ลำดับตอนที่ #1
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : เสี่ยงดวง
ตึกสูงตระหง่านกั้นแสงตะวันจ้าให้ลอดออกมาตามช่องว่าง เกิดเงาที่พอจะใช้เป็นที่บังแดด ในวันที่ร้อนจัดเช่นนี้
ร่างของหญิงสาวในชุดสูทสีดำที่รัดกับเอวคอด ใบหน้าที่ถูกแต่งเติมออกจะดูมีอายุไปนิดเมื่อเทียบกับอายุที่แท้จริงของเธอ
ในมือมีซองเอกสารสีนำตาลที่ค่อนข้างยับมากเกินกว่าที่จะบรรจุเอกสารสำคัญ เธอหยุดยืนอยู่หน้าตึกแห่งนี้มาเกือบสิบนาทีแล้ว ท่าทางลังเลเดินวนไปวนมาจนทำให้ดูน่าสงสัย
\"เอาหน่ะ...หน้าแตกมาเยอะแล้วจะต้องกลัวอะไรกับแค่จะแตกอีกที\"
เธอพึมพำกับตัวเองเล็กน้อย ก่อนสูดลมหายใจเข้าอย่างรวบรวมความกล้าแล้วเดินเข้าไปภายใน เธอเดินไปที่โต๊ะประชาสัมพันธ์ แล้วเดินไปนั่งรอที่เก้าอี้ตรงทางเดินด้านในสุด เธอออกจะเกร็งเล็น้อยเมื่อสายตาของคนรอบข้างจับจ้องมาที่เธอ ไม่ใช่แค่ที่ใบหน้าแต่เป็นทั้งตัวมากกว่า
\"คุณพลอยโสม เชิณด้านในได้ค่ะ\"
หญิงสาวยืนขึ้น และเดินเข้าไปในห้องที่เสียงเรียกชื่อเธอดังขึ้น
แอร์เย็นกระทบผิวกายช่วยทำให้เหงื่อตามตัวของเอแห้งลง ผิดกับใบหน้าที่น่าจะเรียกว่าอาการเหงื่อตก
\"โอ๊ะ ประวัติการศึกษาของคุณดีมากๆเลยนะ อืม....คุณสมบัติก็น่าสนใจนะ ถ้ายังไงคุณก็ลองมาทดลองงานวันจันทร์เลยละกัน\"
ชายหนุ่มค่อนข้างมีอายุเอ่ยขึ้นหลังจากเงียบอยู่นาน คำตอบที่ได้ยินทำให้เธอใจชื้นขึ้น
\"ค่ะ ขอบคุณมากจริงๆค่ะ ฉันจะพยายามทำงานให้ดีที่สุดค่ะ\"
หณิงสาวไหว้ชายหนุ่มตรงหน้าหลายต่อหลายทีจะเขานึกขำ พลางเก็บเอกสารใส่กระเป๋าแล้วเดินไปที่ประตู เธอหันมาไหว้เขาอีกครั้งด้วยใบหน้าที่ยิ้มอย่างขอบพระคุณเขาสุดใจ
ชายหนุ่มส่ายหน้าเล็กน้อยกับท่าทางของเธอ ก่อนจะเก็บเอกสารของเฮที่เป็นชุดสุดท้าย สานตาของเขาเหลือบไปเห็นบางสิ่งที่คุ้นตาบนใบสมัคร
\"โทษนะ คุณพลอยโสม เอ่อถ้าผมอ่านไม่ผิดเนี่ย เอ่อ....นามสกุลคุณอ่านว่าอะไรนะ\"
มือเรียวที่กำลังจับลูกบิดอยู่ชะงักค้างทั้งที่ใจจริงเธออยากจะเปิดมันแล้ววิ่งหนีเจ้าคำถามนี้เสียมากกว่า แต่ก็คงไม่มีอะไรเปลี่ยนแปลงแม้เธอจะไม่อยากตอบก็ตาม
\"ลองเสี่ยงดู\"
หญิงสาวพึมพัมกับตัวเองก่อนที่จะหันกลับมาตอบคำถามของชายหนุ่ม
\"ดิฉันชื่อ พลอย-โสม.......เพ็ด-ชะ-ระ-วัด-ตะ-กาน\"
..........................................................................................................................................................
