Gunrit 38* SF

ลำดับตอนที่ #27 : SF อาจเคยเป็นคนไม่ดี 6

อาจเคยเป็นคนไม่ดี  6

            การทำงานระหว่างผู้จัดการคนนี้กับนักร้องดังดำเนินมาเป็นระยะเวลา 2 เดือนกว่าๆแล้วซึ่งยังเป็นเหมือน


เดิมที่ริทจะขับรถให้กันอยู่บ้างและกันขับเองบ้างสลับกันไปและที่สำคัญทุกครั้งที่กลับถึงบ้านหลังจากทำงานเสร็จ


หรือกลับจากคอนโดของกัน ริทจะโทรหากันเพื่อบอกเสมอว่าถึงบ้านแล้วเสมอๆ รู้สึกเหมือนว่าริทเองเองก็เริ่มเปิด


ใจมากขึ้นแล้วซิและยิ่งช่วงนี้ริทจะขับรถแทนกันมาโดยตลอดเป็นเวลาอาทิตย์กว่าแล้วเพราะกันมีงานตั้งแต่เช้า


ยันเย็นแทบจะทุกวัน

             วันนี้กันมีงานสายๆเกือบจะเที่ยงด้วยซ้ำไปและทุกครั้งที่ริทมาถึงคอนโดของกันจะขึ้นไปหากันทันทีและ


ทุกครั้งที่เคาะประตูก็จะมีคนเจ้าของห้องคนเดิมมาเปิดให้เสมอแต่ทำไมวันนี้มันแปลกๆยังไงก็ไม่รู้

ก๊อก ก๊อก ก๊อก

“กัน กัน เปิดประตูให้หน่อย” ริทที่เคาะประตูและเอ่ยเรียกแต่ก็ไม่มีเสียงใดตอบกลับมาเลย ริทจึงตัดสินใจโทรเข้า


ไปหาแต่ก็ไม่มีคนรับสายยิ่งทำให้ริทเริ่มกระวนกระวายใจกลัวใครในห้องจะเป็นอะไรไปหรือเปล่า

“กัน กัน ได้ยินริทมั้ย” ริทเริ่มตะโกนอีกครั้ง

ก๊อก ก๊อก ก๊อก

เสียงเคาะประตูดังขึ้นอีกครั้งแต่ก็ไม่มีเสียงใดตอบกลับมาเหมือนอย่างเคยแต่บังเอิญเจอแม่บ้านประจำคอนโดที่


ทำความสะอาดอยู่แถวนั้นเดินมาพอดี

“ขอโทษนะครับ มีกุญแจสำรองของห้องนี้มั้ยครับ พอดีว่าผมเคาะประตูเรียกเค้านานแล้วแต่ยังไม่ออกมาเปิดเลย



เป็นห่วงอ่ะครับ” ริทบอกกับแม่บ้านคนนั้น

“ค่ะ สักครู่นะคะ”แม่บ้านบอกก่อนที่จะหยิบกุญแจสำรองขึ้นมา

“เรียบร้อยแล้วค่ะ” เมื่อแม่บ้านไขกุญแจเรียบร้อยก็เอ่ยบอกกับริท

“ขอบคุณครับ” ริทเอ่ยขอบคุณแม่บ้ายก่อนที่จะรีบเข้าไปในห้องทันที

“กัน กัน กัน” ริทตะโกนเรียก

แค่ก แค่ก

เสียงไอที่ดังออกมาจากในห้องนอนทำให้ริทต้องรีบเดินเข้าไปดู

“กัน กันเป็นอะไร” ริทที่เห็นกันนอนซมอยู่ก็เอ่ยถามอย่างตกใจก่อนที่จะไปนั่งข้างเตียง

“โอ๊ย ! ตัวร้อนเป็นไฟเลย” เมื่อริทใช้มือังไปที่หน้าผากของกันเพื่อวัดไข้แต่ก็ต้องดึงมือกลับทันทีเพราะไข้ขึ้นสูง


ดั่งไฟ

“กัน กันเป็นไงบ้าง” ริทพยายามเรียกกันเพื่อให้ได้สติเพราะตอนนี้กันนอนสั่นด้วยความหนาว

