ลำดับตอนที่ #2
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : ทดสอบ
\"อ้าว........คุณพ่อมีแขกอยู่เหรอคะ\"
หญิงสาวเอ่ยถามขึ้นเมื่อเปิดประตูห้องทำงานของพ่อเธอ กลับพบเจอชายหนุ่มคนหนึ่งนั่งตรงหน้าต่างกระจกที่อยู่ด้านในสุด ตรงข้ามกับโต๊ะทำงานทำจากไม้ขัดเงาอย่างดี
\"ไม่เป็นไรเข้ามาถอะ\"
น้ำเสียงที่ฟังดูนุ่มนวลอย่างปกติเรียกให้เธอเดินไปหา หญิงสาวรู้สึกได้ถึงสายตาที่จับจ้องเธออย่างจะประเมิณ แค่นั้นก็ทำให้เธอไม่ชอบใจคนๆนี้ได้แล้ว ร่างระหงเดินไปนั่งเก้าอี้ที่อยู่ใกล้ๆพ่อเธอ พลางรับกระดาษแผ่นใหญ่ที่พ่อเธอส่งมาให้ เธอดูแค่แวบเดียวก็ส่งคืน ใบหน้าหวานเหลือบมองชายหนุ่มที่นั่งนิ่งตั้งแต่เธอเข้ามาเป็นเชิงถามอนุญาตกับสิ่งที่เธอจะพูดต่อไปนี้
\"คุณพ่อ จะเอาความเห็นแบบไหนหล่ะคะ ถ้าเอาแบบถนอมน้ำใจคนคิดก็บอกว่าสวยดี แต่ถ้า............\"หญิงสาวเอามือเท้าคางอย่างเบื่อๆ ก่อนจะหมุนเก้าอี้เล่น \"ถ้าถามว่างานนี้จะเจ๊งไปเท่าไหร่ อย่างน้อยก็คงสิบล้านมั้ง..........\"
\"หึ\"
เสียงหัวเราะลอดออกมาจากชายหนุ่มแปลกหน้า แต่หญิงสาวก็ยังคงไม่สนใจอยู่ดี เพราะเธอไม่มีหน้าที่ต้องรู้จักกับใครก็ตามที่เธอไม่ได้รู้จักด้วย
\"เมื่อวานได้ข่าวจากบริษัทพีแอนด์อาร์ว่าลูกไปสมัครงานบริษัทเขา\"
\"อืม....\"
\"แล้วบริษัทหนังสือที่ลูกตั้งหล่ะ ไม่ทำต่อแล้วเหรอ\"
\"ให้ศิริเพ็ญดูต่อแล้ว ก็หนูเบื่ออ่ะ\"
คำตอบของหญิงสาวอย่างขอไปที ยิ่งทำให้พ่อเธอส่ายหน้าอย่างระอา ไม่ใช่ว่าบริษัทของพลอยโสมไม่ประสบความสำเร็จ มันกลับตรงกันข้ามอย่างสุดกู่เสียด้วยซ้ำ สายตาในการมองของเธอเรียกได้ว่าเฉียบขาดจนอาจจะเรียกมันได้ว่าพรสวรรค์ แต่สิ่งที่เป็นคือเบื่อง่าย และรักสนุก บริษัทอีกหลายแห่งที่เธอก็ขึ้นเป็นระดับท็อป และนั่นก็ทำให้เธอทิ้งมันไป จนเขาต้องรับบริษัทเหล่านี้มาเป็นบริษัทลูก เพื่อไม่ให้ล้มไปเพราะการก้าวกระโดดที่เร็วเกินไป
\"ถ้าคุณพ่อมีเรื่องจะถามแค่นี้โสมไปแล้วนะคะ\"
หญิงสาวลุกออกไปอย่างรวดเร็วโดยไม่กล่าวลาใคร
\"อ๊อ....ลืมบอกคุณพ่อไปอย่าง..........\"ร่างระหงหันกลับมาเมื่อนึกขึ้นได้ว่ายังไม่ได้พูดสิ่งใด \"....ถ้าคุณพ่อจะออกคอเลคชั่นนี้ คุณพ่อ จะเจ๊งสิบล้านแต่คงได้กลับมาราวๆเจ็ดสิบล้านมั้ง ถ้ากันไม่ให้บริษัทอื่นออกมาตามเรา\" พลอยโสมส่งยิ้มหยันให้ชายหนุ่มแปลกหน้าก่อนจะออกจากห้องไป ทำไมเธอจะไม่รู้ว่าเสียงหัวเราะเมื่อกี้ หัวเราะกับความคิดแบบเด็กๆของเธอ แต่นั่นก๋ไม่ได้หมายความว่าเธอจะมองเกมแค่ระยะสั้นซะที่ไหนหล่ะ การส่งเครื่องเพชรคอเลคชั่นนี้อาจจะเป็นความบ้าที่ต้องการสวนกระแส แต่ถ้าเราสามารถสร้างกระแสได้แทนหล่ะ....
