คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #6 : .: Winter in Frost :: Chapter 4 :: Instruder :.
{ Forst Herb }
หลังออกจากห้องของมินซอก คริสก็เล่าเรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อไม่นานมานี้ให้จงแดฟัง
จงแดจำใจต้องไปกับพวกคริส เพราะถึงอยู่ .. มินซอกคงไม่อยากเห็นหน้าเขาอยู่
ทั้งห้าเตรียมม้า ก่อนจะมุ่งหน้าไปแดนคิมหันต์ที่
ณ แดน คิมหันต์
ในยามบ่ายแบคฮยอนหมกตัวอยู่ในห้
ประชาชน
ก๊อกๆ
ชานยอลเดินเข้ามาแล้วถือชาร้
" แบคฮยอนข้าว่าเจ้าควรจะพักบ้าง การที่เจ้านั่งทำงานหลายๆชั่
" อีกนิดเดียวข้าจะทำงานเสร็จแล้ว "
แบคฮยอนยังก้มหน้าก้มตาทำงานต่
" แบคฮยอน "
ชานยอลเดินเข้ามาแล้วคว้
" ย่าาาา! เจ้าทำอะไรของเจ้าเนี่ย "
" ข้าบอกให้เจ้าพักบ้าง เจ้าก็ไม่ยอมเชื่อข้า "
" อีกนิดก็เสร็จแล้ว "
" ไม่มีนิดเดียว ถ้าข้าว่าเจ้าควรพักเจ้าก็ต้
" ทำไมข้าต้องเชื่อเจ้า "
แบคฮยอนแก้มป่อง
" เพราะข้าเป็นห่วงเจ้า "
แบคฮยอนอ้าปากพะงาบๆพร้อมกั
หน้าแบคฮยอน แบคฮยอนหน้างุดแล้วก่อนจะค่
" ดีมาก "
" ทำเหมือนข้าเป็นเด็กๆไปได้ "
" สำหรับข้าเจ้าคือเด็กน้อยที่น่
" เจ้าเนี่ย -///- "
" งั้นเจ้าก็พักก่อนละกัน ค่อยทำงานต่อ ข้าจะแวะไปดูความเรียบร้
" อืม _//_ "
ชานยอลเดินออกจากห้องไปปล่อยให้
" สวัสดี ผู้พิทักษ์แสงสว่าง ไม่ได้เจอกันตั้งนาน "
เฮือก!!
แบคฮยอนสะดุ้งกับน้ำเสียงที่
" เจ้าเป็นใคร เข้ามาในห้องนี้ได้ยังไงกัน! "
แบคฮยอนกล่าวด้วยน้ำเสียงสั่น ชายตรงหน้าทำหน้าเซ็ง
" นี่เจ้าจำ ' ฟิวริค ' คนนี้ไม่ได้งั้นเหรอ ? แย่จริง.. สงสัยการที่เจ้าจำข้าไม่ได้ต้
" เจ้าพูดอะไรของเจ้ากัน!!! "
" ข้าก็แค่อยากจะแก้แค้น ' เจ้านั่น ' เสียหน่อย "
" แก้แค้น?? แล้วเจ้านั่นใครกัน "
" ฮึ! ถึงเจ้ารู้ไปก็ช่วยอะไรไม่ได้
แบคฮยอนเผลอก้าวเท้าถอยหลัง รับรู้ได้ถึงความชั่วร้ายที่แผ่ออกมาจากผู้ชายคนนี้
" เอาล่ะ ข้ามาไม่นาน ก็แค่มีธุระกับเจ้านิดหน่อย "
