Gunrit 38* SF

ลำดับตอนที่ #1 : SF ขอบคุณที่รักกัน

ก่อนวันคอนที่ร้อยเอ็ด

 

“ริท” เสียงตัวพ่อของเดอะสตาร์ปีหกเรียกตัวยุ่งจอมนอยด์ของรุ่นเช่นเดียวกัน

“หืม มีไรหรอ” คนจอมนอยด์และจอมยุ่งที่กำลังตั้งใจอ่านสคริปงานคอนที่ร้อยเอ็ดเงยหน้าขึ้นถาม

“แหมเดี๋ยวนี้ถ้าไม่มีธุระเรียกไม่ได้งั้นซิ” ตัวพ่อเองก็พูดด้วยน้ำเสียงเชิงประชดและเชิดหน้าหนี

แล้วตกลงใครกลายเป็นคนจอมนอยด์กันแน่

“ป่าว ก็แค่ถามดู โอ๋ๆๆ กันเรียกริททำไมหรอครับ” คนจอมนอยด์และจอมยุ่งของรุ่นลุกขึ้นจากโซฟาที่ห้องซ้อมมาดึงกันที่ยืนนอยด์อยู่ลงมานั่งข้างๆๆ

“ก็แค่อยากจะถามว่าอาการเป็นไงบ้างแล้วดีใจมั้ยที่ได้กลับบ้านและซ้อมไปถึงไหนแล… พอก่อน!” ตัวพ่อที่กำลังถามทุกสิ่งที่ตนอยากรู้แต่ก็มีเสียงของจอมยุ่งมาขัดเสียก่อน

“อ้าวทำไมอ่ะ” ตัวพ่อยังคงไม่รู้เรื่องว่าจอมยุ่งสั่งหยุดทำไม

ดูถามดิ เยอะจริง

“ก็ดูกันถามดิ ริทจะตอบคำถามไหนก่อนดีเนี่ย เยอะมากมาย” จอมยุ่งอธิบายเหตุผล

“ก็กันคิดถึงริทอ่ะ ไม่ได้เจอกันมาหลายวันแล้ว” ตัวพ่อตอบดูน้ำเสียงอ้อนๆพร้อมอ้าแขนทำท่าจะกอด

“ทำไมจะไม่ได้เจอก็ตอนซ้อมคอนไง” ริทพูดพร้อมทำหน้าเอือมระอากับลีลาอ้อนของตัวพ่อและใช่มือทั้งสองข้างดันตัวของกันออกห่าง

“ก็เวลาซ้อมเจอหน้ากันก็จริงแต่ไม่มีโอกาสได้คุยกันอ่ะ”ตัวพ่อยังคงอ้อนและทำหน้างอแงอย่างกับเป็นเด็กห้าหกขวบ

“ก็ตอนนี้ก็เจอหน้ากันแล้ว มีโอกาสได้คุยกันด้วย งั้นก็คุยมาดิ” คนจอมยุ่งอธิบายให้ตัวพ่อฟังด้วยน้ำเสียงที่เริ่มเปลี่ยนได้อย่างชัดเจน ที่เปลี่ยนไปไม่ใช้เพราะอะไรแต่เป็นเพราะพิษของไข้หวัด

“ก็ตอบคำถามที่กันถามไปไง” ตัวพ่อไม่ได้พูดอะไรมากนอกจากรอคำตอบจากคำถามที่ยิงไปเมื่อสักครู่นี้

“อาการป่วยก็เริ่มชัดเจนแล้วว่าเสียงเปลี่ยน และก็ดีใจมากที่ได้กลับบ้านอีกเพราะกันก็รู้นี่ว่าริทไม่ค่อยได้กลับบ้านส่วนเรื่องซ้อมก็ซ้อมไปพร้อมกันอยู่แล้วก็อย่างที่กันเห็นนั่นแหละ”คนจอมยุ่งตอบทุกคำถามเพื่อให้คนตรงหน้าไม่เป็นกังวล

