Gunrit 38* SF

ลำดับตอนที่ #18 : SF นาฬิกาหัวใจ

  นาฬิกาหัวใจ

 

          ความรักมันเป็นสิ่งที่สวยงามเสมอ ทุกคนจะคิดเช่นนั้นแต่ความรักก็สามารถทำให้คนที่ครอบครองที่ทั้งสุข

และทุกข์ได้เช่นกัน เมื่อมีพบก็ต้องมีจาก เมื่อมีรักก็ต้องมีเลิกหรือไม่เมื่อมีหวานก็ต้องมีขม ทั้งหมดทั้งมวลเป็นวัฎ

จักรของหัวใจและอีกสิ่งหนึ่งที่สำคัญนอกใจหัวใจแล้วก็คงต้องเป็นเวลาเพราะเวลาเป็นตัวการที่ทำให้เรียนรู้กัน

และกัน นอกเหนือความรัก หัวใจ เวลาก็ต้องมีความเชื่อมั่น เชื่อใจตามมาติดๆ ความรักถึงจะสมบูรณ์แบบ

แต่.........

 

คน 2 คน นี้ที่มีทุกอย่างแต่ขาดเพียงเวลาก็สามารถทำให้ทุกสิ่งทุกอย่างที่วาดฝันพังทลายและจบลง

“เรา 2 คน คงไปด้วยกันไม่ได้แล้วแหละต่อให้เราเข้าใจมากแค่ไหนแต่ไม่เคยจะมีเวลาให้กันเลยมันก็ไม่มี

ประโยชน์อะไร” ริทเอ่ยปากบอกกับคนรักที่นัดเจอกันที่ระเบียงส่วนกลางคอนโดของเค้าเอง

“กันก็ไม่อยากให้มันเป็นไปแบบนี้หรอก แต่ในเมื่อริทต้องการจะให้เป็นแบบนี้ก็ได้” กันเอ่ยขึ้น

“ขอบคุณวันเวลาที่ดีๆที่เคยมีให้กันนะ” ริทเอ่ย

“ต่อจากนี้ไปกันคงจะได้ทำงานอย่างเต็มที่แล้ว ไม่ต้องมาแบ่งเวลาให้ใครอีก ไม่ต้องทิ้งงาน ทิ้งการประชุมมาเพื่อ


ใครอีก” ริทเอ่ยอีกครั้ง

“ขอบคุณที่เข้าใจกันทุกเรื่อง ขอบคุณที่เคยรักกัน ขอบคุณมากแต่ความรักบางครั้งก็ไม่ต้องการอะไรเหล่านี้มาก

เกินไปหนักหรอกแค่มีเวลาให้กันก็พอแล้ว” ริทพูดจบก็เงยหน้ามองท้องฟ้าอันมืดมิดเพื่อสกัดกั้นน้ำตาไว้

“ในเมื่อริทตัดสินใจแล้ว กันก็เคารพการตัดสินใจของริท ในเมื่อมันจะจบลงตรงนี้แล้ว กันขออะไรสักอย่างได้

ไหม”กันเอ่ยร้องขอ

“ขอบคุณที่รักคนๆนี้มาโดยตลอด ขอบคุณที่เข้าใจถึงแม้มันจะไม่อยากเข้าใจก็ตาม ขอบคุณที่ทำให้คนๆนี้มีความ

สุข ขอบคุณช่วงเวลาดีๆที่ผ่านมาและขอโทษที่ทำให้เป็นแบบนี้ ขอโทษที่ทำให้เสียใจ ขอโทษที่ทำให้ร้องไห้อยู่

บ่อยๆ ขอโทษที่เป็นคนรักที่ไม่เอาไหน กันจะยังรักริทคนเดียวตลอดไป” อ้อมกอดสุดท้ายของคนทั้งคู่ที่กันดึงร่าง

ริทเข้ามากอดไว้พร้อมกับเอ่ยความรู้สึกทั้งหมดออกมา กันจะรู้บ้างไหมว่าใครอีกคนที่เค้ากำลังกอดอยู่นั้นเงยหน้า