\"แง๊~%+
เสียงร้องลั่นราวกับเด็กถูกรังแก แต่คงจะน่าอนาถใจหากมีใครมาเห็นร่างของหญิงสาวนอนดิ้นไปดิ้นมาราวกับเด็กถูกขัดใจ
\"ไอ้โสม แกเลิกร้องได้แล้วแนรำคาญโว๊ย\"
หญิงสาว?....ที่ต้องนั่งทนเสียงแบบนี้มาเกือบชั่วโมงเริ่มวีน จนพลอยโสมต้องลุกขึ้นมานั่งตามเดิม แต่ใบหน้าที่ทำหน้าป่องยังแสดงถึงอารมณ์ที่บังดกรธอยู่ไม่เลิก
\"ไอ้ชาย แกไม่เห็นใจช๊านนนนน.....................\"
พลอยโสมหันมาเล่นงานเพื่อนตัวเองแทนเมื่อเห็นเพื่อนทำท่าจะไม่เข้าใจเธอ
\"อย่างแกมันต้องมีอะไรให้ต้องเห็นใจห๊ะ พ่อแกรวยติดหนึ่งในสามของประเทศไทย หน้าตาแก หุ่นแก ไม่บอกก็นึกว่าเป็นนางแบบ ชุดที่แกใส่ก็เกือบจะเลี้ยงอาหารกลางวันให้กับประเทศโลกที่สามได้เกือบทั้งประเทศ นี่ยังไม่นับคุณสมบัติอื่นๆที่แกมี แค่นี้ไม่ต้องดิ้นรนทำงาน แกก็มีคนมาเลี้ยงอยู่แล้ว.................\"
ชายชลยิ่งพูดก็ยิ่งโมโหเมื่อนึกถึงคุณสมบัติอันน่าหมั่นไส้ของเพื่อน และที่สำคัญพลอยโสมเป็นผู้หญิงแท้
แต่เธอก็ต้องอ่อนใจเมื่อเห็นน้ำใสๆที่ออตาของเพื่อนรัก
\"ไอ้โสม แกอย่าคิดมากดิ เอางี้มานึกอีกด้านนึงนะ แกทำไรก็ไม่เป็น ยกของหนักสุดก็แค่ตุ๊กตาหมีที่แกไตอนวันเกิด แกไปทำงานให้เขา บริษัทเขาจะยุ่งซะมากกว่าน่า.......\"
\"ก็....ถึงอย่างนั้น......ฉันก็ยังอยากทำงานนี่นา แกจะให้ฉันนั่งกินนอนกินแบบนี้ ทั้งที่ฉันเรียนมาแทบตายเพื่อไรหล่ะ แล้ว....แล้ว....อีกอย่างฉันก็เบื่อด้วยง่ะ\"
พลอยโสมเริ่มพูดจาเอาแต่ใจอีกรอบเมื่อเห็นเพื่อนยอมอ่อนให้ ชายชลได้แต่ส่ายหน้าเอือมกับการหากิจกรรมยามว่างของหญิงสาว
\"เอางี้ ถ้าแกเบื่อเราไปช๊อปปิ้งกัน ปะ ไปตอนนี้กันเลย ฉันกำลังอยากได้ชุดใหม่ของซีซั่นนี้อยู่พอดี\"
.......................................................................................................................................................................
