เทพยุทธพลังแฮกเกอร์

ลำดับตอนที่ #1 : พลาดซะแล้ว

"เจ้าได้รับโอกาสเกิดใหม่"แสงสว่างสีขาวเปล่งเสียงที่ทรงอำนาจออกมา

"เกิดใหม่ ในโลกที่มีดาบและเวทมนตร์!? และยังได้รับความสามารถได้ตามต้องการอีกหนึ่งอย่างงั้นเหรอ? "

ถามออกไปด้วยความดีใจ เหมือนได้เจอกับความฝันที่เป็นจริง ได้มาเจอเหตุการณ์เหมือนในนิยายได้แบบนี้ ทั้งที่ก่อนหน้านี้คิดว่าชีวิตคือการดับสูญ ไม่มีเจ็บป่วยไม่มีพระเจ้า ไม่มีสวรรค์นรก ไม่มีอะไรเลย แต่กลับกลายเป็นว่า ได้รับชีวิตใหม่ที่เหมือนนิยายมาอย่างนี้

"ใช่แล้ว เจ้าได้รับพรหนึ่งประการ ต้องการอะไรก็เอ่ยปากมาได้เลย"

แฟนตาซีล่ะแฟนตาซี ฮาเร็มในฝันกับพลังสุดโหด ว๊า ฮะ ฮ่า ความสามารถแบบไหนดีนะ ในนิยายเราอ่านไปเอาสนุกเข้าว่า แต่พอมาถึงตัวเอง ก็อยากได้ชีวิตสุดสโลว์ไลฟ์ ทำอะไรก็ง่ายไปหมด ในนิยายอาจจะดูน่าเบื่อไปบ้าง ชิลไปวัน ๆ แต่ถ้าเกิดเป็นตัวเอง จะบ้าเลือกชีวิตลำบากไปทำไมกันล่ะ ต้องเลือกที่เอาสบายไว้ก่อนอยู่แล้ว อย่างไอ้นิยายสมาทโฟนที่กลายเป็นอนิเมะอะไรแบบนั้น ไม่ก็แบบไอ้โปรแกรมเมอร์ที่เข้าไปในเกมตัวเอง นั่นแหละ! แบบไอ้คน ๆ นั้นน่ะ

"ผมขอความสามารถในการแก้ไขตัวเลขพารามิเตอร์ต่าง ๆ ได้ตามต้องการครับ" ไอ้นี่แหละโกงที่สุด ดีที่สุด แทบจะเรียกว่าเสกอะไรก็ได้ตามต้องการ ว๊า ฮะ ฮ่า

"ตามที่เจ้าปรารถนา"

ตัวของเราเรืองแสงขึ้นเรื่อย ๆ จนกระทั่งมองไม่เห็นอะไรอีกนอกจากแสงสีขาว จึงหลับตาไป พอลืมตาขึ้นมาพบว่าตัวเองมาอยู่บนทุ่งโล่งแล้ว

"บริการฉับไว ไม่มีคุยยอกย้อนตบมุข หรือขอโทษขอโพยอะไร ไม่ถึง 10 นาทีก็ส่งมาอีกโลกหนึ่งแล้ว จะบอกว่าตาพระเจ้าอะไรนั่น ก็คงจะยุ่งมากเหมือนกัน... เอาล่ะชั่งหัวเรื่องพวกนั้นไปก่อน ตอนนี้เรามาดูความสามารถเราดีกว่า 'Status'

...มีสายลมพัดผ่านเบา ๆ เมื่อมองไปรอบ ๆ ก็พบกับแอ่งน้ำเล็ก ๆ แสดงว่าฝนเพิ่งตกได้วันสองวัน

"ใช่ที่ไหนกันเล่า! แม่ง ไม่มีอะไรขึ้นมา ปกติมันต้องมีหน้าจอสเตตัสขึ้นมาซิวะ! "

