เทพยุทธพลังแฮกเกอร์

ลำดับตอนที่ #16 : ช่างกลไกซูซง

    "หมื่นห้าพันตำลึงทอง!?"

    "ท่านรอข้าซักครู่ ข้าจะไปขนมาให้"

    อี้หนานยกหีบทองออกมาสิบหีบ

    "เจ้าพูดจริงเหรอเนี่ย เจ้าไปเอาทองมากมายขนาดนี้มาจากไหน"

    "ข้าเสกทองได้น่ะ" อี้หนานจ้องตาเอี้ยปี้เฉินยิ้ม ๆ แล้วก็หัวเราะ "ข้าล้อท่านเล่น ข้าว่าจ้างยอดฝีมือจากเกาะที่ห่างไกลแห่งหนึ่ง ค่อย ๆ เปลี่ยนมรดกข้าให้เป็นตำลึงทองแล้วให้แอบส่งมาให้ ข้าเรียกพวกเขาว่า 'นินจา' พวกเขาอาจไม่เก่งกาจในการต่อสู้ แต่สามารถแฝงเร้นในเงาโดยที่ไม่มีใครรู้ตัว ท่านเชื่อที่ข้าพูดหรือเปล่าเนี่ย?"

    "ห๊ะ? เมื่อกี้เจ้าก็ล้อเล้นงั้นเหรอ"

    "ไม่รู้ซิ เรื่องเงิน ๆ ทอง ๆ ข้าย่อมมีวิธีเคลื่อนย้ายอยู่แล้ว แต่ท่านไม่จำเป็นต้องรู้หรอก" อี้หนานยิ้มให้

    "ข้าขอโทษที่สอดรู้มากไป"

    "ไม่เป็นไรท่านสามารถถามเรื่องที่ท่านสงสัยได้ข้าไม่ถือ แต่ว่า ข้าจะตอบหรือไม่ก็เป็นสิทธิของข้าเช่นกัน"

    "เจ้านี่ความลับเยอะเสียจริง"

    "เขาว่าคนที่มีความลับเป็นคนที่มีเสน่ห์ ข้าเชื่อว่าทุกคนก็มีความลับของตัวเอง ท่านก็มีความลับใช่ไหมล่ะ"

    คำพูดคราวนี้ เอี้ยปี้เฉินกลับรู้สึกเบาใจและยิ้มออกมา "ถูกของเจ้าทุกคนย่อมมีความลับข้าก็เช่นกัน"

    อี้หนานก็ยักไหล่ ส่วนเอี้ยปี้เฉินก็เก็บหีบทองใส่แหวนมิตินางเอาไว้ หม่าเทียนออกไปเรียกรถม้ามาอีกคัน และทุกคนก็เดินทางออกมาจากคฤหาสน์

    เมื่ออี้หนานพาเอี้ยปี้เฉินไปแลกตั๋วแลกเงินเสร็จทั้งคู่ก็แยกกัน

    "ท่าน้าข้าจะไปดูร้านผ้า กับร้านช่างไม้ ถ้าท่านหาข้าไม่เจอก็เข้าคฤหาสน์ไปก่อนเลย พี่สาวโหยวส่งกุญแจหน้าบ้านให้นางที"

    "ข้าจะกลับไปที่ตระกูลซักหน่อยพบกันช่วงเย็น"

    อี้หนานจึงเดินทางมาที่ร้านขายผ้า

    "พ่อค้าผ้าม้วนนึงราคาเท่าไหร่ยาวเท่าไหร่"

    "ผ้าหนึ่งม้วนหน้ากว้าง65นิ้ว(นิ้วจีน22.7-23เซน)ยาว60หลา ส่วนราคาแล้วแต่คุณภาพและลายของเนื้อผ้า"

    อี้หนาน หยิบสมุดมาจด

    "ผ้าพวกนี้เอาไว้บนหลังคาน่าจะได้หลายม้วนอยู่ เจ้าของร้านผ้าที่ข้าเลือกเอาอย่างละสองม้วนนะ ถ้าไม่มีสองม้วนก็ไม่เอา"

    "ได้ครับนายท่าน"

    "เฮ้ย!นี่มันลายลูกไม้ เจ้ามีผ้าแบบนี้อีกไหม"