สวัสดีคร๊าบผู้อ่านทุกท่าน ยินดีกับเราหน่อยที่ได้ปิดเทอมแล้ว เย้! หลังจากดองเรื่องอื่นไว้นาน และยังเขียนไม่จบ ด้วยความไม่เจียมเราก็ยังพยายามมาเขียนเรื่องอื่นอีก (ครือ ถ้ายังไงเรามาปิดเรื่องนี้ไว้เป็นความลับนะ ไม่ต้องไปบอกคนอื่นโนะ ว่าเราเขียนเรื่องนี้อีก เด๋วเขาตามมาด่า\"
เรื่องนี้ก็ต้องเหมือนเรื่องอิ่นๆของเรา คือต้องหื่นไว้ก่อน แต่เรื่องนี้จะไม่เหมือนเรื่องอื่นตรงที่พระเอกกะนางเอก อายุเท่ากัน นี่เขียนเพื่อคนที่ชอบว่าเราว่าทำไมชองให้พระเอกแก่กว่าเลยนะเนี่ย (ไม่หรอก จริงๆแล้วสนองตัณหาตัวเองตะหาก)
ร่างของหญิงสาวในชุดสูทสีดำที่รัดกับเอวคอด ใบหน้าที่ถูกแต่งเติมออกจะดูมีอายุไปนิดเมื่อเทียบกับอายุที่แท้จริงของเธอ
ในมือมีซองเอกสารสีนำตาลที่ค่อนข้างยับมากเกินกว่าที่จะบรรจุเอกสารสำคัญ เธอหยุดยืนอยู่หน้าตึกแห่งนี้มาเกือบสิบนาทีแล้ว ท่าทางลังเลเดินวนไปวนมาจนทำให้ดูน่าสงสัย
\"เอาหน่ะ...หน้าแตกมาเยอะแล้วจะต้องกลัวอะไรกับแค่จะแตกอีกที\"
เธอพึมพำกับตัวเองเล็กน้อย ก่อนสูดลมหายใจเข้าอย่างรวบรวมความกล้าแล้วเดินเข้าไปภายใน เธอเดินไปที่โต๊ะประชาสัมพันธ์ แล้วเดินไปนั่งรอที่เก้าอี้ตรงทางเดินด้านในสุด เธอออกจะเกร็งเล็น้อยเมื่อสายตาของคนรอบข้างจับจ้องมาที่เธอ ไม่ใช่แค่ที่ใบหน้าแต่เป็นทั้งตัวมากกว่า
\"คุณพลอยโสม เชิณด้านในได้ค่ะ\"
หญิงสาวยืนขึ้น และเดินเข้าไปในห้องที่เสียงเรียกชื่อเธอดังขึ้น
แอร์เย็นกระทบผิวกายช่วยทำให้เหงื่อตามตัวของเอแห้งลง ผิดกับใบหน้าที่น่าจะเรียกว่าอาการเหงื่อตก
\"โอ๊ะ ประวัติการศึกษาของคุณดีมากๆเลยนะ อืม....คุณสมบัติก็น่าสนใจนะ ถ้ายังไงคุณก็ลองมาทดลองงานวันจันทร์เลยละกัน\"
ชายหนุ่มค่อนข้างมีอายุเอ่ยขึ้นหลังจากเงียบอยู่นาน คำตอบที่ได้ยินทำให้เธอใจชื้นขึ้น
\"ค่ะ ขอบคุณมากจริงๆค่ะ ฉันจะพยายามทำงานให้ดีที่สุดค่ะ\"
หณิงสาวไหว้ชายหนุ่มตรงหน้าหลายต่อหลายทีจะเขานึกขำ พลางเก็บเอกสารใส่กระเป๋าแล้วเดินไปที่ประตู เธอหันมาไหว้เขาอีกครั้งด้วยใบหน้าที่ยิ้มอย่างขอบพระคุณเขาสุดใจ
ชายหนุ่มส่ายหน้าเล็กน้อยกับท่าทางของเธอ ก่อนจะเก็บเอกสารของเฮที่เป็นชุดสุดท้าย สานตาของเขาเหลือบไปเห็นบางสิ่งที่คุ้นตาบนใบสมัคร
\"โทษนะ คุณพลอยโสม เอ่อถ้าผมอ่านไม่ผิดเนี่ย เอ่อ....นามสกุลคุณอ่านว่าอะไรนะ\"
มือเรียวที่กำลังจับลูกบิดอยู่ชะงักค้างทั้งที่ใจจริงเธออยากจะเปิดมันแล้ววิ่งหนีเจ้าคำถามนี้เสียมากกว่า แต่ก็คงไม่มีอะไรเปลี่ยนแปลงแม้เธอจะไม่อยากตอบก็ตาม
\"ลองเสี่ยงดู\"
หญิงสาวพึมพัมกับตัวเองก่อนที่จะหันกลับมาตอบคำถามของชายหนุ่ม
\"ดิฉันชื่อ พลอย-โสม.......เพ็ด-ชะ-ระ-วัด-ตะ-กาน\"
..........................................................................................................................................................
