เทพยุทธพลังแฮกเกอร์

ลำดับตอนที่ #6 : เพิ่มพลังปราณ

    แวะซื้อเครื่องเขียนกับหีบใบใหญ่อีกหกใบ ชักจะรำคาญที่ตอ้งมาซื้อหีบทุกวันซะแล้วซิ... ก๊อบมาทั้งหีบเลยก็ได้มั้ง

    กลับบ้านกินข้าว ซักพักนึงก็มีคนมาเคาะประตูที่คฤหาสน์ เมื่อเปิดประตูก็พบผู้ชายอายุราวสามสิบ รูปร่างคล่องแคล่วว่องไว ท่าทางไม่เหมือนพ่อค้าทั่วไปเท่าไหร่นัก

    "สวัสดีคุยชาย ข้าคือชูเมิ่ง พ่อค้าผลึกมีอะไรให้รับใช้หรือขอรับ"

    "สวัสดีพ่อค้าเมิ่ง ข้าชื่อว่าเอี้ยอี้หนาน ข้าต้องการติดต่อเพื่อซื้อผลึกในปริมาณมาก"

    "ปริมาณมาก คุณชายต้องการมากเท่าไร?"

    วันนึงเราสร้างได้ประมาณสามพันห้าร้อยตำลึงทอง ตอนนี้เรามีอยู่ 4 หีบ หีบละพันห้าร้อย กับเศษ ๆ อีกปนะมาณร้อยห้าสิบ เงินติดตัวที่เหลือตอนนี้ประมาณร้อยสามสิบ ผลึกอีกสองอัน อันละสิบ รวม ๆ แล้ว...ตีไปหกพันแล้วกันเศษ ๆ เก็บไว้เสกเพิ่ม แล้วก็เงินเข้าวันละสามพันห้า ไม่ซิครั้งละสามพันห้า วันนึงหนึ่งถึงสามครั้งโดยประมาณ ก็ตกวันละหมื่นกับอีกห้าร้อยตำลึง เหยด! ทำเงินได้วันละหมื่นตำลึงทอง ถ้าเป็นโลกเก่านี่ก็ประมาณซีอีโอบริษัทขนาดยักษ์ได้เลยนะเนี่ย...

    แถมผลึกเองก็เป็นค่าเงินอย่างนึง คล้าย ๆ ตั๋วและเงินแลกเก็บไว้เยอะ ๆ ประหยัดเนื้อที่ไม่มีปัญหา 

 

    "แลกหมื่นตำลึงทองทุก ๆ สองวัน ท่านสะดวกไหม?"

    "แน่นอน ข้าสามารถแลกเปลี่ยนกับท่านได้ แล้วในหมื่นตำลึงนี้ท่านต้องการผลึกชนิดใดบ้าง"

    "แนะนำให้ข้าหน่อย"

    ชูเมิ่ง เอามือลูบแหวนตัวแหวนเรืองแสงเล็กน้อย และนำเอาผลึกสามขนาดออกมา ดึงความสนใจของอี้หนานได้อย่างดี

    "ผลึกขนาดต่าง ๆ จะแบ่งคร่าว ๆ เป็นหลายระดับ ที่ข้าให้ดูนี่คือ เศษผลึก ผลึกเล็ก และผลึกกลาง ส่วนผลึกขนาดใหญ่ จะมีชื่อเรียกตามระดับพลังงานที่แผ่ออกมา แต่ส่วนมากจะใช้ตัวเลขในการระบุ เช่นผลึกใหญ่ห้าร้อยจูล ผลึกร้อยหกสิบจูลเป็นต้น"

    

    "เศษลึกงั้นเหรอ ข้าเคยซื้อมาเขาบอกว่าเป็นผลึกเล็ก"

    "ก็ไม่ผิดอะไร เพราะสำหรับชาวบ้านทั่วไปนั้น ผลึกเหล่านี้มีค่ามาก การเรียกมันว่าเศษ ทำให้คนทั่วไปไม่ยอมรับ จึงเปลี่ยนชื่อเรียกเป็น เล็ก กลาง ใหญ่ แทนที่ เศษผลึก ผลึกเล็ก และผลึกกลาง ส่วนผลึกใหญ่นั้นชาวบ้านทั่วไปไม่อาจพบเห็นได้โดยง่าย หากคุณชายต้องการซื้อคุณชายต้องเข้าไปที่ตลาดประมูล"

    "ตลาดประมูล? แค่ชื่อก็น่าสนใจแล้ว"

    "ตลาดประมูลของเมืองนี้จะเปิดทุกเดือน ค่าเข้าร่วมหนึ่งร้อยตำลึงทอง ข้าขอรับรองว่าคุณชายจะไม่เสียดายเงินค่าเข้าร่วมแม้แต่น้อย"

    "ทุกเดือน? แล้วที่ใกล้จะถึงคือเมื่อไหร่?"

