Gunrit 38* SF

ลำดับตอนที่ #12 : SF กลัว

   กลัว

 

 

           วันนี้เป็นอีกวันที่พอจะว่าง ที่พอจะมีเวลาให้กับตัวเองและคนที่คิดถึงเพราะตัวเองได้อยู่ครอบครัว ได้ให้เวลากับครอบ

ครัวมาแล้วแต่อีกคนที่เดี๋ยวนี้ไม่ค่อยได้เจอ ไม่ค่อยได้คุยเพราะต่างคนต่างทำงาน เจ้าตัวก็ต้องเร่งถ่ายละครเพื่อจะปิดกล้อง
ส่วนอีกคนก็ถ่ายละครเพราะละครของเค้าก็ใกล้จะออนแอร์เต็มที เค้าตื่นแต่ฟ้ายังไม่สางเพราะต้องออกเดินทางจากสุพรรณ

ไปกรุงเทพเพื่อขอเวลาให้กับเพื่อนของหัวใจสักหน่อย

“พี่โน่” กันเรียกพี่ชายที่บังเอิญเจอ

“อ้าว ไอ้กัน มาแต่เช้าเลยนะ ไอ้คุณชายเตี้ยยังไม่ตื่นเลย” โตโน่ทักกลับมา

“ไม่เป็นไรครับเดี๋ยวผมไปปลุกมันเอง” กันตอบอย่างยิ้มๆ

“ดูแลมันด้วยก็แล้วกัน วันนี้พี่มีคิวถ่ายละครต่างจังหวัดน่ะ” โตโน่เอ่ยบอก

“ได้เลยครับเดี๋ยวจะดูแลเป็นอย่างดี”กันเอ่ยบอกอย่างยิ้มๆ

“โอเค งั้นฝากน้องชายพี่ด้วย” โตโน่บอกก่อนที่เดินออกไป

 

“ริท...ริท..ริท” กันตะโกนเรียกทันทีที่เดินเข้ามาในห้องเพราะพี่ชายไม่ได้ล๊อคห้องไว้

 

 ก๊อก ก๊อก ก๊อก กันเคาะประตูห้องริทเมื่อเดินมาถึงหน้าห้อง

“เข้ามาได้เลยครับ ห้องไม่ได้ล๊อค” เสียงริทที่งัวเงียรู้สึกว่าจะยังไม่ตื่นด้วยซ้ำไป

“ริทตื่น...แล้วออกไปเที่ยวกัน” กันลงนั่งข้างๆริทแล้วพูดบอก

“อื้อ ขอนอนก่อนนะ” ริทตอบกลับแต่ตายังกลับสนิท

“ริทครับ..นานๆกันจะมีเวลาว่างได้อยู่กับริท ตื่นเร็ว” กันเอ่ยบอกพร้อมกับเข่ยาตัวริทอย่างเบามือ

“ขออีก 5 นาทีนะ”ริทพูดทั้งที่หลับตาก่อนที่จะขึ้นมานอนหนุนตักของกัน

“เอ้า!” กันตกใจเล็กน้อยก่อนที่จะค่อยๆดึงร่างของริทและแทรกตัวเองเข้าไปในผ้าห่มเพื่อโอบกอดริทไว้ ไม่นานนักริทค่อยๆ

ลืมตื่นขึ้นมาพบว่าใครอีกคนกำลังนอนกอดเค้าอยู่ เค้ารู้ว่าใครมาหาแต่ไม่รู้ว่าใครคนนั้นนอนกอดเค้าเอาไว้ คนตัวยุ่งมองใบ

หน้าของคนตรงหน้าอย่างละเอียดเพราะนานๆจะได้อยู่ด้วยกันอย่างนี้ จ้องมองไม่ว่าจะเป็นเค้าโครงของใบหน้าที่ตอบลงไป