\"แล้วเธอคิดว่าไงหล่ะ\"
\"เหมือนคุณพลอยโสมครับ คุณไตรภพ\"
คำตอบที่ไม่ใช่แค่การตามน้ำ แต่เป็นวิธีที่จะทำให้คงความเป็นหนึ่งของตลาดค้าเพชร เขาต้องยอมรับอย่างหนึ่งว่าหญิงสาวมีสายตาที่เฉียบขาดจริง แค่การมองเพียงแวบเดียวก็สามารถอ่านได้อย่างทะลุปรุโปร่ง แต่ก็แค่นั้นแหละเด็สาวที่ไม่ยอมโต และเบื่อหน่ายทุกสิ่งราวกับมองเห็นะรกิจเป็นเพียงเกมกระดาน ยังไม่เข้าใจอย่างแท้จริงว่า วงการธุรกิจไม่ได้ถอนตัวง่ายเมื่อแพ้ มันจะล้มอย่างกับโดมิโน เมื่อตัวใดตัวหนึ่งล้ม
\"ไม่ใช่ ฉันหมายถึงข้อตกลงของเรา ตะวัน\"
ไตรภพถามซ้ำเพื่อหาคำตอบทของการทำสัญญาระหว่างเขา
\"ผมขอคิดดูก่อนครับ\"
ชายหนุ่มตอบและกำลังจะลุกออกจากนี้เช่นกัน
\"อย่าช้านัก ฉันมีเวลาเหลือไม่เยอะนักหรอก\"
หญิงสาวเอ่ยถามขึ้นเมื่อเปิดประตูห้องทำงานของพ่อเธอ กลับพบเจอชายหนุ่มคนหนึ่งนั่งตรงหน้าต่างกระจกที่อยู่ด้านในสุด ตรงข้ามกับโต๊ะทำงานทำจากไม้ขัดเงาอย่างดี
\"ไม่เป็นไรเข้ามาถอะ\"
น้ำเสียงที่ฟังดูนุ่มนวลอย่างปกติเรียกให้เธอเดินไปหา หญิงสาวรู้สึกได้ถึงสายตาที่จับจ้องเธออย่างจะประเมิณ แค่นั้นก็ทำให้เธอไม่ชอบใจคนๆนี้ได้แล้ว ร่างระหงเดินไปนั่งเก้าอี้ที่อยู่ใกล้ๆพ่อเธอ พลางรับกระดาษแผ่นใหญ่ที่พ่อเธอส่งมาให้ เธอดูแค่แวบเดียวก็ส่งคืน ใบหน้าหวานเหลือบมองชายหนุ่มที่นั่งนิ่งตั้งแต่เธอเข้ามาเป็นเชิงถามอนุญาตกับสิ่งที่เธอจะพูดต่อไปนี้
\"คุณพ่อ จะเอาความเห็นแบบไหนหล่ะคะ ถ้าเอาแบบถนอมน้ำใจคนคิดก็บอกว่าสวยดี แต่ถ้า............\"หญิงสาวเอามือเท้าคางอย่างเบื่อๆ ก่อนจะหมุนเก้าอี้เล่น \"ถ้าถามว่างานนี้จะเจ๊งไปเท่าไหร่ อย่างน้อยก็คงสิบล้านมั้ง..........\"
\"หึ\"
เสียงหัวเราะลอดออกมาจากชายหนุ่มแปลกหน้า แต่หญิงสาวก็ยังคงไม่สนใจอยู่ดี เพราะเธอไม่มีหน้าที่ต้องรู้จักกับใครก็ตามที่เธอไม่ได้รู้จักด้วย
\"เมื่อวานได้ข่าวจากบริษัทพีแอนด์อาร์ว่าลูกไปสมัครงานบริษัทเขา\"
\"อืม....\"
\"แล้วบริษัทหนังสือที่ลูกตั้งหล่ะ ไม่ทำต่อแล้วเหรอ\"
\"ให้ศิริเพ็ญดูต่อแล้ว ก็หนูเบื่ออ่ะ\"
