สัญญารักกาเดนเนีย

ลำดับตอนที่ #3 : เจ้าชายเส็งเคร็ง

กริ่งๆๆ

เสียงกระทบกันของกระดิ่งสีเงินทองที่แขวนอยู่บนหน้าประตูพร้อมกับการปรากฎตัวของบุรุษทั้งสองที่อยู่ในเครื่องแบบของทหารของมิเนร่า   แม้เสียงกระดิ่งหน้าร้านจะดังคนภายในร้านก็หาสนใจไม่   เพราะ อย่างไรหมู่บ้านทาร์แห่งนี้ก็เป็นที่แวะพักผ่อนของคนมากหน้าหลายตาอยู่แล้วทำให้ไม่มีใครได้สนใจแขกผู้มาใหม่ยกเว้นเจ้าของร้านเท่านั้น

“ยินดีต้อนรับค่ะ”

แล้วหญิงสาวผู้มีผมสีดำ  พร้อมดวงตาสีดำสนิท ร่างท้วมเล็กน้อยแต่ดูน่ารัก   ได้เดินออกมาจากโต๊ะข้างหลังสุด  พร้อมทั้งเข้ามาหาแขกผู้มาใหม่ทั้งสอง   เมื่อหญิงสาวเดินเข้ามา   เฟดิน่าก็กระชับผ้าคลุมหน้าทันที   แล้วหญิงสาวที่เดินมาเมื่อได้เห็นหน้าแขกผู้มาใหม่ใกล้ๆ  หญิงสาวก็ยิ้มหวานขึ้นมา

“ขอโทษครับคือเราต้องการห้องพักซักสองห้องครับ”

เมื่อคาลพูดจบหญิงสาวร่างท้วมแต่น่ารักก็ยิ่งยิ้มเข้าไปอีก  ทำให้คาลได้แต่ยิ้มหวานตอบอย่างตามนิสัยผู้ที่มีหน้าตาดีเป็นทุนอยู่แล้ว  ทำให้เฟดิน่าได้แต่ทำหน้าเซ็งคนหน้าตาดี

“สองห้องหรอคะ   คอยซักครู่นะคะ”

“ครับ”

แล้วหญิงสาวก็ยิ้มหวานอีกครั้ง   ก่อนจะเดินไปยังโต๊ะข้างหลังสุดที่เธอเดินออกมา

เมื่อหญิงสาวเดินออกไป  เฟดิน่าก็ได้แต่กวาดตามองรอบๆ ร้าน  ที่มีแต่ผู้ชายซะส่วนใหญ่ในร้านนี้  เพราะ  ผู้หญิงที่มีก็นับได้แค่สองสามคนเท่านั้นเอง   ซึ่งผู้หญิงสองสามคนนั้นก็นั่งอยู่กับชายผู้หนึ่งที่สุดร้านข้างๆ  โต๊ะที่หญิงสาวเดินเข้าไป  ทำให้เฟดิน่าไม่สามารถมองเห็นหน้าตาของชายคนนั้นได้  เฟดิน่าก็มองรอบร้านไปเรื่อยจนหญิงสาวเจ้าของร้านได้เดินกลับมาอีกครั้งนึง

            “ขอโทษนะคะ   ไม่ทราบว่าท่านทั้งสองจะเอาไม่คะ  เพราะวันนี้ห้องของเราเต็มหมดแล้วเหลือแค่ห้องเดียวเท่านั้นคะ”

            เมื่อคาลได้ยินอย่างนั้นก็ขมวดคิ้วพร้อมความสงสัยไม่ใช่น้อย   ว่าร้านที่ใหญ่อย่างนี้มีห้องไม่หน้าจะต่ำกว่าร้อยห้องนี่    มันจะเต็มได้อย่างไร   เมื่อที่พักแห่งหมู่บ้านทาร์มีตั้งมากมายเพราะที่นี่เขาทำอาชีพที่พักเป็นอาชีพหลัก 

อีกอย่างเขามากี่ครั้งก็มีแต่ร้านที่เหลือห้องว่างทั้งนั้น    แต่คราวนี้ที่เขาเดินทางมาที่พักแต่ละที่ก็เต็มหมดอีกอย่างที่นี้เป็นที่สุดท้ายแล้วด้วย