“ป่วยอย่างนี้ไหวมั้ย มันไม่ใช่แค่คอนที่ร้อยเอ็ดอย่างเดียวนะแต่ยังมีที่สุพรรณด้วยนะ ริทไหวมั้ย ?”ตัวพ่อไถ่ถามอาการด้วยความเป็นห่วงอย่างเห็นได้ชัดเจน

ถามเหมือนตัวเองไม่ป่วยเลยนะ

“ไหวซิ แค่ริทมีอยู่ข้างๆถึงแม้ไม่เจอหน้ากันแต่มีกำลังส่งมาให้กันแค่นี้ริทก็พอแล้ว” คนจอมยุ่งพูดพร้อมกับสีหน้าที่มองไปคนตรงหน้าด้วยความรู้สึกที่ส่งถึงกันได้โดยไม่ตรงแสดงออกว่าเขาทั้งคู่รักกัน

“ริท กันอยากบอกว่า กั… มาอยู่นี่กันเองตามหาตั้งนาน” ไม่ทันที่ตัวพ่อจะได้พูดอะไรแต่เพื่อนๆก็เข้ามาเสียก่อน

“ตามหาเราสองคนมีอะไรหรอพี่เก่ง” จอมยุ่งถามพี่ชายว่าที่คุณหมอ

“ก็จะตามให้ไปกินข้าวแล้วอีกอย่างริทป่วยอยู่จะได้กินยาด้วยไง”พี่ชายว่าที่คุณหมอตอบ

“เรียบร้อยแล้วครับ กันก็เรียบร้อยแล้วเหมือนกัน”ตัวพ่อและคนจอมยุ่งตอบให้ทุกคนรับรู้

     ดาวหกทั้งเจ็ดคนนั่งคุยกันอย่างสนุกสนานขาดไปแต่พี่ชายคนโตที่ติดภารกิจถ่ายละคร จึงไม่ได้มาร่วมสนุกกันในคอนครั้งนี้แต่ไม่นานนักคุณครูทุกท่านเดินเข้ามาในห้องซ้อมเป็นอันรู้ว่าถึงเวลาซ้อมคอนเสียแล้ว

 

วันคอนที่ร้อยเอ็ด

 

ดาวหกทั้งเจ็ดคนตื่นแต่เช้าเดินทางไปสนามบินสุวรรณภูมิเพื่อมุ่งหน้าสู่สนามบินขอนแก่นและที่จะเดินทางสู่ร้อยเอ็ดที่เย็นวันนี้พวกเขาทั้งเจ็ดคนจะระเบิดความมันส์กับคอนเสิร์ตที่รวมตัวพวกเขาอีกครั้งหนึ่ง

       คนที่เห็นอาการได้อย่างชัดเจนว่าอาการหนักก็คือริท ที่ถึงบอกกับแฟนคลับว่าหายใจไม่ออกโดยการเดินทางครั้งตัวพ่อกับตัวยุ่งโดนจับแยกเพราะคงไม่อยากให้อาการทั้งคู่ทรุดไปกว่านี้เพราะคนตัวพ่อป่วยมาอยู่ก่อนแล้วจนกระทั่งเดินทางมาถึงโรงแรมที่จัดคอนเสิร์ต มีการซ้อมเพื่อความสมบูรณ์ของบ๊อกกิ้งต่างๆบนเวทีแต่ซ้อมเสร็จแล้วคนอื่นๆอาจจะนั่งเล่น นั่งคุยกันอย่างสนุกสนานแต่ดาวอีกดวงที่ป่วยหนักได้แต่นอนพักผ่อนเพื่อเก็บแรงไปขึ้นคอนตอนเย็นที่กำลังจะเกิดขึ้นอีกไม่กี่ชั่วโมงส่วนดาวดวงที่หกของเมืองไทยหรือตัวพ่อนั่นเองที่ป่วยเช่นกันเขาก็ได้พักผ่อนโดยนั่งนิ่งแล้วมองไปที่คนจอมยุ่งที่กำลังนอนหลับโดยที่มีลมหายหายใจเข้าออกอย่างสม่ำเสมอ

