Gunrit 38* SF

ลำดับตอนที่ #4 : SF แค่คิดถึงกัน

แค่คิดถึงกัน

12 พ.ค.54

 

             วันนี้เป็นวันที่คนตัวพ่อและคนตัวยุ่งแห่งบ้านเดอะดาวปี 6 เปิดตัวการเป็นพรีเซนเตอร์สินค้าตัวแรกของ

ทั้งคู่คือเมืองไทยประกันชีวิตแต่ช่วงระยะเวลาของการเปิดตัวมีแฟนคลับของทั้งคู่มารอให้กำลังใจและมาร่วม

แสดงความยินดีเป็นจำนวนไม่น้อยแต่ทว่าทั้งคู่ก็ไม่ได้เจอแฟนคลับอยู่ดีเพราะงานเปิดตัวครั้งนี้เป็นงานปิดซึ่งคน

ตัวยุ่งยังมีมินิคอนตอนบ่ายยังได้มีโอกาสเจอบรรดาแฟนคลับแต่คนตัวพ่อนี่ซิต้องรีบกลับทำให้ยังไม่ได้เจอแฟน

คลับเลยแถมยังกลับไปทางประตูด้านหลังของห้องเปิดออกไปยังลานจอดรถทำให้บรรดาแฟนคลับของคนตัวพ่อ

ต้องวิ่งตามเพื่อไปส่งและให้ได้เห็นหน้าคนที่พวกเขามาให้กำลังใจก็ยังดี แต่อาจจะตามไปบ้างส่วนเท่านั่นทำให้

คนตัวพ่อเห็นว่าแฟนคลับของตนมาน้อยแต่ก็ดันไปเห็นรูปถ่ายของแฟนคลับที่รวมตัวถ่ายรูปกันทำให้รู้ว่ากลุ่ม

แฟนคลับของเขามามากน้อยเพียงใดทำให้เขาถึงกลับจิตตกและนอยด์ขึ้นมาทันทีจึงรีบขอโทษบรรดาแฟนคลับ

ทันทีโดยผ่านทาง Facebook

 

 

          คนที่เดินทางกลับไปก่อนรู้สึกว่าก่อนหน้าที่จะมางานเปิดตัวพรีเซนเตอร์ยังต้องถ่ายละครอยู่เลยทำให้

บรรดาแฟนคลับคิดว่าคงรีบกลับไปถ่ายละครเป็นแน่แต่หารู้ไม่คนตัวพ่อที่มีกุญแจคอนโดของคนตัวยุ่งซึ่งไม่รู้ว่ารู้

ที่ซ่อนของกุญแจหรือไปขอมาจากพี่ชายคนโตนั่นเองเขาเข้ามานอนคิดโน่นคิดนี่หลังจากที่ขอโทษไปแล้วก็ตาม

เขาไม่เคยจะนอนหลับเพราะในหัวสมองคิดวิตกกังวลมากมายกลัวแฟนคลับไม่รักกลัวแฟนคลับน้อยใจกลัวแฟน

คลับไปน้อยเพราะพรุ่งนี้เขาเองก็มีมินิคอนที่งานเช่นกัน นี่ก็ตกเย็นแล้วที่ตัวพ่อยังคงนอนกระสับกระส่ายจิตตกอยู่

อย่างนั่นจนกระทั่งเจ้าของห้องกลับมาถึง

 

“เฮ้ย” คนตัวยุ่งตกใจเมื่อมือบิดลูกบิดเพื่อเปิดห้องแต่ไม่ดันไม่ได้ล็อคเขาคิดว่าเขาลืมล็อคห้องเพราะพี่ชายคนโต

ก็ถ่ายละครอยู่คงยังไม่กลับมา

“เฮ้ย ! กัน” คนตัวยุ่งตกใจยิ่งกว่าเดิมเพราะเห็นคนตัวพ่อนอนหลับตาอยู่ที่โซฟาถึงแม้จะตกใจว่าเขาเข้ามาได้ยัง

ไงแต่ก็วางกระเป๋าใบโปรดลงและคุกเข่านั่งลงกับพื้น

“กันเหนื่อยหรอ ไม่สบายหรอ” ริทใช้มือไล้ไปที่ใบหน้าคมของกันพร้อมกับเอ่ยถาม

“ไม่เหนื่อยหรอกแต่ไม่สบายใจมากกว่า”กันจับมือเล็กๆของริทไว้ที่หน้าอกพร้อมกับตอบคำถามทั้งๆที่หลับตาอยู่

