เทพยุทธพลังแฮกเกอร์

ลำดับตอนที่ #7 : สาวใช้คนใหม่ทั้งสอง

    ตื่นขึ้นมา ตอนสองทุ่ม ก็เสกทองให้เต็มอีกสองหีบ จากนั้นจึงออกไปทดลองกินอาหารเพิ่มพลังปราณ และให้พี่สาวทั้งสองอ่านรายละเอียกยาเมื่อกลางวันอีกทีนึง

    อี้หนานมอบยาให้ทั้งสองคนละขวด ให้กินทุก ๆ ชั่วโมงตลอดเวลา เมื่อพลังงานมาเกินไปก็ให้หยุด

    ทำให้อี้หนานนึงขึ้นได้ตัวอาจมีพลังแฮกตัวเลขช่วยผลานพลังงานออกไปได้ แต่พี่สาวทั้งสองคนไม่มี พรุ่งนี้คงต้องไปหาวิธีฝึกยุทธ ให้ทั้งสองคนฝึกเสียแล้ว

    ด้วยความย่ามในอี้หนานกินยาไปรวดเดียว แปดเม็ด

    ลองคำนวณเล่น ๆ นอนหลับหกชั่วโมงเสกได้พันห้าร้อยตำลึงทอง เมื่อกลางวันกินยาสองเม็ด เสกเพิ่มได้เพียงสิบเอ็ดตำลึง การที่จะเต็มพลังทั้งหมดอาจจะต้องกินถึงสามร้อยเม็ด หนึ่งขวดราคาสิบห้าตำลึง แต่สามารถผลิดทองได้ห้าสิบห้าตำลึง ไม่เลว ๆ

    ลองกะ ๆ เอา แปดเม็ดที่กินไปนี่ก็ควรจะได้เพิ่ม สี่สิบสี่ตำลึง แต่ว่าวันนี้กินอาหารเสริมปราณเข้าไปด้วยน่ะซิ คงต้องใช้พลังให้หมดแล้วค่อยดูว่ายาปราณต้นกำเนิด ได้พลังเพิ่มกี่หน่วย

    'เงินทองเอ๋ยจงไหลมาเทมา'

    ห้าร้อยยี่สิบ นี่คือปริมาณของเมื่อวาน เสกเพิ่มอีกห้าสิบ ไม่มีปัญหา นี่เท่ากับยาที่เพิ่งกินไปละมั้ง แล้วก็เสดเพิ่มอีกทีละหนึ่ง... หกร้อยตำลึงแล้ว เอาเสก... หกร้อยกับอีกเจ็ด

    'ระดับพลังไม่เพียงพอ'

    โอเคแดกยาปราณกำเนิดไปอีกสิบเห็ดด้วยความห้าวหาญ แล้วไปนอนรอบนเตียง... เกือบชั่วโมงแล้วมั้ง ไม่รู้สึกร้อนอะไรซักนิดเสกโลด... ได้มาอีก สองร้อยตำลึงพอดี ถ้าเปรียบกับเม็ดยาสร้างรากฐานแล้ว ยาปราณต้นกำเนิดมีอัตราต่อรอง...ดีกว่า...คร่อก

    ตื่นขึ้นมายามดึก น่าจะตีสามได้มั้ง ถ้าบวกหกชั่วโมงมาเรื่อย ๆ เมื่อคืนอะไรน๊าลืม...  เม็ดยาสร้างรากฐาน 15ตำลึง ได้ 55ตำลึง ยาปราณต้นกำเนิด 50ตำลึง ได้มา 200ตำลึง เกือบ ๆ สี่กับสี่เท่าพอดี ดูแล้วไม่ต่างกันเท่าไหร่

    มา ๆ การทดลองนี้ล่ะของจริง เสกโลด สองหีบกับอีกห้าร้อย

    'ตึก ๆ 'หัวใจของอี้หนานเต้นดังขึ้นมา

    เสกมาหนึ่งร้อยสามสิบ! หืม!? พลังงานสะสมเท่ากับครึ่งนึงของยาที่กินไป เอาแล้ว ๆ สนุกล่ะซิงานนี้

    แดกแม่ง เม็ดยาสร้างรากฐาน สองขวด  ยาปราณต้นกำเนิดอีกขวด กินเป็นขนมขบเคี้ยวเลย รอหนึ่งชั่วโมง