“เป็นห่วงริทหรอ” พี่ชายคนรองและว่าที่คุณหมอเดินเข้ามาทักตัวพ่อที่นั่งมองคนจอมยุ่งตาไม่กระพริบ

“ครับ เมื่อวานยังไม่ถึงขนาดนี้เลย”คนตัวพ่อบอก

“ก็ก่อนหน้าที่ริทไปฉีดยามาไง มันเลยดีขึ้นเวลายาหมดฤทธิ์อาการก็กลับมาเหมือนเดิมไง” พี่ชายว่าที่คุณหมออธิบายตามหลักการและเหตุผล

“วันกันกับริทก็โดนจับแยกกันอีกแล้วกันจะดูแลยังไงเนี่ย”คนตัวพ่อบ่นให้พี่ชายคนรองฟัง

“งั้นเดี๋ยวพวกพี่ดูแลให้เองนะไม่ต้องเป็นห่วง  กันเองก็พักผ่อนเยอะๆแล้วกันนะป่วยเหมือนกันนี่”พี่คนรองบอกก่อนที่จะเดินอ่านสคริปคอนเย็นนี้

“ฝากดูแลหัวใจของผมด้วยนะครับ” กันบอกกับพี่ชายคนรองตาสายตานั่งมองไปยังร่างเล็กๆที่กำลังนอนหลับอยู่

“เดี๋ยวจัดให้” เก่ง พี่ชายคนรองพูดแล้วยิ้มส่งให้น้องชายคนนี้ด้วยความเอ็นดู

หลังจากที่พักผ่อนจากการซ้อมมาสักพักใหญ่ก็ได้เป็นเวลาขึ้นแสดงจริงเสียที คอนวันนี้นานกว่าชั่วโมงที่ดาวหกทั้งเจ็ดดวงมอบความสุขให้กับแฟนคลับทุกๆคนที่มาสนุกกันและเป็นอีกวันที่พวกเขาทั้งหมดได้ร่วมงานกันอีกครั้งและมีความสุขที่ได้อยู่ร่วมกัน   

    เป็นเวลาเกือบเที่ยงคืนแล้วที่ทั้งหมดได้พักผ่อนและเตรียมตัวเดินทางกลับกรุงเทพโดยที่คนป่วยก็ยังคงนอนพักเหมือนเดิมเพื่อไม่ให้อาการทรุดไปกว่านี้เพราะคอนวันนี้เขาเองก็เต็มที่กับงานเหมือนคนไม่มีอาการป่วยเลยสักนิดแค่ตื่นช่วงเปลี่ยนจารถมาเป็นเครื่องบินและเปลี่ยนจากเครื่องบินมาเป็นรถเท่านั่นเอง

 

วันคอนที่สุพรรณบุรี

 

 คนตัวพ่อและคนจอมยุ่งเดินทางออกจากกรุงเทพไปสุพรรณ บ้านเกิดของตัวพ่อนั้นเองประมาณเวลาเที่ยงๆๆโดยที่คนป่วยก็ยังคงนอนพักจนกระทั่งถึงสถานที่จริงที่ต้องแสดงคืนนี้
"ริทไหวมั้ย? อาการดูไม่ดีเลย"ตัวพ่อถามด้วยความเป็นห่วงที่เห็นได้อย่างชัดเจน

"ไหวซิ เพราะวันนี้มาเล่นที่นี่ บ้านเกิดของกัน ริทต้องไหว"ริทเองก็พูดด้วยน้ำเสียงแหบแห้ง

"ไม่ไหวก็บอกนะ งั้นริทไปพักก่อนนะ เดี๋ยวกันไปซ้อมบ๊อกกิ้งแล้วจะมาบอกว่าบ๊อกกิ้งของริทเป็นอย่างไรบ้าง" ตัวพ่อบอกก่อนที่จะเดินออกไปหน้าเวทีเพื่อซ้อมโดยทิ้งให้ตัวยุ่งจอมนอยด์คนนี้นั่งอ่านสคริปแต่ละเพลงอยู่คนเดียว

