นางร้าย VS นายซาตาน

ลำดับตอนที่ #3 : .................. 2 ..............

Shira kuma



  

‘’  จำกันได้ใช่ไหมที่รัก ....  ‘’

‘’ ค...คริส   ‘’  ร่างเล็กที่ได้เห็นหน้าของชายที่ยืนอยู่ข้างหน้า ร่างเล็กก็สั่นสะท้านไปทั้งตัว

‘’ ยังดีน่ะ ที่ยังจำฉันได้… แล้วเธอยังจำอดีตของเราสองคนได้ไหม ? ‘’ ร่างสูงเอ่ยถามพร้อมกับมือที่ลูบไล้ใบหน้าเล็กด้วยความหลงไหลไม่เคยเปลี่ยน

‘’ หึ ! อดีต ... สิ่ง ๆ นั้น นายจะมาถามให้ได้อะไรอีก !!! ‘’  ร่างเล็กปัดมือหนาออกก่อนจะหันมาพูดใส่ร่างสูง ในตากลมนั้นมีนำใสคลออยู่แต่ร่างเล็กเลือกที่จะไม่สนกับน้ำที่อยู่ข้างใน

‘’ แทยอน ... เธอยังไม่ลืมมันอีกรึไง  ‘’ ร่างสูงที่พูดเสียงนุ่มลึกเพื่อปลอบหญิงสาวที่ตัวสั่นเพราะต้องอดกลั้นอารมณ์ตัวเอง

‘’ ลืม...ลืมมันงั้นหรอ ? ฉันไม่มีทางลืมกับสิ่งที่นายทำกับฉัน ‘’  ร่างเล็กพูดขึ้นด้วยแรงอารมณ์ที่พุ่งขึ้นเรื่อย ๆ  ร่างเล็กกำมัดแน่นจนเล็บจิกเข้าไปที่ฝ่ามือ

‘’ ถ้าเธอยังไม่ลืมแล้วทำไมเธอถึงดำเนินชีวิตไปอย่างราบรื่น ‘’ ร่างสูงถามพร้อมกับเดินถ่อยหลังออกห่างจากหญิงสาว

‘’ ฉันมีวิธีของฉัน ‘’  ร่างเล็กกันฟันพูด

‘’ ฉันก็อุตสาห์ส่งของเพื่อไปขอโทษเธอตั้งนานแล้วน่ะ...เธอยังไม่หายโกรธอีกงั้นหรอ ?  ‘’ ร่างสูงพูดขึ้นพร้อมกับหยิบบุหรี่ขึ้นมาสูบ

‘’ ของพวกนั้นคือของนายที่ส่งมาให้ฉันทุก ๆ วัน ? ‘’ ร่างเล็กเอ่ยขึ้นอย่างไม่น่าเชื่อกับสิ่งที่ตัวเองได้ยิน

‘’ อืม...ใช่ ของพวกนั้นเป็นของฉัน และก็เป็นของที่เธอชอบด้วยน่ะ ‘’ ร่างสูงพูดอย่างสบายใจก่อนจะยืนพิงกำแพงข้างหลัง

‘’ คิดว่าจะขอโทษฉันเพราะสิ่งของพวกนี้ ? ‘’  ร่างเล็กกอดอกตัวเองก่อนจะถามร่างสูงที่ยืนสูบบุหรี่

‘’ ก็คงงั้น ‘’

‘’ หึ ! อย่าหวังว่าฉันจะยกโทษให้ ‘’ ร่างเล็กพูดก่อนจะเชิดหน้าเล็กน้อยตามนิสัยของเธอ

‘’ เธอนี่ไม่เปลี่ยนเลยน่ะ…งั้นมาเล่นเกมกันไหม ? ‘’  ร่างสูงยื่นข้อเสนอให้กับร่างเล็ก

‘’ เกมอะไร ? ‘’

‘’ ใครที่ทำให้อีกฝ่ายบอกรักได้จะเป็นฝ่ายชนะ...แค่นี้ง่าย ๆ  ‘’ ร่างสูงพูด

‘’ เกมนี้อีกแหละ..นายไปเอามาจากไหน นิยายหรอ ละครหรอ ? ฉันละเบื่อไม่เคยคิดเกมอย่างอื่นกันบ้างเลย  ‘’ ร่างเล็กบ่นออกมาน้อย ๆ ก่อนจะเบะปากนิดๆ

