เทพยุทธพลังแฮกเกอร์

ลำดับตอนที่ #11 : กินยาเกินขนาด

    ทุกคนวาดรูปเล่นอย่างสนุกสนานจนถึงเที่ยง ก็พักกินข้าว วางแผนว่าช่วงบ่ายจะฝึกวิชาต่อ ก็มีเสียงเคาะประตู

    "นายท่านพ่อค้าผลึกมาค่ะ"

    "เชิญเข้ามาได้"

    "สวัสดีคุณขายข้าเอาผลึกมาส่งตามกำหนดแล้ว"

    "ยินดี ๆ ข้าขอตัวไปเตรียมเงินซักครู่"

    อี้หนานเดินเข้าคลังสมบัติก็หน้าซีดขึ้นมา

    "ชิบหาย! เงินไม่พอ ตอนนี้มีทองแค่สามหีบเท่านั้น ขาดอีกสี่หีบ ช่วงนี้มัวแต่ฝึกวิชา ลืมปั๊มตังไปเลย สี่หีบก็หกพันตำลึงทอง โควต้าวันนี้เหลือเพียงแค่พันสามน้อยนิด ๆ เท่านั้น... ยาแก่นปราณ ใช่ จ้ายังมี ยาแก่นปราณระดับหนึ่ง"

    อี้หนานจึงกินยาเม็ดแก่นปราณเข้าไปแล้วเดินกลับไปหาพ่อค้าผลึก

    "พ่อถ้าเมิ่ง โปรดรอข้าซักครู่ไม่เกินชั่วยาม ข้าวาดรูปค้างเอาไว้ท่านลองมาดูสิ่งนี้ซิ ข้าทำเลียนแบบสินค้าจากแดนห่างไกลเรียกว่าดินสอ"

    "โอ้น่าสนใจจริง ๆ นี่คือถ่านไม้ที่เอามาเผาเป็นแท่ง...แล้วก็เอามาหุ้มด้วยไม้เนื้ออ่อน" พ่อค้าพิจารณาสิ่งของที่อยู่ในมือ

    "ใช้แล้ว ถ่านไม้เมื่อขีดลงบนกระดาษจะมีสีดำแต่มันก็ทำให้มือเลอะ ดินแดนที่ข้าเคยอยู่ได้ทำให้เป็นแท่งเพื่อจะหยิบจับได้ง่าย และยังมียางลบ แต่ข้ายังเลียนแบบไม่ได้ จึงใช้หมั่นโถวบีบปั้นให้เป็นก้อนเพื่อลบทำความสะอาด เชิญพ่อค้าเมิ่งทดลองดู"

    อี้หนานใช้แผนดึงความสนใจพ่อค้าผลึกชูเมิ่ง ด้วยดินสอที่เพิ่งสร้างออกมา รอเวลาเม็ดยาทำงาน

    "ขอข้าลองนะ... ใช้ง่ายสะดวกดีจริง ๆ "

    "เมื่อมันทู่ ก็เอามีดมาเหลาแบบนี้ ท่านลองชมภาพวาดที่ลองใช้ดินสอวาดซิมีการไล่น้ำหนัก แต่สามารถลบทำความสะอาดได้ ง่ายแต่การแก้ไข"

    "อ่ะ ภาพวาดของเข้าไม่เหมือนภาพวาดของคนอื่น ๆ เลย"

    "แน่นอนท่านพ่อค้า ภาพของข้ามีสิ่งที่เรียกว่าเส้นนำสายตา กำหนดเป็นเส้นแนวทางในการวาด"

    อี้หนานวาดเปอร์สเปคทีฟโดยวาดเป็นกล่องง่าย ๆ แล้วค่อย ๆ เต็มลายละเอียดเป็นกระถางต้นไม้ในมุมต่าง ๆ และวาดพื้นดินท้องฟ้า ต้นไม้ กำแพงลงไปในฉาก

    "วิธีการวาดของคุณชายวิเศษจริง ๆ ข้าก็เดินทางมาหลายที่เช่นกันแต่ไม่เคยพบอะไรแบบนี้มาก่อน"

    "สมัยก่อนท่านแม่ข้าเคยไปทำการค้ากับเผ่าหัวทอง จึงได้เทคนิคการวาดนี้มา"

