ลำดับตอนที่ #2
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : แผนการ
ขอบคุณที่มาอ่านกันนะคร๊าบบบบบ..........
......................................................................................................................
ลัมโบกินี่สีเหลืองแล่นเข้ามาที่หน้าตึกของบริษัทใหญ่อย่างรวดเร็ว รถตีโค้งด้วยความเร็วสูงเข้าที่จอดรถที่เหลือเพียงอยู่นิดหน่อยได้อย่างแม่นยำ
\"ต้าซิน.....ยังไงนายก็ช่วยจัดการเรื่องที่ฮ่องกงให้ด้วยละกัน.....อืม...ไม่เป็นไรหรอก......เอาแค่ซักอาทิตย์เดียวก็พอ\"
เสียงทุ้มกรอกเสียงเข้าไปในโทรศัพท์มือถือ ร่างสูงที่ลงมาจากรถคันงามยิ่งทำให้คนรอบๆมองด้วยสายตาอิจฉา แววตาคมที่บัดนี้ซ่อนอยู่หลังแว่นตากันแดดสีดำเข้ม ยิ่งทำให้ดูลึกลับและน่าเข้าใกล้มากยิ่งขึ้น
สาวๆรอบๆที่ชายหนุ่มเดินผ่านจ้องมองเขาอย่างหลงใหล แววตาหวานเยิ้มที่พยายามส่งให้ เผื่อคืนนี้เธอจะโชคดีถูกพาไปจบที่เตียง
ถึงแม้รู้ดีว่าจะไม่ได้หัวใจของชายหนุ่มก็ขอแค่ได้สัมผัสร่างกาย และลีลารักที่เหล่าสาวๆที่เคยนอนกับเขาออกจะติดอกติดใจพร้อมพลีกายให้
\"ท่านคะ....ท่านรัฐมนตรีมารอท่านที่ห้องประชุมแล้วค่ะ\"
เสียงทักจากเลขาสาวเอ่ยกับชายหนุ่ม จังหวะการก้าวเดิน ก้าวอย่างรีบเร่งเพื่อให้ทัน พลางส่งเอกสารรายงานให้ ชายหนุ่มอ่านอย่างผ่านๆตาแล้วส่งคืนให้ พร้อมสาวเท้าอย่างรวดเร็วไปที่ห้องประชุมใหญ่
\"ขอโทษนะครับที่มาช้า\"เสียงทุ้มเอ่ยขอโทษเหล่าบรรดารัฐมนตรี5-6คนที่นั่งรอร่างสูงตั้งแต่เช้า แต่น้ำเสียงที่เอ่ยก็ดูจะไม่ได้จะเสียใจมากนัก
\"ไม่เป็นไรหรอกครับคุณภพ พวกเรารอคุณได้\"
น้ำเสียงแหบๆของชายหนุ่มที่ดูมีอายุมากที่สุด และดูนิ่งที่สุดในนั้นกล่าวขึ้นพลางยิ้มให้
ร่างสูงนั่งลงบนเก้าอี้ที่อยู่ที่หัวโต๊ะพลางกวาดสายตาไปที่คนที่นั่งรอนานอย่ก่อนหน้านี้
ไม่ว่ากี่ครามันก็เป็นพวกหน้าเดิมๆที่อยากใหญ่กว่าเดิม อยากมีมากว่าเดิม จนกิเลสมันยั่วเย้าพวกนี้มาหาเขา ชายหนุ่มเหยียดยิ้มเล็กน้อย เมื่อสายตาเหลือบไปเห็นรัฐมนตรีหนุ่มคนหนึ่งที่ทำสีหน้าไม่พอใจ แต่เขาก็ไม่ได้สนใจอะไรมากนัก เพราะฐานะของเขาจะมีใครกล้าไม่พอใจ..........
