ท้าหัวใจ...ยัยตัวแสบ

ลำดับตอนที่ #2 : เริ่มต้น

“ยะ…อย่าทำฉันนะ T_T”   เสียงเด็กผู้หญิงตัวเล็กร้องอ้อนวอนขอชีวิตฉัน  แต่ฉันไม่ฟังอะไรทั้งนั้น

“อยากมาทำใสซื่อดีนักนะ  ยุ่งกับพี่คาเสะของฉันทำไม ? ”  ฉันจิกผมของยัยนี่  และมองแววตาอาฆาตราวกับโกรธกับยัยนี่มาร้อยปี  ก็มันหมั่นไส้จริง ๆ  นี่  มีอย่างที่ไหน  ทำเป็นสำออยไปล้มต่อหน้าพี่คาเสะของช๊านนนนนนน !!!!!  

“ฉันแค่หน้ามืดน่ะค่ะ  ไม่ได้ตั้งใจไปล้มใส่แฟนคุณวีณานะคะ”  เด็กผู้หญิงตัวเล็กพยายามแก้ตัว   ให้ตายเถอะ !!!!!  ตั้งแต่เกิดมายังไม่เคยฟังคำแก้ตัวของคนแบบนี้จริง ๆ -*-  ก็ตอนที่ฉันเดินมากับพี่คาเสะ  ยัยนี่ก็หน้ามืดเป็นลมใส่พี่คาเสะ  น่าหมั่นไส้จริง ๆ  ให้ตายสิ 

“เหอะ !!!  ใครจะไปเชื่อ”  ฉันเชิดใส่ยัยนั่นอย่างมั่นใจปนกับความหมั่นไส้  ฉันยอมรับนะว่าฉันเป็นคนหน้าตาดี   มีเสน่ห์ (เคยมีซุปตาร์ก็จีบฉันด้วยแหละ  ขอบอก >0<) ใครเห็นก็ต้องมองฉัน  บุคลิกฉันถือว่าสวยใช้ได้เลยแหละ  ทั้งผมดำยาว  ที่ผ่านการดูแลอย่างดีมาก ๆ   และหุ่นได้สัดส่วน  อกเป็นอก  เอวเป็นเอว  ส่วนสูงมาตรฐาน ใครจะไปเชย  ดีแต่ทำตัวใสซื่อเหมือนยัย 'หลินหลิน'  ยัยเด็กกะโปโลน้องสาวนายบุญธรรมของนาย ‘คุโระ’  คู่แข่งทางด้านธุรกิจของฉันล่ะ   ฉันชื่อ 'วีณา'  เจ้าของบริษัทเสื้อผ้าวัย 23  ปี   ที่วันนี้ฉันมามหาวิทยาลัยเพื่อมารับน้องสาวกับ  คาเสะ  เจ้าของบริษัทอิเล็กทรอนิกส์ชื่อดังของเมืองไทย   ซึ่งฉันกับเขากำลังคบหาดูใจแบบเปิดเผยด้วยแหละ >w<   ซึ่งระหว่างรอยัย ‘มีนา’ น้องสาวฉันซึ่งเรียนที่นี่  ยัยเด็กกะโปโลก็มาอ่อยแฟนฉันซะงั้น -*-  จู่ ๆ  ยัยเด็กนี่ก็เถียงขึ้นมาด้วยควาโมโหฉัน
"คุณมันก็แค่ผู้หญิงหวงแฟน  น่าสมเพศนะคะคุณวี  ดังขนาดนี้แล้วยังหวงไม่เข้าท่าอีก" ยัยเด็กกะโปโลว่าฉันอย่างเหยียดหยาม  นี่เกิดมาไม่มีใครว่าฉันขนาดนี้มาก่อน -*-
"นี่แก !!!!  ตบคงน้อยไปสินะ"  ฉันผลักยัยหลินหลินจนล้มลงกับพื้น   ฉันได้โอกาสเดินเข้าไปในรถ BMW สีดำ  แล้วพุ่งมาหาเธออย่างรวดเร็ว   ยัยหลินหลินวิ่งหนีรถ  ฉันขับตามเธอจนร่างของเธอโดนชนอย่างจัง   ร่างของเธอกระเด็นไปถึงริมฟุตบาตทางเดิน  และหัวของเธอกระแทกอย่างแรง  ฉันตกใจกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น   แล้วขับหนีไปอย่างรวดเร็ว   โดยที่ฉันไม่ได้เหลียวมองเลยสักนิด  ตายซะได้ก็ได้ก็ดี ต่อมา ผู้ชายร่างสูงโปร่ง 'คุโระ' เห็นเหตุการณ์ทั้งหมด  เขาจำได้ดีรถคันนั้นเป็นรถของ 'วีณา'  คู่แข่งทางด้านธุรกิจของเขา  หนุ่มร่างสูงโผไปกอดที่ร่างของเธอที่นอนแน่นิ่งกับพื้นถนน  
"หลิน  พี่อยู่ข้าง ๆ  เราแล้วนะ"  ผู้ชายร่างสูงโอบร่างเล็ก  และอุ้มเธอขึ้นรถญี่ปุ่นไปที่โรงพยาบาล  ระหว่างที่ขับรถเขาพูดเบา ๆ  ภายใต้หนวดเคราที่ไม่ค่อยได้โกนนัก  ทำให้ดูเหมือนพระเอกซาดิสถ์ที่คอยรังแกนางเอกอยู่เสมอ
"ยัยวีณา  เธอทำอะไรกับน้องของฉันไว้  เธอจะต้องโดนเอาคืน อย่างสาสม  หึ ๆ"  เขาพูดเบา ๆ  ในระหว่างพาน้องสาวสุดที่รักไปโรงพยาบาล   เขามองร่างเธออย่างอาลัยอาวรณ์