    "มีครับนายท่านผ้าตัวนี้นิยมใช้ทำผ้าปิดหน้าของสตรี ผ้าคลุมหัว ผ้าคลุมไหล่"

    "เยี่ยม ๆ แล้วท่านมีผ้าที่ยืดได้ไหม"

    "นี่ใช้ได้ไหมครับนายท่าน"

    "ก็พอได้อยู่" ถึงไม่ยืดมากแต่ก็พอจะทำชุดรับรูป กับพวกถุงน่องได้

    อี้หนานและเอี้ยหลานเลือกผ้าไปอีกหลายม้วน

    "ม้วนผ้าจ้าเลือกถ้าซ้ำกับของที่พวกนางเลือกก็เอาแค่สองเท่านั้น ให้นางเลือกได้ตามสบายเดี๋ยวข้ากลับมาจ่ายเงิน"

    อี้หนานก็หันไปพูดอีกทาง"เอี้ยหลาน ถ้าเจอผ้าแปลก ๆ หรือชุดที่เจ้าไม่เคยเห็นให้ซื้อมาทันที ราคาไม่ต้องสนใจ เพราะเดี๋ยวเราก็ต้องทำเช่นกัน ถ้าหากแพงมากเจ้าก็ซื้อมาไม่ต้องคิดมาก เพราะเมื่อเราทำขาย เราก็ขายกลับไปรคาแพงเช่นกัน และจดบันทึกผ้าแต่ละชนิดและราคาด้วย เอาไว้คำนวณต้นทุน"

    "ค่ะนายท่าน"

    อี้หนานปล่อยให้สาว ๆ เลือกซื้อผ้า โดยที่ตัวเองเดินมาถามหาช่างไม้

    "ท่านพอจะสร้างที่ทอผ้าได้ไหม"

    "สบายมาก"

    "ท่านพอมีอยู่บ้างไหมตอนนี้"

    ช่างไม้เดิน ๆ หาของซักพักแล้วก็ชี้ "นี่ไง" ไอ้ม้วน ๆ กงล้อนี่มันต้องทอมือนี่หว่า

    "ไอ้เครื่องที่ใหญ่ ๆ ที่ใช้ทอผ้าเร็ว ๆ ท่านทำได้ไหม"

    "เครื่องทอผ้าน่ะนะ ข้าทำไม่ได้หรอก ต้องเป็นพวกช่างกลไก"

    "อ๋อ แล้วข้าจะหาช่างกลไกพวกนี้ได้ที่ไหน" อี้หนานนึกได้ว่าเคยดูสารคดีกลไกจีนโบราณ ที่ประดิษฐ์กลไกทางด้านอุสาหกรรม

    "ข้ารู้จักอยู่คนนึง เขามาให้ข้าช่วยเป็นครั้งคราว"

    "เยี่ยม ท่านช่วยพาข้าไปแนะนำหน่อย ข้าอยากให้เขาสร้างของบางอย่างให้กับข้า"

    "เขาอาศัยอยู่นอกตัวเมืองการเดินทางจะไกลซักหน่อย ท่านพอมีค่าแรงให้ข้าไหม"

    อี้หนานโยนตำลึงเงินให้ แล้วก็เรียกรถม้าให้ไปส่ง

    "ตาแก่ซู ข้าพาลูกค้ามาให้ แต่แก่ซูอยู่หรือเปล่า แต่แก่..."

    "มาแล้ว ๆ เจ้าหนูจิงเจ้าพาลูกค้ามาเรอะ"

    "คุณชายท่านนี้อยากให้ท่านสร้างเครื่องทอผ้าให้"

    "ข้าชื่ออี้หนาน ก็ตามที่ท่านได้ยินข้าอยากได้เครื่องทอผ้า และอาจสนใจด้านอื่น ๆ อีก ขอข้าเดินดูได้ไหม"

    "ข้าซูซง เรียกข้าผู้เฒ่าซูก็แล้วกัน เดินดูได้ แต่อย่าจับอะไรล่ะ"

    อี้หนานเดินสำรวจรอบ ๆ บ้าน บ้านหลังนี้อยู่ติดกับแม่น้ำที่ไหลแรงมากแห่งนึง มีกังหันน้ำแบบต่าง ๆ ที่กำลังทำงานและบางส่วนถูกยกไว้ไม่ให้โดนน้ำ เครื่องโม่แป้ง เครื่องเป่าลมโดยใช้แรงของน้ำ อี้หนานชอบเรื่องพวกนี้มากแต่ไม่ค่อยมีความรู้เท่าใดนักจึงมองอย่างสนใจ มีกระทั่งเครื่องร่อน น่าสนใจจริง ๆ