    "อีกสิบวัน!"

    "พอได้ยินตลาดประมูลที่น่าสนใจ ทำให้นอกเรื่องกันไปหน่อย ข้ามีคำถามเกี่ยวกับผลึก ขนาดใหญ่มีหน่วยเป็นจูล แล้วสำหรับสามขนาดที่ท่านให้ค่าดูมันกี่จูลกัน"

    "ขนาดเล็กคือสิบจูล ขนาดกลางคือหนึ่งร้อยจูล ส่วนเศษผลึกนั้นไม่ถึงหนึ่งจูล ท่านสามารถสังเกตได้จากรูปร่างของมัน ผลึกขนาดกลางคือผลึกที่มีการคัดขนาดให้เท่ากับไข่นก ขนาดเล็ก จะเป็นรูปทรงผลึก ส่วนเศษนั้น คือส่วนที่เหลือจากการแกะสลักของผลึกทั้งสอง และยังมี ผงผลึกที่นำไปใช้ในงานเขียนอักขระ ค่ายกล ผงผลึกนี้จะไม่มีพลังงานเหลืออยู่ แต่มันสามาเนี่ยวนำให้พลังงานเคลื่นที่ผ่านได้"

    "น่าสนใจ ๆ "

    ชูเมิ่งเปลี่ยนท่านั่ง นำเศษผลึกออกมาอีกหนึ่งชิ้น ผ่านไปซักพักผลึกด้านหน้าก็ลอยขึ้นเล็กน้อย มีละออกแสงระยิบระยับเคลื่นที่ออกมาจากผลึกและค่อย ๆ เคลื่อยที่ไปในตัวของชูเมิง น่าประทับใจ

    "ฟู่! ที่ค่าแสดงให้ดูคือการดูดกลืนหลังงาน ผลึกที่ถูกดูดกลืนจะมีสีที่หมองคล้ำ เมื่อไม่มีพลังงานเหลืออยู่ผลึกจะเปราะมาก สามาารถเป็นผงได้ง่าย ๆ "ชูเมิ่งส่งผลึกที่ถูกดูดซับแล้วมาให้ดู

    "ข้าสามารถดูดซับแบบท่านได้ไหม?"

    "หากท่านฝึกถึงระดับกำเนิดปราณ ท่านสามารถทำได้โดยง่าย"

    "กำเนิดปราณ? ข้าไม่ใช่คนฝึกยุทธไม่รู้อะไรพวกนี้เลย"

    "ถ้าเช่นนั้นคุณชายก็ต้อง รับทานยาวิเศษ โอสถ สมุนไพร ต่าง ๆ เพื่อบำรุงร่างกาย แต่วิธีที่ดีที่สุดก็คือฝึกวิชาเพื่อใช้พลังปราณให้ร่อยหรอ แล้วกินโอสถบำรุงปราณ"

    "ข้าเข้าใจแล้ว งั้นเรามาคุยเรื่องราคากัน เหมา ๆ หมื่นตำลึง ท่านว่าราคาแต่ละอย่างมาได้เลย"

    "ยินดี ๆ เศษผลึกราคาตลาดอยู่ที่สิบตำลึงทอง" อี้หนานพยักหน้า "ผลึกขนาดเล็ก สองร้อยตำลึงทอง ผลึกขนาดกลาง ห้าพันตำลึงทอง หากท่าจะเหมาทุก ๆ สองวันข้าสามารถให้ท่านได้หนึ่งส่วน"

    "ถ้าตามที่ท่านว่า หนึ่งชุด จะมีผลึกขนาดกลางสิบชิ้น มูลค่าเก้าพันตำลึง ขนาดเล็กห้าก่อนเป็นเก้าร้อยตำลึง และเศษผลึกอีก 11 ก้อน ทอนหนึ่งตำลึงทอง"

