^-^บทสรุปของคำว่าเพื่อน^-^

ข้อมูลเบื้องต้น

ทุกคนคงเคยทำความผิดกับเพื่อนที่รักของเรา  แต่สิ่งที่ชั้นทำผิดทุกคนอาจจะคิดว่าเป็นเรื่องไร้สาระ  แต่มันไม่ใช้  ถ้าพวกคุณไม่เจอกับตัว  ถ้าคุณรู้ว่าคุณรักแฟนเพื่อน  และเพื่อนกำลังเลิกกับแฟนเพราะแฟนเพื่อนรักคุณ เรื่องนี้เป็นเรื่องที่เกิดขึ้นกับเรา  ถ้าใครเจอแบบนี้แล้วคุยกันไม่เข้าใจ  มองหน้ากันไม่ติดน่ะ  เป็นเพื่อนกันต่อไปหรือจะขาดกันต้องอ่านน่ะจ๊ะ  ได้โปรดพีช.......

 

ภาพแนะนำตัวละคร 
คอมเม้นด้วยน่ะ   และ  โพสไว้เป็นกำลังใจในเรื่องต่อๆไป

เนื้อเรื่อง

เพื่อนของชั้นชื่อนิวค่ะเป็นผู้หญิงที่อยู่ในระดับว่าสวยอยู่

ส่วนชั้นชื่อจิ๊บ  และมิคแฟนเพื่อนชั้น  เป็นนักบาส

 อร  ดา  หมิว  กิ่ง  เป็นเพื่อนของชั้น  อาร์ทก้อเพื่อนชาย

เรื่องเริ่มขึ้นเมื่อ  นิวคบกับมิค  ชั้นไม่รู้หรอกน่ะว่า2คนนั้นรักกันได้ไง

แต่ที่รู้ก้อคือชั้นเหมือนเป็นสะพานให้นิวและมิครักกันถ้าวันไหนชั้นไม่อยู่แล้วพวกนี้จะเป็นไงน่า   สิ่งที่ชั้นทำให้2คนนี้ก้อมี  อย่างเช่น  เค้าโกรธกันชั้นก้อต้องเข้าไปเป็นคนทำให้พวกเค้าหายโกรธ  ชั้นว่าชั้นยุ้งแถบทุกเรื่องเลยล่ะ

ถ้าชั้นจำไม่ผิดนิวกับมิคคบกันได้ถึง1ปีแหละ  แล้วเรื่องเริ่มขึ้นเพราะ  นิวหึงมิคเพราะมิคมาคุยกับแนน  คนที่แอบชอบมิคอยู่น่ะ  ไม่รู้สองคนนี้ทำอารัยกันให้นิวเห็น  นิวถึงได้โกรธได้มากขนาดนี้  ช่วงนี้แหละชั้นรู้ว่าชั้นชอบมิคอยู่เพราะความใกล้ชิดมั้ง

"เห้ย  นิวใจเย็นหน่อยสิ" นิว ตาแดงจะร้องไห้

"จิ๊บเค้าไม่ใจเย็นแล้ว"

"มันเรื่องเล็กนิดเดียวเอง  เอ็งไม่เห็นต้องคิดมากเลย"

"จิ๊บเอ็งไม่ได้เห็นอย่างที่เค้าเห็นนิ"

"เห็นไร"

"โอ๊ยเค้าจะ....เลิก"

"เลิก  พูดง่ายแท้  เอ็งกล้าติ"

"อุ๊ย......จิ๊บไปบอกเลิกให้เค้าหน่อย"

"แน่ใจหรอ  ถ้าเอ็งอยากเลิกเอ็งไปบอกเองไป"

"จิ๊บ"

สุดท้ายชั้นก้อไม่ทำตามที่นิวบอก

คาบเที่ยง

"จิ๊บ  มานี้หน่อย"  มิค

"มีไร  รีบพูดไอ้นิวเห็นเค้าจะยุ้ง"

"นิวเห็นเค้าพูดกับแนนหรอ"

"เออ  รีบไปเคลียไป๊  เค้าไม่อยากยุ้งด้วย"

"จิ๊บ"  อาร์ท  เพื่อนชายชั้นเอง

"อาร์ท  มิคเค้าไปก่อนล่ะ"   ไม่อยากยุ้งด้วย

"เด๋วจิ๊บ  อาร์ทเอ็งไปก่อนไป"

