ลำดับตอนที่ #3
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : ความไม่ไว้ใจ
\"ไงไอ้ปราง เมิงแมร่งติดต่อยากจังวะ\"เสียงทุ้มแตกของชายหนุ่มทักร่างบาง ใบหน้าหวานหันกลับไปมอง กลุ่มผู้ชายห้าคนที่เรียกได้ว่าหน้าตาดีเกือบทั้งกลุ่ม โดยเฉพาะคนที่เดินอยู่ตรงกลางเดินตรงมาหาร่างเล็ก พร้อมกับมารุมหน้ารุมหลังรอบตัวเธอ
\"หวัดดีไอ้เจต เปี๊ยก กันย์ ริว พวกเมิงยังคบกับไอ้เอกอยู่อีกเหรอ\"เสียงหวานเอ่ยทักเพื่อนๆรอบข้าง พลางยิ้มให้อย่างกวนๆกับคนที่ตะโกนเรียก
\"อ้าววว....ไอ้ปราง ยังปากดีเหมือนเดิมนะ เด๋วตูจะเตะให้\"คนที่ชื่อเอกข่มขู่ เพื่อนๆอีกสี่คนหัวเราะขันในพฤติกรรมแบบเด็กๆของทั้งสองคน ภาพของเด็กหนุ่มห้าคนที่เรียกได้ว่าเป็นความภาคภูมิใจของโรงเรียนและอีกหนึ่งหญิงสาวที่แทบจะเป็นจุดศูนย์กลางของกลุ่มเป็นจุดสนใจของการเปิดเรียนวันแรกและเด็กที่เข้ามาใหม่ให้หันมาหยุดดู
โรงเรียนเอกชนชื่อดังเปิดสอนตั้งแต่ระดับม.ต้นถึงม.ปลาย เป็นระบบเลื่อนชั้นอัตโนมัติ จะมีเพียงเด็กบางส่วนเท่านั้นที่ลาออกไปและบางส่วนที่เข้ามาใหม่เพราะความมีชื่อเสียงของโรงเรียนทั้งทางด้านการเรียน กิจกรรมงานต่างๆ หรือการที่เด็กมีเงินเรียนกัน แต่ที่สำคัญคือเหล่าคนที่ยืนเป็นจุดสนใจในเวลานี้ แต่สำหรับเด็กเก่าแล้วรู้ดีว่า..........อย่าไปยุ่งกับเจ้าพวกนี้ดีกว่า.....
\"เออ แกยังไม่ตอบเลย ทามมายแกติดต่อยากจังวะ\"คนที่ชื่อกันย์ถามเปิดประเด็นขึ้นมาอีกที ทำให้ทุกคนหันมารอคำตอบจากร่างบาง
\"ก็ตูไม่อยู่บ้านนี่หว่า\"เสียงห้าวๆตอบอย่างกวน พร้อมส่งรอยยิ้มน่าเตะตามปรกติให้เพื่อน แต่ครานี้มันแฝงไปด้วยความขื่นเล็กน้อย แต่ก็คงไม่มีใครสังเกตเห็น
\"เอออันนั้นกุรู้เว้ยว่าพ่อเมิงไปฮ่องกง แต่มือถือง่ะแมร่งยังติดต่อไม่ได้เลย\"เอกขัดขึ้นมาเมื่อเขาโทรหาเพื่อนตัวดีเป็นร้อยรอบก็ไม่มีใครรับสาย
\"ก็พอดีว่า มือถือมันตกน้ำง่ะ ตูก็เลยต้องซื้อใหม่\"ปรางวลัยตอบไปอย่างแกนๆ แม้รู้ดีว่าเหตุผลจะฟังไม่ค่อยขึ้นและโกหกก็เถอะ ก็ในเมื่อมือถือของเธอไม่ได้ตกน้ำ แต่มันอยู่กับภัทรภพนั่นเอง
\"อ้าวว....ก็แล้วทำไมเมิงไม่...\"เสียงเอกยังซักต่อ
\"เฮ้ยไอ้เอก เมิงก็เลิกซักไอ้ปรางซักทีเหอะ แมร่งมรึงทำอย่างกะจะจับผิดเมียมีชู้แหน่ะ\"เปี๊ยกค้านไอ้คนที่ยังไม่ยอมเลิกถามเสียที พาลแซวจนทำให้เอกทำหน้าแปลกๆ
\"เออแล้วเมิงเอาใครมาหล่ะเนี่ย ไอ้ปราง.....วันนี้วันประชุมผู้ปกครองนี่นา\"เจตหันมาถามร่างบาง
\"ไม่มี\"
\"เฮ้ย!! เด๋วพ่อก็มาตืบหรอก\"กันย์ตกใจเมื่อร่างบางไม่พาใครมาประชุมแทน และ\"พ่อ\"ฉายาปีศาจของอาจารย์ฝ่ายปกครองที่จะติดตามจิกเลือดเถือหนังจนกว่าจะพอใจถ้านักเรียนคนไหนกล้าขัขืนคำสั่ง และกฏของโรงเรียน
\"เมิงก็ไปขู่มัน อย่างไอ้ปรางจะเป็นอาราย แม่ยอดเด็กอัจฉริยะคนโปรดเนี่ย\"ริวส่ายหน้าทำท่าไม่ยี่ระ พลางลูบหัวเหม่งของเธอ แล้วบรรดาเพื่อนๆก็ลากร่างบางไปที่หอประชุม
...............................................................................................................................................