    "ช่างคิดคำนวณได้ละเอียดและรวดเร็วนัก เศษที่เหลือข้าจะแถมเศษผลึกให้อีกก้อนก็แล้วกัน"

    "ดียิ่ง ๆ เป็นอันตกลงตามนี้ แต่อันนี้ข้าแค่สงสัยน่ะ ยิ่งก้อนใหญ่ ราคายิ่งแพง ทำไมถึงเป็นเช่นนั้น"

    "มันเป็นเช่นนี้ ในกระบวนการดูดซับพลัง ยกตัวอย่าง ผลึกขนาดเล็กสิบก้อน ให้พลังงาน หนึ่งร้อยจูล เท่ากับผลึกขนาดกลาง แต่ว่า ในการดูดซักครึ้งนึง ข้าจะต้องสูญเสียพลังงานปราณไปสองถึงห้าส่วน เพราะฉะนั้นสันนึงถ้าจึงดูดซับได้ไม่เกินห้าครั้ง อย่างโชคร้ายข้าอาจดูดซับได้เพียงสองครั้ง แต่ผลึกขนาดกลางถึงแม้ใช้เวลาในการดูดซับมากกว่าแต่ความต่อเนื่องของพลังทำให้วันนึง ถ้าข้าโชกดี ข้าอาจดูดซับได้ถึงห้าร้อยจูล"

    "อ่อเช่นนี้นี่เอง"

    "อันนี้ข้ายกตัวอย่างคร่าว ๆ นะ ผลลัพธ์ไม่อาจแน่นอนแล้วแต่ตัวบุลคล และยิ่งระดับพลังสูงขึ้น ก็ยิ่งสามารถดูดซับได้มากขึ้น"

    ไอ้ระดับพลังงานคำพวกนี้มันคล้ายกับที่ระบบบอกเอาไว้ไม่มีผิด ไม่แน่ถ้ายิ่งฝึกยุทธสูง ก็ยิ่งเสกของได้มากขึ้น ห้องหาวิธีฝึกยุทธโดยด้วยซะแล้ว

    "อ่อแหวนมิติของท่านข้าสนใจยิ่งนัก ท่านพอมีขายให้ข้าบ้างหรือไม่"

    "ข้าไม่มีจริง ๆ ต้องขอโทษด้วย... แต่งานประมูลที่จะถึงนี้ท่านต้องลองเข้าไปดู ข้าคิดว่ามันจะต้องมีแน่"

    "ขอบคุณพ่อค้าเมิ่งแล้ว วันนี้ข้าได้เรียนรู้อะไรมากมาย ผลึกก็ตามที่ข้าบอกไว้นัดส่งของพรุ่งนี้หลังเที่ยงเช่นเดิม และในอีกทุก ๆ สองวัน"

    "รับทราบ โชกดีคุณชายเจอกันพรุ่งนี้"

    

    หลังจากพ่อค้าผลึกเดินทางกลับ อี้หนาน ก็มีธุระเพิ่มขึ้นอีกสองสามอย่าง อย่างแรกต้องปั๊มเงินมาซื้อผลึก อย่างที่สอง ต้องเตรียมตัวเข้าประมูล ตรงนี้ใช้ผลึกในการประมูลได้ อย่างที่สามหาซื้อของกินยาต่าง ๆ ที่ช่วยเพิ่มพลังปราณ อ่อมีอีกอย่างต้องหาวิธีฝึกยุทธด้วย

    จากที่พ่อค้าแนะนำ คือฝึกยุทธจนร่างกายเหนื่อยล้า แล้วกินยาเพิ่มพลังจะได้ผลดียิ่ง... อ่อนล้า... พลังงานไม่พอ สภาพแบบเดียวกับตอนที่เราแฮกจนหมดพลังเลยนี่กว่า ไม่แน่ว่า ถ้ากินยาเสริมพลังปราณเข้าไป วันนึงเราอาจเสกเงินได้มากกว่าเดิม ต่อให้ไม่ได้ ก็อาจทำให้เรามีพลังงานที่มากขึ้น วิทยายุทธอะไรช่างมันก่อน ตอนนี้ต้องไปหาซื้อยาเพิ่มพลังงานปราณโดยด่วน

    "พี่สาวหลานช่วยเรียกรถม้าให้ข้า พี่สาวโหยวช่วยข้ายกของหน่อย"