"เห้ยไอ้นี้ไปพูดงี้ได้ไง อูยหิวข้าวแล้วไปล่ะ"

"เด๋วเค้าจะเลี้ยงข้าวเอง"  พอดีชั้นเป็นพวกเห็นแก่ของฟรีน่ะ

"ได้"  ยิ้ม

ที่โรงอาหาร

ชั้นไม่ชอบไปกินนอกร.ร.น่ะ

"ข้าวขาหมู2ที่"

"รู้ได้ไงว่าเค้าชอบกินข้าวขาหมู  แสนรู้จังน่ะ"

"เออ  เค้าเห็นเอ็งชอบกินน่ะ"

"เห้ยเด๋วเอ็งเลี้ยงแน่นะ"

"เออ  รีบกินคาบต่อไปว่างใช้ไหม"

"เออ  ทำไม"

"พาเค้าไปเอาของที่หอหน่อยน่ะ"

"เห้ยคิดอะไรกับเค้าอ่ะป่าว  ที่ไอ้นิวขอไปไม่เห็นจะพาไปเลย"

"เออ  รีบกิน"

ที่หอพัก

"ว่าแต่เอ็งคุยอะไรกับไอ้แนนไอ้นิวถึงได้โกรธขนาดนี้ว่ะ"

"คุยเรื่องห้ามมาตอแหย่กับผู้หญิงของชั้น "

"หรอเอ็งเป็นห่วงไอ้นิวนี้เองรีบไปเอาของสิ"

"ป่าว"

"อย่ามาโม้น่า  แล้วเอ็งรีบไปบอกไอ้นิวล่ะไอ้นิวจะได้หายโกรธ"

"เค้าจะเลิกกับนิว"

"เห้ย  มิคทำงี้ได้ไงเอ็งโกหกใช้ไหม"

"ไม่  จิ๊บถ้าเค้าเลิกกับนิวเอ็งคบกับเค้าได้ไหม" 

"เห้ย  โม้กันใช้ไหมเค้าไม่ขำน่ะ"

"เค้าไม่ได้โกหกเค้าชอบเอ็งจิ๊บ"  O๐O

"เค้าไม่ขำน่ะ  เอ็ง"

"เค้ารู้ว่าเอ็งก้อชอบเค้า"

"ใช้เค้าชอบเอ็งแต่ชอบแบบเพื่อน  ไม่ใช้ชอบเอ็งแบบคนรักอีกอย่างเค้าไม่ทรยศเพื่อนเป็นอันขาด"  วิ่งหนีออกมา

รู้งี้ชั้นไปกับอาร์ทก้อแล้ว  วันนั้นชั้นแถบร้องไม่ออก 

จะร้องก้อร้องไม่ได้

คาบ6

พูดไม่ทันขาดคำไอ้มิคก้อไปพูดกับนิวแล้ว

ตอนนั้นชั้นไม่อยู่ด้วย

"นิวเราเลิกกันเถอะ"

"ทำไม  เค้ารู้เรื่องหมดแล้วไอ้จิ๊บมันเล่าให้เค้าฟังหมดแล้วเค้ารู้แล้วว่าเอ็งคุยกับไอ้แนนเพราะไร  แล้วเอ็งจะมาเลิกกับเค้าทำไม"

"แต่เค้า......."

"นิว  ป่ะ  ไว้เคลียกันที่หลังครูมาแล้ว"

"อื้อ"

"สรุปพวกเอ็งไม่เลิกกันใช้ไหม"

"ไม่เค้าจะ...."

"มิค ไปเรียนได้แล้วไป"  ชั้นพูดขัดไว้

ชั้นให้นิวกับมิคนั่งข้างหลังท้ายห้องส่วนชั้นนั่งกับอรที่หน้าห้อง

"ไอ้จิ๊บปล่อย2คนนั้นไว้จะดีหรอ"  หมิว

"เออ  ไว้อย่างงั้นแหละ"

"โอ๊ย ...... โอ๊ย" ชั้นกับหมิว

"พวกเทอคุยอะไรกันไปออกไปยืนหน้าห้อง"

"ครูค๊าพวกหนูไม่ผิดน่ะค่ะ" ชั้นพูด

"อย่าโว๊ยว๊ายไปออกไปยืนคนเดียวไป"