    รู้สึกง่วงเหมือนเดิม เหมือนยาที่กินไปจะเพิ่มพลังให้ด็จริงแต่ร่ายกายยังไม่ปรับสภาพต้องนอนก่อนถึงจะขยายขอบเขตพลังได้

    เสกเพิ่มตามที่ดาดไว้ สามร้อยสิบตำลึง พรุ่งนี้ก็จะได้พลังมา 3785 หน่วย...คร่อก

    สอบโมงเช้า อี้หนานตื่นขึ้น เจอหน้าชายแก่คนนึงนั่งอยู่ข้างเตียง

    "ห๊ะ หือ!? เฮ้ย!!" อี้หนานตกตะลึงพุ่งชิดกำแพง

    "คุณชายในที่สุดก็พื้นแล้ว"ชายแก่ดูดออกมา

    "ทะ... ท่านเป็นใคร?"

    "ข้าคือหมอจู ชื่อจูเหลียง... เมื่อเช้ามีแม่นางสองคนมาตามข้าเพราะพบว่าคุณชายเรียกยังไงก็ไม่ตื่น ทั้งที่นอนตั้งแต่เมื่อยามสิบเมื่อวานนี่เข้ายามหกแล้วคุณชายจึงเพิ่งพื้น แม่นางทั้งสองเป็นห่วงคุณชายมาก จึงให้ข้ามาเฝ้าไข้ท่าน"

    "อ่อ เช่นนี้นี่เอง"

    "ข้าพบว่าคุณชายกินยาเสริมปราณเข้าไปในปริมาณมาก รายกายจึงปรับสภาพจำศีลชั่วคราว... ข้ามีคำแนะนำเล็กน้อยสำหรับผู้ที่กินย่มายมายเช่นท่าน"

    "หมอจูโปรดชี้แนะ"

    "ท่านทราบหรือไม่ เม็ดยานั้นมีพลังปราณบรรจุอยู่ก็จริง แต่ทว่า กากของเสีย และปราณไม่บริสุทธิ์ ก็เข้าไปในร่ายของท่านเช่นกัน"

    "มีเรื่องเช่นนี้ด้วย ข้าเพิ่งรู้"

    "การฝึกยุทธให้รากฐานมั่นคงท่านต้องมีวินัยในการฝึก มัวแต่กินยาอย่างเดียวไม่ได้ ท่าจากถึงจุดคอขวดได้ เปราะปราณภายนอกที่ไม่บริสุทธิ์ ไหลเวียนในร่างกายท่านมากเกินไป"

    "อื่อ แล้วมีวิธีแก้ไขหรือไม่"

    "อย่างที่ข้ากล่าวไปแล้ว ต้องมีวินัย การฝึกอย่างต่อเนื่องจะทำให้ร่างกายของท่านปรับตัวไปอย่างช้า ๆ กากอาหาร และสมุนไพรที่ไม่ดีจะออกมาจากทางรูขุมขน พร้อมกับกล้ามเนื้อที่แข็งแรงและเส้นเอ็นที่ยืดหยุ่น"

    "ท่านจะให้ข้าทำสปา เล่นโยคะ เข้าฟิตเนสหรือ...เมื่อกี้ข้าพูดผิด เป็นอันว่าข้าเข้าใจแล้ว..."

    อี้หนานยิ้มแก้เขินที่เผลอพูดอะไรแปลด ๆ ออกไป แล้วก็คิดอะไรแผลง ๆ ออกมาได้จึงเอ่ยกับท่านหมดเสียงเบา ๆ ว่า "แล้วเพศสัมพันธ์นี่ช่วยได้ไหม?"

    หมอจูตกตะลึงเล็กน้อย และหัวเราะออกมา "ย่อมได้ ๆ ท่านยังหมุ่มยังแน่นแท้ ๆ ทำให้ข้าแปลกใจเสียจริง ข้าเคยได้ยินว่ามีตำราฝึกฝนบ่มเพาะคู่อยู่เหมือนกัน ถ้าท่านมีวิชา มันก็เหมือน ผู้ฝึกยุทธ กับ กรรมกรที่ใช้แรงทุกวัน แน่นอนว่ากรรมกรย่อมแข็งแรงกว่าคนธรรมดา แต่ถ้าท่านสามารถใช้วิชา ยอมเห็นผลต่างได้อย่างชัดเจน"

    "ถ้าเช่นนั้นข้าจะหาตำราฝึกฝนบ่มเพาะคู่ได้ที่ไหน?"

