"ขอโทษนะจิน เรามาช้าอีกแล้ว"
เสียงใสนั้นเรียกรอยยิ้มจากหนุ่มหน้าสวยที่นั่งอยู่ก่อน"
"งานนัทยุ่งอีกแล้วล่ะสิ"
"แหม ก็เราเป็นลูกจ้างเขานี่นา"
"วันนี้ จินน่ารักมากเลยนะ" นัทเอ่ยเมื่อใช้สายตาสำรวจใบหน้าคมสวยของอีกฝ่าย
"น่ารักสู้ชายในฝันของนัทได้หรือเปล่า" ชายหนุ่มถาม ก่อนจะเอื้อมมือไปรับถ้วยไอศกรีมจากพนักงานเสิร์ฟสาวส่งให้อีกฝ่าย "มันคนละแบบกัน นั่นน่ะเขาดาวมหา'ลัย สาว ๆ ติดเต็มไปหมด เราก็ได้แต่แอบมองเท่านั้นแหละ เพราะเขาน่ะคนดัง ชาตินี้เราคงไม่มีโอกาสได้พูดคุยกับเขาหร๊อก ดูสิ นี่ผ่านมา ตั้ง 5 ปีแล้วนะ เรายังทำฝันของตัวเองให้เป็นจริงไม่ได้เลย" นัทพูดเสียงแผ่ว หากแต่ยังคงรอยยิ้มไว้เต็มดวงหน้า...
"นัทยังคอยเขาอยู่อีกเหรอ" จินถาม ...ขยับแว่นกันแดดสีเข้มเบา ๆ "ดูเหมือนฝันเฟื่อนเลยใช่มั้ย ก็มันเป็นรักครั้งแรกนี่นา เราก็ทำได้แค่แอบชอบ แอบมองเท่านั้น เขาไม่เคยรู้หรอก ...จินเชื่อมั้ย เราเคยให้สัญญากับตัวเองเลยนะว่า ถึงเราจะแต่งงานกับใคร เราก็คงไม่มีวันรักใครได้เท่าเขาอีกแล้ว "ขนาดนั้นเลยเหรอ" ชายหนุ่มยกเสียงสูง "อืมม ก็เรารักเขาหมดหัวใจเลยนี่นา" คำตอบของคนตรงหน้า สร้างความประหลาดใจให้อีกฝ่าย ...นี่หรือรักของผู้หญิงนิสัยดีคนนี้ ช่างน่าอิจฉาหนุ่มโนเนมคนนั้นเสียงจริง
"เขาชื่ออะไรเหรอนัท"
ไม่รู้อะไร ทำให้จินอยากจะรู้ชื่อผู้โชคดีคนนั้นขึ้นมา
"ใคร หนุ่มในฝันของเราน่ะเหรอ เค้าชื่อ เจ พีรพล เกศสนธิศ จินเคยรู้จักหรือเปล่า สมัยมัธยม เขาเรียนที่เดียวกับเราสองคนด้วยแหละ" ปลายประโยคถูกกล่าว พร้อมเสียงหัวเราะและรอยยิ้ม ...เธอยังคงมีความสุขทุกครั้งที่ระลึกถึงเขา
"จินเป็นอะไรไปหรือเปล่า" นัทเขย่าแขน เมื่อเห็นอีกฝ่ายนิ่งไปนาน "ฮะ นัทว่าอะไรนะ" ชายหนุ่มสะดุ้งตื่นจากห้วงความคิด "จินคิดอะไรอยู่น่ะ"
"ปะ เปล่า"
"มีอะไรหรือเปล่า ดูจินเหม่อ ๆ นะ"
"ก็แค่คิดไปถึงวันแรกที่เราเจอกัน"
"คิดแล้วตลกเนอะ เราซุ่มซ่ามเดินไปชนจิน" เมื่อสิ้นประโยค รอยยิ้มก็ผุดพรายขึ้นเต็มใบหน้าของคนทั้งสอง
ชายหนุ่มขยับปีกหมวกแล้วเปลี่ยนเรื่องพูด "นัท แล้วถ้าชายในฝันคนนั้นของนัท เขาเป็นอย่างเราล่ะ นัทจะยังรักเค้าอยู่มั้ย" ชายหนุ่มหมายถึง ดวงตาข้างซ้ายที่บอดสนิทของตัวเอง ซึ่งเป็นสาเหตุให้เขาต้องใส่แว่นสีเข้มอำพรางสายตาตลอดเวลา