    "เผ่าหัวทอง อ่อเหมือนข้าเคยได้ยิน หัวสีทองนัยน์ตาสีฟ้าและผิวที่ขาวราวหิมะ ตัวสูงใหญ่"

    "ใช่แล้ว"  แม่งโลกนี้ก็มีพวกฝรั่งด้วยวุ้ย แล้วจะใช้พลังยุทธอะไรนี่ได้หรือเปล่า คงตลกน่าดู อาจเป็นแนวแฟนตาซีไปเลยก็ได้ "แล้วที่พ่อค้าเมิ้งได้ยิน ที่นั่นเป็นยังไงบ้าง"

    "ข้ารู้มาว่าเป็นเผ่าเล็ก ๆ ที่ห่างไกล ทางตอนเหนือ เก่งทางด้านการเดินเรือ ข้าได้ยินมาแค่นี้"

    "ใช่แล้วข้าค้าขายทางทะเล จึงรู้ภาษาของพวกเผ่าหัวทองมาบ้าง" อี้หนานถือโอกาสโชว์ภูมิเขียนภาษาอังกฤษง่าย ๆ ไปสองประโยค "อ่านว่า 'ไอแอมอี้หวง ว๊อทยูเนม' แปลว่า 'ข้าชื่ออี้หวง ท่านชื่ออะไร' "

    "ยอด ๆ คุณชายความรู้กว้างขวางจริง ๆ ข้าก็อยากลองติดต่อค้าขายกับพวกเขาเช่นกัน การเปิดเส้นทางการค้าใหม่ ๆ ย่อมเจริญก้าวหน้า"

    "เป็นเช่นนั้นจริง"

    "หากข้ามีโอกาสพบพวกเขา ข้อต้องขอคำชี้แนะจากคุณชายแล้ว"

    "มิกล้า ๆ " กูพูดได้ไม่กี่ประโยค อย่ารบกวรกูเลย

    "ข้าขอออกไปเตรียมอะไรอีกเล็กน้อย ไม่เกินชั่วยามข้าจะกลับมาจ่ายเงินให้ท่าน ท่านก็อยู่นี่ลองใช้เจ้า 'ดินสอ' นี่ดู"

    "เชิญคุญชาย"

    หลังจากหลอกล่อพ่อค้าผลึกได้แล้ว อี้หนานก็ไปทดลองเสกเงินในห้องสมบัติ

    "โอเคผ่านมาซักพักนึกแล้วร่างกายไม่ได้รู้สึกร้อนอะไรแสดงว่าข้ารับตัวยาไหว งั้นก็ลองกินยาเล็ก ๆ พวกนี้เสริมเข้าไปอีกขวดก็แล้วกัน ไม่รู้ว่าพลังงานจะพอเรียกได้อีกสี่หีบหรือไม่"

    อี้หนานสำรวจตั๋วแลกเงินมีอีกพันตำลึง "ถ้าเอาเงินเศษ ๆ กับเงินกองกลางสำหรับใช้ในบ้านมารวมก็จะได้มาอีกสองร้อยนิด ๆ ขาดอีกสามหีบนิด ๆ ถ้าเรียกไม่ได้จะทำยังไงดี" อี้หนานกุมขมับ

     "ข้ายังมีแหวนมิติที่ไม่ได้ใช้งาน...ไม่ได้ วงละแค่ห้าร้อยตำลึง คงต้องให้รอตอนหัวค่ำแล้วค่อยเอาไปให้ดีกว่า ใช่ ขอสลบไปซักสามชั่วยามก่อนก็แล้วกัน"

    เมื่อคิดทางหนีทีไล่เรียบร้อยแล้ว ก็เริ่มการปั๊มเงินอีกครั้ง เริ่มจากเอามาก่อนพันตำลึง แล้วก็ค่อย ๆ เพิ่มทีละร้อยตำลึง...พันห้าร้อย! เอาล่ะได้มาหีบนึงแล้ว ต่อไปก็...

