คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : บทนำ
บทนำ
มอต้น
ขณะนี้เวลา 8 นาฬิกา 30 นาที ได้เวลาเข้าเรียนแล้วค่ะ ตึ๊ง ตึง ตึ่ง ตึ้ง ~'
"เฮ้ยแก วันนี้เลี้ยงไหนดี"
"หมูจุ่มละต่อด้วยร้องเกะมั้ย อร๊ายยย"
"อร๊ายยย"
จ้อกแจ้กๆ~~~
ให้ตายเถอะวันสอบวันสุดท้าย แต่ละวิชาทารุณชัดๆ ขอให้วันนี้สอบผ่านไปด้วยดีด้วยเถิดดด T/|\T ชีวิตนักเรียนมอต้นปีสุดท้ายของฉัน ไม่หวังอะไรมาก ขอให้สอบเข้ามอปลายได้เป็นพอละนะ..
"เฮ้ยเหม่ง!"
"อะไร?"
ชื่อของฉันเองแหละ อันความจริงชื่อ'แอริส' แต่หัวที่เหม่งสะท้อนแสงแวววาววับๆ ทำให้เหม่งกลายเป็นฉายาไปจนได้ (ฉันว่ามันก็ไม่ได้ขนาดนั้นนะ เพื่อนก็เว่อร์ไปเอง -0-)
"แกอ่านประวัติศาสตร์ยัง แง้ อาจารย์ต้องออกข้อเขียนอีกแล้วแน่ๆเลย"
"อื้อ อ่านแล้ว ลุ้นอยู่เหมือนกัน -.-"
"โอ้ยแม่จ๋า พายอยากตายยยย TOT~"
'พาย' สาวสวยประจำห้อง ฉายานามนางว่าบุษบา เหตุเพราะเคยไปประกวดงานภาษาไทยแล้วแต่งตัวเป็นบุษบา แต่เพราะความสวยบวกกับความซุ่มซ่าม ปัญญาอ่อน พูดไม่ชัด นมแบน (อุ้ยโทษ กรรม แมวพิมพ์ -0-) คนจีบถึงได้มากมายมหาศาล จนฉันที่เป็นเพื่อนสนิทตั้งแต่สมัยประถม ท่องชื่อคนมาจีบไม่ได้เลยทีเดียว (บรรยายเกินหน้าเกินตานางเอกไปนะ)
"เอิ่มนะ ตายก็ตายด้วยกันนี่แหละ - -;;"
"เฮ้ยๆๆ พวกแกรู้มั้ย ผลประกาศห้องพิเศษออกเย็นวันนี้นะเว้ย!!"
"จริงดิ O.O" เพื่อนทั้งห้องตาเป็นประกาย พวกเราอยู่ ม.3/A+ เป็นห้องเรียนพิเศษวิทย์-คณิต จะว่าอะไรพิเศษละ ยัดไม่ได้ จ่ายค่าเทอมแพงกว่า เรียนหนักกว่า วิชาเยอะกว่า แต่เรื่องอื่นไม่สำคัญเท่ากับได้ไปเที่ยวทุกปี ><~
เหตุที่เกรดพวกเราถึงที่จะสามารถสอบเข้าห้องพิเศษวิทย์-คณิต ของมอปลายได้อีกครั้ง เกือบทุกคนก็สอบ เพื่อหวังว่าจะได้อยู่ด้วยกันกับ'บางคน'อีก แต่นั่นละนะ ขึ้นชื่อว่าห้องพิเศษ ใครๆก็อยากเข้าจะตายไป คู่แข่งจากต่างโรงเรียนก็มีมากมาย ตอนสอบตอนนั้น ฉันก็อ่านแค่วิชาวิทยาศาสตร์เองนี่นา จะได้มั้ยเนี้ยยย T^T
"เฮ้อ~ สอบเสร็จซะที เออแอริสทำไมตอนฉันเคาะโต๊ะแกไม่หันอ่ะ" พาย
"ตอนไหนอ่ะ ฉันหลับรึป่าว -0-?" ฉัน
"โอ้ยเหม่ง หลับตลอดอ่ะ เรียกไม่เคยหัน" ซันชายน์
"ไรยะยัยเถิก!"
'ซันชายน์' เพื่อนในแก๊งค์ของฉัน มีฉายาว่าเถิก เคยนับนิ้วมั้ย ที่จะเอานิ้วมาทาบๆหน้าผากแล้วนับ หน่วย สิบ ร้อย พัน ไปเรื่อยๆอ่ะ หน้าผากยัยนี่ได้สิบล้านเลยทีเดียว (_***_) (ชื่อช่างเหมาะกับหน้าผากยัยนี่จริงๆ)
"แล้วแกทำข้อสอบได้มั้ยวันนี้?" พาย
"ก็พอไถๆอ่ะ แต่มั่นใจว่าไม่ตก" ฉัน
"เออ เหมือนกัน ไม่อยากมาแก้ปิดเทอม" พาย
ระหว่างที่พวกเรากำลังแชร์คำตอบข้อสอบแต่ละวิชานั้น อยู่ดีๆ จากระยะสายตาที่พวกเรานั่งคือสวนหิน และตึกวิชาการ(ตึกที่จะติดประกาศผล) ทำให้ทุกคนพูดว่า "ผลสอบ!!"