" ไม่มีใครรู้" ตัวยุ่งอ่านชื่อเพลง

"แค่เพลงแรกก็ใจหวิวแล้ว ใช่ไม่มีใครรู้หรอกว่ารักของเราสองคนวันข้างหน้าจะเป็นไปอย่างไร จะเดินไปทางไหนมันก็จริงเนอะไม่มีใครรู้จริงๆ" ตัวยุ่งจอมนอยด์พูดกับตัวเองที่ตอนนี้จิตตกไปเรียบร้อยแล้วและก็นั่งอ่านชื่อเพลงอื่นๆๆไปเรื่อยจนกระทั่งเพลงสุดท้ายถึงกับสะอึก

"หากันจนเจอ" ริทอ่านแล้วถึงกับใจเต้นแรงเพราะตัวเขารู้ดีว่าเพลงสองเพลงนี้กันเป็นคนเลือก

"กันจะเล่นอะไรอีกเนี่ย" ริทเริ่มหวั่นใจว่ากันจะมามุขไหนอีกนอกจากจะอ่านสคริปเพลงต่างๆแล้วและคุยกับกันเรื่องบ๊อกกิ้ง บนเวทีเรียบร้อยแล้วไม่นานนักทั้งคู่ก็ได้ไปเตรียมตัวเพื่อแสดงคอนเย็นนี้
และคอนได้เริ่มขึ้นและจบลงอย่างสนุกสนานทุกๆบ้านมีความสุขกับงานวันนี้จริงๆ มุขต่างๆที่กันเล่นไปบนเวทีไม่ว่าจะเป็นเรื่องเจ้าบ่าว เจ้าสาว หรือจะง้อเขากลางเวทีมันทำให้ริทถึงกับเอ๊ะใจว่ามันไม่มีอยู่ในสคริปเลยสัดนิด

"น้องริทเดี๋ยวพี่จะริทไปแอดมิดที่โรงพยาบาลเลยนะ"ทีมงานเดินเข้ามาบอกขณะที่กำลังเก็บของอยู่

"ริทไหวนะ" คนตัวพ่อเดินเข้าถาม

"อืม สบายมากพี่ๆเขาคงอยากให้ริทไปนอนให้น้ำเกลือน่ะไม่ต้องเป็นห่วงนะ" ตัวยุ่งจอมนอยด์บอกเพราะเขากำลังเห็นสีหน้าคนตรงหน้าเป็นกังวลมาก

"กันอยากไปด้วยจัง" ตัวพ่อบอก

"กันกลับไปนอนที่บ้านเถอะเพราะกันเองก็ไม่ค่อยได้กลับบ้านนี่แล้วอีกอย่างพรุ่งนี้กันก็ถ่ายละครด้วย ไม่ต้องเป็นห่วงนะ"ตังยุ่งอธิบายเหตุผลด้วยความเข้าใจให้คนตัวพ่อคลายความเป็นห่วงและกังวล

"ก็ได้ๆๆเดี๋ยวกันโทรไปหานะ" ตัวพ่อให้คำมั่น

"ครับ ริทมีเรื่องจะถามกันด้วยเดี๋ยวเราค่อยคุยกันนะ"ตัวยุ่งพูดก่อนที่จะเดินตามพี่ทีมงานไเพื่อไปนอนให้น้ำเกลือที่โรงพยาบาลและไม่มีเสียงใดออกมาจากป่ากของตัวพ่อนอกจากสายตาที่เป็นห่วงอย่าสุดหัวใจ

