Gunrit 38* SF

ลำดับตอนที่ #6 : SF แค่ขอมีเธอ

1 อาทิตย์ผ่านไป

             หลังจากที่คนตัวพ่อทิ้งระยะห่างกับคนตัวยุ่งมันมีความเปลี่ยนแปลงหลายอย่างแต่เรื่องงานยังไม่มี

เปลี่ยนเพราะงานยุ่งมาตลอด

1อาทิตย์แต่สิ่งที่เปลี่ยนได้อย่างชัดเจนคือชีวิตประจำวันเพราะปกติแล้วหลังจากเลิกงานจะต้องโทรหากันหรือบีบี

หากันเพื่อเล่าเรื่องราว

ที่ทำผ่านมาให้กันและกันฟังเสมอถึงแม้จะไม่มีเรื่องเล่าอะไรมากมายก็ต้องโทรหาเพื่อคุยกันกวนกัน ตามประสาเพื่อนซี้ที่สนิทสนิทเกิน

เพื่อนอยู่เป็นประจำตั้งแต่ห่างกันออกมาก็เหมือนมีอะไรขาดหายไป

 

“กัน วันนี้ไปกินข้าวที่คอนโดด้วยกันนะ” โตโน่ชวนน้องชายเพิ่งที่เพิ่งถ่ายละครเสร็จ

“ขอบคุณครับแต่ไม่ดีกว่าพอดีว่าวันนนี้กันจะกลับบ้านน่ะครับ” กันปฎิเสธพร้อมให้เหตุผล

“อยากจะกลับบ้านอยู่แล้วหรือไม่อยากเจอหน้าใครหรือเปล่า” โตโน่ยิงคำถามกลับไปอย่างเสียดแทงหัวใจที่สุด

“ก็นานๆจะได้กลับบ้านทีก็อยากไปอยู่กับพ่อแม่บ้างแล้วพรุ่งนี้ก็ถ่ายต่อตอนเช้าจะได้ไม่เสียเวลา” กันอธิบาย

“อ๋อ แล้วไป วันนี้พี่ต้องไปดูแลริทมันอีกแล้วใช่มั้ยเนี่ย” โตโน่แกล้วพูดเพื่อจะดูปฎิกริยาของน้องชาย

“พี่โตโน่ดูแลริทดีอยู่แล้วเชื่อผมซิแถมยังดูแลริททุกเรื่องได้ดีกว่าผมด้วยซ้ำ” กันพูด

“ไอ้กัน มึงน้อยใจอะไรกูหรือเปล่า” โตโน่ตัดสินใจถามเพื่อความกระจ่างเพราะเขาเองก็พอจะรู้สาเหตุมาแล้วแต่เขาก็ไม่สบายใจนักหรอก

ที่น้องชายของเขาเป็นแบบนี้

“เปล่านิ” กันตอบพร้อมกับกำลังจะเดินแต่ก็ต้องหยุดเพราะเสียงท้วงจากพี่ชาย

“เพราะกระทู้บ้าๆนั่นที่เปรียบเทียบกูกับมึงเรื่องริทใช่มั้ยที่ทำให้มึงเป็นแบบนี้”โตโน่ชิงถามทันทีเพราะรู้ว่ายังไงน้องชายคนนี้ไม่ยอม

เอ่ยปากบอกก่อนแน่ๆ

“ให้มันผ่านไปเถอะผมไม่อยากจะนึกถึงมันอีกแล้ว” กันเลี่ยงที่จะตอบคำถาม

“แต่กูให้ผ่านไปไม่ได้หรอกนะเพราะมึงสองคนเป็นน้องชายที่กูรักกูไม่อยากมีเรื่องกับมึงเพราะเรื่องบ้าๆนั่น” โตโน่ยังคงรั้งเพื่อเคลียร์ให้

เรื่องนี้จบแต่ก็ยังไม่ทันจะเคลียร์คุณอาก็รับกันเสียแล้ว

“กลับก่อนนะครับ สวัสดีครับ” กันลาโตโน่พร้อมกับเดินขึ้นรถไปทันที

    หลังจากที่กลับมาจากกองถ่ายตัวพ่อก็ได้อยู่กับครอบครัวสักพักใหญ่จนได้เวลาที่จะอยู่กับตัวเองปกติแล้วจะโทรหาคนตัวยุ่งเพื่อเล่า

