คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #13 : SF กอด
กอด
ยามเช้าที่คนร่างสูงสัมผัสถึงบรรยากศที่เย็นขึ้นทำให้ค่อยๆลืมตาก่อนที่จะค่อยๆลุกเพื่อไม่ให้รบกวนคนรักที่หลับ
อยู่ คนร่างสูงที่มีผ้าขนหนูพันรอบตัวเพียงผืนเดียวเพราะเสื้อผ้าอาภรณ์ถูกกองอยู่กับพื้นเพราะเพิ่งผ่านการบอกรักด้วยภาษา
กาย เค้าจึงค่อยๆเปิดผ้าม่านที่ปิดห้องกระจกของเค้าเอาไว้แล้วมองไปยังภายนอกและรู้สึกว่าตัวเองเหมือนถูกอุ้มด้วยหมอก
เพราะตอนนี้ห้องๆนี้ถูกหมอกยามเช้าปกคลุมไปเสียแล้ว
“ริท..ริท ตื่นไปดูหมอกยามเช้ากัน” กันค่อยปลุกคนรัก
“เช้าแล้วหรอ”ริทพูดน้ำเสียงงัวเงียๆ
“ไปดูหมอกก่อนเดี๋ยวค่อยมานอนต่อ ไปเร็วถ้าสายกว่านี้จะไม่ได้เห็นแล้วนะ” กันเอ่ยบอก
“ก็ได้ๆ”ริทค่อยๆลุกขึ้นและเดินไปยังมุมห้องที่สามารถมองเห็นน้ำตกได้
“อุ๊ย!” ริทร้องอุทานเพราะดันเผลอไปเปิดบานกระจกออกทำให้สัมผัสลมหนาวที่พัดเข้ามา
“แล้วใครใช้ให้เปิดออกไปล่ะ” กันที่เดินถือเสื้อคลุมมาพร้อมกับสวมไปที่ร่างของริท
“ก็แค่อยากจะสัมผัสหมอกอ่ะ” ริทตอบ
“เป็นไง สัมผัสมันได้มั้ย” กันเอ่ยถามพร้อมกับสวมกอดจากด้านหลัง
“กัน...ดูนั้นดิ สวยมากอ่ะ”กันชี้ให้ดูสายหมอกที่ลอยเหนือผิวน้ำสายธาราเพียงนิดเดียวเหมือนดั่งท้องฟ้ากับผืนน้ำจะบรรจบ
กัน
“แล้วชอบมั้ยล่ะ” กันเอ่ยถามพร้อมกับกดจมูกไปบนไหล่บาง
“อืม ชอบมาก” ริทตอบกลับมา
“หาว” คนร่างเล็สลัดหัวเบาๆ
“ง่วงหรอ งั้นไปนอนต่อเถอะ” กันที่เห็นว่าริทยังง่วงอยู่จึงให้ไปนอนต่อ
“ขอบคุณนะครับที่ปลุกให้ริทตื่นมาเห็นบรรยากาศที่สวยอย่างนี้”ริทหันมาโอบคอกันพร้อมเอ่ยขึ้น
“ครับ..แต่ไม่น่าเชื่อนะเนี่ยเมื่อคืนก็หนักอยู่นะแต่ยังลุกขึ้นไหวอ่ะ”กันเอาหน้าผากของตนแตะไปที่หน้าผากของริทพร้อมกับ
แกล้งแหย่ถึงเรื่องเมื่อคืน
“กัน!” ริทดุเบาๆอย่างเขินๆพร้อมกับตีเข้าไปที่แขนของกัน
“กันล้อเล่นคร้าบ”กันเอ่ยอย่างยิ้มๆ
“ไม่ต้องเอาเรื่องเมื่อคืนมาพูดอีกนะ ไม่งั้นโกรธจริงด้วย” ริทคาดโทษกัน
“ ครับผม” กันรับคำก่อนที่จะบรรจงประกบริมฝีปากไปบนริมฝีปากบางของริท
“โอ๊ย!” ริทร้องอุทานเมื่อโดดกันกัดเข้าเบาๆที่ริมฝีปากล่าง
“เคลิ้มเชียวนะ เดี๋ยวก็อีกสักรอบซะเลยนี่” กันยังคงไม่เลิกแกล้งริท
“กันอ่ะ ริทโกรธจริงๆนะ”ริทกระเง่ากระงอดเมื่อกันแกล้ง
“ขอโทษๆๆ ง่วงไม่ใช่หรอ งั้นไปนอนป่ะ เดี๋ยวกันทำธุระเสร็จแล้วจะมาปลุกนะครับ” กันเอ่ยขอโทษพร้อมกับไล่ริทไปนอน
“ทำธุระ?” ริทเอ่ยอย่างสงสัย