ไม่ได้ก็ไม่ได้ มองไปรอบ ๆ อีกที แล้วหันมาสำรวจตัวเอง เหมือนเสื้อผ้าจะเปลี่ยนไป ลองค้นตัวดูเหมือนมีแต่เสื้อผ้าเท่านั้นแถมเป็นเสื้อผ้าเก่า ๆ อีกต่างหาก ชุดเหมือนพวกชุดฝึกเทควันโดอะไรพวกนั้น แถมไม่มีกางเกงในมาให้ แย่มาก บริการด่วนไปหน่อยนะพระเจ้า

"ตรงนั้นมีแม่น้ำ"

พอเดินไปที่แม่น้ำเห็นเงาที่สะท้อนเป็นเด็กหนุ่มหน้าตาบ้าน ๆ คนหนึ่ง อายุประมาณ 14-15 หมุนหน้าซ้าย หมุนหน้าขวา ลองเอามือจับหัวดู ก็พบผ้ามัดจุกที่หัว แล้วก็ลองแก้ออกมา เป็นผมยาวประบ่า...

"เดี๋ยวนะ แฟนตาซีมันต้องหน้าฝรั่งดิ แล้วไอ้ชุดแบบโบราณแบบนี้ อย่าบอกนะไอ้ที่หลุดมานี่ไม่ใช่โลกในยุคยุโรป... บัดซบ! เอาเป็นว่าสำรวจไปรอบ ๆ ก่อน ยังไงเราก็มีความสามารถพิเศษอยู่ดี..." เอาผ้ามามัดสูง ๆ จะได้เหมือนพวกจอมยุทธ

เดินมั่ว ๆ มาสักพักก็เจอเส้นทางเหมือนถนน ตอนนี้มีสองทางเลือก ซ้ายกับขวา ทางไหนคือเข้าเมืองกันแน่

ลองเอามือตบ ๆ ดูอีกที ตัวเปล่าชัด ๆ สภาพเหมือนขอทาน เงินไม่มี ของกินไม่มี ถ้าเดินผิดทางละก็ได้มีอดตายแน่...

"สุดแท้แต่สวรรค์" ด้วยชุดฝึกยูโดสีหม่น ๆ ชุดนี้ กับผมยาวที่มัดสูง ทำให้ได้ฟิลลิ่งจอมยุทธไม่น้อย ถ้ามีพัดกระดาษและกระบี่ข้างเอวคงเท่ไม่หยอก

เดินมาสักพัก ก็เจอกระท่อมที่มีม้าหลายตัวผูกอยู่ข้าง ๆ พลันรู้สึกได้ยินเสียงหัวใจตัวเองเต้น ดังและเร็ว ตื่นเต้นเหมือนกันแฮะ จะโผล่มาที่ไหนยุคอะไรเดี๋ยวก็ได้รู้กันแล้ว...

ยืนอึ้งอยู่หน้าทางเข้าสักพัก จึงเดินเข้าไปถามคนที่เหมือนเด็กเสิร์ฟ

"พี่ชาย ที่นี่คือที่ไหน ข้าหลงทาง ไม่ทราบว่าเมืองที่ใกล้ที่สุดไปทางไหน"

"น้องชาย ที่นี่เรียกว่าเมือง 'หัวอาน' ที่เจ้าอยู่นี่เป็นจุดพักม้าห่างจากเมืองได้ 2 ลี้"

ไอ้สองลี้นี่มันกี่กิโลวะ

"ถ้าข้าเดินไปใช้เวลาเท่าไหร่เหรอ? "

"ไม่ไกลเท่าไหร่หรอก ชั่วยามเดียวก็ถึงแล้ว"

แล้วไอ้ชั่วยามมันกี่นาทีวะ

"ขอบคุณพี่ชายมาก" ยกมือคำนับ แล้วก็เดินไปทางที่เสี่ยวเอ้อคนนั้นบอก

สรุปว่ากูมาอยู่ในหนังจีน ไม่รู้หนังจีนตามประวัติศาสตร์ หรือกำลังภายใน แต่ก็ไม่เลวที่คุยกันรู้เรื่อง แต่กูอ่านตัวหนังสือพวกมึงไม่ออกจริง ๆ แม่งวุ้นแปลภาษาทำงานไม่ครบวงจรเลย

