[ EXO ] Winter in Frost .. {Chen x Xiumin} ft.exo

ลำดับตอนที่ #7 : .: Winter in Frost :: Chapter 5 :: Concealed :.

seven dwarf.

.: Winter in Frost :.

 

{ Concealed }

 

" เอาอย่างงี้ละกัน ตกลงกันตามนี้ "
 

เมื่อแบคฮยอนหลับไป ทั้งหมดก็นั่งประชุมโดยว่ากันว่าจะตามหาศัตรู.. แต่มันติดตรงที่ว่าไม่รู้ว่าศัตรูอยู่ไหน? โดยจะแบ่ง

เป็นห้าดังเดิม พวกของชานยอลจะคอยเฝ้าและหาศัตรูไปพร้อมกันที่คิมหินต์นี้ ส่วนพวกจงแดก็คงต้องกลับเหมันต์เพื่อไป

คอยดูว่าศัตรูที่ว่าอาจจะซ่อนตัวที่เหมันต์อยู่ก็ได้ โดยที่จงแดขอกลับเหมันต์ก่อนคนอื่น ส่วนคนอื่นคาดว่าพรุ่งนี้ตอนเช้า

ถึงจะกลับ

ร่างบางเดินดุ่มๆออกมาจากปราสาทคริสตัล นี่เป็นครั้งแรกในรอบหลายเดือนที่เขาจำต้องเดินออกจากปราสาทมา

สองเท้าค่อยๆก้าวเดินอย่างระมัดระวัง จนกระทั่งหยุดลง นัยน์ตาสีฟ้ากวาดไปทั่วแล้วก็เจอลูกแก้วใสที่วางไว้นิ่งอยู่กับพื้น

มินซอกเดินเข้าไปใกล้แล้วจับลูกแก้วนั่นขึ้นมาก่อนจะแช่แข็งลูกแก้วนั้น แล้วแตกออกเป็นเสี่ยงๆ
 

" ฮึๆๆๆ "
 

เสียงหัวเราะดังขึ้นข้างหลังมินซอก มินซอกหันหลังไปก็พบชายชุดดำปิดหน้ากากยืนอยู่
 

" เจ้าต้องการอะไร "
 

" เจ้านี่ยังงดงามเหมือนเดิมนะ มินซอกที่รัก "
 

" นี่เจ้า?? ยังมีชีวิตอีกหรือ "
 

" ให้ตายเถอะ ข้าไม่อยากจะเชื่อว่าแค่ฟังเสียงข้า เจ้าก็จำข้าได้ น่านับถือๆ ฮ่าๆๆ "
 

มินซอกกำมือแน่น ถึงจะปิดหน้า มินซอกก็จำได้ดี ไม่มีวันลืมตั้งแต่ร้อยกว่าปีที่แล้ว
 

" เรื่องทั้งหมดที่กำลังจะเกิดขึ้น คงเป็นฝีมือเจ้าสินะ "
 

" ก็ไม่รู้สิ "
 

" เจ้าต้องการอะไรกันแน่ ทำแบบนี้ทำไม "
 

" เพราะว่าข้า....ต้องการให้มันเกิดขึ้นอีกครั้งยังไงล่ะ"
 

มินซอกดวงตาเบิกโพลง บัดนี้ใบหน้าที่เรียบนิ่งแปรเปลี่ยนเป็นความโกรธ
 

" ข้าไม่ยอมให้เจ้าทำแบบนั้นแน่!!! "
 

" ถ้าเจ้าคิดว่าห้ามข้าได้ ก็ลองทำดูสิ "
 

" เจ้ามันสารเลว!! ต่ำช้า!! สกปรกที่สุด!! "
 

" ฮึ! ทำมาเป็นพูดดี ข้าว่าแค่ตอนนี้เจ้ายังแทบประคองร่างกายยังไม่ไหวเลยมั้ง? หรือข้าพูดผิด "
 

" เจ้า ... "
 

รู้ได้อย่างไร.....
 

" มินซอกที่รัก ไม่ว่าจะเมื่อก่อนหรือตอนนี้เจ้าไม่เคยเปลี่ยนเลย เจ้ามันก็ยังอ่อนแอเหมือนเดิม แค่เพียงเจ้าเปลี่ยนบุคลิก

แค่ภายนอก แต่ข้างในจิตใจของเจ้าก็ไม่เคยเปลี่ยน "
 

" หยุดเดี๋ยวนี้!! "
 

" แทงใจดำเจ้าละสิ "
 

มินซอกเสกน้ำแข็งพุ่งเข้าโจมตีด้วยอารมณ์โกรธขาดสติ.. ชายชุดดำกระโดดหลบ อย่างหวุดหวิด แต่ก็มีโดนเฉียดเข้าที่

แขนบ้าง ก่อนจะมาหยุดอยู่ตรงหน้ามินซอกแล้วตรงเข้าบีบคอมินซอก
 

" มินซอกที่รักเจ้าไม่มีวันชนะข้าหรอก คราวนี้เจ้าจะสูญเสียทั้งทุกสิ่งทุกอย่าง "
 

แปล๊บๆ เปรี้ยง!!
 

