ลำดับตอนที่ #5
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : การตัดสินใจ - Determine
\"เอลลี่ถูกพวกก๊อบลินจับตัวไป ผมจึงตามเข้าไปช่วยเธอ ผมฆ่าเสือดำจากัวร์ไปตัวหนึ่ง ผมช่วยเธอออกมาได้ แต่...\" วิลเล่าเรื่องเมื่อคืนให้ผู้เฒ่าฟัง \"ผมจำอะไรไม่ได้เลย...\" วิลกุมหัวแน่นและพยายามจะรื้อฟื้นความทรงจำ แต่มันก็ไม่ได้ช่วยอะไรเลย
\"ชาวบ้านเห็นลำแสงสว่างวาบที่กลางป่าเหมันต์ จึงตามเข้าไปช่วยพวกเจ้าถูก แต่พวกเขาเล่าว่า แสงนั่นเป็นแสงที่สว่างกว่าดวงอาทิตย์ในเวลาเที่ยงวันเสียอีก ข้าเองก็ไม่รู้เรื่องที่เกิดขึ้นมากนัก เพราะตอนหัวค่ำข้าเองอยู่ในห้องสมุด\"
\"และอีกอย่าง ตอนพวกชาวบ้านไปเจอพวกเจ้านั้น เขาเห็นร่างของปีศาจบาลร็อกอยู่ขวางหน้าพวกเจ้า ก่อนที่ร่างนั้นจะเลือนหายไป\"
\"บาลร็อก...\" วิลเอ่ยขึ้นราวกับว่าจำอะไรบางอย่างได้ แต่ก็ไม่ได้พูดอะไรออกไป
\"ข้าจะไปปรึกษาเรื่องนี้กับโหรที่วิหารเทพบาลเดอร์ดูอีกที ข้ารู้สึกว่า มีอะไรไม่ชอบมาพากลเกิดขึ้นในหมูบ้านพวกเราเสียแล้ว\"ผู้เฒ่าพูดพร้อมกับเดินหันหลังไป \"หากเจ้าไม่เป็นอะไรก็กลับไปได้แล้ว ข้ายังมีงานต้องทำอีกมาก\" เขาพูดขณะหาของบางอย่างในตู้เก็บของ
เมื่อได้ยินดังนั้น วิลจึงไม่รีรอที่จะลุกขึ้นจากเตียง กล่าวขอบคุณท่านผู้เฒ่า และรีบออกจากบ้านของผู้เฒ่าเบอร์นาร์ดไปตอนนี้ก็ได้เวลาบ่ายๆแล้ว สักบ่ายสามโมงเห็นจะได้ เป้าหมายที่วิลวิ่งตรงไปคือบ้านของเอลลี่ เขาเป็นห่วงเธอมากเพราะเขาคิดว่าเขาเองเป็นต้นเหตุให้เธอต้องเดือดร้อน
\"ก๊อกๆๆ\" วิลเคาะประตูบ้านเอลลี่อย่างรวดเร็ว อันไม่ใช่วิสัยของเขาเลย หากไม่ใช่เป็นเพราะเขาเป็นห่วงเอลลี่มาก เขาคงไม่ยอมทำเสียมารยาทอย่างนี้แน่
มีเสียงเดินลงบันไดลอดออกมา และไม่นานประตูก็เปิดออก แม่ของเอลลี่เปิดประตูด้วยใบหน้าไม่สดใสนัก แต่ก็ยังคงพูดกับวิลดังเช่นเคย
\"วิลมาเยี่ยมเอลลี่หรือจ๊ะ ขอบใจมากนะจ๊ะ แต่น้าคงยังให้เยี่ยมไม่ได้หรอกนะ เพราะตอนนี้เอลลี่ยังไม่ตื่นเลย...\" แม่ของเอลลี่พูดพลางมองย้อนไปชั้นบน \"ไว้มาเยี่ยมใหม่คราวหน้านะจ๊ะ\" วิลพยักหน้าเป็นเชิงตกลง ก่อนที่เธอจะปิดประตูลงไป
หัวของวิลหมุนคว้าง เขาไม่รู้ว่าเอลลี่เป็นอะไรหรือเปล่า ถึงผู้เฒ่าจะบอกว่าไม่มีบาดแผล แต่เขาก็อยากจะพูดคุยกับเธอให้แน่ใจเสียก่อนวิลไม่มีกะจิตกะใจจะทำอะไรต่อ จึงเดินตามทางเท้าไปเรื่อยๆ จนสังเกตได้ว่าผู้คนรอบๆตัวเขา เดินไปในทิศทางตรงกันข้ามกับที่เขาเดินยิ่งนานก็ยิ่งมีผู้คนเดินไปมากขึ้น ด้วยความสงสัย วิลจึงเดินตามไปดูว่ามีอะไรเกิดขึ้น
เมื่อวิลเดินไปถึงที่ๆผู้คนรวมตัวกันอยู่มาก เขาก็เห็นผู้คนมุงดูป้ายประกาศ ที่ทหารสวมชุดเกราะเหล็กกำลังตอกตะปูติดอยู่ที่กระดานประกาศข่าวของหมู่บ้าน วิลพยายามแทรกตัวเข้าไปอ่านป้ายนั้น ข้อความนั้นเขียนว่า...