"รักสิ เขาจะเป็นอย่างไร เราก็รักทั้งนั้นแหละ ต่อให้เขาเป็นยิ่งกว่านี้ เราก็ยังรักเขาอยู่ดี" ชายหนุ่มยิ้มนิดนึง รู้สึกปลาบปลื้มแทนชายหนุ่มผู้โชคดีที่สุดในโลกคนนั้น
"อุ้ย คุยเพลินเลย ได้เวลาเราต้องไปพบหมอแล้วล่ะ"
"จินต้องไปหาหมออีกแล้วเหรอ" "คนไม่สมประกอบก็ยังงี้แหละ ต้องเข้า ๆ ออก ๆ โรงพยาบาลแทบทุกวัน" ประโยคนั้นเหมือนดูถูกตัวเองอยู่เนือง ๆ หากแต่ความเรียบเฉยบนใบหน้าคมสวยนั่น ทำให้ผู้ฟังรู้ว่าอีกฝ่ายพูดเล่น
"เราคงต้องไปแล้วล่ะนัท" เขาพูดพลางควักกระเป๋าสตางค์ออกมา
"ให้เราเลี้ยงนะนัท" "จินก็อย่างนี้ทุกทีต่อไปไม่มากินไอ้ติมด้วยแล้ว"
"อย่าคิดอะไรน่า..คราวต่อไป นัทเลี้ยงก็ได้ เราสัญญา" จบประโยค ร่างสูงก็จากไปพร้อมความเงียบที่กร้ำกรายเข้ามาช้า ๆ
...นัทเรียกพนักงานมาเก็บเงิน แล้วขยับจะกลับบ้าง พลันสายตาก็ไปปะทะกับบางสิ่งใต้โต๊ะ
"คงจะเป็นของจิน" หญิงสาวก้มเก็บสิ่งที่ตกอยู่
...บัตรประชาชน...
นัทกวาดสายตามองภาพถ่าย และตัวอักษรบนหน้าบัตรแล้วก็ต้องสะดุ้งสุดตัว
...ภาพถ่ายบนนั้นเป็นรูปของชายหน้าสวยที่นั่งคุยกับนัทเมื่อครู่ แต่ชื่อของเขา พีรพล เกศสนธิศ...พระเจ้าช่วย...นี่หมายความว่า หัวใจตอนนี้เต้นไม่เป็นจังหวะ ...ค่อย ๆ จินตนาการวาดภาพคนทั้งสอง
ใช่แล้ว...เขาเหมือนกันจริง ๆ จะต่างก็แค่ดวงตาข้างซ้ายที่คมสวยของฝ่ายนั้น ในขณะที่ฝ่ายนี้บอดสนิทเสียจนเป็นสีขาวขุ่น
...5 ปีที่เธอไม่ได้พบเขา เขาเปลี่ยนแปลงถึงเพียงนี้เชียวหรือ สูง ขาว ที่สำคัญนิสัยเขาสุภาพเสียจนเธอจำไม่ได้
๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑
"นัทมีธุระอะไรเหรอ ถึงโทรตามจินด่วนยังงี้" ชายหนุ่มถาม เมื่อเดินทางมาถึงร้านที่นัดกันไว้ ...นึกสงสัยเพราะเพิ่งจากกันได้ไม่กี่ชั่วโมง
"เราไม่ได้มีธุระกับจิน แต่เรามีธุระกับเจ" คำถามนั้น เล่นเอาคนฟังสะอึกไป "นัทพูดอะไร ไม่เห็นเข้าใจ" ชายหนุ่มทำทีเหมือนไม่รู้ นัทไม่ตอบคำถาม แต่ยื่นบางสิ่งส่งให้
"บัตรของจินนี่นา" เขาอุทานขณะเอื้อมมือไปรับมาโดยไว
"บัตรของเจต่างหาก" หญิงสาวค้านเสียงแข็งจนชายหนุ่มต้องก้มหน้า ไม่กล้าแม้จะสบตา
"เจ เจปิดบังเราทำไม เราไม่เข้าใจ" หญิงสาวต่อว่า อีกฝ่ายไม่ตอบ และไม่เงยหน้ามองคนพูดสักนิด เขาจะทำอย่างไรดี เมื่อเธอรู้ความจริงเช่นนี้แล้ว ...เขาต้องสูญเสียเธอไปงั้นหรือ เพื่อนคนเดียวที่เหลืออยู่ เขากำลังจะเสียไปแล้วหรือ ...
