อยากหยุดใจไว้ที่เธอ

ลำดับตอนที่ #1 : สิ่งที่แก้ไขไม่ได้

   \"ไม่!!!!\"

     เสียงกรีดร้องลั่น  หวังให้ภาพที่เห็นตรงหน้านี้เป็นเพียงฝันร้าย  ภาพของชายหนุ่มที่มองเธอด้วยแววตาหิวกระหาย  ภายใต้ร่างของเขาคือตัวเธอที่เองที่ถูกกดให้แนบลงกับเตียงนุ่ม  การดิ้นรนขัดขืนใดกลับยิ่งเพิ่มแรงกดจากมือแกร่ง  เสื้อเชิ๊ตตัวเล็กที่เคยใส่ถูกฉีกออก ตามติดด้วยบราเซียที่เคยบดบังหน้าอกเนียน  ผิวขาวนวลบัดนี้มีรอยแดงจากการถูกกระชากและรอยจูบที่ทำราวกับจะบดขยี้



   \"พี่ว่าเรายอมพี่ดีๆ.....ดีกว่านะปราง....จะได้ไม่เจ็บตัว\"

     เสียงทุ้มนุ่มเอ่ยราวกับเขาเพียงบอกกับเธอยอมแพ้กับเกมที่เธอไม่มีวันชนะเขาได้



    มือเล็กพยายามผลักไสสัมผัสอันหยาบโลนของชายหนุ่ม  



   \"พี่ภพปล่อยปรางนะ.....ปล่อยนะ!!!..\"

     เสียงร้องลั่นคาดหวังว่าคนตรงหน้าจะหยุด  แต่เจ้าของชื่อกลับทำสิ่งตรงข้ามกับที่เธอขอร้อง  มือสากลูบไล้อกเนียนพลางกดด้วยแรงที่ราวกับจะสั่งสอนให้รู้จักกับแรงอารมณ์ของตน  มืออีกข้างรวบข้อมือเล็กที่ขัดขวางการทำกิจกรรมของเขา  ร่างใหญ่ของชายหนุ่มล้อมกรอบเธอไม่ให้ขยับหนีไปไหนได้  

      ความกลัวแล่นพล่านทั่วร่าง  เธอทำอะไรเขาหรือไร  เขาจึงทำแบบนี้  เธอผิดเหรอที่ไม่รักษาสัญญา  หรือ  ผิดที่เธอเชื่อใจเขา



     ชายหนุ่มไล้ลิ้นเลียยอดอก  พลันร่างบางสะดุ้งเฮือกเมื่อลิ้นนุ่มเปลี่ยนเป็นฟันคมที่กัดลงมา  มือแกร่งค่อยๆเลื่อนมาคลึงเคล้าสะโพกมน  ปลดกระดุมกางเกงยีนส์ที่หญิงสาวสวมใส่อย่างไม่รีบร้อน  เพราะไม่ว่าร่างที่อยู่ข้างใต้เขาจะดื้อแพ่งแค่ไหน  ก็ไม่สามารถหนีรอดจากอ้อมแขนเขาได้

     หญิงสาวพยายามดึงรั้งกางเกงยีนที่ดูเหมือนเกือบเป็นชิ้นสุดท้ายที่ไม่ทำให้ร่างเธอสัมผัสกับเขาโดยตรง  แต่มันยิ่งกลับกระพือความต้องการของชายหนุ่ม



    มือเรียวตบหน้าร่างสูงเข้าเต็มแรงจนใบหน้าเข้มหัน  เขาชะงักนิ่งลูบแก้มที่เริ่มมีรอยแดงบนใบหน้า



    \"เอ่อ.....ปราง....ปราง\"  

     เสียงเล็กละล่ำละลัก  กับสิ่งที่เธอทำ  หญิงสาวไม่เคยทำแบบนี้กับเขาเลย



    \"พี่ไม่อยากให้ปรางเจ็บตัวนะ...แต่ถ้าปรางทำแบบนี้พี่คงต้องสอนอะไรปรางบ้างแล้ว\"

     เสียงทุ้มที่ปกติจะแฝงไว้ด้วยความอบอุ่น  แต่ครานี้มันดูเย็นยะเยือกที่สุดเท่าที่หญิงสาวเคยได้ยิน  ใบหน้าเนียนซีดเผือดเมื่อเห็นแววตาของคนตรงหน้า  แววตาวาวโรจน์ราวกับเกลียดชังทุกสิ่ง  ไม่ใช่ว่าไม่เคยเห็นสายตาแบบนี้



  แต่เธอไม่เคยเห็นแววตาเช่นนี้มองตรงมาที่เธอ!!!



