คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : จังหวะที่2+3+4
จังหวะที่ 2.
"จะรับผิดชอบการกระทำของตัวเองยังไง ว่ามาสิ!!!"
"..."
ฟางข้าวกอดอกแน่น น้ำเสียงเฉียบขาด ท่าทางเหมือนเสือกำลังจะตะครุบเหยื่อ อิจิกับนินั่งคอตก คุกเข่าอยู่ที่พื้น ดวงอาทิตย์ทอแสงเรืองรองที่ขอบฟ้า ตอนนี้ทั้งพนักงานดับเพลิง ชาวบ้านมุง และเพื่อนๆ ต่างพากันแยกย้ายกลับบ้านหมดแล้ว ทิ้งให้ต้นเหตุที่ก่อเรื่องเผชิญชะตากรรมเพียงสองคน อันที่จริงไฟคงจะไม่ลุกลามจนไหม้บ้านเกือบครึ่งหลังอย่างนี้ ถ้าลูกไฟจากพลุไม่บังเอิญไปตกตรงขวดเหล้าที่หกเจิ่งนอง ซึ่งอิจิขว้างเข้าไป ไนน์ในสภาพ กระเซอะกระเซิง ผมเผ้ายุ่งเหยิง เนื้อตัวเปรอะเปื้อนไปด้วยคราบเขม่าควัน นั่งนิ่งไร้การเคลื่อนไหวใดๆ
นินิ่งเงียบ เขาลอบมองท่าทีของไนน์ เด็กหนุ่มรู้สึกแปลกประหลาด เขาคิดว่าเธอจะร้องไห้หรืออาละวาดแหลกลาญ แต่ไนน์กลับนิ่งเงียบจนน่ากลัว แล้วทำเพียงแค่จ้องมองบ้านที่ไหม้ไปเกือบครึ่งด้วยแววตาที่ยากจะคาดเดาได้
เอาเป็นว่า พวกเราขอยอมรับผิดในทุกข้อกล่าวหาแล้วกันครับ ท่านผู้พิพากษาฟางข้าว~"
อิจิที่ก้มหัวจนหัวติดกับพื้น เอ่ยขึ้นอย่างหวาดๆ
"ยังจะมีหน้าพูดเล่นได้อีกนะ เด็กสมัยนี้ ไม่ไหวเลย!"
"อ้าว! ผมพูดจริงจังนะครับ ผมสองคนยอมรับผิดทุกอย่าง และจะขอรับผิดชอบค่าใช้จ่ายทั้งหมดครับ"
"อ้อ พวกนายคงมีเงินถุงเงินถังสินะ พ่อลูกเศรษฐี"
"อย่าเข้าใจผิดนะครับ พวกเราจะชดใช้ด้วยเงินเก็บของตัวเองครับ ผมสาบานว่าจะไม่ให้พ่อแม่ยื่นมือเข้ามาช่วยแม้แต่สลึงเดียวครับ ไม่งั้นก็จะไม่สมกับเป็นการชดใช้ความผิดที่ตัวเองก่อไว้ จริงไหมครับ"
อิจิทำหน้าจริงจัง ซึ่งไม่เข้ากับหน้าตาเขาเลยแม้แต่น้อย
"เฮ้ย! อิจิ! แต่ว่าเงินนั่น เราจะเอาไว้ซื้อเครื่องเสียงใหม่นะ"
"นิ ลูกผู้ชายทำผิดก็ต้องรับผิดชอบสิ"
"เฮอะ! งั้นก็ช่างเถอะ"
"เอ้า!นิ เราไปขอให้ป้ายกโทษให้ดีกว่าไป"
"เฮ้อ!!!"
