Bad girl & Cute boy ยัยหล่อวายร้ายกับนายน่ารัก

ลำดับตอนที่ #5 : บทที่ 4 หวงก้าง 100%

 

 

            ถึงไหนเเล้วนะ อ้อ เมื่อกี้เราแนะนำตัวหน้าห้องไปเเล้วใช่ไหม อืม เอายังไงดีครับ เอ๊หรือค่ะดี ครับดีกว่า ฮ่า หลังจากที่ผมกับติน ได้แนะนำตัวหน้าห้องเสร็จสักพัก ก็ถึงเป้าหมายของเรา นายรัตติภัทร สวัสดิสุข ลูกชายนางสุณาภัทร สวัสดิสุข ตามข้อมูล นายรัตติภัทรเป็นลูกคนเดียว ไม่มีพี่น้อง ส่วนผู้เป็นพ่อนั้นเสียชีวิตเพราะอุบัติเหตุทางรถยนต์ เลยทำให้เป็นผู้เป็นแม่เป็นเสาหลักของครอบครัว ละครโศกสมบูรณ์แบบ .... ถ้าเจ้าตัวเป็นผู้หญิง คงได้เป็นนางเอกสำหรับผมไปเเล้ว

 

"เออ จริงสิ ลัคกี้ ช่วยนำทางพวกเราไปโรงหารได้ไหมครับ พอดี พวกเรายังไม่ได้สำรวจเส้นทางของโรงเรียนเลย เลยไม่รู้ทางไหนเลย"

"ได้ครับ เเล้วคุณไนท์ มีเพื่อน...เอ่อ"

"ครับ มีเพื่อนผมอีกสองคนครับ ถ้าลัคไม่รังเกียจ เราเดินไปรับเพื่อนผมกันไหมครับ"

"ยินดีเลยครับลัคไม่มีปัญหาอยู่แล้ว"

"ทำไมลัคไม่ถามไทม์เลย ว่าอยากไปกับพวกมันหรือปล่าว"เอาล่ะ ก้างมาเเล้ว ไม่ต้องมาก็ได้ครับ ไม่ได้ขอให้มาเลย อยู่ในที่ของคุณนั้นล่ะดีเเล้ว

"ไทม์ อย่าทำตัวเป็นเด็กน่า อีกอย่างคุณไนท์ก็เคยช่วยลัค ไทม์ลืมเเล้วเหรอ"

"ลัคคคค" เอาล่ะ อึดอัดไหมล่ะครับท่านผู้อ่าน อยากออกไปจากตรงนี้หมายยย(วิบัตุเพื่อเสียงไม่ว่ากันน้อ กรุ๊งกริ๊งๆ:ไรท์เตอร์)

"ถ้าลัคไม่สะดวกเราหาทางกับเพื่อนก็ได้ ไม่เป็นไรครับ"ผมเอามือไปยีหัวตัวเล็ก ผมว่าผมชักชอบหัวตัวเล็กเเล้วล่ะครับ พอดี ผมนุ่มด้วย

"พรึ่บ อย่ายุ่งกับลัค"แหมมมมม งานโหดก็มานะคุณ น่ากลัวจุงเบย

"เเล้วนายยุ่งอะไรด้วยครับ^^ นายเป็นพ่อเขาหรือก็ไม่ใช่ อย่าถือสิทธิ์คนมาก่อนจะพิเศษกว่าใคร อย่านึกว่าตัวเองจะทำอะไรก็ได้ นายศาสตราเทพ"งานขู่กูก็มาจ๊ะ

 

 

 

------------------------------------------ต่อ----------------------------------

 

 

"รู้อะไรไหม นายก็ไม่มีสิทธิ์ นายก็ไม่ใช่พ่อของลัค นายเพิ่งรู้จักลัค  อ้อ อีกอย่าง นายพูดถูก คนมาก่อนใช่ว่าจะพิเศษกว่าใคร แต่อย่าลืมอะไรน่ะ คนมาก่อนย่อมรู้อะไรมากกว่า คนมาทีหลัง อ้ออีกอย่างหนึ่ง ใช่ว่าของใหม่ จะดีเสมอไป จริงไหมครับ คุณตะวันลับ" จุกไหมล่ะ ตอบตรง เถือบกระอัก

