ลำดับตอนที่ #6
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #6 : ร่ำลา - Say Good Bye
แม่ค่อยๆแกะห่อผ้านั้นออกอย่างช้าๆ จนทำให้วิลมองเห็นถึงสิ่งที่อยู่ในนั้น... ในห่อผ้านี้มีทั้งไม้เท้าสีเงินที่ประดับประดาด้วยเพชรพลอย ตำราเวทย์เล่มหนาที่มีอักษรแปลกๆบนหน้าปก ดาบยาวเล่มหนึ่ง และสิ่งเดียวที่ทำให้วิลสงสัยคือ สร้อยที่มีจี้เป็นหลอดแก้วบรรจุชิ้นส่วนของผลึกอะไรบางอย่างไว้ภายใน มันดูสดใสเงาวาวอย่างประหลาด เขาจ้องมองมันอยู่นานอย่างไม่รู้ตัว แต่เมื่อวิลเตรียมจะถามแม่ของเขาถึงสิ่งนั้น พอเขาได้เห็นสีหน้าของแม่ที่มีความเศร้าสร้อยฉายจับอยู่ยามนี้แล้ว ทำให้เขารู้ว่าไม่ควรจะถามอะไรออกไปอีก...
\"แม่ครับ...ผมรักแม่นะครับ\" วิลเอ่ยขึ้นในที่สุด การบอกรักกับคนในครอบครัวไม่ใช่สิ่งที่นิยมกระทำในบ้านนี้นัก เพราะทั้งคู่ต่างรู้ดีว่าความรักและผูกพันระหว่างแม่ลูกของพวกเขาแน่นแฟ้นเพียงใด หากแต่คำพูดนี้ ทำให้ทั้งสองต้องน้ำตาไหลพรากด้วยความอาลัยแม่และวิลสวมกอดกัน เป็นสิ่งที่ทั้งคู่ไม่เคยทำเลย นับตั้งแต่วันคล้ายวันเกิดของวิลเมื่อเขาอายุครบสิบสองปี
เช้าวันรุ่งขึ้นของอีกวันหนึ่ง แสงแดดอ่อนๆสาดส่องเข้ามาในห้องนอนของวิลเช่นเคย เขารีบลุกขึ้นตื่นอย่างกระตือรือร้น เพราะตัวเขาเองนั้นรู้ดีว่าชีวิตหลังจากนี้ของเขาจะไม่เหมือนเดิมอีกต่อไป...
วิลลงจากเตียงและรีบอาบน้ำแต่งตัว ยังมีเวลาอีกสักพักก่อนที่จะถึงเวลาอาหารเช้า เขาเดินลงไปที่ชั้นล่างและดึงเอากระเป๋าเดินทางใบใหญ่ที่มีฝุ่นเกรอะออกมาจากตู้เก็บของ แล้วนำไปปัดฝุ่นที่หลังบ้าน ทำให้เขาต้องจามหลายครั้งเพราะฝุ่นพวกนั้น สักครู่แม่ของเขาจึงเรียกกินอาหารเช้าตามปกติ แต่วันนี้แตกต่างไปจากที่เคย ทั้งคู่พูดคุยกันอย่างสนุกสนานตลอดการรับประทานอาหาร อาจเป็นเพราะทั้งคู่รู้อยู่แก่ใจลึกๆว่าอาจไม่ได้พูดคุยกันเช่นนี้อีกต่อไปแล้วก็ได้
เมื่อทั้งคู่รับประทานอาหารเช้าเสร็จ วิลก็รีบใส่รองเท้าและออกจากบ้านไป เป้าหมายของเขาคือบ้านของท่านผู้เฒ่าเบอร์นาร์ดเพื่อที่จะไปบอกว่าเขาจะเข้าร่วมไปกับขบวนของราชอาณาจักร เมื่อเขาไปถึง ก็พบว่าประตูบ้านของท่านผู้เฒ่าปิดล็อคอยู่ วิลไม่อยากเสียมารยาทรบกวน จึงเปลี่ยนเป้าหมายไปที่บ้านของเอลลี่แทน เมื่อเขาไปถึง ก็ยกมือเตรียมจะเคาะประตูเรียก แต่ยังไม่ทันจะเคาะ แม่ของเอลลี่ก็เปิดประตูออกมาพร้อมกับตะกร้าพอดี