"ขอโทษคร้าบบบ"
สองหนุ่มไปหยุดคุกเข่า ก้มหัวขอโทษไนน์ เธอมองกลับมาด้วยแววตาว่างเปล่าแล้วหันกลับไปมองซากบ้านที่ไหม้ไฟดังเดิม อิจิจึงพูดต่อด้วยน้ำเสียงเว้าวอน
"ขอโทษคร้าบ ยกโทษให้พวกเราด้วยนะคร้าบ ขอเพียงแต่ยกโทษให้ จะให้ทำอะไรก็ยอมครับ"
"ชะ ช่างเถอะ ระ เรื่องมันแล้วไปแล้ว"
ไนน์หันหน้ามาแล้วยิ้มบางๆ ให้ แต่นิเห็นท่าทีเศร้าๆ ที่แฝงอยู่ ทำให้เด็กหนุ่มแทบหายใจไม่ออก เขารู้สึกละอายใจบ้านหลังนี้คงมีความหมายต่อเธอมาก แต่เขากลับทำให้คนๆ หนึ่งเจ็บปวดด้วยความคึกคะนอง ไม่รู้จักคิดของตัวเอง เขาก้มหน้านิ่งอย่างสำนึกผิด
"ไนน์!!! เป็นอะไรรึเปล่าลูก"
ชายสูงวัยเดินมาจับไหล่ไนน์ เธอสะดุ้งนิดๆ ก่อนที่จะชักไหล่หนี ข้างๆ หนุ่มใหญ่เป็นชายหนุ่มที่ทั้งสองคุ้นหน้า แต่นึกไม่ออกว่าเคยเจอที่ไหน เขาเป็นผู้ชายที่ดูมีเสน่ห์อย่างร้ายกาจ ใบหน้าหล่อเหลาคมเข้มที่ชวนให้คลั่งไคล้หลงใหล
"พี่เกียว คุณลุง มาได้ไงคะ"
ฟางข้าวเข้ามาทักทายผู้มาใหม่ทั้งสองอย่างสนิทสนม สองหนุ่มจึงนึกออกว่าเขาคือคนเดียวกับคนที่ขับรถมารับฟางข้าวเมื่อคืนนี้
"พอดีพวกลุงมาเยี่ยมหลานไนน์น่ะ หนูฟาง"
สองหนุ่มสังเกตเห็นสีหน้าที่แปลกแตกต่างของแต่ละคน ฟางข้าวทำหน้าฉงน เกียวมีสีหน้าแปลกๆ ในขณะที่ไนน์ดูเย็นชาเหินห่าง และพยายามขยับตัวออกห่าง เมื่อผู้เป็นลุงยื่นมือมาใกล้
"โธ่เอ๋ย หลาน ดูสภาพสิ แล้วบ้านไหม้อย่างนี้ ไนน์จะอยู่ยังไงล่ะลูก เอางี้ไหมไปพักอยู่กับลุงก่อน แล้วเดี๋ยวลุงให้คนมาซ่อมบ้านเสร็จ ไนน์ค่อยย้าย
กลับมา หรือจะอยู่บ้านลุงตลอดไปก็ได้นะลูก"
"..."
แววตาประหลาดฉายแวววาบออกมาจากผู้สูงวัย ไนน์นิ่งเงียบ เกียวมีท่าทีอึดอัดไม่แพ้ฟางข้าว คุณลุงแสดงอาการท่าทีว่าเป็นห่วงเป็นใยผู้เป็นหลานสาวอย่างยิ่ง แต่สองหนุ่มกลับรู้สึกเหมือนมันเป็นขนมหวานที่เคลือบแฝงด้วยพิษร้ายแรง ถ้าใครหลงกินเข้าไปคงทุกข์ทรมานทุรนทุรายจนตาย
"ไนน์เค้าจะมาพักที่บ้านเราครับ คุณลุง"
ทุกคนหันมามองหน้าอิจิอย่างงงๆ รวมทั้งนิที่ตอนนี้ทำหน้าเหวอสุดๆ
"แล้วพวกเธอเป็นใครกันล่ะ"