สายฟ้าจำนวนมหาศาลพุ่งใส่ชายชุดสีดำเข้าอย่างจัง ทำให้ชายชุดดำต้องปล่อยมือที่บีบคอมินซอกออกโดยปริยาย

ก่อนจะกระเด็นไปกระแทกต้นไม้
 

" มินซอก เจ้าเป็นอะไรไหม บาดเจ็บตรงไหนบ้าง "
 

จงแดวิ่งมาแต่ไกลก่อนจะมาพยุงร่างบางที่ตอนนี้มินซอกหน้าซีดปากสั่นระริก แต่พอเห็นจงแดเหมือนจะลืมว่าตัวเองเป็น

คนยังไงในตอนนี้ ก็เผลอกอดจงแดแน่นเสียแล้ว ถึงจงแดจะยังงงๆแต่ก็กอดกลับโดยดี แล้วหันไปมองชสยชุดดำที่ตอนนี้

กำลังลุกขึ้น แล้วชี้หน้าไปที่มินซอก
 

" มินซอก เจ้าจะต้องสูญเสียทุกสิ่งทุกอย่างไป สูญเสียกว่าทุกครั้งที่ผ่านมา "
 

แล้วชายชุดดำก็หายตัวไปทันตา จงแดนึกสงสัยทำไมชายชุดดำนั่นต้องเจาะจงที่มินซอก แต่ตอนนี้จงแดห่วงมินซอก

มากกว่า.. หน้าที่ซีดยิ่งกว่าหิมะ ซบอกจงแด ปากสีชมพูที่สั่นระริกเอ่ยขึ้นอีกครั้ง
 

" พาข้า...กลับปราสาท "
 

จงแดอุ้มมินซอกเดินกลับปราสาท ระหว่างทางจงแดแอบสังเกตุอาการของมินซอกอยู่หลายครั้ง ก็พบแต่นัยน์ตาที่

เหม่อลอย แต่ดูเหมือนเจ้าจะตัวจะไม่รู้ว่ามือนั้นกำแน่นจนจิกเสื้อของจงแดแน่น แต่จงแดก็ไม่ได้พูดอะไร จงแดเดินมาถึง

ปราสาทแล้วเดินขึ้นมาที่ห้องของมินซอก ก่อนจะวางร่างของมินซอกลงบนเตียง ...
 

จงแดทำท่าจะเดินออกไปเพื่อไม่ให้เป็นการรบกวนเวลาพักผ่อนของมินซอก แต่มินซอกกลับคว้ามือของจงแดไว้
 

" มินซอก? "
 

" อยู่กับข้า ... นะ ... "
 

จงแดกลับมานั่งลงข้างๆมินซอกเหมือนเดิม รู้สึกแปลกใจที่อยู่ๆมินซอกขอให้เขาอยู่เป็นเพื่อน มินซอกกุมมือจงแดแน่น

แล้วนอนตะแคงมากุมมือจงแดแทน ก่อนจะหลับพริ้มไป จงแดรู้สึกว่าไม่อยากให้ใบหน้านั่นต้องมีความเศร้าใจเลย

เมื่อกี้ใบหน้าของมินซอกที่เรียกเขาให้เขาอยากอยู่ข้างๆดู เศร้าหม่นมอง อย่างกับว่ามินซอกไม่ต้องการให้ใครจากไป

และจงแดเองก็เต็มใจที่จะอยู่ข้างๆมินซอกด้วยเช่นกัน
 

" มินซอกเกิดอะไรขึ้นกับเจ้า ทำไมตัวเจ้าในตอนนี้ช่างดูเศร้ายิ่งนัก "

ในขณะที่มินซอกหลับ จงแดก็เพียงมองไปโดยรอบของมินซอกแต่ก็ชักสายตากลับมาที่ใบหน้าของมินซอก แต่สาย

ตากลับไปเจออะไรบางอย่างแล่บออกมาจากใต้หมอนของมินซอก จงแดถือวิสาสะหยิบสิ่งที่อยู่ใต้หมอนมาดูก็พบว่ามัน

เป็นภาพเก่าใบหนึ่งแต่...