    ว่าจะลองดูว่าขีดจำกัดเราคือเท่าไหร่ตอนนี้ช่างมันก่อน ขอเสกเพิ้มอีกสองหีบ

    'ทำการเปลี่ยนค่า'

    หลังจากที่เสียงจากระบบแจ้งเสร็จตอนนี้มีตำลึงทองหกหีบแล้ว เกือบหมื่นตำลึงเลยนะเนี่ย ยาวิเศษมันจะกี่ตำลึงกันเชียว

    รถม้าเข้ามาแล้ว หีบที่ถูกลากออกมามีสี่หีบ กะว่าจะเอาไปซื้อยา ที่เหลือก็จะไปที่ร้านรับแลกเงิน

    "ไปร้านขายยาที่ใหญ่ที่สุด"

    เมื่อมาถึงร้าน อี้หนานก็ตกใจเล็กน้อย ไม่ติดเลยว่าเป็นร้านของคนแซ่จางนี่เอง ปล่อยกู้ให้สกุลเอี้ยมาซื้อยาบำรุง จริง ๆ มันก็ไม่น่าแปลกใจเท่าไหร่นักที่ร้านนี้จะเป็นของสกุลจางที่มั่งคั่งที่สุด

    "สวัสดีคุณชาย วันนี้ต้องการรับอะไรหรือครับ" รอยยิ้มรับแขก ต้อนรับอร่หนานที่เปลี่ยนเป็นเครื่องแต่งกายอย่างดีที่สองสาวซื้อมา ทำให้ภายนอน แหนานไม่แตกต่างจากคุณชายในตระกูลต่าง ๆ

    "ข้ามาซี้อยาเพิ่มพลังปราณ ท่านมียาขนานใดบ้างช่วยแนะนำให้ข้าด้วย"

    "ได้เลยครับ ๆ เริ่มต้นด้วยสินค้ายอดยาที่ขายดีที่สุดของทางร้านเรา เม็ดยาสร้างรากฐาน เหมาะสำหรับผู้ฝึกยุทธทั่วไปกินได้ทั้งเด็กและผู้ใหญ่ไม่มีผลแทรกซ้อน ทนแดดทน.."

    "พอก่อนเถอะไปดูยาตัวต่อไปเลย"

    "ครับนายท่าน ยาที่ข้าจะแนะขายต่อไปนี้ เป็นยาที่ยอดยุทธล้วนแสวงหา ใต้กล้าล้วนยอมรับ ยาปราณต้นกำเนิด ผลิดจากสมุนไพรกว่ายี่สิบสี่ชนิด ถือกำเนิดโดยโดยปรมาจารย์แห่งเม็ดยา โดยที่ตัวยาต้องนำเข้าจากต่างเมือง ราคาอาจสูงไปบ้างแต่รับรองในผลลัพธ์ คุณชายต้องพอใจอย่างแน่นอน สงวนราคาอยู่ที่เม็ดละเจ็ดตำลึงทอง แต่เราไม่ขาย เราขายเหมาให้ท่านทั้งขวด บรรจุในขวดกระเบี้ยงเคลือบอย่างดี ฉลากข้างขวดแกะสลักชื่อยาอย่างสวยงาม พกพาสดวกคงทนแข็งแรง มียาปราณต้นกำเนิดอยู่ถึงสิบเม็ด เราขายให้คุณชายเพียง ห้าสิบตำลึงทองเท่านั้น"

    อี้หนานเป็นอิ้ง นี่หลุดมาจากรายการโฆนารอบดึกในโลกก่อน มาเกิดที่โลกนี้ไม่ไหม!!?

    "เอาล่ะพอก่อนเถอะท่าน เราซื้อยาท่านแน่นอน  ขอดูยาที่แพงที่สุดที่เหมาะกับผู้เริ่มต้นฝึก นำออกได้ได้เลย"

    "คุณชายตาถึงจริง ๆ ร้านเราเป็นร้านใหญ่ที่มีประวัตินับร้อยปี ยาดีที่สุดย่อมที่แพงที่สุดเช่นกัน คุณชายโปรดรอซักครู่"

    แม่ง! รู้สึกเวียนหัวเหมือนโดนสะกดจิต ตอนไปซื้อทีวีใหม่ แล้วเซลล์พูดมากซะกูเมา เลยหลวมตัวซื้ออะไรที่ไม่จำเป็นมาซะเยอะ แต่นั่นมันเมื่อก่อน ตอนนี้พี่เป็นเศรษฐี มีของดีเท่าไหร่ก็เอาออกมาให้พี่ดู ถ้าพี่ถูกใจพี่เหมาหมดร้าน!