มองท้องฟ้าเพราะน้ำตาแห่งความเสียใจมันพาลจะไหลตลอดเวลา คนพูดไม่ใช่ว่าไม่เจ็บ ไม่เสียใจเพียงแต่เค้า

แสดงออกมาไม่ได้เพราะไม่อยากให้ใครอีกคนเสียใจและคิดว่าตัวเองเป็นต้นเหตุทำให้เค้าร้องไห้

“เก็บช่วงเวลาดีๆเอาไว้ในหัวใจด้วยนะถ้าพื้นที่มันยังมีที่ว่างเหลืออยู่” กันเอ่ยขึ้นพร้อมกับคลายอ้อมกอด

“ถ้าไม่ได้เกลียดอะไรเวลาบังเอิญเจอกันก็ทักกันบ้างนะ” กันเอ่ยขึ้นพร้อมกับเดินออกไปจากตรงนั้นทันที

   เหตุการณ์ตรงนั้นเหมือนทำให้ดลกหยุดหมุนคนร่างเล็กทรุดลงกับพื้นพิงขอบระเบียงแล้วร้องไห้อย่างเต็มที่ไม่

อายใครๆตรงนั้นแม้สักคนเดียวส่วนอีกคนที่เพิ่งเดินออกมาก็เดินไปร้องไห้ไปอย่างเต็มที่เช่นกันความเสียใจที่ทวี

คูณขึ้นเรื่อยถาโถมเข้ามาในจิตใจของทั้งคู่ คนร่างเล็กก็เอาแต่นั่งร้องไห้ ซบหน้าลงกับตักตัวเองปล่อยทั้งหมดให้

ออกมากับน้ำตา ส่วนอีกคนเมื่อเข้าไปนั่งในรถได้ก็เอาแต่ร้องไห้หลังพิงเบาะเอาแต่ร้องไห้ด้วยความเสียใจถ้าเห็น


ภาพของคนทั้งคู่พร้อมกันก็คงต่างฝ่ายต่างร้องไห้จนตัวโยนด้วยกันทั้งคู่

 

3 เดือนผ่านไป

 

      แม้วันเวลาจะผ่านไปแล้ว 90 วัน 2,160 ชั่วโมง 129,600 นาที 7,776,000 วินาที ภาพภาพวันสุดท้ายที่ต้อง

จากกันก็ยังตราตรึงอยู่ในความทรงจำตลอดเวลา มันยังไม่ลบเลือนออกไปจากหัวใจ

คนร่างเล็กที่เดินอยู่ริมชายหาดเพื่อรับลมเย็นๆของทะเลที่ตอนนี้พระอาทิตย์ที่เคยสาดแสงอยู่บนฟากฟ้าใกล้จะ

อัสดงเพื่อผลัดเวรกับพระจันทร์ เดินไปเดินมาตามเส้นทางข้างหน้าที่มีแต่ทราย เดินไปเรื่อยๆแต่สมองก็พาลคิด

แต่เรื่องเก่าๆ เรื่องความรัก คิดโน่นคิดนี่จนไม่ได้มองทางถึงทำให้เดินชนกับใครคนหนึ่ง

“ขอโทษครับ” ริทเอ่ยขอโทษทันทีที่เดินชนแต่ก็ต้องตกใจเพราะเงยหน้าขึ้นมากับเป็นคนที่กำลังคิดถึงอยู่

“กัน ! ”

“ริท ! ”

เสียง 2 เสียงประสานกันอย่างตั้งใจเพราะก็ไม่คิดเหมือนกันว่าจะมาเจอที่นี่

“สบายดีนะ”ริทเอ่ยทักก่อน

“ก็เรื่อยๆนั่นแหละ งานก็ยังเยอะอยู่เหมือนเดิมแต่นี่ก็เริ่มจะเครียดๆกับงานเลยพักร้อนมาที่นี่แหละ” กัอธิบาย

“และริทล่ะ เป็นยังไงบ้าง” กันเริ่มเอ่ยถาม

“ก็เรื่อยๆเหมือนกัน ช่วงนี้งานจะเยอะหน่อย วันนี้ก็มาสัมมนาที่นี่” ริทบอก

“มาเดินเล่นหรอ”กันเอ่ยถาม

“อืม อยากเดินไปเรื่อยๆน่ะ” ริทอธิบาย

“ตรงโน้นยังสวยเหมือนเดิมเลยนะ” กันที่มองไปสุดสะพานที่ยื่นออกไปในทะเลที่ตอนนี้พรอาทิตย์กำลังอัสดงเป็น