 

มันเป็นภาพที่มีพวกเขาอยู่ด้วยกันครบทั้งสิบสองคน... และแต่ละคนในภาพนั้นดูมีความสุขมาก และก็ในภาพนั้นจงแด

กับมินซอกอยู่อยู่ใกล้กัน จงแดยิ้มและที่แปลกคือมินซอกก็ยิ้มด้วย .. ในภาพนั้นมินซอกดูงดงามมาก แต่จะว่าไปจงแดไม่

เคยเห็นจำได้เลยว่าถ่ายรูปนี้กันตอนไหน ตั้งแต่เมื่อไหร่ จำไม่ได้ด้วยซ้ำว่ามินซอกรู้จักพวกเขาด้วย .. แต่พอจงแดจะเก็บ

รูปนั่นอีกครั้งก็พบว่ามีรูปอีกใบที่ตก ... จงแดเอื้อมมือไปเก็บรูปนั้นแต่ก็ต้องชะงักเมื่อรูปที่จะเก็บเป็นรูปของจงแดกับ

มินซอกนั่นเอง..
 

จงแดค่อยๆเอื้อมมือไปเก็บรูปนั้นอย่างเบามือ แล้วจ้องที่รูปนั้นอยู่นาน.. มันเป็นรูปของเขาและมินซอก ในรูปนั้นมินซอก

กำลังพิงไหล่ของจงแด พร้อมกับยิ้มออกมาอย่างมีความสุข ...
 

' ทำไมข้าถึงจำเรื่องของเจ้าไม่ได้? เจ้ากำลังปิดบังข้าอยู่หรือมินซอก .. '

' หยุดนะ!! เจ้าไม่ควรทำแบบนี้ '
 

' สิ่งที่ข้าทำมันเป็นสิ่งที่ข้ายอมรับไม่ได้ ข้าคิดว่าถ้าไม่มีข้าทุกอย่างคงไม่เกิดขึ้นแบบนี้ '
 

' มันไม่ใช่ความผิดของเจ้า!! '
 

' ข้าขอโทษ ข้ารักเจ้าน่ะ '
 

' ไม่! หยุดนะ!! '
 

' ข้ารักเจ้าเสมอ....   ลาก่อน....... '
 

' ม่ายยยยยยยยยยยย!!... '




















 

มินซอกลืมตาขึ้นมาภาพตรงหน้ายังพร่ามัว ปรับสายตาให้เข้าที่ แล้วพบว่าจงแดนั่งฟุบหลับอยู่ข้างๆ มินซอกยันตัวลุกขึ้น

แล้วมองไปที่จงแด นัยน์ตาสีฟ้ากลับอ่อนโยนลงมันอดไม่ได้ที่จะเอื้อมมือไปลูบหัวคนที่หลับอยู่ แต่แล้วมินซอกก็เห็นอะไร

บางอย่างวางอยู่ข้างๆจงแด มินซอกเอื้อมมือไปหยิบก็พบว่ามันเป็นรูปที่เขาพยายามจะลืมให้ได้แต่เขาก็ทำไม่ได้

เลยเลือกที่จะเก็บไว้ ..
 

' จงแดคงเห็นแล้ว ทำไงดี '
 

มินซอกเอารูปพวกนั้นไปซ่อนอีกครั้ง ถ้าจงแดตื่นขึ้นมา แล้วถามเรื่องนี้ มินซอกเองคงจะทำเป็นไม่รู้เรื่องและปัดๆไป
 

ทำแบบนี้อีกแล้วเหรอมินซอก.......
 

เสียงภายใต้จิตสำนึกดังออกมา จนมินซอกยกมือกุมหัวตัวเอง
 

มินซอกเจ้ากำลังหนีมัน..........
 

หยุดเถอะได้โปรด! มินซอกตะโกนสุดเสียงแข่งกับเสียงจิตใต้สำนึกตัวเอง
 

" มินซอก ?? "
 

จงแดตื่นมาก็พบว่ามินซอกตื่นแล้ว แต่มินซอกเอาแต่เงียบยกมือกุมหัวตัวเอง เหมือนว่าเสียงเรียกของจงแดทำให้มินซอก

รู้สึกตัว
 

" เจ้าเป็นอะไร "
 

" ข้าเปล่า "
 

" เจ้าโกหกข้า "
 

