คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #16 : SF สอนภาษารัก
สอนภาษารัก
29/7/11
นับหลายวันแล้วที่ทั้งคู่ไม่ได้เจอกันเลยแต่วันนี้คนตัวพ่อมีโอกาสได้พักนิดหน่อยเพราะตัวเองก็หมดคิวถ่าย
ละครแล้ว ตอนนี้ก็มีเวลาอ่านหนังสือสอบเพราะใก้ลจะสอบเต็มทีและวันนี้ยังเป็นสำคัญอีกครั้งเพราะวันนี้ได้เข้า
รับรางวัล เพชรในเพลง สำหรับผู้ที่ใช้ภาษาไทยดีเด่นหลังจากที่เสร็จสิ้นงานรับรางวัลขณะที่กำลังเดินทางกลับ
ได้สักพักใหญ่จนเกือบจะถึงตึกแกรมมี่แล้ว คนตัวพ่อก็ได้รับBBMที่ค้างไว้จากคนตัวยุ่ง
ขึ้นรับรางวัลยังอ่ะ มันทำให้คนตัวพ่อนึกย้อนกลับไปถึงช่วงเวลาที่ริทส่งมาเลยกดตอบกลับไป
ตอนนั้นขึ้นรับอยู่
มีไรป่าว กันกดตอบพร้อมถามกลับไปแต่ประโยคที่ได้รับกลับมาทำให้เปลี่ยนเป็นโทรไปหาทันที
"ว่างอ่ะ คิดถึงมึง "
“เป็นอะไรหรือเปล่า อยู่ๆมาบอกว่าคิดถึงเนี่ย” กันเอ่ยถามทันทีที่คนปลายสายรับสาย
“เปล่า ไม่ได้เป็นอะไร แล้วจะคิดถึงบ้างไม่ได้หรอ” ริทเถียงกลับมา
“ได้ซิ เดี๋ยวจะไปหาให้หายคิดถึงเดี๋ยวนี้” กันพูดกลับไปในขณะที่ตัวเองก็กำลังจะเดินไปที่คอนโดของริท
“มึงจะมาหาหรอ” ริทถามกลับมา
“ก็อยู่หน้าห้องแล้วเนี่ย” กันตอบกลับไปพร้อมกับวางสายและเปิดประตูเข้าไปทันที
“มาก็ไม่คิดจะบอกเลยนะ”ริทเอ่ยถามอย่างน้อยใจ
“ก็จะมาเซอร์ไพส์น่ะ”กันตอบ
“แล้วเป็นอะไรเนี่ย”กันเดินตรงเข้าไปหาคนตรงหน้าพร้อมกับจ้องหน้าคนตัวยุ่ง
“ช่วงนี้ไม่ค่อยได้เจอกันเลย เบื่ออ่ะ” ริทตอบ
“ยิ่งช่วงนี้พี่โน่เองก็ถ่ายละครตลอดไม่ค่อยได้กลับมา กันเองก็เร่งถ่ายละคร ช่วงนี้สอบด้วยนี่” ริทอธิบายด้วยน้ำ
เสียงเศร้า
“เหงาหรอ” กันเอ่ยถาม
“อืม คิดถึงด้วย” รทตอบกลับมา
“กันก็อยู่ตรงนี้แล้วนะ เลิกเหงาได้แล้ว” กันเดินเข้าไปกอกจากข้างหลัง
“กัน...คิดถึงริทบ้างหรือเปล่า” อยู่ๆริทก็เอ่ยถามขึ้นมา
“คิดถึงซิ คิดถึงมากด้วย แต่ยังไงแล้วขอบใจริทมากๆเลยนะที่เข้าใจกันอ่ะ”กันตอบ
“กันครับ...ดีใจด้วยนะครับกับรางวัลที่ได้รับวันนี้” ริทหันหน้ามาพร้อมกับโอบรอบคอคนตรงหน้าไว้ก่อนเอ่ยขึ้น
“ครับผม” กันเอ่ยตอบอย่างชัดถ้อยชัดเจนตามหลักภาษาไทยเป๊ะ
“ขอบคุณที่ครับที่เรายังมีกันและกันอย่างนี้ ขอบคุณที่ไม่ลืมที่จะคิดถึงกัน ขอบคุณที่รักกันนะครับ”กันรั้งคนตรง
หน้าเข้ามากอดพร้อมกับเอ่ยขึ้นอย่างชัดถ้อยชัดคำ
“อย่ามาหลงตัวเองหน่อยเลย ผมไปรักคุณตั้งแต่เมื่อไร” ริทแก้เขินด้วยการพูดเลียนแบบคนที่เพิ่งได้รับรางวัลมา
หมาดๆพร้อมกับผละออกจากอ้อมกอดของกัน
“ก็ไม่รู้เหมือนกัน เวลาที่ไม่มีเวลาโทรหาหรือไม่มีเวลามาเจอก็น้อยใจ ก็มาเหงาแล้วก็บ่นว่าคิดถึง แล้วอย่างนี้ใคร