\"เดี๋ยวน้าจะไปจ่ายตลาดก่อนนะจ๊ะ เอลลี่กำลังล้างจานอยู่หลังบ้านน่ะ\"
\"แล้วอาการของเธอเป็นยังไงบ้างครับ\" วิลถาม
\"เอลลี่ดูซึมๆไปนิดหน่อยน่ะจ้ะ แต่ก็ไม่เป็นอะไรแล้ว ลองไปคุยกับเธอดูสิจ๊ะ เผื่อจะดีขึ้นบ้าง\"
\"ครับ\" วิลตอบแล้วจึงเข้าไปในบ้านพร้อมกับที่แม่ของเอลลี่ออกไปจ่ายตลาด เขาเดินเข้าไปที่ครัว พบเอลลี่กำลังล้างจานอยู่หน้าอ่างล้างจาน จึงเดินเข้าไปหาเธอ
\"เอ่อ...มีอะไรให้ฉันช่วยมั้ย\" วิลพูดขึ้น ทำให้เอลลี่สะดุ้งเฮือกจนทำจานที่อยู่ในมือตก แต่วิลก็รับไว้ทัน
\"เธอนี่ เข้ามาไม่ให้สุ้มให้เสียงเลย\" เอลลี่กล่าวค้อนพลางทำหน้ามุ่ยเป็นเชิงตำหนิ \"จะช่วยล้างก็ได้นะ แต่ถ้าจานตกแตกล่ะก็...\"
\"จ้าๆ ถ้าฉันทำจานแตกล่ะก็ จะให้ทำอะไรก็ยอม\" วิลกล่าวหยอกล้อเอลลี่ เขารู้สึกดีขึ้นเมื่อรู้ว่าเอลลี่กลับมาสดใสเหมือนเดิม
\"นี่ เอลลี่ เธอรู้เรื่องที่ทางราชอาณาจักรส่งสารมาหรือยัง\" วิลถามขึ้นขณะกำลังล้างจานในอ่าง
\"อ๋อ เรื่องสงครามอะไรนั่นน่ะเหรอ รู้แล้วล่ะ แต่ฉันไม่สนใจหรอก น่าเบื่อจะตาย อีกอย่าง หมู่บ้านของเราก็ไม่สนับสนุนเรื่องการเข้าร่วมสงครามด้วยนะ คุณปู่คงจะไม่ชอบใจแน่ๆที่เอาประกาศนั่นมาติดไว้\" เอลลี่ตอบพลางวางจานที่เพิ่งล้างเสร็จลงซ้อนบนจานใบอื่นๆที่ล้างเสร็จแล้ว
\"แต่ว่าฉันปรึกษาท่านผู้เฒ่ากับแม่แล้วนะ ฉันจะเข้าร่วมไปกันขบวนของราชอาณาจักรด้วย ความฝันของฉันจะได้เป็นจริงสักที\" วิลตอบอย่างร่าเริงพลางมองผ่านหน้าต่าง ทอดสายตาไปยังท้องฟ้าอันกว้างไกล แต่เมื่อเขาหันมาดูปฏิกริยาของเอลลี่ เขาก็ต้องตกใจ
เอลลี่หยุดการกระทำตรงหน้าทันที เธอถือจานที่เพิ่งล้างเสร็จใบหนึ่งไว้แน่นด้วยมือทั้งสองข้าง พลางจ้องมองไปที่จานใบนั้นแววตาของเธอดูเศร้าสร้อยและโดดเดี่ยว เกิดห้วงแห่งความเงียบขึ้น มันดูช่างยาวนานเหลือเกินสำหรับเธอ
\"วิล...เธอจะไปจริงๆเหรอ\" เอลลี่ถามขึ้นทำลายความเงียบ ดวงตาทั้งสองของเธอยังคงเหม่อลอยไปที่จานใบนั้น
\"ก็ไม่เห็นเป็นไรเลยนี่ ถ้าสงครามสงบแล้ว ฉันจะกลับมาหาเธอให้ได้ ฉันสัญญา\" วิลกล่าว ทั้งๆที่เขาเองก็ไม่อาจรู้ว่า อนาคตจะเป็นเช่นไร แต่อย่างน้อยก็อาจทำให้เธอรู้สึกดีขึ้นได้บ้างในตอนนี้