    อี้หนานเดินเล่นไปเรื่อย ๆ กลับฉุดคิดอะไรบางอย่างจึงหยุดเดิน

    "เป็นอย่างไรบ้าง มีอะไรน่าสนใจ"

    "ผู้เฒ่าซูท่านยอดเยี่ยม ตั้งแต่เด็ก ๆ ข้าเคยเดินทางไปหลายแห่งทำให้มีความรู้มากมาย ทำให้ข้าพอจะรู้ว่าท่านต้องสร้างอาวุธไว้แน่นอน"

    "ก็พอมีอยู่" ซูซงลดแววตาลง

    อี้หนานยิ้ม "แต่ที่ข้าดู ๆ แล้วท่านยังไม่มีสิ่งของที่เรียกว่า 'สปริง' "

    "ข้าพึ่งเคยได้ยิน คำนี้เหมือนไม่ใช่ภาษาของเรา"

    "ใช่แล้ว สิ่งนี้เป็นสิ่งประดิษฐ์ชิ้นเล็ก ๆ แน่ผลที่ได้กับยิ่งใหญ่นัก ข้าได้เรียนรู้จากการเดินทางมายาวนาน ข้าขอดูอาวุธที่ท่านสร้างหน่อย ข้าจะอธิบายการทำงานเจ้าสปริงนี้ให้ท่าน"

    "ข้าให้ดูได้ ข้าเก็บแยกเอาไว้เพื่อป้องกัน แต่ว่าเจ้าสิ่งที่เจ้าบอกข้าจะดีอย่างเจ้าว่าจริงเหรอ"

    "ให้ข้าเดานะ ท่านจะต้องมีธนูกลที่ยิงได้หลายนัด เครื่องกว้างหินใช้บุกปราสาท และท่านอาจมีสุดยอดสิ่งประดิษฐ์แห่งยุคที่เรียกว่า" อี้หนานเดินเข้าไปใกล้ ๆ และพูดเสียงเบา "ดินปืน"

    ซูซงตาโต "เจ้า...เจ้าไปได้ยินเรื่องนี้มาจากไหน"

    "อ๋อ ท่านมีจริง ๆ ซินะ ดี ๆ ข้ารู้เพราะข้าเคยเห็น เคยมีและเคยใช้งานมัน วิธีสร้างก็พอรู้แบบหยาบ ๆ "

    "อย่าพึ่งพูดอะไร เจ้าตามข้ามา" ซูซงนำทางอี้หนานเข้าไปในตัวบ้าน และเปิดประตูห้องลับ

     แม่งห้องลับนี่เป็นเบสิกของเบสิกสิ่งประดิษฐ์ ก็รู้อยู่หรอกว่าต้องเจอ แต่พอมองของจริงก็รู้สึกว่ามันเท่จริง ๆ

    "เอาล่ะห้องนี้ไม่มีใครได้ยินแล้ว เจ้าไปรู้เรื่องพวกนี้มากจากไหน"

    "ข้าคือพ่อค้า และเมื่อมีสิ่งแปลก ๆ ที่ทำเงินได้ ก็ต้องมีคนเอามาปล่อยในตลาด และการที่ข้าก็เคยพบหรือเคยซื้อสินค้าพวกนั้น ย่อมไม่ใช่เรื่องแปลกอะไร ในโลกกว้างยังมีผู้ที่เก่งกาจกว่าท่านมากมายนัก"

    "เช่นนั้นมาหาข้าทำไม"