‘’ ช่างฉันเถอะ... ตกลง...แล้วเธอจะเล่นไหมล่ะ ‘’

‘’ ไม่ ‘’

‘’ กลัวรึไง ‘’

‘’ อ...ออกไปหน่ะ ! ฉันไม่กลัว ‘’ ร่างเล็กพลักร่างสูงอย่างแรงเพราะตกใจที่ร่างสูงเข้ามาประชิดตัว

‘’ งั้นก็ตกลงสิ ‘’

‘’ ได้ !  ‘’

‘’ งั้นเจอกันพรุ่งนี้หน้า ร้านกาแฟ XXX ตอนเช้า...ไปล่ะ บายครับ ที่รัก  ‘’ ร่างสูงที่พูดจบก็จูบริมฝีปากบางสีสดทันทีก่อนจะเดินออกไป

‘’ ไอ้บ้า ! กลับมาให้ฉันเตะนายเด๋วนี้น่ะ !!!! ‘’ ร่างเล็กที่โวยวายอยู่คนเดียวก็ถึงหัวตัวเองก่อนจะรีบวิ่งไปที่ห้องเพื่อจะไปจัดทรงผมที่ยุ่งและทาริมฝีปากใหม่

.....

‘’ ย๊า ! ฉันคิดผิดคิดถูกเนี่ยที่ตกลงเล่นเกมอะไรบ้า ๆ นี่  ฮึบ... แล้วนายไม่คิดที่จะช่วยฉันยกเลยรึไง !!   ‘’  ร่างเล็กที่เดินลากกระเป๋าลากสีแดง กับกระเป๋าอีกหลายใบเดินเข้ามาในบ้านของคริส ที่ประตูกับตัวบ้านอยู่ไกลกันริบรับแต่ก็น่ะ นายนั่นเดินไปที่ร้านกาแฟกล้บ้านแล้วก็เดินกลับมาบ้านสบายใจเฉิบเลยสิหน่ะ ... แต่ฉันที่ต้องขับรถไปที่ร้านแล้วยังต้องขับรถไปเก็บเสื้อผ้า แล้วต้องทิ้งรถไว้ที่ร้านกาแฟแล้วเดินกลับมาพร้อมกับอีตาบ้านี่ พร้อมกับหิ้วสารพัดกระเป๋ามาด้วย น้ำใจที่จะช่วยยกก็ไม่มี

ไอ้ผู้ชายเห๋งซ่วย....

‘’ ก็เธอเอาอะไรนักหนามากก็ไม่รู้ ... เธอก็รู้นี่ ประตูรั้วบ้านฉันกับตัวบ้านมันอยู่ห่างกันแค่ไหน อยากเอามาก็ยกไปเองสิ ‘’ ร่างสูงหันมาพูดกับร่างเล็กที่ยืนหอบอยู่ข้างหลัง

‘’ จะไปรู้ไง ! ฉันคิดว่าจะขับรถเข้ามาแต่ไม่คิดว่าจะเดิน ! แล้วอีกอย่าง ฉันไม่รู้ว่ารั้วนายกับบ้านมันจะอยู่ห่างกันขนาดนี้นี่ ! จะสร้างห่างกันทำไมนักหนา ถ้าห่างขนาดนี้ไม่ยอมให้ฉันขี่รถเข้ามาหล่ะ  แล้วอีกอย่าง นายก็ประสาท ! รถฉันก็มีแต่ให้เดินไกล ๆ แถมของก็เยอะนายมันบ้า !!  ‘’  ร่างเล็กที่ได้ยินร่างสูงพูดก็ว่าร่างสูงทันที ก่อนจะยืนหิบอีกครั้งเพราะเหนื่อยทั้งการบ่นและต้องเดินหิ้วของมากมาย

‘’ เรื่องของฉัน ‘’

เมื่อเช้า

ร้านกาแฟที่ตกแต่งไปด้วยสีขาวและสีเขียวทำให้ดูสว่างตาในตอนเช้ามากยิ่งขึ้น  ร่างสูงผมสีทองที่อยู่ในเสื้อผ้าสบาย ๆ  เสื้อกล้ามคอวีสีดำกับกางเกง 3 ส่วนสีดำ รองเท้าผ้าใบสีขาวนั่งกินกาแฟอยู่มุมที่มองเห็นการตกแต่งภายในร้านและข้างนอกร้านที่มีสวนเล็ก ๆ ได้

