คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : [1] Hello solmate
1
Hello Soulmate
Calticol High School
ฉันเกลียดฝน...
เพราะนอกจากมันจะทำให้อากาศขมุกขมัว ชื้นแฉะ และดินกลายเป็นโคลนหยำแหยะแล้ว มันยังทำให้เสื้อตัวโปรดของฉันเลอะ รองเท้าคู่ใหม่ที่สวมอยู่เลอะ กระเป๋ารุ่น Limited ที่ฉันหวงก็เลอะไปด้วย! ไม่เคยมีเรื่องดีๆ เกิดขึ้นเลยในวันที่ฝนตกเนี่ย L
ฉันยกมือขึ้นปาดหยดน้ำที่กระเซ็นมาตามสายลมออกจากใบหน้าและต้นแขน ด้านหน้าฉันคืออาคารขนาดใหญ่เก่าแก่หลังหนึ่งซึ่งตั้งโด่นเด่นเป็นสง่าท่ามกลางเหล่าอาคารใหม่ของตึกฝั่งตะวันตก ฉันมองตึกนั่นอย่างลังเลใจ ก่อนจะรีบสาวเท้าไปยืนหลบฝนอยู่ตรงทางเดินข้างใต้อาคาร
ฉันยัดสมุดแลกเชอร์วิชาภาษาเยอรมันแสนโชคร้ายที่เปียกฝนจนตัวหนังสือด้านในละเลงจนไม่สามารถอ่านได้แล้วว่ามันเป็นตัวอะไรใส่กระเป๋าอย่างหงุดหงิด ให้มันได้อย่างนี้สิ นี่เป็นรอบที่สามแล้วนะที่ฉันต้องมาคอยนั่งลอกแลกเชอร์ใหม่ เพราะไอ้ฝนบ้านี่แท้ๆ ไม่รู้จะตกอะไรกันนักหนา ฉันหันมองทางซ้ายทีขวาที โรงเรียนเพิ่งจะเลิกแท้ๆ ทำไมที่นี่มันถึงได้ไม่ปรากฏสิ่งมีชีวิตอื่นนอกจากฉันเลยล่ะ นักเรียนคนอื่นมันหายหัวกันไปไหนหมดนะ บรรยากาศที่นี่วังเวงชะมัด -_-
“ว้า ฝนตกอย่างนี้ ไม่ชอบเลยแฮะ”
“นั่นดิ ฉันเลยอดไปส่องสาวๆ แอนนาเดรียเลย เซ็งชะมัด!” เสียงเอะอะของนักเรียนชายกลุ่มหนึ่งดังขึ้นที่ด้านหลัง ฉันหันกลับไปมองอย่างรวดเร็วด้วยความดีใจที่ได้เจอเพื่อนร่วมชะตากรรมเดียวกัน แต่ก็ต้องรีบหันกลับมาแทบจะในทันที จะอะไรซะอีกล่ะ ถ้าไม่ใช่พวกเขา ‘รอสโซ’ ทุกคนอาจจะสงสัย ฉันจะอธิบายให้ฟังอย่างง่ายๆ เลยนะ
พวกรอสโซประกอบด้วยสมาชิกห้าคน คนแรกคือไอแซค คาเมอรอต เจ้าของดวงตาสีเฮเซลทรงเสน่ห์ ว่ากันว่าถ้าได้ลองเผลอจ้องตาเขาเข้าล่ะก็ คุณอาจจะหมดเรี่ยวแรงลงไปตรงนั้นเลยก็ได้ -O- ส่วนคนที่สองคือ ปาร์คเกอร์ แมททิว เขาน่ะเปลี่ยนผู้หญิงอย่างกับเปลี่ยนกางเกงใน ไม่เคยมีวันไหนที่จะเคยเห็นเขาควงผู้หญิงคนเดิมเป็นครั้งที่สอง ว่ากันว่าที่ผู้หญิงต่างพากันหลงเขาจนหัวปักหัวปำเป็นเพราะรอยยิ้มที่มักจะเผยให้เห็นเขี้ยวเล็กๆ ที่มุมปากของเขานั่นเอง คนต่อไปคืออ็อตโตะ ฮาชิโรกิ ข้อมูลเกี่ยวกับเขายังไม่ค่อยเป็นที่รู้กันมากนักใน