คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : ฟ้าฟาด
บทนำ ฟ้าฟา
วาหวานึ้ับ้อแผ่นหลัอบุรุษที่ยืนอยู่เบื้อหน้า สายลมเย็นพัมาปะทะเสื้อเิ้สีอ่อนเผยให้เห็นทรวทรที่แ็แร เส้นผมไม่ยาวไม่สั้นปลิวละ้ามับส่ผลให้ร่าสููมีเสน่ห์มาึ้นเป็นอ
สาววัยแรแย้มอมยิ้มไม่หุบั้แ่เินามเามา พวแ้มอเธอึ้นสีเลือฝาลอเวลา วามระาอายแล่นพล่านทั่วทั้เรือนาย
‘วายุหมอ’ ลูายเพียนเียวอเพื่อนแม่ ผู้ายที่เธอหลุมรัั้แ่แรเห็น วันนัทาน้าวสอรอบรัวเมื่อหลายปี่อน ภาพนั้นสลัลึลาใ ‘พร่าพราว’ ไม่าหาย
เธอไม่ิฝันว่าารแอบรัเพีย้าเียวมานานหลายปีะลายเป็นวามริ พร่าพราวไม่เยเปิเผยวามในใเพราะเธอลัวผิหวันไม่อาเอื้อม
แ่แล้ววันหนึ่แม่อเธอ ‘ุพิมพรรี’ ป่วยเป็นโรร้าย วามหวัเียวที่ท่านั้ไว้ือ้อารให้ลูสาวเพียนเียวแ่านับผู้ายที่ี เพราะเมื่อท่านาไปหมายวามว่าพร่าพราว้อใ้ีวิามลำพั หัวอนเป็นแม่ไม่อาทนเห็นลูสาววัยยี่สิบปีเผิะารรมอย่าโเี่ยวไ้ นทีุ่พิมพรรีฝาวามหวัไว้มีเพียนเียวือลูายหัวแ้วหัวแหวนอเพื่อนรั
ำอาแม่เป็นสิ่สุท้าย่อนสิ้นใ ท่านสั่ให้พร่าพราวแ่านับวายุหมอท่านะไ้หมห่ว แ่น่าเสียายทีุ่พิมพรรีไม่ไ้อยู่รอนถึวันนี้
ารแ่านที่ไม่ใ่ารบีบบัับ พร่าพราวเ็มใอย่ายิ่ที่ะไ้เป็นเ้าสาวอวายุหมอ วามรู้สึลึ ๆ ในหัวใอเธอมันร่ำร้อหาแ่เานนี้เรื่อยมา
ในที่สุวันนี้ิรรหนุ่ม็ยอมมาุยับเธอแล้ว เป็นารพบหน้าที่ะไ้เอ่ยปาสนทนาันรั้แร หน้าท้อแบนราบำลัมีผีเสื้อบินวนอย่าหรรษา
“ผมอใหุ้ปิเสธารแ่านนี้ะ”
ุสายฟ้าฟาลลาระหม่อมพร่าพราว อาาราวาบรึร่าอเธอให้แ็เป็นหิน
สิ่ที่เธอลัวมาที่สุมันเิึ้นแล้ว...
ภาพสามีในอนาับวูบไปพร้อมับสายลมเมื่อรู่ พร่าพราวไม่ล้าแม้แ่ะเอ่ยปาถามถึเหุผลอเา้วย้ำ
ในสายาเาเธอน่ารัเียมาเหรอ...
“ผมยัไม่พร้อมะูแลใร และยัไม่ิที่ะมีรอบรัว”
เหมือนวายุหมอระทืบ้ำรอยแผลอเธอนเหวอะหวะ
“่ะ…”
มือบาประสานันไว้หน้าลำัวแล้วออแรบีบระบายวามเ็บ เาไม่ิที่ะหันมาเหลียวมอเธอ้วย้ำ วามริบเอาแ่ทอมออบัวในบึเสมือนพร่าพราวไม่มี่าพอับารมอเห็น ทั้สออยู่ในสภาวะเียบัน มีเพียเสียนระิบนระาบร้อเี้ยวันอย่าน่าอิา
หัวทุยสวย้ม่ำมอพื้น ริมฝีปาีาวเม้มเ้าหาันนแสบ อบาสวย่อย ๆ เปลี่ยนเป็นสีแ่ำ สายธารแห่วามเ็บปวพรั่พรูเปียเรียวแนเล็พร้อมับหยาฝนใน่ววัสสานฤูที่เริ่มโปรยปราย
“ผมหวัว่าุะเ้าใ”
วายุหมอุระเบิวาไว้ลาใพร่าพราว ายาว้าวเินาไปเมื่อหมวามประส์อารมาเยือน เสียสะอื้นผสานเสียฟ้าำรามไม่ไ้ระทบโสประสาทอายหนุ่มแม้แ่น้อย เท้าหนัระแทระทั้นลบนผืนห้าไม่่าาารเหยียบย่ำวามรัที่แสนีให้แสลาย มือบายึ้นอบุมหัวใที่บอบ้ำอัวเอ ไหล่เล็สั่นสะท้านเพราะารร่ำไห้อย่าน่าเวทนา
ความคิดเห็น