กริ๊งงง

‘’ ฉันมาแล้ว ‘’  ร่างเล็กที่สวมชุดกระโปรงสีชมพูบางในตอนเช้าเดินเข้ามาที่โต๊ะของร่างสูง

‘’ อืม...สั่งอะไรก่อนไหม ? ‘’

‘’ ไม่ล่ะ...ฉันทานมาแล้ว ‘’ ร่างเล็กพูดอย่างไม่สนใจ

‘’ รีบ ๆ พูดธุระมาสักทีฉันจะได้รีบไปทำงานต่อ ‘’

‘’ เอา นมเย็น 1 แก้ว แล้วก็เค้กช็อคโกแล็ต 1 ที่ ครับ....ทำงานอะไร ? ‘’ ร่างสูงที่หันไปสั่งของกับพนักงานเสร็จกันมาถามร่างเล็กที่มองอยู่ผ่านแว่นที่ไว้พรางตัวจากเหล่าแฟนคลับ

‘’ ถ่ายแบบ ... นายไม่ชอบกินพวกเค้กหวานแล้วสั่งมาทำไม หรือว่าเปลี่ยนใจมาชอบกินของหวาน ก็แหง่หล่ะ เค้กน่ะมันหวานนุ่มอร่อยใช่ไหมล่ะ อ๊ะ...  ‘’ 

‘’ กินส่ะ...ฉันรู้ว่าเธอยังไม่กินอะไร....แล้วเธอจะได้ทำงานชิ้นนี้เป็นครั้งสุดท้าย ‘’ ร่างสูงที่รับขนมจากพนักงานก็พลักไปตรงหน้าร่างเล็กทันที

‘’ ครั้งสุดท้าย ? อะไรของนายจะให้ฉันพักงานรึไง  ‘’ ร่างเล็กพูดไปก็ตักเค้กกินไป

‘’ ออกได้เลยยิ่งดี ‘’

‘’ ฉันไม่ออก ! ‘’

‘’ ฉันคิดไว้อยู่แล้วแค่จะให้เธอพักงานสัก 3เดือน ‘’

‘’ บ้า ! จะให้ฉันพักนานขนาดนั้น ไม่มีทาง ‘’

‘’ ก็น่ะ...มันเป็นกติกา ของเกม ‘’

‘’ กติกา ? ‘’

‘’ เธอจะต้องมาอยู่ที่บ้านของฉัน และห้ามรับงานของวงการอีกเป็นอันขาดตลอด 3 เดือน ที่ยังเล่นเกมนี้อยู่...กินเสร็จแล้วก็ไปเก็บเสื้อผ้าที่ห้องเธอกัน‘’ ร่างสูงพูดจบก็ลุกขึ้นไปจ่ายเงินและเดินกลับมาดึงร่างเล็กออกไปข้างนอกทันที

‘’ เธออยู่คอนโด หรืออยู่ที่บ้าน ?  ‘’  ร่างสูงที่ขึ้นมานั่งในรถฝั่งคนขับก็หันมาถามร่างเล็กที่เพิ่งเปิดประตูขึ้นมานั่ง

‘’ คอนโด XXX  ‘’  ร่างเล็กตอบไปอย่างมึน ๆ

 รถสีแดงแล่นมาตามถนนด้วยความเร็วแต่ร่างทั้งสองที่นั่งอยู่ข้างในกับไม่สะทกสะท้านอะไรกับความเร็วนี้นักเพราะเหมือนกับความเคยชินที่ได้สัมผัสกับความรู้สึกนี้มานาน

ไม่นานรถก็เข้ามาจอดในที่จอดรถของคอนโดกหรู

‘’ ลงไปเก็บของได้แล้ว ‘’  ร่างสูงพูดพร้อมกับดันร่างเล็กเข้าไปในห้องเพื่อเก็บเสื้อผ้า

‘’ เสร็จแล้ว ‘’  ร่างเล็กที่เดินออกมาพร้อมกับกระเป๋าหลายใบยืนอยู่หน้าห้อง

‘’  จะเอาอะไรไปเยอะเยะเอาไปเก็บเด๋วจะเป็นภาระ  ‘’  ร่างสูงที่เห็นก็บอกให้เอาเก็บทันที

‘’  ไม่ ! ของของฉันนายไม่ต้องยุ่ง ‘’

‘’ ฉันเตือนแล้วน่ะ...แล้วอย่ามาบ่นให้ฉันฟังหล่ะ เพราะฉันไม่ช่วยเธอแน่ ‘’

‘’  ย๊ะ ! ‘’

ฉันคิดผิดรึป่าวเนี่ยยยยยยยยยยย !!!!!!!!!!!

