เทพยุทธพลังแฮกเกอร์

ลำดับตอนที่ #19 : ข้าอยากกินซาลาเปา

    "วันที่ยี่สิบนี้ ข้า เอี้ยอี้หนานจะเดินทางไปเข้าร่วมสำนัก...ล่องเมฆา!"

    "แล้วพวกข้าล่ะนายท่าน แล้วร้านขายเสื้อผ้าของพวกเรา" เอี้ยหลานเอ่ยถามทันที

    อี้หนานยิ้มเล็กน้อย ก่อนจะพูดเสียงจริงจัง "เอี้ยเล้งชู่ ข้าจะให้เจ้าเข้าร่วมสำนักกระบี่ดาวดึงส์!"

    เอี้ยเล่งชู่มีสีหน้าดีใจ ก่อนจะตาโตและสับสนพึมพำซ้ำๆ 'ล่องเมฆา กระบี่ดาวดึงส์ ล่อง...'

    "เอี้ยหลาน เจ้าต้องเข้าสำนักชิงชาน! ร้ายขายเสื้อผ้าเป็นงานเสริมเท่านั้น เจ้าต้องเน้นฝึกยุทธเป็นอันดับแรก"

    "ค่ะนายท่าน" เอี้ยหลานสะดุ้งตอนที่อี้หนานเรียกชื่อ และก้มหน้าลงตอนได้ยินคำว่าชิงซาน

    "เอี้ยจื่อ เอี้ยโหยว" ทั้งสองสะดุ้ง "พวกเจ้าสองคนต้องเข้าสำนักเทพโอสถ! หลังจากวันนี้ งานหลักของเจ้าสองคนคืออ่านตำราสมุนไพร ศึกษาวิชาแพทย์ บ่ายนี้เราจะออกไปเหมาหนังสือที่เกี่ยวข้องทางหมดมา..."

    "นายท่านค่ะทำไมข้าถึงไม่ได้ไปกับนายท่าน "เอี้ยโหยวถามโดยที่ตานางเป็นสีแดง

    "ข้าเชื่อใจพวกเจ้า จงไปศึกษาวิชาของแต่ละสำนักอย่างตั้งใจ เอี้ยโหยวหน้าที่ของเจ้าคือการซื้อยาจำนวนมาก เพื่อส่งไปให้พวกเราทุกคน ข้าจะเดินทางไปหาเจ้าให้บ่อยที่สุด ฝากดูแลเอี้ยจื่อด้วย"

    อี้หนานหยิบแหวนมิติที่ไม่มีของข้างในทั้งสี่วงส่งมอบให้หญิงสาวทุกคน

    "นี่เป็นแหวนมิติขนาดเล็ก ข้าซื้อมานานมากแล้วข้าให้พวกท่าน"

    "นะ...นายท่าน" เอี้ยโหยวน้ำตาไหล คนอื่นๆก็เริ่มร้อง

    อี้หนานยิ้มและเดินไปหาพวกนาง เขานั่งลงก่อนจะจับมือเอี้ยโหยวและเอี้ยหลานขึ้นมา "พี่สาว ข้ารู้จักท่านมาเพียงสิบเอ็ดวันเท่านั้น และข้าก็จะยังอยู่อีกสิบห้าวันเชียวนะมากกว่าเวลาที่ข้ากับพวกท่านใช้ร่วมกันซะอีก คืนนี้ข้าค่อยปลอบพวกท่าน"  อี้หนานดึงพวกเธอมากอด...

    ก่อนจะคลายอ้อมแขนและพูด "แต่ตอนนี้เรามากินข้าวกันก่อน หลังจากนี้ไปซื้อตำราให้ พี่สาวโหยวและพี่สาวจื่อ"

    อี้หนานกลับขยับไม่ได้เพราะเอี้ยเล่งชู่และเอี้ยจื่อเข้ามากอดเข้าจากด้านหลัง อี้หนานก็ยิ้มเล็กน้อยและให้พวกนางกอดต่อไป

    "อยู่กับข้าพวกท่านมีความสุขดีหรือไม่" ทุกคนพยักหน้า "เช่นนั้นในอีกสิบว่าวันนี้ เรามามีความสุขกันให้มากว่าเดิมกันเถอะ"