แสงสุดท้ายของวันที่จะได้เห็น

“อืม ยังสวยเหมือนเดิมจริงๆด้วย” ริทพูดจบก็เดินไปยังปลายสะพานนั่นทันที

“ที่นี่ลมยังแรงเหมือนเดิมเลยเนอะ” ริทพูดจบก็กอดตัวเองเพื่อให้ไออุ่น

“หนาวหรอ” กันถอดเสื้อคลุมของตัวเองมาห่มให้ริท

“คิดถึงจัง ขอโทษนะครับที่มาสาย” กันพูดจบก็กอดริทจากข้างหลัง

“ไม่เป็นไรหรอกครับ”ริทหันมาตอบ

“รักริทนะครับ”กันพูดจบก็กดปลายจมูกไปที่แก้มของริท

“รักเหมือนกัน ตอนพระอาทิตย์กำลังตกสวยมากเลยนะ ริทอยากให้กันได้เห็นจัง” ริทอธิบาย

“แต่ตอนนี้ก็สวยเหมือนกัน กันมีความสุขมากจริงๆ” กันพูดก่อนที่จะกระชับอ้อมกอดให้แน่นขึ้น

ภาพเมื่อตอนที่ยังรักกันปรากฎขึ้นในความทรงจำของทั้งคู่อีกครั้งแต่ครั้งนี้ กันคงทำได้เพียงใช้เสื้อคลุมของตนไป

ห่มให้ริทเท่านั้น ไม่มีสิทธิ์กอดอีกแล้ว

“ขอบคุณนะครับ” ริทเอ่ยขอบคุณพร้อมกับถอดเสื้อคลุมออกพร้อมส่งคืนเจ้าของ

ไม่ได้รังเกลียดอะไรแต่ไม่อยากหวั่นไหว ไม่อยากร้องไห้อีกแล้ว

“ขอตัวกลับก่อนนะครับ” ริทเอ่ยก่อนที่เดินออกมา

“เราดูห่างเหินกันเกินไปนะ” กันเอ่ยท้วงกับประโยคที่ริทพูด

“มันก็ดีแล้วนี่ครับจะได้ไม่ต้องมีใรเจ็บกับอะไรอีก”ริทอธิบายก่อนที่จะก้าวเดินทันที

“คุณพักอยู่แถวนี้หรอ” กันเดินตามและเอ่ยถม

“ผมพักที่โรงแรมน่ะครับ”ริทตอบ

“แต่แถวนี้มันมีแต่รีสอร์ททั้งนั้นเลยนะ” กันมองสภาพโดยรอบก็เห็นแต่ที่พักที่เป็นรีสอร์ททั้งนั้นไม่มีที่พอจะเป็น

โรงแรมได้เลย ถ้าเป็นโรงแรมก็มีแต่ที่เดียวคือที่เค้าพักนั่นเอง ซึ่งมันก้ไกลจากตรงนี้พอสมควร แล้วริทจะเดินไป


ไหน

“แล้วนี่คุณจะเดินไปไหน” กันเอ่ยถาม

“เดินไปเรื่อยๆ” ริทตอบกลับมา

การเดินไปเรื่อยๆของริทที่ทำให้กันต้องเดินตามเพราะเป็นห่วงแต่ก็ต้องหยุดชะงักทันทีเพราะระหว่างเดินไปเรื่อยๆ


ก็เจอรีสอร์ทแห่งนึงกำลังจัดงานแต่งงาน

“กัน...ริทชอบทะเลตอนนี้จัง ถึงมันจะมืดนะแต่ก็มีแสงสว่างของดาวและพระจันทร์ค่อยส่องแสง” ริทเอ่ยขึ้นขณะที่

เดินเล่นอยู่ริมชายหาดโดยมีใครอีกคนกุมมือแล้วเดินไปด้วยกัน

“ริทชอบหรอ” กันเอ่ยพร้อมกับบีบมือเล็กที่ตนเองกุมเอาไว้แน่น

“ริท เราแต่งงานกันมั้ย” กันพูดจบก็หยุดเดินพร้อมยกมือที่กุมไว้มาตรงหน้าและใช้มืออีกข้างนึงมากุมทับ   