\"สวัสดีค่ะ ท่านผู้ปกครองที่มีเกียรติทุกท่าน ดิฉันในนามตัวแทนนักเรียนขอกล่าวคำว่ายินดีต้อนรับค่ะ\"เสียงหวานเอ่ยทักทายผู้ปกครองที่มาโรงเรียน เสียงนุ่มหูที่ฟังแล้วไม่ชวนหลับแต่ก็ไม่แข็งกระด้างจนเกินไปเอ่ยต้อนรับ สะกดให้ผู้ฟังราวกับอยู่ในภวังค์ ปรางวลัยพาเหล่าผู้ปกครองเดินชมโรงเรียน ข้างๆมีเด็กนักเรียนอีกคนที่คอยช่วยนำทางไปเป็นเพื่อน
หลังจากพาเดินชมตึกวิทย์จนถึงชั้นบนเสร็จร่างบางก็หายตัวไป
\"อ่อยอั้นเอี๋ยวอี้อ๊ะ\"เสียงที่ถูกปิดปากรอดออกมา ร่างบางดิ้นรนเพื่อให้หลุดจากการกอดจากใครก็ไม่รู้
\"ชู่ววววว\"
เสียงนุ่มกระซิบข้างหู เสียงที่ราวกับคุ้นเคยดี ใบหน้าหวานหันไปมองคนที่จับตนไว้
\"พี่ภพ\" ปรางวลัยอุทานอย่างตกใจ พลางส่งสายตาสงสัยว่าทำไมชายหนุ่มถึงมาอยู่ที่นี่ได้
\"ก็ตอนที่พี่มาส่งปราง พี่เห็นป้ายนิเทศเชิญผู้ปกครอง พี่ก็เลยคิดว่าควรอยู่รอ\" เสียงทุ้มเอ่ยเรียบ ไม่บ่งบอกอารมณ์ใดๆ
\"พี่ไม่ต้องอยู่ก็ได้ค่ะ มันไม่สำคัญอะไรหรอก\"
เสียงหวานเอ่ยตอบ ก้มหน้ามองพื้น เพื่อไม่ต้องเผชิญหน้ากับใบหน้าคม
\"ไม่สำคัญ..........รึว่าไม่อยากให้พี่มาเห็นอะไรมากกว่ามั้ง\"
เสียงทุ้มยังเรียบเย็นอยู่แต่แววตาและรอยยิ้มมันไม่ได้บอกว่าชายหนุ่มใจเย็นเลย ภาพของปรางวลัยที่อยู่กับเพื่อนๆมันสร้างความไม่พอใจให้ สายตาที่มองร่างบาง มือที่ลูบหัว จับเนื้อจับตัวโดยที่หญิงสาวไม่ทำทีว่ารังเกียจแต่กลับหัวเราะคิกคักมันยิ่งทำให้ภัทรภพอยากทำลายภาพตรงหน้านั้น
\"ดูเหมือนว่าพวกมันก็อยากได้ตัวเธออยู่เหมือนกันนี่นา\"
เสียงหยันราวกับจะเห็นเรื่องต่างๆเป็นเรื่องเสแสร้งหลอกลวง
\"ไม่จริง!!! พวกเพื่อนปรางไม่คิดแบบนั้นกับปรางแน่\" ปรางวลัยตวาดลั่น เมื่อเขาดูถูกเพื่อนของเธอ และตัวเธอ
\"เอาะเหรอ.......แล้วเพราะความคิดตื้นๆของปรางไม่ใช่เหรอ........ที่ปรางต้องมารองรับอารมณ์ของพี่\"
แววตาของภัทรภพมีแววดูแคลน เพราะความไว้ใจที่เธอมีต่อ \"พี่ภพ\" ที่เติบโตมาด้วยกัน และคนไว้ใจมากที่สุดก็ยังทำร้ายเธอได้
\"ฮึก...พี่ภพ....พี่ภพใจร้าย\"
ร่างบางสะอื้นเครือกับความจริง น้ำตาคลอ ร่างตรงหน้าราวกับปีศาจไม่มีหัวใจที่พร้อมจะทำลายได้ทุกสิ่ง ไม่เว้นแม้กระทั่งเธอ!!!