สิ่งต่างๆให้ฟังโทรไปกาก โทรไปกวน แต่ตอนนี้คนตัวพ่อได้แต่กระวนะระวาย นอนไม่หลับ

“โธ่เว้ย ไอ้กันมึงเป็นอะไรเนี่ย นอนดิ พรุ่งนี้มึงมีงานแต่เช้านะเว้ย” กันโมโหตัวเองที่นอนไม่หลับเพราะแต่ก่อนต่อให้ดึกแค่ไหนเขาก็นอน

ได้อย่างสบายเพราะโทรหาคนรู้ใจก่อนนอนทุกครั้งจึงทำให้ต้องบังคับตัวเองให้หลับให้ผ่านไปจากคืนนี้ให้ได้

 

คอนโด

 

“ริท กินข้าวยัง” โตโน่ก้าวเข้าห้องก็ถามน้องชายอีกคนทันที

“เรียบร้อยแล้วครับ” ริทตอบกลับมาด้วยน้ำเสียงอู้อี้และเป็นเหตุผลทำให้รู้ทันทีว่าน้องชายเขากำลังป่วย

“ป่วยหรอ งั้นกินยาแล้วไปนอนเลย” โตโน่ไล่ริทให้ไปพักผ่อน

“วันนี้ฝนตกด้วยครับ ตากฝนนิดหน่อย” ริทอธิบาย

“พรุ่งนี้มีงานป่าว” โตโน่ถาม

“ไม่มีครับ” ริทตอบ

“งั้นรีบไปพักผ่อนเถอะ” โตโน่ไล่ริทอีกครั้งแต่กับพบว่าเหมือนริทมีอะไรอยากจะคุยกับเขาถ้าให้เดาเขาก็รู้ได้ทันทีว่าเรื่องน้องชายอีกคน

แน่ๆ

“อยากรู้เรื่องไอ้กันหรอ”โตโน่ชิงยิงคำถามไปก่อนแต่ริทเองก็ไม่ได้ตอบอะไรนอกจากก้มหน้า

“ไอ้กันคนเก่ายังไม่กลับมา ตอนนี้มีแต่กันคนดื้อ คนไร้เหตุผลอย่าเพิ่งไปสนใจมันเลย ไปนอนได้แล้ว ไป” เป็นอีกครั้งที่โตโน่ไล่ให้คน

ป่วยไปนอนหลังที่พูดถึงน้องชายอีกคน

 

         เป็นเวลาที่ดึกมากแล้วที่พี่ชายยังนอนไม่หลับเพราะมัวแต่เป็นห่วงเรื่องของน้องชายตัวดีทั้งสองและก็เรื่องที่น้องชายเดอะดาว

ดวงที่ 6 น้อยใจเขาเรื่องของหัวใจเขาพยายามจะสลัดให้ความคิดนี่หลุดไปโดยไปดูริทที่ห้องแต่ก็พบว่าห้องไม่ได้ล๊อคจึงเดินเข้าไปดู

แต่ก็ต้องพบว่าน้องชายคนนี้ร้องไห้เพิ่งจะร้องด้วยซ้ำเพราะน้ำตายังไม่แห้งดี พี่ชายคนนี้ไม่รู้จะปลอบน้องชายคนนี้อย่างไรจึงลูบหัว

เบาๆเพราะก็เกรงจะทำให้คนป่วยตื่นแต่หารู้ไม่ว่าน้องชายคนป่วยคนนี้ก็ยังไม่หลับเลยเหมือนกันเพราะมัวแต่คิดถึงใครอีกคนเหมือนกัน

เหงา คิดถึง รัก อยากกอด อยากพูดคุย อยากบอกรักความรู้สึกต่างๆเข้ามาหมดทุกอย่างทำให้ถึงกลับร้องไห้ออกมา

วันรุ่งขึ้น

 

“ริทพี่ไปทำงานก่อนนะ อย่าลืมกินข้าว กินยานะ ” ประโยคที่ถูกเขียนลงโน๊ตใบเล็กแปะไว้ที่โต๊ะอาหารก่อนที่พี่ชายคนนี้จะไปทำงาน

 

       วันนี้เป็นวันที่เกิดอะไรขึ้นกับคนตัวพ่อไม่รู้เพราะว่าถ่ายกี่เทคๆก็ไม่ผ่านสักทีจนเจ้าตัวเริ่มเครียดอย่างเห็นได้ชัดเจนแต่พี่ทีมงานก็ไม่

ได้ต่อว่าอะไรเพราะเข้าใจว่าเป็นมือใหม่ในการแสดงท่องบทก็ไม่เคยจะจำได้ มุมกล้องก็เข้าผิด บล๊อคกิ้งก็ยืนผิดซึ่งตอนนี้ก็ไม่อะไร