\"สวัสดีครับคุณกฤษ สนุกกับการเป็นรัฐมนตรีกระทรวงคมนาคมมั้ยครับ\"ชายหนุ่มเอ่ยทักรัฐมนตรีหนุ่มคนนั้น พลางถอดแว่นตาสีดำออก เผยให้เห็นดวงตาคมเหมือนเหยี่ยวที่จ้องจะตะครุบเหยื่อ
\"..กะ..ก็.....ก็ดีครับ\"กฤษณะชะงักเล็กน้อยก่อนตอบ แต่ยังทำท่าถือดีอยู่นั่นเอง
\"เอ่อ....คุณภพครับ ผมจะไม่อ้อมค้อมเลยละกันนะครับ เราต้องการให้คุณช่วยเราเกี่ยวกับเรื่องนี้\"
ชายคนที่ดูมีอายุมากที่สุดเอ่ยกับภัทรภพ แล้วยื่นแฟ้มเอกสารเล่มหนึ่งให้ เขากวาดสายตาอ่านอย่างเชื่องช้าราวกับคนเกียจคร้าน แววตาทำราวกับกำลังอ่านหนังสือตลกขบขันซักเรื่องหนึ่ง
\"ดูพวกคุณจะชอบทิ้งหลักฐานกันให้คนอื่นตามได้ง่ายเสียเหลือเกินนะครับ\"
ร่างสูงเอ่ยด้วยน้ำเสียงเรียบเจือหัวเราะ คำพูดแฝงความนัยที่ทำให้เหล่ารัฐมนตรีหน้าชา
\"มันไม่ใช่ความผิดของเรา ถ้าไม่ใช่เพราะคุณ.....\"
เสียงของกฤษณะพูดด้วยอารมณ์ฉิวๆ แต่ก็ต้องหยุดเมื่อสายตาดุของชายที่มีอายุหันมาปรามตน สายตาคมของภัทรภพแฝงความขัน
\"ก็อก ก็อก ก็อก\"
\"ท่านคะ.....คุณปรัชมาขอพบค่ะ\"
เสียงของเลขาสาวเรียกภัทรภพ
เมื่อคนคนนี้มาขอพบ แขกที่ไม่ว่าการประชุมจะสำคัญแค่ไหน หรือคนที่ประชุมด้วยจะใหญ่โตมาจากที่ใดก็ต้องหยุดรอ เพราะเขาสั่งให้รอ..........
\"ผมต้องขอตัวก่อนนะครับ....\"ร่างสูงเดินออกไปจากห้องโดยไม่รอคำตอบของคนที่ร่วมประชุมด้วย ยิ่งทำให้คนที่นั่งรอตั้งแต่เช้าอารมณ์เสียมากขึ้น
\"ไอ้บ้านี่มันกล้าดียังไง\"เสียงสบถของกฤษณะเอ่ยขึ้นอย่างดังเมื่อร่างสูงเดินลับไปแล้ว
\"คุณต้องรู้จักเก็บอารมณ์ของคุณบ้างนะกฤษณะ ไม่เช่นนั้นคุณจะทำให้พวกเราซวยทุกคน\"เสียงปรามเสียงหนึ่งเอ่ยขึ้น
ไม่ใช่ว่าไม่โกรธที่ร่างสูงทำราวกับไม่ให้เกียรติพวกตน แต่จะทำอะไรได้ \"ภัทรภพ อัศวปรีชากุล\"นักธุรกิจหนุ่มที่ข่างคาวขึ้นหน้าหนึ่งของหนังสือพิมพ์ทุกฉบับไม่ว่าจะไทยหรือเทศ แต่ก็ดูเหมือนว่าจะไม่มีใครทำอะไรเขาได้
ไม่ใช่แค่เพียงมูลค่าทรัพย์สินมหาศาลที่ไม่สามารถประเมินค่า ธุรกิจที่ประสบความสำเร็จในเมืองไทย ล้วนขึ้นอยู่กับการตัดสินใจของเขาว่าให้อยู่........หรือล้มไป...... บริษัทชั้นนำในต่างประเทศมีเขาเป็นหุ้นส่วนทั้งในนามของเขาเองหรือการไม่ปรากฏชื่อแต่ก็มีอิทธิพลควบคุมอยู่ การเทคโอเวอร์กิจการที่ดูราวกับบ้าเลือด ยังผลให้เขาคือปีศาจร้ายและนักทำลายชั้นเยี่ยม ที่ไม่มีคราใดที่เหยื่อจะหนีรอด ความเป็นเสือผู้หญิงและความร้ายกาจของชายหนุ่มที่พาให้หญิงสาวสยบอยู่แทบเท้า
แต่แท้จริงแล้วความยิ่งใหญ่ของภัทรภพคือการอยู่เบื้องหลังการเมืองและงานต่างๆในสิ่งที่ดูจะไม่ค่อยถูกกฏหมายนัก ทำให้ไม่ว่าใครก็เกรงกลัว เพียงแค่ชายหนุ่มบอกว่าไม่ มันก็หมายถึงจุดจบของคนๆนั้น แต่สิ่งที่เลวร้ายยิ่งกว่าคือเมื่อชายหนุ่มยิ้มหยันกับใคร มันกลับหมายถึง................
ความตายที่อยากตายก็ตายไม่ได้!!!
............................................................................................................................................................................