มินซอกใช้ใบหน้านิ่งเรียบดังเดิมอีกครั้ง แต่ดวงตานั้นกลับไม่นิ่งเลย
 

" เจ้าเลิกโกหกสักที และ เลิกโกหกว่าเจ้าไม่รู้จักข้า และคนอื่นๆ "
 

" เจ้ากำลังพูดเรื่องอะไรของเจ้า "
 

" ข้าเห็นรูปใบนั้นที่อยู่ใต้หมอนเจ้า "
 

" .... "
 

" เจ้าต้องรู้จักข้าและทุกคนแน่ แต่ทำไมพวกข้ากลับไม่รู้จักเจ้า "
 

" ข้าไม่รู้จักพวกเจ้า "
 

" เจ้าเลิกโกหกข้าเสียที!!!! "
 

จงแดตวาดลั่นจนมินซอกแอบสะดุ้ง มือใหญ่สองข้างจับไหล่มินซอกแน่น จงแดจ้องมองที่นัยน์ตาสีฟ้าจ้องลึกลงไปข้างใน

มินซอกตาสั่นระริกด้วยอารมณ์หลากหลาย
 

" เจ้าบอกความจริงข้ามาเถอะ มินซอก อย่าให้ข้าต้องรู้สึกแย่ไปกว่านี้เลย "
 

มินซอกเพียงแต่ก้มหน้าลง
 

" เจ้าจะรู้อะไร... "
 

" มินซอก "
 

" เจ้าไม่รู้แหล่ะดีแล้ว... "
 

มินซอกปัดมือจงแดออก ก่อนจะลุกเดินหนี
 

" มินซอก เจ้ากำลังหนีปัญหา "
 

มินซอกหยุดชะงัก ก่อนจะเอ่ยออกมา
 

" ข้าไม่ได้หนี ข้าแค่เลี่ยงที่จะไม่ให้เกิดขึ้นอีกครั้ง "
 

มินซอกเดินออกจากห้องไป ปล่อยให้จงแดนั่งจมลงกับเหตุการณ์ตรงหน้าด้วยอารมณ์หลากหลาย
 

ทำไมเจ้าถึงดื้อดึงแบบนี้ มันคงไม่เหมือนกับหัวใจของเจ้าที่โดนแช่แข็งแบบนี้มานานหรอกใช่ไหม...

























.................... (มาอัพเพิ่ม 100%)



























 

ในป่าของเขตคิมหันต์คยองซูกำลังสัมผัสผืนดินที่เป็นหนึ่งเดียวกับตน กำลังตรวจสอบร่อยรอยของศัตรูแต่ก็ไม่พบอะไร

เลย หรือศัตรูจะอยู่ที่เหมันต์? ... ในขณะที่คยองซูกำลังครุ่นคิด จงอินก็เทเลพอร์ตมาพอดี

" เจอร่องรอยอะไรบ้างไหม "

จงอินส่ายหัว คยองซูถอนหายใจ จงอินเลยพูดขึ้น

" ข้าว่าพวกเราพักก่อนเถอะ นี่ก็หามาหลายชั่วโมงแล้ว "

" อืม "

จงอินกับคยองซูเดินมานั่งพักใต้ต้นไม้ใหญ่ที่ให้ร่มเย็นสบายแกเขาทั้งสอง ทั้งคู่นั่งลงพิงต้นไม้แล้วสายตาก็จับจ้องไปยัง

ท้องฟ้า ... เวลาผ่านไปนานจงอินชักเบื่อเลยหันไปทางคยองซู

" คยองซู ร้องเพลงให้ข้าฟังหน่อย "

" ทำไมข้าต้องร้อง "

" ข้าเบื่อ อยากฟังเสียงเพราะๆของเจ้า "

" เจ้าโตป่านนี้แล้ว ทำกับเจ้าเป็นเด็กๆไปได้ "

" น๊าๆ ~ "

" ไม่ -//- "

" น๊าๆๆ ถ้าเจ้าไม่ร้องข้าจะหอมแก้มเจ้า "

" เจ้า... -///- "

คยองซูหน้าแดงขึ้นทันควัน ทำเอาจงอินอมยิ้มอย่างมีความสุข คยองซูกระแอ่มเบาๆ ก่อนจะขับขานเสียงเพลงออกมา

.... 
 