"ครู  โด่"

แล้วชั้นก้อยืนอยู่หน้าห้องอายชมัด

"ออกมาทำไม"  ชั้นพูดกับมิค

"โดนไล่ออกมา"

"หรอ"

"นิจิ๊บอย่าทำเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้นได้ไหม"

"เกิดอะไรขึ้น"

"จิ๊บ  นิชั้นต้องบอกเทออีกครั้งหรอว่าเค้ารัก"

"ไม่ต้องพูด"

"แต่เค้าชอบเอ็งจิงๆน่ะ"

"ขอบใจน่ะ  แต่เค้าไม่ต้องการ"

"พวกเทอคุยอะไรกัน"ครู

"ไป"ครู

"ไปไหนค่ะ"

"วิ่งอ้อมสนาม3รอบ"

"ห่ะ  ไม่เอาค่ะ"  ชั้นพูด

"ป่ะ  เร็ว"

"มิค  แกจะลากชั้นไปวิ่งกับนายทำไม"

"เอาน่า"

ทางด้านนิว

"ว่าไหมไอ้จิ๊บกับไอ้มิคเหมาะกันดี"หมิว

"ไม่"นิว

"แต่มันเหมาะกันจิงๆ"อร

"ไม่"  นิว

ทางด้านชั้นในที่สุดก้อครบ3รอบ

"ไปซื้อน้ำให้หน่อยอาร์ท"

"อ่ะน้ำ"  มิคยื่นให้ชั้น

"ใจ"

เรื่องของวันนี้มันก้อมีอยู่แค่นี้แหละ  วันต่อมาวันนั้นชั้นน่าจะไม่ไปร.ร.

"ได้ยินข่าวไหมนิว" หมิว

"ข่าวไร"

"ก้อไอ้จิ๊บกับมิคน่ะ  มีอะไรกันเมื่อวานนี้"

"อะไรน่ะ"

"อ่ะนี้รูปมีคนเอามาให้เค้า"

"นี้มันแค่กินข้าวด้วนกันเฉยๆนิ"

"ดูไปเลื่อยๆ"

"นี้มันห้องของมิคนิ2คนนั้นเค้าไปทำอะไรกัน"

"ก้อเข้ามีอะไรกันน่ะสิ"  แนน

"เกี่ยวไรกับเทอ"  นิว

"รู้ไหมวันที่เทอเห็นชั้นคุยกับมิคน่ะเค้าคุยเรื่องอะไร  ชั้นรู้ว่าเทอได้ยิน"แนน

"ได้ยินอะไร"  อร

"ไม่มีทางชั้นกับมิคคบกันตั้ง1ปีจะเลิกกันได้ไง  และอีกอย่างจิ๊บไม่มีทางทำอย่างนั้น"

"งั้นก้อเมือวานมิคบอกเลิกเทอทำไม"

แล้วแนนก้อเดินจากไปปล่อยให้นิวนั่งคิด

วันนี้ชั้นตื้นสายเลยมาช้าเลยต้องต่อท้ายแถว

"มาช้าน่ะจิ๊บ"  มิค

"ว่าแต่เราตัวเองก้อตื้นสายขนาดอยู่หอ"

"เรามารอเทอต่างหาก"  มิค

"หรอ"

"มาช้าน่ะ  จิ๊บ"  นิว

"อื้อ"

"มิคทำไมไม่ไปอยู่หน้ากับเค้าล่ะ"นิว

"เออ...พอดีมาช้าน่ะ" มิค

"จิ๊บเรามีเรื่องจะพูดด้วย"

"อื้อพูดมาสิ"

"หลังเลิกแถวไปคุยกันที่ห้องน้ำ"

"เออ"

พอเลิกแถวชั้นก้อตามนิวไปที่ห้องน้ำ

"มีไรป่ะนิวหน้าซีเรียสเชียว รึไปมีเรื่องกับใครเลยจะมาชวนเค้าไปตบ"

"ใช้  อาจจะมีตบ"

"กับใครหรอ"

"กับเอ็งไง"  ชั้นโดนฝ่ามือของนิวจังๆ

"นิว  เอ็งเป็นบ้าอะไร"

"เอ็งนั้นแหละ  ไอ้เพื่อนทรยศ"