    หลังกินข้าว ทุกคนเดินออกมา อี้หนานและสี่สาวก็ออกมาเดินเลือกซื้อตำราสมุนไพร ตำรายา ตำราแพทย์ทุกชนิดที่หาได้กลับไป เนื่องจากตอนนี้อี้หนานใช้แหวนมิติได้แล้วทำให้การขนย้ายสะดวกมากขึ้น

    "พวกท่านไม่ต้องกลัวเรื่องเงินทอง หากพวกท่านมีความสุขก็จงใช้มันให้เต็มที่ หากเป็นห่วงข้า ถ้างั้นก็จงใช้เงินเหล่านี้มาสร้างความสุขเพื่อข้าเถอะ ข้าชอบเห็นรอยยิ้มของพวกท่าน"

    ยิ่งปี้หนานพูดมากเท่าไหร่ สาวๆก็ยิ่งมาพัวพันอับอี้หนานไม่ยอมปล่อย

    อี้หนานจึงถือโอกาสหาซื้อเครื่องนอนขนาดใหญ่อาหารแนะน้ำบางส่วน ใส่แหวนมิติและเดินทางมาที่ร้านของตน อี้หนานขึ้นไปชั้นบน เอาเครื่องนอน อาหาร น้ำ ออกมาจากแหวนมิติ และชวนพวกนางขึ้นเตียง

-s-

    เมื่ออี้หนานจัดการกับทุกคนเสร็จ พวกเขานอนพักเล็กน้อยก่อนที่จะเดินทางกลับคฤหาสน์

    เมื่อกลับมาก็แยกย้ายกันอาบน้ำ อี้หนานเสกชุดนอนที่ซื้อมาให้คนอื่นๆจัดการทำความสะอาด

    เมื่อเดินกลับเข้ามาก็เห็นสีหน้าทุกคนดีใจ

    "ท่านน้าแจกยาให้พวกนางคนละเม็ด"

    เอี้ยปี้เฉินหยิบยาแก่นปรานระดับหนึ่ง มามอบแก่พวกนางคนละเม็ด

    "ท่านน้า มีวิธีที่ทำให้ดูดกลืนเม็ดยาได้เร็วๆหรือไม่" อี้หนานถามด้วยความสงสัย

    "ส่วนมากก็เดินลมปรานภายในร่าง ได้ผลไม่เยอะเท่าไหร่หรอก บางคนก็ฝึกวิชา แต่นั่งเดินลมปรานนี่เร็วที่สุดแล้วกระมัง น้าไม่แน่ใจนะ ส่วนมากก็รอมันย่อยสลายไปเอง สิ่งสำคัญที่สุดสำหรับพวกชอบกินยาไม่ใช่วิชาที่ยอดเยี่ยม แต่เป็นวิธีใดกำจัดสิ่งตกค้างได้มากกว่ากัน ยาชำระกาย ช่วยได้นิดเดียวเท่านั้นจริงๆ กินมากไปไม่ดีทำให้ลมปรานปั่นป่วน วันละเม็ดก็พอ วิธีอื่นๆก็พวกฝังเข็ม"

    "ท่านจะให้ข้าฝังเข็มทุกวัน"

    "เจ้าควรจะถามว่า ข้าสามารถทนฟังเข็มพวกนางทุกคนไหวไหม"

    "ท่านน้าสามารถทนฟังเข็มพวกนางทุกคนไหวไหม"

    เอี้ยปี้เฉินยิ้ม "ไหวแต่ข้าขอเพิ่มข้าตอยแทน"

    "ข้าตอบแทนที่ท่านสอนข้ายังไม่ได้จ่ายเลย"

    "ส่วนนั้นก็ส่วนนั้นส่วนนี้ก็ส่วนนี้"

    "ท่านน้าต้องการอะไร"

    "ยาแก่นปรานระดับหนึ่งวันละเม็ด"

    "ข้าให้ท่านวันละสองเม็ดไปเลย รวมค่าสอนท่านตกลงไหม"

    "ตกลง"

    "ท่านน้าข้าอาจกินยาเกินขนาดอีก วันนี้ฝากท่านดูแลข้าให้ดีล่ะ"