    "อันนี้ข้าไม่ทราบจริง ๆ แม้ข้าจะมีวิชาอยู่บ้าง แต่ก็เป็นวิชาที่เกี่ยวกับการรักษา และข้าก็แก่มากแล้วเรื่องพวกนี้ช่างห่างไกลตัวข้ายิ่งนัก"

    "วันนี้ต้องขอบคุณท่านหมอมาก ที่ให้ความรู้กันข้า"

    "มิกล้า ๆ เป็นหมอย่อมต้องรักษาคน เห็นท่านฝึกแบบผิดวิธีข้าก็เพียงแนะนำตามความรู้ของข้าเท่านั้น เมื่อท่านสบายดีแล้ว งั้นข้าขอลาล่ะ"

    "เชิญท่านหมอ"

    หลังจากส่งหมอจูกลับไปแล้ว อี้หนานก็มานั่งคิดดูว่าการกินยาปริมาณมากย่อมทีสิ่งตกค้าง วันนี้วันส่งมอบผลึกหมื่นตำลึง ตอนนี้มีทองหก..เจ็ดหีบ เศษอีก195ตำลึงทอง ตั๋วแลกเงินสองพันห้า เจ็ดหีบก็จะเกินหมื่นมาห้าร้อย ขี้เกียจเอาออกว่ะ แถม ๆ ไปละกัน ค่อยให้เขาเอาผลึกมาเพิ่ม

    ตอนนี้ก็ สิบโมง นัดไว้ตอนหลังเทียง...

    "อ่าวพวกพี่สาวยังไม่กินข้าวกันอีกเหรอ"

    "พวกเรารองท้องไปก่อนเพียงนิดหน่อยเท่านั้น รอข้าอุ่นอาหารซักครู่"เสี่ยวโหวตอบ

    "พี่สาวหลานอยู่ที่นี่ซักพักแล้ว ชินบ้างหรือยัง"

    "ยังไม่ค่อยชิดเท่าไหร่ค่ะคุณชาย"

    "คฤหาสน์หลังใหญ่โตอยู่กันสามคน ใช้กันแค่ไม่กี่ห้อง ทำความสะอาดก็คงทั้งวันแล้ว ไหนยังจะสวนด้านหลังอีก พี่สาวหลานมีคนรับใช้แนะนำบ้างไหม"

    "จริงเหรอคะคุณชาย คุณชายต้องการเพิ่มคนเหรอค่ะ ข้ามีเพื่อนสนิดอยู่ที่หอนางโลมสองสามคน คุณชายช่วยไถ่ตัวพวกนางมาด้วยได้ไหมคะ"

    "เจียวหลาน!!" เสียงโกรดดังออกมาจากในครัว"เจ้ารีบมาช่วยข้ายกกับข้ามาเร็ว"

    "พี่สาวโหยว ข้าไม่ใช่เจียวหลานซะหน่อย เรียกข้าว่าเอี้ยหลาน! หึ"เอี้ยหลานเดินไปด้วยอารมย์ไม่ดีเท่าไหร่นัก

    "คุณชายอย่าไปฟังที่เอี้ยหลานพูดเลยนะคะ ซื้อตัวบ่าวรับใช้ถูก ๆ มีมากมายให้เลือก ท่านอย่าได้หาบ่าวจากหอนางโลมเลย"

    "พี่สาวโหยวช่างดูถูดข้ายิ่งนัก ค่าไถ่ตัวพวกท่านล้วนแล้วแต่ไม่สร้างปัญหาใด ๆ แก่ขาเลย หลายวันมานี่ก็เห็นแล้วว่าข้านั้นมีสมบัติมากมาย"

    "แต่สมบัติก็หมดได้นะเจ้าคะ หลายวันมานี่ท่านใช้จ่ายไปมากมายแต่ไม่มีรายรับเข้ามาเลย คุณชายต้องรู้จักประหยัดไว้บ้าง"

    "พี่สาวโหยว คุณชายอะไรกันเรียกซะห่างเหิน เรียกข้าอี้หนานเถอะ"

    "บ่าวไม่กล้า เปลี่ยนเป็น นายน้อย หรือนายท่านดีหรือไม่?"

    "นายท่านก็ไม่เลวนะ"เหมือนมีเมทรับใช้ดี ต้องสั่งตัดเสื้อผ้าซักหน่อย

    "จริงซิ พี่สาวหลาน ท่านอยากเปิดร้านขายเสื้อผ้าใช่ไหม?"