     ร่างบางขยับตัวหนีจนหลังชนกับหัวเตียง  แต่ข้อเท้ากลับถูกลากให้กลับลงมา  หญิงสาวรีบพลิกตัวลงจากเตียงหมายจะออกไปจากห้อง  มือเรียวเปิดประตูออก แต่ประตูกลับถูกดันให้กระแทกลงไปอีกครา เสียงล็อกที่ดังขึ้น  ยิ่งเหมือนกับบอกให้เธอรู้ว่าเธอไม่มีวันหนีได้ ชายหนุ่มกระชากผมที่ยาวเกือบถึงเอวและบังคับให้หันหน้ามารับจูบ  รวบเอวคอดและดึงเธอกลับไปที่เตียง  



     ร่างบางดิ้นรนสุดแรง  ซีดีเกมส์ที่วางกระจัดกระจายอยู่บนพื้นถูกเหยียบจนหัก  เครื่องเพลล์สเตชั่นที่ต่ออยู่กับโทรทัศน์ถูกเตะจนล้มเพราะแรงขัดขืนและการถูลู่ถูกัง  มือเล็กพยายามไขว่คว้าของรอบตัวหมายเป็นที่เกาะ



   \"ถ้าปรางอยากให้ทำตรงนี้  พี่ก็ไม่ขัดศรัทธาหรอกนะ\"

      คำหยอกเย้าล้อเลียนของชายหนุ่มทำให้ใบหน้านวลแดงกับความคิดต่ำๆของเขา

     ร่างสูงกดร่างบางให้นอนลงกับพื้นไม้ปาร์เก้ขัดเงาอย่างดี  มือใหญ่รวบข้อมือเล็กขึ้นเหนือศีรษะและใช้เข็มขัดพันรอบจนแน่น  เธอพยายามดิ้นให้หลุดออก  แต่มันไม่มีประโยชน์เลยเมื่อต้องสู้กับแรงของคนตรงหน้า



     ชายหนุ่มหยิบเชือกที่แอบอยู่ในชั้นวางของข้างๆมัดข้อมือเล็กติดกับขาโต๊ะเหล็กที่เป็นชั้นวางโทรทัศน์



    กางเกงของหญิงสาวถูกปลดและดึงออกอย่างรวดเร็ว  เผยขาเนียนขาวอวบที่ไม่เคยมีใครได้เห็น    มือสากไล้ไปตามขาขาวนวลแล้ววกกลับไปที่ท้องน้อย  ยิ่งเรียกอาการสั่นกลัวของหญิงสาว  รอยยิ้มหยันปรากฏบนใบหน้าคม  ขาเรียวถีบชายหนุ่มที่พยายามทาบทับ  แต่ชายหนุ่มก็รวบขาและนั่งคร่อมทับได้สำเร็จ



    เขาดึงเจ้ากางเกงสีขาวลายกระต่ายน้อยให้ร่นลงมา  พลางส่งนิ้วแกร่งเข้าไปสสำรวจร่างของหญิงสาว  เธอบิดกายหนีด้วยความรังเกียจ



     \"รังเกียจสัมผัสของพี่มากเลยรึไง\"

     \"ปรางไปทำอะไรให้พี่เกลียด  พี่ภพถึงต้องทำกับปรางแบบนี้...\"

     น้ำตาใสไหลอาบแก้ม  พร้อมเสียงสะอื้นฮัก  มือสากปาดน้ำตาที่ไหลอาบแก้มนวล  พลางจูบราวกับจะปลอบขวัญ  แม้จะสงสารแต่มันก็ไม่ได้เปลี่ยนอะไรกับสิ่งที่เขาจะทำกับเธอ  ไม่ว่าเธอจะเกลียดเขาแค่ไหน  ก็ไม่มีทางที่จะหนีเขาพ้นอยู่แล้ว