คัลติคอล รู้แต่เพียงว่าเขาเพิ่งจะเข้ามาเป็นหนึ่งในรอสโซเมื่อปีก่อนก็เท่านั้น คนสุดท้ายแต่ไม่ท้ายสุดก็คือแอรอน แจ็คสัน ผู้แสนเย็นชาที่สุดของรอสโซ จะว่าไปแล้วตั้งแต่ที่ฉันเข้ามาอยู่ที่คัลติคอลก็ไม่เคยเห็นเขาควงใครเลยสักคนเดียวนอกจากยัยปีศาจจิ้งจอกนั่นน่ะนะ อ้อ เกือบลืมไป พวกรอสโซน่ะมีทั้งหมดห้าคนทั้งๆ ที่เห็นกันอยู่ว่ามีแค่สี่ พวกเขาบอกแค่ว่าสมาชิกคนที่ห้าจะเป็นใครนั้นทุกคนจะได้รู้เมื่อเวลามาถึงอะไรทำนองนั้นแหละ
แต่ก็นะ พวกเขาน่ะนอกจากจะหล่อลากเลือดแล้ว เรื่องเงินๆ ทองๆ นี่ก็ไม่เป็นรองเช่นกัน คุณสมบัติแค่นี้ก็ทำให้สาวๆ ทั้งคัลติคอลและโรงเรียนละแวกนี้พากันหลงใหลได้ปลื้มพวกเขาสุดๆ ชนิดที่เรียกได้ว่าคลั่งไคล้กันแล้วล่ะ และหนึ่งในนั้นก็รวมฉันคนนี้ด้วย ^_^//
“เหอะๆ ในหัวแกนี่วันๆ คิดแต่เรื่องผู้หญิงสินะไอ้ปาร์ค”
“ใครเขาจะไปเหมือนแกวะไอ้แซค เอาแต่นั่งส่องกระจกจ้องตาตัวเองทั้งวัน กลัวมันจะหายไปรึไง”
“ไอ้...”
“ฮ่าๆ พวกคุณสองคนนี่ไม่เคยมีวันไหนที่จะไม่ทะเลาะกันเลยนะครับ”
ในขณะที่พวกเขาเริ่มเข้ามาใกล้เรื่อยๆ ฉันก็ค่อยๆ ขยับออกจากตำแหน่งที่ยืนอยู่เช่นเดียวกัน มันก็จริงอยู่ที่ว่าฉันเองก็แอบหลงใหลได้ปลื้มพวกเขา แต่มันมีเหตุผลบางอย่างทำให้ฉันต้องหลีกเลี่ยงการพบหน้ากันตรงๆกับพวกเขาน่ะสิ
“โอ๊ะ นั่นมันคุณอีฟลีนนี่นา”
เฮือก!
“ใครวะ”
“เออ นั่นดิ แกกำลังพูดถึงใคร”
“แหม พวกคุณจำไม่ได้เหรอครับ ก็คณะกรรมการนักเรียนที่เอาเรื่องที่คุณแอรอนไปพ่นสีใส่รูปปั้นผอ. จนทำให้เขาต้องโดนบำเพ็ญประโยชน์หนึ่งเดือนเต็มไงล่ะครับ”
ถูก! ถูก! และก็ถูก! ใช่แล้วล่ะ ฉันคืออีฟลิน โรสเวล หนึ่งในคณะกรรมการนักเรียนของคัลติคอลไฮสกูล และเป็นผู้ที่ส่งรอสโซจอมเย็นชา แอรอน แจ็คสันไปทำหน้าที่บำเพ็ญประโยชน์ที่จะเริ่มขึ้นภายในอีกสองวันข้างหน้านี้ด้วย ฉันเองก็ไม่ได้อยากให้เรื่องทุกอย่างมันเป็นอย่างนี้หรอกนะถ้าไม่ติดที่ว่ามันเป็นหน้าที่ของคณะกรรมการนักเรียนอย่างฉันที่ต้องคอยสอดส่องดูแลทรัพย์สินของโรงเรียน โดยเฉพาะรูปปั้นมูลค่ามหาศาลที่ผอ. รักนักหนาอันนั้น -_-;
แต่เรื่องทั้งหมดมันจะไม่เกิดขึ้นเลยถ้าไม่ใช่เพราะวันนั้น...
Caltical High School, 2 days ago...