ต่างไปจากคนที่ไม่มีสติเลยสักนิดทีมงานเห็นว่ากันคงเครียดจึงอนุญาตให้พัก

“กันมึงเป็นอะไรหรือเปล่าแต่ก่อนไม่เห็นเคยเป็น” โตโน่ถามด้วยความเป็นห่วง

“เปล่านี้ครับสงสัยวันนี้บทมันยาวก็เลยจำไม่ได้และมัวแต่ไปกังวลกับมันไปหน่อยเลยทำให้ผิดไปหมดเท่านั่นเอง”กันอธิบายและก็ตั้งใจ

อ่านบทซ้อมบทอย่างไม่สนใจที่จะคุยกับพี่ชายเขาเลย

“โอ๊ย อ่านยังไงก็ไม่เข้าหัวเลย” กันโวยวายออกมาเพราะว่าตอนนี้ไม่มีสติกระวนกระวาย

“กันใจเย็นๆดิว่ะ ตั้งสติ” โตโน่ตบบ่าน้องชายพร้อมกับพูดให้กำลังใจวันทั้งวันกันเองก็พยายามทำทุกอย่างเต็มที่เพราะดึงกำลังใจจาก

พี่ๆทุกคนในกองถ่ายจากครอบครัว จากแฟนคลับ จากเพื่อนๆ มาเป็นแรงขับให้ถ่ายทำผ่านพ้นไปได้ด้วยดีกว่างานจะผ่านไปได้ก็เล่น

เอาดึกพอสมควรวันนี้กันเครียดมากก่อนที่จะกลับบ้านกันไล่ขอโทษทุกคนที่ทำให้เสียเวลาเพราะความไม่มีสติของเขาเองแต่มันก็

เหมือนมีอะไรขาดหายไปอยู่ดี

“กันวันนี้มันก็ดึกมาก มึงไปนอนบ้านหรือกลับกรุงเทพ” โตโน่ถามขณะที่กำลังเปลี่ยนเสื้อผ้าเพื่อกลับไปพักผ่อน

“ก็กลับไปที่ตึกก่อนเดี๋ยวให้อาหมวยมารับ” กันตอบพร้อมกับเดินขึ้นรถไป

“กัน กูไม่รู้หรอกนะว่าในใจมึงกำลังคิดอะไรอยู่แต่กูจะบอกมึงอย่างนึงนะว่ากูรักพวกมึงสองคนมาก พวกมึงสองคนเป็นน้องชายของกู

เรื่องบ้าๆที่เกิดขึ้นมันก็เป็นแค่ความคิดของคนเขียนเพราะเขาไม่เห็นว่ามึงรักริทมากแค่ไหนเป็นห่วงริทแค่ไหนเขาไม่เห็นไงและทุกครั้ง

มึงก็ไม่เห็นจะเดือดร้อนอะไรเลยมึงก็อยู่มาได้แต่ที่มึงเป็นแบบนี้เพราะเขาดันเอามาเปรียบเทียบกับกูตัวมึงก็รู้ดีไม่ใช่หรอว่ามึงสองคน

รักกันมากแค่ไหนมึงจะกลัวอะไรอีกกลับเรื่องต่างๆที่เข้ามาทำไมมึงทำต่อไปล่ะ” โตโน่ตัดสินใจพูดเรื่องนี้อีกครั้ง

“ก็ผมไม่จำเป็นที่ต้องดูแลริทแล้ว ไม่ต้องรักริทแล้วเพราะริทเองก็มีคนรักมากมาย” กันตอบเสียงเรียบ

“มึงอย่ามาประชดกูนะ” โตโน่พูดขึ้น

“ผมไม่ได้ประชดพี่ พี่โน่ดูแลริทและดีแล้ว” กันเถียง

“ทุกวันนี้ที่กูดูแลริทก็เพราะคนริทมันรักไม่มาดูแลมัน” โตโน่พูดด้วยน้ำเสียงโมโห

“มึงจะไม่รักมันแล้วก็ตามใจแต่ถ้าคิดว่ามันเป็นเพื่อนก็ไปเยี่ยมมันหน่อยมันตากฝนจนป่วย” โตโน่พูดเตือนสติ เตือนให้ทบทวนหัวใจ

น้องชายคนนี้แล้วก็นั่งเงียบ ตลอดทางภายในรถมีแต่ความเงียบงัน

 

“นี่มันก็ตี2กว่าแล้วนะมึงไปนอนที่คอนโดก่อนมั้ย ไม่ต้องรบกวนให้อามึงมารับ” โตโน่เอ่ยถามด้วยความเป็นห่วงลึกๆแล้วพี่ชายคนนี้ไม่