      ชายหนุ่มจัดการกับกางเกงของตนที่ยังไม่ถูกถอดออก  ขยับกายไปนั่งที่ปลายเท้าของเธอ  จับข้อเท้าเล็กให้แยกออกพลางดันกายเข้าหาหญิงสาว



    \"เจ็บ!...พี่ภพ...ปรางเจ็บ!...ปล่อยปรางนะ...อ๊ะ...ฮึก\"

      เสียงร้องยิ่งดังขึ้นเมื่อร่างกายของเธอไม่สามารถรับเขาได้  แต่ชายหนุ่มก็ยังพยายามดันกายสอดเข้ามา  เรียกเสียงกรีดร้องทรมานของเธอ

  

     \"อ้าขาอีกนิดสิปราง  จะได้ไม่เจ็บ\"

      ขาเรียวพยายามอ้าออกตามที่เขาสั่ง  เพราะยิ่งดิ้นหนีก็ยิ่งเพิ่มความเจ็บปวดให้กับเธอ  ที่จะทำได้ก็คงเป็นเพียงแต่ต้องฟังตามคำพูดของชายหนุ่มเท่านั้น

    

      ร่างกายของหญิงสาวที่บีบรัดเขาก็ทำให้ชายหนุ่มสุดจะทน  ยิ่งเป็นเพราะเธอที่เขาต้องการเสมอมา  และเป็นครั้งแรกสำหรับหญิงสาว  ยิ่งทำให้เขาต้องการจะครอบครองเธอและไม่อาจจะอดทนที่จะขยับเข้าไปอย่างช้าๆได้



     \"อ๊า!!!\"

     เสียงกรีดร้องลั่น  มือเล็กปัดป่ายทุดสิ่งที่อยู่ตรงหน้า เมื่อชายหนุ่มดันกายเข้าหาเธอจนสุด  มือแกร่งรั้งร่างบางให้แนบชิดกับเขายิ่งขึ้น  มือเล็กกอดชายหนุ่มแน่น  พลางฝังเล็บลงบนแผ่นหลังของชายหนุ่มเพื่อระบายความเจ็บ



    \"พี่รักปรางนะ......แล้วปรางหล่ะรักพี่มั๊ย\"

       ร่างสูงกระซิบเสียงนุ่มข้างหู  แล้วเงยขึ้นมามองใบหน้างาม  แต่คำตอบคือสายตาที่อาฆาตจ้องมองมายังเขา



    \"ปรางเกลียด...กะ..เกลียด...เกลียดพี่ภพ\"



        ดวงตาคมจ้องอย่างดุๆ  แต่ตากลมก็จ้องตอบไม่แพ้กัน  จนชายหนุ่มยิ้มขัน

     \"ไอ้เราก็จะดีด้วยซักหน่อย....แต่ช่างเถอะ....เดี๋ยวก็รู้ว่าจะเกลียดไปได้นานแค่ไหน....\"



        ร่างสูงเคลื่อนกายออกจากร่างบางแล้วกระแทกกลับเข้าไปอย่างแรง  ราวกับไม่สนใจร่างตรงหน้าว่าจะรุนแรงเกินไป  มือเล็กเจ็บระบมเพราะแรงดึงรั้งเข็มขัด  



................

     ...........



       \"พะ...พอ...พอแล้ว\"

        เสียงอ้อนวอนของเธอหวังให้หยุด  แต่เขาทำเหมือนไม่ได้ยิน  กลับเร่งเร้าและรุนแรงมากยิ่งขึ้นจนสติทั้งมวลของเธอดับวูบไป  แต่ร่างก็ยังถูกขยับขึ้นลงหลายต่อหลายคราจนกว่าร่างสูงถึงจุดสิ้นสุดของอารมณ์







……………………………………………………………………………………..