"เอ่อ พวกผมเป็นคนทำบ้านไนน์ไหม้น่ะครับ"
อิจิตอบอย่างสุภาพ
"มันไม่ดีหรอกมั้ง จะให้เด็กผู้หญิงอย่างหลานไนน์ พักอยู่บ้านเดียวกับผู้ชายที่ไม่ใช่ญาติน่ะ"
"ผมรับรองว่าไม่มีเรื่องเสียหายแน่นอน เอาเกียรติของของอจิระกับอนิละ เกษมโกศิษฐ์เป็นประกันครับ"
"ฮ้า!!! พวกเธอเกษมโกศิษฐ์หรือเนี่ย เป็นอะไรกับคุณเบญจา เกษมโกศิษฐ์หรือเปล่า"
"รู้จักคุณพ่อพวกผมด้วยเหรอครับ"
"ฮ่าๆ รู้จักซี่ คุณพ่อพวกเธอดังออกจะตาย เคยพบเจอพูดคุยกันบ่อยๆ คนกันเองหรือนี่"
ผู้เป็นลุงคุยจ้อกับอิจิ ราวกับว่ารู้จักกันมาเนิ่นนาน ฟางข้าวโอบไหล่ของไนน์แล้วเอ่ยอย่างเอื้อเฟื้อ
"ไนน์ ว่าไงล่ะ ไปพักกับฟางก็ได้นะ"
"ฉะ ฉัน"
ไนน์อึกอัก มองไปทางเกียวอย่างขอความช่วยเหลือ อิจิคว้าแขนไนน์อย่างถือวิสาสะ แล้วจ้องมองอย่างอ้อนวอน
"ไปพักกับพวกเรานะครับ ขอให้เราได้ทำอะไรเพื่อไถ่โทษบ้างเถอะนะ นะครับ"
นิจ้องหน้าไนน์ มองเห็นเธอแสดงออกทางสีหน้าว่ายุ่งยากใจ เขาเอ่ยด้วยน้ำเสียงเรียบๆ สบสายตากับไนน์
"ไปอยู่กับพวกเราเถอะ"
"อะ อื้อ"
ไนน์เผลอตอบรับไปอย่างไม่รู้ตัว โดยไม่สนใจปฏิกิริยาของใครๆ เพราะไม่อาจปฏิเสธสายตาคู่สวยที่จ้องมองมานี่ได้เลย
จังหวะที่ 3.
"พะ พวกเธอว่าไงนะ!?!"
"ก็บอกว่า พวกเราอยู่กันแค่สองคนในบ้านหลังนี้ไง แก่จนหูตึงแล้วเหรอป้า"
นิมองหน้าหญิงสาวอย่างสมเพช
"ฉะ ฉันไปล่ะ"
ไนน์ลากกระเป๋าสัมภาระหันหลังกลับไปยังบ้านของตัวเอง ซึ่งอยู่ห่างจากบ้านสองหนุ่มไม่กี่ก้าว แต่ถูกดึงสายกระเป๋าจนเกือบหงายหลัง
"จะไปไหนครับ คงไม่ใช่ว่าป้ากลัวที่จะอยู่กับพวกเราตามลำพังหรอกนะ โธ่เอ๋ย ไม่ต้องคิดมากน่า อย่างป้าอ่างน่ะไม่ใช่สเป็คผม สบายใจได้คร้าบ"
อิจิยิ้มหน้าระรื่น
"มะ ไม่เอาล่ะ เกรงใจ"
"เกรงจง เกรงใจอาไร้ครับ มามะ อย่าดื้อน่า"
ไนน์กับอิจิยื้อกระเป๋ากันชุลมุน นิแบกกล่องข้าวของๆ หญิงสาว เดินผ่านทั้งสองเข้าบ้านไปอย่างไม่ใส่ใจ
"ดะ เดี๋ยวก่อน ระ รอเดี๋ยว! จะเอาของฉันไปไหน"
"เอาน่า เข้าบ้านกันเถอะ~คร้าบ"
ไนน์ถูกอิจิกึ่งลากกึ่งจูงเข้าบ้านไปอย่างไม่เต็มใจ
แอ๊ด!
