั่งสังสรรค์กับบรรดาเพื่อนๆรุ่นเดียวกันทุกเย็นเสมอ…. "

                  หลังจากคุยกับลุงอย่างถูกคอ ราวกับคนรู้จักกันมาก่อน เป็นเวลาเกือบชั่วโมงแล้ว เขาเริ่มคลายความกระวนกระวายใจลงอย่างมาก   แล้วความคิดที่วิ่งกลับไปวนมาราวกับเป็นลูกตุ้มนาฬิกาแบบโบราณก็ค่อยๆ วิ่งไปกลับช้าลงเรื่อยๆ  ตอนนี้ เขาต้องการคำตอบให้กับเหตุการณ์ที่เป็นเหมือนห่วงเหล็กยักษ์ซึ่งคล้องตรึงไม่ให้เขาก้าวไปไหนได้เลย  เขาคิดถึงคำถามที่นำพาเขามาสู่ที่นี้  มันติดอยู่ในหัวสมองและค้างอยู่ในใจเขา และทำให้เกิดความขัดแย้งในตัวเขา

                      ตอนนี้ เขาเริ่มมั่นใจในอารมณ์ตัวเองมากขึ้น   เขาคิดว่าตัวเองเริ่มควบคุมจิตใจตนเองได้มากขึ้นเรื่อยๆตามลำดับ เขาสูดลมหายใจเข้าอย่างช้าๆ พลางคิดไปว่า  บางที…เขาควรจะได้เริ่มทำสิ่งที่ถูกต้องเสียที  เมื่อคิดได้เช่นนั้น  เขาจึงเอ่ยถามถึงเรื่องที่ตนเองติดค้างอยู่เพื่อให้ได้ซึ่งความกระจ่างเสียที  หัวสมองเขาจะได้ไม่ปั่นป่วนเพราะความคิดที่ขัดแย้งกันเองอีกต่อไป เขาไม่อยากสับสนอีกต่อไปแล้ว

                  "ลุงรู้ข่าวคนแก่ที่โดนรถชนที่ถนนปากทางเข้าหมู่บ้านไหมครับ?"    ประโยคคำถามนั้น หลุดไปจากปากเสียที เขารู้สึกสบายใจขึ้น ทันทีที่คำถามนั้นหลุดออกจากปากไป