เอาวะเดินก็เดิน เขาบอกไม่ไกลเท่าไหร่เดินไปเรื่อย ๆ ก็แล้วกัน เดี๋ยวมันก็ถึง ตอนนี้เหมือนจะประมาณ 8-9 โมง ยังเช้าอยู่ อากาศก็ไม่ร้อนอะไร สบาย ๆ น่า

...ครึ่งชั่วโมงต่อมา แม่งเอ้ย! เดินตามทางมาครึ่งชั่วโมงได้แล้วมั้งยังไม่ถึงอีก เมื่อกี้มีรถวิ่งผ่านมา น่าจะลองขอเข้าติดรถไปด้วย แย่จริง ๆ

...อีกครึ่งชั่วโมงต่อมา เหี้ย.. เดินมาตั้งนานแล้วไม่เห็นแม้แต่เงา เมืองอยู่ทางนี้แน่เหรอวะ แค่ถามทางเสี่ยวเอ้อเมื่อกี้ไม่น่าจะหลอกกัน เราก็เดินตามถนนมา ไม่มีทางหลงแน่นอน เอาวะพยายามเข้า

...อีกครึ่งชั่วโมงต่อมา สัตว์เอ้ย! ไอ้เสี่ยวเอ้อนั่นหลอกกูแน่ ๆ หน้าตาออกจะซื่อสัตย์ ไม่น่าทำตัวหมา ๆ แบบนี้เลย รู้งี้เดินไปอีกทางก็ดีหรอก

...ครึ่งชั่วโมงต่อมา

"ขอโทษด้วยครับ ขอโทษที่ผมพูดจาอวดดี พระเจ้าได้โปรดช่วยส่งปาฏิหาริย์ มาด้วยเถอะ กระผมจะถวายหัวหมูสิบหัว" ตอนนี้เดินมาไม่รู้นานแค่ไหน เหนื่อยมาก น่าจะเกือบ ๆ เที่ยงได้แล้วมั้ง เดินมานานมากแล้ว น้ำก็ไม่มีให้กิน จะหมดลมอยู่แล้ว ได้โปรดเถอะ ส่งอะไรก็ได้มาที

'กุบกับ ๆ 'เฮ้ยเสียงนี้มันหรือว่า

หันไปข้างหลังเจอรถม้ามุ่งหน้ามาทางนี้ เอาวะ ยืนขวางแม่ง แน่จริงก็เข้ามา ถ้ามึงไม่หยุดกูจะกระโดดหลบให้ดู!

"ฮี้" ...โอ้ดูเหมือนม้าจะหยุดแล้ว โชคดี ๆ

"เจ้าเป็นใครมาจากไหนกัน กล้ามาขวางทางรถม้าของสกุล 'อู๋' ของเรา ถ้ายังเกะกะอีกข้าจะใช้แส้นี่เฆี่ยนตีเจ้า"

"ช้าก่อนพี่ชาย พี่ชายคนดี ข้าลงทาง เดินตามถนนมาตั้งสองชั่วโมงแล้ว ไม่มีใครผ่านมาเลย พี่ชายได้โปรดเมตตา ให้ข้าร่วมทางไปด้วยเถอะ ดูเหงื่อบนเสื้อข้าซิ ข้าไม่กล้าหลอกท่านหรอก ได้โปรดช่วยเหลือข้าน้อยด้วย"

"บังอาจ..."

"พี่เอียน มีอะไรเหรอ"

"คุณหนูอยู่ข้างในเถอะครับ แค่คนหลงทางมาขวางรถม้าไว้เท่านั้น"

"คนหลงทางั้นเหรอ" เสียงใสของสาวน้อยดังเข้ามา

"ใช้แล้วข้าเป็นคนหลงทาง ขอคุณหนูอู๋ได้โปรดเมตตา บอกทางเข้าเมืองแก่ข้าและช่วยมอบน้ำดื่มแก่ข้าซักเล็กน้อย ข้าเดินมาสองชั่วโมงได้แล้วกระมัง" ก้มหน้าคุกเข่าขอร้องเด็กสาวในรถม้า ผู้หญิงมักใจดีกับผู้เดือดร้อน แถมยังเป็นคุณหนูอีกตะหาก ถ้าคุณหนูนี่เห็นด้วย คนขับรถม้านั่นไม่มีทางปฏิเสธแน่

