เฉิน-หลิน สงครามเยาวราช

ลำดับตอนที่ #1 : พี่น้องตระกูลเฉิน

“เฮีย”

เหมยเรียกตั่วเฮียของเธอ ในขณะที่เธอกำลังทำกับข้าว

“ว่าไงอาเหมย”

เล้ง หรือ ตั่วเฮียของครอบครัวตระกูลเฉินขานรับคำของน้องสาวด้วยรอยยิ้ม เขากำลังง่วนกับการจัดลังผลไม้ให้เข้าที่เข้าทาง

“เมื่อไหร่เฮียจะแต่งงานกับพี่หงส์ซักที ฉันกับน้องๆลุ้นกันจะแย่อยู่แล้วนะ”

เหมยถามกลั้วหัวเราะ แม้จะรู้ว่าคำตอบที่ได้นั้นเหมือนเดิม

“โธ่ เหมยเอ๊ย บ้านเราลำบากจะตาย ลำพังแค่เฮียดูแลพวกลื้อกับอาปาอาม้า เฮียก็ไม่มีเวลาไปทำอย่างอื่นแล้ว ถ้าเฮียแต่งงานกับหงส์ มีลูกมีเต้า ใครจะมาคอยจัดการการค้าบ้านเราล่ะ”

เล้งยิ้มตอบ เขาเป็นพี่ชายคนโตของครอบครัว เขาจึงเป็นเหมือนเสาหลักของบ้าน

“ก็ให้เฮียจั๊วดูแลสิคะเฮีย”

หงส์พูดถึง จั๊ว หยี่เฮียของเธอ

“โอ๊ย อาจั๊วอีก็23แล้วนะเหมย อีกไม่นานก็ต้องแต่งงาน มีครอบครัวแล้ว”

“ นั่นไง เฮียจั๊วแค่23 เฮียยังคิดเรื่องแต่งงานให้เฮียจั๊วเขาแล้ว แต่เฮียตั้ง25แล้วนะ!!!”

เหมยตอกกลับ ทำเอาเล้งเก้อไปเลย

“ดีนะที่พี่หงส์เขาเข้าใจ รักกันมานมนานแล้วนะเฮียยยยย”

เหมยหยิกแก้มพี่ชาย จากนั้นเธอก็กลับไปดูแลกระทะของเธอต่อ

เล้งถอนใจ เขาเข้าใจความรู้สึกของน้องดีว่าอยากให้เขาได้มีครอครัวซักที แต่ก็นั่นแหละ เหมยเองก็มีหนุ่มมาจีบมากหน้าหลายตา แต่เธอก็ยังไม่คิดรักใคร ก็เพราะเธอเป็นพี่สาวคนโตกระมัง เล้งคิด ก็คงเหมือนเขาที่เป็นพี่ชายคนโต 3ปีมาแล้วสินะที่เหมยต้องจัดการงานบ้านทุกอย่างแทนอาม้าที่ป่วยหนัก

“อาจี้ มาพอดีเลย ไปเรียกเฮียจั๊ว เจ้เถา กับ เจ้เหอมาทานข้าวได้แล้ว”

ซือจี้ โซ้ยหมวยของบ้าน เธอเป็นเด็กหญิงวัย12 ที่ร่าเริงและน่าเอ็นดู เชื่อฟังพี่อย่างดี

“ได้ค่ะตั่วเจ้ แล้วอาปากับอาม้าล่ะ”

“เจ้ให้อาจื่อไปตามแล้ว”

เธอพูดถึง ซื่อจื่อ โซ้ยตี๋ของบ้าน เด็กหนุ่มวัย15ผู้เงียบขรึม เป็นเด็กดีอยู่เสมอๆ

“ไหนๆ วันนี้อาหมวยของเฮียทำอะไรให้กินเนี่ย”

จั๊วปาดเหงื่อ วันนี้อากาศค่อนข้างร้อน แต่หน้าร้านขายดีใช้ได้ คนเยาวราชคงอยากดับร้อนด้วยผลไม้

เหมยอ้าปากกำลังจะตอบ แต่ถูกน้องสาวขัดซะก่อน

“โธ่เฮีย ไม่เห็นจะต้องเดาเลย กับข้าวของเจ้เหมยก็คงไม่พ้นจับฉ่ายกับผัดกุนเชียง”

เหอ แซวพี่สาว เธอเป็นลูกคนที่5ของบ้าน ที่ฉลาดและรักการเรียนเป็นที่สุด ดังนั้นงานบ้านงานเรือนจึงไม่ต้องพูดถึง

“ทำเป็นแซวตั่วเจ้ ถ้าลื้อทำอร่อยกว่าเจ้ ลื้อก็ทำกินเองสิอาเหอ”

เถา ว่าน้องขำๆ เธอเป็นลูกคนที่4ของบ้าน อายุมากกว่าเหอเพียง1ปี ทั้งสองจึงสนิทกันมาก

“โธ่ เจ้เถา อั๊วพูดเล่นน่า เนอะเจ้เหมยเนอะ ถ้าไม่มีเจ้ อั๊วคงต้องกินข้าวคลุกน้ำปลา”

“ไม่จริง อั๊วว่าเจ้ต้องกินน้ำปลาอย่างเดียว เพราะเจ้หุงข้าวไม่เป็น”

อาจี้ได้ทีแกล้งซาเจ้ของเธอ

อาจื่อหัวเราะ แต่ไม่ใช่เขาคนเดียว 7พี่น้องตระกูลเฉินหัวเราะด้วยความสุขใจ แม้พวกเราจะมีเงินไม่มาก กินกับข้าวธรรมดาๆ แต่พวกเขาก็มีความสุขเหลือเกิน เพราะ คำว่า “พี่น้อง” ที่ทำให้พวกเขาช่วยกันมาตลอด เพื่ออาปาอาม้า และ “ครอบครัวเฉิน” ของพวกเขา