เคยโกรธน้องชายคนตัวพ่อเลยสักนิด

“และช่วยเอาไอ้กันคนเดิมของกูกลับมาที” โตโน่พูดขึ้นลอยๆก่อนที่จะเดินนำหน้ามันจึงต้องเป็นอย่างนั่นโดนปริยายเพราะนี่ดึกมาเกิน

กว่าคุณอาจะมารับทำให้กันต้องไปนอนที่คอนโด

 

“ริทยังไม่นอนอีกหรอ” เสียงโตโน่ที่ถามริทเพราะได้ยินเสียงทีวีเปิดทิ้งไว้

“ริททำไมมานอนนี่” โตโน่รีบเดินไปดูริทที่นอนหลับอยู่หน้าทีวี

“เฮ้ย กัน ริทตัวร้อนว่ะ” เสียงโตโน่ตะโกนบอกกันที่ยืนดูริทอยู่ห่างๆแต่จริงๆแล้วกันก็ดีใจไม่น้อยที่ได้เจอริท

“งั้นเดี๋ยวผมพาริทเข้าไปนอนในห้องก่อน” กันบอกโตโน่ก่อนที่จะอุ้มร่างของริทเข้าไปในห้องพร้อมกับวางร่างเล็กลงบนเตียงเบาเพราะ

ก็กลัวว่าจะทำให้ตื่นและนั่งลงกับพื้นมองคนป่วยอยู่

“อ่ะ ไอ้กันเช็ดตัวริทซะ ถ้าเสร็จแล้วมึงก็อาบนอนพักผ่อนเลยนะดึกมากแล้ว” โตโน่ยื่นชามแก้วใสที่ใส่น้ำอุ่นๆและผ้าขนหนูผืนเล็กมาให้

เพราะเขาเองรู้อยู่แล้วว่าทั้งคู่คงมีอะไรอีกมากมายจะพูดคุยหรือดูแลกันเป็นแน่

“ทำไมดื้อ ทำไมไปนอนตรงนั้นที่แอร์ตก ป่วยอยู่นะ” กันพูดขึ้นทั้งที่ริทเองก็หลับอยู่พร้อมกับเช็ดตัวริทไปด้วย

หลังจากที่กันเช็ดตัวริทเรียบร้อยแล้วก็นั่งกุมมือ นั่งมองริทพร้อมกับเข้าไปกอดริทด้วยความคิดถึงและเป็นการให้ไออุ่นริทไปในตัวจน

ไม่รู้ว่าเผลอหลับไปตั้งแต่เมื่อไรจนกระทั่งริทตื่นขึ้นมา

“อื้อ เอ้า กันนี่” ริทตื่นขึ้นมาตกใจเหมือนกันที่เห็นกันมานั่งกอดเขาอยู่และก็เหมือนจะรู้ไปในตัวว่ากันแน่ๆที่พาริทเข้ามานอนในนี้

“กันครับ กัน” ริทปลุกกันโดยเขย่าแขนกันเบาๆ

“ห๊ะ ริท ตื่นมาทำไม”กันเห็นริทตื่นขึ้นก็ตกใจเหมือนกัน

“กันลุกขึ้นมานอนบนนี้ดีกว่า ไปนั่งข้างล่างทำไม” ริทบอกกันกับพร้อมกับมาพยุงกันให้ลุกขึ้นมา

“ริทนอนต่อเถอะ พักผ่อนเยอะๆ” กันบอกกับริทพร้อมกับเอนตัวริทให้นอนลง

“กันทำงานเหนื่อยมากมั้ย” ริทเองก็ยังคงถามคำถามเดิมๆ

“อย่าเพิ่งถามกันเลยริทนอนพักผ่อนก่อน”กันเองเลี่ยงที่จะตอบแถมกับสั่งให้ริทนอนพักด้วยซ้ำ

“นอนไม่หลับแล้ว ร้องเพลงให้ฟังหน่อย” ริทอ้อน

“ตั้งใจนะครับ มันเป็นความรู้สึกกันเลยนะ” กันบอก

 

 

 