“จะบ้าหรอกัน เราเพิ่งคบกันได้ปีเดียวเองนะ” ริทท้วงออกไป

“ไม่รู้แหละ กันจะแต่งงานกับริทและจะจัดงานแต่งที่นี่ด้วย”กันเอ่ยออกไป

“ให้มันถึงเวลาก่อนเถอะ” ริทพูดก่อนที่จะเดินนำหน้าแต่มือเล็กยังถูกอีกคนกุมอยู่

“ตกลงริทจะแต่งงานกับกันที่นี่นะ” กันพูดด้วยน้ำเสียงที่ดีใจ

“ตามใจๆๆ จะให้แต่งที่ไหนก็ตามใจเถอะ” ริทพูดก่อนที่หันไปยิ้มให้กับทะเลเพื่อหลบซ้อนความเขิน

“งั้นกันจะรอวันที่ริทพร้อมที่จะแต่งงานกับกันนะครับ” กันพูดด้วยความดีใจก่อนที่เข้าไปขโมยหอมแก้มคนรัก   


  

       ภาพในอดีตย้อนกลับมาหาคนทั้งคู่อีกครั้งแต่ตอนนี้คนทั้งคูได้แต่หันหลังให้กันเพื่อหยุดเช็ดน้ำตาของแต่ละ

คนที่ไหลมาด้วยความคิดถึง คิดถึงวันเก่าๆ อยากจะย้อนเวลากลับไปเพื่อจะดึงให้ภาพเหล่ากลับมาอยู่ตรงหน้าอีก

ครั้ง

“ผมขอตัวก่อนนะครับ”เสียงของริทที่มีร่องรอยความเสียใจดังขึ้น

“ผมขอไปส่งคุณเป็นครั้งสุดท้ายได้มั้ยครับ”กันเอ่ยขอร้องซึ่งน้ำเสียงก็ไม่ได้ต่างอะไรกันมากเลย

“อย่าดีกว่าครับ”ริทปฏิเสธ

“แต่นี่มันก็เริ่มดึกมากแล้วนะครับ คุณจะกลับอย่างไง” กันเอ่ยถามด้วยความเป็นห่วง

“ก็เดินไปเรื่อยๆตามทางเดี๋ยวก็ถึงแล้ว” ริทตอบกลับมา

“อย่างงั้นคุณช่วยคิดว่าคุณกับผมเจอกันกลางทางก็แล้วกัน คิดว่าขอติดรถไปลงที่พักก็ได้” กันเอ่ยอย่างร้องขอ

“แล้วไม่ทราบว่ารถคุณจอดอยู่ที่ไหนล่ะครับ” ริทเอ่ยอย่างเห็นใจ

“งั้นเชิญทางนี้ครับ”กันบอกก่อนที่จะนำทางไปยังรถ

“ที่ตรงนี้ยังเป็นที่เดิม ยังไม่มีใครมาแทนและจะไม่มีใครมาแทนได้” กันพูดขึ้นก่อนที่จะสตาร์ทรถโดยที่ริทนั่งนิ่งไม่

ยอมพูดจาและยังพลิกตัวเข้าหาประตูรถด้วยซ้ำไป มือกอดอกเหมือนอยากนอนพักผ่อน กันเห็นจึงปรับเอนเบาะให้

ขนาดองศาเดิมที่ริทเคยนอนเป็นประจำ ในขณะที่ขับรถไปก็เปิดเพลงเพื่อทำลายความเงียบงันของทั้งคู่

“เพลงต่อไปจะเป็นเพลงเหมาะสำหรับคู่รักที่เลิกรากันไปนะคะ เพลงๆนี้บอกว่า ถึงแม้ไม่ได้ไปด้วยกันแล้วแต่อย่าง

น้อยก็เคยใช้เวลาร่วมกัน นาฬิกาหัวใจเคยตรงกัน ก็แค่ขอเก็บเรื่องราวดีๆเอาไว้ เพราะอย่างน้อยเราทั้งสองคนก็