            “คือ   ขอโทษนะครับ   ผมขอถามหน่อยได้ไหมครับ”

            “ได้ค่ะ”

            หญิงสาวตอบไปพร้อมกับหน้าที่แดงระเรื่อขึ้นมาที่แก้มทั้งสองข้าง  และทั้งมือที่บิดเสื้อตัวเองไปมาอีกด้วย

            “ผมเดินทางมาร้านอื่นก็เต็มทุกร้าน   แล้วที่นี่ยังเหลือที่พักแค่ห้องเดียวอีก  ที่นี้จะมีงานอะไรหรือครับ”

            คาลถามพร้อมทั้งยิ้มหวานให้หญิงสาวอีกทำให้เธอยิ่งบิดผ้าตัวเองเข้าไปอีก  แต่แล้วเมื่อหญิงสาวจะตอบก็มีคนขัดขึ้นมาเสียก่อน

            “คือว่า......”

            “นี้เจ้าสองคนนั้นนะไม่รู้จริงๆ    หรือว่าเขาจะมีงานประลองฝีมือกันนะ”

            คาลได้แต่ขมวดคิ้วพร้อมกับเจ้าหญิงเฟดิน่าที่กระชับผ้าที่ปิดหน้ามากกว่าเดิม   เมื่อชายคนที่นั่งอยู่หลังสุดกับผู้หญิงทั้งหลายได้ลุกขึ้นยืน   พร้อมทั้งเดินมาหาคาลและเฟดิน่าทันที   ทำให้คนที่นั่งอยู่ทั้งหมดในร้านเงียบกันขึ้นมาทันที 

            เมื่อชายคนนั้นลุกขึ้นทำให้เฟดิน่าได้เห็นเครื่องแบบที่ชายคนนั้นสวมใส่อยู่  ทำให้เฟดิน่ารู้ทันทีว่า    ชายคนนี้หน้าจะเป็นองครักษ์คนสนิทของเจ้าชายซารัสที่นิสัยเหมือนเจ้านายแบบถอนแบบกันออกมา

            “งานประลองอะไรหรือท่าน”

            คาลเริ่มถามขึ้นทันทีด้วยความสงสัย  แต่แล้วชายคนนั้นก็ยิ้มที่มุมปากพร้อมทั้งตอบคำถามของคาล   ที่เริ่มเอาตัวเองบังสตรีอีกคนที่อยู่ข้างหลังเขา  เมื่อเห็นว่าชายคนนี้มีท่าทางไม่หน้าวางใจซักเท่าไหร่เลย

            “ข้าอยากรู้จริงๆ ว่าทหารแห่งมิเนร่าอย่างพวกเจ้าไปมุดหัวที่ไหนมาหรือแต่มั่วดักดานอยู่   ถึงไม่รู้ว่าพรุ่งนี้จะมีงานประลองเพื่อคัดหาทหารฝีมือดี   สำหรับอารักษ์ขาเจ้าชายซารัสแห่งเมืองโมโนซ่า”

            เจ้าหญิงฟังอย่างนั้นอยากจะซัดชายคนนี้ซักเปรี้ยงนึงที่มาพูดถากถางนางกับเพื่อนนางรวมถึงทหารของมิเนร่าด้วย  

            “แล้วพวกเราสามารถเข้าร่วมประลองด้วยได้ไหม”

            เมื่อคาลถามออกไปทำให้เฟดิน่าถึงกับคร้างในลำคอ  เพราะ  การประลองเป็นองครักษ์เจ้าชายเส็งเคร็งนั้นเป็นสิ่งสุดท้ายที่เฟดิน่าคิดจะทำ 

            “ได้   เพราะ   พวกเรารับทุกคนไม่จำกัดว่าเป็นคนแคว้นใดขอให้มีฝีมือเป็นพอ”

            “แล้วงานประลองเริ่มเมื่อไหร่ละครับ”

            คาลเริ่มถามต่อด้วยความสนใจ  ทำให้ชายคนนั้นได้แต่ยิ้มขึ้นอีกครั้งนึง  เมื่อคิดว่าหน่วยก้านของคาลหน้าจะเก่งใช้ได้ในการเป็นองครักษ์   แต่ถึงจะคิดอย่างนั้นเขาก็อดที่จะพูดจาทำร้ายน้ำใจไม่ได้  เพราะ ถ้าไม่พูดชายคนนี้คงจะไม่แสดงฝีมือจริงๆ หรอก