\"อย่าคิดว่าร้องไห้แล้วพี่จะสงสารนะ เธอผิดเองที่ผิดสัญญา เธอไม่รักษาสัญญา\"
เสียงทุ้มบริภาษร่างบางที่อยู่ในอ้อมแขน ริมฝีปากเรียวบดขยี้ริมฝีปากเล็ก มือสากสอดมือเข้าไปใต้กระโปรงนักเรียน พลางคลึงเค้นบั้นท้ายกลมกลึง ริมฝีปากบางเม้มแน่นไม่ยอมให้ลิ้นของร่างสูงเข้ามาได้ มือสากจึงส่งนิ้วยาวเข้าไปรุกรานร่างของร่างบาง เรียกอาการสะดุ้ง ริมฝีปากบางเผยอออกเพราะตกใจ ลิ้นหนาจึงเข้าไปเกี่ยวกระหวัดลิ้นบางอย่างหิวกระหาย รสจูบรุนแรงราวกับลงโทษ แต่มันแฝงไปด้วยการเรียกร้องและความหวานที่หญิงสาวไม่เคยเจอ
เรียกร้องคำสาบานที่เธอเป็นคนให้คำสัญญาตั้งแต่เยาว์วัย สัญญาที่ทำให้ชีวิตที่แทบจะเรียกว่ารอวันตายให้กลับมาเป็นเหมือนเดิม ให้กลับมาหายใจ เพราะเชื่อมั่นในเจ้าตัวเล็กที่จะไม่ทิ้งเค้าไว้ แต่นับวันข้อเรียกร้องของเขามันก็มีมากขึ้นทุกวัน บวกกับความต้องการที่ราวกับว่าพุ่งตรงไปที่ร่างบางคนเดียว ต่อให้หาคนอื่นมาทดแทนมันก็ไม่เคยพอ และมิอาจอดกลั้น มันยิ่งทำให้เขาไม่พอใจยามที่ใครอยู่ใกล้ร่างบาง เค้าอยากหยุดการเดินทางที่เหนื่อยล้า แต่ดูเหมือนว่าจุดหมายของเขาที่เกือบไปถึงมันวิ่งหนีไกลออกไป..............
\"หวัดดีไอ้เจต เปี๊ยก กันย์ ริว พวกเมิงยังคบกับไอ้เอกอยู่อีกเหรอ\"เสียงหวานเอ่ยทักเพื่อนๆรอบข้าง พลางยิ้มให้อย่างกวนๆกับคนที่ตะโกนเรียก
\"อ้าววว....ไอ้ปราง ยังปากดีเหมือนเดิมนะ เด๋วตูจะเตะให้\"คนที่ชื่อเอกข่มขู่ เพื่อนๆอีกสี่คนหัวเราะขันในพฤติกรรมแบบเด็กๆของทั้งสองคน ภาพของเด็กหนุ่มห้าคนที่เรียกได้ว่าเป็นความภาคภูมิใจของโรงเรียนและอีกหนึ่งหญิงสาวที่แทบจะเป็นจุดศูนย์กลางของกลุ่มเป็นจุดสนใจของการเปิดเรียนวันแรกและเด็กที่เข้ามาใหม่ให้หันมาหยุดดู
โรงเรียนเอกชนชื่อดังเปิดสอนตั้งแต่ระดับม.ต้นถึงม.ปลาย เป็นระบบเลื่อนชั้นอัตโนมัติ จะมีเพียงเด็กบางส่วนเท่านั้นที่ลาออกไปและบางส่วนที่เข้ามาใหม่เพราะความมีชื่อเสียงของโรงเรียนทั้งทางด้านการเรียน กิจกรรมงานต่างๆ หรือการที่เด็กมีเงินเรียนกัน แต่ที่สำคัญคือเหล่าคนที่ยืนเป็นจุดสนใจในเวลานี้ แต่สำหรับเด็กเก่าแล้วรู้ดีว่า..........อย่าไปยุ่งกับเจ้าพวกนี้ดีกว่า.....