คำตอบของหญิงสาวอย่างขอไปที ยิ่งทำให้พ่อเธอส่ายหน้าอย่างระอา ไม่ใช่ว่าบริษัทของพลอยโสมไม่ประสบความสำเร็จ มันกลับตรงกันข้ามอย่างสุดกู่เสียด้วยซ้ำ สายตาในการมองของเธอเรียกได้ว่าเฉียบขาดจนอาจจะเรียกมันได้ว่าพรสวรรค์ แต่สิ่งที่เป็นคือเบื่อง่าย และรักสนุก บริษัทอีกหลายแห่งที่เธอก็ขึ้นเป็นระดับท็อป และนั่นก็ทำให้เธอทิ้งมันไป จนเขาต้องรับบริษัทเหล่านี้มาเป็นบริษัทลูก เพื่อไม่ให้ล้มไปเพราะการก้าวกระโดดที่เร็วเกินไป
\"ถ้าคุณพ่อมีเรื่องจะถามแค่นี้โสมไปแล้วนะคะ\"
หญิงสาวลุกออกไปอย่างรวดเร็วโดยไม่กล่าวลาใคร
\"อ๊อ....ลืมบอกคุณพ่อไปอย่าง..........\"ร่างระหงหันกลับมาเมื่อนึกขึ้นได้ว่ายังไม่ได้พูดสิ่งใด \"....ถ้าคุณพ่อจะออกคอเลคชั่นนี้ คุณพ่อ จะเจ๊งสิบล้านแต่คงได้กลับมาราวๆเจ็ดสิบล้านมั้ง ถ้ากันไม่ให้บริษัทอื่นออกมาตามเรา\" พลอยโสมส่งยิ้มหยันให้ชายหนุ่มแปลกหน้าก่อนจะออกจากห้องไป ทำไมเธอจะไม่รู้ว่าเสียงหัวเราะเมื่อกี้ หัวเราะกับความคิดแบบเด็กๆของเธอ แต่นั่นก๋ไม่ได้หมายความว่าเธอจะมองเกมแค่ระยะสั้นซะที่ไหนหล่ะ การส่งเครื่องเพชรคอเลคชั่นนี้อาจจะเป็นความบ้าที่ต้องการสวนกระแส แต่ถ้าเราสามารถสร้างกระแสได้แทนหล่ะ....
\"แล้วเธอคิดว่าไงหล่ะ\"
\"เหมือนคุณพลอยโสมครับ คุณไตรภพ\"
คำตอบที่ไม่ใช่แค่การตามน้ำ แต่เป็นวิธีที่จะทำให้คงความเป็นหนึ่งของตลาดค้าเพชร เขาต้องยอมรับอย่างหนึ่งว่าหญิงสาวมีสายตาที่เฉียบขาดจริง แค่การมองเพียงแวบเดียวก็สามารถอ่านได้อย่างทะลุปรุโปร่ง แต่ก็แค่นั้นแหละเด็สาวที่ไม่ยอมโต และเบื่อหน่ายทุกสิ่งราวกับมองเห็นะรกิจเป็นเพียงเกมกระดาน ยังไม่เข้าใจอย่างแท้จริงว่า วงการธุรกิจไม่ได้ถอนตัวง่ายเมื่อแพ้ มันจะล้มอย่างกับโดมิโน เมื่อตัวใดตัวหนึ่งล้ม
\"ไม่ใช่ ฉันหมายถึงข้อตกลงของเรา ตะวัน\"
ไตรภพถามซ้ำเพื่อหาคำตอบทของการทำสัญญาระหว่างเขา
\"ผมขอคิดดูก่อนครับ\"
ชายหนุ่มตอบและกำลังจะลุกออกจากนี้เช่นกัน
\"อย่าช้านัก ฉันมีเวลาเหลือไม่เยอะนักหรอก\"
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น