    "นายท่านจะเปิดร้านขายเสื้อผ้าเหรอเจ้าคะ"

    "พี่สาวโหยวตำหนิข้าไม่ยอมหาเงิน ข้าต้องแสดงให้พราสาวโหยวได้ดู จะได้ไม่ติหนิข้าอีก"

    "อิอิ"

    "นายท่านล้อข้าเล่นแล้ว เรื่องร้านขายเสื้อผ้านี่ท่านเอาจริงเหรอเจ้าคะ"

    "แน่นอนข้าเอาจริง แต่มีอีกอย่างที่อย่างที่ข้าอยากทำมาก"

    "ทำอะไรเหรอคะ?"

    "ดืนสอ"

    อย่างแรกที่ต้องทำคือเตาอบถ่าน เตาอบนี้จะไม่เหมือนกับเผาถ่านในหลุม แต่จะใช้ความร้อนจากควันดูดเข้าไปอบทำให้ฟืนที่ได้ไม่แตก

    ตอนนี้ยังไม่เที่ยงออกไปข้างนอกไปจ้างช่างมาสร้างเครื่องอบฟืนสั่งดินเดียวกับก้อนอิฐ แล้วให้คนงานก่อสร้างตามที่บอก ก็ได้เตาแบบง่าย ๆ ขึ้นมาหนึ่งเตาฝาปิดหน้าเตาคงต้องไปจ้างช่างตีเหล็กอีกที ยังต้องมีตะแกรงถาดรองด้านในอีก

    ในระหว่างที่สร้างเตาอบอยู่นั้นเวลาก็ผ่านมาเลยเที่ยงแล้ว หลังจากคุยรายละเอียดการซื้อขายก็เปลี่ยนเป็น ทอง 7 หีบหมื่นกับอีกห้าร้อยตะลึง แลกเปลี่ยนกับผลึกขนาดกลางสองก้อน ขนาดเล็กเจ็ดก้อนและเศษผลึกอีกสิบเก้าก้อน

    พอแลกเปลี่ยนกันเสร็จเรียบร้อยก็รู้สึกตัวว่า ช่วงนี้แลกเปลี่ยนทองอย่างเดียวไม่ได้ลดลองพลังด้านอื่น ๆ เลย แล้วก็ไอ้แผนที่ว่าจะกินยาแก่นปราณระดับหนึ่ง แล้วให้ชูเมิ่ง พ่อต้าผลึก ดูแลให้ก็ลืมไปเสียสนิท เอาเป็นว่าวันนี้จัดการเรื่องเตาก่อนก็แล้วกัน คิดได้ก็ให้เฮี้ยโหยวเดินไปให้ร้านรับตีเหล็กออกมาดูที่เตา

    คุยรายละเอียดตงลงราคา งานเสร็จในอีกสองวันจะเอามาส่งให้ที่นี่ อี้หนานไอ้โอกาศก็เลยบอกให้เหลาไม้เนื้อดีเป็นแท่งเล็ก ๆ ให้กลมประมาณหนึ่งเซน ทำมือกะ ๆ เอายาวประมาณสี่นิ้ว ฝากให้เหลามาด้วยเยอะ ๆ ราคาค่อยว่ากัน เอามาส่งพร้อมกับแผ่นเหล็ก ตะแกรงและถาดรอง ที่คีบสองสามอันด้วย ช่างพวกนี้รู้จักช่างด้วยกันอยู่แล้ว จึงดีลงานให้กันได้ สั่ง ๆ ไป ค่านายหน้าอะไรก็จ่ายเหมา ๆ กันไป เรื่องเงินไม่ใช่ปัญหาอี้หนานซะอย่าง!

    ตอนนี้คือแทบไม่พกเศษเงินเลย เงินเล็ก ๆ น้อย ๆ ให้พี่สาวทั้งสองจัดการ อี้หนานเอาทองใส่หีบเล็กไว้ร้อยตำลึง บอกว่าหยิบได้ตามสบาย เงินเพื่อใช้จ่ายเรื่องภายในบ้าน เงินส่วนตัวก็จะแยกต่างหากอีกส่วนนึง

    อีกเรื่องที่ต้องจัดการก็คือ

    "พี่สาวโหยว ที่สาวหลาน วันนี้ที่ข้าหลับยาวเพราะว่าฝึกวิขาลับบางอย่าง ข้าจะเขียนตัวเลขเวลาตื่นนอนไว้ล่วงหน้า เพื่อที่พวกท่านจะได้ไม่ต้องเป็นห่วง"

