Gunrit 38* SF

ลำดับตอนที่ #2 : SF เท่าเดิม

 

เท่าเดิม

คอนสุพรรณบุรี

 

     การแสดงเมื่อเย็นวันนี้เสร็จสิ้นไปเรียบร้อยแล้วส่วนใหญ่ผมจะเล่นที่ไม่ใช่สคริปเลยสักนิดและที่ผมมีควาสุขที่สุดคือการได้คอนคู่กับ

ริทนั่นเองแต่มีประโยคหนึ่งที่เป็นคำพูกของริทที่ทำให้ผมถึงกับจุก

“อย่าเลยกันกันอยู่ให้แม่ยกกรี๊ดอย่างนี้แหละดีแล้ว”

“จ้า” ประโยคที่ริทพูดมาผมเองรับคำไปโดยอัตโนมัติเพื่อความต่อเนื่องของคอนเพราะซึ่งเป็นช่วงสุดท้ายแล้วแต่หารู้ไม่ผมจุกพร้อมกับ

เจ็บแปล๊บๆมาที่หัวใจผมอยากคุยกับริทให่รู้เรื่องว่ามันเกิดอะไรขึ้นกับความรู้สึกของเขา     ณตอนนั้นแต่ก็เป็นไปไม่ได้เพราะพี่ๆทีมงาน

ดึงตัวริทเอาไว้เพื่อพาไปส่งที่โรงพยาบาลเพราะตอนนี้อาการป่วยของริทเริ่มออกอาการชัดเจนแต่มันยังคาใจอยากจะพูดให้มันรู้เรื่องไป

เลยทีเดียวแต่ก็ต้องนึกถึงริทเป็นหลักเพราะป่วยมากเหลือเกิน

“พักผ่อนเยอะๆนะ” ผมพูดกับริทในขณะที่ริทกำลังจะขึ้นรถตู้

“ไม่ต้องเป็นห่วงนะ"ริทตอบกลับมาผมเองไม่ได้ตอบอะไรกลับไปนอกจากพยักหน้า





"ค้างค่าว่ะ"คำสบถที่ดังออกมาจากปากตัวพ่อหลังจากกลับที่เข้ามายังห้องเดิมที่ทุกอย่างเหมือนเดิมเปลี่ยนไปแค่จำนวนของที่เพิ่มขึ้น

เท่านั่นความค้างคายังคงวนเวียนอยู่ในความคิดของเขาเสมอเพราะก่อนหน้านี้เขากับริทก็ปัญหาอยู่เนืองๆแต่ก็ได้คุยกันบ้างแล้วและคิด

ว่าน่าจะไม่มีปัญหาอะไรเพราะไม่อย่างนั่นงานคอนที่เกิดขึ้นคงไม่สนุกเช่นนี้แต่หารู้ไม่มันทำให้คนตัวพ่อคิดมากไปอีกว่าที่เกิดขึ้นบนเวที

มันออกมาจากหัวใจหรือเปล่า



"โอ๊ยอย่างนี้จะนอนหลับไหมเนี่ย?" ตัวพ่อยังคงโวยวายเพื่อเป็นการปลอบใจตัวเองไม่ให้คิดมากเมื่อต้องตกอยู่ในความเงียบ



เช้าวันใหม่




วันนี้เป็นวันที่คนป่วยตื่นมาพร้อมกับสายน้ำเกลือเพราะอาการป่วยแผลงฤทธิ์ถึงกับต้องให้น้ำเกลือตั้งแต่เมื่อคืนเขานอนอยู่คนเดียวไม่

นานนักเพื่อนซี้พร้อมกับน้องชายร่วมสถาบันเดอะสตาร์คนใหม่ก็มาเยี่ยม



"ริทเป็นไงบ้างดีขึ้นยัง"เสียงของเซนที่ดังมาตั้งแต่เปิดประตูห้องเข้ามา



"ก็ดีขึ้นแล้วแหละแต่ตอนนี้เบื่อมากมายอยากกลับบ้านว่ะ"ริทตอบกลับไปทั้งๆเสียงที่ยังคงอู้อี้และแหบแห้ง



