FIRST LOVE รูปแบบรัก

ลำดับตอนที่ #1 : โง่ที่จะรัก...และวิ่งตาม

         ตอนที่ยังเป็นเด็กจำได้ว่าเวลาเรียนพลศึกษา

         คุณครูจะสั่งให้เราวิ่งรอยสนามเพื่อจับเวลา

          แถมยังมีรางวัลมาล่อใจอีกด้วยว่า

           ใครเข้าเส้นชัยเป็นคนแรกจะมีคะแนนพิเศษเพิ่มให้

          พอออกสตาร์ต  ฉันสังเกตเห็นเพื่อนหลายคน

พยายามเบียดตัวเองให้ขึ้นมาอยู่ในแถวหน้าสุด

เพื่อจะเปรียบคนอื่นในช่วงออกตัว

แล้วพอครูบอกให้วิ่งไดเท่านั้นแหละ

เพื่อนหลายคนก็วิ่งออกไปแบบไม่คิดชีวิต

ตัวฉัน-โน่น วิ่งอยู่ท้ายสุด

ไม่ใช่ช้าเพราะเหนื่อย  หรือเพราะวิ่งไม่เก่งหรอก

แต่ฉันกำลังสนุกสนานกับการวิ่งจับเวลาซะมากกว่า

เพราะฉันวิ่งไปก็คุยไป  กัยเพื่อนซี้รู้ใจแบบไม่สนเวลา

ฉ้นสนใจสนุกสนานระหว่างการวิ่งมากาว่า

บางทีเห็นคนข้างหน้าวิ่งนำมาหลายรอบแต่ต้องชะลอความเร็ว  เพราะเหนื่อยหอบ

ก็ขอวิ่งแซงหน้าบ้าง  หรือบางครั้งหันไปเห็นเพื่อนที่วิ่งรั้นท้ายตลอด

ก็พยายามวิ่งให้ช้าลง  รอให้เขาวิ่งทันจะได้คุยไปด้วยกันหลายๆคน...สนุกดี

แต่ก็ไม่เคยรู้สึกอยากแซงคนข้างหน้าบ้างเลย

เพราะวิ่งตามหลัง  จะได้นินมาเขาได้  มันก็สนุกไปอีกแบบ

จะทำลายสถิติไหมไม่สนหรอก  สนแต่ว่าวิ่งช้าๆมันไม่เหนื่อยเร็ว

และขอให้วิ่งให้ถึงเส้นชัยก็พอ

          คงคล้ายๆ กับความรักละมั้ง

          ที่มีเส้นชัยของตัวเอง มีสถิติที่ตัวเองพอใจ 
 
           แต่คนที่เข้าเส้นชัยก่อน มีสถิติที่ตัวเองพอจัย

แต่คนที่เข้าเส้นชัยก่อน  ก็ใช่ว่าจะคว้าความรักที่ดีได้ก่อนเสมอไป

และสถิติที่ดี  ก็ไม่ได้การันตีว่า  ความรักนั้นจะสมบูรณ์แบบ

สังคมทุกวันนี้ปลูกฝังว่าเราต้องวิ่งแซงคนอื่นเสมอ

อย่าให้ใครแซงหน้าได้  เพราะมันหมายถึง

การพลาดโอกาสดีๆในชีวิต

แต่ในแง่ของความรักสอนให้คนรู้จักการก้าวที่เชื่องช้าและมั่นคง

โลกภายนอกสอนให้เรารู้ว่า  อย่าวิ่งตามใครถ้าไม่แน่ใจว่าจะตามเค้าทัน

เพราะมานเสียแรงป่าว และโง่เกินไป

แต่โลกของ"ความรัก"  มีอีกหลายคนที่ยอมเป็นคนโง่

เพื่อที่จะวิ่งตามคนที่ตนเองรักให้ทัน  ทั้งๆที่รู้ว่า. . . . .

"ไม่มีวัน"

เพื่อนรักของฉัน มีเส้นชัยในหัวใจของเธอแล้ว