“ก็ไปอาบน้ำ แต่งตัวและก็ทำอาหารเช้าไง อยากกินไรเป็นพิเศษป่าว” กันอธิบายพร้อมเอ่ยถาม
“อะไรก็ได้แล้วแต่กันเลย”ริทตอบกลับมา
“งั้นก็กินกันดีกว่า” กันพูดจบก็ทำท่าจะผลักตัวริทนอนลงกับเตียง
“กัน!” เสียงดุลอยมา
“ไม่แกล้งแล้วๆ” กันพูดก่อนที่จะเดินออกจากห้องและปล่อยให้ริทนอนพักผ่อนและจนกระทั่ง
“ริท...ริท..ครับตื่นเร็ว สายมากแล้วครับ” กันที่ทำธุระส่วนตัวเรียบร้อยแล้วก็เข้ามาปลุกคนรักให้ตื่น
“แต่ริทอยากนอนต่ออ่ะ” ริทงอแงไม่ยอมตื่น
“ก็ได้ริทนอนต่อก็ได้แต่ต้องผ่านเรื่องนี้ไปก่อนนะ”กันเข้าไปทับทาบร่างของริททันทีพร้อมกับตึงแขนของริทไว้กับที่นอน
“กัน..ริทไม่เล่นนะ ปล่อย ริทตื่นแล้วๆ ไม่นอนต่อแล้วก็ได้” ริทที่ถูกร่างของกันทับทาบอยู่ก็ดิ้นขลุกและเอ่ยขอร้อง
“แต่กันไม่เล่น กันเอาจริง” กันพูดจบก็เริ่มที่จะซุกซนไปที่ซอกคอขาว
“นี่!” ริทหยิกเข้าไปที่ไหล่ของกัน
“พอแล้วแค่นี้ชาวบ้านชาวช่องเค้าก็สงสัยแล้วว่าริทไปทำไรมาเนี่ย ดูดิ” ริทร้องห้ามก่อนที่จะเปิดผ้าห่มก้มลงมองร่างของตน
เพราะตอนนี้มีร่องรอยของความรักเต็มไปหมด
“ไหนๆดูหน่อย” กันจะเปิดผ้าห่มแล้วก้มมองร่างของริทด้วย
“ไม่ต้องมาดูเลย ทำอะไรไว้ตรงไหนไม่รู้เลยรึไง” ริทรีบจับผ้าห่มแน่นแล้วเอ่ยถาม
“จำได้ดิ จำได้แม่นเลยล่ะ ภาพมันยังติดตาอยู่เลยนะเนี่ย” กันแกล้งแหย่ริทกลับทันที
“พอเลย แล้วตอนนี้ก็ลุกไปได้แล้ว ริทจะไปอาบน้ำ”ริทผลักร่างของกันขึ้น
“งั้นอาบน้ำเสร็จแล้วไปหาที่ห้องนั่งเล่นนะ”กันบอกก่อนที่จะลุกขึ้นแต่ก็มิวายขโมยแก้มริทซะฟอดใหญ่
“ครับ” ริทรับคำพร้อมกับยิ้มให้ไม่นานริทก็เข้ามาที่ห้องนั่งเล่นที่กันบอกเอาไว้แต่ก็ตกตะลึงเพราะห้องนั่งเล่นเป็นห้องกระจก
ที่มองเห็นน้ำตกได้อย่างชัดเจนทำให้เหมือนตัวเองอยู่ท่ามกลางธรรมชาติ สายธาราและแมกไม้อันสวยงาม
“มากินข้าวกันเถอะ เริ่มหิวแล้ว” กันเรียกริทให้นั่งข้างๆ
“อาหารนี่กันทำเองหรอ”ริทถาม
“ใช่แล้ว” กันตอบ
“เก่งทุกอย่างเลยเนอะตัวพ่อ”ริทแกล้งหยอก
“ที่กันต้องเก่งทุกอย่างก็เพราะว่ามีคนๆนี้ให้ดูแล เราต้องหาสิ่งที่ดีที่สุดให้กับคนรัก” กันตอบพร้อมกับยื่นมือไปบีบจมูกของ
คนร่างเล็กตรงหน้า
“อย่างนี้ก็ไปไหนไม่รอดแล้วดิ รักตายเลย”ริทตอบกลับไป
“รักเหมือนกันคร้าบบบ” กันบอกและอาหารเช้าตรงหน้าก็อันตธารหายไปในเวลาไม่นาน
“กันริทชอบที่นี่จัง” ริทที่นั่งห้อยขากับลำธารเล็กๆที่ไหลผ่านระเบียงห้องนั่งเล่น