“เดี๋ยวริทมานะ”ริทบอกกับกันพร้อมกับลุกไปที่ห้องน้ำและออกมาพร้อมกับผ้าขนหนูผืนเล็กและอ่างน้ำใบขนาดพอ


ดีมือ

“เช็ดตัวนะกันไข้จะได้ลด” ริทใช้ผ้าเช็ดไปที่ใบหน้าอย่างเบามือก่อนที่จะไล่เช็ดไปที่ ลำคอ แขนทั้งสองข้างและ


ขาทั้งสองข้าง

“ทำไมไม่บอกว่าป่วย” ริทบ่นออกมาด้วยความเป็นห่วงถึงแม้ว่าริทจะรู้ว่าตอนนี้ถึงจะพูดอะไรออกไปกันก็ไม่ได้ยิน




เพราะตอนนี้ถูกไข้กินอยู่ ริทเช็ดตัวของกันอยู่หลายครั้งเพื่อให้ไข้ลดลงบ้างและนั่งอยู่ข้างๆไม่ห่างและโทรบอก



ทางทีมงานว่าวันนี้กันไม่สามารถไปทำงานได้

“หนาว หนาว” เสียงของกันที่ดังขึ้นมาด้วยพิษไข้

“กันหนาวหรอ ริทเช็ดตัวให้แล้วนะเดี๋ยวไข้ก็ลดแล้วนะ” ริทที่นั่งอยู่ข้างเตียงก็ต้องลุกขึ้นไปนั่งบนเตียงทันที

“ทำไมไข้ยังไม่ลดอีกนะ”เมื่อริทใช้หลังมือของตนวัดไข้ก็บ่นออกมา

“หนาว!” กันเพ้อด้วยพิษไข้อีกครั้งริทจึงกระชับผ้าห่มของกันที่ห่มอยู่ให้แน่นขึ้นเพื่อให้ความอบอุ่นและใช้ผ้าขน


หนูอีกผืนชุบน้ำและพับเล็กวางไว้ที่หน้าผากของกัน

“กัน กินยาหน่อยนะ” ริทที่ไปหยิบยาแก้ไข้มาก็พยุงร่างกันที่พอจะกินยาได้และค่อยป้อนยาและน้ำทันทีเพื่อ


บรรเทาอาการไข้และด้วยการดูแลแทบจะทั้งวันทำให้คนดูแลคนป่วยคนนี้เผลอหลับไปตั้งแต่เมื่อไรก็ไม่รู้จน


กระทั่งกันลืมตาขึ้นมาเห็นผู้จัดการของเค้านอนเฝ้าเค้าอยู่ทำให้แอบยิ้มให้

“ริท ริท” เสียงของกันที่แหบพร่าเอ่ยเรียก

“กัน ตื่นแล้วหรอ” ทันทีที่ริทตื่นก็รีบลุกขึ้นไปนั่งข้างๆทันที

“โอ๊ย!” กันที่พยุงร่างของตัวเองเพื่อลุกขึ้นหนักแต่ต้องล้มตัวนอนทันทีเพราะตอนนี้ยังไม่หายไข้จึงทำให้หนักศรี


ษะ

“กัน!” ริทเรียกอย่างตกใจพร้อมกันพยุงร่างของกันทันทีเช่นกัน

“อย่าลุกซิ นอนไปก่อน” ริทบอก

“ขอน้ำกินหน่อย”กันเอ่ยขึ้นมา

“อ่ะ น้ำ ค่อยๆกินนะ” ริทบอกก่อนที่จะค่อยๆป้อน

“ริทมานานหรือยัง” กันเอ่ยถามเมื่อดื่มน้ำเสร็จ

“มาตั้งแต่สายๆแล้ว เช็ดตัวให้กันไปหลายรอบแล้ว ดีขึ้นหรือยัง” ริทอธิบายและสัมผัสที่หน้าผากของกันอีกครั้ง