ราวกับว่าฉันได้เกิดใหม่ เป็นเด็กที่ไม่รู้จักสิ่งใดๆ

ฉันคิดว่ามันเป็นเพียงฝัน จึงลองหลับตาและลืมตาขึ้นมาอีกครั้ง

ฉันยืนอยู่ตรงหน้าเธอราวกับที่ฉันเคยอธิษฐานไว้

ขอเพียงครั้งเดียวเท่านั้นที่ฉันได้อยู่ข้างๆ เธอ

ฉันหวังว่าจะได้เดินอยู่เคียงข้างเธออย่างน้อยสักครั้งหนึ่ง เพียงครั้งเดียวเท่านั้น

ฉันจะขี่สายลมอันอ่อนโยนไปยังโลกของเธอ 

ไปอยู่ข้างๆ เธอ และเธอก็ถามว่า ฉันมาจากไหน

เธอถามฉันอย่างไร้เดียงสา แต่ฉันก็ตอบเธอไปว่ามันเป็นความลับ

เพราะถ้าเราเดินไปด้วยกันอย่างนี้เรื่อยไป

ไม่ว่าจะเป็นที่ไหน ทุกที่ก็เป็นเหมือนดั่งสวรรค์...

 

เมื่อเสียงเพลงหยุดลง คยองซูก็หันไปมองคนข้างๆที่อยู่ๆก็เงียบไป ตอนนี้กำลังหลับพริ้มพร้อมกับรอยยิ้มแต้มที่มุมปาก

คยองซูจ้องใบหน้านั้นก่อนจะใช้มือทั้งสองข้าประคองใบหน้าของคนตรงหน้าแล้วก้มลงประทับริมฝีปากที่หน้าผาก

อย่างแผ่วเบา ก่อนจะเอื้อนเอ่ยออกมา

" จงอิน ... ข้า ... "

ถึงจงอินจะหลับอยู่ก็จริง แต่คยองซูก็ยังอายที่จะพูดออกมา 

" ข้า ...  ... รัก เจ้า .. "

คยองซูถอนหายใจออกมาเมื่อพูดคำๆหนึ่งออกมา ถึงเจ้าตัวจะไม่รู้ว่าคยองซูพูดอะไร แต่ตัวคยองซูเองก็พอใจที่อย่างน้อย

ก็ได้พูดออกมาสักครั้ง... 

ผ่านไปสักพักจงอินก็ตื่นขึ้นมา

" ตื่นแล้วเหรอ "

จงอินหันไปก็เจอหน้าคยองซูที่ทำตาโตใส่เป็นประจำ แต่ใบหน้าน่ารักนั่นกลับแต้มรอยยิ้มที่สดใส จน จงอินมองค้าง..

" มีอะไรติดหน้าข้ากัน? ถึงมองหน้าข้าอยู่ได้ "

" มี "

" ?? "

" ความน่ารักติดที่หน้าเจ้า "

" -/0/- "

คยองซูอ้าปากพะงาบๆ เพราะดูเหมือนจะพูดแต่ก็ไม่พูด หรืออายกัน? จงอินลอบยิ้ม 

" นี่เราก็พักมาหลายชั่วโมงแล้ว ข้าว่าเราหาต่อดีกว่า "

คยองซูพูดกลบเกลื่อนความอาย ก่อนจะหันหน้าไปทางอื่น

" คร๊าบๆ "





















 

เทากับคริสที่ยังอยู่คิมหันต์อยู่ก็ช่วยกันออกแรงตามหาศัตรูเช่นกัน โดยที่ทั้งสองเข้ามาในป่าที่ติดชายแดนกับเหมันต์ ... 

" น่ารักมากเลย ดูสิ คริส "

เทาชี้ไปที่กระต่ายขนปกปุยสีน้ำตาลอ่อน ก่อนจะวิ่งไปอุ้มกระต่ายตัวนั้น คริสเดินมาใกล้..

" ข้าว่าไม่เห็นจะน่ารักตรงไหน "

เทาขมวดคิ้ว

" ทำไมล่ะ ข้าว่าออกจะน่ารักดีออก "

" เพราะข้าคิดว่าเจ้าน่ารักกว่าเป็นไหนๆ "

เทาเกือบทำกระต่ายร่วงเพราะความเขินอาย เลยปล่อยกระต่ายในมือกลับป่าเหมือนเดิม

ทั้งคู่เดินสำรวจป่าอีกครั้ง....แต่ที่น่าแปลกคือทั้งคู่เดินเข้าป่ามาลึกเข้าเรื่อยๆปกติจะได้ยินเสียงหมู่มวลสรรพสัตว์ทั้งหลาย

แต่วันนี้กลับเงียบกริบ .. เทารู้สึกใจคอไม่ดี เลยถามคริสออกไป

" คริส ทำไมวันนี้เงียบแปลกๆ เจ้าว่าไหม "
 

" อืม "
 