" แต่ข้าไม่มีธุระกับเจ้า "
ฟิวริคเดินมาแล้วเข้ามาบี
" แก่นกลางพลังอยู่ในตัวเจ้าสินะ"
" เจ้า...จะ...ทำ....อะไร.... "
แบคฮยอนเค้นน้ำเสียงออกมา พร้อมกับน้ำตาที่ค่อยๆไหล เนื่องจากการหายใจเริ่มติดขัด ฟิวริคเงื้อมือขึ้นมาพร้อม
กั
" ทางนี้เหรอที่ไปเหมันต์ "
" ใช่ ถ้าข้ามสะพานนี้ไป "
จุนมยอนกับเซฮุนเดินกันจนมาถึ
แต่ยังไม่ทันใดก็เห็นม้าสีขาวทั
" อี้ชิง!! / ลู่ฮ่าน!! "
อี้ชิงกับลู่ฮ่านเองก็ตกใจเช่
เข้
" อี้ชิงข้าคิดถึงเจ้าเหลือเกิน ถึงข้าจะไม่ได้เจอหน้าเจ้าไม่กี
" ข้าก็เช่นกัน "
ทางฝั้งเซฮุนกับลู่ฮ่านก็วิ่
" ว่าแต่ทำไม เจ้า กับคนอื่นๆถึงมาคิมหันต์กัน ทั้งที่พวกเจ้าไปเหมันต์ได้เพี
เซฮุนเอ่ยถาม ทำให้ลู่ห่านหันไปมองคริสกับเทา คริสกับเทาพยักหน้า ลู่ฮ่านจึงกลับมามองเซฮุนอีกครั
" ตอนนี้เจ้ากับข้าต้
แล้วทั้งเจ็ดก็เริ่มเดินทางอี
เงิน เมื่อเรื่องทั้งหมดถูกถ่
" ในภาพนั้นพวกเจ้าเห็นพวกข้ากำลั
จุนมยอนเอ่ยออกมาเมื่อฟังเรื่
" ข้าว่าพวกเจ้าคิดมากรึเปล่า บางทีอาจจะเป็นกับดักก็ได้? "
เซฮุนพูดแทรกขึ้น
" ก็เพราะข้าเป็นห่วงเจ้าน่ะสิ ....ที่จริงข้าก็อยากมาพบหน้
ประโยคสุดท้าย ลู่ฮ่านพูดเสียงเบา มีแต่เซฮุนเท่านั้นที่ได้ยิน
" ข้าขอโทษ "
เซฮุนกระซิบที่ข้างหูลู่ฮ่านแล้
" ว่าแต่จุนมยอน เจ้าอยู่คิมหันต์ไม่พบความผิ
อี้ชิงหันไปถามจุนมยอนที่นั่งซ้
" . . . "
" จุนมยอน ? "
" ข้าคิดถึงเจ้าเหลือเกิน "
" พะ พูดอะไรนะ "
" ข้าคิดถึงเจ้าจนข้าจะบ้าตาย "
" ใช่เวลามาพูดเรื่องนี้ไหม -///- "
" ข้าว่าพวกเจ้าควรจะรีบไปที่
เทาหันมาพูดแล้วพลางมองใบหน้
" คริส? "
" ... "
" คริส??!? "
" อะ มีอะไรเหรอเทา "
" เจ้าเป็นอะไร สีหน้าเจ้าดูไม่ดีเลย "
" ข้าแค่กังวล แต่ข้าคงคิดมาก "
" เรื่องอะไรกัน??
" เรื่องของแบคฮยอน "
พลางมองไปที่ปราสาทเงินที่เหลื
" คยองซู ~ "
" z Z Z "
" คยองซู ~ ~ "
" z Z Z "
" คยองซู ~ ~ ~ "
" z Z Z "
" คยองซู!!!! "
โป๊ก!