ให้ตายสิ! ทำไมมันต้องเป็นฉันทุกครั้งเลยนะที่ต้องคอยทำหน้าที่เขียนรายงานสรุปการทำงานประจำสัปดาห์ของคณะกรรมการนักเรียน แล้วไหนจะสรุปการประชุมกับบันทึกการจัดกิจกรรมต่างๆ นานาที่แทบจะมีเกือบทุกสัปดาห์
ไอ้คณะกรรมการคนอื่นมันไปตายที่ไหนกันหมด! -_-;
“อื้มมม~ เมื่อยจัง นี่ฉันหลับมากี่ชั่วโมงแล้วเนี่ย” เมแกนที่เพิ่งกลับจากเฝ้าพระอินทร์ลุกขึ้นยืนบิดตัวไปมาก่อนจะหาวออกมาหวอดใหญ่
“ถ้าจนถึงตอนนี้ก็...สี่ชั่วโมงกับอีกสามสิบห้านาทีเห็นจะได้” นาโอมิเงยหน้าจากนิตยสารในมือเพื่อตอบคำถามเพื่อนซี้พลางเหลือบมองมาทางฉัน
“งานไปถึงไหนแล้วอีฟลิน”
“ใกล้เสร็จแล้วล่ะ เหลือแค่สรุปการประชุม บันทึกรายรับรายจ่ายกับเอกสารอะไรอีกนิดหน่อย” ฉันตอบโดยไม่มองอีกฝ่าย ทั้งที่รู้ว่าความจริงแล้วไม่ใช่เลยสักนิด ยังมีงานอีกเป็นตั้งให้ฉันต้องจัดการ
“ให้เร็วหน่อยสิ เธอก็รู้ว่าพวกเราไม่มีเวลามาก”
“ถูกของนาโอมิ นี่ก็จะห้าโมงแล้วนะ ฉันเหนื่อยแล้วก็อยากกลับไปนอนมากกกกก” เมแกนลากเสียงยาวก่อนจะทิ้งตัวลงบนเก้าอี้อย่างเบื่อหน่าย
ฉันเองก็เหนื่อยและอยากกลับบ้านแล้วเหมือนกันนะ ใครจะไปอยากอยู่ที่โรงเรียนนานๆ กันล่ะ แต่จะให้ทำไงได้ในเมื่องานที่จะต้องส่งให้ท่านผอ. เซ็นทั้งหมดวันพรุ่งนี้ยังเหลืออีกเป็นกระตั้ก บางทีงานมันอาจจะเสร็จเร็วกว่านี้นะถ้าพวกเธอเลิกบ่นแล้วมาช่วยฉันทำน่ะ =_=+
“อื้ม จะรีบเร่งมือแล้วกัน”
ฉันก็ได้แต่บ่นในใจเท่านั้น…
ฉันนั่งทำงานต่อไปได้ไม่นานประตูห้องก็ถูกเปิดออกอย่างแรงจากอีกฝั่ง เผยให้เห็นการมาถึงของอีกหนึ่งคณะกรรมการนักเรียน
“ไงสาวๆ ยังไม่กลับกันอีกเหรอ”
“ไทเลอร์ นายมาได้จังหวะเลย ฉันกับนาโอมิกำลังจะกลับกันพอดี นายช่วยไปส่งหน่อยสิ”
ไทเลอร์เดินไปวางถุงพะรุงพะรังอยู่เต็มมือที่โต๊ะกลางห้อง แล้วเดินเอามือมายันที่โต๊ะตรงหน้าฉัน
“แล้วคนนี้ไม่กลับด้วยรึไง ”
ฉันเงยหน้าจากกองเอกสารในมือมองไปที่ไทเลอร์ที่มองมาที่ฉันอยู่ก่อนแล้ว ก่อนจะค่อยๆถอดแว่นที่ใส่อยู่ออกพร้อมกับขยี้ตาสองสามทีพลางเสตามองไปที่เมแกนกับนาโอมิที่ส่งสายตามาให้ฉัน
“ฉันว่าจะอยู่เคลียร์งานต่อให้เสร็จก่อนน่ะ เหลืออีกแค่นิดเดียวเอง กลับกันไปก่อนเลยนะ” ฉันบอกแล้วเอนตัวพิงกับพนักเก้าอี้พร้อมกับยกแขนขึ้นยืดเส้นยืดสาย
“เอางั้นก็ได้” ไทเลอร์เดินไปหยิบน้ำผลไม้ขวดนึงออกมาจากถุงที่เขาเพิ่งถือมาเมื่อกี้พร้อมกับยื่นให้ฉัน “นี่ของเธอ รับไปสิ”
ฉันชี้ที่ตัวเองอย่างงงๆ แต่ก็ยื่นมือไปรับเอาไว้เพื่อเป็นการรักษาน้ำใจ ของฟรีทั้งทีใครจะไม่อยากได้กันล่ะ ^O^ เท่านั้นยังไม่พอ นอกจากน้ำผลไม้แล้วเขายังเอาขนมที่เพิ่งซื้อมายื่นให้ฉันอีก
“เอ่อ...แค่น้ำผลไม้ก็พอแล้ว นายเก็บขนมเอาไว้กินเถอะ”
“รับๆ ไปเถอะน่า -_-”
“แต่...”