หยดน้ำร้อนผ่าว ไหลออกมาจากปลายตา แว่นสีเข้มไม่ได้ช่วยปิดบังรอยน้ำตานั้นได้เลย "เจ เจร้องไห้ เราขอโทษ" หญิงสาวเสียงอ่อนลงกว่าตอนแรก ...
ความจริงเธอไม่ได้โกรธเคืองอะไรเขาเลย เพียงแค่น้อยใจที่เขาหลอกให้เผยความในใจจนหมดก็เท่านั้น
"นัทอยากรู้มั้ยล่ะ ว่าผมทำอย่างนั้นเพื่ออะไร" "ถ้าทำให้เจลำบาก เราก็ไม่อยากรู้" นัทเริ่มสงสารเขาจับหัวใจ ...ค่อย ๆ เอื้อมมาจับมือเขาบีบเบา ๆ ...
"เมื่อก่อนผมเคยเป็นคนที่ใครต่อใครรุมรัก รุมเอาใจ แต่พอผมประสบอุบัติเหตุ หน้าตาพิกลพิการอย่างนี้ ทุกคนก็พากันรังเกียจ จากผู้ชายคนนึงที่ทุกคนเคยให้ความสำคัญกลับต้องถูกทอดทิ้ง ผมไม่เหลือใครเลย ...ตอนนั้น แทบจะไม่อยากมีชีวิตอยู่ต่อไป เพราะรู้ว่าไม่มีทางที่ผมจะเป็นคนสำคัญของใครได้อีกแล้ว"
"และผมก็เพิ่งรู้วันนี้เอง ว่าชายในฝันของนัท คือตัวผม ผมก็เลยยิ่งไม่กล้าเปิดเผยความจริง" "ทำไม หรือเพราะเราไม่น่ารัก"
"เปล่า เพียงแต่ผมไม่ต้องการให้นัทรู้ว่า เทพบุตรแสนงามในฝันของนัท มีสภาพอย่างนี้" จบประโยคเขาก็ถอดแว่นสีเข้มออก น้ำตายังคงไหลรินไม่ขาดระยะ... นัทสบตาเขานิ่ง เพิ่งจะได้สังเกตเขาใกล้ ๆ ก็วันนี้เอง ที่ผ่านมา เธอไม่เคยมองฝ่ายนั้นนาน ๆ สักที เพราะเกรงว่าจะเป็นการซ้ำเติมปมด้อยให้เขามากขึ้น
นัทอยากปลอบใจเขา สงสารเขาจนบอกไม่ถูก "เจรู้มั้ย ว่าเราดีใจที่สุดที่รู้ว่าชายในฝันของเรา คือ คนที่นั่งอยู่ข้าง ๆ เราคนนี้ ก็เราบอกแล้ว ต่อให้เป็นยิ่งกว่านี้ เราก็รัก ...หัวใจดวงเดิมของเราที่มันบินหายไปเมื่อ 5 ปีก่อน วันนี้เราหามันเจอแล้ว ถ้าเราจะทิ้ง เราคงโง่ที่สุดเลยล่ะ"
หญิงสาวขยับเข้ามาใกล้เขา ใช้มือปาดหยดน้ำตาที่ไหลซึมออกมา อีกฝ่ายได้แต่นิ่ง นึกศรัทธาความมั่นคงแห่งรักแท้ของผู้หญิงคนนี้ ผู้หญิงคนที่รักเขาหมดหัวใจ แต่เขาไม่เคยมองเห็นเลยสักนิด และผู้หญิงคนนี้แหละ ที่เขาจะทำทุกสิ่งเพื่อเธอนับจากนี้ต่อไป เขาจะไม่มีวันทำร้ายเธอเลย
ชายหนุ่มรั้งตัวหญิงสาวเข้ามากอดอย่างถนอม ...ความเหงาในหัวใจดูจะหายไปจนสิ้น เพราะหัวใจแห่งรักแท้ที่เขาได้พบดวงนี้
๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑
ข้อความที่โพสจะต้องไม่น้อยกว่า {{min_t_comment}} ตัวอักษรและไม่เกิน {{max_t_comment}} ตัวอักษร
กรอกชื่อด้วยนะ
_________
กรอกข้อมูลในช่องต่อไปนี้ไม่ครบ
หรือข้อมูลผิดพลาดครับ :
_____________________________
ช่วยกรอกอีกครั้งนะครับ
กรุณากรอกรหัสความปลอดภัย
ความคิดเห็น