เคยรักกัน” เสียงดีเจที่บอกเนื้อหา ความหมายของเพลงผ่านประโยคบอกเล่า ทำให้คนสองคนที่นั่งอยู่ในรถสะดุ้ง

เล็กน้อยเพราะไม่น่าเชื่อว่าเค้าทั้งคู่จะมีชีวิตที่ตรงกับเพลงๆนี้ซะเหลือเกิน

 

ในความเป็นจริงของการเดินทาง
ไม่ว่าอย่างไรสักวันต้องถึงวันสิ้นสุด


ในการเดินทางของคนสองคน
จะช้าจะเร็วสุดท้ายก็ต้องแยกจาก

* วันนี้ทั้งเธอและฉัน ต่างสุดหนทาง
แต่ฉันเข้าใจ และคิดว่าเธอก็คงจะเข้าใจ
 
** อย่างน้อยเราก็เคยได้ใช้วันเวลา
อย่างน้อยนาฬิกาหัวใจเคยตรงกัน


สุดท้ายแม้ว่าเราไม่ได้ไปด้วยกัน
แต่จะจำไว้ ว่ารักนั้นเคยเป็นของเรา

บนการเดินทาง ของเธอกับฉัน
มีทั้งรอยยิ้มและคราบน้ำตารวมปนเป


แต่ฉันขอจำ ไว้เพียงแต่สิ่งดี
ปล่อยทิ้งทุกความเสียใจไว้ในอดีต

เผื่อวันหนึ่งบังเอิญนั้นเราพบกัน
รอยยิ้มจะยังอยู่ บาดแผลต่างลืมไปหมดแล้ว

ระหว่างบทเพลงที่ยังบรรเลงไปเรื่อยๆภาพเก่าๆก็วนมาอีกครั้ง

“ริท นอนดีๆซิ กันขับรถอยู่นะ” ริทที่นอนอยู่ก็พลิกมากอดกันที่กำลังนั่งขับรถอยู่

“ก็อยากกอดกันไม่ได้หรอ”ริทเถียงกลับไป

“กอดน่ะ กอดได้แต่ขอขับรถก่อนได้มั้ยครับ” กันเอ่ยบอก

“ริทหนาวอ่ะ” ริทบอก

“หนาวหรอ งั้นเดี๋ยวปรับแอร์ให้” กันพูดจบก็ปรับแอร์ให้

“กันอ่ะ ไม่โรแมนติกเลย” ริทพูดอย่างงอนๆก่อนจะพลิกตัวหันเข้าประตูรถ

“อย่างนี้หายหนาวยังครับ” กันจอดรถพร้อมกับถอดเสื้อคลุมที่ใส่อยู่มาห่มให้ริทพร้อมกับขโมยหอมแก้มคนรัก

“หายแล้ว” ริทหันมาตอบอย่างเขินๆ

 

เพลงท่อนสุดท้ายกำลังจะจบลงและภาพเก่าๆตอนนั้นเป็นเหมือนตอนนี้อย่างชัดเจน ริทนอนพลิกตัวพร้อมกับ

หลับตาโดยที่มีถอดเสื้อคลุมไปห่มให้

“ขอบคุณที่เคยรักกันนะครับ” กันเอ่ยกับคนนอนหลับที่ขณะที่จะห่มผ้าให้น้ำตาแห่งความเสียใจหยดลงตรงแก้ม

ของริทโดยไม่รู้ตัว ส่วนอีกคนที่ตั้งแต่ถูกใครอีกคนห่มผ้าให้ก็เอาแต่ร้องไห้อย่างหนักโดยสกัดกั้นเสียงสะอื้น

ระหว่างที่เพลงบรรเลง ซึ่งตอนนี้ทั้งคู่ก็เอาแต่ร้องไห้ที่ทั้งหมดเป็นแบบนี้ เมื่อถึงที่พักต่างคนก็ต่างรีบเช็ดน้ำตา