\"เธอสัญญาแล้วนะ !\" เอลลี่กล่าวขึ้นในทันที พลางจ้องไปในดวงตาของวิล เธอรู้ว่าสิ่งที่เขาจะทำ มันเป็นความตั้งใจของเขาและเธอเองก็ไม่อาจเปลี่ยนแปลงมันได้ คำสัญญาที่วิลให้ไว้เป็นเพียงความหวังหนึ่งเดียวของเธอเท่านั้น
***************************
\"แม่ครับ...ผมรักแม่นะครับ\" วิลเอ่ยขึ้นในที่สุด การบอกรักกับคนในครอบครัวไม่ใช่สิ่งที่นิยมกระทำในบ้านนี้นัก เพราะทั้งคู่ต่างรู้ดีว่าความรักและผูกพันระหว่างแม่ลูกของพวกเขาแน่นแฟ้นเพียงใด หากแต่คำพูดนี้ ทำให้ทั้งสองต้องน้ำตาไหลพรากด้วยความอาลัยแม่และวิลสวมกอดกัน เป็นสิ่งที่ทั้งคู่ไม่เคยทำเลย นับตั้งแต่วันคล้ายวันเกิดของวิลเมื่อเขาอายุครบสิบสองปี
เช้าวันรุ่งขึ้นของอีกวันหนึ่ง แสงแดดอ่อนๆสาดส่องเข้ามาในห้องนอนของวิลเช่นเคย เขารีบลุกขึ้นตื่นอย่างกระตือรือร้น เพราะตัวเขาเองนั้นรู้ดีว่าชีวิตหลังจากนี้ของเขาจะไม่เหมือนเดิมอีกต่อไป...
วิลลงจากเตียงและรีบอาบน้ำแต่งตัว ยังมีเวลาอีกสักพักก่อนที่จะถึงเวลาอาหารเช้า เขาเดินลงไปที่ชั้นล่างและดึงเอากระเป๋าเดินทางใบใหญ่ที่มีฝุ่นเกรอะออกมาจากตู้เก็บของ แล้วนำไปปัดฝุ่นที่หลังบ้าน ทำให้เขาต้องจามหลายครั้งเพราะฝุ่นพวกนั้น สักครู่แม่ของเขาจึงเรียกกินอาหารเช้าตามปกติ แต่วันนี้แตกต่างไปจากที่เคย ทั้งคู่พูดคุยกันอย่างสนุกสนานตลอดการรับประทานอาหาร อาจเป็นเพราะทั้งคู่รู้อยู่แก่ใจลึกๆว่าอาจไม่ได้พูดคุยกันเช่นนี้อีกต่อไปแล้วก็ได้
เมื่อทั้งคู่รับประทานอาหารเช้าเสร็จ วิลก็รีบใส่รองเท้าและออกจากบ้านไป เป้าหมายของเขาคือบ้านของท่านผู้เฒ่าเบอร์นาร์ดเพื่อที่จะไปบอกว่าเขาจะเข้าร่วมไปกับขบวนของราชอาณาจักร เมื่อเขาไปถึง ก็พบว่าประตูบ้านของท่านผู้เฒ่าปิดล็อคอยู่ วิลไม่อยากเสียมารยาทรบกวน จึงเปลี่ยนเป้าหมายไปที่บ้านของเอลลี่แทน เมื่อเขาไปถึง ก็ยกมือเตรียมจะเคาะประตูเรียก แต่ยังไม่ทันจะเคาะ แม่ของเอลลี่ก็เปิดประตูออกมาพร้อมกับตะกร้าพอดี
\"เดี๋ยวน้าจะไปจ่ายตลาดก่อนนะจ๊ะ เอลลี่กำลังล้างจานอยู่หลังบ้านน่ะ\"
\"แล้วอาการของเธอเป็นยังไงบ้างครับ\" วิลถาม
\"เอลลี่ดูซึมๆไปนิดหน่อยน่ะจ้ะ แต่ก็ไม่เป็นอะไรแล้ว ลองไปคุยกับเธอดูสิจ๊ะ เผื่อจะดีขึ้นบ้าง\"
