ในความรักมีเพียงเธอตลอดไป

ลำดับตอนที่ #2 : บทที่ ๑ เวลาบนรถไฟ ๒

                                  บทที่ ๑ บนรถไฟ ๒

               เสียงรถไฟยังดังกุกกัก เป็นจังหวะ ผมยังคงนั่งอยู่ที่เดิมตรงกันข้ามกับเขา ในความทรงจำ

ร่ำร้องหวนให้เขาระลึกถึงอีกครั้ง ใบหน้าเขามีประกายแวววับขึ้นมาอย่างกระทันหัน เขายิ้มมุม

ปากก่อนหันหน้ามามองผมอย่างคนอารมณ์ดี แล้วพูดว่า

                  " คุณเตรียมตัวฟังให้ดีน่ะ เพราะว่าผมไม่ค่อยได้คุยกับใครสักเท่าไร บางทีเวลาผม

เล่าอาจจะทำให้คุณงุนงง "               

                    ผมพยักหน้าแล้วหยิบปากกาลูกลื่นสีน้ำเงินออกมาจากกระเป๋าเสื้อ กับเศษกระดาษ

แผ่นเล็กๆที่เตรียมมาเสมอ เผื่อเอาไว้จดแนวเรื่องเวลานึกอะไรดีๆออกมา  ผมมองหน้าเขาอีกครั้ง

หนึ่ง เพื่อบ่งเจตนาว่าผมพร้อมแล้ว

                     เขายิ้มเปื้อนความสุขออกมาจนได้ มันทำให้ผมนึกอิจฉาในตัวเขาทีเดียว ที่ดูราวกับเขา

ช่างโชคดีมหาศาลเหลือเกิน อาจเพราะทั้งชีวิตเขาคงพบแต่เรื่องที่ดีตลอดผิดกับผมกระมัง แล้วเขา

ก็เล่าเรื่องนั้นออกมา

                  "วันนี้ เมื่อยี่สิบปีที่แล้ว มันเป็นครั้งแรกที่ผมได้เจอเธอ แม้เป็นช่วงเวลาเพียงน้อยนิด ไม่

มากมายอะไรนักหนา แต่ความสุขนั้นช่างมากมายเหลือคณานัก เกินกว่าที่ผมจะนึกบอกคุณให้

บันทึกลงหนังสือได้  ความสุขนั้นยังอยู่ มันยังคงลอยเรื่อยๆในตัวผม ในหัวใจ และสมองนี้ "

เขาหยุดพูดพลางชี้นิ้วไปที่ท้อง หน้าอก และศีรษะ แล้วเขาก็พูดต่อเมื่อเห็นผมงงๆ   " ตราบจน

ปัจจุบันนี้  วันที่ผมไม่มีเธออยู่ข้างๆอีกต่อไป "

                    ผมหยุดฟังเขาอย่างตั้งใจ อารมณ์ที่พาไปของเขานั้น ทำให้ผมรู้ได้ทันทีว่าเรื่องนี้น่า

ติดตามมากเพียงใด

                  เขาหยุดเล่าสักพัก ราวกับพยายามรวบรวมความคิดขึ้นใหม่ ก่อนกล่าวต่อ  

                " ผมเคยคิดว่าเป็นเพราะพรหมลิขิตหรอกหรือ?  

                   จะเชื่อเรื่องราวนี้ดีหรือเปล่าหนอ ?

                   หากเป็นแต่ก่อนพบเธอ ผมไม่เคยคิดเชื่อเรื่องราวนั้นเลย ทำไมน่ะหรือ ?

                   ก็เพราะผมรู้แต่เพียงว่า การได้มามีชีวิตนั้นมันยากแล้ว   

                   หากแต่การได้ปักใจเชื่อในบางสิ่งนั้นทำได้ยากกว่านั้นนัก"

                   เขาหยุดเล่าอีกครั้งหนึ่ง แล้วจึงหยิบน้ำชาขึ้นมาจิบ พร้อมทั้งยื่นขวดชาอีกขวดให้ผมด้วย  หากแต่ผมปฏิเสธ  เขาจึงมองไปข้างนอกด้วยท่าทางชี้ชวน ก่อนที่นิ้วแหงนขึ้นไปบนท้องฟ้าเหมือนต้องการให้ผมดูอะไรบ้างสิ่ง ออกไปนอกหน้าต่างรถไฟ   

                  "คุณเคยเห็นดวงจันทร์บ้างไหม ?"  เขาถามพบ

                  ผมพยักหน้า

                  "เคยเห็นมันตอนเป็นสุขบ้างไหม ?" เขาถามอีก

                  ผมส่ายหน้าอย่างไม่เข้าใจ

                  "แล้วตอนที่เป็นทุกข์ร้อนล่ะ?"  เขาถามราวกับอยากให้ผมตอบ

                  คราวนี้ผมส่ายหน้าอย่างงงๆ

                 " แล้วเคยเห็นมันร้องไห้บ้างไหม ? "  เขาถามรุกไล่

                 คราวนี้แหละ ผมส่ายหน้าเป็นการใหญ่

                 เขาหัวเราะอย่างมีความสุข แล้วเอนหลังติดมุมผนังพิง ตาก็มองไปที่ท้องฟ้าเบื้องบน

                " คุณอยากรู้ไหม ว่าจะดูมันออกได้อย่างไร ?"  

                 ผมรีบพยักหน้าด้วยความอยากรู้

                "นี้ไหง พระจันทร์เป็นสุข " เขาวาดมือเป็นทรงโค้งหงาย (ครึ่งดวงจันทร์ล่าง)

               "นี้ไหง พระจันทร์เป็นทุกข์ " เขาวาดมือเป็นทรงโค้งคว่ำ (ครึ่งดวงจันทร์บน)

               "แล้วนี้ไหง พระจันทร์ร้องไห้ น้ำตาอาบแก้ม" เขาวาดมือทั้งสองเป็นทรงโค้งคู่ลงมาแล้วประสานกันเป็นวงกลมตรงปลายทาง แล้วปลายนิ้วทั้งสองชี้ขึ้น (ครึ่งดวงจันทร์ซ้าย-ขวา)

               "คุณเข้าใจใช่ไหม?" เขาถามผมอย่างต้องการคำตอบ

               ผมอมยิ้ม พยักหน้า แล้วคิดในใจ

                    ใช่สิ   ผมเข้าใจแน่ๆ

                     ภาษากายที่ง่ายๆไม่ซับซ้อนแบบนี้  

                     ทำให้ผมกลายไปเป็นเด็กอีกครั้งหนึ่ง

                     ผมกำลังจะมีความสุขตามเขาไปแล้ว......

                รถไฟยังคงวิ่งอย่างเป็นจังหวะต่อเนื่อง ผมมองเขาอยู่เหมือนเดิม  พลางคิดไปเองต่อว่า

                      ดูเขาเป็นชายที่เปี่ยมไปด้วยความสุขเหลือเกินในคืนนี้