ขอบตาที่คล้ำ สีผิวที่หมองลงเนื่องมาจาการทำงานหนัก เห็นแล้วก็อดสงสารไม่ได้

“เหนื่อยไปหรือเปล่า” ริทแตะที่ปลายจมูกของกันแล้วเอ่ยขึ้นเบาๆ

“ไม่เคยเหนื่อยเพราะมีกำลังที่ดี” กันเอ่ยพร้อมกับกุมมิอริทเอาไว้

“ตื่นแล้วหรอ” ริทเอ่ยถาม

“ไม่ได้หลับหรอกแค่อยากพักสายตาน่ะ”กันบอก

“ตื่นแล้วก็ลุกขึ้นไปอาบน้ำ เก็บเสื้อผ้า กันจะพาไปเที่ยว” กันเอ่ยบอกริท

“โอเค รอแป๊บนะ นานๆกันจะมีเวลาให้” ริทลุกขึ้นเดินตรงไปอาบน้ำทันที

“เรียบร้อยแล้วครับ” ริทพูดบอกเมื่อจัดแจงข้าวของลงกระเป๋า

“งั้น ลุย ออกเดินทาง” กันพูดพร้อมกับนำหน้าริทไปทันที

“กันจะพาริทไปไหนเนี่ย” ริทเอ่ยถามเมื่อนั่งในรถ

“เดี๋ยวก็รู้”กันตอบ

“กัน..ไกลมากอ่ะ เมื่อไรจะถึงสักทีอ่ะ”ริทที่นั่งมานานเพราะตลอดทางที่มามันก็เหมือนจะไม่ใช่จุดหมายสักที

“จะถึงแล้วคร้าบ” กันที่ขับรถอยู่ก็เอ่ยขึ้นแต่ก็ไม่นานนักถึงที่หมายที่วางไว้

“โห้ว กันสุดๆอ่ะ”เมื่อริทเห็นสถานที่ก็ตกตะลึงกับความสวยงามของที่พักที่โอบล้อมด้วยธรรมชาติ ที่หน้าบ้านเป็นสนามหญ้า

เขียวขจีและหลังบ้านเป็นน้ำตก สายธาราใสเย็นและก็ถูกโอบล้อมไปด้วยขุนเขาที่ทุกเช้าจะมีหมอกขาวๆมาโอบกอดเราไว้

“เป็นไงล่ะ”กันถามพร้อมกับยิ้มที่ริทมีความสุข

“ริทชอบที่นี่จัง ขอบคุณนะครับ” ริทตอบก่อนที่จะเข้าไปกอดกัน

“ชอบก็เดินไปดูรอบๆพื้นที่ดิ”กันบอก

“กัน..สวยมากอ่ะ” ริทบอกกันเมื่อเห็นน้ำตกใสเย็นที่ไหลลงมาจากเขาลูกใหญ่

“ก็อย่างนี้ไง กันถึงให้มาแต่เช้าเพราะเราจะได้มีเวลาอยู่ที่นี่นานๆ” กันเดินเข้าไปกอดริทจากข้างหลัง

“แต่เราก็ค้างกันที่นี่ไม่ใช่หรอ” ริทท้วงอย่างสงสัย

“ใช่ บรรยากาศกลางวันกับกลางคืนมันต่างกัน กันเลยอยากให้ริทมาเห็นทั้งสองบรรยากาศไง”กันตอบ

“กันมานี่เร็ว” ริทเรียกันทันทีที่ตัวเองถอดร้องเท้าพับกางเกงขึ้นแล้วนั่งลงหย่อนขาแช่น้ำเย็นๆของน้ำตก

“ขอบคุณนะ ที่พาริทมาพักผ่อนอย่างมีความสุขแบบนี้”ทันทีที่กันนั่งลงและริทก็อยู่ระห่างกลางของช่วงตัวกัน