"ทรยศ  เอ็งพูดงี้ได้ไงเค้าไปทำอะไรให้เอ็ง"

แล้วนิวก้อคว้างรูปในมือใส่ชั้น 

"รูปอะไร"

"ดูเองสิ"

"นี้มันรูปเมื่อวาน"

"ยอมรับแล้วหรอว่าเทอมีไรกับมิค"

"ไม่ใช้เมือวานชั้นพามิคไปเอาของที่หอน่ะ  ส่วนกินข้าวมิคมันบอกว่าจะเลี้ยงชั้นเลยไปกินกับมัน"

"เออ  ที่มิคยังไม่เคยพาไปหอมันเลยเอ็งเป็นใครห่ะมันถึงพาเอ็งไป"

"เพื่อนไง  นิวเค้าเป็นเพื่อนมัน"

"แต่เมื่อวานที่เค้าได้ยินมันไม่ใช้อย่างงั่น"

"ได้ยินอะไร"

"ก้อไอ้แนนคุยกับมิคไง"

"แล้วไง  มันเกี่ยวไรกับเค้า"

"มันบอกไอ้แนนว่าอย่ายุ้งกับเอ็งเพราะมันชอบเอ็ง"  พูดไปร้องไห้ไป

"มันชอบเค้าแต่เค้าไม่ชอบมันนิ"

"เออ  ขอให้มันจริงเถอะ"  นิวเดินหนีออกไปข้างนอก

"นิว"  ชั้นร้องไห้ตามหลังนิว

"จิ๊บ  ไม่เป็นไรน่ะ"  ดาเพื่อนชั้นเองแอบดูอยู่น่ะ 

"ไม่เป็นไร  แงแงแง"T_T แล้วดาก้อปลอบชั้นพักใหญ่

ทางด้านนิว

"ไอ้นิวแกทำมากไปแล้วน่ะ"ดา

"แล้วเกี่ยวไรกับเอ็ง"

"เกี่ยวเอ็งทำงั้นกับไอ้จิ๊บได้ไง"

"มันทำกับเค้าก่อนมันแย่งมิคไปจากเค้า"

"หรอ  งั้นมันก้อช่วยไม่ได้นิถ้ามิคมันเลือกจิ๊บเองก้อต้องยินดีไม่ใช้...โอ๊ย"

"อะไรดา"กิ่ง

"ใจเย็นหน่อยสิดา"อร 

"พวกเอ็งพูดงี้ได้  ถ้าเอ็งไม่เห็นไอ้นิวมันตบจิ๊บ"

"ก้อไอ้จิ๊บมันแย่งแฟนกรูนิ"

"ถ้าพูดชายไม่เล่นด้วยไอ้จิ๊บมันจะไปยุ้งหรอ  แล้วทุกครั้งมันยุ้งกับไอ้มิคก้อเพราะเมิงเอ๊ะอ๊ะอะไรก้อมีปัณหากับมิค  แล้วใครช่วยไกร่เกรียให้ถ้าไม่ใช้ไอ้จิ๊บ  มันคงไม่ยุ่งหรอกถ้าเมิงไม่ขอให้มันช่วยเพื่อนกันเสียป่าว"

"เออ  ใช้"หมิว

"เมิงทำงั้นได้ไง"กิ่ง

"ในเมื่อทุกคนรู้แล้ว  กรูขอบอกไว้ตรงนี้เลยใครเล่นริคุยกับไอ้จิ๊บไม่ต้องมาเป็นเพื่อนกรู"  นิว

"งั้นกรูคนหนึ่งที่จะไม่เป็นเพื่อนเมิง"  ดา

"แล้วใครต้องการให้เอ็งเป็นเพื่อน"นิว

"งั้นกรูก้อไม่ขอเป็นเพื่อนมึงนิว"  กิ่ง

"กรูก้อด้วย"  หมิว

"เห้ยพวกเอ็งเราเป็นเพื่อนกันไม่ใช้หรอ"อร

"อรเมิงเล่นกับไอ้นิวไปเถอะ"  ดา

"ทำไม"อร

"มานี้"  แล้วดาก้อลากอรออกไปไกลๆ

"จะพาไปไหน"

"เอ็งต้องเล่นกับไอ้นิวต่อเพราะถ้าไอ้นิวางแผนอะไรเอ็งจะได้บอกเค้า"