ประกาศจากราชอาณาจักร
เนื่องด้วยการการทำนายจากนิมิตของมหาสังฆราช ว่ามหาสงครามได้ใกล้เข้ามาแล้ว ทางราชอาณาจักรจึงต้องการตัวผู้มีฝืมือในการต่อสู้มาเข้าฝึกเป็นหน่วยรบของราชอาณาจักร เพื่อเตรียมพร้อมไว้แต่เนิ่นๆ โดยราชอาณาจักจะส่งคณะทูตมารับตัวผู้ที่สมัครใจเข้าร่วมในอีก3วันเป็นอย่างช้า ขอให้ผู้ที่จะเข้าร่วมเตรียมตัวสำหรับการเดินทางไว้ ณ ที่นี้
เมื่ออ่านประกาศจบ หัวใจของเด็กหนุ่มก็เต้นไม่เป็นศัพท์ ใจหนึ่งเขาก็ตื่นเต้นที่จำได้เข้าร่วมในสงคราม เพื่อเป็นการพิสูจน์ว่าสิ่งที่เขาทำนั้นไม่ใช่เรื่องไร้สาระ แต่อีกใจหนึ่ง เขาก็รู้สึกกลัว กลัวว่าแม่ของเขาจะไม่ยอมให้เข้าร่วม กลัวว่าถ้าหากไป แม่ของเขาจะไม่มีคนดูแล และกลัวว่าเขาอาจต้องจบชีวิตในแบบเดียวกับพ่อของเขา...
วิลหันหลังกลับแล้วรีบวิ่งกลับไปที่บ้านของผู้เฒ่าเบอร์นาร์ดอีกครั้ง เพื่อปรึกษาเรื่องการตัดสินใจ เมื่อเขาวิ่งไปถึงที่หน้าประตูบ้านผู้เฒ่าก็เปิดออกต้อนรับโดยที่เขายังไม่ทันเคาะประตู ราวกับว่าท่านผู้เฒ่ารู้ว่าวิลจะมาที่นี่ก่อนที่จะมาถึงเสียอีก
\"เข้ามาก่อนสิ โวรอนโด\" ชายแก่กล่าวเชื้อเชิญ นัยน์ตาของเขาแฝงความกังวลอยู่ลึกๆ เมื่อวิลเข้ามาแล้วเขาก็ไม่รีรอที่จะพูดทันที
\"ท่านผู้เฒ่าครับ ผมได้อ่านประกาศที่กลางหมู่บ้านแล้ว\" วิลโพล่งออกไปทันที
\"อืมมม...ประกาศนั่นน่ะรึ ข้ารู้จากชาวบ้านที่มาบอกแล้ว เจ้าคงอยากจะเข้าร่วมด้วยใช่ไหม\" ผู้เฒ่าตอบอย่างรู้ทัน
\"ครับ...แต่ผมยังไม่แน่ใจ...\" วิลพูดด้วยอาการลังเล
\"เรื่องนี้ไม่ใช่เรื่องเล็กๆ เจ้าลองไปคิดทบทวนดูอีกทีก็ได้ ขออนุญาติแม่เจ้าก่อนด้วย หากเธอไม่ยินยอม ข้าจะช่วยพูดให้เอง\" ผู้เฒ่ากล่าว
\"ครับ...\" เด็กหนุ่มยังคงแสดงอาการลังเลเช่นเคย
\"หากเจ้าตัดสินใจได้แล้ว พรุ่งนี้จงมาพบข้า ข้ามาเรื่องจะคุยด้วย\" เมื่อผู้เฒ่าพูดจบ วิลก็ก้มหัวเล็กน้อยเป็นเชิงบอกลาและเดินออกจากบ้านของผู้เฒ่าเบอร์นาร์ดไป
เมื่อวิลกลับมาถึงบ้าน ก็ใกล้จะได้เวลาอาหารค่ำพอดี เด็กหนุ่มกินอาหารอยู่บนโต๊ะเดียวกับแม่ของเขา ใจหนึ่งเขาก็อยากจะพูดเรื่องการเข้าร่วมสงคราม อีกใจหนึ่งก็ไม่กล้า เพราะตั้งแต่เขากลับบ้านมา แม่ของเขาก็ยังไม่พูดอะไรเกี่ยวกับเรื่องเมื่อวานที่เขาหมดสติไปเลย ราวกับว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้นอย่างนั้นแหละ