ภายในบ้านของสองหนุ่มเรียบร้อยกว่าที่ไนน์คิดภาพไว้ แม้จะมีของวางระเกะระกะบ้างแต่ก็สะอาดสะอ้านจนไม่น่าเชื่อว่าเป็นบ้านหนุ่มโสด คงจะมีแม่บ้านมาทำความสะอาดให้แน่ ไนน์นึกในใจแน่ละก็สองหนุ่มเป็นลูกคนรวยนี่ คงไม่ทำอะไรๆ เองหรอก เหมือนลูกคนมีฐานะทั่วไปที่แทบจะไม่ต้องกระดิกตัวทำอะไร ก็มีคนรับใช้ทำให้ทุกสิ่งทุกอย่าง
นิกอดหมอนอิงนั่งจมปุ๊กอยู่ที่โซฟาสีขาวตัวยาวที่ดูนุ่มสบาย สายตาจับจ้องการเคลื่อนไหวของไนน์ที่ถูกอิจิลากไปดูส่วนต่างๆ ของบ้าน เมื่อไนน์หันมา เขาก็รีบหันหน้าไปมองทางอื่น เด็กหนุ่มรู้สึกแปลกๆ ในจิตใจ คล้ายๆ ว่าจะหงุดหงิดในบางอย่าง แต่มีอะไรมากกว่านั้น ที่เขาก็ไม่เข้าใจว่าคืออะไร
อิจิพูดจาโน้มน้าวต่างๆนานา จนไนน์ขอยอมแพ้ ต้องยอมเข้ามาพักที่บ้านทั้งสองคน ไนน์นั่งลงบนโซฟาใกล้ๆ นิ เขาแอบลอบมองเธอ แล้วนึกอยากตัดผมฟูฟ่องที่ยาวเกะกะปิดบังใบหน้าหญิงสาวจนแลดูน่าหงุดหงิด แว่นตากรอบหนาเตอะสุดแสนจะเชยที่ไม่เห็นเธอใส่เมื่อคืน ก็ดูแปลกประหลาด เขามองไนน์อย่างพิจารณา แล้วจู่ๆ เธอก็หันมาหาอย่าง กระทันหัน นิตกใจรีบหันหน้าหนีในทันที
ก็อก!!!
"อูย!"
นิจับคอตัวเองอย่างเจ็บปวด ไนน์อ้าปากหวอ จ้องมองอย่างเป็นห่วง อิจิถือถาดใส่แก้วน้ำเข้ามาวางบนโต๊ะ มองอาการของน้องชายอย่างงงๆ
"เป็นไรไปนิ"
"ไม่...มีอะไร"
"อือ ฮึ งั้น เรามาจัดการแบ่งห้องกันดีกว่า มา นิ มาตัดสินกันอย่างลูกผู้ชาย"
"วุ่นวายชะมัด เอ้า"
"ยันยีเยา ปักเป้ายิงฉุบ ฉุบ ฉุบ เย้ นิแพ้ เย้ๆ"
อิจิกระโดดไปมาอย่างผู้ชนะ
"ซวยจริง!"
นิทำหน้าเซ็งๆ อิจิหันมาเห็นสีหน้าอันพิศวงงงงวยของไนน์จึงยิ้มออกมา
"ที่บ้านนี้มีแค่สองห้องนอนน่ะครับ ผมกับนิเลยตกลงกันว่า เราจะยกห้องของเราให้ป้าห้องหนึ่ง"
"ฉะ ฉันนอนห้องรับแขกก็ได้"
"ไม่ดีหรอกครับ มันไม่สะดวกกันทั้งสองฝ่ายน่ะครับ"
"ตะ แต่ว่า"
ไนน์มองหน้านิอย่างเกรงใจ
"อย่าเรื่องมากน่า นี่เป็นการตัดสินใจของลูกผู้ชาย คำไหนคำนั้น ตามมาทางนี้"
นิคว้ากระเป๋าของไนน์ขึ้นพาดหลัง แล้วเดินนำไปสู่ชั้นสอง ไนน์รีบก้าวตามไปอย่างระมัดระวัง
แกร๊ก!!! แอ๊ด!!!