ริทก็เอนตัวมาซบอกแกร่งของกัน

“นานๆจะเวลาพักผ่อนริทเก็บเกี่ยวบรรยากาศให้เต็มที่เลยนะ” กันเอ่ยบอก

“กันก็เหมือนกันครับ พักผ่อนเยอะๆจะได้หายเหนื่อย”ริทก็กับกันเช่นกัน

“รักริทนะคัรบ”กันกระซิบบอก

“ริทก็รักกันครับ” ริทหันมาบอกกัน ก่อนที่กันจะค่อยๆประกบริมฝีปากลงไปเบาๆกับริมฝีปากของริทก่อนที่จะแปรเปลี่ยนเป็น

จูบที่มีแต่ความรัก ความคิดถึง

“ขอบคุณนะครับที่เรามีกันและกันอยู่อย่างนี้”กันพูดหลังจากที่ถอนริมฝีปากออกมา

“อีกไม่นาน ริทจะกลับไปเรียนแล้ว ริทคงคิดถึงกันแย่แน่ๆเลย” ริทเอ่ยขึ้นอย่างกังวล

“ทำไมริทพูดอย่างนี้ล่ะ อย่าเพิ่งไปคิดถึงวันที่ยังมาไม่ถึงเลย” กันแอบดุริท

“แต่ถ้าวันไหนเราไม่มีกันและกันอยู่ข้างๆล่ะ เราจะทำอย่างไร ริทกลัวจัง” ริทเอ่ยถาม

“ริทครับต่อให้วันไหนก็แล้วแต่เราจะยังมีกันและกันอย่างนี้ตลอดไป”กันพูดจบก็กอดริทไว้แน่น

“แต่ริทกลัว” ริทเงยหน้าเอ่ยบอก

“อย่ากลัวในสิ่งที่ยังมาไม่ถึงเลยนะ” กันตอบกลับไป

“ก็ได้ครับ...แต่ริทว่าเราไปเดินเล่นหน้าบ้านบ้างดีกว่า”ริทลุกขึ้นพร้อมกับดึงมือให้กันลุกขึ้นตามเค้าไป

“อากาศสดชื่นที่สุดเลย” ริทเอ่ยเมื่อมายืนท่ามกลางสนามหญ้าที่เขียวขจีและค่อยๆดึงมือกันนั่งลงกับพื้นและก่อนที่จะสูด

เอาบรรยากาศเข้าเต็มปอดอยู่สักพักจนกระทั่ง

“เออ ริทวันพรุ่งนี้มันจะเป็นอย่างไรนะถ้าไม่มีกัน”กันเอ่ยพูดขึ้นมาพร้อมกับมองไปที่ริทแต่ก็ไม่พบเพราะริทแกล้งทิ้งให้กัน

นั่งอยู่คนเดียว

“ริท!”กันเรียกริทด้วยความตกใจและเห็นว่าริทหันมาเยาะเย้ยที่กันนั่งคุยคนเดียว

“โห้ว ริทเล่นอย่างนี้หรอเนี่ย” กันชี้หน้าคาดโทษพร้อมกับวิ่งไล่ตามริทที่ตอนนี้ริทเองก็วิ่งหนีสุดชีวิต ที่ทั้งสองคนได้มานั่งคุย
 
มาวิ่งไล่จับกันอยู่อย่างนี้ก็เพราะมีเวลาว่างที่จะเติมเต็มให้กันและกันจึงมาเที่ยวพักผ่อนท่ามกลางธรรมชาติที่แสนจะ

โรแมนติกและในระหว่างที่คนทั้งคู่วิ่งไล่จับกันอยู่ก็มีฝนลูกใหญ่เทลงมาเพิ่มความโรแมนติกเข้าไปกันใหญ่

“ริท…ฝนตกแล้วเข้าห้องเถอะ”กันตะโกนท่ามกลางสายฝนเพื่อบอกริท

“ก็ดีเหมือนกันนานๆจะได้เล่นน้ำฝน”ริทตอบกลับไปพร้อมกับดึงตัวกันมาเล่นน้ำฝนกับตัวเองหลังจากที่เล่นไปสักพักก็ยังไม่