"เดี๋ยวให้หมอมาดูอาการก่อนไหมพี่ริท"จูเนียร์บอก



"ก็ถ้าหมอเข้ามาดูอาการกะว่าจะขอกลับบ้านอยู่เหมือนกัน"ริทพูดเสริม



"งั้นตอนนี้กินข้าวก่อนเถอะจะได้กินยา"เซนบอกพร้อมทั้งเข็นโต๊ะที่มีถาดอาหารสำหรับผู้ป่วยที่วางอยุ่นานแล้วมาตรงหน้า



"แล้วคอนเมื่อคืนสนุกไหม"เซนถามขณะที่ริทเองก็กำลังกินข้าว



"สนุกซิมีความสุขด้วยเพราะแฟนคลับทุกคนน่ารักมาก"ริทพูดไปยิ้มไป



"มิน่าล่ะถึงเดี้ยงขนาดนี้เพราะเต็มที่กับมันมากนี่เอง"เซนพูดแซว



"โห้ ไอ้เซนก็นานทีจะได้ไปเล่นบ้านไอ้กันนะเว้ย"ริทรีบออกตัวทันที



"ลืมไปว่าไปเล่นที่บ้านของ...ที่รัก"เซนแซวแต่สองคำหลังนี่เป็นเพียงลมปากเพราะใครอีกคนจะได้ยินนั่นหมายถึง จูเนียร์นั่นเอง



"ไอ้บ้า"ริทเองก็ปากไวแต่เป็นเพียงลมปากเช่นกันแต่ด้วยความที่สนิทกันมากแค่อ่านปากก็เพียงพอแล้ว



ทั้งวันที่เซนและจูเนียร์อยู่เป็นเพื่อนจนกระทั่งหมอมาดูอาการอีกครั้งริทเองก็ทำหน้าอ้อนๆจนหมอใจดีอนุญาตกลับบ้านแต่ต้องมียาบาง

ตัวที่ยังต้องกินอยู่เรื่องกินยาริทสบายมากแต่ถ้าจะให้นอนทีโรงพยาบาลต่อคงจะขาดใจตาย


ความจริงลึกๆแล้วเขาเองก็อยากให้อีกคนมาเยี่ยมหรือโทรมาหาแต่เขาเองก็เข้าใจที่ว่าใครคนนั่นของเขา ติดงานคงไม่ว่างหรือสะดวก

นักถ้าจะโทรมาหาเขา


กันริทขอโทษนะที่ต้องทำให้กันเสียภาพพจน์ ที่ต้องให้กันจำยอมเล่นมุขแบบนั่นริทไม่สบายใจหรอกนะที่กันเล่นแบบนั้นทั้งๆที่สคริปก็มีถึงแม้ตอนนี้มันจะยังไม่เกิดเหตุการณือะไรขึ้นก็ได้แต่คงมีคนไม่น้อยที่ไม่พอใจที่กันเล่นแบบนั่นเป็นแน่



ริทคิดในใจในขณะที่กำลังเตรียมตัวจะกลับบ้าน



"ริทคิดอะไรอยู่เงียบเชียว" เซนร้องทักเมื่อเห็นริทเงียบไป



"เปล่าๆกลับบ้านเถอะ"ริทรีบเปลี่ยนเรื่องแล้วเดินนำหน้าเซนและจูเนียร์ออกไปโดยที่ทั้งสองก็ไม่ได้เอ๊ะใจแต่อย่างใดเลยสักนิด




ที่คอนโด




ริทนั่งอยู่ในห้องเพียงคนเดียวเพราะเซนกับจูเนียร์มาส่งและอยู่เป็นเพื่อไม่นานนักก่แนที่จะแยกย้ายไปทำธุระส่วนตัวของพวกเขาเอง

"ก๊อก ก๊อก ก๊อก"เสียงเคาะประตูดังมาจากด้านนอก

"เซนไหนบอกว่าไป..."เสียงที่ร้องถามพร้อมกับการเดินไปเปิดประตูขาดหายไปเพราะคนตรงหน้าไม่ใช่เซนแต่เป็นคนที่เขากำลังคิดถึง

"มาได้ไงเนี่ย"รอทถามพร้อมกับเดินเข้ามาด้านใน

"อามาส่งคงไม่ได้เดินมาหรอกนะ"กันเองก็กวนเหลือเกินที่ตอบไปอย่างนั่น



"หรอนึกว่าเดินมาซะอีก"ริทเองก็กวนกลับไป



"อย่างนี้แสดงว่าหายดีแล้วเพราะกวนทีนได้เนี่ย"กันสวนอย่างไว



"แล้วมีอะไรเนี่ยมาถึงนี่ได้"ริทชิงถามคำถามก่อนที่จะตั้งสติไม่ได้กลัวจะกวนตีนไอ้กันจนต้องเจอกับอะไรที่เจออยู่บ่อยๆซึ้งริทก็รู้อยู่แก่