“แล้วเรื่องงานล่ะ” กันที่นอนพักอยู่เอ่ยถามขึ้น

“ริทโทรยกเลิกให้แล้วล่ะ” ริทอธิบาย

“ไข้ยังมีอยู่บ้าง เดี๋ยวมานะ” ริทบอกก่อนจะลุกขึ้นยืน

“ไปไหน” กันใช้มือของตนดึงข้อมือริทเอาไว้

“ไปหาอะไรร้อนๆให้กิน จะได้กินยา” ริทบอก

“ไม่กินได้มั้ย ไม่หิว” กันบอก

“ไม่ได้จะต้องกินข้าว กินยาจะได้หาย” ริทตอบเสียงดุพร้อมกับออกไปจากห้องทันที

ไม่นานนักริทก็เข้ามาพร้อมกับข้าวต้มร้อนๆ

“กันกินข้าวนะเดี๋ยวจะได้กินยา” ริทบอกก่อนที่เดินเข้ามานั่งบนเตียงแล้วค่อยพยุงกันให้ขึ้นมานั่ง

“อ่ะ ระวังร้อนนะ” ริทบอกก่อนที่จะป้อนข้าวต้มให้กัน

“ขอบคุณนะ”กันบอกก่อนที่จะยิ้มให้และค่อยๆกินข้าวคำสั่งของริท กันกินข้าวไม่มากเท่าไรแต่เริ่มรู้สึกอิ่ม

“ริท ไม่เอาแล้วนะ อิ่ม” กันเอ่ยขึ้น

“แต่กันกินไปนิดเดียวเองนะ”ริทบอก

“แต่อิ่มแล้วจริงๆ” กันย้ำคำเดิม

“งั้นกินอีกคำนะแล้วจะได้กินยา”ริทขอร้อง

“ก็ได้ๆ” กันบอกก่อนที่จะกินข้าวคำสุดท้ายคำที่ร้องขอ

“โอเค งั้นกินยานะแล้วพักผ่อน”ริทบอกก่อนที่จะหยิบยาพร้อมกับน้ำขึ้นมาป้อนกัน

“งั้นกันนอนพักผ่อนนะเดี๋ยวริทเอาไปเก็บก่อน” ริทบอกก่อนที่ลุกขึ้นยืน

“กันยังไม่ง่วงเลย ขอคุยด้วยหน่อยซิ” กันที่รั้งริทเอาไว้โดยการดึงข้อมือ

“เดี๋ยวเอาของไปเก็บก่อนนะ” ริทบอก

“ไม่ต้องแล้วเอาวางไว้บนโต๊ะเลย”กันค่อยๆพยุงร่างของตัวเองขึ้นและแย่งของจากมือริทไปวางไว้ที่โต๊ะหัวเตียง

“แล้วมีอะไรจะคุยด้วยหรอ” ริทถามอย่างสงสัย

“ริท”กันเรียกชื่อพร้อมกับดึงมือของริทขึ้นมากุมไว้

“กะ กัน จะทำอะไร”ริทตกใจถามด้วยเสียงสั่นๆ

“ริทเคยบอกว่า ริทอยู่คนเดียวต้องดูตัวเอง ต่อจากนี้ไปขอให้คนๆนี้ได้ดูแลริทตลอดไปได้มั้ย”อยู่ๆกันก็เอ่ยขึ้น

“กัน” ริทเอ่ยเรียกด้วยความตกใจ

“ต่อจากนี้ไปริทให้กันดูแลริทนะ”กันเอ่ยถามอีกครั้ง

“กันแต่เราเพิ่งจะรู้จักกันเองนะ”ริทบอก

“แต่กันรู้สึกดีกับริทตั้งแต่ที่เราทำงานด้วยกันช่วงแรกๆแล้ว มันคงเริ่มจากความประทับใจที่ริทเอาใจใช่ว่าคนๆนี้



ชอบอะไรไม่ชอบอะไรและมันค่อยๆเปลี่ยนมาเป็นความรู้สึกแบบนี้แทน”กันอธิบายความรู้สึกของตัวเอง

“ริทเคยบอกว่าริทชอบทำโน้นทำนี่ให้คนอื่น ชอบดูแลคนอื่นเวลาทำแล้วมีความสุข ริทช่วยมาดูแลคนนี้คนเดียว