" โอ๊ย! / โอ๊ย! "
คยองซูที่หลับอยู่ก็ตื่นสะดุ้
มองจงอินตาเหลือก
" เจ้าทำบ้าอะไรของเจ้าเนี่ย "
" ข้าก็แค่ปลุกเจ้า ข้าปลุกเจ้าดีๆแต่เจ้าไม่ยอมตื่
จงอินพูดพลางลูบหน้าผากตัวเอง
" เจ้าคิดไม่ออกรึ
" น่าจะ "
" -_- "
" โอ๋ๆ อย่าโกรธข้าเลย วันหลังข้าจะไม่แกล้งเจ้าแล้ว "
" ช่างมันเถอะ ว่าแต่เจ้ามาปลุกข้าทำไม เจ้าก็รู้ว่าข้าไม่ชอบให้ใครมาปลุกเวลาข้าหลับ "
" ชานยอลเรียกพวกเราสองคน "
" อืมๆ โอเคๆ ไปกันเถอะ ไปหาชานยอลกัน "
คยองซูกับจงอินเดินตรงไปยังห้องโถงใหญ่เห็นว่าชานยอลกำลังแบ่งงานให้พวกองครักษ์อยู่ที่นั่น เมื่อมาถึงห้องโถง
ชานยอลก็เห็นคยองซูกับจงอินพอดี
" พวกเจ้าสองคนมาก็ดี ข้าว่าจะไหว้วานพวกเจ้าสักประเดี๋ยว "
" มีเรื่องอะไรกันถึงต้องให้เราช่วย "
จงอินพูดขึ้นแล้วเกาหัวแกรกๆ
" ข้าว่าจะ .... "
" ท่านชานยอล!!!! "
องครักษ์คนหนึ่งวิ่งมาด้วยความเร่งรีบทำเอาที่ชานยอลจะพูดต้องหยุดไปโดยปริยาย ถึงจะหัวเสียหน่อยที่ขัดเขาพูด
แต่ชานยอลก็ยอมฟัง
" มีอะไรรึ "
" เมื่อกี้พวกข้าพึ่งตรวจสอบได้ว่ามีผู้บุกรุกเข้ามาในปราสาทขอรับ "
" !!?! "
คยองซูกับจงอินมองหน้ากัน
" จะเป็นไปได้ยังไงในเมื่อปราสาทของเรามีพลังป้องกันหนาขนาดนั้น! "
" ข้าก็ไม่รู้เหมือนกันขอรับ "
" แสดงว่าผู้บุกรุกรายนี้มีพลังพอๆกับพวกผู้พิทักษ์ "
คยองซูเอ่ยขึ้น จงอินเลยพูดแทรกขึ้น
" แล้วถ้าเป็นอย่างนั้นจริง จะแอบลักลอบเข้ามาทำไม "
" .......... แบคฮยอน .............. แบคฮยอน!!! "
ชานยอลเหมือนสมองว่างเปล่าชั่วครู่ ถ้าผู้บุกรุกบุกเข้ามาก็มีอยู่ทางเดียวคือจะต้องเป็นเรื่องของแก่นกลางพลังแน่ๆ
คิดได้ชานยอลก็พุ่งตัวไปด้วยความเร็ว จนคยองซูกับจงอินแทบตามไม่ทัน ชานยอลวิ่งมาถึงชั้นบนสุดของปราสาทแล้ว
ถีบประตูเข้าไป
ปัง!!
ภาพที่ชานยอลเห็นคือชายแปลกหน้าใช้พลังสีดำอัดเข้าหน้าอกแบคฮยอนอย่างพอดิบพอดี
" แบคฮยอน!!!!!!!!!!! "
ชานยอลโกรธจัดวิ่งเข้ามาเพื่อช่วยแบคฮยอน ชายแปลกหน้าเมื่อเสร็จภารกิจบรรลุตามเป้าหมายก็ปล่อยแบคฮยอนไป
ทำให้ชานยอลมารับแบคฮยอนได้ทัน ชานยอลหันมามองหน้าชายแปลกหน้า พร้อมกับเสกลูกไฟรอบตัวแล้วพุ่งโจมตีไป
ยังชายแปลกหน้า แต่ชายแปลกหน้าก็หลบได้อย่างง่ายดาย
" แกเป็นใครกันแน่ และแกต้องการอะไร!!! "
" ฮึ... ถ้าอยากรู้ ก็ไปถาม ' เจ้านั่นสิ ' "
แล้วชายแปลกหน้าก็กระโดดออกจากหน้าต่างไป ชานยอลกลับมาสนใจแบคฮยอนต่อ เป็นจังหวะเดียวกับคยองซูและ
จงอินมาถึงพอดี
" แบคฮยอน!! เจ้าฟื้นสิ!! "
" .... "
" แบคฮยอน!!! "
" .... "
" แบคฮยอน!!!! "
ชานยอลตะโกนพร้อมกับกอดร่างบางตรงหน้าอย่างแน่น ...