“แต่ริทเห็นกันอัพเฟสขอโทษแฟนคลับแล้วนี่” ริทพูดปลอบเพราะเขาเองก็เห็นสถานะล่าสุดเฟสของกันเช่นกัน

“แต่ก็ยังไม่สบายใจอ่ะ”กันยังคงตอบทั้งที่หลับตา

“กันพักผ่อนมั้ยเผื่อมันจะดีขึ้นนะอย่าคิดมากเลย” ริทปลอบเพราะรู้ว่าอาการของคนตรงหน้ายังไม่ดีขึ้น

“กันเสียใจกันไม่อยากให้มันเกิดขึ้นเลยจริงๆนะริท” กันลืมตาขึ้นพร้อมกับลุกนั่งและระบายให้ริทฟัง

“กัน...ริทบอกแล้วไงอย่าเพิ่งคิดมากเลย”ริทยังคงปลอบเช่นเดิม

“แต่กันรักพวกเขามาก กันไม่อยากให้เขาเสียใจ” กันยังมีอาการจิตตกแต่ก็มิวายรั้งตัวของริทขึ้นมานั่งข้างๆ

“แต่ริทคิดว่าถ้าแฟนคลับกันรู้ว่ากันเป็นอย่างนี้เขาเองก็ไม่สบายใจเหมือนกันนะ”ริทยังคงปลอบ

“ริท...ว่ากันคงเหนื่อยจากงานมาเยอะพักผ่อนมั้ยจะได้เลิกคิดมากมันจะได้ดีขึ้น”ริทพูดพร้อมกับมองใบหน้าของ

คนตรงหน้าที่ดูอิดโรยและออกอาการได้อย่างชัดเจนว่าเหนื่อย

“กันอยากคุยกับริทก่อน”กันตอบก่อนที่ดึงตัวริทเข้ามากอด

“แต่กันดูอิดโรยดูเหนื่อยมากเลยนะ”ริทท้วงอาการดื้อของกัน

“พักผ่อนก่อนนะเดี๋ยวจะป่วยริทไม่อยากเห็นกันป่วย” ริทหว่านล้อมเพื่อให้กันพักผ่อนเพราะสภาพของคนตรงหน้า

มันจะต้องได้รับการพักผ่อนก่อนที่มันจะทรุดไปมากกว่านี้และอีกอย่างที่อยากให้คนตรงหน้าไปพักผ่อนก็คือจะได้

เลิกจิตตกให้หลับไปพร้อมกับความเครียดตื่นขึ้นมาจะได้ไม่เก็บมันมาคิดอีก

“ก็ได้ๆพักผ่อนก็ได้” กันตอบก่อนที่จะเดินเข้าไปนอนที่ห้องนอนริทห้องนอนเดิมที่เคยนอน

 

     หลังจากที่คนตัวยุ่งไล่ให้คนตัวพ่อไปนอนพักผ่อนได้สำเร็จก็จัดการทำภารกิจส่วนตัวจนเรียบร้อยก่อนที่จะ

ออกไปหาซื้ออะไรมากินกับคนที่กำลังนอนหลับอยู่ในขณะนี้จนกระทั่งคนตัวยุ่งกลับมาจากข้างนอกแล้วคนตัวพ่อก็

ยังไม่ตื่นคนตัวยุ่งต้องเดินเข้าไปปลุกเพราะตอนี้ก็ค่ำๆแล้วแต่เมื่อเห็นคนที่กำลังนอนหลับอยู่หายใจอย่าง


สม่ำเสอก็รู้ได้ทันทีว่าอย่าเพิ่งปลุกเสียดีกว่าเพราะคงอดนอนเหนื่อยมาจากการงานที่เยอะจนล้นตัว

 

นี่หรอที่บอกว่าอยากคุยกับเราก่อนไม่ยอมนอนพักแต่หลับสนิทเลยนี่นะคนตัวยุ่งคิดในใจ

 

คนตัวยุ่งถือวิสาสะดูสมุดคิวของคนที่กำลังหลับถึงกลับตกใจ

 

“ ห๊ะพรุ่งนี้ถ่ายละคร4ซีนแล้วต่อด้วยมินิคอนที่อิมแพค” ริทพูดออกมาพร้อมกับหันไปมองคนที่กำลังนอนหลับ

“โห้ คิวงานยามเยียดเลยหนักไปมั้ยเนี่ยไอ้ตัวพ่อ”ริทเปิดดูคิวงานต่อพร้อมกับมองด้วยความเป็นห่วง