    หลังจากอี้หนานเสกไล่ขึ้นมาเรื่อย ๆ ก็ได้มาอีกหีบ

    "นี่ละใช่! ยาเม็ดสร้างรากฐาน กับยาปราณต้นกำเนิด ยังประมาณสี่เท่าของมูลค่าเลย ยาแก่นปราณระดับหนึ่ง 1 เม็ด 1000 ตำลึงทอง ก็อย่าให้มันน้อยหน้า"

    โควต้าที่คำนวณไม่รวมที่ฝึกเคลื่อนพลังปราณ อาหาร และยาที่อาบ ที่ได้ผลไม่มากเท่าไหร่ น่าจะมีสี่พันสาม เมื่อกี้กินยาปราณต้นกำเนิดไปอีกเสกเพิ่มได้อีกสองร้อย

    อี้หนานหยิบดินสอมาจดบันทึกเอาไว้ทำให้คำนวณได้ไวมากขึ้น

    เมื่อเช้าข้ามีทองเหลือเพียงหีบเดียว ไม่รวมยาแก่นปราณ ข้าก็ควรจะเสกได้สามหีบแล้ว ทองที่เสกเมื่อกี้เป็นผลของยานี้ ต่อจากนี้ละมาพิสูจน์กันว่ายาจะดีขนาดไหน

    อี้หนานเริ่มมีเหงื่อไหลออกจากใบหน้า และค่อย ๆ ทำการแฮกทองตรงหน้า เพิ่มขึ้นมาทีละร้อย..สอง...สาม...  

    'พลังงานไม่เพียงพอ'

    เสียงที่ดังขึ้นในหัวยิ่งทำให้อี้หลานตื่นตระหนก

    "ตอนนี้... ตอนนี้ข้ามีทองกี่หีบแล้ว" อี้หนานเริ่มนับหีบทองอย่างร้อนรน ช่วงที่เสกอยู่นั้นเพราะความที่อี้หนานกังวลว่าเงินไม่พอจึงกินยาปราณต้นกำเนิดไปอีกสองขวด

    "หกหีบกับอีก สี่ร้อยห้าสิบตำลึง ไม่ได้ยังไม่พอ" อี้หนานเริ่มร้อนใจทำท่าจะกินยาไปอีก ก็เผลอทำตั๋วแลกเงินอีกพันตำลึงตกออกมา อี้หนานจึงสำรวจเงินในตัวอีกครั้งก็พบตำลึงทองที่หกติดตัวไว้อีกไม่น้อย "ครบเสียที"

    อี้หนานลากหีบทองออกมาจากห้องเก็บสมบัติอย่างรีบร้อนกลัวว่าตัวเองจะเผลอหลับไป

    "เอี้ยโหยว!!" อี้หนานตะโกนเรียก

    "นะ...นายท่าน" เอี้ยโหยวตกใจเมื่อเห็นสภาพอี้หนาน

    "ข้ารวยรวมเงินครบแล้วเจ้าเอาไปให้พ่อค้าผลึกที ข้าจะไปพักผ่อน"

    "นายท่าน นายท่าน!!"

    อี้หนานสงบไปแล้ว เอี้ยโหยวรีบประคองอี้หนานไปหา ฮัวจิ่ว

    "แม่นางฮัวจิ่วช่วยนายท่านด้วย"

    "นะ...นี่มัน เขากินยาอะไรลงไป ทำไมถึงเป็นเช่นนี้ นี่เขาแอบไปกินยาโดยไม่บอกข้าอีกแล้วงั้นเหรอ!"

    "ไหนขอข้าดูหน่อย ประคองคุณชายนอนลง" พ่อค้าผลึกช่วยตรวจอาการของอี้หนาน เอามือจับคางให้ปากของอี้หนานให้อ้าออก แล้วดมกลิ่น "เขากินยาแก่นปราณระดับหนึ่งเข้าไป และยังมียาปราณต้นกำเนิดอีกจำนวนมาก ไม่รู้เขาอีกไปมากเท่าไหร่ นี่เป็นอาการของคนกินยาปราณมากเกินไปอย่างร้ายแรง รีบถอดเสื้อผ้าให้เขา"

    จูเมิ่งใช้เข็มเงินฝังไปตามสุดต่าง ๆ ทั่วร่างกาย เพื่อระบายลมปราณส่วนเกินให้ออก และถ่ายพลังปราณของตนบางส่วนเพื่อประคองอาการบาดเจ็บแทรกซ้อน

    "เขากำลังทะลวงระดับ"

    "หา เมื่อวานเขายังไม่รู้วิธีเดินลมปราณอยู่เลย นี่เขาทะลวงระกับได้แล้วงั้นเหรอ!" ฮัวจิ่วตกใจมาก