ทั้งคู่เดินเข้าป่ามาเรื่อยๆจนกระทั่ง คริสเผลอสะดุดอะไรเข้า ทำให้คริสเกือบล้มแต่ดีที่คริสตั้งตัวได้ทันเสียก่อน เทาสิ่งมาดู

คริส คริสแค่สายหน้าบอกว่าไม่เป็นอะไร แต่เมื่อคริสหันไปดูสิ่งที่ทำให้ตัสเองสะดุด คือ กระต่ายตัวนั้น กระต่ายที่เทาอุ้ม

เมื่อไม่กี่ชั่วโมงก่อน ที่นอนนิ่งอยู่กับพื้น ... เทายืนตะลึง ก่อนจะปรี่เข้าไปหากระต่ายตัวนั้น
 

" ไม่นะ "
 

เทาอุ้มกระต่ายขึ้นมา ก็พบว่ากระต่ายไม่หายใจแล้ว .. เทาหน้าซีดก่อนจะวางกระต่ายลง คริสเดินมาข้างๆแล้ว

ตบไหล่เทา
 

" ทุกๆสิ่ง ย่อมหนีมันไม่พ้น "
 

" อืม ... แต่ข้าไม่คิดว่ามันจะจากไปเร็วขนาดนี้ "
 

คริสโอบไหล่เทาก่อนจะพยุงเทาลุกขึ้นเดินต่อ แต่เมื่อเดินมาเรื่อยๆกลับทำให้ทั้งคู่ตะลึงกับภาพตรงหน้า นั้นคือ

สัตว์ทั้งหลาย นอนเกลื่อนกันให้เต็มไปหมด และสิ่งที่แย่ กว่านั้นคือ ทุกตัวไม่มีลมหายฝจเหลืออยู่เลย หรือก็คือ

สัตว์ทุกตัวในป่านี้ตายหมด.... เทาเห็นแล้วเบือนหน้าหนี คริสกัดปากแน่น ก่อนจะพาเทาหนีไปจากภาพที่โหดร้ายตรงนี้
 

" ข้าว่าพวกเราต้องไปบอกเรื่องนี้แบคฮยอน ... "

เซฮุนใช้พลังของตนสร้างกระแสลมก่อนจะโอบอุ้มทั้งตัวเขาและลู่ฮ่านลอยขึ้นจากพื้นดินสู่บรรยากาศข้างบนเหนือเมือง

คิมหันต์...  สายลมอันอบอุ่นพัดผ่านไปทั่วเมือง ลู่ห่านมองเมืองจากข้างบนด้วยตาลุกวาว มันนานเท่าไหร่แล้วที่เขาไม่ได้

เห็นเมืองคิมหันต์จากข้างบน .. เซฮุนลอบมองลู่ฮ่าน ก่อนจะเข้าประชิดตัวแล้วโอบกอดจากด้านหลัง..
 

" ทำอะไรของเจ้า "
 

" ข้าก็แค่อยากกอดเจ้าไม่ได้เหรอ "
 

ลู่ฮ่านเงียบไปก่อนจะพูดออกมา
 

" ข้าเองก็อยากกอดเจ้า แต่ตอนนี้ ศัตรู สำคัญกว่า ถ้าหาไม่เจอ คราวหน้ามันอาจจะมาทำร้ายแบคฮยอนอีกก็ได้ "
 

" แล้วข้าละ ไม่สำคัญหรือ "
 

" สำคัญสิ สำคัญมากด้วย ... "
 

" เหรอครับ "
 

" อื้ม "
 

" ดีใจจัง "
 

" /// พอเลย .. "
 

" เขินละสิ "
 

" เซฮุน .//. "
 

" ฮ่ะๆ โอเค ข้าไม่แกล้งละ "
 

เซฮุนพาตนกับลู่ฮ่านสำรวจทั่วคิมหันต์แต่ก็ไม่พบศัตรูอีกเช่นเคย...
 

" นี่ก็หามานานแล้ว บางทีศัตรูอาจจะอยู่ที่เหมันต์ก็เป็นได้ "
 

" ข้าไม่แน่ใจ เหมือนกัน "
 

" อืม.... โอ๊ะ นั่นจุนมยอนกับอี้ชิง "
 

เซฮุนชี้ไปที่ลำธารพบทั้งสองกำลังคุยกันอยู่
 

" เราน่าจะแวะไปหาพวกเขาหน่อยนะ เพื่อจะได้ข้อมูลอะไรบ้าง "
 

ลู่ฮ่านเสนอ ซฮุนพยักหน้าก่อนจะทำให้สายลมเคลื่อนตัวต่ำไปยังจุดหมาย

" อี้ชิง เจ้าไปเป็นเพื่อนข้าหน่อย "
 

" ไปไหนกัน "
 

" ข้าจะไปที่แถวลำธาร ข้ารู้สึกว่าสายน้ำในคิมหันต์วันนี้ช่างดูแปรปรวนนัก "
 

" ได้ ข้าจะไปกับเจ้า "
 

อี้ชิงกับจุนมยอนเดินมาเรื่อยๆจนถึงลำธารในเขตนอกเมือง จุนมยอนนั่งลงก่อนจะเอามือไปสัมผัสน้ำแล้วหลับตาลง.