\"เออ แกยังไม่ตอบเลย ทามมายแกติดต่อยากจังวะ\"คนที่ชื่อกันย์ถามเปิดประเด็นขึ้นมาอีกที ทำให้ทุกคนหันมารอคำตอบจากร่างบาง
\"ก็ตูไม่อยู่บ้านนี่หว่า\"เสียงห้าวๆตอบอย่างกวน พร้อมส่งรอยยิ้มน่าเตะตามปรกติให้เพื่อน แต่ครานี้มันแฝงไปด้วยความขื่นเล็กน้อย แต่ก็คงไม่มีใครสังเกตเห็น
\"เอออันนั้นกุรู้เว้ยว่าพ่อเมิงไปฮ่องกง แต่มือถือง่ะแมร่งยังติดต่อไม่ได้เลย\"เอกขัดขึ้นมาเมื่อเขาโทรหาเพื่อนตัวดีเป็นร้อยรอบก็ไม่มีใครรับสาย
\"ก็พอดีว่า มือถือมันตกน้ำง่ะ ตูก็เลยต้องซื้อใหม่\"ปรางวลัยตอบไปอย่างแกนๆ แม้รู้ดีว่าเหตุผลจะฟังไม่ค่อยขึ้นและโกหกก็เถอะ ก็ในเมื่อมือถือของเธอไม่ได้ตกน้ำ แต่มันอยู่กับภัทรภพนั่นเอง
\"อ้าวว....ก็แล้วทำไมเมิงไม่...\"เสียงเอกยังซักต่อ
\"เฮ้ยไอ้เอก เมิงก็เลิกซักไอ้ปรางซักทีเหอะ แมร่งมรึงทำอย่างกะจะจับผิดเมียมีชู้แหน่ะ\"เปี๊ยกค้านไอ้คนที่ยังไม่ยอมเลิกถามเสียที พาลแซวจนทำให้เอกทำหน้าแปลกๆ
\"เออแล้วเมิงเอาใครมาหล่ะเนี่ย ไอ้ปราง.....วันนี้วันประชุมผู้ปกครองนี่นา\"เจตหันมาถามร่างบาง
\"ไม่มี\"
\"เฮ้ย!! เด๋วพ่อก็มาตืบหรอก\"กันย์ตกใจเมื่อร่างบางไม่พาใครมาประชุมแทน และ\"พ่อ\"ฉายาปีศาจของอาจารย์ฝ่ายปกครองที่จะติดตามจิกเลือดเถือหนังจนกว่าจะพอใจถ้านักเรียนคนไหนกล้าขัขืนคำสั่ง และกฏของโรงเรียน
\"เมิงก็ไปขู่มัน อย่างไอ้ปรางจะเป็นอาราย แม่ยอดเด็กอัจฉริยะคนโปรดเนี่ย\"ริวส่ายหน้าทำท่าไม่ยี่ระ พลางลูบหัวเหม่งของเธอ แล้วบรรดาเพื่อนๆก็ลากร่างบางไปที่หอประชุม
...............................................................................................................................................
\"สวัสดีค่ะ ท่านผู้ปกครองที่มีเกียรติทุกท่าน ดิฉันในนามตัวแทนนักเรียนขอกล่าวคำว่ายินดีต้อนรับค่ะ\"เสียงหวานเอ่ยทักทายผู้ปกครองที่มาโรงเรียน เสียงนุ่มหูที่ฟังแล้วไม่ชวนหลับแต่ก็ไม่แข็งกระด้างจนเกินไปเอ่ยต้อนรับ สะกดให้ผู้ฟังราวกับอยู่ในภวังค์ ปรางวลัยพาเหล่าผู้ปกครองเดินชมโรงเรียน ข้างๆมีเด็กนักเรียนอีกคนที่คอยช่วยนำทางไปเป็นเพื่อน
หลังจากพาเดินชมตึกวิทย์จนถึงชั้นบนเสร็จร่างบางก็หายตัวไป
\"อ่อยอั้นเอี๋ยวอี้อ๊ะ\"เสียงที่ถูกปิดปากรอดออกมา ร่างบางดิ้นรนเพื่อให้หลุดจากการกอดจากใครก็ไม่รู้
\"ชู่ววววว\"
เสียงนุ่มกระซิบข้างหู เสียงที่ราวกับคุ้นเคยดี ใบหน้าหวานหันไปมองคนที่จับตนไว้
\"พี่ภพ\" ปรางวลัยอุทานอย่างตกใจ พลางส่งสายตาสงสัยว่าทำไมชายหนุ่มถึงมาอยู่ที่นี่ได้