“แล้วชอบคนที่พามาหรือเปล่าครับ” กันพูดจบก็นั่งกอดริทจากข้างหลังทันทีทำให้ตอนนี้ริทนั่งอยู่ตรงกลางร่างของกันพอดี
“คนๆนั้ไม่ชอบหรอก....แต่รักที่สุดเลยหล่ะ” ริทเอนพิงอกแกร่งก็เงยหน้านิดๆเพื่อบอกคนที่นั่งกอดเค้าอยู่
“ต้องรักไปนานๆด้วยนะ” กันเอ่ยพร้อมกับก้มนิดๆไปจูบร่างบาง
“กัน..ไม่อยากไปไหนเลยอ่ะ อยากนั่งกอดอย่างนี้นานๆ” กันพูดเมื่อถอนริมฝีปากออกมาแล้ว
“ก็กอดไปซิคร้าบ”ริทที่พลิกตัวมากอดกันไว้ก็พูดขึ้น
“ถ้าริทกลับไปเรียน กันคงคิดถึงริทแย่แน่ๆเลย” อยู่กันก็เอ่ยขึ้นมา
“นั่นบอกไม่ให้คนอื่นกลัวในสิ่งที่ยังไม่มาถึง ตัวเองก็กลัวเองอย่างนั้นแหละ”ริทที่นั่งกอดกันเงยหน้าดุกันเล็กๆ
“แต่มันก็อดคิดไม่ได้เหมือนกันนะ”กันตอบ
“แค่ตอนนี้เรามีเวลาให้กัน มีเวลาอยู่ด้วยกันอย่างนี้ก็มีความสุขแล้ว” ริทพูดต่อ
“ริทกลัวมั้ย” กันเอ่ยถาม
“กลัวที่ว่าอนาคตจะเป็นยังไงใช่มั้ย ริทจะบอกว่าก็กลัวนะแต่แค่มีกันอยู่ข้างๆหรือว่าจะไม่ได้อยู่ข้างๆ อยู่ในนี้ก็พอแล้ว ”
ริทลุกขึ้นนั่งตามถนัดแล้วเอ่ยบอกพร้อมประโยคสุดท้ายเอามือจับหัวใจ
“กลายเป็นคนเข้มแข็งตั้งแต่เมื่อไรเนี่ย” กันพูดจบก็จับแก้มของริท
ฃ“ก็เข้มแข็งตั้งแต่มีคนๆนี้อยู่ข้างๆแล้ว”ริทพูดจบก็จิ้มไปที่อกแกร่งของกัน
ต่อไปนี้ริทจะไม่กลัวอะไรเพราะริทจะมีกันคอยกอดอยู่อย่างนี้ตลอดไป” ริทพูดจบก็กอดกันไว้แน่นพร้อมหอมแก้มกันไป
หนึ่งที
“งั้นตลอดทั้งวันกันจะกอดริทไม่ให้ไปไหนเลย”กันพูดจบก็กระชับอ้อมกอดให้แน่นกว่าเดิม
“ริทครับ”กันเอ่ยเรียก
“หืม” ริทรับคำ
“อื้อ” ริทที่เงยหน้าตามเสียงเรียกก็เจอคนเรียกประกบปากเข้าอย่างจังจนคนถูกเรียกครางในลำคอ
“รักนะ”กันบอกรักพร้อมกับกอดไว้แน่น
“รักเหมือนกัน”ริทตอบก่อนที่เงยหน้ามาหอกแก้มกันอีกครั้ง
ตลอดทั้งวันคนทั้งสองคนคงมีเรื่องราวพูดคุยกันอย่างโหยหาเพราะเวลาปัจจัยหลักที่ทำให้เค้าทั้งคู่ไม่มีให้กันสักนิดแต่ระยะ
เวลาก่อนที่ทั้งสองจะต้องกลับไปทำงานตามเดิมก็คงนั่งกอด นั่งหอม นั่งจูบ อย่างไม่มีเบื่อเป็นแน่
........................................................................................................................................................................................................
มาอัพอีกตอนแล้วค่ะ เป็นภาคต่อจากตอน กลัว นะคะ ไรเตอร์เพ้อ แต่งไปออกทะเลไป 555
เอะอะกอด เอะอะจูบ หวานเนอะ เพ้อล้วนๆเถอะที่แต่งออกมา คงมีความสุขกับตอนนี้นะคะ
ความคิดเห็น