    "มาแล้ว ๆ ขอโทษที่ทำให้คุณชายต้องรอ" พ่อค้าหยิบเอากล่องหยกขึ้นมาวางไว้บนโต๊ะ "นี่คือยาที่ดีที่สุดสำหรับผู้ฝึกยุทธเริ่มแรก ชื่อของมันคือ ยาแก่นปราณระดับหนึ่ง ใช่แล้วมันคือยาแก่นปราณระดับต่ำสุด แต่ผลงานมันไม่ต่ำเลยซักนิด เพราะมันคือยาแก่นปราณที่เทพโอสถสร้างขึ้นมา ยานี้แม้แต่เหล่าองค์ชายก็รับประทานกัน อีกทั้ง..."

    พล่ามไปซักพักนึง...

    "แต่ยานี้ทรงพลังเกินไป สำหรับผู้ฝึกจะต้องย่อยสลายปราณให้หมดสิ้นเสียก่อน ทั้งกำหมดอายุผู้กิน หากอายุ6-10ปี กินได้เดือนละเม็ดเท่านั้น 11-14 ปี กินได้ทุก 15 วัน แต่เมื่อระดับเพิ่มเป็นกำเนิดปราณแล้วถึงจะสามารถรับประทานได้เพียงวันละเม็ดเท่านั้น"

    "ทรงพลังถึงเพียงนี้!"

    "ใช่แล้วคุณชาย ยานี้แรงมาก และแพงมาก ราคาของมันเพียงเม็ดเดียวมีค่าถึงพันตำลึงทอง"

    ก็แค่พันตำลึงจิ๊บ ๆ

    "ข้าตกลงซื้อ"

    "ขอบคุณนายท่าน อ่อมีคำเตือนสำหรับผู้ที่บริโภคยาเป็นครั้งแรก ให้ดีท่านควรมีผู้เยี่ยมยุทธคอยเฝ้าดูแลด้วย หากพลังงานเกินร่างกายรับไหว ต้องถ่ายพลังออกโดยไว ไม่งั้นพลังอาจประทุจนระเบิดออกมา อย่างดีก็พิการ อย่างร้าย... ถึงแก่ชีวิต"

    อี้หนานกลืนน้ำลาย

    "แล้วยาสองขวดก่อนหน้านี้ ถ้ากินมาก ๆ จะเป็นยังไง"

    "ยาปราณทุกชนิด เมื่อทานไปในปริมาณมากเกินไป ท่านจะรู้สึกร้อนภายในอก พลุกพล่านนอนไม่หลับ อารมย์จะดุร้ายมากขึ้น และอาจเป็นบ้าได้ เมื่อท่ารู้สึกร้อนในอก ท่านควนหยุดรับยาทันทีและหาหมอเพื่อฝังเข็มระบายพลังที่ตกค้างภายในร่าง ก็จะกลับเป็นปกติ ถ้าท่านไม่แน่ในแนะนำว่าเมื่อกินไปเม็ดนึงแล้วให้ท่านรอครึ่งชั่วยาม เมื่อใดที่ท่านรู้สึกร้อนในอก ให้ท่านหยุดยาทันที นี่เป็นข้อห้ามทั่วไปที่ผู้รับประทานยาพลังปราณควรทราบ ยังมีเกร็ดเล็กเกร็ดน้อยเรื่องสมดุลยา เพศ และวิชาที่ฝึกแต่ละชนิดย่อมทานยาไม่เหมือนกัน"

    "ดูยุ่งยากเหมือนกันนะ นึกว่าแค่กินแล้วฝึก ฝึกแล้วกินเสียอีก"

    "ยาหากทานมากไปก็เป็นพิษ พิษหากใช้ให้ถูกวิธีก็เป็นยา"

    "คำคมยอมเยี่ยม!"