    "ข้าได้ยินมาว่าเจ้าชอบแอบกินยา นี่เจ้าจะทำอะไร"

    อี้หนานหยิบเอายาแก่นปรานที่เอี้ยปี้เฉินใส่ปาก ก่อนจะเอายายาแก่ปรานอีกเม็ดออกมากินตามไปทันที

    เอี้ยปี้เฉินทำตาโต

    "ข้าอยู่ระดับปรานก่อราก แล้วถ้าข้าจำไม่ผิดข้าสามารถกินได้ใช่ไหมท่านน้า"

    "กินได้แต่ว่า ต่อให้เป็นระดับกำเนิดปรานก็สามารถกินได้วันละเม็ดเท่านั้น"

    "เอาน่าข้าไม่เป็นไรหรอก ท่านน้าแล้วปกติระดับข้ายานี้จะย่อยกี่วัน"

    "เจ้าอยู่กำเนิดปรานขั้นแรก การย่อยสลายจะใช้เวลาเร็วจากปกติเท่าตัว"

    "ของข้าถ้าจำไม่ผิดใช้เวลา.." อี้หนานเปิดสมุดจด "5วัน"

    "การย่อยสลายของเจ้าค่อนข้างเร็ว แต่เจ้าที่กินไปสองเม็ด ไม่รู้สึกอะไรแปลกๆบ้างเหรอ"

    "ก็ไม่นี่" อี้หนานยิ้ม "ถ้ามันกินไม่ไหวสำหรับยาแก่นปรานนี่จะแสดงผลภายในสองเค่อเหมือนยาปกติไหม"

    "อาจเร็วกว่านั้น อาจช้ากว่านั้นแต่ละคนไม่เหมือนกัน รอซักพักเถอะ เจ้าก็นั่งเดินปรานไปเรื่อยๆก่อน มีอะไรก็ตะโกนเรียกข้าก็แล้วกัน ข้าเอายาไปให้เด็กๆกินก่อน เสี่ยวหนานนะเสี่ยวหนาน เฮ้อ!"

    อี้หนานถือโอกาศไปเสกทอง จากบันทึกเม็ดยาแก่นปรานระดับหนึ่ง หนึ่งเม็ดได้ทองประมาณสามพันตำลึง เป็นโควต้าพันห้า ตอนนี้เศษๆต่ำกว่าร้อยเราไม่ได้สน กินอาหารปราน ฝึกเดินรมปรานก็น่าจะขึ้นมาวันละนิด หลังจากยาย่อยหมดโควต้าเราจะกลายเป็นหมื่นสี่พันสองร้อย และวันนี้

    อี้หนานเสกทองสิบเอ็ดหีบ เม็ดยาหนึ่งเม็ดได้ทองถึงสองหีบ แน่นอนว่าหีบไม่เพียงพอ แต่ว่า เขาได้เอาทองเก็บใส่แหวนมิติโดยไม่ใช้หีบ แล้วใช้กระดาษจดเอาว่ามีทองเท่าไหร่ และพกติดตัวทีละห้าสิบตำลึง ไม่นับตั๋วแลกเงิน พอได้นับตั๋วแลกเงินที่เริ่มน้อยแล้วแต่ก็ไม่สน ตอนนี้เขามีแหวนมิติแล้ว แหวนยังไม่เต็มตอนนี้ก็ยังไม่แลก ต่อให้เต็มก็เอาทองไปซื้อแหวนเพิ่มอยู่ดี ลาก่อนร้านตั๋วแลกเงิน และไม่ลืมเอาหีบใส่ไปสองหีบเผื่อเอาใว้

    "อาตอนนี้ข้าเสกเงินที่ไหนเมื่อไหร่ก็ได้แล้ว แหสนมิติยอดจริงๆ สมแล้วไอเท็มในตำนาน" อี้หนานเอานิ้วลูบแหวนอย่างรักใคร่

    "ท่าน้าข้ามีคำถามอีกแล้ว" อี้หนานเดินมาหาเอี้ยปี้เฉิน

    "เสี่ยวหนานเจ้ามีคำถามอะไร"

    "ข้าอยากทดสอบพลังด้วยหินตรวจสอบปราน"