    "ใช่ ร่างกายของเขากำลังปรับสภาพ ข้าช่วยฝังเข็มให้เขาก็จริง แต่พลังที่พลุกพล่านกลับค่อย ๆ ลดลง โดยที่ไม่ได้ระบายออกมาตามเข็มที่ข้าฝังมากนัก และภายในตันเถียนของเขาพลังกำลังควบแน่น"

     จูเมิ่งพูดอธิบายต่อ "ตอนแรกข้าคิดว่าโชคดีที่ข้าอยู่ทำให้เขามีโอกาสรอด แต่กลับไม่ใช่ ตัวเขาต่างหากที่โชคดี กินยาเกินขนาดจนช่วยทะลวงระดับได้ เป็นเรื่องที่มีโอกาสเกิดขึ้นน้อยมาก ๆ แต่ไม่ใช่จะไม่มีเลย"

    "นายท่านไม่เห็นอะไรใช่ไหมเจ้าคะ"

    "ย่อมไม่เป็นอะไร เพียงรอจนร่างกายปรับสภาพเสร็จ เขาก็จะทะลวงผ่าได้อย่างราบรื่น หากแต่พวกเจ้าต้องสั่งห้ามเขากินยาปราณชั่วคราว จนกว่าร่างกายจะกลายเป็นขั้นปราณก่อราก สามารถควบคุมลมปราณถ่ายเทใส่สิ่งของที่สัมผัส ไม่เกินเจ็ดวันเขาก็จะกลับมาเป็นปกติ"

    จูเมิ่งถอนเข็มเงินออกจากร่างกายอี้หนานเพราะกลัวเข้าไปขัดขวางการเลื่อนระดับ

    "ขอบคุณพ่อค้าเมิ่งมากที่ช่วยนายท่านไว้" เอี้ยโหยวคำนับ

    """ขอบคุณพ่อค้าเมิ่งมากที่ช่วยนายท่านไว้""" หญิงสาวคนอื่น ๆ คำนับ

    "ไม่เป็นไร ข้ารู้สึกถูกชะตากับเขานัก ให้เขาพักผ่อนก่อน เดี๋ยวข้าจะมาเยี่ยมใหม่"

    "พ่อค้าเมิ่งรอซักครู่ นายท่านเตรียมเงินค่าผลึกวันนี้ให้ท่านแล้ว ท่านโปรดตรวจสอบ"

    "ได้ ๆ "


    
    อี้หนานกำลังฝัน

    ฝันว่ากำลังยืนอยู่บนก้อนเมฆ มองลงมาด้านล่าง ก็เห็นภูเขาทุงหญ้าที่สวยงาม เห็นต้นไม้ที่พลิ้วไหวตามลม แม่น้ำที่ดูแล้วเย็นสบาย เห็นแม้กระทั้งปลาที่ว่างอยู่ในน้ำ ลายลมพัดผ่าน เย็นสบาย อี้หนานหลับตาแล้วสูดอากาศบริสุทธิ์

    'ก๊าาาา' มีเสียงดังเข้ามาทำให้อี้หนานต้องลืมตาขึ้น


    พอลืมตาขึ้นมาก็เห็นถูเขาไฟที่กำลังประทุ ตัวประหลาดมากมายที่พื้นกำลังต่อสู้กันเอง บ้างก็กัด บ้างก็กินกันเอง หน้าตาไม่เหมือนกันท่าไหร่นัก แต่ละตัวล้วนมีลักษณะแปลกประหลาด สัตว์ตัวเท่าสุนัข แรดตัวใหญ่เท่าช่าง และอื่น ๆ อีกมาก ทั้งมีปีก และล่องลอยโดยไร้ปีก

    'ตึ้ง!! ตึ้ง!! ตึ้ง!!!'

    มีเสียงแผ่นดินไหวจากอีกด้าน เห็นยักษ์สูงหลายสิบเมตรกว่าสิบตัวกำลังเหยียบย่ำสัตว์ประหลาด และวิ่งเข้าหาสัตว์ประหลายเหล่านั้น ยกหินขนาดใหญ่มาทุกใส่ มีสัตว์ประหลายหลาดตัวล้มตายเพราะก้อนหินก้อนนั้น

    'พรับ พรับ พรับ กร๊ากกกกกก!!!'