‘’ ในที่สุดก็ถึงสักที  เฮ้ออ... เหนื่อยเป็นบ้า  ‘’ ร่างเล็กที่เดินมาถึงหน้าทางเข้าถึงกับล้มลงทันที

‘’ อ้าว คุณหนูทำไมไม่พูดผ่านจอหล่ะครับ ผมจะได้เอารถไปรับ   ‘’  คนรับใช้หนุ่มคนสนิทของร่างสูงเดินมารับเมื่อเห็นร่างสูงเดินมา

‘’ อะไรน่ะ ! นายมีรถสำหรับไปรับ แล้วทำไมไม่บอกฉัน !!!   ‘’ ร่างเล็กที่ได้ยินลุกขึ้นมาโวยวายใส่ร่างสูงทันที

‘’ เรื่องอะไรฉันต้องบอกเธอ  ‘’

‘’ ทำไมนายไม่พูดผ่านจอบ้านั่นไปล่ะ เค้าจะได้มารับ ! ‘’  ร่างเล็กเถียงขึ้นอย่างไม่ยอมแพ้

‘’ ฉันขี้เกียจพูด ‘’ ร่างสูงตอบหน้าตาย

‘’ ประสาท ! ขี้เกียจพูด แต่นายต้องเดินจากรั้วถึงบ้านนาย มันห่างตั้งหลายกิโล ! จะสร้างไห้ห่างทำไมกลัวคนจะตามมาฆ่านายรึไง !!!!  ‘’  ร่างเล็กที่หงุดหงิดเต็มที่ เพราะ อากาศที่ร้อนจัดและต้องมาเดินไกลทำให้ปวดขาปวดเหมื่อยตัวไปหมด

‘’ เธอนี่ไม่กลัวกล่องเสียงจะพังรึไง ตะโกนอยู่นั้น ‘’

‘’ เรื่องของฉัน ‘’  ร่างเล็กพูดจบก็เดินเข้าไปในบ้านทันที

‘’ ของเธอล่ะ ‘’

‘’ ช่างมัน ‘’

‘’ ฉันจะเอาไปทิ้งถ้าเธอไม่มาเก็บ ‘’

‘’ อ๊ายยยย ! เชิญ ทิ้งก็ทิ้งไปฉันหาซื้อใหม่ได้ !  ‘’ ร่างเล็กที่นั่งอยู่บริเวณห้องรับแขก กริ๊ดออกมาด้วยความไม่พอใจนักก่อนจะล้มตัวนอนบนโซฟาทันที

‘’ คุณหนูครับ จะเอายังไงดีครับ  ‘’

‘’ เอาไปไว้ที่ห้องผม แล้วก็ช่วยจัดของจัดเสื้อผ้าให้เรียบร้อยด้วยน่ะครับ ‘’

‘’ ครับ ‘’

ร่างสูงที่เดินเข้ามาในห้องรับแขกเห็นร่างเล็กนอนหลับอยู่บนโซฟา

‘’ เธอก็ยังเหมือนเดิน...เหนื่อยมากล่ะสิ ‘’

‘’ คริสตัล ช่วยยกน้ำส้มคั่น เย็น ๆ หวาน ๆ มาให้ฉันด้วยล่ะ ‘’ ร่างสูงสั่งสาวใช้ที่กำลังเดินมาพอดี

‘’ เอ่อ...มันมีไม่ส้มน่ะค่ะ ‘’  สาวใช้ตอบกลับ อึกอักเล็กน้อย

‘’ ฉันซื้อไว้แล้ว รีบไปทำสิ ‘’  ร่างสูงที่หันไปสั่งสาวใช้แล้วก็หันมามองร่างเล็กที่นอนอยู่บนโซฟา  ใบหน้าเล็กขาวเนียน ขนตาที่ยาว จมูกโด่งเล็ก เชิด ริมฝีปากสีแดงนิด ๆ ของเจ้าตัว สิ่งพวกนี้เมื่อมาอยู่บนใบหน้าของร่างเล็ก ทำให้ร่างเล็กหน้าตาน่ารักอย่างที่ร่างสูงปฏิเสธไม่ได้

‘’ น่ารักแต่ร้ายกาจ...นางร้ายปากแดงของฉัน   ‘’