    "ได้ซิ" เอี้ยปี้เฉินหยิบเอาหินทรงกลมเหมือนลูกแก้มหมอดูออกมา และวางใว้บนป้าไม่ให้เลื่อน "เอามือมาวางใว้ด้านบนทั้งมองมือ ส่งพลังผ่านมันเหมือนตอนใช้งานแหวนมิติ... จริงๆคนอื่นเขาใช้มือเดียวล่ะนะ แต่น้าว่าเจ้ายังทำไม่ได้"

    อี้หนานเข่าอ่อนไปหนึ่งครั้งเมื่อฟังประโยคหลัง ก่อนจะเอามือมาวางใว้สองด้านของหิน

    "สิ่งนี้สร้างจากผลึกพลังงานผสมกับผลึกตามธรรมชาติ และลงอักขระเอาใว้ เจ้าหาซื้อได้ในราคาสี่สิบถึงห้าสิบตำลึง"

    "ข้ายังไม่ได้ถามเลย" อี้หนานยิ้มตอบ

    "นิสัยอย่างเจ้า ข้าว่าไม่เกินสามวันเจ้าต้องมีเป็นของตัวเองแน่ๆ"

    "ท่านน้าช่างรู้ใจข้าที่สุด ฮ่าๆ"

    อี้หนานถ่ายพลังลงไป สิ่งที่ปรากฏคือตัวอักษรจีน และจุดแสงสีขาวเหมือนดาวสองดวงหมุนวนรอบๆตัวอักษร

    "เจ้าเลื่อนเป็นระดับสองแล้ว"

    "เลื่อนตอนไหนเนี่ย ไม่มีอะไรบอกพลังประทุอะไรแบบนี้เหรอ"

    "แล้วแต่คน บางคนถึงกับกระอักเลือดเลย แต่หลายคนก็เหมือนเจ้าไม่รู้สึกตัว จริงๆแล้วมันมีสัญญาณบอกนะ แต่เจ้าไม่ได้สนใจมันเลยไม่รู้"

    อี้หนานเอาสมุดจดขึ้นมาดู ตอนเขาเลื่อนระดับมีโควต้ากระมาณหกพัน และทะลุกลายเป็นหมื่นหนึ่ง ตอนนี้โควต้าหมื่นสี่กลายเป็นระดับสอง สมมุติว่า หมื่นแปดเป็นระดับสาม ระดับสิบจะอยู่ที่สี่หมื่นหก ห้าหมื่นเลื่อนระดับ แล้วโควต้าจะคูณเป็นสองเท่า ตัวเลขตรงกันเลยแหะ ตั้งสมมุติฐานใว้ก่อน พอโควต้าหมื่นแปดค่อยตรวจสอบ... แน่นอนว่าต้องซื้อลูกแก้วส่วนตัวมาตรวจท่านน้าคาดเดาได้แม่นยำเหมือนตาเห็น

    ทุกๆสี่พันเลื่อนระดับ ยาแก่นปรานระดับหนึ่งหมึ่งเม็ดได้สามพัน..พันห้าซิ ต้องแอบซื้อยามาตุนแล้ว เพื่อค่าจ้างวันละสองเม็ดของท่านน้าด้วย ตอนนี้เกินครึ่งชั่วยามแล้วแต่ตัวไม่ร้อนอะไร ออกไปซื้อเลยดีกว่า

    ยังกลับมาไม่ทันไร อี้หนานก็ออกไปข้างนอกอีกแล้ว แต่คราวนี้ออกมาคนเดียวไม่มีใครติดตาม หยิบพัดออกมาโบกเล่น กลายเป็นคุณชายอี้หนานเย้ยยุทธจักร อี้หนานยิ้มอย่างมีความสุข

    เดินไปซักพักนึกขึ้นได้ "เราจำทางไม่ค่อยได้ ร้านขายลูกแก้วอยู่ไหน ร้านขายยาอยู่ไหน ชีวิตนี้นั่งแต่รถม้า ถือว่าเดินเล่นก็แล้วกัน เผื่อเจออะไรดีๆ"

    เดินไปซักพักเจอซาลาเปาน่ากินพอหยิบเงินเพื่อจะซื้อ

     แม่ง! พี่พกมาแต่ตำลึงทอง ซาลาเปา ห้าอีแปะ อี้หนานจ้องซาลาเปายิ่งอยากกิน พี่รวยเกินไปซื้อของข้างทางเขาไม่มีเงินทอน