"หึ ใช่ครับ แต่รู้อะไรไหม อย่างน้อย ผมก็ไม่หวงก้างทั้งที่รู้ใจตัวเองหรอก ถ้าไม่กล้าก็ ถอยไปซะ จะดีกว่านะครับ คุณศาสตราเทพ^^"

"โป๊ก โอ๊ย/โอ๊ย" 

"นายศาสตราเทพ นายตะวันลับ จะยืนอีกนานไหมครับ ถ้าจะยืนล่ะก็ เชิญได้เลย หน้าห้อง!"

"ขอโทษครับอาจารย์"เสียงอ่อยๆของผมดังขึ้นเล็กน้อยหลังจากสงครามประสาทของผมได้จบลงจากแปรงลบกระดานเคาะหัวอย่างจัง พวกคุณว่าไหม การกวนประสาทคนนี้ ก็น่าสนุกดีเหมือนกันน่ะ

"โทษครับโค้ช...... ฉันไม่มีทางถอยให้นายแน่ จำไว้"

"หึ ไว้จะรอดู"

"ลัค นั่งสิ"

"ไว้ผมจะรอน่ะ ลัคกี้"

"อืมมม เพิ่งรู้นะนายชอบทำสงครามประสาทด้วย"ตินที่ฟุบกับโต๊ะมาสักพักก็เงยหน้ามากวนผมทันทีเลย ให้ตายสิ

"เหอะหึ ฟุบโต๊ะต่อไปเถอะ จะถือเป็นพระคุณกับฉันมาก"

"อืมมม เด็กคนนั้น...ชอบเหรอ"

"ก็แค่...สนใจมากกว่า เด็กคนนั้นเหมือนนางเอกละครโศกดี หึ ติดอย่างเดียว ไม่ใช่ผู้หญิง"

"ฉันเกลียดหน้านายตอนนี้ซะมัดเลย อย่างชั่ว"ห๊ะ เมื่อกี้เหมือนได้ยินอะไรชั่วๆน่ะ

"ทำไม"

"ก็หน้านายเหมือนเจอของเล่นที่ถูกใจ แต่เหมือนนายจะไม่ได้รักษามันน่ะสิ นายตั้งใจจะเล่นมันจนพัง เเละโยนมันทิ้ง นั้นล่ะหน้านายตอนนี้เลย"

"อย่าห่วงเลย น้าไดร์จ้างให้เรามาปกป้องเด็กคนนั้น ฉันไม่ทำอะไรเขาหรอกน่า"

"แต่นายกำลังเล่นสนุกกับชีวิตเขา" เกลียดจริง พวกคนรู้ทันเนี่ย

"ฉันไม่ได้แสนดีนิติน"

"ฉันถึงเกลียดพวกคนดีหน้าร้ายลับหลังแบบนายไงไนท์แมร์" เจ็บถึงทรวงเลยครับนักอ่านที่น่ารัก

"เชื่อเถอะ ฉันก็เกลียดคนรู้ทันแบบนาย ลาติน" เชื่อเถอะผู้อ่านที่น่ารักทุกท่าน ตัวเอง ไม่จำเป็นที่จะต้อง แสนดี เสมอไปนิครับ ว่าไหม

 

--------------------------------------------------------------------------------------

เอ่ออ ไม่มีคำแก้ตัวจ๊ะ ไรท์หายเอง ปลิ๊วว วิ่งหนีระเบิดแปป

 

รู้ครับว่าสั้น แต่เชื่อเถอะผมเค้นทั้งสมองเเล้ว เจอคำผิดบอกกันด้วยนะเตง

Shira   kumaShira kuma