“นี่นายจะไม่กลับบ้านกลับช่องแล้วใช่มั้ยไทค์!” เมแกนพูดเสียงสูงอย่างไม่พอใจก่อนจะกระทืบเท้าเดินออกไปจากห้องพร้อมกับนาโอมิที่ตามไปติดๆ เมื่อเห็นว่าฉันไม่มีทีท่าว่าจะรับขนมเอาไว้ เขาเลยวางถุงขนมพวกนั้นไว้ที่บนโต๊ะของฉันแทนก่อนที่จะรีบวิ่งตามสองคนนั้นไป
และในที่สุด ฉันก็จะได้อยู่อย่างเงียบๆ สักที =_=
“อร๊ายยย~ เสร็จสักที! ”
ฉันร้องอย่างดีใจทันทีที่ลงลายมือชื่อที่เอกสารหน้าสุดท้ายเสร็จก่อนที่จะรีบยัดมันใส่ลงในแฟ้มข้างตัวแล้วเดินเอามันไปวางรวมกับแฟ้มอันอื่นๆ ที่ถูกจัดเรียงอย่างเป็นระเบียบที่ชั้นเอกสารด้านหลัง ฉันเงยหน้ามองนาฬิกาบอกเวลาสามทุ่มกว่าแล้ว ให้ตายสิ นี่เป็นครั้งที่ร้อยแล้วมั้งที่ฉันอยู่จนดึกดื่นป่านนี้ ฉันชักเริ่มจะชินกับมันแล้วล่ะ
แต่ว่า ฉันต้องกลับไปฟังแม่เทศน์อีกแล้วเหรอ -_-;
ฉันรีบเก็บของต่างๆ ลงกระเป๋า ก่อนที่จะเดินไปปิดไฟ แต่ยังไม่ทันที่มือจะสัมผัสกับลูกบิดประตูก็มีเสียงอะไรบางอย่างจากดังขึ้นมาจากด้านนอกซะก่อน
แกร๊งๆๆ
ดึกดื่นป่านนี้ใครมันช่างคิดเขย่ากระป๋องเล่นเนี่ย -_-
ฉันค่อยๆ เดินไปที่หน้าต่างที่คิดว่าอยู่ใกล้กับแหล่งที่มาของเสียงที่สุด ก็ไม่เห็นจะมีอะไรเลยนี่นอกจากรูปปั้นหินอ่อนอันใหม่เอี่ยมอ่องที่ท่าน ผอ. เพิ่งสั่งให้มาจัดวางเมื่อเช้านี้สดๆร้อนๆ พลางกำชับนักหนาว่าห้ามให้มีแม้แต่รอยขีดข่วน -O-
ช่างเถอะ ฉันคงหูแว่วไปเอง ค่ำมืดป่านนี้คงไม่มีไอ้บ้าที่ไหนมาวิ่งเล่นในโรงเรียนหรอก -_- ฉันละความสนใจจากหน้าต่าง บางทีนี่อาจจะเป็นผลจากการที่ฉันทำงานหนักเกินไป แย่จริง! ขณะที่ฉันกำลังง่วนอยู่กับการเอานิ้วนวดขมับตัวเองอยู่นั้น ฉับพลันสายตาเจ้ากรรมดันเหลือบไปเห็นเงาตะคุ่มๆ กำลังเคลื่อนไหวอยู่ที่พุ่มไม้หลังรูปปั้น
ฉันรีบชะโงกหน้ามองผ่านแผ่นกระจกใสของบานหน้าต่างพร้อมกับพยายามเพ่งสายตาไปที่เงาปริศนานั่น เห็นเป็นผู้ชายร่างสูงคนหนึ่ง ในมือถืออะไรสักอย่างทรงกระบอกซึ่งฉันคาดว่ามันน่าจะเป็นที่มาของเสียงทั้งหมดแต่ก่อนที่ฉันจะได้พิจารณาใบหน้าของหมอนั่นชัดๆ เขาก็เขย่าไอ้ที่ถืออยู่ในมือก่อนจะ
ฟู่ๆๆ
ก่อนที่เขาจะพ่นสีจากกระป๋องสีในมือไปที่รูปปั้นอันใหม่ที่ท่านผอ. รักดังไข่ในหินก็เท่านั้นเอง ทำเอาตกอกตกใจหมด =_=
เดี๋ยวนะ...
“เฮ้ย O_O !!”