    "ข้าไม่ได้มาหาท่านเพราะเรื่องนี้ ข้าก็แค่หาช่างไม้เพื่อสร้างเครื่องทอผ้า คนที่นำทางข้ามานี่นี่นั่นแหละ ข้าคิดว่าแค่พวกเขาก็สร้างได้ ไม่คิดเลยว่าจะมาเจอช่างกลไกที่นี่ แต่พอเดินดูสิ่งประดิษฐ์ของท่าน ทำให้ข้ารู้ว่าท่านเป็นช่างกลไกที่มีฝีมือคนหนึ่ง... แต่ว่านะยังไงท่านก็แค่คน ๆเดียว ไม่ก็มีลูกศิษย์ไม่กี่คนช่วยกันทำย่อมไม่อาจเทียบกับตลาดสิ่งประดิษฐ์ที่ข้าเคยพบ พวกเขามีช่างกลไกลมากมาย ทุกคนล้วนแข่งกันกันสร้างผลงาน และพ่อข้าเช่นข้าก็เป็นผู้ที่ประมูลซื้อสินค้าเหล่านั้น" อี้หนานพูดมโนไปเรื่อย

    "เฮ้อ ครั้งหนึ่งข้าก็เคยเป็นเช่นคนที่เจ้าพูดมา" ซูซงทอดสายตาไปที่ห่างไกล "สมัยหนุ่ม ๆ ข้ามั่นใจในตัวเองมาก จ้าเรียนเรื่องกลไกกับท่านอาจารย์ ข้าคือศิษที่โดดเด่นที่สุดคนนึง ข้าคิดค้นและขายสิ่งประดิษฐ์ไปมากมาย สุดท้ายข้าก็รู้ตัวว่าสิ่งที่ข้าสร้างนั้นสังหารผู้คนไปมากมาย ข้าจึงเลิกสร้างสิ่งประดิษฐ์อีก และกลับมาบ้านเกิด แต่สุดท้ายข้าก็ตระหนักได้ ว่าข้ารักสิ่งประดิษฐ์มาก และเริ่มสร้างเครื่องมือเพื่อชาวบ้าน ก็อย่างที่เจ้าเห็นด้านนอก กลไกเพื่อสร้างชีวิตไม่ใช่เพื่อฆ่าชีวิต"

    อี้หนานได้ฟังก็เงียบไปพักนึง

    "ข้าเข้าใจแล้ว ข้าขอโทษด้วยก็แล้วกันที่ถามหาอาวุธจากท่าน ข้าก็อยากกลับไปคุยเรื่องเครื่องทอผ้านะแต่ว่า ข้าไม่ใช่คนดีอะไรนัก ข้าจึงอยากให้ท่านสร้างของบางอย่าง แลกกับความรู้ของข้า" อี้หนานวาดรูปสปริง และตัวอย่างการใช้งานในแบบต่าง ๆ "สิ่งนี้สร้างมาจากเหล็ก มันมีแรงดึงและหดตัว อย่างเช่นรถม้า ข้าติดไปช่องว่างระหว่างเพลากับตัวรถจะสาลดแรงกระแทกได้อย่างมาก ถ้าเอามาปรับใช้กับสายธนู การขึ้นสายเพียงเล็กน้อยจะทำให้มีแรงส่งที่มากกว่าเดิม และยังใช้ได้อีกหลายอย่าง ท่านเป็นนักประดิษฐ์ ข้าอธิบายไปแค่นี้ท่านคงพอทราบแล้ว"

    "นะ...นี่มัน ยืดและหด ลดแรงกระแทก"

    "ท่านมีธนูกลใช่ไหม ถ้าใช้สิ่งนี้กับธนูกล ความเร็วของมันจะเร็วขึ้นอีกหลายเท่า ใช่แล้วมันก็เหมือนกลไกของท่าน สิ่งประดิษฐ์ไม่ผิด ผิดที่คนใช้"

    "สิ่งประดิษฐ์ไม่ผิด ผิดที่คนใช้" ซูซงเคลิ้มไปกับคำพูดที่อี้หนานลอกมาจากที่ไหนซักที่แล้วเปลี่ยนประโยคแรก

    "ดาบใช้ปกป้องคนได้แต่ก็ใช้ฆ่าคนได้ สิ่งที่ข้าอยากให้ท่านสร้าง ข้าจะจ้างคนอื่นที่เห็นแก่เงินก็ได้ แต่ท่านที่ไม่ชอบการฆ่าฟัน ข้ามั่นใจว่าสิ่งนี้จะไม่ไปตกอยู่ในมือของคนที่กระกายสงคราม" แต่ความจริงก็คือข้าไม่เคยเจอใครที่พอสร้างได้ ท่านนี่แหละคนแรกที่ข้าเจอ