ประตูห้องเปิดออก เผยให้เห็นห้องนอนโล่งๆ ที่ตกแต่งด้วยเฟอร์นิเจอร์สีขาวกับดำ ข้างฝาข้างหนึ่งอัดแน่นไปด้วยแผ่นซีดีเพลงเต็มผนัง และเครื่องเทิร์นเทเบิ้ลสภาพทรุดโทรม บ่งบอกว่าถูกใช้งานมาอย่างหนักวางอยู่ที่พื้นมุมห้อง ตู้เสื้อผ้าบิ้วด์ อินใบโตแบบประตูเลื่อน ติดกระจกเงาบานใหญ่เท่ากับประตูตู้ทั้งสองข้าง โต๊ะหนังสือข้างหน้าต่างมีกล่องของขวัญ และตุ๊กตาหมีกองเต็มโต๊ะ แสดงถึงความเนื้อหอมของเด็กหนุ่มได้เป็นอย่างดี ไนน์มองไปรอบๆ ห้องอย่างสนใจ แต่สายตาก็ต้องไปสะดุดกึกอยู่ที่ใบหน้าบูดบึ้งของเด็กหนุ่ม
"ใช้ห้องได้ตามสบาย แต่ขอร้องอย่ายุ่งกับของส่วนตัวคนอื่น"
คำพูดที่ฟังยังไงก็ดูเป็นการขู่มากกว่าขอร้องทำเอาไนน์สยอง
"วะ วางใจเถอะ ฉันไม่แตะต้องอะไรของเธอแน่ สบายใจได้"
"ได้งั้นจริงก็ดี"
"อะ เอ่อ ขอบใจมากนะ ที่ให้ยืมห้อง"
"ช่างมันเหอะ"
นิเบือนหน้าหนี เมื่อไนน์ยิ้มให้ เขารีบเดินออกจากห้องไป เธอเริ่มจัดเก็บของเข้าที่ให้เรียบร้อยแล้วนั่งคิดอย่างเหม่อลอย กลิ่นหอมกรุ่นในห้องของเด็กหนุ่มแปลกหน้าสุดหล่อทำให้จิตใจหญิงสาวไม่ยอมสงบเอาซะเลย
นาฬิกาเรือนใหญ่ที่ผนังบอกเวลาเกือบเที่ยงคืน นิแทบจะกระโดดตัวลอยเมื่อเห็นเงาตะคุ่มนิ่งซุ่มที่โซฟาตัวโปรด เขาเดินลงมาดื่มน้ำ และกำลังจะเดินกลับขึ้นห้อง แต่สายตาก็มาสะดุดกับบางอย่าง เขารีบตะเกียกตะกายไปกดสวิตซ์ไฟ
แป๊ก!
"เธอ!!! เอ้ย ป้า มานั่งทำบ้าอะไรมืดๆ อย่างนี้ ฮู่ว!!! หัวใจเกือบหยุดเต้น"
"ตะ ตกใจเหรอ ขะ ขอโทษนะ"
"ใครไม่ตกใจก็บ้าแล้ว แล้วดึกดื่นป่านนี้ทำไมไม่ไปหลับไปนอนซะ"
"อะ อือ ก็"
นิมองหน้าไนน์จนหญิงสาวรู้สึกตัว เธอรีบคว้าแว่นกรอบหนามาสวมไว้ แล้วปัดผมให้มาปรกหน้า เด็กหนุ่มฉงนกับอาการแปลกๆ ของเธอ
"อย่าบอกนะว่านอนไม่หลับ แล้วนั่นมันอะไรน่ะ นี่ป้ายังไม่อาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าอีกเหรอ มัวทำอะไรอยู่"
"อะ อ๋อ ฉันไม่อาบน้ำตอนกลางคืนน่ะ"
หญิงสาวบอกอย่างหน้าตาเฉย นิทำหน้าไม่อยากจะเชื่อ
"อี๋ สกปรก"
"วะ เว่อร์แล้ว ฉะ ฉันไม่สกปรกซะหน่อย"
"ไม่อยากเชื่อว่ามีผู้หญิงอย่างนี้ในโลกด้วย"
"ฉะ ฉันก็ไม่อยากเชื่อว่าจะมี ผะ ผู้ชายที่พอกหน้านอนเหมือนกันแหละ"
"ว่าอะไรนะ!"