เขาจะเชื่อว่าไม่ได้รัก” กันพูดขึ้นลอยๆเพื่อจะลองสังเกตุอาการของคนตรงหน้า
“งั้นเราจะอยู่ต่อทำไมเนี่ย ในเมื่อไม่มีคนที่เค้ารักเราเลยนี่”กันแกล้งพูดก่อนที่เดินหนี
“อื้อ คิดถึงจะตายอยู่แล้ว” ริทรีบวิ่งเข้ากอดกันจากทางด้านหลังบ้างพร้อมบอกความรู้สึก
“คิดถึงแต่ก็ไม่ได้รัก”กันแกล้งคนข้างหลังที่กำลังรั้งตัวเองเอาไว้ที่ตอนนี้หน้างองุดไปเรียบร้อยแล้ว
“รัก รักมากด้วย” ริทพูดออกมาพร้อมกับยังคงกอดกันเอาไว้
“ว่าอะไรนะ” กันแกะมือของริทที่กำลังกอดเค้าอยู่แล้วหันหน้าเข้าไปหาร่างเล็ก
“รัก รักมากด้วย” ริทเงยหน้ามาพูดอย่างช้าๆ
“พูดผิด ออกเสียงไม่ถูกต้อง ถ้าพูดให้ถูกต้องพูดอย่างนี้ รัก ” กันอธิบายพร้อมกับพูดให้ฟังอย่างเสียงดังชัดเจน
ถูกต้องตามหลักภาษาไทยกระดกลิ้นอย่างชัดถ้อยชัดคำ
“ไหนลองพูดซิ” กันสั่งริททันทีที่สอนจบ แต่ไหงกลายมาเป็นครูสอนภาษาแล้วล่ะ
“รัก” ริทพูดตาม
“......” กันส่ายหน้าเป็นคำตอบ
“รัก” ริทลองพูดตามอีกครั้งและเขยิบเข้ามาใกล้กันอีกนิดเพื่อความชัดเจน
“......” กันส่ายหน้ากลับมาอีกครั้ง
“ระ..รัก”ยังไม่ทันคนตรงหน้าจะพูดอีกครั้งก็ถูกคนร่างสูงฉกฉวยริมฝีปากบางไปเสียแล้วแต่ทว่าคำว่ารักที่ชัดถ้อย
ชัดคำของคนร่างเล็กก็ดังก้องอยู่ในใจของคนทั้งคู่เสมอ
“รัก ริทครับ” หลังจากที่คนร่างสูงถอนริมฝีปากก็ประคองใบหน้าของคนรักพร้อมกับชิดเพื่อให้หน้าผากชิดหน้า
ผากพร้อมกับเอ่ยขึ้น
“ลืมไปว่าจะต้องสอนให้ครบถ้วนกระบวนการ”กันพูดพร้อมกับยิ้มจนเห็นร่องข้างแก้มอย่างชัดเจน
“ขี้โกงนะมึงอ่ะ” ริทเอ่ยขึ้นดุๆแต่ไม่น่ากลัวเสียเลย
“กันก็คิดถึงริทเหมือนกันนี่”กันดึงร่างของริทให้เดินตาม
“จะว่าไปก็ไม่ค่อยมีเวลาอยู่ด้วยกันเลยเนอะ” กันนั่งที่โซฟาก่อนที่ดึงร่างริทมานั่งข้างๆ
“แต่อีก2วันเราก็มีงานด้วยกันแล้ว”กันเปลี่ยนท่าทางการนั่งกลายเป็นนอนหนุนตักริทแทน
“ซ้อมร้องเพลงไปถึงไหนแล้ว”กันเอ่ยถาม
“ซ้อมไปได้เยอะแล้วแต่ก็ไม่ค่อยมีเวลาซ้อมมากเท่าไรเพราะช่วงนี้ก็ถ่ายละครหนักเหมือนกัน” ริทอธิบาย
“กันล่ะ เป็นไงบ้าง พรุ่งนี้สอบไม่ใช่หรออ่านหนังสือหรือยัง”ริทถามกลับบ้าง
“อ่านแล้วแต่ยังมีบางหัวข้อไม่ค่อยเข้าใจน่ะกะว่าจะมาให้คนๆนี้ช่วยติวให้หน่อย” กันตอบ
“แล้วกูจะช่วยติวให้มึงยังไงเนี่ย เรียนกันละด้านเลย” ริทก้มหน้าลงมาตอบ
“พูดไม่เพราะเลย” กันต่อว่าพร้อมกับดีดจมูกของริท
“อื้อ มันเจ็บนะเนี่ย”ริทพูดจบก็คลำจมูก
“แล้วริทจะไปช่วยติวให้กันได้ยังไงล่ะ เรียนมาคนละด้านเลย” ริทลองพูดใหม่แต่คราวนี้ใช้คำพูดอย่างสุภาพ
“มันก็จริงเนอะ” กันพูดพร้อมกับจับมือริทมากุมไว้
“ลุกก่อนดิ หัวมึงหนัก”ริทเอ่ยขึ้นหลังจากที่คนตัวพ่อนอนหนุนผ่านมาเป็นเวลานานสักพัก