ณ  โรงพยาบาล

ร่างของหลินหลินถูกส่งเข้าห้องฉุกเฉินอย่างรวดเร็ว   และเริ่มดำเนินการผ่าตัด  คุโระยืนรอที่หน้าห้องฉุกเฉิน   หนุ่มร่างสูงเดินไปมาอย่างร้องรนหน้าห้องฉุกเฉิน    ผ่านไปสามชั่วโมง
      '~~~~~ครืด~~~~~~~~'
เสียงเลื่อนประตูที่ห้องฉุกเฉินทำให้คุโระที่พิงกำแพงห้องอย่างหมดอาลัยตายอยากสะดุ้งเฮือก  หมอที่ทำการผ่าตัดหลินหลินออกมาจากห้องฉุกเฉิน    คุโระรีบวิ่งไปหาหมออย่างรวดเร็ว
"หมอครับ  น้อง  น้องผมเป็นอย่างไรบ้างครับ"  คุโระถามอาการน้องสาวของเขาจากหมออย่างร้อนรน   หมอมองหน้าเขาเครียด ๆ  และเช็ดเหงื่อบนใบหน้าของตนเอง (หมอท่าจะบ้า -*-)
"ตอนนี้น้องสาวของคุณพ้นขีดอันตรายแล้วครับ  แต่..." 
"แต่ ? อะไรครับหมอ"
"ตามผมมาที่ห้องตรวจสิครับ  หมอจะบอกทุกอย่างเกี่ยวกับอาการคนไข้ครับ"  หมอเดินนำคุโระไปที่ห้องตรวจ  โดยมีพยาบาลสาวตามมาด้วย
"มีอะไรเหรอครับ  ถึงเรียกผมมาที่ห้องตรวจ"  คุโระสงสัยในท่าทีของหมอ
"คือว่า  ถึงคุณหลินหลินจะพ้นขีดอันตราย  แต่ว่าจากอุบัติเหตุครั้งนี้ทำให้"
"ให้ ?"
"สมองเธอกระทบกระเทือนอย่างรุนแรง  คาดว่าเธออาจความจำเสื่อม" 
"เหอะ  พูดซะเหมือนในละครเลยนะหมอ -_-"  คุโระส่ายหัว  เขาไม่เชื่อในสิ่งที่หมอพูด  และมาที่ห้องพักผู้ป่วย  ห้อง '632'  เธอยังนอนนิ่งอยู่ในห้อง   ชีพจรเธอยังเต้นปกติ   เธอน่ารักมากในสายตาคุโระ 
"หายไว ๆ นะคะ  คนดีของพี่ ^^"  คุโระลูบหัวเธอขณะหลับอย่างเอ็นดู  จากนั้นเธอค่อย ๆ  ลืมตาขึ้นมา   เธอขมวดคิ้วราวกับว่าเธอไม่รู้จักหนุ่มร่างสูงคนนี้
"อะ"
"หิวข้าวเหรอคะ  คนดีของพี่ ^^"  เขายิ้มทักทายเธอ