นิมองหน้าไนน์อย่างงงๆ แล้วก็สะดุ้งโหยงเหมือนนึกอะไรขึ้นมาได้
"อิจิ นะ อิจิ"
เขากัดฟันแล้วเอามือลูบหน้า วิ่งหนีหายไปที่ห้องน้ำ เพียงชั่วครู่ก็กลับมาอย่างกระหืดกระหอบ คราบน้ำเปียกโชกไปทั้งใบหน้า เส้นผมและปกเสื้อ
"ขอบอกไว้ก่อนนะ อย่าได้เข้าใจอะไรผิดๆ เชียว ที่เห็นเมื่อกี้น่ะ อิจิชอบเอามาทา ตอนฉันหลับต่างหากล่ะ"
เด็กหนุ่มหน้าแดงก่ำ เป็นครั้งแรกที่เขามองหน้าไนน์ตรงๆ โดยไม่เบือนหน้าหนี จนหญิงสาวอดขำไม่ได้ที่เขาแสดงท่าทางจริงจังกับเรื่องนี้จนเกินเหตุ
"อะไร ไม่เชื่อเหรอ ก็บอกแล้วว่า"
"ธะ เธอนี่น่ารักนะ"
"..."
เด็กหนุ่มยกมือเรียวยาวขึ้นปิดใบหน้าที่แดงก่ำ แล้วทรุดลงนั่งที่โซฟาใกล้ๆ ไนน์อย่างหมดแรง
"พูดอะไรบ้าๆ น่ารักนี่นะ"
เขาพึมพำเสียงเบาแผ่ว แล้วเหลือบมองหญิงสาวที่นั่งข้างๆ อย่างระมัดระวัง
"มะ มีอะไรเหรอ"
ไนน์เอ่ยถามอย่างตะกุกตะกัก เมื่อเห็นว่าอีกฝ่ายจ้องมองอยู่
"เปล่า"
"ละ แล้ว"
คำถามว่าแล้วมองทำไมกลืนหายไปในลำคอ เมื่อชายหนุ่มเอนตัวลงมานอนฟุบกับโซฟา ปลายเส้นผมนุ่มสลวยของเขาสัมผัสกับหลังมือของเธอ ทำให้หญิงสาวใจเต้นจนตัวแข็งเป็นหิน
"ง่วงจัง ฮ้าว"
นิยกมือป้องปาก ไนน์รู้สึกหนักใจเมื่อเห็นท่าว่าเด็กหนุ่มจะนอนหลับจริงๆ เธอได้แต่นั่งนิ่งอย่างไม่รู้จะทำอย่างไรดี นิขยับเข้ามาใกล้มากขึ้นจนหัวเขาเกยทับมือของไนน์ ดูเหมือนเขาจะรู้สึกตัวนิดๆ แต่กลับหลับสนิท หน้าอ่อนใสที่ซุกแนบกับมือของเธอดูน่ารักราวกับลูกแมวตัวน้อยที่ขี้อ้อนอย่างไรอย่างนั้น
จังหวะที่ 4.
ไนน์ลงมาข้างล่างในตอนเช้าอย่างสะลืมสะลือ แล้วถูกปลุกให้ตื่นอย่างเต็มตาด้วยกลิ่นหอมของขนมปังปิ้งฟุ้งทั่วบ้าน เธอจ้องมองอย่างตาโต เมื่อเห็นอิจิสวมผ้ากั้นเปื้อนทำงานบ้านอย่างสบายอารมณ์ เมื่อเขาหันมาเห็นไนน์ก็ทักทาย แต่ก็ทำหน้าพิกลๆ
"ชุดนั้นมันอะไรกันน่ะครับ อย่าบอกนะ ว่าเมื่อคืนป้าไม่อาบน้ำ แล้วนอนทั้งอย่างนั้นเลย พระเจ้า!!!"
