ท้าหัวใจ...ยัยตัวแสบ

ลำดับตอนที่ #3 : แก้แค้น

ฉันกลับมาทีบ้านของตัวเอง (อันที่จริงเรียกคฤหาสถ์ก็ได้นะ) เห็นกว้างขนาดนี้ก็อยู่กันเยอะนะ ทั้ง  คุณแม่  คุณย่า  คุณพ่อ  ฉัน  ยัยมีนา  และคนใช้อีก 2-3 คน  รวม 'ป้าปริก' คนที่เลี้ยงดูฉันมาเด็ก ๆ 'ลุงเชื่อม' คนสวนของบ้าน  และ 'นายสิน' คนขับรถประจำบ้านของเราด้วย  วันนี้ฉันรู้สึกสะใจกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นนะ  แต่ในใจลึก ๆ  แล้วฉันเองก็รู้สึกผิดเหมือนกัน  ที่ไปขับรถชนยัยเด็กกะโปโลนั่น  ถึงยัยนั่นแค่จะใสซื่อก็เถอะนะ (อยู่ ๆ มาสงสารอะไรตอนนี้เนี่ย -*-)  ฉันเข้าไปนั่งอยู่บนโซฟาสีแดงกำมะหยี่ซึ่งเป็นสีโปรดฉัน  ฉันนั่งคิดเรื่อยเปื่อย  จู่ ๆ  ยัยมีนาเดินมาหาฉันที่ห้องรับแขก
"พี่ทำอะไรยัยหลินหลินนั่น"  มีนารุกเร้าฉัน  ให้ตายสิไม่ชอบเลยแบบนี้ -*-
"เปล่าทำ"  ฉันทำสีหน้าเซ็ง ๆ
"เหอะ  ไปขับรถชนยัยนั่น  ยังว่าเปล่าทำอีกเหรอ -*-"
"เออดิ  แกเห็นเหตุการณ์รึไง"
"ก็เห็นเต็มสองตา  จะว่าฉันตาฝาดรึไง  แต่ก็ดีนะ  ฉันจะได้จีบคุณคุโระ  พี่ชายยัยนั่นได้อย่างโดยไม่มีอุปสรรค"
"แกชอบคุโระ  ผู้ชายอะไร  มีแต่หนวดเครา  หล่อก็ไม่หล่อ -*-  สู้พี่คาเสะแฟนฉันก็ไม่ได้ >w<"
"คร้า ๆ  ใครจะไปสู้สุดที่รักของพี่วีล่ะคะ" มีนากระแหนะกระแหนฉัน  รักฉันจริงนะ  ยัยตัวดี -*-