\"สวัสดีครับ คุณปรัช\"เสียงทุ้มของร่างสูงเอ่ยทักร่างชายหนุ่มอ้วนพีดูมีฐานะที่นั่งรอในห้องรับแขกพิเศษ ใบหน้ายิ้มแย้มใจดีกับทุกคน แต่เขารู้ดีว่าบางอย่างซ่อนอยู่ภายใต้หน้ากากนี้ ไม่เช่นนั้น \"ปรัชญา วรการ\" ไม่มีทางมาถึงจุดนี้ได้
แต่อย่างไรก็ดี สำหรับเขาแล้ว ตระกูลวรการก็ยังขึ้นอยู่กับความพอใจของเขาเช่นกัน.............
\"ไงภพ......ขอโทษจริงๆนะที่มารบกวนเวลาของเธอ\"เสียงใจดีๆของปรัชญาเอ่ยขึ้นอย่างคุ้นเคย
\"โธ่อย่าพูดแบบนั้นเลยครับ.....สำหรับคุณปรัชผมมีเวลาให้ได้เสมอ........\"ภัทรภพตอบอย่างอารมณ์ดี
\"ก็เรื่องเจ้าตัวดีหมายเลขสองเนี่ยหน่ะสิ\"ปรัชญาพูดถึงคนหนึ่งที่ทำให้เขาระอา และดูเหมือนว่าร่างสูงจะรู้จักเป็นอย่างดี
\"มีอะไรหรือครับ\"ภัทรถพหยั่งเชิงถาม
\"ก็นะ.... ฉันต้องไปที่ฮ่องกงหน่ะสิ ยังไม่รู้ว่าจะกลับเมื่อไหร่ ที่บ้านก็ไม่มีใครอยู่ ฉันก็เลยอยากฝากมันไว้กับเธออีกซักสองสามวันหน่ะ\"ปรัชญาเอ่ยกับภัทรภพเชิงฝากฝังที่ทำเป็นปกติยามที่ไม่อยู่บ้าน เพราะไว้ใจชายหนุ่มที่เป็นเหมือนพี่ชายของเจ้าตัวดีตั้งแต่เด็ก และเป็นยิ่งกว่าพี่ชายจริงๆเสียอีก
แววตาของภัทรภพยิ้มเย็นเพียงแวบเดียวก็เปลี่ยนเป็นแววตาปรกติไม่บอกอารมณ์
\"ไม่เป็นไรหรอกครับ จะหลายวันก็ยังได้ เมื่อคืนเค้าก็ไม่ได้สร้างความเดือดร้อนอะไรให้ด้วยนี่ครับ\"
\"โอ่ย ขอให้มีเกมส์อยู่เถอะเป็นเด็กดีซะงั้น นี่ถ้าลองไม่มีเจ้าเครื่องเพลล์สเตชั่นอะไรนั่นให้มันเล่นหล่ะก็ เป็นลิงทะโมนเชียว แต่ว่าเวลามันอยู่กับเธอมันเชื่อฟังยิ่งกว่าอยู่กับฉันซะอีก\"ปรัชญาส่ายหน้าอย่างระอาเมื่อนึกถึงคนที่ถูกพาดพิง
\"ไม่ถึงขั้นนั้นหรอกครับ ยังไงปรางก็เป็นเหมือนน้องผม คุณปรัชไม่ต้องห่วง\"ภัทรภพรับปากคนตรงหน้า
\"ถ้าอย่างนั้นก็ฝากด้วยนะ มันดื้อยังไงก็ทุบมันได้เลยนะ\"ปรัชญาเอ่ยอย่างรู้ฤทธิ์เจ้าตัวดีที่ไม่ควรให้อยู่กับบ้านคนเดียว พลางขอตัวกลับ
\"ครับ.......จะดูแลอย่างดีเชียวหล่ะครับ\"น้ำเสียงของชายหนุ่มยะเยือก แต่ปรัชญาไม่ทันสังเกตได้แต่เดินออกไปจากห้อง
\"ฮัลโหล...วดีเหรอ.....ฝากบอกพวกนั้นด้วยว่าฉันตกลงตามข้อเสนอ....อืมมม.....พอดีฉันจะรีบกลับ....\"ร่างสูงกดเครื่องติดต่อภายในไปที่โต๊ะของเลขาสาวสั่งงานเลขา แล้วกดปิดลง ใบหน้าคมยิ้มขันกับเหตุการณืเมื่อครู่
\"น้องของผมคนนึงเรอะ.......หึ\"
..............................................................................................................................................................................