\"วิล...ลูกจะเข้าร่วมสงครามนั่นใช่มั้ย\" ขณะที่เขากำลังกินอาหารพร้อมกับคิดเรื่องต่างๆไปด้วย แม่ของเขาก็พูดเรื่องที่เขาคิดอยู่ขึ้นมาทันทีทันใด จนถึงกับทำให้เด็กหนุ่มสำลักอาหารในคอ
\"แค่ก...แค่ก...\" วิลสำลักข้าว จนเอามือดึงหนังคอตรงหลอดอาหาร ทั้งที่รู้ว่าไม่ได้ช่วยอะไร
\"แม่ไม่ว่าหรอกนะถ้าลูกจะตัดสินใจทำอะไรด้วยตัวเอง แต่แม่ขอให้ลูกอย่าทิ้งแม่ไปเหมือนพ่อได้มั้ยจ๊ะ...\" แม่กล่าวอย่างเศร้าสร้อยจนน้ำตาไหลลงอาบสองข้างแก้ม แต่เธอก็รีบใช้มือปาดน้ำตาทิ้งทันที \"ขอโทษนะจ๊ะ แม่นี่ไม่ไหวเลย พอคิดถึงพ่อของลูกขึ้นมาแม่ก็อดน้ำตาไหลไม่ได้ ...แต่มีสิ่งนึง ที่พ่อทิ้งไว้ให้ลูกก่อนไปเข้าร่วมสงคราม แม่เก็บมันไว้อย่างดีที่สุดจนถึงวันนี้ ...แม่ไม่คิดเลยว่าจะต้องให้ลูกจริงๆ...\"
วิลไม่ได้ตอบอะไร เพราะตอนนี้น้ำตาของแม่เขาท่วมท้นอยู่เต็มหัวใจของเขาจนพูดไม่ออก แม่ของเขาเดินไปที่ตู้เก็บของใหญ่กลางบ้านแล้วหยิบห่อผ้าห่อใหญ่ออกมาจากที่ซ่อนที่เขาไม่เคยรู้มาก่อน เมื่อแม่ของเขาเกะห่อผ้าออก ทำให้วิลแปลกใจกับสิ่งที่อยู่ในห่อผ้านั้น...!!
***************************
\"ชาวบ้านเห็นลำแสงสว่างวาบที่กลางป่าเหมันต์ จึงตามเข้าไปช่วยพวกเจ้าถูก แต่พวกเขาเล่าว่า แสงนั่นเป็นแสงที่สว่างกว่าดวงอาทิตย์ในเวลาเที่ยงวันเสียอีก ข้าเองก็ไม่รู้เรื่องที่เกิดขึ้นมากนัก เพราะตอนหัวค่ำข้าเองอยู่ในห้องสมุด\"
\"และอีกอย่าง ตอนพวกชาวบ้านไปเจอพวกเจ้านั้น เขาเห็นร่างของปีศาจบาลร็อกอยู่ขวางหน้าพวกเจ้า ก่อนที่ร่างนั้นจะเลือนหายไป\"
\"บาลร็อก...\" วิลเอ่ยขึ้นราวกับว่าจำอะไรบางอย่างได้ แต่ก็ไม่ได้พูดอะไรออกไป
\"ข้าจะไปปรึกษาเรื่องนี้กับโหรที่วิหารเทพบาลเดอร์ดูอีกที ข้ารู้สึกว่า มีอะไรไม่ชอบมาพากลเกิดขึ้นในหมูบ้านพวกเราเสียแล้ว\"ผู้เฒ่าพูดพร้อมกับเดินหันหลังไป \"หากเจ้าไม่เป็นอะไรก็กลับไปได้แล้ว ข้ายังมีงานต้องทำอีกมาก\" เขาพูดขณะหาของบางอย่างในตู้เก็บของ