ใจว่าเวลากวนตีนไอ้กันมันจะได้อะไรมาเป็นผลตอบแทน



กลัวโดนการใช้ปากปิดปากแทนการใช้มืออ่ะดิ



"กันมีเรื่องจะคุยด้วย"กันเองก็เริ่มเกริ่นนำในสิ่งที่ตัวเองอยากจะรู้ทันที



"หืม ถามมา"ริทเองไม่ได้เอ๊ะใจอะไรเลยตั้งใจรอฟังคำถาม


"อย่าเลยกันกันอยู่ให้แม่ยกกรี๊ดอย่างนี้แหละดีแล้ว"กันพูดประโยคเดิมที่ริทเป็นคนพูดเมื่อคืนนี้ขึ้นมาลอยๆๆ



"กัน"ริทเอ่ยเรียกด้วยน้ำเสียงที่แผ่วเบาเหมือนจะความหมายอยู่กลายๆว่ามันหมายความว่าอย่างไร



"กันขอถามคำถามริทคำถามเดียวเท่านั่นจริงๆและวกันจะไม่รบกวนอีกเลย"กันกำลังพูดแต่เขาจะรู้หรือเปล่านะว่าคนที่ยืนอยู่ตรงหน้าเขา

ตอนนี้มีน้ำใสๆคลอที่ตาเรียบร้อยแล้ว



"อะไรหรอ"ริทถามกลับไปด้วยน้ำเสียงที่สั่นเครือ



"ริทไม่รักกันแล้วใช่ไหม"กันตัดสินใจถามไปทั้งๆที่ใจก็เจ็บและรู้ว่าคนโดนถามก็เจ็บไม่แพ้กัน



"ริทยังกันเหมือนเดิมแต่..."ริทตอบตามความรู้สึกข้างในใจแต่เหมือนจะมีข้อขัดแย้ง



"แต่อะไรริท แต่อะไร"กันถามกลับไปอย่างไวด้วยความรู้สึกที่เจ็บปวด



"กัน...อย่ามารักคนอย่างริทอีกเลย"คำตอบเหมือนจะมีการไตร่ตรองแต่ก็ต้องหลุดคำๆนี้ที่กำลังคิดอยู่ในใจออกมา



"ทำไม"กันถามกลับไปอย่างห้วนๆ



"เพราะริทไม่ดีพอ ริทจะทำให้กันเสียภาพพจน์ริทจะทำให้กันดูไม่ดี ออกไปจากชีวิตของริทเถอะนะ"



ริทตัดสินใจพูดออกมาทุกอย่างเพราะก่อนหน้านี้ริทก็กลัวว่ามันจะเกิดขึ้นจริงและแล้วมันก็เกิดขึ้นจนได้ไม่ใช่ว่ากันจะเสียภาพพจน์หรือ

เกิดอะไรที่ไม่ดีขึ้นกับกันแต่เกิดตรงที่ว่าสิ่งที่ริทได้แต่เพียงคิดเท่านั่นมันออกมาเป็นคำตอบไปเสียแล้ว 

"มันยังไม่เกิดเรื่องพวกนี้เลยไม่ใช่หรอ"กันพูดกับคนตรงหน้าที่ตอนนี้ร้องไห้ออกมาอย่างหนักหน่วง



"ริทไม่รู้หรอกนะว่ามันจะเกิดเมื่อไรแต่อย่างที่บอก ออกไปจากชีวิตริททีเถอะนะ"ริทพุดไปด้วยร้องไห้ไปด้วยจนคำพูดเหล่านี้กันแถบจะ

ไม่ได้ยิน



"ริทต้องการอย่างนี้ใช่ไหม"กันถามพร้อมกันกับน้ำตาลูกชายที่ไหลมา



"อืมมันเป็นสิ่งที่ดีสุดแล้วสำหรับเรา"ริทพูดพร้อมกับหันหลังเดินออกไปด้วยความเสียใจต้องหยุดชะงักเพราะใครอีกคนที่กำลังเจ็บปวดวิ่ง