“ไอ้ตัวพ่อเอ้ย หนักไปแล้วนะงานอ่ะเยอะเกินตัวแล้วจะเอาเวลาที่ไหนไปพักผ่อนเนี่ย” ริทนั่งมองคนที่กำลังนอน


หลับสนิทก่อนที่พูดขึ้นด้วยความเป็นห่วง

“ว่าแต่เขา เราก็เหมือนกันนะไอ้เตี้ย” เสียงของกันที่เอ่ยขึ้นแต่ตาก็ยังคงหลับ

“ริทมาทำให้กันตื่นป่ะเนี่ยขอโทษนะ...ไอ้ดำ!”ริทล้อเลียนบ้างพร้อมกับค้อนไปชุดใหญ่คนอุสาห์เป็นห่วงกากใส่อีก

สงสัยจะดีขึ้นแล้วมั่งกากได้เนี่ย

“ริทไมมาเรียกกันอย่างงี้เนี่ย”กันลุกขึ้นนั่งก่อนจะพูดพร้อมกับทำหน้าตาเย๋เก

“ก็คุณมึงมาเรียกไอ้เตี้ยก่อนไมอ่ะ”ริทพูดอย่างเชิดๆ

“ก็อยากมาแอบดูคิวงานของกันก่อนทำไมอ่ะ” กันสวนไปทันที

“นี่กันตื่นแล้วหรอนึกว่าหลับอยูซะอีก” ริทพูดด้วยน้ำเสียงที่เบาลงเพราะเขาผิดจริงที่ถือวิสาสะดูคิวงานของคน

อื่น

“ตื่นตั้งแต่ได้ยินเสียงก๊อกแก๊กข้างหูแล้ว” กันตอบ

“เออ..งั้นกูขอโทษ” ริทพูดก่อนที่จะเดินออกจากห้องแต่ก็ไม่เร็วพอทำให้กันดึงตัวริทเข้ามากอดไว้จากข้างหลัง

“โกรธหรอ...กันขอโทษครับ”กันถามพร้อมกับกดจมูกลงไปที่แก้มของริททันที

“เปล่า...แต่ริทเป็นห่วงกันจริงๆนะงานเยอะไปมั้ย” ริทพูดด้วยความเป็นห่วง

“ส่วนใหญ่ก็ถ่ายละครนะช่วงนี้เร่งถ่ายน่ะ”กันอธิบาย

“แต่ก็เห็นมีงานอีเว้นท์ต่างๆด้วยนิ” ริทหันไปประจันหน้ากับกันพร้อมกับเอ่ยถาม

“อย่าว่าแต่กันเลยริทก็เหมือนกันงานเยอะใช่ย่อย” กันพูดพร้อมกับใช้หน้าผากแตะหน้าผากของคนในอ้อมกอด

“แต่ริทเป็นห่วงกันนะ”ริทพูด

“ครับ...กันรู้ครับว่าริทเป็นห่วงกันแต่อย่าลืมเป็นห่วงตัวเองด้วยนะ”กันพูดจบก็ใช้ริมฝีปากหนาของตนแตะไปที่ริม

ฝีปากบางของริท

 

“เอ้ย...กันอ่ะ” ริทเขินพร้อมกับตีไปที่แขนของกันทันที

“อะไร...ตีกันไมนิทำอย่างกับไม่เคยนั่นแหละ” กันพูดปนอมยิ้มจนแก้มบุ๋มลึกลงไปได้อย่างชัดเจนพร้อมกับจับมือ 


ริทข้างที่ตีตัวเองไว้และใช้มืออีกข้างบีบจมูกของริทเบาๆ

“โอ๊ย ...กันชอบแกล้งริทอ่ะ” ริทเงยหน้าจากความเขินขึ้นมาประจันอีกครั้ง

“ก็อยากน่ารักทำไมเล่า” กันพูดจบก็กอดริทไว้แน่น

“อย่าลืมดูแลตัวเองนะริท เป็นห่วงตัวเองไม่ต้องมาห่วงกันหรอกครับ” กันยังคงย้ำด้วยความเป็นห่วง