            “งานเริ่มตอนเที่ยงตรง   แต่ถ้าเจ้าเกิดปอดขึ้นมา   เพราะรู้ว่าฝีมือของเจ้าไม่ถึงไหนก็ไม่เป็นไหรหรอกนะ”

            “ทำไมข้าต้องปอดด้วยละท่าน”

            คาลพูดแล้วก็เริ่มยิ้มเจ้าเล่ห์ในแบบฉบับที่ไม่มีใครรู้ยกเว้นเจ้าหญิงที่เป็นเพื่อนกันมาช้านานที่คิดว่ารอยยิ้มนั้นไม่มีความหน้าไว้วางใจ

            “เพราะว่า  ข้าไม่ได้เข้าร่วมการประลองซักหน่อย”

            เมื่อคาลพูดแค่นั้นก็ทำให้ชายคนนั้นงงเข้าไปอีก 

            “เจ้าไม่ประลองแล้วเจ้าจะถามเราทำไม”

            “ฮึๆ”

            เมื่อนายชายคนนั้นพูดคาลก็เริ่มหัวเราะในลำคอเบาๆ  ก่อนจะเดินมาอยู่ข้างหลังเฟดิน่า  พร้อมทั้งคว้ากุญแจจากหญิงสาวที่ยืนอยู่ด้วย  ก่อนจะขยิบตาหนึ่งที

            “เพราะว่าข้าจะให้เพื่อนข้าคนนี้ร่วมประลองต่างหากละ”

            คาลพูดแค่นั้นก็ทำให้เพื่อนที่โดนพลักอยู่ข้างหลังถึงกลับหันมามองเพื่อนจอมวางแผนตาเขียว  เพราะ  พูดกับเขาดีๆ อยู่ก็โยนภาระมาให้ซะงั้น

            “งั้นข้าขอตัวก่อนนะท่านพรุ่งนี้เจอกัน”

            แล้วคาลก็เริ่มพลักหลังเพื่อนขึ้นห้องพักทันที 

โดยหารู้ไม่ว่าตอนนี้เจ้าหญิงเฟดิน่า  ผู้เป็นเพื่อนที่โดนโยนภาระกำลังหักนิ้วตัวเองพร้อมขยับมือไปมาเพื่อจะย้ำเจ้าเพื่อนจอมวางแผนทันทีเมื่อถึงห้องพัก

เมื่อสองบุรุษผ่านไปแล้วเสียงเฮฮาก็เริ่มดังขึ้นอีก  แต่ชายผู้ที่ใครๆ  ก็คิดว่าเป็นองครักษ์ของเจ้าชายจากเครื่องแบบที่ใส่อยู่  ยังคงยืนอยู่กับที่เพราะ  ยังคงแปลกใจกลับบุรุษทั้งสองที่เดินผ่านไปไม่หาย  แต่แล้วก็มีนายทหารแห่งมิโนซ่าเดินมาพร้อมทั้งกระซิบชายที่ยังคงยืนอยู่กลับที่เบาๆ  เพื่อให้ได้ยินกันแค่สองคนเท่านั้น

“เจ้าชายซารัส   ท่านกิวให้มาตามท่านกลับที่พักเดี๋ยวนี้เลยพระเจ้าค่ะ”

“เดี๋ยวข้าก็กลับแล้วละ   ฝากบอกกิวด้วยไม่ต้องเป็นห่วง”

เมื่อเจ้าชายผู้อยู่ในคราบองครักษ์ตรัสดังนั้น  นายทหารก็ได้แต่พยักหน้าพร้อมทั้งเดินออกจากที่ร้านทันที

            แล้วเจ้าชายในคราบองครักษ์ก็เดินไปยังโต๊ะเดิมของตนพร้อมทั้งหัวเราะเบาๆ  กลับรางสังหรของตน

            “งานนี้ต้องมีอะไรสนุกๆ เกิดขึ้นแน่ ฮึๆ”

เจ้าชายซารัสหัวเราะเบาๆ  กลับตัวเองก่อนจะจ่ายเงินแล้วเดินออกจากร้านนั้นทันที