เมื่อได้ยินดังนั้น วิลจึงไม่รีรอที่จะลุกขึ้นจากเตียง กล่าวขอบคุณท่านผู้เฒ่า และรีบออกจากบ้านของผู้เฒ่าเบอร์นาร์ดไปตอนนี้ก็ได้เวลาบ่ายๆแล้ว สักบ่ายสามโมงเห็นจะได้ เป้าหมายที่วิลวิ่งตรงไปคือบ้านของเอลลี่ เขาเป็นห่วงเธอมากเพราะเขาคิดว่าเขาเองเป็นต้นเหตุให้เธอต้องเดือดร้อน
\"ก๊อกๆๆ\" วิลเคาะประตูบ้านเอลลี่อย่างรวดเร็ว อันไม่ใช่วิสัยของเขาเลย หากไม่ใช่เป็นเพราะเขาเป็นห่วงเอลลี่มาก เขาคงไม่ยอมทำเสียมารยาทอย่างนี้แน่
มีเสียงเดินลงบันไดลอดออกมา และไม่นานประตูก็เปิดออก แม่ของเอลลี่เปิดประตูด้วยใบหน้าไม่สดใสนัก แต่ก็ยังคงพูดกับวิลดังเช่นเคย
\"วิลมาเยี่ยมเอลลี่หรือจ๊ะ ขอบใจมากนะจ๊ะ แต่น้าคงยังให้เยี่ยมไม่ได้หรอกนะ เพราะตอนนี้เอลลี่ยังไม่ตื่นเลย...\" แม่ของเอลลี่พูดพลางมองย้อนไปชั้นบน \"ไว้มาเยี่ยมใหม่คราวหน้านะจ๊ะ\" วิลพยักหน้าเป็นเชิงตกลง ก่อนที่เธอจะปิดประตูลงไป
หัวของวิลหมุนคว้าง เขาไม่รู้ว่าเอลลี่เป็นอะไรหรือเปล่า ถึงผู้เฒ่าจะบอกว่าไม่มีบาดแผล แต่เขาก็อยากจะพูดคุยกับเธอให้แน่ใจเสียก่อนวิลไม่มีกะจิตกะใจจะทำอะไรต่อ จึงเดินตามทางเท้าไปเรื่อยๆ จนสังเกตได้ว่าผู้คนรอบๆตัวเขา เดินไปในทิศทางตรงกันข้ามกับที่เขาเดินยิ่งนานก็ยิ่งมีผู้คนเดินไปมากขึ้น ด้วยความสงสัย วิลจึงเดินตามไปดูว่ามีอะไรเกิดขึ้น
เมื่อวิลเดินไปถึงที่ๆผู้คนรวมตัวกันอยู่มาก เขาก็เห็นผู้คนมุงดูป้ายประกาศ ที่ทหารสวมชุดเกราะเหล็กกำลังตอกตะปูติดอยู่ที่กระดานประกาศข่าวของหมู่บ้าน วิลพยายามแทรกตัวเข้าไปอ่านป้ายนั้น ข้อความนั้นเขียนว่า...
ประกาศจากราชอาณาจักร
เนื่องด้วยการการทำนายจากนิมิตของมหาสังฆราช ว่ามหาสงครามได้ใกล้เข้ามาแล้ว ทางราชอาณาจักรจึงต้องการตัวผู้มีฝืมือในการต่อสู้มาเข้าฝึกเป็นหน่วยรบของราชอาณาจักร เพื่อเตรียมพร้อมไว้แต่เนิ่นๆ โดยราชอาณาจักจะส่งคณะทูตมารับตัวผู้ที่สมัครใจเข้าร่วมในอีก3วันเป็นอย่างช้า ขอให้ผู้ที่จะเข้าร่วมเตรียมตัวสำหรับการเดินทางไว้ ณ ที่นี้
เมื่ออ่านประกาศจบ หัวใจของเด็กหนุ่มก็เต้นไม่เป็นศัพท์ ใจหนึ่งเขาก็ตื่นเต้นที่จำได้เข้าร่วมในสงคราม เพื่อเป็นการพิสูจน์ว่าสิ่งที่เขาทำนั้นไม่ใช่เรื่องไร้สาระ แต่อีกใจหนึ่ง เขาก็รู้สึกกลัว กลัวว่าแม่ของเขาจะไม่ยอมให้เข้าร่วม กลัวว่าถ้าหากไป แม่ของเขาจะไม่มีคนดูแล และกลัวว่าเขาอาจต้องจบชีวิตในแบบเดียวกับพ่อของเขา...