“ไมชอบย้ำให้ริทดูแลตัวเองจัง”ริทถามด้วยความสงสัย

“ก็กันไม่มีเวลาดูแลนี่ครับ” กันอธิบาย

“นึกว่าที่ให้ริทเป็นห่วงตัวเองเพราะกันไม่เป็นห่วงซะอีก”ริทพูดอย่างน้อยใจนิดๆ

“ริทครับ...กันเป็นห่วงริทนะแต่กันไม่มีเวลามาดูแลอย่างที่บอกไง” กันอธิบายอีกครั้ง

“โอเคๆ...ริทเชื่อแล้วครับเพราะดูจากตารางงานแล้วคงมาดูแลริทได้ยาก”ริทพูดพร้อมกับทำท่าทางยียวน

“ยังมาทะเล้นอีกที่เข้ามานี่จะมาปลุกใช่มั้ย” กันถามจุดประสงค์หลักที่ริทเดินเข้ามาในห้องหลังจากที่คุยนอกเรื่อง

มานาน

“จะมาปลุกไปกินข้าว”ริทตอบ

“ริทขอถามอีกคำถามนึงก่อนไปกินข้าวริทโกรธมั้ยที่กันไม่มีเวลามาดูแลริทเลย” กันถามริทด้วยน้ำเสียงที่จริงจัง

“ไม่โกรธหรอกครับ....ดูแลตัวไม่ได้ก็ดูแลหัวใจของริทให้ดีๆก็แล้วกัน”ประโยคแรกตอบเสียงดังฟังชัดแต่ประโยค

หลังที่ตามมาเบาเสียจนคนฟังแทบจะไม่ได้ยิน

“อะไรนะไม่ได้ยินเลยประโยคหลังอ่ะ”กันแกล้งทำเป็นไม่ได้ยินเพิ่อที่จะฟังมันอีกครั้ง

“ป๊าว ไปกินข้าวเถอะหิวแล้ว” ริทแกล้งทำเป็นไม่มีอะไรเกิดขึ้นและรีบเปลี่ยนทันที

“บอกมาก่อนอย่ามาเปลี่ยนเรื่องนะ” กันรั้งตัวที่กำลังจะหนีออกจากห้องไว้โดยการกอดและจี้เอว

“ไม่เล่นนะกัน กัน กัน ไม่เล่น” ริทดิ้นขลุกในอ้อมกอดเพราะตอนนี้ถูกคนจี้เอวอย่างสนุกสนาน

“บอกมาก่อนดิเมื่อกี้พูดว่าไร” กันหยุดจี้เอวและตั้งใจถาม

“..................”ริทยังนิ่งเงียบ

“ริท” กันใช้หน้าผากตัวเองแตะที่ตัวผากคนในอ้อมกอดอีกครั้งพร้อมเรียกชื่อด้วยเสียงดุ

“โอ๊ย....กัน” ริทตกใจพร้อมกับใช้มือแตะที่ริมฝีปากตัวเองเพราะจู่ๆกันก็ก้มมากัดที่ริทฝากปากล่างของริท

“จะบอกไม่บอกงั้นโดนมากกว่านี้นะ” กันแกล้งแกมบังคับโดยการกะชับอ้อมกอดให้แน่นขึ้นและกำลังก้มหน้าไป

ใกล้ๆ

“โอเคๆ...บอกแล้วๆ”ริทกลัวจะมีอะไรที่มากกว่านี้ตามมาเลยจึงยอมแต่โดยดี

“ริทบอกว่า ...ดูแลตัวไม่ได้ก็ดูแลหัวใจของริทให้ดีๆก็แล้วกัน” ประโยคหลังริทเน้นที่ละคำอย่างชัดเจน

“เรื่องนั่นไม่ต้องห่วงนะกันยอมดูแลทั้งชีวิตเลย”กันพูดอย่างอ้อนๆ

“ก่อนจะมาดูแลคนอื่นทั้งชีวิตอ่ะตอนนี้ไปกินข้าวก่อนมั้ยดึกแล้วนะกันจะได้รีบกลับไปพักผ่อนพรุ่งนี้มีงานเยอะนี่”

  ริทท้วงพร้อมกับพาคนขี้อ้อนไปกินข้าว

“ริทครับ” กันเรียกคนตัวยุ่งที่นั่งอยู่ข้างๆที่โต๊ะอาหาร

“ครับ” ริทขานรับ

“มานั่งนี่”กันพูดพร้อมกับรั้งตัวริทขึ้นมานั่งตักตัวเอง

“เฮ้ย...กันเล่นไรเนี่ยกินข้าว”ริทท้วงพร้อมกับตกใจแต่ก็ยอมมานั่งแต่โดยดี

 

จะท้วงทำไมเนี่ยริทท้วงไปก็พ้นสายตาอ้อนของคนตรงหน้าอยู่ดี

 