"อะ อือ ฉันไม่เคยอาบน้ำตอนกลางคืนน่ะ"
"ดีนะ ที่ไม่ใช่เตียงเรา ขอบคุณสวรรค์"
อิจิพึมพำเบาๆ
"อะ อะไรนะ"
"ไม่มีอะไรหรอกครับ นั่งรอที่โต๊ะสิ อาหารเช้าเกือบเสร็จแล้วล่ะครับ"
ไนน์เดินตามอิจิไปในครัวที่จัดเก็บอย่างเรียบร้อยเป็นระเบียบ สะอาดมากเสียจนเหมือนเป็นห้องครัวในโชว์รูมขายเครื่องเรือน มากกว่าจะเป็นห้องครัวที่ทำอาหารได้จริง ดูเหมือนว่าอิจิจะหมดเวลาไปกับการเก็บกวาดทำความสะอาดมากกว่าการลงมือทำอาหารเกือบเท่าตัว
"พะ พวกเธอชอบกินขนมปังไส้กรอกไข่ดาวตอนเช้าเหรอ"
ไนน์ออกปากถาม เมื่อเห็นอาหารที่เตรียมจะทำวางอยู่ตรงหน้า
"ไม่หรอกครับ แบบว่ามันสะดวกดีไงครับ โยนๆ เจ้าพวกนี้ เข้าเครื่องแป๊บเดียวเสร็จ"
อิจิลูบมือไปมาบนเตาอบไมโครเวฟ
"งะ งั้น ฉะ ฉันทำอาหารเช้าให้เอาไหม"
"ทำได้เหรอครับ"
"อะ อือ"
"อร่อยหรือเปล่าครับ"
"กะ ก็ ต้องลองกินดูนะ"
แล้วไนน์ก็ได้รู้ซึ้ง ถึงความรักสะอาดเข้ากระดูกดำของอิจิ เมื่อเวลาเธอขยับตัวไปทางไหน เขาก็จะตามติดประหนึ่งกับเป็นเหาฉลาม ในมือถือผ้าขี้ริ้วเตรียมพร้อมเข้าชาร์ต เมื่อเธอทำอะไรเลอะเทอะแม้แต่เพียงน้อยนิด ตั้งแต่เกิดมา เพิ่งมีครั้งนี้แหละที่ทำให้เธอรู้สึกการทำอาหารเหมือนกับการออกรบ
"เฮ้! อะไรกันเนี่ย อาหารพวกนี้"
นิกลับมาจากวิ่งออกกำลังกายตอนเช้า อาหารหน้าตาน่ากินที่วางบนโต๊ะ ทำให้เขาประหลาดใจ เขาชะโงกหน้าไปที่ห้องครัว จังหวะเดียวกับที่ไนน์กำลังถือจานอาหารออกมาพอดี ใบหน้าของทั้งสองใกล้กันมาก หญิงสาวตกใจผงะถอยหลังจนจานเกือบหลุดมือ นิคว้าจานไว้ได้ทัน ทำให้ทั้งสองยิ่งใกล้กันมากขึ้น ไนน์เอ่ยทักอย่างตะกุกตะกัก
"กะ กลับมาแล้วเหรอ อาหารเช้าเสร็จพอดี"
"อือ ขอไปเข้าห้องน้ำก่อนนะ"
นิยื่นจานอาหารคืนให้ไนน์รับไว้ เมื่อเขาเดินผ่านไป ไนน์ได้กลิ่นเหงื่อบางๆ ทำให้ใจเต้นตุ๊บๆ เธอรีบเอาจานไปวางที่โต๊ะอาหาร จนไม่ได้สังเกตเห็นใบหน้าแดงก่ำของเด็กหนุ่ม เมื่อเขาเดินผ่านไปเมื่อครู่นี้
"อร่อย!!! ไม่น่าเชื่อ!!!"
อิจิเอ่ยอย่างชื่นชม แล้วชูนิ้วโป้งให้ไนน์เป็นการยกย่อง เธอยิ้มรับบางๆ
"จริงดิ เว่อร์เปล่า"
นิตักอาหารเข้าปากอย่างไม่ค่อยเชื่อถือ แต่เมื่อพบว่าเป็นอย่างที่อิจิพูด ทั้งสองจึงแข่งกันตักอาหารกินเหมือนอดอยากปากแห้งมานาน
"เอ่อ ถ้าชอบ ฉะ ฉันจะทำอาหารให้กินทุกวันเลยเอาไหม"
"งั่มๆ เอาๆ อ๊ะ จะรบกวนป้าอ่างเกินไปน่ะสิครับ"
อิจิพูดทั้งที่อาหารเต็มปาก
"มะ ไม่หรอก ฉันชอบทำอาหารน่ะ"
"งั้นก็ขอรบกวนด้วยนะคร้าบ~"
"อะ อืม ละ แล้วพวกเธอชอบ ไม่ชอบอะไรกันบ้างล่ะ"
"ผมกินได้ทุกอย่างเหมือนคนอื่นๆ แหละครับ ขอให้อร่อยเป็นใช้ได้"
"ฉันก็เหมือนกัน กินได้ทุกอย่าง"
นิพูดงึมงำ อิจิมองหน้านิอย่างรู้ทัน
"ขี้โม้น่า นิ ไม่ชอบอะไร ก็บอกไปตรงๆ อย่าเก็กแมน"
"ก็มันจริงนี่"
"เหรอ งั้น ป้าครับ คราวหน้า ใส่ผักเยอะๆ เลยนะครับ โดยเฉพาะพวกหัวหอม พริกหยวก ใส่ให้เต็มที่เลย"
"เฮ่ย!"
