Gunrit 38* SF

ลำดับตอนที่ #5 : SF หัวใจของเธอ

หัวใจของเธอ

 

21/5/54

 

 

        หลังจากที่คนตัวพ่อและคนตัวยุ่งแห่งบ้านดาว 6 มีงานเข้ามามากมายทำให้ไม่ค่อยมีเวลาเจอกัน ไม่มีเวลาพูดคุยเหมือนแต่ก่อน

ไม่ว่าจะเป็นงานละครของคนทั้งคู่ มินิคอนครบรอบการเปล่งประกายของดาวดวงที่ 6 กิจกรรมของรายการบันเทิงที่เดินทางไปยังต่าง

บ้านต่างเมืองของดาวดวงถัดมาทำให้ไม่มีเวลาให้กันและกันเลย

ทำให้เริ่มมีการเปลี่ยนแปลงของหัวใจ

 

 “มึงเหนื่อยบ้างไหมเนี่ยขนของเยอะขนาดนี้” เสียงพี่ชายคนโตเอ่ยถามขึ้นที่เห็นคนตัวยุ่งนั่งอยู่ที่โซฟาในห้อง

“อ้าว พี่โน่ หวัดดีครับ” ริทหันไปทักทายพี่ชาย

“ก็พี่ทีมงานช่วยริทยกขึ้นมา” ริทตอบคำถาม

“กะว่าจะมาช่วยยกของซะหน่อย แล้วของหมดยัง” โตโน่ถาม

“หมดแล้วครับ ขอบคุณครับ” ริทเอ่ยขอบคุณพี่ชายก่อนที่จะหันไปนั่งกดบีบีคู่ใจ

“จะโทรหาตัวพ่อหรอ” โตโน่เห็นจึงเอ่ยถาม

“ครับ” ริทตอบกลับมาสั้นๆ

“ไม่ต้องโทรหามันหรอกให้มันพักผ่อนไปก่อนมันเพิ่งเหนื่อยจากการถ่ายละครหามรุ่งหามค่ำมาหลายวันแล้ว” โตโต่ท้วงการกระทำของน้องชาย

“ถ่ายกันโหดขนาดนี้เลยหรอ” ริทหันมาถามพี่ชายด้วยสีหน้ากังวล

“โหดไม่โหดก็เล่นคนอย่างตัวพ่อเป็นลมมาแล้ว”โตโน่ตอบกลับ

“ห๊ะ แล้วมันเป็นอะไรมากมั้ย” ริทที่นั่งนิ่งก็ลุกขึ้นแล้วเดินมาหาโตโน่ทันที

“วันนั่นมันก็ไม่เป็นอะไรมากหรอกแต่อีกวันอ่ะดิมันมีงานที่กระชันชิดมากไปแล้วแถมไม่กินข้าวดันซดกระทิงแค่ขวดเดียวไปขึ้นคอนครบ

รอบของมันอ่ะพอจบคอนก็แทบจะทรุดเหมือนกัน” โตโน่อธิบายทั้งหมดให้คนตรงหน้าฟัง

“มันไม่เป็นอะไรใช่มั้ยพี่โน่” ริทถามด้วยความเป็นห่วง

“มันดีขึ้นแล้วแต่ก็ต้องให้มันพักผ่อนอย่างเต็มที่ไปก่อนอย่าพิ่งไปกวนมันเลย” โตโน่บอกกับน้องชาย

“ถ้าคิดถึงมันพรุ่งนี้ค่อยบอกมันก็ได้” โตโน่บอกกับริทที่นั่งหน้าเศร้า

“แต่พรุ่งนี้ริทไม่ไปแล้วนะ” ริทท้วงขึ้นมา

“อ้าว! ไม่เป็นไรเดี๋ยวพี่ลากตัวมันมาให้” โตโน่แอบเสียดายที่น้องชายเขาอีกคนไม่ได้ไปออกงานด้วยกันแต่ก็รับปากว่าจะพาตัวพ่อมาหา

น้องชายของตน

 

อีกมุมหนึ่งของกรุงเทพ

 

        คนตัวพ่อได้พักผ่อนอย่างเต็มที่มากพอที่จะมีแรงมานั่งท่องโลกไอทีท่องไปท่องมาอย่างสนุกสนานก็ดันไปเจอกระทู้หนึ่งที่ต่อว่า

เขามันทำให้เขาถึงกับเสียใจและทำให้เขากลับมานั่งทบทวนสิ่งต่างๆและโดยเฉพาะช่วงนี้เขากับริทก็ไม่มีเวลาให้กันเลยวันนี้ริทก็กลับ

มาแล้วเขาเองก็ยังไม่ได้โทรหาเหมือนกันเพราะเขาต้องพักผ่อนให้เต็มที่เพราะไม่อย่างนั่นเขาทรุดแน่

เฮ้อ! มันเริ่มห่างกันออกไปแล้วใช่มั้ย?