\"ครับ\" วิลตอบแล้วจึงเข้าไปในบ้านพร้อมกับที่แม่ของเอลลี่ออกไปจ่ายตลาด เขาเดินเข้าไปที่ครัว พบเอลลี่กำลังล้างจานอยู่หน้าอ่างล้างจาน จึงเดินเข้าไปหาเธอ
\"เอ่อ...มีอะไรให้ฉันช่วยมั้ย\" วิลพูดขึ้น ทำให้เอลลี่สะดุ้งเฮือกจนทำจานที่อยู่ในมือตก แต่วิลก็รับไว้ทัน
\"เธอนี่ เข้ามาไม่ให้สุ้มให้เสียงเลย\" เอลลี่กล่าวค้อนพลางทำหน้ามุ่ยเป็นเชิงตำหนิ \"จะช่วยล้างก็ได้นะ แต่ถ้าจานตกแตกล่ะก็...\"
\"จ้าๆ ถ้าฉันทำจานแตกล่ะก็ จะให้ทำอะไรก็ยอม\" วิลกล่าวหยอกล้อเอลลี่ เขารู้สึกดีขึ้นเมื่อรู้ว่าเอลลี่กลับมาสดใสเหมือนเดิม
\"นี่ เอลลี่ เธอรู้เรื่องที่ทางราชอาณาจักรส่งสารมาหรือยัง\" วิลถามขึ้นขณะกำลังล้างจานในอ่าง
\"อ๋อ เรื่องสงครามอะไรนั่นน่ะเหรอ รู้แล้วล่ะ แต่ฉันไม่สนใจหรอก น่าเบื่อจะตาย อีกอย่าง หมู่บ้านของเราก็ไม่สนับสนุนเรื่องการเข้าร่วมสงครามด้วยนะ คุณปู่คงจะไม่ชอบใจแน่ๆที่เอาประกาศนั่นมาติดไว้\" เอลลี่ตอบพลางวางจานที่เพิ่งล้างเสร็จลงซ้อนบนจานใบอื่นๆที่ล้างเสร็จแล้ว
\"แต่ว่าฉันปรึกษาท่านผู้เฒ่ากับแม่แล้วนะ ฉันจะเข้าร่วมไปกันขบวนของราชอาณาจักรด้วย ความฝันของฉันจะได้เป็นจริงสักที\" วิลตอบอย่างร่าเริงพลางมองผ่านหน้าต่าง ทอดสายตาไปยังท้องฟ้าอันกว้างไกล แต่เมื่อเขาหันมาดูปฏิกริยาของเอลลี่ เขาก็ต้องตกใจ
เอลลี่หยุดการกระทำตรงหน้าทันที เธอถือจานที่เพิ่งล้างเสร็จใบหนึ่งไว้แน่นด้วยมือทั้งสองข้าง พลางจ้องมองไปที่จานใบนั้นแววตาของเธอดูเศร้าสร้อยและโดดเดี่ยว เกิดห้วงแห่งความเงียบขึ้น มันดูช่างยาวนานเหลือเกินสำหรับเธอ
\"วิล...เธอจะไปจริงๆเหรอ\" เอลลี่ถามขึ้นทำลายความเงียบ ดวงตาทั้งสองของเธอยังคงเหม่อลอยไปที่จานใบนั้น
\"ก็ไม่เห็นเป็นไรเลยนี่ ถ้าสงครามสงบแล้ว ฉันจะกลับมาหาเธอให้ได้ ฉันสัญญา\" วิลกล่าว ทั้งๆที่เขาเองก็ไม่อาจรู้ว่า อนาคตจะเป็นเช่นไร แต่อย่างน้อยก็อาจทำให้เธอรู้สึกดีขึ้นได้บ้างในตอนนี้
\"เธอสัญญาแล้วนะ !\" เอลลี่กล่าวขึ้นในทันที พลางจ้องไปในดวงตาของวิล เธอรู้ว่าสิ่งที่เขาจะทำ มันเป็นความตั้งใจของเขาและเธอเองก็ไม่อาจเปลี่ยนแปลงมันได้ คำสัญญาที่วิลให้ไว้เป็นเพียงความหวังหนึ่งเดียวของเธอเท่านั้น
***************************
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น