    ""ทราบแล้วค่ะนายท่าน""

    "อีกเรื่อง ข้าอยากได้คนงานมาเพิ่ม อยากได้คนแข็งแรง ๆ หน่อยไว้ยกของหาบน้ำ เอาเป็นคนขับรถม้าส่วนตัวก็ดี เบื่อที่เวลาจะออกไปไหนก็ต้องไปเรียกรถข้างนอกตลอดเลย แล้วก็หาคนมาสอนวรยุทธ... เรื่องนี้ไว้ทีหลังก็แล้วกัน พี่สาวหลาน ท่านจะให้ข้าไปไถ่ตัวเพื่อน ๆ ของท่านซินะ เราไปกันวันนี้เลย เพื่อน ๆ ท่านมีชื่อว่าอะไรช่วยแนะนำให้ข้าทราบหน่อย"

    "นายท่าน เรื่องนี้..."

    "ข้ารู้ ๆ สาวใช้ธรรมดาราคาไม่ถึง สิบตำลึง ส่วนเด็กสาวที่เป็นเพื่อนของกี่สาวหลาน ราคาหลักร้อยตำลึงใช่ไหม?"

    "เจ้าค่ะ"

    "แต่ว่ามีเงินก็ต้องใช้หาความสุข ความสุขของชาวบ้านอาจจะเป็นแค่อาหารดี ๆ หนึ่งมื้อ ความสุขของขุนนางอาจจะเป็นอำนาจบารมี ความสุขของประมุขอาจจะเป็นเมืองที่สงบสุข ส่วนความสุขของข้าคือ เมื่อพวกท่านมีความสุข ข้าก็มีความสุขเช่นกัน"

    ""นายท่าน!""ทั้งสองหน้าแดงมากอดอี้หนาน

    อยากพูดจากเท่ ๆ แบบนี้มานานแล้ว เมื่อก่อนทำไม่ได้จริง ๆ แต่ตอนนี้ พลังพิเศษของพี่คือ รวย!!

    ปลอบกันไปมา แล้วก็ไปปลอบกันต่อบนเตียง

    "พี่สาวโหยว พี่อยากทำอะไรในอนาคต"

    "ข้าไม่บอกนายท่านหรอก"เอี้ยโหยวยิ้มเบา ๆ ในอ้อมแขนของอี้หนาน

    "ไม่ว่าจะเป็นอะไรข้าย่อมก็สนับสนุน"

    "จริง ๆ นะนายท่าน"

    "จริงซิ"

    "ไว้เมื่อถึงเวลานั้นข้าจะบอกท่าน"

    หลังจากพักผ่อนกันเล็กน้อย อี้หนานเปิดคลังสมบัติดู ตอนนี้มีทองแค่สามร้อยตำลึง จากหีบทั้งหมด ตั๋วแลกเงินที่มีก็คือสองพันหน้า แต่พรุ่งนี้ตอนบ่ายก็ต้องจ่ายค่าแหวนมิติทั้งหมด ถ้าวันนี้ไม่เสกเพิ่มก็อาจไม่มีทองให้ผลานเล่นอีก เหอะ ๆ

    ทุกวันนี้เราเสกทองได้ 3785 ตำลึง ขาดอีกสองร้อยสิบห้า จะครบสี่พัน สองร้อยสอบห้าคุณสองก็เป็นสี่ร้อยสามสิบ อยากจับกรอกปากแม่งให้หมดจริง ๆ กลัวพลังเกินระเบิดตัวเองตายเหมือนกันนะเฟ้ย

    เสกทองไปก่อนสองหีบ เหลือโควต้าอีก เจ็ดร้อยแปดสิบห้า ว่าง ๆ ไปซื้อยาปราณต้นกำเนิดมาไว้เยอะ ๆ ดีกว่าจำง่ายดีเพิ่งขวดได้สองร้อยแค้มเพิ่มโควต้าได้หนึ่งร้อย อยากได้ดินสอมาเขียนคำนวน จดอะไรพวกนี้จริง ๆ แทบจะจำอะไรเพิ่มไม่ได้อยู่แล้ว พู่กันนี่ไม่ถนัดจริง ๆ ขอยอมแพ้