ไวกว่าความคิด มารู้ตัวอีกทีฉันก็พบว่าตัวเองกำลังวิ่งลงบันไดจากอาคารลงมาที่รูปปั้นด้านล่างแล้ว เท้าทั้งสองข้างพาฉันมาหยุดอยู่ด้านหลังผู้ชายในเสื้อฮูดสีดำสนิทจิตรกรผู้รังสรรค์ (สาดสี) ใส่รูปปั้นอันเป็นภาระหน้าที่ของฉันที่จะต้องดูแลมันเท่าชีวิตในฐานะคณะกรรมการนักเรียนผู้ได้รับความไว้วางใจสูงสุด
“นายรู้มั๊ยว่าทำอะไรลงไป!” ฉันตะโกนใส่เขาเสียงดังลั่นอย่างหัวเสียพร้อมกับมองไปที่รูปปั้นหินอ่อนสีขาวที่ตอนนี้กลายเป็นสีรุ้งไปแล้ว =_=
“…”
“ฉันไม่รู้หรอกนะว่านายทำแบบนี้ไปเพื่ออะไร แต่ว่ารูปปั้นนี่ถือเป็นทรัพย์สินของคัลติคอลไฮสกูล ผู้ใดก็ไม่มีสิทธิ์ที่จะทำลายหรือกระทำการใดๆ โดยไม่ได้รับอนุญาตจากท่าน ผอ. ก่อน! แล้วก็หันหน้ามาคุยกันดีๆ เดี๋ยวนี้นะ”
“…” ยังคงเงียบ -_-;
“นี่! นายไม่ได้ยินที่ฉันพูดใช่มั๊ย!!”
ฉันที่หมดความอดทนไปตั้งนานแล้ว เมื่อเห็นว่าหมอนี่ไม่มีทางที่จะหันมาคุยกับฉันแน่ ฉันเลยเดินไปประจันหน้ากับเขาเองซะเลย ฮึ รู้จักอีฟลินคนนี้น้อยไปซะแล้ว
“ไอ้...นายจะใส่แว่นกันแดดทำไมฮะ!” ฉันที่หวังว่าจะได้เห็นหน้าเขาเลยต้องสลัดความคิดนั้นทิ้งเมื่อพบว่าคนตรงหน้าใส่แว่นกันแดดสีดำท้าความมืด “ถอดออกเดี๋ยวนี้นะ…อ๊ะ!”
ฉันที่อยากเห็นหน้าหมอนี่เสียเต็มประดาเลยกระโจนเข้าหาเขาหวังที่จะดึงแว่นตาบ้าๆ นั่นออกแต่เขาดันเบี่ยงตัวหลบไปอีกทาง ฉันเลยลงไปนอนจูบธรณีอยากเมามัน T_T อ้ากกก เจ็บๆๆ
“คิดซะว่าเธอไม่เห็นฉันก็แล้วกัน” หมอนั่นพูดขึ้นด้วยเสียงแผ่วเบาจนแทบจะเรียกว่ากระซิบ ก่อนจะโยนกระป๋องสเปรย์ในมือไปที่พุ่มไม้ด้านข้างแล้วหันหลังวิ่งหายไปในความมืด ทิ้งฉันเอาไว้ให้นอนจูบดินอยู่อย่างเดียวดาย -_-
ฉันค่อยๆ ดันตัวขึ้นจากพื้น จากนั้นจึงเดินไปหยิบกระป๋องสเปรย์ที่หมอนั่นทิ้งเอาไว้ให้ดูต่างหน้า บ้าเอ๊ย! หลักฐานแค่ชิ้นเดียวแถมยังไม่สำคัญอีกต่างหาก ฉันเงยหน้ามองรูปปั้นเมดูซ่าตรงหน้าพร้อมกับถอนหายใจเฮือกใหญ่ นี่ฉันจะบอกผอ. ว่ายังไงดีล่ะเนี่ย V_V
“โอ๊ะ!”
แต่แล้วฉันก็พบกับแสงสว่างอีกครั้ง!
ฉันเดินไปผ้าเช็ดหน้าผืนหนึ่งที่นอนแผ่ต้อนรับฉันอยู่บนพื้นหญ้าตรงหน้ารูปปั้นพอดิบพอดีก่อนจะก้มตัวไปหยิบมันขึ้นมาแล้วพิจารณาไปรอบๆ จนกระทั่งได้เจอสิ่งสำคัญที่จะทำให้ฉันกล้าไปเจอหน้าท่านผอ. ได้อีกครั้ง
‘Aeron J.’
ความคิดเห็น