    เดินไปพักนึงเห็นร้านขายถ้วยฮาม จึงซื้อจานราคาแพงหลายใบเก็บใว้ในแหวนมิติ และขอแลกตำลึงทองเป็น ตำลึงเงินและอีแปะจำนวนหนึ่ง ก่อนเดินกลับไปซื้อซาลาเปา

    "เฮ้ย จ่ายค่าที่มาซะ ถ้าไม่อยากโดนพังร้าน"

    นักเลงสามคนล้อมร้านขายซาลาเปาเอาใว้

     คนนึงกินไส้ซาลาเปาอย่างสบายใจแล้วเอาแป้งโยนทิ้ง อีกคนจับคอเสื้อคนขาย และคนตัวโตเหมือนลูกพี่ใหญ่ยืนคุม

    "จ่านจอมยุทธ โปรดเมตตาข้าน้อยด้วย ข้าค้าขายทั้งวันได้เพียงตำลึงเดียว(*ตำลึงเงิน) ข้าจะเอาให้ท่านได้ยังไงตั้งห้าตำลึง"

    "ถ้าไม่มีข้าก็จะเอาของในร้านเจ้านี่ล่ะ" นักเลงหยิบเอาเตาและเดินจากไป

    พวกท่านนึกว่าหล่อใจดีรวยและมีวรยุทธจะเข้าช่วยเหลือพ่อค้าน่าสงสารเหรอ เรื่องซิ! เกิดมันมีลูกพี่ของลูกพี่ขึ้นมาจะทำไง ช่วยพ่อค้าวันนี้ พรุ้งนี้มันไม่ได้ของมันก็มาอีกนั่นแหละ

    อี้หนานไม่อยากเดือดร้อนจึงรอให้นักเลงผ่านไปก่อน แล้วโยนตำลึงทองให้เจ้าของร้าน

    "ข้าอยากกินซาลาเปา เจ้าไปซื้ออุปกรณ์และแป้งมาทำให้ข้ากินซะ"

    อี้หนานวางท่าเหมือนพวกคุณชายเอาแต่ใจ พอพูดจบก็โบกพัดเก๊กหล่อ

    "แต่คุณชาย มันมากเกินไป"

    "ข้าจะไม่พูดซ้ำอีกครั้ง ข้า! อยาก! กิน! ซา! ลา! เปา!" อี้หนานจ้องมองพ่อค้าด้วยความโกรธ "ถ้าเจ้าไม่ไปทำ ข้าจะเตะเจ้าจนกว่าเจ้าจะไปทำมาให้ข้า"

    อี้หนานเดินไปเล่นจริงเจ็บจริง เตะจริง! เตะพ่อค้าตัวลอยเล็กน้อย ไม่ได้ออกแรงเตะ เพียงแค่ดันตัวพ่อค้าให้ลอยขึ้น คงไม่เจ็บละมั้ง?

    "ยังไม่ไปอีก!"

    "ครับคุณชายๆ ข้าน้อยจะไปทำให้ท่านทันที"

    อี้หนานเสกผลไม้ราคาแพงออกมาเด็ดกินอย่างสบายอารมย์ และหยิบสมุดจดตัวเองออกมาอ่านเล่น เพราะเขาอ่านหนังสือในโลกนี้ไม่ออก

    'ดูผู้ชายคนนั้นซิ พ่อค้าโดนนักเลงรีดไถไปยังไปเตะเขาอีก หน้าไม่อายจริงๆ'

    'น่าสงสารพ่อค้านะ ใครก็ได้ไปช่วยเขาทีซิ'

    'แต่งตัวก็ดูดี พวกคนรวยพวกนี้เอาแต่ใจกันจริงๆ'

    '........' สารพัดคำนินทาลอยเข้าหู อี้หนานก็กร่างต่อ จ้องไม่วางตา ทำให้กลุ่มที่นินทาหายไป ผ่านไปซักพักก็ไม่มีคนสนใจ

    พ่อค้ากลับมา "รอซักครู่นะครับคุณชาย"