"โอเก"

ทางด้านมิค

"ไอ้มิคเมิงได้ข่าวยัง"อาร์ท

"ข่าวไร"

"ก้อไอ้นิวน่ะมีปัณหากับไอ้จิ๊บสิเห็นว่ามีตบด้วย"

"ใครตบใคร"

"นิวตบจิ๊บ  เห้ยจะไหนว่ะไอ้มิค"  มิครีบวิ่งออกมาไปตามหาชั้น

ที่ร้านไอติม

"อยู่นี้เอง"มิค

"รู้ได้ไงว่าเค้าอยู่นี้"

"จะไปรู้หรอ  หลบหน้าทำไมจิ๊บรึข่าวรือเป็นจริงหันหน้ามาให้ดูดิ"

"อยากดูหรออ่ะดู"ตะคอก

"โห่เจ็บไหมเด๋วหาน้ำแข็งประคบให้"

"ไม่ต้อง"

"ยังมีอารมณ์กินไอติมอยู่เหนาะเทอขนาดเจอเรื่องขนาดนี้"

"แล้วมันเพราะใครล่ะ  เพราะเอ็งเค้าถึงมีเรื่องกับนิว  เพราะเอ็งนิวถึงตบเค้า   เพราะเอ็งมิตรภาพเค้ากับนิวถึงขาด เพราะเอ็งๆ"  แล้วมิคก้อรากชั้นออกจากร้านไอติมไปหลังอาคาร4  เพราะชั้นร้องไห้น่ะ

"พาเค้ามานี้ทำไม  เค้าว่าเราต่างคนต่างอยู่ดีกว่า"

"อยากร้องไม่ใช้หรอ  ร้องสิ"

"ไม่เค้าจะไม่ร้องต่อหน้าเอ็ง"

"เค้าผิดไม่ใช้หรอ  เอ็งจะทำไรเค้าเอ็งก้อทำเลยอยากตีเค้าเอ็งก้อตี"

"ทำไมชั้นต้องตีนาย  ชั้นไม่อยากเสียแรงทำผู้ชายชั่วๆอย่างนายหรอก"

"ใช้ชั้นมันไม่ดี  ไม่ดีสักอย่างแต่ที่ชั้นทำก้อเพราะชั้นชอบเทอ"แล้วมิคก้อกอดชั้น

"ปล่อย  ผู้ชายก้องี้แหละเห็นผู้หญิงเป็นแค่ของเล่นพอเบื่อก้อทิ้ง  แล้วถ้าชั้นคบนายนายจะทิ้งชั้นเหมือนนิวไหมห่ะ"

"มันจะไม่มีวันนั้น"

"ปล่อย  พูดแต่ปาก" 

"มาอี้อ๋อกันตรงนี้เองไอ้เพื่อนทรยศ"นิว    แล้วชั้นก้อรีบผลักมิคออก

"นิวไม่ใช้อย่างงั้นน่ะ"

"ไม่ต้องพูด...เราไม่ใช้เพื่อนกันอีกต่อไปแล้ว"

"นิวฟังเค้าอธิบายบางสิ"  แล้วนิวก้อตบชั้น

"เทอยังต้องให้ชั้นฟังเทออธิบายอะไรอีกในเมื่อมันเห็นตำตาอย่างงี้"

"นิว  ฟังเค้าก่อน"

"พอจบชั้นไม่มีเพื่อนอย่างเทออีกต่อไปแล้ว"  แล้วนิวก้อเดินหนีไป

"นิวฟังเค้าก่อน  ฟังเค้าก่อน" คร้ำครวณ

"ไม่เป็นไรน่ะจิ๊บ"  มิคเข้ามาพยุง

"อย่ามายุ้ง  ไปให้พ้น"ชั้นผลักมิค

"จิ๊บ  ตอนนี้เทอกำลังมีปัณหาให้ชั้นอยู่ข้างเทอได้ไหม"

"อยู่ข้างชั้นนายจะอยู่กับชั้นทำไมในเมื่อนายคือตัวปัณหา ไป...ไปสิ"

"ชั้นไปก้อได้  แล้วจะมาหาใหม่"