ประตูไม้แกะลายถูกเปิดออก ร่างสูงค่อยๆก้าวเข้ามาในห้อง ยิ้มอย่างอารมณ์ดี แต่ก็ต้องหุบลงเมื่อเห็นภาพตรงหน้า
ภาพของห้องที่เละกระจัดกระจายเพราะถูกเขวี้ยง แต่มันยังทำให้ไม่โมโหเท่าที่ร่างบางอยู่ในชุดผ้าคลุมเตียงสีขาวพันรอบอก ไม่ได้ใส่เสื้อเชิ๊ตของเขาตามปรกติเวลาหญิงสาวมาค้างที่บ้านตน
\"รังเกียจพี่รึไงปราง....\"เสียงทุ้มเอ่ยขึ้นอย่างพยายามข่มอารมณ์
\"...............\"ไม่มีเสียงตอบใด แต่การกระทำของร่างบางก็พอที่จะสรุปได้ว่าเป็นเช่นนั้น
\"พ่อของปรางฝากปรางให้นอนที่นี่อีกสองสามวัน เขาจะไปทำธุระที่ฮ่องกง\"ภัทรภพเดินเข้ามานั่งข้างๆหญิงสาว มือสากลูบไหล่บางอย่างหลงใหล
\"ไม่เป็นไรค่ะ เดี๋ยวปรางจะไปนอนบ้านเพื่อน นี่ก็ใกล้โรงเรียนเปิดแล้ว ยังไงปรางจะโทรให้เพื่อนมารับ \"ร่างบางเอ่ยเสียงเรียบ แต่มันยิ่งทำให้อารมณ์ของเขาเดือดยิ่งขึ้น ท่าทางที่ปรกติจะนิ่งอยู่เสมอของชายหนุ่มแต่ครานี้มันกลับดูเดือดง่ายเป็นพิเศษ
\"ก็แล้วแต่ปรางสิ..................ถ้าอยากให้เพื่อนมาเห็นตอนที่พี่กำลังปล้ำปราง\"มือใหญ่บีบไหล่เนียนให้อยู่นิ่ง เมื่อเธอเริ่มดิ้นออกจากการกอดกุม
\"พี่ภพ!!!\"น้ำเสียงของหญิงสาวตวาดลั่น แต่ก็ต้องนิ่งเมื่อทราบดีว่าคนตรงหน้าทำจริงแน่
\"เอาน่า.......เดี๋ยววันนี้พี่จะพาปรางไปกินข้าวเย็นร้านที่ปรางชอบ\"ภัทรภพเอ่ยอย่างเอาใจ
\"ไม่ไป.......ปรางไม่ไป\"ปรางวลัยเอ่ยอย่างดื้อดึง
\"งั้น....บอกมาสิทำไมปรางไม่อยากไป\"มือใหญ่จับคางเล็กให้มาเผชิญหน้าตน
\".................\"
\"ดี....งั้นถ้าปรางไม่บอกพี่ก็จะบังคับพาปรางไป\"ร่างสูงอุ้มร่างบางขึ้น เดินไปที่ห้องน้ำ
\"ไม่เอานะ ปรางไม่ไปนะ......ก็...ก็..\"หลังจากน้ำเสียงที่ตะโกนดังลั่นก็กลับเบาลงแทบเป็นเสียงกระซิบ
\"หืมมม....ปรางพูดดังๆสิ พี่ไม่ได้ยิน\"ภัทรภพถามเย้าหญิงสาว เขาก็พอจะรู้เหตุผลอยู่บ้างแล้ว แต่ก็อยากแกล้งร่างบางเหลือเกิน
\"ก็ปรางเดินไม่ไหวนี่ ก็โดนทำแบบนั้น!! ใครมันจะไปเดินไหวหล่ะ แค่นี้พอใจรึยัง!.....\"ปรางวลัยตะโกนใส่ร่างสูง สายตาเคืองๆจ้องสายตาคมแต่ก็ต้องหลบวูบลงด้วยความอาย
ใบหน้าขาวนวลที่ตอนนี้แดงก่ำยิ่งทำให้ดูน่ารักน่ากอดยิ่งขึ้น สำหรับภัทรภพแล้วกลิ่นกายของร่างบางมันเย้ายวนยิ่งกว่ากลิ่นน้ำหอมราคาแพงของผู้หญิงคนไหนเสียอีก จนแทบจะทำให้เขาแทบระงับอารมณ์ไม่อยู่
แต่เอาเถอะคืนนี้เขาจะไม่ทำอะไร เพราะอย่างไรร่างบางที่เขาฝันหาแทบทุกคืนและพยายามใช้ผู้หญิงคนอื่นเป็นที่บำบัดความต้องการที่มีต่ออดีตน้องสาว ก็อยู่ในมือเขาแล้ว เป็นของเขาคนเดียว!!!