    พ่อค้าต้มน้ำ สับหมูผสมเครื่องเทศใส่ฉาม และเริ่มนวดแป้ง แบ่งแป้งเป็นส่วนๆ เทหมูสับลงไป และปั้นเป็นก้อน ก่อนจะนำเอาไปนึ่ง รออีกหนึ่งเค่อ ซาลาเปาก็เสร็จ

    "ขอโทษที่ให้รอครับคุณชาย ซาลาเปาทั้งหมดเป็นของท่าน"

    อี้หนานมองซาลาเปาในซึ้งนั่งมีนับสิบลูก อี้หนานหยิบเอามากินไปลูกนึง ก่อนที่จะพยักหน้าและเอาที่เหลือใส่แหวนมิติ เอาไปฝากสาวๆ

    "นายท่านนี่คือเงินที่เหลือ"

    อี้หนานไม่ฟัง แล้วเดินจากไปเงียบๆ

    หลงทางอีแล้วที่นี่ที่ไหน อี้หนานเดินบนถนนหลักก็จริงแต่ถนนหลังเมืองนี้มีหลายเส้นทาง แต่อี้หนานอยากเดินไปให้ถึง สุดท้ายจึงถามทางมาร้านขายยาจนได้

    "พ่อข้าข้าต้องการยาแก่นปรานระดับหนึ่ง" อี้หนานไม่รอให้พนักงานพูดขายของ จึงชิงพูดก่อน

    "ได้ครับนายท่าน ยาแก่นปรานระดับหนึ่งราคาหนึงพันสองร้อยตำลึง"

    "ข้าเคยซื้อ ราคามันพันตำลึงไม่ใช่เหรอ"

    "ยานี้เป็นยาหายาก ร้านไหนก็มีขายแค่ไม่กี่เม็ดและ..."

    อี้หนานไม่รอฟัง เดินออกจากร้านไป สงสัยต้องไปร้านของคนแซ่จาง อี้หนานเดินถามหาร้านขายยาจาง

    "ข้าต้องการยาแก่นปรานระดับหนึ่ง"

    "ท่านต้องการกี่เม็ดครับ" นี่ซิของจริง มาถึงก็ถามเอากี่เม็ด ตาถึงๆ

    "ข้าต้องการซื้อปริมาณมาก ท่านจะลดให้ข้าได้เท่าไหร่"

    "อยู่ที่ท่านต้องการมากเพียงใด ร้านเรามีเครือข่ายหลายร้าน ยามีพอต่อความต้องการของท่านแน่นอน"

    "เยี่ยม" อี้หนานยกนิ้วให้ ไม่แปลกใจเลยทำไมตระกูลจางถึงรวยที่สุดในเมือง อี้หนานหยิบสมุดจดขึ้นมาดูเงินของตัวเอง "สิบห้าเม็ดท่านคิดเท่าไหร่"

    "ปกติแล้วเม็ดละหนึ่งพันพร้อมหีบหยก หากนายท่านต้องการสิบห้าเม็ด เราจะใส่สวมกัน ท่านไม่ว่าอะไรนะขอรับ"

    "ไม่ว่าๆ แต่ลดให้ข้าเท่าไหร่ข้าสนใจตรงนี้มากกว่า"

    พ่อค้าก็ยิ้ม "ข้าลดให้ท่านหนึ่งส่วนก็แล้วกัน เป็นเงิน หมื่นสามพันห้าร้อยตำลึง"

    "จ่ายเป็นตำลึงทอง ท่านเอาของมาใส่ด้วย"

    "ซักครู่นายท่าน"

    เด็กยกของยกหีบขนาดใหญ่มา ใหญ่กว่าของอี้หนานเยอะ อี้หนานก็ค่อยๆเรียกทองออกจากแหวน เรียงกันบนโต๊ะ ก็คิดว่าใส่หีบให้คนอื่นนับง่ายกว่า แต่ก็กลัวเสกออกมาเกินเลยค่อยๆเสกค่อยๆนับเอง

    ใช้เวลาซักพักเมื่อพ่อค้านับจนครบก็ส่งกล่องหยกมาให้ภายในมียาสิบห้าเม็ด อี้หนานก็พยักหน้าและเดินตัวเบาออกจากร้าน