    มีเสียงกระพือปีกและเสียงร้องมาจากทางด้านหลัง เมื่อหันไปเห็นมังกรสีดำขนาดใหญ่กว่ายักษ์เมื่อซักครู่อีก บินหยุดมาตรงหน้า ผิวของมันเริ่มปริแตกออก รอยแตกเรืองแสงสีแดงร้อยแรงดั่งลาวา มันคำรามอีกครั้ง

    'กร๊ากกกกกซซซ!!!'

    คราวนี้รับรู้แรงลมที่ออกมาจากมันได้ มันเงยหน้าขึ้นโก่งคอ รอยปริแตกเรืองแสงมากขึ้น หละไหลเวียนไปที่คอ คอของมันก็ปูดขึ้นเรื่อย ๆ เป็นดังคาด ลมหายใจมังกรพ่นออกมาจากปาก อี้หนานหลับตาแล้วล้มไปด้านหลัง และรู้สึกเมหือนตกลงไปด้านหลังแบบไม่รู้ว่าจะล่วงถึงเมื่อไหร่


    เมื่ออี้หนานลืมตาขึ้นมาก็นอนอยู่บนพื้นพิมะแล้ว อี้หนานถูกฝังใต้หิมะหนาหนึ่งฟุต รู้สึกหายใจไม่ค่อยออกและมึนหัวและหูอื้อ ร่างหายเริ่มเย็นขึ้น ตาเริ่มจะปิด

    "โฮมมมมมมมอืมมมมมมมมฮืมมมมมม"

    หิมะเริ่มพัดรุนแรงมากขึ้น ตาปิดไปอีกครั้งและหยายามลืมตาขึ้นมาเห็นเงาขนาดใหญ่ไม่ทราบว่าใหญ่ขนาดไหน ตาปิดอีกครั้ง.....


    คราวนี้อี้หนานรู้สึกร่างกายเคลื่อนไหวไม่ค่อยสะดวก พอลืมตาขึ้นมาก็เห็นเมืองที่สวยงามกำลังเรืองแสงด้วยสีสันต่าง ๆ อยู่ใต้น้ำ เมื่อมองข้างบนกลับไม่เจอผิวน้ำ แสดงว่าที่นี่เป็นที่ ๆ ลึกมาก ๆ  อี้หนานหันกลับมามองเมืองที่สวยงามอีกครั้ง

    ต่อมาอี้หนานรับรู้ถึงกระแสน้ำที่เปลี่ยนแปลง ร่างของอี้หนานเริ่มไหลตามกระแสน้ำที่เชี่ยวกราด เขาพยายามลืมตาก็เห็นเพียงคลื่นฟองอากาศ และเห็นเกร็ดขนาดใหญ่ ที่ไหลวนในกระแสน้ำ อี้หนานที่อยู่ในกระแสน้ำวนรู้สึกเจ็บและเริ่มสำลัก เขารู้สึกว่ากินน้ำทะเลลงไปจำนวนมาก ก่อนที่จะหมดสติไป


    "เฮือก!" อี้หนานมองไปรอบ ๆ อีกครั้ง ตนเองกลับยืนอยู่ในห้องสีขาวไร้ที่สิ้นสุด เมื่อมองไปข้างหน้าก็เห็นแสงสว่างสีขาวเมื่อนกับที่พบกันครั้งแรก

    "คุณพระเจ้านี่เอง คราวก่อนเราไม่ได้พูดคุยอะไรกันเลย พอมีเวลามาพูดคุยกันซักเดี๋ยวไหมท่าน"

    แสงสว่างเริ่มสว่างมากขึ้น

    "อีกแล้วเหรอท่าน เวลาท่านนี่มีค่าเสียจริง"

    สว่างจนเริ่มมองอะไรไม่ออกก็มีเสียงที่ดังกังวาลในหัวเป็นคำสั้น ๆ '.....'