" แอ่กๆ เจ้าทำข้าหายใจไม่ออกนะ "
" แบคฮยอน!!! "
ชานยอลดีใจนึกว่าแบคฮยอนจะไม่รอดแล้วเล่นทำเอาใจหายเลยกอดแบคฮยอนอีกรอบ
" พอแล้วๆ ข้าจะตายจริงๆก็เพราะเจ้านี่แหละ "
คยองซูจงอินเดินเข้ามาในห้อง มองหน้ากันอย่างงงๆว่าเกิดอะไรขึ้นเพราะเขาทั้งคู่เพิ่งมาถึง
" ว่าแต่เจ้าไม่เป็นอะไรเลยงั้นรึ ก็ข้าเห็นว่าเจ้าโดนเล่นงาน "
ชานยอลจับแบคฮยอนยืนขึ้นสำรวจทั่วทั้งตัว ทำเอาแบคฮยอนหัวเราะอย่างอดไม่ได้
" ข้าก็ไม่รู้เหมือนกัน ข้าแทบไม่รู้สึกว่าจะเจ็บหรือมีอะไรเปลี่ยนแปลงเลย แปลกมาก ตอนแรกข้าคิดว่าเจ้านั่นจะทำลาย
แก่นกลางพลังของข้าเสียอีก "
แบคฮยอนเอามือกุมอกรับรู้ถึงแก่นกลางพลังในตัวเอง
" ถ้าเจ้าไม่เป็นอะไรก็ดีแล้ว แต่อย่างน้อยข้าว่าเจ้ารีบไปให้หมอดูดีกว่า และก็นอนพักผ่อนตอนนี้เลยยิ่งดี "
" ข้าสบายดีน่า "
" ไม่ได้ "
" ชานยอล.. "
" เจ้าห้ามดื้อ "
" ก็ได้ .. "
ชานยอลดันแบคฮยอนออกจากห้องแล้วหันมาบอกคยองซูกับจงอิน
" ไว้ข้าจะเล่าเรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อกี้ให้พวกเจ้าฟัง ตามข้ามา "
ความเจ็บปวดทรมานซึมออกมาจากแก่นพลังภายใน มือซีดเซียวกุมอกด้วยความทรมานจนแทบขาดใจ
พยายามประคองตัวเองเดินกลับไปที่เตียงอีกครั้ง พลางหอบใจถี่เหมือนหายใจติดขัด อีกมือก็ควานหาขวดยาอะไร
บางอย่างในลิ้นชันโต๊ะข้างๆเตียง แล้วจัดการดื่มขวดยาหมดขวด ผ่านไปสักพักอาการที่เจ็บปวดก็ทุเลาลงแต่ก็ยังไม่
หายดีร้อยเปอร์เซ็น ต้องรออีกพักใหญ่เลยทีเดียว
เปราะ.. เปราะ ..
มินซอกล้วงสร้อยคอของตนออกมาดูอีกรูปก็พบว่าคราวนี้ดูเหมือนจะรุนแรงจริง ลูกปัดแตกไปสอง
ขนาดอยู่เฉยๆเขายังโดนเล่นงานเสียเองสงสัยต้องมีเรื่องบางเรื่องเกิดขึ้นที่คิมหันต์แน่ ... มินซอกกุมหัวใจตัวเองอย่าง
อ่อนแรง .. ทั้งภายนอก ... และ
ภายใน....
นับวัน.. เวลาก็ยิ่งเหลือน้อยลงไปทุกวัน........