"สองชั่วโมง? เจ้าพูดผิดแล้วล่ะมั้ง เดินมาสองชั่วยามแล้วงั้นเหรอ เหงื่อบนตัวเจ้าก็เป็นหลักฐานอย่างดี เอาล่ะ ข้าเชื่อเจ้า... พี่เอียนให้น้ำแก่เขาซักหน่อยเถอะ เมืองก็อยู่ข้างหน้าแล้ว เขาคงเหน็ดเหนื่อยมาก"

"ครับคุณหนู"

"ขอบคุณคุณหนูอู๋ ขอบคุณพี่ชายเอียน" รับน้ำมาก็ดื่มเข้าไปอึกใหญ่ ดื่มเรื่อย ๆ จนหมด "พี่เอียนมีอีกไหม? ข้ากระหายเหลือเกิน"

"ให้เขาไป"

"ครับคุณหนู"

หลังจากดื่มน้ำและเอามาราดหัว ล้างหน้าล้างตาเล็กน้อย พอหันกลับมาอีกที รถม้าก็จากไปแล้ว

"คุณหนูอู๋ พบกันคราวหน้าข้าจะต้องตอบแทนแน่... แม่งเท่ว่ะคำพูดแบบจอมยุทธ ห้าวหาญเสียไม่มี ใกล้จะถึงเมืองแล้วซินะ จากที่คุณหนูอู๋บอกเอาไว้ พี่เสี่ยวเอ้อ เข้าน้อยขอโทษจริง ๆ พี่ซื่อสัตย์ใจดี บอกทางให้ข้า ไว้ข้ามีเงินข้าจะแวะเข้ามาอุดหนุนร้านท่าน" แต่ตอนนี้นี้ข้าไม่มีเงินเลยน่ะซิ เมื่อกี้น่าจะได้คืบเอาศอกขอเศษเงินติดตัวซักเล็กน้อย ดันเห็นแน่น้ำมากไปหน่อย ช่างเถอะ ถุงใส่น้ำพวกนี้เอาไว้ขายในเมืองก็แล้วกัน มีตั้ง... ห้าอันนี่เรากินเยอะขนาดนี้เลยเหรอ ช่างเถอะ ๆ เดินทางต่อ

เดินมาอีกพักนึงก็เดินทางเข้าเมือง เดินผ่านประตูเหมือนมาแบบสบาย ๆ นึกว่าจะมีตรวจอะไรซะอีก... เอาเป็นยืนคุยกับคนเฝ้าประตู สอบถามเรื่องต่าง ๆ เลยละกัน

"พี่ชายข้ามาเมืองนี้ครั้งแรก เจอโจรปล้นกลางทาง ข้าไม่มีอะไรเหลือเลย มีติดตัวแค่ถึงใส่น้ำทีคนผ่านทางใจดีมอบให้เท่านั้น พี่ชายแนะนำให้ข้าที ข้าสามารถขายถุงพวกนี้ที่ไหน และที่ไหนสามารถหาเงินได้บ้าง ข้าไม่มีคนรู้จักในเมืองนี้เลย"

"นี่เจ้าถูกโจรปล้นเหรอ ถูกปล้นที่ใดกัน พวกมันมีกี่คน"

"ข้ามาทางทางนั้น โจรมีพี่คนข้าไม่แน่ใจ ข้าหนีเข้าป่ามาเรื่อย ๆ แล้วหลงทาง ข้าตกใจมาก ข้าวของที่ข้าพกมาหายไปหมดเลย ข้ามากจากนอกเมืองใกล้ ๆ ภูเขาทางแถว ๆ นั้น"

"เจ้ามาจากหมู่บ้านเสียนหรอกเหรอ ค่อนข้างไกลพอดูเหมือนกันนะ เจ้าไม่มีเงินติดตัวเลยซินะ... เจ้าพอมีวิทยายุทธบ้างไหม"