ต้องอยู่อย่างไร้ค่า ท้องฟ้าชั่งว่างเปล่า

มีแต่ความเหงาคอยใกล้ชิดเหมือนเงาติดตัว

นับตั้งแต่เธอไปในใจฉันก็พลันมืดมัว

 ยิ่งมองแสงไฟสลัวให้หัวใจยิ่งเริ่มสลาย 

     เธอไปอยู่ไหนกันคิดถึงฉันหรือเปล่า 

     ความเจ็บรุมเร้าความเงียบเหงาไม่เคยคลี่คลาย 

     ไม่ว่าเธออยู่ไหนอยากให้รู้ให้เธอเข้าใจ 

     ฉันคงไม่มีความหมายหากไม่มีเธอเหมือนเก่า

*ไม่ว่าปัญหานั้นมีมากมายเท่าไร 

  ต่อให้สูญเสียเท่าไรแลกได้เสมอ 

 **    แค่ขอมีเธอ แค่ได้พบเธอ

        เจอะเจอเรื่องใดไม่หวั่น 

        เธอนั้นคือแรงแห่งแสงตะวันให้ฉันก้าวเดิน 

        อยากพบหน้ากันซบสายตากันคิดถึงเหลือเกิน 

        เมื่อไหร่ความห่างเหินจะจบสิ้นลงซะที

ไออุ่นจากอ้อมกอดแววตาที่โอนอ่อน

 คือภาพสะท้อนบอกให้ค้นหาเธอต่อไป

ทุกครั้งที่มองฟ้าอยากตะโกนให้เธอเข้าใจ

ฉันคงไม่มีความหมายหากไม่ได้เธอคืนมา ...

 

 

“ฮึก ฮึก” เสียงสะอื้นจากริททำให้กันถึงกลับตกใจ

“ริทร้องไห้ทำไม” กันถามพร้อมกับเช็ดน้ำตาให้ริท

“กันอย่าทำแบบนี้อีกนะ ริทคิดถึง ริทเหงา” ริทเงยหน้าตอบกัน

“ครับ กันจะไม่ทำอย่างนี้อีกแล้ว จะไม่อวดเก่งแล้ว เข็ดแล้ว” กันพูดพร้อมกับรั้งตัวของริทเข้ามากอด

“รู้มั้ย เวลาที่กันไม่มีริท กันเหมือนขาดหายอะไรไปยังไงก็ไม่รู้ริทเป็นเหมือนแรงผลักให้กันก้าวเดินไปข้างหน้าอย่างสมดุลถ้าขาด 

   ริทไปการก้าวเดินของกันคงจะสะดุด คิดถึงริทนะครับ” กันอธิบายพร้อมกับกระชับอ้อมกอด

“ริทก็เหมือนกันครับ กันคนเดิมของริทกลับมาแล้ว คิดถึงจัง” ริทพูดพร้อมกับยืดตัวขึ้นไปหอมแก้มแล้วกอดกันไว้แน่น

“กัน..ห้ามเอาเพลงนี้ไปร้องให้คนอื่นนะ” ริทบอกทั้งที่ยังนอนกอดกันอยู่

“เพลงนี้กันจะเก็บเอาไว้ร้องกับริทคนเดียวเท่านั่นครับ”กันให้คำมั่นกับริทพร้อมกับจูบไปที่หน้าผากริทเบาๆ

“พักผ่อนนะครับ” กันบอกให้ริทนอนพักก่อนที่กระชับอ้อมกอดให้แน่นขึ้น

“หื้อ” กันอุทานเบาๆและตกใจเล็กน้อยกับการกระทำของริทที่ใช้ริมฝีปากบางมาแตะที่ริมฝีปากของเขา

“รักกันนะ” ริทบอกก่อนที่จะนอนกอดกันแน่นและหลับตาช้าๆ

“รักริทเหมือนกันนะครับ”กันบอกรักริทและเมื่อเห็นว่าริทนอนยิ้มอย่างมีความสุขคนตัวพ่อก็ฉกฉวยริมฝีปากบางด้วยริมฝีปากของตนอีก

ครั้งแต่ต่างกันตรงที่ครั้งนี้เขาเป็นคนเริ่มก่อนจากแตะเบาๆกลับกลายเป็นการจูบและจากการจูบก็กลับกลายเป็นการบอกรักด้วย

ภาษากายและท่ามกลางคงามเงียบงันของเวลาที่ใกล้จะเช้าอย่างนี้ยังมีแค่คน2คนที่ยังบอกรักซึ่งกันและกันอย่างไม่รู้จักเบื่อที่เกิดจาก

ความรักความคิดถึงที่โหยหาจากที่ไม่เคยได้รับมาเป็นระยะอาทิตย์กว่าๆ

..................................................................................................................................................................................................................

 

Writer Talk

 

 อัพภาคต่อให้แล้วนะคะ SF จบแล้วค่ะคงถูกใจนะคะ เรื่องทั้งหมดเกิดจากจินตนาการนะคะ

รักกันสุดริท รักริทเหมือนกัน