\"แง๊~%+
เสียงร้องลั่นราวกับเด็กถูกรังแก แต่คงจะน่าอนาถใจหากมีใครมาเห็นร่างของหญิงสาวนอนดิ้นไปดิ้นมาราวกับเด็กถูกขัดใจ
\"ไอ้โสม แกเลิกร้องได้แล้วแนรำคาญโว๊ย\"
หญิงสาว?....ที่ต้องนั่งทนเสียงแบบนี้มาเกือบชั่วโมงเริ่มวีน จนพลอยโสมต้องลุกขึ้นมานั่งตามเดิม แต่ใบหน้าที่ทำหน้าป่องยังแสดงถึงอารมณ์ที่บังดกรธอยู่ไม่เลิก
\"ไอ้ชาย แกไม่เห็นใจช๊านนนนน.....................\"
พลอยโสมหันมาเล่นงานเพื่อนตัวเองแทนเมื่อเห็นเพื่อนทำท่าจะไม่เข้าใจเธอ
\"อย่างแกมันต้องมีอะไรให้ต้องเห็นใจห๊ะ พ่อแกรวยติดหนึ่งในสามของประเทศไทย หน้าตาแก หุ่นแก ไม่บอกก็นึกว่าเป็นนางแบบ ชุดที่แกใส่ก็เกือบจะเลี้ยงอาหารกลางวันให้กับประเทศโลกที่สามได้เกือบทั้งประเทศ นี่ยังไม่นับคุณสมบัติอื่นๆที่แกมี แค่นี้ไม่ต้องดิ้นรนทำงาน แกก็มีคนมาเลี้ยงอยู่แล้ว.................\"
ชายชลยิ่งพูดก็ยิ่งโมโหเมื่อนึกถึงคุณสมบัติอันน่าหมั่นไส้ของเพื่อน และที่สำคัญพลอยโสมเป็นผู้หญิงแท้
แต่เธอก็ต้องอ่อนใจเมื่อเห็นน้ำใสๆที่ออตาของเพื่อนรัก
\"ไอ้โสม แกอย่าคิดมากดิ เอางี้มานึกอีกด้านนึงนะ แกทำไรก็ไม่เป็น ยกของหนักสุดก็แค่ตุ๊กตาหมีที่แกไตอนวันเกิด แกไปทำงานให้เขา บริษัทเขาจะยุ่งซะมากกว่าน่า.......\"
\"ก็....ถึงอย่างนั้น......ฉันก็ยังอยากทำงานนี่นา แกจะให้ฉันนั่งกินนอนกินแบบนี้ ทั้งที่ฉันเรียนมาแทบตายเพื่อไรหล่ะ แล้ว....แล้ว....อีกอย่างฉันก็เบื่อด้วยง่ะ\"
พลอยโสมเริ่มพูดจาเอาแต่ใจอีกรอบเมื่อเห็นเพื่อนยอมอ่อนให้ ชายชลได้แต่ส่ายหน้าเอือมกับการหากิจกรรมยามว่างของหญิงสาว
\"เอางี้ ถ้าแกเบื่อเราไปช๊อปปิ้งกัน ปะ ไปตอนนี้กันเลย ฉันกำลังอยากได้ชุดใหม่ของซีซั่นนี้อยู่พอดี\"
.......................................................................................................................................................................
สวัสดีคร๊าบผู้อ่านทุกท่าน ยินดีกับเราหน่อยที่ได้ปิดเทอมแล้ว เย้! หลังจากดองเรื่องอื่นไว้นาน และยังเขียนไม่จบ ด้วยความไม่เจียมเราก็ยังพยายามมาเขียนเรื่องอื่นอีก (ครือ ถ้ายังไงเรามาปิดเรื่องนี้ไว้เป็นความลับนะ ไม่ต้องไปบอกคนอื่นโนะ ว่าเราเขียนเรื่องนี้อีก เด๋วเขาตามมาด่า\"
เรื่องนี้ก็ต้องเหมือนเรื่องอิ่นๆของเรา คือต้องหื่นไว้ก่อน แต่เรื่องนี้จะไม่เหมือนเรื่องอื่นตรงที่พระเอกกะนางเอก อายุเท่ากัน นี่เขียนเพื่อคนที่ชอบว่าเราว่าทำไมชองให้พระเอกแก่กว่าเลยนะเนี่ย (ไม่หรอก จริงๆแล้วสนองตัณหาตัวเองตะหาก)
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น