แห่งความเสียใจ

“ขอบคุณครับที่กรุณาให้ผมติดรถมาด้วย” ริทเอ่ยขอบคุณ

“ริท…ขอบใจนะที่ต่อวันเวลาให้กันได้เก็บความทรงจำดีๆเอาไว้อย่างนี้” กันเอ่ยขึ้น

“งั้นผมขอตัวก่อนนะครับ” ริทขอตัวออกไป

 เสื้อคลุมที่ถูกองไว้ที่เบาะรถเมื่อกันหยิบมันขึ้นมาก็พบว่าแขนของเสื้อเปียกชื้นซึ่งตัวเค้าเองก็เดาออกทันทีว่าเป็น

น้ำตาของริทที่ก็เสียใจไม่แพ้กัน

 

 

ขอโทษกับทุกสิ่งทุกอย่างนะครับที่มันเป็นแบบนี้ กันเองที่ผิด เรื่องทั้งหมดเกิดขึ้นจากตัวของกันเอง ถึงยังไงแล้ว

ก็ขอบคุณวันเวลาที่ผ่านมาที่เคยให้กันมีนาฬิกาหัวใจตรงกับริท 

                                                                                            รักริทเสมอ

ข้อความจากความรู้สึกได้ถูกกลั่นกรองลงสมุดบันทึกหัวใจของกันทันทีที่กลับเข้ามาถึงห้อง

 

 

 อย่างน้อยเราก็เคยได้ใช้วันเวลา   อย่างน้อยนาฬิกาหัวใจเคยตรงกัน

 สุดท้ายแม้ว่าเราไม่ได้ไปด้วยกัน   แต่จะจำไว้ ว่ารักนั้นเคยเป็นของเรา  

ขอบคุณกันที่เคยทำให้ดวงในดวงนี้อบอุ่น เคยทำให้คนๆนี้มีความสุขและขอโทษที่ไม่สามารถกลับไปเป็นเหมือน

เดิมได้อีกแล้ว กลัวหัวใจมันจะรับอะไรที่มันอาจจะมากกว่าสิ่งที่เกิดขึ้นเมื่อที่ผ่านมาไม่ไหวแค่วันนี้ได้กลับมาเจอ

กันอีกครั้งก็มีความสุขมากพอแล้ว  คิดถึง

เนื้อเพลงที่ได้ฟัง ภาพที่เคยสัมผัสถูกบันทึกลงสมุดบันทึกลงไปเช่นกันแต่ไม่ใช่แค่หัวใจเท่านั้นแต่เป็นสมุด

บันทึกเล่มเล็กที่ริทชอบสิ่งต่างๆลงไปด้วยเสมอๆ

คนทั้งคู่ออกมายืนดูดวงดาวที่สาดแสงลงมา ที่ระยิบระยับเต็มไปทั่วท้องฟ้าแต่ทั้งคู่ก็ยังมีรอยยิ้มบนใบหน้าและ

รอยยิ้มที่เกิดขึ้นในใจถึงแม้วันนี้ไม่มีวันจะกลับมาเป็นเหมือนเดิมได้อีกแล้วแต่หัวใจต่างก็รู้ซึ่งกันและกันว่าสิ่งมีชีวิต

ที่เรียกว่า”หัวใจ” ยังมีชีวิตอยู่เพราะ “นาฬิกาหัวใจ”ดวงเดิมเสมอ

………………………………………………………………………………………………………………….............................

 

Writer Talk

 

มาต่อให้อีกตอนแล้วค่ะ ไม่รู้ว่าจะชอบหรือเปล่า เนิ้อหาของตอนนี้มาจากเพลง “นาฬิกาหัวใจ” ของ ซานิ เพลงๆนี้

มีความหมายดีมากๆ ชอบเป็นพิเศษเลยอยากจะถ่ายทอดผ่าน SF นี้ ^^

ปล. ตอนที่แล้ว หญิงอยากให้จบแบบค้างๆ ประมาณว่าให้จิตนาการว่าทั้งคู่จะเป็นอย่างไรต่อไป

ปล. 2 อนุญาตข้ามค่ายนิดนึงนะคะ

*SF นี้เป็นจินตนาการของผู้แต่งไม่มีเจตนาใดๆทำให้ศิลปินเสียหาย

*อัสดง คือคำใช้กับพระอาทิตย์ที่กำลังตกค่ะ

*สีส้มคือเหตุการณ์ในอดีต