......................................................................................................................
ลัมโบกินี่สีเหลืองแล่นเข้ามาที่หน้าตึกของบริษัทใหญ่อย่างรวดเร็ว รถตีโค้งด้วยความเร็วสูงเข้าที่จอดรถที่เหลือเพียงอยู่นิดหน่อยได้อย่างแม่นยำ
\"ต้าซิน.....ยังไงนายก็ช่วยจัดการเรื่องที่ฮ่องกงให้ด้วยละกัน.....อืม...ไม่เป็นไรหรอก......เอาแค่ซักอาทิตย์เดียวก็พอ\"
เสียงทุ้มกรอกเสียงเข้าไปในโทรศัพท์มือถือ ร่างสูงที่ลงมาจากรถคันงามยิ่งทำให้คนรอบๆมองด้วยสายตาอิจฉา แววตาคมที่บัดนี้ซ่อนอยู่หลังแว่นตากันแดดสีดำเข้ม ยิ่งทำให้ดูลึกลับและน่าเข้าใกล้มากยิ่งขึ้น
สาวๆรอบๆที่ชายหนุ่มเดินผ่านจ้องมองเขาอย่างหลงใหล แววตาหวานเยิ้มที่พยายามส่งให้ เผื่อคืนนี้เธอจะโชคดีถูกพาไปจบที่เตียง
ถึงแม้รู้ดีว่าจะไม่ได้หัวใจของชายหนุ่มก็ขอแค่ได้สัมผัสร่างกาย และลีลารักที่เหล่าสาวๆที่เคยนอนกับเขาออกจะติดอกติดใจพร้อมพลีกายให้
\"ท่านคะ....ท่านรัฐมนตรีมารอท่านที่ห้องประชุมแล้วค่ะ\"
เสียงทักจากเลขาสาวเอ่ยกับชายหนุ่ม จังหวะการก้าวเดิน ก้าวอย่างรีบเร่งเพื่อให้ทัน พลางส่งเอกสารรายงานให้ ชายหนุ่มอ่านอย่างผ่านๆตาแล้วส่งคืนให้ พร้อมสาวเท้าอย่างรวดเร็วไปที่ห้องประชุมใหญ่
\"ขอโทษนะครับที่มาช้า\"เสียงทุ้มเอ่ยขอโทษเหล่าบรรดารัฐมนตรี5-6คนที่นั่งรอร่างสูงตั้งแต่เช้า แต่น้ำเสียงที่เอ่ยก็ดูจะไม่ได้จะเสียใจมากนัก
\"ไม่เป็นไรหรอกครับคุณภพ พวกเรารอคุณได้\"
น้ำเสียงแหบๆของชายหนุ่มที่ดูมีอายุมากที่สุด และดูนิ่งที่สุดในนั้นกล่าวขึ้นพลางยิ้มให้
ร่างสูงนั่งลงบนเก้าอี้ที่อยู่ที่หัวโต๊ะพลางกวาดสายตาไปที่คนที่นั่งรอนานอย่ก่อนหน้านี้
ไม่ว่ากี่ครามันก็เป็นพวกหน้าเดิมๆที่อยากใหญ่กว่าเดิม อยากมีมากว่าเดิม จนกิเลสมันยั่วเย้าพวกนี้มาหาเขา ชายหนุ่มเหยียดยิ้มเล็กน้อย เมื่อสายตาเหลือบไปเห็นรัฐมนตรีหนุ่มคนหนึ่งที่ทำสีหน้าไม่พอใจ แต่เขาก็ไม่ได้สนใจอะไรมากนัก เพราะฐานะของเขาจะมีใครกล้าไม่พอใจ..........