"มีอะไร"
นิมองหน้ายียวนของอิจิอย่างยอมแพ้
"ห้ามใส่เด็ดขาดนะ ไม่งั้นฉันยอมอดข้าวตาย"
นิหน้าแดงก่ำ อิจิกลั้นหัวเราะจนแทบลงไปกองกับพื้น
"ฉะ ฉันจะพยายามทำอาหารที่ใส่หัวหอมกับพริกหยวกอร่อยๆ เป็นพิเศษให้กินเยอะๆ นะ~"
"เธอ!!!"
ทั้งสามคนนั่งดูทีวีรวมกันในห้องนั่งเล่น อิจิหัวเราะเสียงใส นิมองหน้าไนน์ เขาสังเกตเห็นหญิงสาวแอบหาวบ่อยๆ ก็เอ่ยออกมาเบาๆ
"ป้าไม่ได้นอนทั้งคืนเลยใช่ไหม!"
"อะ เอ่อ อือ"
"ประสาทหรือไง!!! ทำไมไม่หลับไม่นอน"
"สะ สงสัยฉันคงตื่นที่น่ะ ไม่ต้องห่วงหรอก ดะ เดี๋ยวก็หาย"
ใครจะกล้าบอกล่ะว่า ตื่นคนน่ารักที่นั่งอยู่ข้างๆ กว่าเธอจะได้กลับขึ้นห้องไปนอน ก็เมื่อตอนที่จู่ๆ นิก็ปุบปับลุกขึ้นแล้วเดินขึ้นบันไดไปหน้าตาเฉย ปล่อยให้เธอนั่งเอ๋อจนถึงบางอ้อ เมื่อคิดได้ว่าเขาคงจะละเมอลุกขึ้นแน่ๆ
"อย่าพูดบ้าๆนะ ใครเป็นห่วงป้ากัน"
"อะ อ้าว ไม่ได้ห่วงหรอกเหรอ อะ อืมๆ"
ไนน์มองนิยิ้มๆ เด็กหนุ่มทำหน้าปูเลี่ยนๆ
"หลงตัวเองชะมัด"
"ธะ เธอนี่น่ารักจริงๆ ด้วย"
"ประสาท"
เขาเบือนหน้าหนีใบหน้ายิ้มๆ ของหญิงสาว แล้วฟุบตัวลงนอนขดบนโซฟาทำท่าเหมือนแมวเกียจคร้าน ในขณะที่แมวตัวใหญ่อีกตัว กำลังดูทีวีไปขัดเครื่องเงินไปอย่างขยันขันแข็ง แล้วส่งยิ้มมาให้อย่างสดใส เมื่อหันมาสบตากัน ดูท่าทางว่าเธอต้องซื้อยาบำรุงหัวใจมากินซะแล้ว เล่นมาอยู่ท่ามกลางแมวหนุ่มเจ้าเสน่ห์ตัวใหญ่ถึงสองตัวอย่างนี้ หัวใจได้ไปประท้วงที่กรมแรงงานแน่ๆ ข้อหาใช้งานหนัก ใจเต้นแรงจนไม่ได้พักไม่ได้ผ่อนขนาดนี้
//////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////
โปรดติดตามตอนต่อไปปปปปปปปปป
ความคิดเห็น