. อี้ชิงยืนดูอยู่ข้างๆ แล้วพบว่าจุนมยอนชักมือกลับจากน้ำอย่างรวดเร็ว อี้ชิงถามด้วยอาการแปลกใจ
 

" เจ้าเป็นอะไรหรือ "
 

" ข้ารู้สึกถึงอะไรบางอย่างที่ไม่ดีเอามากๆ ขะ ข้าก็อธิบายไม่ถูกเหมือนกัน "
 

อี้ชิงเข้ามาจุนมยอนแล้วกุมมือคนตรงหน้าไว้
 

" เจ้าใจเย็นๆก่อน ตั้งสติ "
 

จุนมยอนหายใจลึกๆ พยายามผ่อนคลาย เพราะดูเหมือนว่า สิ่งที่เขารับรู้ผ่านสายน้ำนี้ดูเหมือนจะมีผลกระทบแรง

ต่อตัวเขาเหมือนกัน
 

" เจ้าโอเคขึ้นรึยัง "
 

" อืม.. ขอบใจเจ้ามาก ข้าโอเคขึ้นแล้ว "
 

อี้ชิงยิ้มอย่างโล่งอก แล้วถามจุนมยอนอีกครั้ง
 

" ตกลงเจ้ารับรู้อะไรบ้างผ่านสายน้ำแห่งนี้ "
 

จุนมยอนครุ่นคิด ก่อนจะตอบออกมาด้วยสีหน้ากังวล
 

" ข้ารับรู้ได้ถึงพลังมืดบางอย่าง มันเหมือนกับว่าเป็นพลังชั่วร้ายที่นานมาแล้วเคยเกิดขึ้นที่นี่ .. แต่เหมือนกลับว่าคราวนี้

พลังชั่วร้ายนั่นจะกลับมาอีกในไม่ช้าและรุนแรงกว่าเดิม ... "
 

จุนมยอนพูดไปสีหน้าก็ดูวิตกกังวลยิ่งขึ้น อี้ชิงเท่าที่ดูเมื่อเห็นสีหน้าของจุนมยอนก็เครียดไปตามๆกัน เลยเอ่ยออกมา
 

" ข้าว่าเรื่องพวกนี้มันเกินตัวสำหรับพวกเรา ข้าคิดว่าเราน่าจะนำเรื่องนี้ไปอกคนอื่นๆรวมถึงแบคฮยอนด้วย "
 

" ข้าก็คิดว่าอย่างนั้น "
 

ในขณะที่ทั้งสองตั้งใจจะเดินกลับก็เห็นเซฮุนกับลู่ฮ่านลงมาจากสายลมของเซฮุนพอดี
 

" จุนมยอน อี้ชิง "
 

ลู่ฮ่านกระโดดลงพื้นพลางเดินเข้าไปหาคนทั้งสองตามด้วยเซฮุน
 

" เจ้ามีอะไรหรือ "
 

จุนมยอยเอ่ยถาม ลู่ฮ่านเลยตอบไป
 

" พอดีข้ากับเซฮุนมาตรวจสอบบริเวณนี้ บังเอิญข้าเห็นเจ้ากับอี้ชิงพอดี ข้าแค่อยากจะมาถามพวกเจ้าว่าได้ร่อยรอยอะไร

บ้างรึเปล่า "
 

" ไม่ แต่ข้า... "
 

" จุนยอน เจ้าดูนั่น! "
 

ยังไม่ทันที่จุนยอนจะได้พูดอะไรกับลู่ฮ่าน อี้ชิงก็พูดเสียงดังขึ้นทำให้สายตาทั้งหมดจับจ้องไปยังที่อี้ชิงชี้
 

ลำธารเมื่อครู่ที่ใสสะอาดแต่บัดนี้กลายเป็นน้ำสีดำทะมึน....
 