\"สวัสดีครับคุณกฤษ สนุกกับการเป็นรัฐมนตรีกระทรวงคมนาคมมั้ยครับ\"ชายหนุ่มเอ่ยทักรัฐมนตรีหนุ่มคนนั้น พลางถอดแว่นตาสีดำออก เผยให้เห็นดวงตาคมเหมือนเหยี่ยวที่จ้องจะตะครุบเหยื่อ
\"..กะ..ก็.....ก็ดีครับ\"กฤษณะชะงักเล็กน้อยก่อนตอบ แต่ยังทำท่าถือดีอยู่นั่นเอง
\"เอ่อ....คุณภพครับ ผมจะไม่อ้อมค้อมเลยละกันนะครับ เราต้องการให้คุณช่วยเราเกี่ยวกับเรื่องนี้\"
ชายคนที่ดูมีอายุมากที่สุดเอ่ยกับภัทรภพ แล้วยื่นแฟ้มเอกสารเล่มหนึ่งให้ เขากวาดสายตาอ่านอย่างเชื่องช้าราวกับคนเกียจคร้าน แววตาทำราวกับกำลังอ่านหนังสือตลกขบขันซักเรื่องหนึ่ง
\"ดูพวกคุณจะชอบทิ้งหลักฐานกันให้คนอื่นตามได้ง่ายเสียเหลือเกินนะครับ\"
ร่างสูงเอ่ยด้วยน้ำเสียงเรียบเจือหัวเราะ คำพูดแฝงความนัยที่ทำให้เหล่ารัฐมนตรีหน้าชา
\"มันไม่ใช่ความผิดของเรา ถ้าไม่ใช่เพราะคุณ.....\"
เสียงของกฤษณะพูดด้วยอารมณ์ฉิวๆ แต่ก็ต้องหยุดเมื่อสายตาดุของชายที่มีอายุหันมาปรามตน สายตาคมของภัทรภพแฝงความขัน
\"ก็อก ก็อก ก็อก\"
\"ท่านคะ.....คุณปรัชมาขอพบค่ะ\"
เสียงของเลขาสาวเรียกภัทรภพ
เมื่อคนคนนี้มาขอพบ แขกที่ไม่ว่าการประชุมจะสำคัญแค่ไหน หรือคนที่ประชุมด้วยจะใหญ่โตมาจากที่ใดก็ต้องหยุดรอ เพราะเขาสั่งให้รอ..........
\"ผมต้องขอตัวก่อนนะครับ....\"ร่างสูงเดินออกไปจากห้องโดยไม่รอคำตอบของคนที่ร่วมประชุมด้วย ยิ่งทำให้คนที่นั่งรอตั้งแต่เช้าอารมณ์เสียมากขึ้น
\"ไอ้บ้านี่มันกล้าดียังไง\"เสียงสบถของกฤษณะเอ่ยขึ้นอย่างดังเมื่อร่างสูงเดินลับไปแล้ว
\"คุณต้องรู้จักเก็บอารมณ์ของคุณบ้างนะกฤษณะ ไม่เช่นนั้นคุณจะทำให้พวกเราซวยทุกคน\"เสียงปรามเสียงหนึ่งเอ่ยขึ้น
ไม่ใช่ว่าไม่โกรธที่ร่างสูงทำราวกับไม่ให้เกียรติพวกตน แต่จะทำอะไรได้ \"ภัทรภพ อัศวปรีชากุล\"นักธุรกิจหนุ่มที่ข่างคาวขึ้นหน้าหนึ่งของหนังสือพิมพ์ทุกฉบับไม่ว่าจะไทยหรือเทศ แต่ก็ดูเหมือนว่าจะไม่มีใครทำอะไรเขาได้
ไม่ใช่แค่เพียงมูลค่าทรัพย์สินมหาศาลที่ไม่สามารถประเมินค่า ธุรกิจที่ประสบความสำเร็จในเมืองไทย ล้วนขึ้นอยู่กับการตัดสินใจของเขาว่าให้อยู่........หรือล้มไป...... บริษัทชั้นนำในต่างประเทศมีเขาเป็นหุ้นส่วนทั้งในนามของเขาเองหรือการไม่ปรากฏชื่อแต่ก็มีอิทธิพลควบคุมอยู่ การเทคโอเวอร์กิจการที่ดูราวกับบ้าเลือด ยังผลให้เขาคือปีศาจร้ายและนักทำลายชั้นเยี่ยม ที่ไม่มีคราใดที่เหยื่อจะหนีรอด ความเป็นเสือผู้หญิงและความร้ายกาจของชายหนุ่มที่พาให้หญิงสาวสยบอยู่แทบเท้า
แต่แท้จริงแล้วความยิ่งใหญ่ของภัทรภพคือการอยู่เบื้องหลังการเมืองและงานต่างๆในสิ่งที่ดูจะไม่ค่อยถูกกฏหมายนัก ทำให้ไม่ว่าใครก็เกรงกลัว เพียงแค่ชายหนุ่มบอกว่าไม่ มันก็หมายถึงจุดจบของคนๆนั้น แต่สิ่งที่เลวร้ายยิ่งกว่าคือเมื่อชายหนุ่มยิ้มหยันกับใคร มันกลับหมายถึง................
ความตายที่อยากตายก็ตายไม่ได้!!!
............................................................................................................................................................................