“ฮืออออ......”เสียงเด็กผู้ชายคนหนึ่งร้องไห้ในภาพที่เลือนราง  เสียงคุ้นหุที่เธอจำได้รางๆแต่ทุกครั้งมักแจ่มขัดในจิตใจ

    “พี่ป๊บร้องไห้ทามมาย....อย่าร้องจิ....เดิ๋ยวปังก็ร้องตามหรอก”เสียงเด็กน้อยคนหนึ่งยืนปลอบเด็กชาย

    “พี่ไม่เหลือใครอีกแล้ว.....ไม่มีใครรักพี่แล้ว”

    “ไม่จริงน๊า...ปังรักพี่ป๊บนะ.....”

    “ปังต้องอยู่เป็นเพื่อนพี่ตลอดไปนะ...รักพี่คนเดียว”

    “อืมมมม....”

    “งั้นสาบานสิ”เสียงร้องไห้หยุดลง  เปลี่ยนเป็นน้ำเสียงสั่งแทน   พลางจัดท่าเจ้าตัวเล็กข้างๆให้คุกเข่าลง  และแบมือให้หันมาทางตัว

    “ปังจ๋าบาน....ปังจ๋าบาน.....”เสียงตอบที่ราวกับจะห่างไกลออกไป........ไกลออกไป.........

.........................................................................................................................................................................





    แอร์เย็นๆกระทบผิวบาง  ทำให้ลืมตาขึ้น  ภาพที่เห็นค่อนข้างเบลอเพราะคราบน้ำตา  ห้องที่เธอคุ้นเคย พลันรู้สึกกับสิ่งเย็นๆที่ต้นขา  ดวงตากลมจึงเหลือบไปดู  มือใหญ่กำผ้าขนหนูที่เหมือนจะออกสีแดงคล้ายเลือด  กำลังเช็ดที่ต้นขานวล  เธอจะเอ่ยทักชายหนุ่มออกไป  แต่ก็หยุดลงเมื่อสังเกตร่างที่เปล่าเปลือยของตนโดยมีเขานั่งอยู่ข้างๆ

     เลือดสีแดงที่เปรอะเปื้อนตามต้นขา  และความระบมทั่วตัวก็ทำให้เธอนึกถึงเหตุการณ์ก่อนหน้านี้ได้  มันไม่ใช่แค่ฝันร้าย



    “เดี๋ยวพี่จะออกไปทำงานต่อนะ  เราก็รออยู่นี่แหละ”เสียงทุ้มเอ่ยทำลายความเงียบ  เมื่อทำความสะอาดเรียบร้อยแล้ว

    “................”ไม่มีเสียงตอบรับหรือปฏิเสธ  มีแต่สายตาเกลียดชังที่มองไปทางอื่นราวกับไม่สนใจคนที่อยู่ข้างๆ



    “..........อย่าคิดจะหนีพี่นะปราง...........”คำสั่งราวกับรู้ใจว่าคิดสิ่งใดอยู่  ร่างสูงหันไปแต่งตัวเองด้วยเชิ๊ตสีขาว   และสวมสูทสีดำทับ  รับกับรูปร่างและใบหน้าคมที่ดูหล่อเหลา  แต่ในขณะเดียวกันก็ดูราวจะห่อหุ้มความชั่วร้ายไว้ภายในเสื้อแพงระยับ



   “....ทำไม....”  เสียงที่พูดราวกับเสียงกระซิบ  แต่มันเริ่มกระด้างขึ้นเมื่อเธอสบกับใบหน้าคมที่ฉาบไปด้วยความสมใจ  “ทำไมปรางจะต้องเชื่อฟังพี่ภพด้วย”เสียงแข็งเอ่ยขึ้นหลังจากไม่พูดอะไรอยู่นาน  ทำให้ร่างที่กำลังจะเดินออกไปจากห้องหันกลับ  และสาวเท้าเดินมาที่เธอ



    “หึ.........ทำไมน่ะรึ....รึปรางจะจำไม่ได้ว่าเราเพิ่งทำอะไรกันมา”เสียงหยันถาม  พลางใช้มือสากไล้ใบหน้าเนียน

    “.............”ใบหน้างามสะบัดหนี





     “อย่าดื้อสิ.........ปรางเป็นเมียพี่แล้วนะ....”