แล้วมิคก้อเดินจากชั้นไปตอนนี้ชั้นก้อเหลือตัวคนเดี่ยว

ทางด้านนิว  อยู่บ้านน่ะ

"อรเค้าไม่รู้เค้าจะทำไงดีทำไมเรื่องมันต้องเป็นแบบนี้ด้วย"

"นิวใจเย็นน่ะเอ็งคิดดูสิจิ๊บทำอะไรให้เอ็งบ้าง  ไอ้จิ๊บทั้งรักและดูแลเอ็ง  กับอีแค่ผู้ชายคนเดี่ยวจะทำให้มิตรภาพของเพื่อนที่คบกันตั้งแต่ประถมจบหรอ"

ที่ร.ร.วันต่อมา

"จิ๊บเค้าขอคุยอะไรด้วยหน่อย"นิว

"เอ็งจะพามันไปไหนห่ะ  รึเอ็งจะตบจิ๊บอีกเค้าไม่ยอมน่ะ"ดา

"ไม่เป็นไรหรอกเด๋วเค้ามาน่ะ"จิ๊บ

ณ  ที่ลับหูลับตาคน

"จิ๊บเอ็งยังอยากให้มิตรภาพของเราเป็นเหมือนเดิมไหม"

"อยากสิเอ็งจะให้เค้าทำยังไง"

"อย่าคบกับมิค"

"ได้  ทำไมหรอ"

"เราจะตัดชีวิตของมิคออกจากชีวิตของพวกเรา2คนมันจะเหลือแต่มตรภาพของเรา  จะไม่มีมิคเข้ามายุ้งเกี่ยว"

"ได้...ได้"

"จิ๊บเค้าขอโทษ"

"เค้าก้อขอโทษเอ็งเหมือนกัน"

"พวกเราก้อด้วย" เพื่อนของเราก้อเข้ามากอดด้วยมิตรภาพเหลือเพียง1เดี่ยวที่ฟังการสนทนาของชั้นกับนิวด้วยความเสียใจ

คาบเที่ยง

"เห้ยวันนี้ไปกินข้าวที่ไหนดี"กิ่ง

"ที่ร.ร.นี้แหละวันนี้แดดร้อน"หมิว

"อื้อ  ตกลงตามนี้"ดา

"จิ๊บ  ป่ะไปกินข้าวกัน"อาร์ท

"อาร์ท  จะมาชวนจิ๊บกินข้าวหรอ  ไม่ได้ถ้าจะเลี้ยงก้อต้องเลี้ยงให้ครบทุกคนเหนาะจิ๊บ"

"ไม่รู้"จิ๊บ

"อาร์ทถ้าไม่เลี้ยงพวกเค้าด้วยเอ็งอดไปกินข้าวกับจิ๊บน่ะ"  นิว

"โอเคก้อได้"อาร์ท

"เย้ประหยัดเงิน"อร 

ที่โรงอาหาร

พวกชั้นกำลังกินข้าวอย่างมีความสุขชั้นว่านานแล้วน่ะที่พวกเราไม่ได้กินข้าวเป็นกลุ่มแบบนี้แต่ก่อนชั้นไปกินกับอาร์ท  ส่วนนิวไปกินกับมิค  ส่วนที่เหลือก้อแยกย้ายไปกิน

"จิ๊บเค้ามีเรื่องจะคุยด้วย"  เสียงๆนั้นคุ้นหูที่ไหนได้มิค

"มาได้ไง  "  ชั้นพูด

"เรามีเรื่องต้องคุยกัน"

"เค้าไม่มีไรคุยกับเอ็ง"

"แต่เค้ามี  แล้วเรื่องของเราล่ะ"