\"สวัสดีครับ คุณปรัช\"เสียงทุ้มของร่างสูงเอ่ยทักร่างชายหนุ่มอ้วนพีดูมีฐานะที่นั่งรอในห้องรับแขกพิเศษ ใบหน้ายิ้มแย้มใจดีกับทุกคน แต่เขารู้ดีว่าบางอย่างซ่อนอยู่ภายใต้หน้ากากนี้ ไม่เช่นนั้น \"ปรัชญา วรการ\" ไม่มีทางมาถึงจุดนี้ได้
แต่อย่างไรก็ดี สำหรับเขาแล้ว ตระกูลวรการก็ยังขึ้นอยู่กับความพอใจของเขาเช่นกัน.............
\"ไงภพ......ขอโทษจริงๆนะที่มารบกวนเวลาของเธอ\"เสียงใจดีๆของปรัชญาเอ่ยขึ้นอย่างคุ้นเคย
\"โธ่อย่าพูดแบบนั้นเลยครับ.....สำหรับคุณปรัชผมมีเวลาให้ได้เสมอ........\"ภัทรภพตอบอย่างอารมณ์ดี
\"ก็เรื่องเจ้าตัวดีหมายเลขสองเนี่ยหน่ะสิ\"ปรัชญาพูดถึงคนหนึ่งที่ทำให้เขาระอา และดูเหมือนว่าร่างสูงจะรู้จักเป็นอย่างดี
\"มีอะไรหรือครับ\"ภัทรถพหยั่งเชิงถาม
\"ก็นะ.... ฉันต้องไปที่ฮ่องกงหน่ะสิ ยังไม่รู้ว่าจะกลับเมื่อไหร่ ที่บ้านก็ไม่มีใครอยู่ ฉันก็เลยอยากฝากมันไว้กับเธออีกซักสองสามวันหน่ะ\"ปรัชญาเอ่ยกับภัทรภพเชิงฝากฝังที่ทำเป็นปกติยามที่ไม่อยู่บ้าน เพราะไว้ใจชายหนุ่มที่เป็นเหมือนพี่ชายของเจ้าตัวดีตั้งแต่เด็ก และเป็นยิ่งกว่าพี่ชายจริงๆเสียอีก
แววตาของภัทรภพยิ้มเย็นเพียงแวบเดียวก็เปลี่ยนเป็นแววตาปรกติไม่บอกอารมณ์
\"ไม่เป็นไรหรอกครับ จะหลายวันก็ยังได้ เมื่อคืนเค้าก็ไม่ได้สร้างความเดือดร้อนอะไรให้ด้วยนี่ครับ\"
\"โอ่ย ขอให้มีเกมส์อยู่เถอะเป็นเด็กดีซะงั้น นี่ถ้าลองไม่มีเจ้าเครื่องเพลล์สเตชั่นอะไรนั่นให้มันเล่นหล่ะก็ เป็นลิงทะโมนเชียว แต่ว่าเวลามันอยู่กับเธอมันเชื่อฟังยิ่งกว่าอยู่กับฉันซะอีก\"ปรัชญาส่ายหน้าอย่างระอาเมื่อนึกถึงคนที่ถูกพาดพิง
\"ไม่ถึงขั้นนั้นหรอกครับ ยังไงปรางก็เป็นเหมือนน้องผม คุณปรัชไม่ต้องห่วง\"ภัทรภพรับปากคนตรงหน้า
\"ถ้าอย่างนั้นก็ฝากด้วยนะ มันดื้อยังไงก็ทุบมันได้เลยนะ\"ปรัชญาเอ่ยอย่างรู้ฤทธิ์เจ้าตัวดีที่ไม่ควรให้อยู่กับบ้านคนเดียว พลางขอตัวกลับ
\"ครับ.......จะดูแลอย่างดีเชียวหล่ะครับ\"น้ำเสียงของชายหนุ่มยะเยือก แต่ปรัชญาไม่ทันสังเกตได้แต่เดินออกไปจากห้อง
\"ฮัลโหล...วดีเหรอ.....ฝากบอกพวกนั้นด้วยว่าฉันตกลงตามข้อเสนอ....อืมมม.....พอดีฉันจะรีบกลับ....\"ร่างสูงกดเครื่องติดต่อภายในไปที่โต๊ะของเลขาสาวสั่งงานเลขา แล้วกดปิดลง ใบหน้าคมยิ้มขันกับเหตุการณืเมื่อครู่
\"น้องของผมคนนึงเรอะ.......หึ\"
..............................................................................................................................................................................