วันที่ริทนอนโรงพยาบาล

ตัวยุ่งนอนให้น้ำเกลือตั่งแต่เมื่อคืนเพี่อไม่ให้อาการทรุดไปมากกว่านี้เพราะริทเองก็มีอีกหลายอย่างที่จะต้องทำไม่ว่าจะถ่ายละครหรือEVENTต่างๆอีกมากมาย วันนี้ทั้งวันมีเซนและจูเนียร์รุ่นน้องเดอะสตารืมาเยี่ยมมาอยู่เป็นเพื่อนทั้งวันและรอรับกลับคอนโดด้วยแต่สิ่งที่เขากำลังรอวันนี้คือโทรศัพท์จากเจ้าของสัญญาที่ให้กับเข้าไว้เมื่อคืนนี้แต่เขาเองก็เข้าใจว่าตัวพ่อถ่ายละครอยู่แต่ก็แอบน้อยใจอยู่นิดๆและคืนนี้เป็นอีกคืนที่ต้องนอนคนเดียวเพราะพี่ชายคนโตต้องถ่ายละครอยู่ที่ต่างจังหวัดส่วนเซนเองก็ต้องกลับไปนอนที่คอนโดของเขาเอง จูเนียร์นะหรอก้ต้องนอนกับเนสเพื่อนของเขาที่เพิ่งออกมาจากบ้านเดอะสตาร์เจ็ด

หลังจากที่ออกมาจากโรงพยาบาลริทเองก็นอนอยู่ที่ห้องคนเดียวหลังจากที่เซนกับจูเนียร์มาส่งและอยู่กินข้าวเย็นเป็นเพื่อนแล้วโดยกำชับว่าอย่าลืมกินยาก่อนนอน ริทเองก็ทำตามคำสั่งของเพื่อนโดยดีและเข้านอนทันทีหลังจากที่กินยาก่อนนอนโดยที่เขาไม่รู้เลยว่าคนที่เขากำลังคิดถึง คนที่เขาอยากเจอกำลังมาหาเขาที่ห้อง

อ้อมกอดที่สวมกอดริทที่กำลังจะหลับด้วยฤทธิ์ยาจากด้านหลังทำให้ริทตกใจ

"อะ กัน มาได้ไงเนี่ย" ตัวยุ่งจอมนอยด์ถามคนตรงหน้า

"มาดูแลริทครับ กันรู้ว่าริทต้องอยู่คนเดียวเลยมาดูแลครับ" คนตัวพ่ออธิบาย

"กันมาทำให้ริทตื่นหรือเปล่า กันขอโทษครับ ริทนอนต่อเถอะเดี๋ยวกันดูแลริทเอง" ตัวพ่อพูดต่อ

"ไม่หรอก ริทอยากจะเจอกันอยู่พอดีมีเรื่องจะถามมากมาย" ตัวยุ่งจอมนอยด์ตอบและมองคนตรงหน้าด้วยความดีใจ

"มีอะไรจะถามก็ถามมาเลยครับ กันจะตอบทุกคำถามเลย" ตัวพ่อเองก็ตั้งใจฟังคำถามเช่นเดียวกัน

"กันมุขที่เล่นบนเวทีอ่ะมันไม่มีในสคริปเลยนี่ กันเล่นไปอย่างนั่นไม่กลัวเสียภาพพจน์หรอ" ตัวยุ่งจอมนอยด์ถามแต่ดวงตาก็เริ่มจะหนักไปด้วยน้ำตาที่กำลังคลอสิ่งเหล่านี้แสดงออกมาเพราะความเป็นห่วงคนตรงหน้า

"กันไม่กลัวอะไรเลยเพราะทุกสิ่งมันออกมาจากตรงนี้  ริทรู้สึกไหม?" คนตัวพ่อตอบอย่างมั่นใจพร้อมกับใช้มือของเขามาแนบที่หน้าอกข้างซ้ายที่ตำแหน่งหัวใจก่อนที่จะเอื้อมไปจับมือริทมาสัมผัสมันด้วยเช่นกัน

"รู้สึก ริทรู้สึกว่าริทรักคนไม่ผิดจริงๆ ริทรักกันนะครับ" ตัวยุ่งจอมนอยด์พูดพร้อมกับน้ำตาที่ไหลออกมาด้วยความดีใจ