    แล้วอี้หนานก็สะดุ้งตื่นขึ้นมา เขาจำเหตุการณ์ต่าง ๆ ในฝันได้ แต่กลับจำประโยคสุดท้ายไม่ได้ รู้แค่มันเป็นคำสั้น ๆ แต่นึกเท่าไหร่ก็นึกไม่ออก

    อ่าวนี่เช้าแล้วเหรอเรานอนหลับยาวขนาดนี้เลยเหรอ

    "นายท่าน ท่านพื้นแล้ว"

    "อ่าวพี่สาวหลาน เมื่อวานข้าเหนื่อยไปหน่อยเลยนอนตั้งแต่กลางวัน เรื่องการซื้อผลึกจัดการเรียบร้อยดีไหม"

    "เรียบร้อยแล้วคะนายท่าน"

    "อ่าเหรอไม่มีปัญหาใช่ไหม เงินครบตามจำนวนนะ"

    "ครบถ้วนเรียบร้อย เด๊๋ยวข้าจะไปตามพี่เอี้ยโหยวให้มาอธิบายให้ฟัง"

    "นายท่าน ท่านพื้นแล้ว ขอยินดีกับนายท่านที่เลื่อนระดับ"

    อี้หนานขมวดคิ้ว

    "เลื่อนระดับอะไร?"

    "เมื่อสองวันก่อน นายท่านได้กินยามากเกินไป ท่านพ่อค้าผลึกได้ช่วยเหลือท่าน และทำให้ทราบว่าท่านกินยาในช่วงใกล้ ๆ เลื่อนระดับ ด้วยความโชคดีของนายท่านทำให้ท่านไม่เป็นอันตรายและเลื่อนระดับสำเร็จ"

    "โอ้ นี่ข้ากลายเป็นจอมยุทธระดับปราณก่อรากแล้วเหรอ"

    "นายท่านกินยาเกินขนาด หลับไปสองวัน ท่านพ่อค้าห้ามท่านกินยาปราณอีกจนกว่าปราณของท่านจะมั่นคง สามารถควบคุมลมปราณถ่ายเทใส่สิ่งของที่สัมผัสได้"

    "ควบคุมลมปราณถ่ายเทใส่สิ่งของที่สัมผัส อ๋อต้องเลื่อนระดับกลายเป็นผู้ฝึกยุทธก่อนนี่เองถึงใช้พวกแหวนมิติ อักขระอาคมได้"

    "นายท่านโปรดถามเรื่องนี้กับแม่นางฮัวจิ่วเถอะ ข้าไม่ทราบจริง ๆ "

    "ถ้าจะไปถามนางดู"
    

    อ่านี่ข้ากลายเป็นชาวยุทธแล้ว กลายเป็นจอมยุทธปราณก่อราก ตอนนี้ข้าสามารถเสกทองได้มากขนาดไหนกันนะ อยากลองดูจริง ๆ ...คิดถึงเรื่องเมื่อวันก่อน ๆ ข้าใช้เงินเปลืองจริง ๆ แถมเสกทองไปแค่ชุดเดียวต่อวันเท่านั้น

    อี้หนานหยิบเอาสมุดที่จดด้วยภาษาโลกเก่าของตนขึ้นมาดู อี้หนานเชื่อว่านอกจากเขาแล้วไม่มีใครอ่านภาษาในสมุดเล่มนี้ได้

    โควต้าเสกทองเมื่อวันส่งผลึก... ยาแก่นปราณระดับหนึ่งน่าจะให้ผลประมาณสามพัน สามเท่าเองเหรอ ทำเอาเราหลับข้ามวันเลยทีเดียว นึกว่าจะห้าเท่าเสียอีก รวม ๆ ตอนนี้น่าจะมีโควต้าประมาณหกพันเศษ ๆ เสกได้สี่หีบพอดี ...เดี๋ยวนะหลับข้ามวันวันนี้วันส่งผลึกอีกนี่หว่า วันก่อนโหมกินยามากไปหน่อยถูกห้ามกินยา

    "พี่สาวโหยวอยู่ไหน มาหาข้าหน่อย"

    "มีอะไรเหรอคะนายท่าน"

    "วันนี้ถ้าพ่อค้าผลึกมาบอกว่า มาอีกทีตอนเย็น... เปลี่ยนเวลานัดเป็นช่วงเย็นเลยก็แล้วกัน ฝากด้วย"

    "ค่ะนายท่าน"

    "ตอนนี้ไปรอข้างนอกก่อน ตามตามฮัวจิ่วมาด้วย อีกซักครู่ข้าออกไป"

    เมื่อเอี้ยโหยวออกไป อี้หนานก็เริ่มเสกหีบทองสี่หีบ และออกจากห้องเก็บสมบัติ