      เสียงทุ้มเริ่มเอ่ยอย่างอ่อนโยนเมื่อหญิงสาวไม่ยอมหันมาสนใจตน  ริมฝีปากเรียวหอมแก้มนวลอย่างแผ่วเบา  แต่มือเล็กกลับผลักอกกว้างและหันมามองหน้าของเขาเขม็ง

     “ปรางไม่ใช่เมียพี่!.....กะอีแค่มีอะไรกันครั้งเดียว........พี่ก็เคยพูดไม่ใช่เหรอ.....ผู้หญิงที่แค่นอนด้วยหน่ะเค้าไม่เรียกว่าเมีย!”

       เสียงหวานเอ่ยหยัน  คำพูดที่ชายหนุ่มเคยพูดกับผู้หญิงที่มาตามราวีเขาหลังจากมีอะไรกันมายังคงดังก้องในโสตประสาทตั้งแต่เธอยังเด็ก  พลันร่างสูงคว้าต้นแขนเล็กบีบจนแน่น และเขย่าร่างบางจนหัวสั่นคลอน



     “อย่ายั่วให้พี่โมโหนะปราง\"ชายหนุ่มเอ่ยด้วยน้ำเสียงเย็น

     “ปรางไม่สน........ปล่อยปรางเดี๋ยวนี้นะ!!\"

      เสยงล็กตวาดลั่น  แววตาตัดพ้อจ้องมองไปยังชายหนุ่ม  เขาทำแบบนี้กับเธอได้อย่างไร  เขาเห็นเธอเป็นแค่ที่ระบายอารมณ์หรือไรถึงย่ำยีเธอแบบนี้  



     “พี่จะไม่ปล่อยปรางไป.........ถ้าปรางคิดหนีนะ  พี่จะไม่รับรองความปลอดภัย............”เสียงชายหนุ่มเว้นวรรคเล็กน้อย  ขยับตัวเข้าใกล้ร่างเปลือยเปล่า  ใบหน้าคมเคลื่อนใกล้ใบหน้างามคล้ายจะจูบแต่กลับเลื่อนไปที่แก้ม  พลางเอ่ยกระซิบอย่างแผ่วเบา “ความปลอดภัยของครอบครัวปราง!!!!”  

    

      “...พี่!!!.....”

      ใบหน้านวลซีดเผือดลงยิ่งกว่าเดิม  ตะลึงกับคำพูดของชายหนุ่ม  หากเป็นคนอื่นเธอไม่กลัวเลยที่ใครจะมาทำอะไรครอบครัวเธอได้  แต่สำหรับเค้าแล้ว  “ภัทรภพ  อัศวปรีชากุล”



     เขาทำได้ตามที่เขาพูดแน่นอน!!!!







     “ปรางรอกินข้าวเย็นกับพี่นะ  เดี๋ยวพี่พาไปกินที่ร้านที่ปรางชอบ”

      เสียงทุ้มเอ่ยอย่างอ่อนโยนอีกครา  มือใหญ่ลูบผมของร่างบางแล้วจับปอยผมมาสูดดมกลิ่นหอม  



     “ตึด.....ตึด..ตึด..ตือดื๊อดือดื่อดือ.....”

       ชายหนุ่มดึงมือถือออกมาจากกระเป๋ากางเกง  



        .“อือ....กำลังจะไป...บอกว่ารออีกหน่อยแล้วกัน”

         กรอกเสียงทุ้มไปทางโทรศัพท์  แต่ดวงตาคมก็ยังมองใบหน้าของหญิงสาวอย่างสมใจ  พันปลายผมกับนิ้วยาวเล่น





      ชายหนุ่มวางสายโทรศัพท์แล้วเดินออกไปจากห้อง  ปล่อยให้เธอที่นั่งนิ่งไว้บนเตียง



       น้ำตาใสไหลอาบแก้ม  กับร่างที่สะอื้นสั่นระริกราวกับพยายามกลั้นร้องไห้









..............................................................................................................................................................................