"ไม่มีแม้แต่น้อยเลยท่าน ถ้าเลยหนีมาแบบหลับหูหลับตามาเรื่อย ๆ บังเอิญน่าเจอโรงพักม้านอกเมือง ถ้าจึงได้เดินทางมาที่เมืองนี้ จริง ๆ แล้วเป้าหมายของข้าคือเดินทางมาเมืองใหญ่นี่แหละ ข้าตั้งใจจะมาหาเงินที่นี่"

"อ๋อ ไม่เป็นวรยุทธ เดินทางจากบ้านนอกในภูเขา เข้าเมืองใหญ่เพื่อหวังหาเงิน แต่ถูกปล้นกลางทาง ตามนี้ซินะ... แล้วเจ้าอ่านออกเขียนได้หรือไม่? "

"...ข้า ข้ามาจากบ้านนอก จึงไม่มีคนสอน ข้า..."

"ไม่เป็นไร ๆ ไม่มีวรยุทธ ไม่มีความรู้ ใต้หล้ามีคนแบบเจ้ามากมาย เจ้ายังเป็นเด็กหนุ่มอยู่ ข้าเชื่อว่าเจ้ายังมีอนาคต อย่าเพิ่งท้อถอย... ข้าชื่อว่าต้าจง เจ้าชื่ออะไร"

...ชื่ออะไร แม่งคิดหนักวะ เอาชื่ออะไรดีวะ ต้องรีบตอบเดี๋ยวจะผิดสังเกต เอาชื่อพระเอกหนังจีนมาผสม ๆ กัน "ข้าเอี้ยอี้..หนาน ยินดีที่ได้รู้จัก"

"เจ้าคนตระกูลเอี้ยงั้นเหรอ? "

"ไม่ใช่ ๆ ข้าแซ่เอี้ยจริง แต่มาจากบ้านนอก ไม่รู้จักใครในเมืองนี้เลย ตระกูลเอี้ยกับข้าไม่ได้เกี่ยวข้องอะไรกัน อาจแค่มีบรรพบุรุษเดียวกัน พ่อข้าบอกว่าไม่มีญาติที่ไหนแล้ว"

"อืม ๆ ให้ข้าลองติดต่อคนตระกูลเอี้ยดูไหม? "

แม่งเอาชื่อเอี้ยก้วย ผสมกับต้วนอี้ เติมหนานเข้าไป เพราะกลัวจะโดนล้อชื่อที่มีแต่ อ.อ่าง ยังจะมาเจอคนสกุลเอี้ยที่นี่อีก

"ไม่ต้องหรอกท่า เดี๋ยวจะหาว่าข้าแอบอ้างเสียเปล่า ๆ ข้าไม่ต้องการความช่วยเหลือจากพวกเขาหรอก"

"งั้นเหรอ... เจ้าสนใจมาเป็นทหารไหม เงินเดือนอาจไม่มาก เจ้าที่ไม่มีวรยุทธและอ่านเขียนไม่ได้ แต่ก็ซื่อสัตย์ดี สนใจไหมมีที่ให้นอนมีข้าวให้กิน มีคนสอนวรยุทธให้ทุกวัน แถมยังได้เงินเดือนอีก"

ทหารเหรอ ไม่ไหวมั้งอยากได้ชีวิตสโลว์ไลฟ์อ่ะ แต่แม่งไม่มีเงินอ่ะ เอาวะดีกว่าร่อนเร่ไม่มีอะไรกิน "คำเชิญของพี่ต้าจง น่าสนใจจริง ๆ ข้าขอร้อบรับด้วยใจ"

"ดี! นี่จะเที่ยงพอดี ออกเวรข้าแล้ว ไปหาอะไรกินกันแล้วไปหานายทะเบียน"

"รบกวนพี่ต้าจงแล้ว"