“เอาอีกแล้วนะ” กันพูดจบก็จ้องเขม่งไปที่ริท
“ลุกก่อน เหน็บกินขาแล้ว” ริทเปลี่ยนวิธีการพูด
“กลายมาเป็นครูสอนภาษาตั้งแต่เมื่อไรเนี่ย” ริทเอ่ยถามอย่างหมันไส้
“ก็ตั้งแต่ได้รางวัลล่ะมั่ง เวลาพูดแล้วมันเพราะดี” กันตอบ
“แล้วให้กันลุกขึ้นทำไมครับ”กันถามจบก็เข้าไปกอดริททันที
“นอนนานเกินไปแหละเหน็บกินขา” ริทพูดจบก็นวดขาตัวเอง
“อยากอยู่ด้วยกันนานๆจัง”กันทำเสียงอ้อนๆ
“ก็อยู่ไปดิ” ริทตอบ
“กันต้องกลับแล้วนะ คิดถึงจัง” กันพูดพร้อมกับกอดริทแน่นกว่าเดิม
“ครับ คิดถึงเหมือนกัน วันอาทิตย์เจอกันนะ” ริทพูด
“งั้นกันกลับก่อนนะ รักริทนะครับ” กันพูดจบก็หอมแก้มริททันที
“รักเหมือนกันครับ”ริทพูดจบก็ยิ้มให้
“น่ารักจริงๆเลย”กันพูดจบก็กอดริทอีกครั้งทันที
“กัน..ริทว่าถ้ามีวันภาษากายดีเด่นนะ กันได้รางวัลผู้ใช้ภาษากายดีเด่นแน่ๆ” ริทที่ถูกอดก็แอบต่อว่ากันนิดๆเพราะ
ความเนียนของกันก็แสนจะเกินคำบรรยายเอาซะจริง
“อย่างนี้เค้าเรียกว่า กอด !” กันไม่สนใจว่าคำที่ริทแอบต่อว่าแถมยังอธิบายการกระทำซะอย่างนั้น
“และถ้าอย่างนี้....” กันพูดจบก็ฉกฉวยริมฝีปากของคนตัวเล็กทันที
“เค้าเรียกว่า จูบ !” เมื่อกันถอนริมฝีปากออกก็เอ่ยขึ้น
“เยอะเกินไปแล้ว” ริทดันร่างของกันให้ออกห่าง
“ก็ตอนรักสอนแค่ภาษารักที่เป็นคำพูด แต่เมื่อกี้สอนภาษารักที่เป็นภาษากาย ส่วนวันภาษากายดีเด่นอ่ะ มันจะเกิด
ขึ้นทุกครั้งที่กันอยู่กับริทเท่านี้ก็พอแล้วนะไม่ต้องประกาศให้เป็นวันอะไรที่สำคัญใหญ่โตหรอก” กันพูดจบก็ยักคิ้ว
อย่างเจ้าเล่ห์
“ที่หนึ่งเลยนะเรื่องพวกนี้อ่ะ ไปได้แล้วป่ะ บอกว่าจะกลับตั้งนานแล้ว” ริทรีบไล่ทันทีเพราะก่อนที่จะหน้าของเค้า
ร้อนผ่าวด้วยความเขินไปมากกว่านี้
“ไปแหละ บายๆ วันนี้สอนไม่ค่อยเต็มที่วันหลังก่อนจะสอนทั้งวันทั้งคืนเลยนะ” กันหันมาพูดก่อนที่จะรีบวิ่งออก
จากห้องไปเพราะริทเริ่มจะง้างมือขึ้นมาจะต่อยทำให้ริทต้องยืนอมยิ้มอยู่คนเดียว
ไม่รู้ว่าการสอนภาษารักของกันวันนี้ริทจะใช้มันได้เพราะถูกสอนครั้งนี้หรือจะใช้มันได้ดีกว่าที่เป็นเพราะถูก
สอนมานานแล้วกันแน่แต่ถึงอย่างไรก็ต้องรอคุณครูจำเป็นคนนั้นมาพิสูจน์ด้วยตัวเองเสียแล้วแหละ
*********************************************************************************************************************************
Writer Talk
เอา SF สั้นๆ(มากจริงๆ)มาลงให้หายคิดถึงไรเตอร์(หรือเปล่า) เอามาลงให้หายคิดถึง กันริทจ้า
ไม่รู้ว่าจะชอบหรือเปล่านะคะ แต่งไว้ก่อนทั้งสองคนจะมีงานที่ฟิวเจอร์เสียอีกแต่ยังไม่ได้เอาลง วันนี้เลยนั่งเกาคำ
บ้างแต่งใหม่บ้าง ^^ คงถูกใจกันนะคะ
ความคิดเห็น