รวมเรื่องสั้นหนังสือร้องไห้

ลำดับตอนที่ #2 : คำตอบเหนือคำตอบ 2

               " เหมือนเดิม โอวแป๊ะ"  เสียงดังลั่นเพิงนั้น เป็นของชายแก่ผู้ซึ่งเพิ่งเดินเข้ามาสมทบในตอนหลังๆ  แกกับคนอีกสามคนต่างวิ่งเหยาะๆเข้ามาในเพิงเพิ่ม  ฝนยังตกหนักอย่างต่อเนื่องต่อไป   

                ชายหนุ่มเริ่มคิดทบทวน ความทรงจำต่างๆค่อยรื้อฟื้นขึ้นทีละน้อยๆ สมองเริ่มสั่งการอีกครั้งเมื่อได้ยินเสียงนั้น  เขาจึงรีบเงยหน้าขึ้นแล้วมองหา  เจ้าของเสียงค่อยๆเดินตรงมานั่งใกล้ๆ       แล้วตะโกนสั่งขึ้นอีกครั้งด้วยเสียงทุ้มต่ำ  เขาแอบชำเลืองมองชายแก่ดวยความระมัดระวัง  ด้วยกลัวชายแก่จะพาลสงสัยตัวเขา

เขาพึ่งลงจากรถเก๋งคันโปรด  เมื่อปิดประตูแล้ว เขาก็หันมองเส้นทางสู่ทางสามแพร่งนั้น เขาค่อยๆเดินไปตามถนนฝุ่นสีแดง  ยิ่งออกห่างจากรถมากเท่าใด   เขายิ่งรู้สึกสงบใจได้มากขึ้นเรื่อยๆ  ความทรงจำต่างๆค่อยๆเลือนไป  เมื่อเขาก้าวเดินออกไป

                แดดเริ่มอ่อนแรงลงมากแล้ว แสงสว่างลดน้อยลง ในถนนสายเปลี่ยวเส้นนี้ สายลมยามเย็นพัดโชยมามาสัมผัสกับต้นหญ้าอ่อนลู่ข้างทาง มันได้แต่โอนเอนไปมาตามกระแสลมพัด  เขาเดินคิดไปเรื่อยเปื่อย ต้นหญ้าอ่อนก็คงเหมือนกับเขาที่ไม่อาจทนทานต่อกระแสแห่งความเป็นจริงไปได้  เมื่อสายลมหนาวพัดวูบแตะผิวหน้าเป็นครั้งแรก  เขาก็ถอนหายใจแล้วหลับตาลง แล้วยืนนิ่งๆไปชั่วครู่  ช่วงเวลาไม่กี่วินาทีนั้น  เขากลับรู้สึกได้ถึงความเงียบเหงาและปัญหาที่ถาโถมเข้าใส่   ในไม่ช้า เขาลืมตาขึ้นอีกครั้ง ลมหนาวเย็นนั้นได้หอบเอาฝุ่นแดงผ่านร่างเขาไป  ผงฝุ่นแดงลอยสูงขึ้นไป แม้จะมีบางส่วนที่ติดตามต้นไม้และเนื้อตัวเขา ในเดือนที่หนาวเย็นเช่นนี้  เขาคิดในใจ  ทำไมเหตุการณ์บางอย่างยังต้องเกาะติดอยู่ในความทรงจำเขาอย่างไม่ลืมเลือน มันไม่ยุติธรรมเลย  ทำไมไม่เหมือนเจ้าผงฝุ่นแดงเหล่านี้ล่ะ ซึ่งเขาสามารถปัดมันทิ้งได้ตลอดเวลา และจากนั้น มันก็พร้อมที่จะปลิวลอยจากไปตามวิถีมันอีกครั้ง

 เหตุการณ์นั้นกลับมาอีกแล้ว   บางที เขาคงได้พบกับคำตอบที่ต้องการเสียที…

                 วันนั้น เขายังจำได้ดี มันเป็นคืนเดือนหงายที่ยาวนาน และน่ามืดหม่น  ภายใต้อากาศอันหนาวเย็นยะเยือกอย่างไม่น่าเชื่อ ในช่วงฤดูร้อนอันอบอ้าว จนเขากับเพื่อนอีกคนยังประหลาดใจ เมื่อเวลาเที่ยวเตร่สุดสัปดาห์หมดลง  เขาจึงบึ่งรถกลับเข้าเมืองหลวงด้วยความเร็วสูง โดยมีเพื่อนอีกคนนั่งมาด้วย  เขาขับรถมาจนถึงถนนฝุ่นสีแดงเส้นหนึ่ง  ในถนนเส้นนั้น เขาเห็นชายแก่คนหนึ่งท่าทางงกๆเงิ่นๆ เดินพูดบ่นอยู่ตามลำพังตรงบริเวณขอบทาง  แต่แล้วเมื่อรถกำลังจะแล่นผ่านไป 