 

หลายครั้งที่เขาเจอกกระทู้แบบนี้อยู่เหมือนกันแต่เขาก็อดทนไม่คิดมากเพราะเขารู้อยู่เสมอว่ามีอีกหลายคนหรือแทบจะนับไม่หมดด้วย

ซ้ำที่รักเขามากเขาหยิบบีบีขึ้นมาเพื่อจะส่งข้อความหาคนที่กำลังนึกถึง

“คิดถึงนะครับ” แต่ข้อความที่พิมพ์อยู่ก็ถูกลบไปทันทีเพราะคิดถึงกระทู้ที่เพิ่งเจอมา

“ไม่ใช่ไม่คิดถึง ไม่ใช่ไม่เป็นห่วงแต่ทั้งคิดถึง ทั้งห่วงทั้งหวงและรักที่สุดด้วยซ้ำไปแต่ไม่มีเวลาที่จะดูแล” กันเอ่ยขึ้นเบาๆกับบีบีที่ก้ม

ฃมองอยู่ในมือแต่ก็มีอะไรก็ไม่รู้มาสะกิดต่อมนอยด์น้อยใจ มาหมดทุกอย่าง

“ในเมื่อริทมีคนที่รักริทมากขนาดนี้แล้วกันก็คงไม่ต้องจำเป็นต้องรักริทแล้วมั่ง” กันเอ่ยขึ้นพร้อมกับข่มตาหลับเพื่อพักผ่อนอีกครั้ง

 

 

22/5/54

 

วันนี้ช่วงเช้าตัวพ่อก็ถ่ายละครพอตกเย็นก็ไปร่วมงานประกาศรางวัลของคนบังเทิงสถาบันหนึ่งซึ่งมีพี่ชายของเขาไปด้วยแต่ก็แอบเสียใจ

อยู่ที่คนที่คนคิดถึงไม่ได้มาร่วมงานแล้ว

“กัน ไปกินข้าวด้วยกันนะ” โตโน่เอ่ยชวนหลังจากเสร็จงานเรียบร้อยแล้ว

“ที่ไหนครับ ผมจะได้บอกคุณอาถูก” กันเอ่ยถามพร้อมกับจะกดโทรไปหาคนที่รอรับเขาอยู่

“คอนโดเพราะวันนี้เซนมาด้วย” โตโน่ตอบ

“ครับ” กันรับคำก่อนที่จะโทรหาคุณอาเพื่อบอกว่าเขาจะไปไหนต่อ

“กลับมาแล้ว มีไรกินมั่งเนี่ย” โตโน่ตะโกนมาแต่ไกลทำให้น้องชายทั้งสองหันมามอง

“เต็มโต๊ะเลยพี่โน่” เซนตอบ

“ไอ้กันล่ะ” เซนถามพร้อมกับชะเง้อมองหา

“อยู่นี่” กันเอ่ยเสียงนิ่งที่เดินมาพร้อมกับสูทพาดบ่า

“กันเป็นไงบ้างอ่ะ ได้ข่าวว่าเป็นลมหรอ” ริทถามพร้อมกับสีหน้าเป็นห่วงแต่ก็ดีใจไม่น้อยที่ได้เจอคนตัวพ่อ

“ดีขึ้นแล้ว ไม่เป็นอะไรแล้วไม่ต้องเป็นห่วงหรอก” กันตอบด้วยเสียงที่เรียบเฉย

“แต่ตอนนี้กูจะเป็นลมแล้วกินข้าวได้ยัง” โตโน่ดึงความสนใจไปที่เขาทันทีที่พูด

“กินข้าวกันเถอะหิวแล้วเหมือนกัน”เซนพูดเชิงเชื้อเชิญคนที่กำลังยืนนิ่ง

 