............. ( มาอัพเพิ่ม 100% )
พวกของจงแดและคนอื่นๆก็มาถึงปราสาทเงิน พอเดินเข้าปราสาทไปก็พบคยองซูกับจงอินพอดี คยองซูกับจงอินดูท่า
จะแปลกใจไม่น้อยเมื่อเห็นว่าพวกจงแดกลับมา
" พวกเจ้า? "
" เอาน่าไว้พวกข้าจะเล่าให้เจ้าฟัง ว่าแต่แบคฮยอนล่ะ "
จงแดเอ่ยขึ้นเมื่อมาถึง คยองซูเพียงสบตากับจงอินเท่านั้นด้วยท่าทีปรึกษากันชั่วครู่แล้วพูดออกมา
" ตามข้ามา เดี๋ยวก็รู้ "
คยองซูกับจงอินพาพวกจงแดและคนอื่นๆเดินขึ้นบันไดมาจนถึงชั้นบนสุด เพราะมันเป็นห้องของแบคฮยอนเอง
แล้วเปิดประตูเข้าไป ก็พบว่าแบคฮยอนกำลังโวยวายใสชานยอลอยู่
" ไม่เอาข้าไม่กินยา มันขม!! "
" เจ้าต้องกิน! "
" ข้าไม่กิน! ข้าไม่ได้เป็นอะไรสักหน่อย!! "
" ยังไงเจ้าก็ต้องกิน "
" ไม่อาวววววววว ~ "
ภาพตรงหน้าทำให้จงแดโล่งอกอย่างน้อยเรื่องที่คริสเล่าให้ฟังคงไม่ได้เกิดขึ้นจริง...
" พวกเจ้า?? "
ไม่รู้ว่าเมื่อไหร่แบคฮยอนกับชานยอลเลิกทะเลาะกันตั้งแต่ตอนไหน เลยหันมามองจงแดและคนอื่นๆตาปริบๆ
" พวกข้ามาหาเจ้า "
" เอาน่า ในเมื่อเจ้าไม่เป็นอะไรก็ดี "
ลู่ฮ่านพูดขึ้นเพราะว่าภาพตรงหน้าไม่เหมือนในภาพที่ปรากฎในลูกแก้วเลยสักนิด
" ไม่ดี "
" หมายความว่าไง "
ชานยอลเอ่ยขึ้นทำให้คนอื่นสงสัยยกเว้นคยองซูกับจงอิน
" พวกเจ้ามาก็ดี มานั่งใกล้ๆนี่ ข้าจะเล่าเหตุการณ์ที่ผ่านมาไม่นานนี้ให้พวกเจ้าฟังสักหน่อย และก็อี้ชิงถ้าเป็นไปได้มาช่วย
เช็คความผิดปกติร่างกายของแบคฮยอนด้วย "
ชานยอลเล่าเรื่องทั้งหมดให้ฟังโดยมีแบคฮยอนคอยช่วยเล่าด้วย เมื่อฟังจบทุกคนต่างมองหน้ากัน แต่เรื่องที่ชานยอลเล่า
ให้ฟังมันไม่ตรงกับภาพที่เห็นในลูกแก้วนั่นเลย... หรือว่าภาพนั้นจะเป็นอนาคต?
แล้วจากนั่นคริสก็เล่าเรื่องบ้างว่าทำไมพวกเขาถึงมาที่คิมหันต์นี้ คริสเล่าไปสีหน้าของแบคฮยอนก็ปรากฏด้วยความกังวล
ชานยอลเห็นสีหน้าแบคฮยอนก็กุมมือให้กำลังใจ แบคฮยอนเพียงยิ้มน้อยๆเท่านั้น ใช้เวลาไม่นานมากนักคริสก็เล่าจบ
" เรื่องที่เจ้าเล่ามาทั้งหมดนั้นมันมีอะไรบางอย่างที่ต้องเชื่อมโยงกันอยู่แน่ๆ แต่ข้าล่ะแปลกใจว่าทำไมสิ่งที่เกิดขึ้นกับ
แบคฮยอนมันไม่ตรงกับภาพนั้นที่อยู่ในลูกแก้วนั่นละ "
จงอินเอ่ยขึ้น
" ข้าก็ไม่รู้หรอก "
" ถ้าเรื่องนี้มีไอ้คนที่ชื่อฟิวริคอยู่เบื้องหลังละก็ไม่แน่ มันอาจจะจงสร้างเรื่องขึ้น "
" ถ้าอย่างงั้นก็ต้องตามหาศัตรู เจ้าจำหน้าของไอ้ที่ชื่อฟิวริคได้ใช่ไหมแบคฮยอน "
ชานยอลถาม
" อืม ข้าจำได้ "
" งั้นก็ดี แต่ก่อนอื่นอี้ชิงร่างกายของแบคฮยอนเป็นยังไงบ้าง? "
อี้ชิงวางมือแบคฮยอนแล้วหันมาบอกด้วยสีหน้าไม่เข้าใจ ถ้าแบคฮยอนโดนพลังที่เป็นสีดำอัดเข้ากลางอกพอดี..แต่....