“อ่ะ...ช้อน” กันหยิบช้อนที่จานข้าวของผมมายื่นให้

“ทำไร..งง” ริทถาม

“ก็กินข้าวไง...หรือจะกินช้อนคันเดียวกัน” กันถามด้วยหน้าตายียวน

“กินข้าวจานเดียวกันนี่แหละ” กันพูดก่อนที่กระชับอ้อมเข้ามาและรั้งร่างของริทให้นั่งตักเขาอย่างเต็มตัก

 “กันเล่นไรเนี่ย นั่งกินข้าวดีๆไม่ได้ไงเนี่ย” ริทถามด้วยความสงสัย

“ก็ริทจะไปฝรั่งเศสแล้วอ่ะตั้งอาทิตย์นึงแน่ะคิดถึงตายเลย” กันพูดพร้อมกับหอมแก้มริทและตักข้าวเข้าปาก

“เอ้า...กินข้าวถนัดมั้ยเนี่ย”ริทหันมามองหน้ากันอย่างงงๆเพราะกันก็ทำได้เนอะนั่งกอดเขาไว้แล้วก็กินข้าวไปด้วย

เนี่ย

“กินข้าวดิ....บอกให้คนอื่นกินแต่ตัวเองไม่ยอมกิน” กันสั่ง

“โอ๊ย” ริทร้องด้วยความตกใจเพราะกันตีที่มือของเขาที่เขากำลังจะเอื้อมไปหยิบจานข้าวของเขามา

“กินจานนี้”กันชี้ที่จานข้าวของเขาและก็ก้มหน้าก้มตากินข้าวต่อ

“อ่ะ...กิน” กันจ่อช้อนที่เต็มไปด้วยข้าวพร้อมกับข้าวที่ปากของผม

“ห๊ะ....กินเองดะ...”เสียงที่กำลังจะเถียงหายไปเพราะกันดันช้อนเข้าปากผมทันที

“ริทกินข้าวให้หมดนะ กันอิ่มแหละ” กันออกคำสั่งพร้อมกับวางช้อนแล้วนั่งกอดผมไว้

“เอ้า”ริทงงกับกริยาของกันที่เป็นอยู่

“โอ๊ย...ริทเล่นไรเนี่ย” กันตกลงใจและเอ่ยถามเมื่อริทกัดมาที่ต้นแขน

“กินข้าวอยู่ไม่ต้องกอดแน่น...จุก” ริทตอบเพราะกันกำลังนั่งกอดเขาแน่นจนแทบหายใจไม่ออก

“อิ่มยัง?” กันถามคนที่กำลังเคี้ยวข้าวอยู่

“สั่งให้เขากินให้หมดแล้วมาถามอีกว่าอิ่มยัง...บ้าป่ะเนี่ย”ริทต่อว่ากัน

“พอๆๆไม่ต้องกินแล้ว”กันจับช้อนที่ริทกำลังจะตักข้าวเข้าปากวางลงและดึงตัวริทให้ลุกจากหน้าตักพร้อมกับลาก

ริทมานั่งที่โซฟา

“กัน...ริทงงมากกันเป็นไรเนี่ยตามไม่ถูกแล้วนะ”ริทถามด้วยความสงสัย

“ก็กันอยากอยู่กับริทนานๆ”กันพูดจบก็นอนหนุนตักริททันที

“วันอาทิตย์นี้ริทไปฝรั่งแล้ว กันคิดถึงแย่เลย” กันพูดพร้อมกับจับมือริทมาวางไว้ที่หน้าอก

“ก็โทรมาคุยซิ”ริทเสนอแนะ

“กอดหน่อยนะ”กันลุกขึ้นทันทีพร้อมกับนั่งกอดริทไว้

“กอดแน่นๆเลยนะเดี๋ยวจะไม่ได้กอดอีกตั้งอาทิตย์” ริทแกล้งแย่กันเล่น

“ยังมาตอกย้ำอีกนะคิดถึงนะเนี่ย”กันพูดพร้อมกับกอดแน่นจากเดิมมาก

“กันอยากได้อะไรมั้ย...เดี๋ยวริทซื้อมาฝาก” ริทถาม

“ไม่อยากได้อะไรเลย...แค่คิดถึงกันก็พอแล้ว” กันตอบ

“ครับ...ริทจะคิดถึงกันทุกวันเลยกันก็ต้องคิดถึงริทด้วยนะ”ริทตอบอย่างอ้อนๆ

“คิดถึงอยู่แล้วขนาดนั่งกอดอยู่ตรงนี้ยังคิดถึงเลย”กันก็อ้อนกลับไปเช่นกัน

“กันดึกแล้วนะกลับบ้านไปพักผ่อนเถอะพรุ่งนี้ทำงานอีกเยอะ”ริทที่เงยหน้าไปมองนาฬิกาเอ่ยขึ้น