"ไม่ต้องเป็นห่วงกันนะครับ..เจ้าสาวของกัน"ตัวพ่อก็อดที่จะแหย่ริทไม่ได้แต่มือก็ยังคงจับอยูที่มือรอทแต่กะชับให้แน่นกว่าเดิมด้วยซ้ำไปเพื่อความสบายใจของริทนั่นเองและก็ไม่มีคำทักท้วงใดนอกจากรอยยิ้มที่เขินจากริททำให้ตัวพ่อหลุดยิ้มออกมาอย่างมีความสุข

"ขอถามอีกคำถามหนึ่ง" ตัวยุ่งจอมนอยด์พูด

"ถามว่า" ตัวพ่อถามกลับ

"เพลงแรกกับเพลงสุดท้ายมันหมายความว่าไงอ่ะ"ตัวยุ่งจอมนอยด์ถามออกไปอยากเต็มปากเต็มคำเพราะอยากจะรู้คำตอบเหลือเกิน

"หมายความว่า ไม่มีใครรู้ว่ารักเราจะเป็นอย่างไรแม้กระทั่งตัวเราเองก็ตามแต่เราก็รู้กันไม่ใช่หรอว่าเรารักกันแค่ไหนและสุดท้ายเราก็รู้อีกว่าเราหากันจนเจอแล้ว"  ตัวพ่อตอบออกไปจากหัวใจ

"และตอนนี้กันก็เจอเขาคนนั่นเรียบร้อยแล้ว เขาคนนั่นคือ ริท คนที่นั่งอยู่ตรงกันคนนี้ไง" ตัวพ่อเสริมพร้อมกับเอื้อมมือไปรั้งตัวริทเขามากอด

"วันซ้อมคอนที่ร้อยเอ็ดกันจะบอกริทว่า กันรักริทนะครับ แต่บอกไม่ทันพี่เก่งเข้ามาก่อน" ตัวพ่อก้มหน้าไปบอกคนในอ้อมกอดที่กำลังนั่งก้มหน้างุดด้วความเขิน

"ริท กันรักริทนะครับ"ตัวพ่อบอกความรู่สึกอีกครั้งก่อนที่จะพรมจูบไปที่หน้าผากของตัวยุ่งจอมนอยด์

"ริทก็รักกันครับ" ตัวยุ่งจอมนอยด์ก็แสดงออกไม่แพ้กันโดยที่ยื่นหน้าไปหอมแก้มตัวพ่อก่อนที่รีบซุกตัวเข้าผ้าห่มทันที

"หือ ฝันดีครับ" ตัวพ่อตกใจนิดหน่อยแต่ก็อมยิ้มอย่างมีความสุขพร้อมกับราตรีสวัสดิ์ตัวยุ่งจอมนอยด์แต่หารู้ไม่ว่าคนที่เพิ่งหายป่วยมานอนอมยิ้มเช่นเดียวกัน

"คืนนี้กันขอนอนกอดริทนะครับ" ตัวพ่อพูดเบาๆพร้อมกับซุกตัวเข้าผ้าห่มเช่นเดียวกัน

"อืม อือ"คำอนุญาติมาพร้อมกับความตกใจที่ถูกกลืนหายไปพร้อมกับจูบบางๆที่เพียงแตะริมฝีปากเบาๆเข้าหากัน

"ขอบคุณนะครับที่รักกัน" ทั้งสองประสานเสียงเป็นหนึ่งเดียวเพื่อขอบคุณซึ่งกันและกัน


......................................................................................................................................................................................................


เออคือว่าก่อนอื่นขออนุญาตอ้างอิงถึงบุคคลที่สาม สี่ ห้า หก ด้วยนะคะ

SF นี้เกิดจากจินตนาการของ ญ ทั้งหมด เพ้ออย่างมากมายกับคอนกันริทที่เกิดขึ้นเมื่อวันที่หกที่ผ่านมา

รักกันสุดริท  รักริทเหมือนกัน

ขอบคุณค่ะ