" ข้าไม่พบความผิดปกติเลยแม้แต่นิดเดียว ทุกอย่างปกติหมดทุกอย่าง ถ้าโดนพลังจริงก็ต้องมีอะไรบ้างถึงแม้น้อยนิดข้าก็
รู้ได้ แต่นี่ข้าไม่พบอะไรจริงๆ "
" จะเป็นไปได้อย่างไง "
" หรืออาจจะเป็นแก่นกลางพลัง "
ลู่ฮ่านเงียบไปนานแล้วเอ่ยขึ้น ทำให้เซฮุนหันไปถาม
" ทำไมเจ้าคิดอย่างงั้น "
" พวกเจ้าลองคิดสิ การที่ศัตรูบุกมาถึงปราสาททำร้ายแบคฮยอนแต่แบคฮยอนกลับไม่เป็นอะไร ทั้งที่ศัตรูมีจุดประสงค์ที่
แก่นกลางพลังของแบคฮยอน .. บางทีพลังนั้นอาจจะซึมไปที่แก่นกลางพลังของเจ้าแบคฮยอน และแน่นอนถึงจะเป็น
ผู้พิทักษ์จริง แต่ก็ไม่สามารถตรวจสอบความผิดปกติของแก่นกลางพลังจากภายนอกได้หรอก .. แต่ทำไมเจ้าไม่เป็นอะไร
เลยทั้งที่แก่นกลางพลังก็เปรียบเสมือนชีวิตของผู้ครอบครอง เรื่องนี้ข้าก็กำลังสงสัยอยู่ "
ทุกคนฟังไปคิดตามไปพอลู่ฮ่านพูดจบ ทุกคนก็มองไปที่แบคฮยอนหมด ทำเอาแบคฮยอนดหงื่อตก
" ขะ ข้าไม่เป็นอะไรจริงๆ .. พวกเจ้าเล่นจ้องข้าด้วยสายตาแบบนั้นข้าประหม่านะ "
จงแดถอนหายใจแล้วพูดออกมา
" แล้วจะเอายังไงต่อ ในเมื่อพวกเราไม่สามารถยืนยันได้ว่าแก่นกลางพลังของเจ้าจะปลอดภัยดี "
" พวกเจ้าคิดมาก ถ้าแก่นกลางพลังของข้าเป็นอะไรจริงป่านนี้ข้าคงล้มป่วยไม่ก็ล้มพับไปแล้วน่า "
" ก็จริง "
" แต่... "
" มีอะไรหรือ? "
" ข้าเคยได้ยินเรื่องบางอย่างจากบรรพบุรุษรุ่นก่อนของข้า.. "
" บรรพบุรุษของเจ้า เรื่องอะไรกัน? ข้าเพิ่งเคยเห็นเจ้าพูดถึงบรรพบุรุษครั้งแรก "
" บรรพบุรุษของข้าเคยกล่าวไว้เมื่อตัวข้ายังเป็นเด็กนัก ยามใดที่เจ้าถูกพลังแห่งความมืดชั่วร้ายทำร้ายเจ้าหรือแก่นกลาง
พลังของเจ้าจากภายนอกเจ้าจะเจ็บเจียนตาย แต่กลับกันถ้าพลังชั่วร้ายนั่นแทรกซึมเข้ามาในร่างกายและทำลาย
แก่นกลางพลังของเจ้าจากภายในตัวเจ้าจะไม่รู้สึกเสมือนเจ้ายามปกติ แต่กลับกันอีกฝ่ายที่เหมือนกับเจ้าจะเจ็บเจียนตาย
แทน เพราะเจ้ากับอีกฝ่ายมีสิ่งเดียวที่เชื่อมกันอยู่ นั่นก็คือ แก่นกลางพลังยังไงเล่า .... เรื่องทั้งหมดนี้ข้าไม่รู้ว่าเป็นจริงรึ
เปล่าเพราะเรื่องนี้บรรพบุรุษของข้าเล่าให้ฟังก็ผ่านมาร้อยกว่าปีแล้ว "
" งั้น... อีกฝ่ายที่ว่า เป็นแก่นกลางพลังเหมือนกัน "
" มินซอก.... "
จงแดสติแทบหลุดเมื่อฟังเรื่องของแบคฮยอนเล่าจบ พวกคริสมองหน้ากันอย่างเป็นห่วง เพราะถ้าเป็นเรื่องจริงละก็ .....