" ข้าจะเล่าให้พวกเจ้าฟังทีหลัง แต่ตอนนี้เราต้องแจ้งข่าวให้ทุกคนรู้เสียก่อน "

" เจ้าแน่ใจว่าเจ้าหายดีแล้ว? "
 

" แน่ใจสิ ข้าออกจะแข็งแรง "
 

แบคฮยอนเดินเดินลงมาห้องโถงโดยที่ชานยอลเดินตามหลังมา
 

" แต่ชานยอล ข้าติดใจอยู่เรื่องหนึ่ง.. "
 

แบคฮยอนหยุดเดินแล้วหันมามองชานยอล
 

" เรื่องอะไรกัน? "
 

" ศัตรู ของพวกเรา .. ข้าคิดทบทวนอยู่หลายครั้ง แต่ก็คิดไม่ออกเสียที ..ศัตรูนั้น ได้พูดถึง 'เจ้านั่น' อยู่เรื่อย และอยากจะ

แก้แค้น 'เจ้านั่น' แต่ทำไมต้องเกี่ยวถึงพวกเราเหล่าผู้พิทักษ์ด้วยเหล่า  ถ้าคนๆนั้นเป็นคนธรรมดาจริงคงไม่เกี่ยวกับเรา .. "
 

" นี่เจ้ากำลังบอกว่า.. "
 

" ใช่ เจ้านั่นที่ศัตรูพูดถึง อาจจะหมายถึงพวกเราคนใดคนหนึ่งในผู้พิทักษ์ก็เป็นได้ "
 

" แต่พวกเราไม่เคยสร้างความพยาบาทให้ใคร "
 

" มันก็จริง "
 

ชานยอลครุ่นคิดแล้วพูดออกมา
 

" หรือถ้าเป็น... ผู้พิทักษ์แห่งน้ำแข็งเหล่า? "
 

" ทำไมเจ้าถึงคิดแบบนั้นกัน "
 

" เจ้าลองคิดดูสิ นิสัยเย็นชาแบบนั้น อาจเผลอทำอะไรบางอย่างโดยไม่รู้ตัวแล้วทำให้ใครเดือดร้อนก็ได้ "
 

" แต่ถึงอย่างงั้นจริง มันก็ไม่น่าเกี่ยวกับแดนคิมหันต์สักหน่อย "
 

" แล้วถ้าศัตรูอยากให้พวกเราทรมาน แล้วให้ผู้พิทักษ์แห่งน้ำแข็งเจ็บปวดละ "

 " ข้าก็อยากจะคิดแบบนั้นนะชานยอล แต่ข้าก็รู้สึกผิดที่ต้องพูดแบบนี้ ข้าคิดว่าผู้พิทักษ์น้ำแข็งเป็นคนเย็นชาไม่ห่วงพวก

เราหรอก... แล้วใยศัตรูต้องทำร้ายพวกเรา "
 

แบคฮยอนหน้าหม่นหมองเมื่อนึกถึงเสียงของมินซอกที่พูดเสียดสีใส่ตน ชานยอลลูบหัวคนตรงหน้า
 

" เจ้ายังมีข้าอยู่ อย่าได้กังวล เอาเป็นว่า หาศัตรูให้พบก่อน แล้วเราค่อยจับเจ้าศัตรูนั่นมาสอบปากคำทีหลังก็แล้วกัน "
 

" อืม "
 

ชานยอลยิ้มทำให้แบคฮยอนพอผ่อนคลายได้บ้างเลยยิ้มออกไปเช่นกัน
 

เสียงฝีเท้าดูเร่งรีบดังขึ้นทำให้ทั้งสองมองไปยังเบื้องหน้าก็พบว่าเหล่าผู้พิทักษ์ทั้งหมดยืนอยู่ตรงหน้า
 

" แบคฮยอน ชานยอล พวกเราต้องคุยกับเจ้า "

 

 

.................

Talk : ถ้าพิมพ์ผิดไรท์ขออภัยล่วงหน้า(พิมพ์ผิดบ่อย)

ทำไมไรท์พิมแต่ละคู่มันหวานกินหน้าเกินตา

>>ไรท์จิกรายยย

ในที่สุดก็มาอัพเต็ม (ปาดเหงื่อ)

ตอนนี้ตั้งใจจะอัพตั้งแต่เมื่อวานแต่ไรท์ไปลอยกระทง

เลยมาอัพวันนี้แทน ยังไงก็อัพเต็มแล้วนะ อย่าลืม

+เม้นๆๆๆๆ

รักคนอ่านทุกคน




น่ารักฟรุ้งฟริ้ง














เรื่องราวจะเป็นยังไงต่อก็อย่าลืม...

ติดตามเรื่องของพวกเราด้วยนะ