ที่โรงพยาบาล

คุโระทุกข์ใจมากกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นกับน้องสาวของเขา   หนุ่มร่างสูงทำหน้านิ่งบอกบุญไม่รับอยู่ที่โซฟาในห้องผู้ป่วย    จู่ ๆ  พ่อแม่แท้ ๆ  ของคุโระก็มาที่ห้องพักผู้ป่วย  
"น้องเป็นไงบ้างลูก"  ปานทิพย์  หญิงสาววัยกลางคนเข้ามาถามอาการของหลินหลิน  ถึงจะไม่ใช่แม่แท้ ๆ ของหลินหลินก็ตามที 
"น้องพ้นขีดอันตรายแล้วครับ"
"ก็ดี  แม่จะได้ฉลอง"
"แต่..."
"แต่อะไรลูก ?"
"น้องความจำเสื่อม"
"ก็ดี  ความจำเสื่อม....ห๊ะ !!!!  น้องเป็นอะไรนะ  พูดให้เคลียร์ =()="
"น้อง-ความ-จำ-เสื่อม"  คุโระตอบชัด ๆ
"เอิ๊ก !!!!!  แม่จะเป็นลม" 
"แม่ครับ =_=  พ่อ  ประคองแม่ทีสิ  ผมจะดูน้อง" คุโระบอกพ่อก่อนที่จะไปดูน้องสาวที่เตียงคนไข้
"..."  เด็กสาวร่างเล็ก  ซึ่งบัดนี้ความทรงจำของเธอได้หายไปแล้ว มองเาอย่างหวั่น ๆ
"ไม่ต้องกลัวพี่นะคะคนดี ^^"  คุโระยิ้มให้เธอเหมือนกับว่าเขาเป็นพ่อเลี้ยงเด็กยามจำเป็น
"คนดี ? ชื่อฉันหรอ ?" 
"เปล่า  เธอชื่อหลินหลิน หลิน-หลิน"
"หลิน-หลิน"  เธอพูดตามเขา
"ใช่  เธอชื่อหลินหลิน" คุโระคุยกับหลินหลินเสร็จแล้วเดินมาหาพ่อกับแม่ที่โซฟาสีครีมอ่อนของห้องผู้ป่วย  ปานทิพย์ซึ่งหมดสิจากการช็อกก็ค่อย ๆ  ลืมตาขึ้นมาโดยมียาดมของ 'อุดมศักดิ์'  ซึ่งเป็นพ่อแท้ ๆ ของคุโระ  แต่เป็นพ่อบุญธรรมของหลินหลิน รนจมูกเธอ
"แม่ครับ  แม่เป็นไงบ้าง ?" คุโระถามอย่างเป็นห่วง
"ดีขึ้นแล้วจ้ะ" 
"ทำใจได้แล้วใช่ไหมครับ  ว่าน้อง...ความจำเสื่อม"
"ใครมันจะไปทำใจได้ล่ะลูก"
"เรื่องแบบนี้มันต้องขึ้นอยู่กับเวลานะคุณ"  เสียงอุดมศักดิ์ขึ้นแทรกบ้าง
"เอาเถอะครับ  พวกเราจะรักษาน้องเอง  ถึงจะต้องใช้เวลานานไปหน่อย" 
"ก็ได้จ้ะ ^^" ปานทิพย์เริ่มมีกำลังใจฮึดสู้
"พ่อก็ด้วย"
"ว่าแต่เรื่องมันเป็นยังไงลูก  ใครทำน้อง"  ปานทิพย์ถามลูกชาย
"วีณา หิรัฐนปกรณ์  ขับรถชนน้องครับ"  คุโระพูดเสียงชัด
"วีณา" เสียงพ่อกับแม่พูดขึ้นพร้อมกัน
"ครับ  เธอขับรถชนน้อง  เพราะเข้าใจว่าน้องไปอ่อยไอ้คาเสะ  แฟนเธอน่ะครับ"
"ยัยนี่ก็ระแวงเกินไปนะ -*-"  เสียงปานทิพย์พูดขึ้นเซ็ง ๆ
"แล้วลูกจะทำไงต่อ" อุดมศักดิ์ถามคุโระขึ้นมาบ้าง
"ก็ต้อง  แก้แค้นสิครับ"  คุโระพูดชัดถ้อยชัดคำอย่างเด็ดขาด
"เอาให้สาสมนะลูก" ปานทิพย์ยุ
"ครับ  ผมไปนอนก่อนนะ  พอดีมีนัดคุยกับอีกบริษัทนึง" 
"ฝันดีนะลูก ^^"
"ฮัดชิ้ว !!!!"  ฉันจามแบบดื้อ ๆ  ขึ้นมาซะงั้น  โบราณว่าจามหนึ่งครั้งมีคนนินทานี่หว่า -*-
"เป็นหวัดรึไงพี่"  มีนามองฉันอย่างเซ็ง ๆ  ยัยมีนานั่งดูซีรีย์เกาหลีจากสเตอริโอของห้องฉัน  ห้องเธอก็มีไม่ใช่เร๊อะ !!!!
"เปล่า  เหมือนมีคนนินทาอ่ะ"
"สงสัยจะเป็นพี่คาเสะ   สุดที่รักของพี่ล่ะมั้ง"
"เขาจะนินทาฉันเรื่อง ?"
"เรื่องผู้ที่เวลาผู้ชายมักจะยู่กับเพื่อนไง >w<  เค้าก็นินทาแฟนตัวเองกันทั้งนั้นแหละ"
"พี่คาเสะออกจะเป็นคนดีจะตาย >w<" ฉันพูดชื่นชมพี่คาเสะ  ป่านนี้เขาคงนอนแล้วล่ะมั้ง  คงเซ็กซี่น่าดู -..-
"เออ ๆ  ไม่เถียงละ  ฉันไปดูซีรีย์ที่ห้องฉันดีกว่า  เบื่อคนอินเลิฟ :P"
"ไปเลย ๆ >0<''
พอมีนาเดินออกไปฉันก็เตรียมตัวที่จะเข้านอนอ  เพราะพรุ่งนี้มีนัดคุยกับบริษัทนึงด้วย  ต้องรีบตื่นแต่เช้าไปคุยกับประธานบริษัทนั้น
วันนี้ฉันตื่นแต่เช้าอย่างอารมณ์ดี และลงมากินข้าวพร้อมกับมีนา  น้องสาวตัวแสบของฉัน
"คุณหนูตื่นแล้วเหรอคะ"  ป้าปริกถามฉัน
"ค่ะ  วันนี้ป้าทำอะไรบ้างคะ"
"ของโปรดคุณหนูเยอะและเลยค่ะ ^^"
"ดีจัง  รักป้าที่สุด >w<
"ของมีนาล่ะคะ -3-"  มีนาทำหน้างอนตุ๊บป่อง
"มีค่ะ  คุณมีนาก็น่ารักน่าเอ็นดูนะคะเนี่ย"  ป้าปริกหยิกแก้มมีนาอย่างเอ็นดู
"รีบกินเถอะพี่   เดี๋ยวไปส่งฉันไม่ทัน"
"เออ ๆ ไปก่อนนะคะ  คุณพ่อ  คุณแม่  ป้าปริกด้วย"
พอฉันมาส่งมีนาที่มหาวิทยาลัยเสร็จ  แล้วก็ไปที่โรงแรม YYY ซึ่งหรูระดับ 5  พอมาถึงฉันก็ตรงไปที่ชั้น  16  แล้วเข้าไปที่ภัตตาคาร
"คุณวีณาใช่ไหมครับ"  พนักงานต้อนรับถามฉัน
"ค่ะ  ฉันวีณา"
"เชิญทางนี้เลยครับ  มีคนกำลังรอคุณอยู่"
"ค่ะ"  ฉันเดินตามพนักงานต้อนรับไป  และหยุดที่โต๊ะ ๆ  นึง  
"ขอบคุณนะคะ ^^"  ฉันให้ทิปพนักงาน  และนั่งเก้าอี้ที่จัดเตรียมไว้ให้
"มาแล้วเหรอครับ  คุณวีณา  กำลังรอเลย"  เสียงลึกลับพูดกับฉัน
"ค่ะ  ฉันมาตามนัดแล้ว"
"หึ ๆ "  เขาหันมาแล้ว   หัวใจฉันเต้นแรงราวกับไม่เคยเป็นมาก่อน  
"สวัสดีครับ  คุณวีณา  ผมคุโระ  คุโระ  วิวิธวัฒนสกุล  ไงครับ ^^"
"นายคุโระ"  ฉันยิ้มอย่างเยือกเย็น  ทำให้บรรยากาศในภัตตาคารเย็นเยือกไปเลย  สำหรับฉันน่ะนะ