" ข้าจะไปกลับไปหามินซอก "
จงแดลุกขึ้นยืนทันที โดยมีเทารั้งไว้
" เจ้าเพิ่งมาถึงคิมหันต์ เจ้าจะกลับเลยเหรอ อีกอย่างเรื่องที่แบคฮยอนเล่ามานั้นแบคฮยอนยังไม่รู้เลยว่าเป็นเรื่องจริงรึ
เปล่า เจ้าใจเย็นก่อน "
" จงแดข้ารู้ว่าเจ้าเป็นห่วง พวกข้าเองก็เช่นกัน "
คริสเอ่ยขึ้น
" ข้าจะไป! "
" นั่นสิ เจ้าจะไปทำไม "
ทุกคนหยุดชะงักเมื่อได้ยินเสียงอื่นนอกจากในที่นี่ และมองไปยังที่หน้าต่างก็พบเพียงนกตัวหนึ่งเท่านั้นแต่ไปนกสีขาว
บริสุทธิ์ที่งดงาม ไม่อยากจะเชื่อว่าคิมหันต์นี้จะมีนกสีขาวด้วยหรือถึงเขาจะอยู่คิมหันต์มานานก็ตาม
" ??? "
" ใยต้องห่วงข้า "
นกตัวนั้นอ้าปากพะงาบๆแต่เสียงกลับเป็นเสียงของมินซอกแทน
" มินซอก?? นั่นเจ้าหรือ? "
" ใช่ข้าเอง "
" เจ้ากลายเป็นนก?? "
" ไม่ใช่ นกตัวนี้เป็นเพียงพลังของข้าเท่านั้นมันเป็นเพียงแค่ตัวกลางในการสื่อสารของข้าก็เท่านั้น "
" แล้วทำไม "
" ข้าไม่ได้ห่วงพวกเจ้าหรอก ข้าแค่บังเอิญมาได้ยินเรื่องที่พวกเจ้าคุยกันเท่านั้น "
ทุกคนมองหน้ากันด้วยความมึนงง
" ผู้พิทักษ์แห่งแสง แบคฮยอนสินะ "
แบคฮยอนแอบสะดุ้งเล็กน้อย แล้วหันไปพูดกับนก(?)
" ข้าเหรอ "
" ถ้าไม่ใช่เจ้าแล้วจะเป็นใคร มันคงเป็นครั้งแรกที่ข้าได้พูดกับเจ้า ข้าแต่เพียงจะมายืนยันกับเจ้าว่าเรื่องที่เจ้าพูดมานั้นมัน
ไม่เป็นความจริงหรอก "
" หมายความไงในเมื่อบรรพบุรุษของข้าเป็นคนบอก "
แบคฮยอนเอ่ยขึ้นด้วยท่าทีไม่พอใจนิดๆ ที่พูดเหมือนกับว่าบรรพบุรุษของตัวเองพูดโกหก
" ถ้าอย่างงั้นป่านนี้ข้าคงต้องล้มนอนอยู่กับพื้นแล้วสิ คงไม่ลุกขึ้นมาคุยกับพวกเจ้าได้หรอก "
น้ำเสียงและคำประชดประชันถูกเอ่ยออกมาทำเอาแบคฮยอนถึงกับพูดไม่ออก ชานยอลเลยพูดออกมาด้วยความไม่พอใจ
ที่เมื่อคนรักของตนเงียบปากเงียบไปโดยปริยาย
" เจ้าควรจะพูดดีๆกับคนที่เพิ่งพบเจอ เจ้าไม่ควรพูดจาเช่นนี้ "
" จะคิดอย่างไรก็เรื่องของเจ้า เพราะตัวตนของข้าก็เป็นเช่นนี้อยู่แล้ว "
" เจ้า... "
" มินซอกหยุดเถอะ "
จงแดร้องขอ พลางเสียงก็เงียบไป นกสีขาวเพียงกระพิบตาปริบๆเท่านั้น
" มินซอก... "
จงแดลองเรียกอีกครั้ง แต่ก็ไม่มีเสียงใดๆดังขึ้น จงแดลองเดินเข้าไปใกล้นกตัวนั้น ..