ได้มั้ย?” กันยังคงถามคำถามเดิม

“แต่ว่า..”ริทกำลังจะอธิบายแต่มีเสียงของกันแทรกขึ้นมา

“ไม่เป็นไรๆ กันเข้าใจ กันจะรอจนกว่าริทพร้อมที่จะรู้สึกเหมือนกันนะ” กันบอกก่อนที่จะปล่อยมือริทลงและยิ้มให้

“งั้นกันนอนพักนะ เดี๋ยวริทจะอยู่แถวๆนี้นะมีอะไรก็เรียกนะ”ริทบอกก่อนที่จะเดินยกข้าวของก่อนหน้าที่ไปเก็บ เค้า



ตั้งใจว่าจะอยู่จนกันหลับแล้วค่อยกลับระหว่างนั้นริทก็เจอกับเสื้อผ้าที่เริ่มจะเยอะที่ยังไม่ได้ซัก ห้องบางห้องที่ยัง



ไม่มีการทำความสะอาด ริทจัดการส่งเสื้อผ้าเหล่านั้นไปร้านซักรีดและจัดการเช็ด กวาด ถูห้องแทบทุกห้องที่เห็น



แล้วไม่สบายตาเมื่อจัดการทุกสิ่งอย่างหมดเรียบร้อยก็มานั่งพักอ่านหนังสือบ้าง เช็คงานที่จะทำในวันต่อไปบ้าง




วางแผนการทำงานบ้างเมื่อรู้สึกว่าบรรยากาศข้างนอกเรามจะค่ำแล้วจึงตัดสินใจเดินไปดูคนป่วยว่าเป็นอย่างไร



บ้างแต่น่าจะหลับด้วยฤทธิ์ยาไปแล้วล่ะและก็เป็นอย่างนั้นคนป่วยนอนหลับสนิทลมหายใจเข้าออกอย่างสม่ำเสมอ



ริทจึงเดินเข้าไปนั่งข้างๆเตียง

“กัน…ริทขอโทษที่ไม่สามารถตอบคำถามอะไรของกันได้เลย”ริทพูดกับคนที่นอนหลับอยู่บนเตียง

“กัน…ริทไม่กล้าที่จะรู้สึกอะไรเหมือนกันหรอกเพราะกันเป็นนักร้องดังซุปตาร์ ริทมันก็แค่เป็นเพียงผู้จัดการ



ธรรมดาๆถ้ามีข่าวออกไปมันจะทำให้กันเสียหาย” ริทยังคงนั่งอธิบายเช่นเดิม

“ริทกลัว กลัวจะทำให้กันเสียหาย” ริทยังคงบอกราวกับคนๆนั้นได้ยิน

“ริทกลับก่อนนะ” ริทบอกก่อนที่จะลุกขึ้นและเดินออกจากห้องแต่หารู้ไม่ว่าทุกคำพูด ทุกประโยคกันได้ยินหมด



ทุกอย่างกันจึงลืมตาและค่อยๆลุกเดินตามริทไป

“ถ้ากันไม่กลัวล่ะ” กันที่แอบเดินตามริทมากอดริทจากข้างหลังทันทีเมื่อริทจะก้าวพ้นจากประตูห้องพร้อมกับเอ่ย



ขึ้น

“กะ..กัน”ริทเรียกอย่างตกใจเพระไม่คิดว่ากันจะได้ยินในสิ่งที่ตัวเองพูด

“กันยังไม่หลับ กันได้ยินทุกอย่างหมดแล้ว” กันบอก

 “ให้กันดูแลริทตลอดไปนะ”กันที่ยังคงกอดริทเหมือนเดิมและกระชับอ้อมกอดให้แน่นขึ้นแถมยังเอาคางเกยที่ไหล่



ของริทอีกด้วย

“แต่ริทกลัว” ริทบอก

“แต่กันไม่กลัว กันจะเป็นคนพาริทเดินไปตามเส้นทางของเราเอง ให้กันดูแลริทนะ” กันพูดด้วยความมั่นใจ