"เรื่องของเรา  เรื่องของนายคนเดี่ยวไม่เกี่ยวกับชั้น"มิคกำลังรากชั้นไป

"มิคหยุดเด๋วนี้น่ะ  กลุ่มพวกชั้นอุสาเคลียกันเรียบร้อยแล้วนายจะมายุ้งอะไรอีก"  ดา

"มันไม่ใช้เรื่องของเทอ"มิค

"เรื่องของพวกชั้นตรงๆเลยแหละ"นิว

"ชั้นมีเรื่องต้องคุยกับจิ๊บ" มิค

"ถ้านายอยากคุยกับชั้นงั้นนายก้มเลียรองเท้าชั้นสิ  แล้วชั้นจะคุยด้วย"จิ๊บ

"จิ๊บ"  นิว

"ได้  ถ้าเอ็งต้องการ"  มิค

"จิ๊บไม่เอาน่า"  ดา  หมิว  กิ่ง  อร  พูดประสานเสียง

"มิคถ้านายเลียรองเท้ากลุ่มพวกชั้นทุกคนชั้นจะให้จิ๊บคบกับนาย" นิว

"นิวมากไปมั้ง"  อร

"ชั้นต้องการพิสูจดูว่านายรักเพื่อนชั้นมากแค่ไหน  ไม่ใช้คบเล่นๆแล้วทิ้งเหมือนชั้น" นิว

"เห้ย  ถ้ามันเลียจริงๆเค้าก้อซวยสิ"  จิ๊บ

"เอาน่า  มีคบก้อต้องมีเลิกเอ็งอยากเลิกกับมันเมือไรพวกเค้าจัดการให้" นิว

"เห้ยจะให้มันทำจริงๆน่ะ"  ดา

"เออ  ทำสิ  เอารองเท้าเค้าก่อนเลย"นิว

มิคกำลังทำใจ  แล้วก้มลงจะเลียรองเท้านิว  อีกเพียงไม่กี่เซนก้อจะถึงรองเท้าแล้ว

"นิวอย่าเลยว่ะ"จิ๊บ

"ทำไม"นิว

"รองเท้าเองสกปรกป่าว"จิ๊บ

"เออก้อจิง" นิว   เวลานั้นบอกจริงๆลุ้นจนเหงือตก

"นิวให้พวกมันคบกันเถอะน่าหาผู้ชายที่ยอมทำทุกอย่างแบบนี้ให้ไอ้จิ๊บไม่ได้แล้วน่ะ"  ดา

" อือ................ก้อได้"  นิวบอกพร้อมกับยิ้ม

"เห้ยเค้าไม่ใช่สิ่งของน่ะ"  จิ๊บ

"เอาน่าอุสามีคนรักจริงขนาดนี้แล้ว"  กิ่ง

"น่ะ"หมิว

"พวกนี้นิ"  แล้วชั้นก้อหันไปยิ้มกับมิค

"เย้  เค้ารักจิ๊บที่สุด"  มิคร้องออกมาด้วยความดีใจ

"อาย  เค้าเงียบๆหน่อย"  จิ๊บ

"แล้วเค้าล่ะจิ๊บ"  อาร์ท

"เรื่องของนาย"  ดา

***************THE  END*******************

เพื่อนยังไงก้อเข้าข้างเพื่อนเสมอ   ยอมทำทุกอย่างให้เพื่อนมีความสุข

************************************************

อากาศเปลี่ยนแปลง

 ท้องฟ้าเปลี่ยนไป

คำว่าเพื่อนเขียนยัง  

  ก้อเขียนยังงั้น

**************************************

เรื่องบางเรื่องที่เราคุยกับพ่อแม่และแฟนไม่ได้แต่เราคุยกับเพื่อนได้

เรารักกันสบายๆ มีปัญหาอะไรปรึกษากัน มีเรื่องเดือดร้อนช่วยกัน
แต่ในขณะเดียวกัน...ต่างคน ต่างก็มีโลกของตัวเอง เธอมีแฟนฉันไม่ว่า
เธอสนุก...ของเธอไป เราต่างยินดีในความสุขของกันและกัน

เพราะฉะนั้นบางคนคิดว่าเพื่อนดีกว่าแฟนแล้วจะมีไปทำไมแฟน  แต่มันไม่ใช้

ในขณะที่เราเศร้าเราได้ยินเสียงปลอบโยนจากเพื่อนจะทำให้เรารู้สึกเข้มแข็งแต่ต่างจากแฟนเพราะเวลาเราเศร้าแฟนมาปลอบเราจะรู้สึกหมดแรงไปเพราะเรารู้ว่าคนที่อยู่ข้างกายเราตอนนี้สามารถคุ้มครองเราได้  ต่างจากเพื่อนเราเข้มแข็งเพราะเราก้อต้องคอยดูแลเพื่อนไม่ใช้ให้เพื่อนคอยดูแลเราอย่างเดี่ยว  แม้เพื่อนจะดูแลเราได้ก้อตาม