พวกเรา 3/A+ ไม่รอช้า วิ่งด้วยความเร็ว 80 กิโลเมตรต่อชั่วโมง(อย่างเว่อร์) พวกห้อง A ห้อง B ที่นั่งอยู่แถวๆนั้น ก็วิ่งๆตามกันไป เพราะบางคนก็สอบด้วยเหมือนกัน
"เฮ้ย ทำไมพวกผู้ชายมันวิ่งเร็วจังวะ แห๊ะๆ >O<;;;"
"แอริส!! วิ่งเร็วๆ~" คือพายนำหน้าตั้งแต่ตอนไหน เรื่องวิ่งนี่ ฉันขอบายนะ _ _;
"ขอทางหน่อยค่ะ ขอทางหน่อย เฮ้ ฉันเป็นผู้หญิงนะ" บ่นไปก็เท่านั้น พวกผู้ชายมุงกันเต็ม แล้วจะดูไงเนี้ยยย!
ด้วยความที่ตัวเล็กกว่าเพื่อนหน่อยๆ ฉันจึงอาสาเข้าไปดูให้เพื่อนในแก๊งค์ฉัน "พวกแกรออยู่นี่นะ เดี๋ยวฉันเข้าไปดูให้"
"คุณาพจน์ ณัฐวัตร .." บนๆไม่มีเราหรอก ชื่อเรามันพยัญชนะท้ายๆ หาล่างๆดีกว่า "สมพงษ์ อารียา .. ตัวสำรอง สุธินี พายนี่!"
"ริสๆ เป็นไงบ้าง เพื่อนได้หลายคนมั้ย?" ซันชายน์
"อื้ม ได้เกือบหมดเลย มีห้อง A ปนมาหน่อยๆ" ฉัน
"ฉันได้มั้ยๆ?" พาย
"อื้ม แกติด... สำรอง" ฉัน
"TOT"
"พายอย่าร้องๆๆๆ" ซันชายน์เริ่มมีสีหน้าหวั่นๆบวกกับน้ำในตาเริ่มซึมๆ "แล้วแกกับฉันล่ะริส?"
"ฉันไม่ติด" น้ำในตาฉันเริ่มซึมๆ ให้ตายสิ ถึงจะอยู่ห้องพิเศษยังไง พวกเราก็แค่ปลายแถวนี่นา ไม่หวังก็คงไม่เสียใจเท่านี้ L "ฉันรีบออกมา อาจจะมีชื่อแกก็ได้นะ ฉันดูบนกับล่าง ยังไม่ดูกลางเลย หายใจไม่ออก คนเยอะ"
ซันชายน์รีบเข้าไปดูอีกครั้ง ตอนนี้ฉันนึกถึงใครไม่ออกจริงๆนอกจากแม่ และพายก็เหมือนกัน พวกเราหยิบมือถือออกมาแทบจะพร้อมกัน
"ม๊า หนูไม่ติดอ่ะ"
(ผลประกาศแล้วหรอริส?)
"อื้ม พายติดสำรอง แต่หนูไม่ติดเลย"
(ไม่เป็นไรลูก เรียนห้องธรรมดาก็ได้ๆ)
"แต่หนูอยากอยู่ห้องพิเศษ T^T"
"เฮ้ยเหม่ง!" อะไรของยัยซันชายน์อีกละ -.- "ม๊าแปปนึงนะ"
ฉันหันหน้าไปหาซันชายน์พร้อมกับพาย "แอริส! แกติดนะเว้ยย ชื่ออยู่ที่แปด เค้าเรียกตามเลขที่สมัครยะ!"
"เฮ้ยจริงดิ เฮ้ยจริง! เฮ้ยยย!!!"
(ริสติดหรอลูก?)
"ม๊าๆๆๆ หนูสอบติด อร๊ายยยยยยยย"
(ซันชายน์ล่ะลูก?)
"เออยัยซัน แกก็ติดใช่มั้ย?"
"ฉัน.. ไม่ติดว่ะ"
"....." ความเงียบมาเยือนเราทั้งสาม "ม๊า..แค่นี้ก่อนนะ" เสียใจจริงๆ ถ้าตอนนี้ อยากจะดีใจมากก็ไม่ได้ ขาดพวกนี้ จะทำยังไง "ไม่เป็นไรนะเว้ย อยู่ห้องไหนก็เพื่อนกันเหมือนเดิมนะ" พวกเราโอบกอดกันทั้งน้ำตา ... ให้ตายสิ ชีวิตวัยเรียนนี่นะ ...
ความคิดเห็น