       ทุกคนพร้อมหน้าพร้อมตาที่โต๊ะอาหารแต่บรรยากาศมันช่างต่างจากทุกครั้งสิ้นเชิงที่จะต้องสนุกสนานหัวเราะ เฮฮาแต่วันนี้กลับ

เงียบแต่มันไม่ถึงกลับเงียบเลยซะทีเดียวก็ยังมีการพูดจากันปกติแต่ที่เงียบคือริทกับกัน

แต่หลังจากที่กินข้าวกันเรียบร้อยแล้วเหมือนพี่ชายและเพื่อนจะรู้หน้าที่ว่าเขาควรทำอย่างไรอีกคนไปอาบน้ำเพื่อพักผ่อนส่วนอีกคนขอ

ตัวไปดูซีรีย์เกาหลีต่อคนสองคนที่นั่งอยู่ที่โซฟาก็มีแต่ความเงียบปกคลุม

“กัน/ริท” เสียงเรียกชื่อพร้อมกัน

“ริทพูดก่อน” กันเบี่ยงประเด็นให้ริทเป็นพูดก่อน

“ทำงานเหนื่อยมากมั้ย ริทเป็นห่วงจัง” ริทเอ่ยขึ้นด้วยความเป็นห่วง

“มันก็เหนื่อยนั่นแหละแต่มันก็มีความสุขที่ได้ทำมัน” กันอธิบาย

“แล้วกันมีเรื่องจะคุยกับริทหรือเปล่า” ริทถาม

“ริท...เออ...กันว่าเราห่างกันสักพักดีกว่านะ” อยู่ๆกันก็ตัดสินใจพูดออกไป

“กัน...มันเกิดอะไรขึ้น” ริทถามด้วยความตกใจ

“ในเมื่อมีคนรักริทมากมาย กันคงไม่ต้องรักริทแล้วมั่ง” กันพูดด้วยเสียงที่เรียบเฉยมาก

“กันเป็นอะไรอ่ะ ” ริทเองก็ถามไปอย่างสงสัย

“ดูแลตัวเองดีๆนะ” กันพูดพร้อมกับกำลังจะก้าวออกไป

“เดี๋ยว! เดี่ยวมีอะไรคุยกันดีๆอย่าทำแบบนี้” ริทตะโกนออกไปด้วยความโกรธพร้อมสงสัยและเสียใจ

“อย่ามาคุยกับคนอย่างกันเลย กันคงดีไม่พอที่จะรักริทหรอก” กันก็พูดนิ่งๆแต่ลึกๆก็เสียใจไม่แพ้คนฟัง

“กัน กลับมาเดี๋ยวนะ” ริทตะโกนเมื่อเห็นกำลังเดินออกไป

“เฮ้ย เกิดไรขึ้น” โตโน่รีบวิ่งมาดูเหตุการณ์

“พี่โน่กันกลับก่อนนะ ฝากดูแลริทด้วยนะ พี่คงดูแลริทได้ดีกว่าผม” กันพูดแล้วรีบเดินออกไปทันที

“กัน”ริทตะโกนและรีบวิ่งไปเพื่อรั้งคนตัวพ่อแต่ก็ไม่ทันแทบยังถูกประตูปิดใส่หน้าด้วยซ้ำและเมื่อหันหลังกลับมาเจอหน้าพี่ชายพร้อมกับ

เพื่อนอีกคนที่เพิ่งวิ่งมาดูเหตุการณ์ทีหลัง

“เฮ้ยริท”โตโน่เรียกไม่ทันเพราะริทวิ่งร้องไห้เข้าห้องไปเรียบร้อยแล้ว

“มันเกิดอะไรขึ้นเนี่ย” โตโน่พูดลอยๆขึ้นมา

“สงสัยจะน้อยใจมั่ง” เซนตอบ

“น้อยใจเรื่อง ?” โตโน่หันไปถามด้วยความสงสัย

“ก็มีคนตั้งกระทู้ต่อว่าไอ้กันไงแล้วยังเอามาเปรียบเทียบกับพี่โตโน่อีกนะ” เซนอธิบาย