ประตูไม้แกะลายถูกเปิดออก ร่างสูงค่อยๆก้าวเข้ามาในห้อง ยิ้มอย่างอารมณ์ดี แต่ก็ต้องหุบลงเมื่อเห็นภาพตรงหน้า
ภาพของห้องที่เละกระจัดกระจายเพราะถูกเขวี้ยง แต่มันยังทำให้ไม่โมโหเท่าที่ร่างบางอยู่ในชุดผ้าคลุมเตียงสีขาวพันรอบอก ไม่ได้ใส่เสื้อเชิ๊ตของเขาตามปรกติเวลาหญิงสาวมาค้างที่บ้านตน
\"รังเกียจพี่รึไงปราง....\"เสียงทุ้มเอ่ยขึ้นอย่างพยายามข่มอารมณ์
\"...............\"ไม่มีเสียงตอบใด แต่การกระทำของร่างบางก็พอที่จะสรุปได้ว่าเป็นเช่นนั้น
\"พ่อของปรางฝากปรางให้นอนที่นี่อีกสองสามวัน เขาจะไปทำธุระที่ฮ่องกง\"ภัทรภพเดินเข้ามานั่งข้างๆหญิงสาว มือสากลูบไหล่บางอย่างหลงใหล
\"ไม่เป็นไรค่ะ เดี๋ยวปรางจะไปนอนบ้านเพื่อน นี่ก็ใกล้โรงเรียนเปิดแล้ว ยังไงปรางจะโทรให้เพื่อนมารับ \"ร่างบางเอ่ยเสียงเรียบ แต่มันยิ่งทำให้อารมณ์ของเขาเดือดยิ่งขึ้น ท่าทางที่ปรกติจะนิ่งอยู่เสมอของชายหนุ่มแต่ครานี้มันกลับดูเดือดง่ายเป็นพิเศษ
\"ก็แล้วแต่ปรางสิ..................ถ้าอยากให้เพื่อนมาเห็นตอนที่พี่กำลังปล้ำปราง\"มือใหญ่บีบไหล่เนียนให้อยู่นิ่ง เมื่อเธอเริ่มดิ้นออกจากการกอดกุม
\"พี่ภพ!!!\"น้ำเสียงของหญิงสาวตวาดลั่น แต่ก็ต้องนิ่งเมื่อทราบดีว่าคนตรงหน้าทำจริงแน่
\"เอาน่า.......เดี๋ยววันนี้พี่จะพาปรางไปกินข้าวเย็นร้านที่ปรางชอบ\"ภัทรภพเอ่ยอย่างเอาใจ
\"ไม่ไป.......ปรางไม่ไป\"ปรางวลัยเอ่ยอย่างดื้อดึง
\"งั้น....บอกมาสิทำไมปรางไม่อยากไป\"มือใหญ่จับคางเล็กให้มาเผชิญหน้าตน
\".................\"
\"ดี....งั้นถ้าปรางไม่บอกพี่ก็จะบังคับพาปรางไป\"ร่างสูงอุ้มร่างบางขึ้น เดินไปที่ห้องน้ำ
\"ไม่เอานะ ปรางไม่ไปนะ......ก็...ก็..\"หลังจากน้ำเสียงที่ตะโกนดังลั่นก็กลับเบาลงแทบเป็นเสียงกระซิบ
\"หืมมม....ปรางพูดดังๆสิ พี่ไม่ได้ยิน\"ภัทรภพถามเย้าหญิงสาว เขาก็พอจะรู้เหตุผลอยู่บ้างแล้ว แต่ก็อยากแกล้งร่างบางเหลือเกิน
\"ก็ปรางเดินไม่ไหวนี่ ก็โดนทำแบบนั้น!! ใครมันจะไปเดินไหวหล่ะ แค่นี้พอใจรึยัง!.....\"ปรางวลัยตะโกนใส่ร่างสูง สายตาเคืองๆจ้องสายตาคมแต่ก็ต้องหลบวูบลงด้วยความอาย
ใบหน้าขาวนวลที่ตอนนี้แดงก่ำยิ่งทำให้ดูน่ารักน่ากอดยิ่งขึ้น สำหรับภัทรภพแล้วกลิ่นกายของร่างบางมันเย้ายวนยิ่งกว่ากลิ่นน้ำหอมราคาแพงของผู้หญิงคนไหนเสียอีก จนแทบจะทำให้เขาแทบระงับอารมณ์ไม่อยู่
แต่เอาเถอะคืนนี้เขาจะไม่ทำอะไร เพราะอย่างไรร่างบางที่เขาฝันหาแทบทุกคืนและพยายามใช้ผู้หญิงคนอื่นเป็นที่บำบัดความต้องการที่มีต่ออดีตน้องสาว ก็อยู่ในมือเขาแล้ว เป็นของเขาคนเดียว!!!
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น