วิลหันหลังกลับแล้วรีบวิ่งกลับไปที่บ้านของผู้เฒ่าเบอร์นาร์ดอีกครั้ง เพื่อปรึกษาเรื่องการตัดสินใจ เมื่อเขาวิ่งไปถึงที่หน้าประตูบ้านผู้เฒ่าก็เปิดออกต้อนรับโดยที่เขายังไม่ทันเคาะประตู ราวกับว่าท่านผู้เฒ่ารู้ว่าวิลจะมาที่นี่ก่อนที่จะมาถึงเสียอีก
\"เข้ามาก่อนสิ โวรอนโด\" ชายแก่กล่าวเชื้อเชิญ นัยน์ตาของเขาแฝงความกังวลอยู่ลึกๆ เมื่อวิลเข้ามาแล้วเขาก็ไม่รีรอที่จะพูดทันที
\"ท่านผู้เฒ่าครับ ผมได้อ่านประกาศที่กลางหมู่บ้านแล้ว\" วิลโพล่งออกไปทันที
\"อืมมม...ประกาศนั่นน่ะรึ ข้ารู้จากชาวบ้านที่มาบอกแล้ว เจ้าคงอยากจะเข้าร่วมด้วยใช่ไหม\" ผู้เฒ่าตอบอย่างรู้ทัน
\"ครับ...แต่ผมยังไม่แน่ใจ...\" วิลพูดด้วยอาการลังเล
\"เรื่องนี้ไม่ใช่เรื่องเล็กๆ เจ้าลองไปคิดทบทวนดูอีกทีก็ได้ ขออนุญาติแม่เจ้าก่อนด้วย หากเธอไม่ยินยอม ข้าจะช่วยพูดให้เอง\" ผู้เฒ่ากล่าว
\"ครับ...\" เด็กหนุ่มยังคงแสดงอาการลังเลเช่นเคย
\"หากเจ้าตัดสินใจได้แล้ว พรุ่งนี้จงมาพบข้า ข้ามาเรื่องจะคุยด้วย\" เมื่อผู้เฒ่าพูดจบ วิลก็ก้มหัวเล็กน้อยเป็นเชิงบอกลาและเดินออกจากบ้านของผู้เฒ่าเบอร์นาร์ดไป
เมื่อวิลกลับมาถึงบ้าน ก็ใกล้จะได้เวลาอาหารค่ำพอดี เด็กหนุ่มกินอาหารอยู่บนโต๊ะเดียวกับแม่ของเขา ใจหนึ่งเขาก็อยากจะพูดเรื่องการเข้าร่วมสงคราม อีกใจหนึ่งก็ไม่กล้า เพราะตั้งแต่เขากลับบ้านมา แม่ของเขาก็ยังไม่พูดอะไรเกี่ยวกับเรื่องเมื่อวานที่เขาหมดสติไปเลย ราวกับว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้นอย่างนั้นแหละ
\"วิล...ลูกจะเข้าร่วมสงครามนั่นใช่มั้ย\" ขณะที่เขากำลังกินอาหารพร้อมกับคิดเรื่องต่างๆไปด้วย แม่ของเขาก็พูดเรื่องที่เขาคิดอยู่ขึ้นมาทันทีทันใด จนถึงกับทำให้เด็กหนุ่มสำลักอาหารในคอ
\"แค่ก...แค่ก...\" วิลสำลักข้าว จนเอามือดึงหนังคอตรงหลอดอาหาร ทั้งที่รู้ว่าไม่ได้ช่วยอะไร
\"แม่ไม่ว่าหรอกนะถ้าลูกจะตัดสินใจทำอะไรด้วยตัวเอง แต่แม่ขอให้ลูกอย่าทิ้งแม่ไปเหมือนพ่อได้มั้ยจ๊ะ...\" แม่กล่าวอย่างเศร้าสร้อยจนน้ำตาไหลลงอาบสองข้างแก้ม แต่เธอก็รีบใช้มือปาดน้ำตาทิ้งทันที \"ขอโทษนะจ๊ะ แม่นี่ไม่ไหวเลย พอคิดถึงพ่อของลูกขึ้นมาแม่ก็อดน้ำตาไหลไม่ได้ ...แต่มีสิ่งนึง ที่พ่อทิ้งไว้ให้ลูกก่อนไปเข้าร่วมสงคราม แม่เก็บมันไว้อย่างดีที่สุดจนถึงวันนี้ ...แม่ไม่คิดเลยว่าจะต้องให้ลูกจริงๆ...\"
วิลไม่ได้ตอบอะไร เพราะตอนนี้น้ำตาของแม่เขาท่วมท้นอยู่เต็มหัวใจของเขาจนพูดไม่ออก แม่ของเขาเดินไปที่ตู้เก็บของใหญ่กลางบ้านแล้วหยิบห่อผ้าห่อใหญ่ออกมาจากที่ซ่อนที่เขาไม่เคยรู้มาก่อน เมื่อแม่ของเขาเกะห่อผ้าออก ทำให้วิลแปลกใจกับสิ่งที่อยู่ในห่อผ้านั้น...!!
***************************
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น