" อย่าห่วงข้าอีกเลย.. "
เสียงเบาๆเล็ดลอดออกมาเพียงแค่จงแดได้ยินเท่านั้น แล้วนกสีขาวนั่นก็บินออกไปทันที.... ปล่อยให้จงแดยืนค้าง
เพราะน้ำเสียงที่ได้ยินมาเมื่อกี้มันช่างเป็นเสียงที่เศร้านัก ....
" นี่หรือคนที่พวกเจ้าจะต้องไปปกป้อง "
เซฮุนกล่าวขึ้หลังจากนกสีขาวบินจากไป
" ข้าว่าคนแบบนั้นไม่ต้องไปปกป้องหรอก "
จุนมยอนเหมือนจะเห็นด้วยกับเซฮุน แล้วจุนมยอนก็พูดต่อ
" แบคฮยอนข้าคิดว่าไม่ต้องส่งพวกจงแดไปสัมพันธไมตรีอะไรพันนั้นหรอก ขนาดพูดกับเจ้าครั้งแรกยังเป็นอย่างนี้เลย "
" ข้าก็ว่า "
จงอินพูด
" แต่... "
เหมือนแบคฮยอนจะพูด แต่พอนึกถึงสิ่งที่มินซอกพูดแบคฮยอนก็เงียบปากไป
" แต่ข้าไม่คิดแบบนั้น "
จงแดเอ่ยขึ้น
" ทำไมเจ้าคิดเช่นนั้น "
คยองซูถามขึ้น ชานยอลเองก็สงสัยเช่นกันทำไมจงแดถึงพูดแบบนั้น
" เพราะข้ารู้ได้ถึงบางอย่างที่ตรงกันข้ามกับตัวตนที่มินซอกแสดงออกมา.... ถึงข้าจะไม่รู้ว่ามันคืออะไร "
" ข้าก็คิดเช่นเดียวกับจงแด "
" อี้ชิง? "
อี้ชิงเอ่ยขึ้นเป็นให้จุนมยอนแปลกใจ ทำให้อี้ชิงพูดต่อ
" ข้ารู้สึกว่าที่จริงแล้วมินซอกนั้นอาจจะเป็นอย่างที่จงแดพูดก็ได้ "
" ข้าล่ะไม่เข้าใจพวกเจ้าจริงๆ "
จงอินเอ่ยขึ้น
" เอาเป็นว่าก็ทำตามใจพวกเจ้าไปก่อน ถ้าไม่ไหวๆจริงๆพวกเจ้าค่อยกลับคิมหันต์ "
ชานยอลพูดขึ้น
" แต่ตอนนี้ ' ศัตรู ' ต้องมาก่อน "
...........
Talk :ถ้าไรท์พิมพ์ผิดต้องขออภัยล่วงหน้า (ชอบพิมพ์ผิดเป็นประจำ)
ไรท์เลือดคลั่งในสมอง (???)
>>> สลบแปบ
ตอนนี้ก็อัพเต็มแล้วน๊าาา
เป็นไงบ้าง ไรท์แต่งน่าเบื่อไปเปล่า??
ยังไงก็พออ่านจบแล้วต้อง >> เม้นๆๆๆๆ
รักคนอ่านทุกคนและคนที่เม้น 5555
น่ารักฟรุ้งฟริ้ง
" ฝะ ฝาก ติดตามเรื่องของพวกเราด้วย "
ความคิดเห็น