"..."
"หรือเธอหิวน้ำ"  เขาเตรียมน้ำจากตู้เย็นใส่แก้ว  พร้องหลอดเพื่อให้เธอดื่ม
"..."
"สงสัยอยากกินผลไม้  มีมะม่วงเป็นของโปรดเธอด้วย"
"..."
"อย่าทำหน้างงสิคะคนดี  พี่สับสนกับเธอไปหมดแล้ว ToT"
"คุณเป็นใครคะ ?  แล้วที่นี่ที่ไหน ? (- - ) ( - -)"  เธอมองรอบ ๆ  ห้องพักผู้ป่วย
"อย่าเล่นมุกนี้นะหลิน  พี่ขอ ToT"
"คนบ้าแน่ ๆ เลย -_-" 
"ไม่นะ   หรือว่าเธอความจำเสื่อม   อ๊ากกกกกกก !!!!  น้องพี่ !!!!!!!!! T^T " คุโระร้องโวยวายลั่นห้องพัก  และเขย่าร่างของหลินหลิน
"เง้อออออ  ทำอะไรฉันคะ ? ToT"
"หลินคนเดิมกลับมานะ ๆ  อย่าแกล้งพี่สิ"
"เราเป็นพี่น้องกันตอนไหนคะ ? -_-" 
"ก็บอกว่าอย่าแกล้งพี่สิ ToT"  เขารับไม่ได้กับสิ่งที่เกิดขึ้น   และกอดหลินหลินแน่น
"ทำอะไรคะเนี่ย  ฉันอึดอัดนะ"
"เรียกความทรงจำไง  หรือว่าเธอจะ...ความจำเสื่อม  ว๊าก !!!!!!"
"ก็บอกแล้วไงครับ   ว่าเธอมีโอกาสจะความจำเสื่อม"  หมอที่ตรวจอาการของหลินหลินเดินเข้ามาในห้องพักผู้ป่วย
"หมอช่วยน้องผมที ToT" 
"ผู้ป่วยความจำเสื่อมเนี่ยรักษาไม่ยากนะ  แต่ต้องใช้เวลา"
"บอกมาเถอะครับ  ผมยินดีที่จะทำ ToT"
"ให้เธออยู่กับสิ่งเก่า ๆ  ที่เธอคุ้นเคยบ่อย ๆ  เธอก็จะค่อย ๆ นึกออกเองครับ  แต่ต้องใช้เวลา"
"ยินดีครับ  ผมรักคุณหมอจังเลย >w<"  คุโระกระโดดกอดหมอจนลืมตัว
"หมอเพศเดียวกับคุณนะครับ -_- "  หมอเดินออกจากห้องไป  ถึงหลินหลินจะปลอดภัย  แต่ในใจลึก ๆ แล้วเขาก็แค้นคนที่ชนหลินหลินจนเป็นแบบนี้  แล้วเธอก็จะต้องได้รับการชำระความแค้นครั้งนี้  
'วีณา  ฉันเอาเธอตายแน่'  เขาคิดในใจอย่างเคียดแค้น