    "จำเขามาทั้งนั้นแหละคุณชายอย่าเคยชมข้าน้อยเลย"

    ถึงจะพูดมาก แต่ก็เหมาะกันการค้าขาย พอเริ่มแนะนำก็ดูมีความรู้ พอเอยชมก็รู้จักถ่อมตน คน ๆนี้ดูไม่น่าใช่คนธรรมดา

    "พี่โหยว ช่วยให้คนขับรถม้ายกลงมาหีบนึง"

    หลังจากตกลงราคาก็ได้ซื้อ ยาแก่นปราณระดับหนึ่ง 1 เม็ด ราคาพันตำลึงทอง ยาปราณต้นกำเนิด 7 ขวด ในขวดมีสิบเม็ด เป็นเงิน 350 ตำลึงทอง และยาสร้างรากฐาน สิบชวดขวดละ 15 ตำลึงทอง รวมเป็นเงิน 1500ตำลึงทองพอดี นับเงินเสร็จก็ขอ เอกสารระบุตัวยา สรรพคุณข้อห้ามต่าง ๆ เอามาไว้ศึกษา แน่นอนว่าอี้หนานอ่านไม่ออก ต้องให้พี่สาวทั้งสองอ่านให้ฟัง

    หลังจากนั้นก็ไปแลกตั๋วแลกเงินและแวะซื้ออาหารเสริมพลังปราณ ประกอบไปด้วยเนื้อสัตว์อสูร และสมุนไพรต่าง ๆ เอี้ยโหยว ได้ถามถึงวิธีทำอาการปราณแบบง่าย ๆ มาด้วย แทบไม่ต่างจากอาหารธรรมดามากนัก แต่เมื่อทานให้สมดุลทั้งห้าธาตุจะสร้างรากฐานที่มั่นคง เรื่องนี้ปล่อยให้พี่สาวทั้งสองจักการไป

    เมื่อเดินทางกลับคฤหาสน์ อี้หนานก็จ้องเม็ดยาแก่นปราณระดับหนึ่งหลายนาที ก่อนที่จะส่ายหน้าและเก็บไว้ในกล่องหยกเช่นเดิม

    และเริ่มการทดลองต่อ ออกไปเมื่อกี้ใช้เงินซื้อเม็ดยาหมดไปพันห้าร้อยตำลึง อาหารเสริมพลังปราณอีกห้าร้อยตำลึง ที่เหลืออีกสองพันห้าร้อยตำลึงแลกเป็นตั๋วแลกเงินทั้งหมด หีบในห้องมีตำลึงทองเต็มสองหีบ

    วันนี้เสกไปแล้วสองหีบถ้าเป็นเหมือนเมื่อวาน จะได้อีกห้าร้อย และเมื่อเพิ่มอีกห้าร้อยก็ไม่สามารถทำได้ จึงเพิ่มทีละสิบไปเรื่อย ๆ สุดท้ายพบว่าได้มาเพียงยี่สิบตำลึงทองเท่านั้น ก่อนหน้านี้ในการแฮกแต่ละหีบต้องใช้ต้นทุนประมาณห้าตำลึงต่อหีบ รวม ๆ ก็คือครั้งนึงได้เต็มที่หนึ่งหันห้าร้อยกับอีกไม่เกินสิบตำลึง เปลี่ยนเป็นพารามิเตอร์ง่าย ๆ คือ ระดับพลังปัจจุบันคือ 3510 หน่วย ลองกินยาดูว่าจะปรับเพิ่มได้หรือไม่ เริ่มจากยาที่ถูกที่สุดนี่ล่ะ เขาบอกว่ารอประมาณครึ่งชั่วยามยาจะดูดซิมจนหมด... ครึ่งชั่วยามก็หนึ่งชั่วโมงพอดี ป่านั้นเราคงไปนอนอยู่ที่เตียงแล้ว ยาถูก ๆ แบบนี้ขอแดกอีกเม็ดละกัน

    แล้วก็เสกทองเพิ่มอีก 1 ตำลึง... เฮ้ยได้ด้วยวุ้ย มันส์ละทีนี้ ค่อย ๆ เสกเพิ่มทีละตำลึง... เม็ดยาสร้างรากฐาน ตกเม็ดละ 1.5 ตำลึง กินไปสองเม็ด เสกได้เพิ่มอีก สิบเอ็ดตำลึง แต่ตอนนี้ไม่ไวแล้วง่วงเหลือเกิน ขอหลับก่อนตอนต่ำค่อยมาคิดต่อ...คร่อก