    ซูซงก็คิดอะไรไปเรื่อย ๆ และมองภาพที่อี้หนานวาด

    อี้หนานเริ่มวาดของที่ขี้โกงที่สุดในชีวิตที่แล้ว 'ปืน' "สิ่งนี้เป็นของที่อันตรายที่สุดที่ข้าพบมา อันนี้เรียกว่าปืนคาบศิลายังไม่น่ากลัวเท่าไหร่ แต่สิ่งที่น่ากลัวของมันคือ มันสามารถติดกลไกให้ยิงรัวนับสิบครั้งในหนึ่งลมหายใจ แต่ข้าจะไม่เขียนให้ท่าน"

    "นี่มัน ใช้การระเบิดยิงลูกเหล็กออกไป"

    "นี่เป็นเพียงต้นแบบว่าอาวุธในโลกกว้าง ของพวกนี้มีอันตรายสุด ๆ ข้ามีแปลนพวกนั้นแบบอยาบ ๆ ในหัว อาวุธที่ท่านประดิษฐ์เทียบไม่ได้เลยกับสิ่งนี้ ...ไม้อ่อนข้าแสดงให้ดูแล้วไม้แข็งข้าก็ทำแล้ว ต่อไปจะเป็นใจจริงของข้าล่ะนะ ข้าไม่ได้ให้ท่านสร้างปืนให้ข้า ข้าต้องการให้ท่านใช้สปริงสร้างอาวูธลับติดที่แขนของข้า เป็นธนูกลขนาดเล็ก ข้าต้องการเพียงสองชิ้นเพื่อข้าและคนที่ข้ารัก ข้าจะไม่ขอแปลนจากท่าน ท่านจะเก็บไว้หรือทำลายก็เรื่องของท่าน ข้าต้องการสิ่งนี้ไว้ป้องกันตัวเท่านั้น"

    อี้หนานเริ่มร่างแบบ หน้าไม้ขนาดเล็กที่พับเก็บปีกติดที่ปลอกแขนหนังสัตว์ โดยตัวยิงเป็นเหมือนสายเบรกใช้ลวดหุ้มด้วยท่อยางสามารถเน็บซ่อนที่ปลอกแขนได้

    ด้วยไม้อ่อนไม้แข็งไม้นวมและคำโกหกมายมาย อี้หนานหยายามหลอกล่อซูซงให้สร้างอาวุธให้ตน

    "ได้ข้าจะสร้างสิ่งนี้ให้ท่าน"

    "เยี่ยม ข้าต้องการแค่สอง ไม่ต้องการวัสดุที่ผสมผงผลึกอะไร อ๋อแล้วอย่าลืมเครื่องทอผ้าของข้าด้วย ที่อยู่ของข้าคือ......"

    "แล้วเจ้าไม่ดูอาวุธที่ข้าประดิษฐ์เหรอ"

    "ข้าก็แค่พูดไปงั้น ไม่ได้สนใจอะไรมาก ข้าพบเห็นของพวกนี้มาเยอะ ถ้าท่านอยากได้เพื่อนคุยเรื่องสิ่งประดิษฐ์ทั่วไป ท่านก็ไปหาข้าได้ ข้าไปล่ะ"

    "อ่า แล้วผู้เฒ่าอย่างข้าจะไปเยี่ยม"

    อี้หนานก็เดินทางกับช่างไม้กลับเข้าตัวเมือง

    สั่งทำสองชิ้น ก๊อปหลาย ๆ อัน แล้วค่อยแยกชิ้นส่วนประกอบใหม่ เขียนแปลนเลียนแบบแล้วเปลี่ยนวัสดุ อี้หนานยิ้มอย่างเจ้าเลห์ที่หลอกเฒ่าชูสำเร็จ อ่ะลืมคุยเรื่องราคา ช่างมันพวกบ้าสร้างของเล่นพวกนี้ ส่วนมากสร้างของที่ตัวเองคิดว่าดีที่สุดอยู่แล้ว

    อี้หนานกลับไปที่ร้านขายผ้า มองผ้าที่อยู่บนหลังคารถม้าก็พยักหน้าพอใจ

    "เป็นไงบ้างเจออะไรแปลก ๆ หรือไม่"

    "เราได้ผ้ามาหลายชนิดเลยค่ะนายท่าน"