มีทีท่าว่าฝนจะเบาลงเลยแถมยังตกหนักขึ้นเรื่อยๆ

“ริท…กันว่าฝนมันตกหนักมากขึ้นแล้วนะ เดี๋ยวจะไม่สบายเอาด้วย กลับห้องกันเถอะ”กันเตือนริท

“ก็ได้ๆเริ่มเหนื่อยแล้วเหมือนกัน”ริทตอบก่อนจะเดินตามกันที่จูงมือเค้ากลับไป

“ริท…เสื้ออ่ะบางไปป่ะ”กันเอ่ยถามเมื่อเข้ามาในห้องและเห็นว่าเสื้อที่ริทบางจนแนบเนื้อเมื่อเปียกชื้น

“ถ้าไม่เปียกก็ดูเหมือนเสื้อธรรมดาตัวนึงเท่านั้นเอง”ริทก็ตอบกลับอย่างกวนๆ

“หรออออ”กันเดินเข้ามาประชิดตัวคนปากเก่งพร้อมกับล็อคตัวริทเอาไว้ให้อยู่ด้านในเมื่อเท้าแขนทั้งสองข้างกับกำแพง

“กันจะเล่นไรเนี่ย” ริทยังคงเถียงฉับๆ

“กำลังจะหาบทลงโทษคนขี้แกล้งอยู่”กันตอบพร้อมกับเดินหน้าเข้าไปอีกก้าวทำให้ระยะห่างของกันกับริทมีเพียงไม่ถึงเซนฯ

“บะ…บทลงโทษอะไร”ริทเริ่มถามด้วยเสียงสั่นๆ

“ก็แกล้งให้กันนั่งคุยอยู่คนเดียวไงและโทษฐานที่ใส่เสื้อที่บางเกินไป”กันกระซิบไปที่หูของริท

“ขะ…ขอโทษ เดี๋ยวเสื้อตัวนี้จะไม่ใส่อีกแล้วก็ได้ ปล่อยริทเถอะนะ”ริทเอ่ยขอโทษพร้อมกับยื่นข้อเสนอ

“ปล่อยริทเถอะนะ นะครับ”ริทอ้อนให้กันปล่อยจากการถูกล๊อคไว้ด้วยร่างของกันแต่กันก็ไม่ได้สนใจคำข้อร้องใดๆนั่นเลย

“กันครับ ปล่อยริทนะครั….”ยังไม่ทันจะสิ้นประโยคคำพูดก็ถูกกลืนหายไปด้วยริมฝีปากกันที่ประกบเข้ามาเพื่อหาความหวาน

จากปากของคนตรงหน้า ลิ้นร้อนของคนร่างสูงกระตุ้นความรู้สึกต่างๆของคนร่างเล็กด้วยการพันเกี่ยวของลิ้นหนาที่กระหวัด

รับลิ้นหนาของคนตรงหน้าอย่างชำนาญการและไม่มีท่าทีจะเบาบางมีแต่เพิ่มจังหวะการกดทับของริมฝีปากและลิ้นหนาเข้า

ไปเรื่อยๆเรื่อยๆและมือหนาของคนร่างสูงค่อยๆไปเกะกะระรานแถวๆชายเสื้อของคนร่างเล็กก่อนที่มอบรักด้วยภาษากาย

และคงเป็นไปอย่างนี้ท่ามกลางบรรยากาศของค่ำคืนนี้ตลอดทั้งคืนเป็นแน่แท้



...........................................................................................................................................................................................................

 

Writer Talk

 

เอา SF มาฝากอีกแล้ว  เรื่องนี้เกิดจาการว่างงานอยากแต่ง ไม่มีเหตุการณ์อะไรให้อ้างอิง ^^

 ตอนท้ายๆดูติดเรทมั้ยหว๊า ถ้าอย่างไรก็ขออภัยด้วยนะคะ อิอิ

ปล.ไม่มีเจตนาให้ศิลปินเสียหายแต่อย่างใด