\"ก็ตอนที่พี่มาส่งปราง พี่เห็นป้ายนิเทศเชิญผู้ปกครอง พี่ก็เลยคิดว่าควรอยู่รอ\" เสียงทุ้มเอ่ยเรียบ ไม่บ่งบอกอารมณ์ใดๆ
\"พี่ไม่ต้องอยู่ก็ได้ค่ะ มันไม่สำคัญอะไรหรอก\"
เสียงหวานเอ่ยตอบ ก้มหน้ามองพื้น เพื่อไม่ต้องเผชิญหน้ากับใบหน้าคม
\"ไม่สำคัญ..........รึว่าไม่อยากให้พี่มาเห็นอะไรมากกว่ามั้ง\"
เสียงทุ้มยังเรียบเย็นอยู่แต่แววตาและรอยยิ้มมันไม่ได้บอกว่าชายหนุ่มใจเย็นเลย ภาพของปรางวลัยที่อยู่กับเพื่อนๆมันสร้างความไม่พอใจให้ สายตาที่มองร่างบาง มือที่ลูบหัว จับเนื้อจับตัวโดยที่หญิงสาวไม่ทำทีว่ารังเกียจแต่กลับหัวเราะคิกคักมันยิ่งทำให้ภัทรภพอยากทำลายภาพตรงหน้านั้น
\"ดูเหมือนว่าพวกมันก็อยากได้ตัวเธออยู่เหมือนกันนี่นา\"
เสียงหยันราวกับจะเห็นเรื่องต่างๆเป็นเรื่องเสแสร้งหลอกลวง
\"ไม่จริง!!! พวกเพื่อนปรางไม่คิดแบบนั้นกับปรางแน่\" ปรางวลัยตวาดลั่น เมื่อเขาดูถูกเพื่อนของเธอ และตัวเธอ
\"เอาะเหรอ.......แล้วเพราะความคิดตื้นๆของปรางไม่ใช่เหรอ........ที่ปรางต้องมารองรับอารมณ์ของพี่\"
แววตาของภัทรภพมีแววดูแคลน เพราะความไว้ใจที่เธอมีต่อ \"พี่ภพ\" ที่เติบโตมาด้วยกัน และคนไว้ใจมากที่สุดก็ยังทำร้ายเธอได้
\"ฮึก...พี่ภพ....พี่ภพใจร้าย\"
ร่างบางสะอื้นเครือกับความจริง น้ำตาคลอ ร่างตรงหน้าราวกับปีศาจไม่มีหัวใจที่พร้อมจะทำลายได้ทุกสิ่ง ไม่เว้นแม้กระทั่งเธอ!!!
\"อย่าคิดว่าร้องไห้แล้วพี่จะสงสารนะ เธอผิดเองที่ผิดสัญญา เธอไม่รักษาสัญญา\"
เสียงทุ้มบริภาษร่างบางที่อยู่ในอ้อมแขน ริมฝีปากเรียวบดขยี้ริมฝีปากเล็ก มือสากสอดมือเข้าไปใต้กระโปรงนักเรียน พลางคลึงเค้นบั้นท้ายกลมกลึง ริมฝีปากบางเม้มแน่นไม่ยอมให้ลิ้นของร่างสูงเข้ามาได้ มือสากจึงส่งนิ้วยาวเข้าไปรุกรานร่างของร่างบาง เรียกอาการสะดุ้ง ริมฝีปากบางเผยอออกเพราะตกใจ ลิ้นหนาจึงเข้าไปเกี่ยวกระหวัดลิ้นบางอย่างหิวกระหาย รสจูบรุนแรงราวกับลงโทษ แต่มันแฝงไปด้วยการเรียกร้องและความหวานที่หญิงสาวไม่เคยเจอ
เรียกร้องคำสาบานที่เธอเป็นคนให้คำสัญญาตั้งแต่เยาว์วัย สัญญาที่ทำให้ชีวิตที่แทบจะเรียกว่ารอวันตายให้กลับมาเป็นเหมือนเดิม ให้กลับมาหายใจ เพราะเชื่อมั่นในเจ้าตัวเล็กที่จะไม่ทิ้งเค้าไว้ แต่นับวันข้อเรียกร้องของเขามันก็มีมากขึ้นทุกวัน บวกกับความต้องการที่ราวกับว่าพุ่งตรงไปที่ร่างบางคนเดียว ต่อให้หาคนอื่นมาทดแทนมันก็ไม่เคยพอ และมิอาจอดกลั้น มันยิ่งทำให้เขาไม่พอใจยามที่ใครอยู่ใกล้ร่างบาง เค้าอยากหยุดการเดินทางที่เหนื่อยล้า แต่ดูเหมือนว่าจุดหมายของเขาที่เกือบไปถึงมันวิ่งหนีไกลออกไป..............
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น