    "อื่อดี ๆ ผ้าพวกนี้พอกลับไปขอข้าเอาไปตรวจก่อนแล้วเจ้าค่อยเอาไปลองตัดเย็บทีหลัง ป่ะเราไปซื้อเรื่องมือตัดเย็บกันต่อ"

    อี้หนานจ่ายเงิน แล้วก็ไปซื้อเครื่องมือตัดเย็บ ก่อนจะแวะร้านขายเสื้อผ้าเพื่อเลือกซื้อเสื้อผ้าที่แปลก ๆ และชุดชั้นในทุกชนิดที่หาได้ เพื่อเป็นตัวอย่าง

    และพาพวกสาว ๆ ออกเที่ยวซื้อของตามใจพวกนาง

    "เออใช่ข้าอยากได้ตู้เย็น และเตาไฟอักขระ"

    "เป็นร้านขายอุปกรณ์เวทค่ะนายท่าน"

    "ไปกันเลย"

    อุปกรณ์เวทผู้ใช้ล้วนแล้วแต่ต้องเป็นผู้มีวรยุทธ แต่คนธรรมดาก็มาหาซื้อเช่นกัน อย่างเช่นหอนางโลมที่อี้หนานเคยไป จะให้คนที่มีวรยุทธคอยเปลี่ยนผลึก คนอื่น ๆ ก็ทำแบบนี้เช่นกันจึงทำให้มีทั้งคนธรรมดาและชาวยุทธมายมายเดินกันภายในร้าน เหมือนร้านโทรศัพท์ที่คนชอบมาดูผลิตภัณฑ์ออกใหม่แต่ไม่ยอมซื้อ พนักงานจึงเลือกลูกค้าเพื่อเข้าหา และอี้หนานที่แต่งตัวดูดีพาสาวสวยหลายคนเดินทางมาด้วย ย่อมตกเป็นเหยื่อทางการค้านี้

    "ยินดีต้อนรับคุณชายและแม่นางทุกคน เข้าสู่หอการค้าอุปกรณ์เวทของเรา ที่นี่เราขายอุปกรณ์เพื่อชีวิตที่สะดวกสบาย......." ".....และยังมี....."

    "โอเคพ่อค้าข้าต้องการซื้อตู้เย็น กับเตาเวท...อักขระ?"

    "ท่านมาถูกที่แล้วที่นี่มีทุกสิ่งที่ท่านถามหา โดยเรามีให้เลือกตั้งแต่ขนาด...จนถึง.... ความเย็นและความร้อนมีหลายระดับทั้งแบบ...."

    อี้หนานก็ทนฟังจนจบก็ได้รู้ชื่อเรียกของมัน ก่อนจะเริ่มสั่งเป็นชุดบ้าง

    "งั้นเอา ตู้แช่เย็นที่สูงประมาณห้าเซียะกว้างประมาณสามเซียะความเย็นไม่มากเอาแค่แช่พวกผักสดได้ ข้างในแบ่งเป็นชั้นต่าง ๆ กับตู้แช่เย็นกว้างสูงสามเซียะแบบที่แช่น้ำจนเป็นน้ำแข็งได้มาอีกตู้ ส่วนเตาอักขระไฟเอาเป็นแบบพับเก็บได้ ชนิดต้มน้ำอาบมาห้าแผ่น แบบทำกับข้าวมาอีกสามแผ่น...เอาขนาดเล็กสำพรับอุ่นชาอีกสามแผ่น"

    พนักงานพยักหน้ารับ ๆ และจดคำขอของอี้หนานด้วยรอยยิ้ม

    อี้หนานก็เดินดูโน่นนี่อีกซักพัก ก็เห็นยันต์อาคมหลายชนิด แหวนมิติ ก็สอบถามขนาดของมัน แต่ปริมาตรกลับไม่ต่างกันกับที่อี้หนานซื้อเอาไว้เท่าไหร่

    "ไม่มีที่จุได้มากกว่านี้แล้วเหรอ"

    "มีครับ แต่ว่าตอนนี้นำไปร่วมในงานประมูลที่จะถึงทั้งหมด"

    "อ๋อโอเค มีซินะ ดี! ไปเรียกคนรับผิดชอบของที่เข้าประมูลมาให้มาคุยกับข้าหน่อย"

    "ขอรับนายท่าน"