    สี่ร้อยสามสิบ เม็ดยาสร้างรากฐานสองขวดร้อยสิบ หกขวดร้อยสามสิบ  ดันเหลือแค่ห้าขวดจะไปทวงเอาที่พวกพี่สาวก็ลำบากใจ ยาปราณต้นกำเนิด เม็ดละยี่สิบแต้ม กินเม็ดยาสร้างรากฐานสองขวด  ยาปราณต้นกำเนิดเม็ดนึง ขากอีกสามร้อยก็กินอีกสิบห้าเม็ด โอเคทีนี้ก็จะได้โควต้ากลม ๆ สี่พันตำลังทอง แบ่งยาแยกไว้ก่อน

    ที่นี้ก็มาคำนวณโควต้าที่เหลือของวันนี้ หนึ่งพันสองร้อยสิบห้า เขียนดักไว้ก่อนเด๊่ยวเผลอสลบกลางทาง

    "ป่ะ พี่สาวหลาน พี่สาวโหยว ข้าพร้อมแล้ว ไปไถ่ตัวเพื่อ ๆ ของพี่สาวหลานกัน แล้วไปหาซื้อบ่าวและรถมามาเพิ่ม"ที่ลืมไม่ได้ก็คือหีบอีกเยอะ ๆ ใช้เปลืองดีจริง ๆ

    เรียกรถม้าออกเดินทางไปหอนางโลมก่อน

    หอนางโลมช่วงกลางวันจะไม่มีอะไรมากนักส่วนมากจะนอนหลับพักผ่อนกัน ตอนนี้ประมาณสามโมงกว่า พนักงานเริ่มตื่นมาทำความสะอาดซื้อของเตียวรับแขกช่วงค่ำ

    "สวัสดีแม่เล้าเจียวเราพบกันอีกแล้ว"

    "สวัสดีคุณชายเอี้ย ตั้งแต่ท่านไถ่ตัวเจียวโหยวเจียวหลานไป ข้าก็คิดว่าจะไม่ได้เจอท่านอีกแล้วเสียอีก เพียงไม่นานท่าก็กลับมาเสีย ไม่ใช่ว่าคุณชายไม่พอใจเลยคืนสินค้าหรอกนะ"

     "สินค้าคุณภาพเยี่ยมมาก ข้าไม่คืนแน่นอน"

     แม่เล้ายหัวเราะ"วันนี้มาแต่เย็นมีอะไรให้รับใช่เหรอคะ"

    "แน่นอน ๆ เจียวหลานน่ะสิงอแง อยากให้ข้ามาไถ่ตัวเพื่อน ๆ ไปอยู่ด้วย มีข้าอยู่ทั้งคนยังขี้เหงาอีก"

    อี้หนานหัวไปแกล้งแย่เอี้ยหลานเล็กน้อย

    "เด็กคนนี้นี่จริง ๆ เลย วันนี้คุณชายมาไถ่ตัวเพื่อนสองคนของเจียวหลานซินะเจ้าคะ"

    "ที่บ้านข้าค่อนข้างกว้างอาจเงียบเหงาไปบ้าง เอ้อ!ข้าเพิ่งนึกได้ แม่เล้าอยู่ในวงการนี้ พอจะแนะนำบ่าวผู้ชายให้ข้าซักคนได้ไหม จะไปไหนมาไหนก็ต้องเรียกรถม้าจากข้างนอก ลำบากเหลือเกิน"

    "บ่าวผู้ชายที่บังคับรถม้าได้ซินะคะ เดี๋ยวข้าจะดูให้ ส่วนราคาของสองคนนั้นคือ....เท่านี้ค่ะ"

    "ไม่มีปัญหา"เอี้ยอี้หนาน หยิบตั๋วแลกเงินให้กับแม่เล้าสองใบ ใบละร้อยตำลึง กับทองที่อกมาอีกเล็กน้อย

    "เช่นนั้นข้าจะขอเวลาดำเนินงานให้นะเจ้าคะ"

    "รบกวนแล้ว ๆ "

    เวลาผ่านไปสิบกว่านาที ก็มีหญิงสาวสองคนรุ่นเดียวกันเอี้ยหลานเดินออกมา

    เจียวจื่อตัวเล็ก เหมือนเป็นเด็กไม่ค่อยกล้าพูดกล้า ๆ กลัว ๆ

    เจียวเล้งชู่ หญิงสาวใสตาคมสวยแต่หน้าอกแบนไปหน่อย น่าเสียดาย ๆ