“หือ จริงอ่ะเปรียบเทียบยังไง” โตโน่ถาม

“ก็หลายอย่างอ่ะ เช่นเวลาริทป่วยพี่ก็ดูแลแล้วกันล่ะไม่เห็นดูแลริทเลย” เซนตอบ

“ อ้าว! ผีนอยด์ ผีขี้น้อยใจเข้าสิงแน่” โตโน่พูดพร้อมมองไปที่ประตูวึ่งหมายถึงน้องชายอีกคนที่เพิ่งกลับออกไปนั่นเอง

   

       ขณะที่รถกำลังวิ่งไปบนถนนคนตัวพ่อก็ได้แต่นั่งเงียบเผลอๆมีน้ำใสๆมาคลอที่ตาด้วยซ้ำไปแต่ก็ต้องเงยหน้ามองข้างบนเพื่อปกปิด

ความอ่อนแอและน้ำตาที่พร้อมจะไหลมาเสมอแสงสีของกรุงเทพยามค่ำๆที่สาดส่องเข้ามามันไม่ได้ดึงความสนใจไปจากคนตัวพ่อเลย

สักนิดนอกจากความว่างเปล่าที่ดึงให้ตัวพ่อนั่งเหม่อลอยตลอดทางแต่บทเพลงที่เปิดผ่านวิทยุทำให้ดึงความสนใจคนตัวพ่อหันมามอง

วิทยุทันที

 

 

ลองมองให้ลึกลงไปได้ไหม
ลึกเข้าไปในใจ
ว่าฉันยังเป็นผู้ชายที่เธอคุ้นเคย
แต่บางทีชีวิตก็มีเหตุผล
มีเรื่องอะไรมากมาย
กระทบให้มันเปลี่ยนแปลง
เปลี่ยนไปจากที่เคย

ขอแค่เพียงให้เธอเข้าใจว่าเรายังมีกัน
แม้จะมีอะไรบางอย่างมากั้นขวาง
ฉันจะยัง...เก็บใจไว้ให้เธอ...

    *อาจยังไม่พร้อม ที่จะมีเธอ
    ไม่ถึงวันที่จะรักกัน
     รู้ไว้ว่าในสักวัน ฉันจะทำให้ดีกว่านี้
     อีกไม่นาน...ฉันจะกลับมา
     อยู่เคียงข้าง... เธอ ทุกนาที
     เพราะใจฉันดวงนี้
     มันยังคงเป็น....หัวใจของเธอ...

มองเธอกี่ครั้งก็ยังปวดร้าว
ก็เพราะเป็นได้เพียงเงา
ได้แค่คอยเฝ้าดูอยู่ไกลเหลือเกิน
มีเพียงแต่ภาพทรงจำหล่อเลี้ยง
ส่งเสียงคอยช่วยผลักดัน
ให้ฉันต้องมีสักวันดีพอจะรักเธอ...

ขอแค่เพียงให้เธอเข้าใจว่าเรายังมีกัน
แม้จะมีอะไรบางอย่างมากั้นขวาง
ฉันจะยัง...เก็บใจเอาไว้...ให้เธอ...

 

 

 

 

 

 

เมื่อเพลงจบคนตัวพ่อก็ส่งข้อความไปหาพี่ชายทันที

 

 

พี่โน่ ผมขอโทษที่ทำแบบนี้ผมเองก็มีเหตุผลของผมเหมือนกัน

 ฝากบอกริทด้วยนะครับว่ากันยังเป็นกันคนเดิมถ้าดีขึ้นแล้วจะกลับไป

 

 

ข้อความถูกส่งไปยังพี่ชายทันทีที่พี่ชายคนนี้ได้รับข้อความก็รีบไปบอกคนตัวยุ่งที่เอาแต่ร้องไห้อย่างเดียว

“ริท กันมันบอกว่าถ้ามันดีขึ้นแล้วมันจะกลับมา” โตโน่ตะโกนบอกเพราะห้องถูกล๊อคตั้งแต่คนตัวยุ่งเข้าไป



.................................................................................................................................................................................................



Writer  Talk

เอา SF มาให้อ่านกันก่อนค่ะ แอบอ้างอิงกระทู้หนึ่งกระทุ้ที่ต่อว่า กันว่าไม่รักริทเลย ไม่จริงใจกับริทอะไรประมาณนี้อยากจะเอากรทู้นั่นมาอ้างอิงด้วยแต่กระทู้มันโดนลบไปแล้วค่ะยังไม่จบนะคะเดี่ยวมีอีกตอนค่ะ 2 ตอนจบ