“รออีกแป๊บนะครับคุณอายังไม่โทรมาเลย”กันบอกกับริทเพราะก่อนหน้านี้เขาโทรบอกคุณอาเอาไว้แล้วว่าถ้าใกล้

ถึงตึกแล้วให้โทรบอกเขา

“กัน” ริทเรียกกันที่กำลังเดินไปหยิบกระเป๋าของตัวเองที่อยู่ในห้องนอนที่เผลอถือติดไปตอนไปนอนพักผ่อน

“ครับผม”กันเดินมากอด

“รักกันนะ”ริทบอกรักกัน

“กันก็รักริทเหมือนกันครับ”กันก็บอกรักริทเช่นกัน

“ริทไปอยู่ที่โน้นอากาศเย็นๆห่มผ้าหนาๆนะ”กันบอกด้วยความเป็นห่วง

“ครับ...ริทจะคิดว่ากันกอดริทอยู่แล้วกันนะครับ”ริทใช้หน้าผากแต่ที่หน้าผากของกันแล้วทำหน้าอ้อนๆ

“ครับ”คำตอบของกันเพียงคำเดียวคำสั้นๆแต่คนสองยังอยู่อย่างนั่นเป็นเวลานานเพราะคนตัวพ่อบรรจงแตะริม

ฝีปากของตนไปที่ ริมฝีปากของริทก่อนที่จะเพิ่มความอบอุ่นขึ้นไปเรื่อยๆจนกลายเป็นการแลกความหวานในโพรง

ปากเสียแทนจากมือทั้งสองข้างของคนตัวยุ่งปล่อยนิ่งเฉยกลับกลายมาโอบรอบคอของคนตัวพ่อการแลกเปลี่ยน

ความหวานครั้งนี้นานพอสมควรอาจจะเป็นกักเก็บความหวานและความอบอุ่นให้มากถึงมากที่สุดก็เป็นได้

“กันครับ”ริทเรียกกันหลังจากที่ถอนริมฝีปากออกมา

“ว่า...?” กันเลิกคิ้วเชิงถามด้วยความสงสัย

“อย่าไปทำแบบนี้กับใครนะ”ริทบอก

“จะให้กันไปทำกับใครได้ล่ะครับในเมื่อกันมีคนๆนี้คนเดียวก็ต้องทำกับคนนี้คนเดียวซิ”กันตอบพร้อมกับไปหอม

แก้มไปอีกครั้ง

“สัญญาแล้วนะ”ริทพูดพร้อมกับรอยยิ้มที่แสนจะมีความสุข

“ครับ”กันตอบขึ้นมาพร้อมกับเสียงโทรศัพท์ของเขาที่ดังขึ้นเพื่อบ่งบอกว่าถึงเวลาที่เขาจะต้องกลับบ้านเสียแล้ว

“พักผ่อนเยอะๆนะครับ”ริทพูดเมื่อกันวางสายจากคุณอา

“ครับ”กันตอบพร้อมกับส่งยิ้มให้ก่อนที่เดินออกจากห้อง

“กัน..เดี๋ยว”ริทเรียกกันไว้ก่อนที่ริทจะยกปลายเท้าเล็กน้อยเพื่อขะเย่งไปหอมแก้มกันเสียเอง

“ไปแล้วครับ”กันพูดพร้อมกับส่งยิ้มให้ ริทเองก็ส่งยิ้มหวานให้ก่อนจะปิดประตูห้อง

 

วันนี้เขาเองก็โดนเอาเปรียบโดยการหอมแก้มการกอดและจูบไปมากเหมือนกันแต่เขาก็ยินดีเพราะทุกอย่างมันเกิด

จากความรักทั้งหมดที่เขาให้มีกันและกันเสมอ

.............................................................................................................................................................. 

 

 

Writer Talk

 

SF สั้นๆเผื่อจะหายคิดถึงริทบ้างนะคะไรเตอร์เพ้ออ่ะ ทั้งหมดทั้งมวลจินตนาการล้วนๆ

ระวังน้ำตาลในเลือดจะขึ้นสูงนะคะ ^^