ถาโถมเข้าไปกอดไว้



"ริทอย่าเดินหนีกันนะ กันขอกอดเป็นครั้งสุดท้ายถ้าเราจะจบกันอย่างนี้จริงๆ"กันพูดด้วยน้ำเสียงที่สั่นเครือพร้อมกับกอดริทแน่นเท่าทีตัว

เองจะมีเรี่ยวแรง



"ดูแลตัวเองดีๆนะกัน...ของริท"ประโยคแรกริทพบอกกับกันย่างชัดเจนของคำสุดท้ายกับพูดมันในใจเพื่อไม่ให้ใครอีกคนรู้ว่าเขาก็เจ็บปวด

มากเหลือเกิน



"ครับกันขอมองหน้าริทเป็นครั้งสุดท้ายนะ"จบคำก็หันตัวริทมาเผชิญหน้าก่อนที่จะบรรจงประทับรอยจูบไปที่ริมฝีปากบางของริท



ไม่รู้ว่ามันเป็นเวลาเนิ่นนานเท่าไรที่ทั้งคู่ยังอยู่ในอริยาบถเช่นนั่นคงเป็นครั้งสุดท้ายบวกความคิดถึงและสิ่งสุดท้ายคือความรักของทั้งคู่ที่

ยังมีให้กันและกันอย่างเต็มหัวใจและอยากจะซึมซับความรู้สึกนี้ไว้ตราบนานเท่านาน

“ขอบคุณนะครับที่เคยรักกัน” กันพูดหลังจากถอนริมฝีปากออก

“ดูแลตัวเองดีๆนะครับขอให้เจอคนที่รักริทและดีกว่ากันนะครับ”กันบอกกับริทก่อนที่จะเดินหันหลังไปยังประตูห้องโดยที่ริทยังคงยืนอยู่

ที่เดิมและภาพตรงหน้าที่เห็นคือกันเดินออกไปจากห้อง

“ริทรักกันนะ” ประโยคสุดท้ายที่มันจะเป็นการบอกรักหรือการเริ่มต้นของมิตรภาพความเป็นเพื่อนก็ไม่รู้ดังขึ้นมาก่อนที่กันจะปิดประตูแต่ก็

ไม่รู้ว่าประโยคนี้กันจะได้ยินมันอีกไหม

“ริทยังกันเท่าเดิมและวันต่อไปมันจะมากขึ้นกว่าเดิมรักกันครับ” ริทยืนพูดก่อนที่จะเดินไปที่ประตูห้องพร้อมกับทิ้งร่างกายลงนั่งพิงประตู

ห้องพร้อมกับร้องไห้อย่างฟูมฟายเหมือนกับรู้ว่าใครอีกคนที่กำลังเจ็บปวดนั่งพิงประตูด้านอกแล้วกำลังร้องไห้ฟูมฟายเช่นกัน

จบแล้วความรักที่สวยงาม

ฉันรู้ว่าเธอยังห่วงใยฉันรู้ว่าใจเธอยังสั่น


 ฉันรู้ว่าเธอไม่ต้องการทำให้เรื่องของเราลงเอยแบบนี้


ถึงแม้ว่ามันลำบากใจ เธอก็ต้องไปอยู่ดี 


 รีบเช็ดน้ำตาที่เธอมี คิดเสียว่าจะเจอคนดีกว่าฉัน 


 อย่าคิดกังวลอะไรเดินไปตาม ที่เธอฝัน 

 ฉันอยู่ตรงนี้ได้ไม่ต้องเป็นห่วงกัน


เมื่อก่อนไม่มีใคร ฉันก็เคยผ่านมา


 เธอ.. พบคนที่ใช่ก็ไปดีเถิดหนา

 อาจเจ็บอีกนาน แต่ว่าฉันคงไม่เป็นไร


เคยมีตัวคนเดียวก็แค่มีเท่าเดิม ก็แค่ไม่เหลือใคร


 คนเราจะมีสักกี่ครั้งได้เดินบนทางที่ตรงใจ


 เธอเจอมันแล้วก็ก้าวไปเธอเลือกได้อะไรที่ดีกว่ากัน

.......................................................................................................................................................................................................................................

 

writer Talk

ดราม่ามากแต่งไปอยากจะร้องไห้ไปมันเป็นแค่จินตนาการเท่านั่นนะคะ

 

รักกันสุดริท   รักริทเหมือนกัน