“เราเพิ่งจะรู้จักกันเองนะ กันจะดูแลริทได้ยังไง” ริทเอ่ยถาม

“กันเชื่อว่ากันดูแลริทได้ถ้าริทยอมให้กันดูแล” กันบอก

“ตกลงว่าให้กันดูแลริทได้มั้ย”กันยังเอ่ยถามเหมือนเดิม

 “ถ้าอยากจะดูแลริทต้องดูแลตลอดไปนะ” ริทพูดอย่างเขินๆ

“ครับ กันตะดูแลทั้งตัวและหัวใจเลยแหละ”กันพลิกตัวของริทที่กอดไว้ให้มาอยู่ตรงหน้า

“แต่ก่อนที่จะดูแลริท ดูแลตัวเองก่อนนะไปพักผ่อนเลย” ริทบอกก่อนที่ดึงตัวของกันไปที่เตียง

“แต่ริทยังไม่ตอบเลยว่าจะให้กันดูแลริทอ่ะ” กันท้วงขึ้นมาก่อนที่เข้าไปกอดอีกครั้ง

“ถ้าไม่ให้ดูแลจะยอมให้กอดอย่างนี้มั้ยเนี่ย”ริทบอกอย่างเขินๆ

“ขอบคุณครับ” ฟอด ! กันเอ่ยขอบคุณที่จะขโมยหอมแก้มนวลของริททันที

“เอ้ย!” ริทอุทานด้วยความตกใจ

“ไปนอนเลย ไปพักผ่อนเลย” ริทรีบมือของกันที่กอดเค้าเอาไว้และไล่ให้กันไปนอน

“ได้ครับๆ นอนแล้วๆ” กันรีบเดินไปที่เตียงและรีบล้มตัวลงนอนทันที

“ริทกลับก่อนนะ ถ้าคืนนี้รู้สึกว่าไม่ดีขึ้นโทรหานะ”ริทบอกก่อนที่เดินออกจากตรงนั้น

“กลับบ้านดีๆนะ วันนี้ยกเว้นหนึ่งวันไม่ต้องโทรมาบอกนะว่าถึงแล้วเดี๋ยวจะหาว่าเรายังไม่นอน” กันบอกอย่างกวนๆ

“ฮึ่ย!!ไอ้ซุปตาร์บ้า”ริทหันมาต่อว่าอย่างหมั่นไส้

“ฮึ่ย! คุณผู้จัดการที่…น่ารัก”เหมือนกันจะต่อกลับไปแต่เห็นหน้าริทที่เตรียมโกรธก็เปลี่ยนคำพูดทันที

“ไปแล้วๆ บายๆ”ริทรีบตัดบททันทีและเดินออกจากห้องทันที

           เรียกได้ว่าความรักได้แล้วที่มาเล่นตลกกับหัวใจของคนทั้งคู่แต่คำว่ารักก็ยังไม่ยินจากปากของคนทั้งคู่แต่


เชื่อว่าใครอีกคนที่ถูกซุปตาร์ขอดูแลเค้าตลอดไปคงอยากได้ยินคำว่ารักเพราะไม่อย่างนั้นคงไม่กล้าให้ใจอย่างแน่



นอน ก็ต้องรอต่อไปว่าซุปตาร์จอมปากแข็งอยู่บ้างจะบอกออกมาเมื่อไรก็เท่านั้นเองแต่อย่างน้อยผู้จัดการคนเก่ง



คนนี้ก็ยอมเปิดใจมากขึ้นกว่าเดิม

 

>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>> 

 

Writer Talk

 

มาอัพอีกแล้วๆๆ ตอนที่ 6 แล้ว จะเข้าสู่อาจเคยเป็นคนไม่ดีแล้วนะ อิอิ จบตอนอย่างงๆเนอะ เพราะเค้าก็งงๆ 555

 ขอบคุณที่อ่าน ที่เม้นนะคะ ขอบคุณมากจริงๆนะคะ ถ้าพิมพ์ผิดตรงไหนขออภัยด้วยนะคะ ^____^

ปล.  ย้ำ !! SF เรื่องนี้แต่งขึ้นมาจากจินตนาการเท่านั้นไม่ได้มีเจตนาให้ศิลปินเสียหาย