จู่ๆชายแก่คนนั้นก็เดินตัดหน้ารถเขาอย่างกระทันหัน  แกยังคงพูดบ่นอยู่จวบจนรถพุ่งเข้าชนใส่ตัวแก  เมื่อเขาได้สติอีกครั้ง เขาก็ขับรถผ่านร่างแกไปนานแล้ว เขาได้แต่พร่ำบอกเพื่อนที่นั่งข้างๆ

"เฮ้ย!  ข้าหักหลบไม่ทัน  ข้า…ข้าชนคนเข้าวะ ไม่สิ ข้าคงเพียงแค่เฉี่ยวเท่านั้นน่ะ " เขาจดจำคำพูดตนเองในคืนนั้นได้ดี น้ำเสียงละล่ำละลัก ความตกใจกลัว  มันยังวนเวียนไปมาจนถึงตอนนี้

             "เฮ้ย! ใจเย็นๆลงน่ะ มึงแค่ชนไอ้แก่หน้าโง่ที่ทะลึ่งดันเสือกเดินตัดหน้ารถมึงเท่านั้นเอง" เพื่อนที่นั่งข้างๆในมุมมืดพูดด้วยน้ำเสียงรำคาญ

                "แต่ข้าชนคนนะโว้ย " เขาพูดแย้งในทันที พลางหันไปมองยังเพื่อนที่นั่งเบาะข้างๆ

             " ดีแล้วน่า !  มันสมควรตายแล้วหล่ะ   ไอ้เวร !  เสือกเดินตัดหน้ารถกลางค่ำกลางคืน ไม่

ดูตาม้าตาเรือ   ท่าทางมันคงอยากหาที่ตาย "   ชายในมุมมืดพูดบ่นพลางสบถแสดงอารมณ์โกรธ

ฉุนเฉียวเป็นอย่างมาก

" ข้าว่าข้าจะขับรถย้อน แก… จะได้พาไปส่งโรงพยาบาลรักษาได้ทัน " ตอนนี้ เขาเริ่ม

มีสติมากขึ้นตามลำดับ  จึงหันมาบอกกับเพื่อนที่นั่งข้างๆ

             " เฮ้ย! มึงอย่าบ้าน่า! ถ้ามึงอยากบ้า กูก็จะบอกมึงให้หายบ้าว่า   คนแก่ๆน่ะ แค่มึงเฉี่ยวโดน มันก็ตายแล้ว  ถ้ามันเสือกตาย มึงก็มีหวังได้ติดคุกข้อหาขับรถชนคนตายโดยประมาท มึงต้องเสียเงินให้โคตรมันเอาไปใช้อีก เพื่อลดโทษลบล้างกับสิ่งที่มึงทำ แล้วถ้ามันเสือกไม่ตาย มึงก็คงต้องออกค่ารักษาพยาบาลให้แม่งอีกบานตะไท ทั้งค่ารักษาพยาบาล  ค่าทำขวัญ ค่าอื่นๆอีก จิบปาถะร้อยแปด  ต้องขึ้นโรงพัก โดนสอบสวน เจอศาลพิจารณา ยุ่งยากตายห่า ทั้งๆที่แม่งเสือกประสาทจงใจเดินตัดหน้ารถมึงเอง แม่งน่ะสมควรตาย ถ้ามึงฉลาด ก็ลืมเรื่องนี้  แล้วขับรถไปส่งกูที่บ้านได้แล้ว กูจะนอน  ส่วนมึงก็ควรกลับไปอาบน้ำนอนบ้านเหมือนกัน สงบสติอารมณ์สิว่ะ  ไอ้ห่า ! นี้ตีสามแล้วน่ะโว้ย  พวกเรายังไม่ถึงกรุงเทพเลย "  เพื่อนเขาเหลือบมองนาฬิกาที่ติดอยู่กับแผงวงจรรถยนต์ โดยไม่กังวลใจกับเรื่องราวเบื้องหลังเลย

ในตอนนั้น เขาลังเลทีเดียว แต่แล้ว ในท้ายที่สุด เขาก็ตัดสินใจตามที่เพื่อนบอก  เมื่อขับรถจากไปแล้ว เพื่อนเขายังสำทับต่ออีกว่า

"มึงอย่าอ่อนแอไปหน่อยเลยวะ ตัวโตยังกับควาย เสือกใจมด อ๋อ ! หรือ…มึงจะทำตัวเป็น

พระเอกอย่างในละคร  กูบอกมึงไว้ก่อนน่ะว่า  พวกนั้นมันทำแล้วได้เงินวะ"

หลังจากคืนเกิดเหตุนั้น เขากับเพื่อนก็ไม่ได้ติดต่อกันอีกเลย  ไม่แม้ว่า ในวันนี้ ตัวเขาเองจะพร้อมค้นหาคำตอบแล้ว