เดินตามพี่ต้าจงเช้ามาที่โรงทหารของทหาร อาหารเป็นหมี่ผัดขิงวิญญาณหมู ชื่ออาจจะเท่แต่หน้าตาคือสีเหลืองล้วน ๆ หมี่สีเหลือง ขิงก็สีเหลือง ส่วนวิญญาณหมูก็คือ เอากากหมูมาผัดให้เปิดน้ำมันก่อนเอาไปผัด บางจานอาจมีเศษกากหมูติดมาถือว่าทำบุญมาดี แต่ส่วนมากจะไม่มี เมนูนี้เลยได้ชื่อว่า 'หมี่ผัดขึงวิญญาณหมู' ส่วนทหารที่ยศสูงหน่อยจะมีน้ำซุปแถมมาให้อีกจาน มีแค่นี้เท่านั้น พวกที่ยศสูงมาก ๆ ก็จะออกไปกินกันที่อื่น ที่นี่มีแค่ ทหารยาม หัวหน้าหมู่แบบพี่ต้าจง กับทหารเบ้หน่วยต่าง ๆ มากินกัน ที่นี่จริง ๆ แล้วใครมากินก็ได้ เพราะฟรี เพราะฉะนั้นนาน ๆ ที่จะเห็นทหารยศสูง ๆ มากินก็ไม่ใช่เรื่องแปลก ๆ เพราะต้องการประหยัดนั่นเอง

พูดคุยกันพอหอมคอและกินอาหารกลางวันเสร็จแล้วก็ไปหานายทะเบียนฟังระเบียบการต่าง ๆ โดยรวม ๆ ก็ไม่มีอะไรมาก ทำตามต้าจงก็จบ เพราะต้าจงเป็นคนพามา ก็เลยให้เขารับผิดชอบเรื่องต่าง ๆ หาไปห้องพัก เป็นห้องพักแบบรวม มีเตียง 20 เตียง ต้าจงเป็นหัวหน้าหมู่เวรยาม ดูแลทางเข้าประตูตะวันตก

ในประตูตะวันตกมีหน่วยอื่น ๆ อีกหลายหน่วย แยกย่อยกันไป ทหารที่เฝ้าก็มีหลายหมู่ผลัดกันเฝ้า วันนึงจะแบ่งเป็น 4 กะ เช่า บ่าย ค่ำ หลังเที่ยงคืน หนึ่งวันมี 12 ชั่งยาม แบ่งกันคนละ 3 ชั่วยาม หรือ 6 ชั่วโมง จึงได้รู้ว่าเสี่ยวเอ้อบอกว่าเดินทาง หนึ่งชั่วยาม เขาก็เดินทางประมาณสองชั่วโมงนิด ๆ เป็นตามที่เสี่ยวเอ้อจุดพักม้าคนนั้นบอกไว้จริง ๆ วันหลังจ้องตอบแทนคุณแน่ ๆ ถึงจะลืม ๆ หน้าไปแล้วก็เถอะ

ตอนแรกคิดว่าวันหนึ่งทำงานแค่ 6 ชั่วโมง แต่ว่าไม่ใช่ ทุกวันจะต้องฝีกอีก 4 ชั่วโมง อย่างวันนี้ ค้าจงเข้าเวร 6โมงเช้า-เที่ยง พัก 1 ชั่วโมง ฝึก 4 ชั่วโมง พัก 1 ชั่วโมง เข้ากะหัวค่ำของอีกหน่วยที่ฝึกตอนบ่ายพร้อมกัน

ยกตัวอย่าง ต้าจงอยู่หน่วยสอง เข้าก็เช้า คนจากหน่วย 4 ที่ต้องเข้ากะตอน 6โมงถึงเที่ยงคืนก็ต้องมาฝึกตอนบ่ายเหมือนกัน โดยที่ฝึกก่อนหนึ่งชั่วโมงแล้วเข้ายาม ส่วนต้าจงเข้ายามก่อนฝึก พอฝึกเสร็จก็เลิกงานพักผ่อน

หน่วยหนึ่งและสาม ก็จะคล้าย ๆ กัน โดยที่การฝึกทหารจะทำในช่วงเช้าแทน

แม่งพลาดซะแล้ว ไม่รู้ว่าจะโผล่ในยุคจีนโบราณแถมเปิดค่าสถานะไม่ได้ อ่านหนังสือก็ไม่ออก แบบนี้จะใช้พลังโกงยังไงวะเนี่ย!