คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : .: Winter in Frost :: Chapter 3 :: Forst Herb :.
.: Winter in Frost :.
{ Forst Herb }
เมื่อทั้งสี่ถูกพัดหอบออกมาจากห้องของมินซอกก็พาร่างของอี้ชิงกลับมายังห้องพักเป็นอันดับแรกเพื่อเฝ้าดูอาการ โดยคน
อื่นมารวมตัวกันอยู่ที่ห้องคริส
" จงแด เจ้าหัดสงบสติอารามณ์ตัวเองบ้างที่นี่ไม่ใช่คิมหันต์เจ้าไม่ควรทำตัวแบบนั้นกับผู้พิทักษ์แห่งน้ำแข็งและยิ่งไปกว่า
นั้นยังเป็นแก่นกลางพลังของเหมันต์ ตอนนี้ข้าเป็นห่วงอี้ชิงก็จริงแต่ข้าเองก็ยังไม่วายห่วงมินซอกเช่นกัน "
คริสเอ่ยด้วยสีหน้าจริงจัง จงแดหน้าเบ้ แต่ก็อดรู้สึกคิดถึงสิ่งที่เขาทำกับมินซอกไม่ได้เหมือนกัน
" แต่มินซอกทำร้ายอี้ชิง "
" เจ้ามีหลักฐานงั้นรึ "
" ข้า... ไม่มี.... แต่พลังน้ำแข็งที่อยู่บนผนังนั่นเล่า "
" เจ้าก็ลองพิสูจน์ดู "
จงแดเงียบปากไปทำให้บรรยากาศในตอนนี้มันดูอึดอัดจนลู่ฮ่านกับเทามองหน้ากัน แล้วเทาเองก็เป็นฝ่ายพูดขึ้น
" ข้าว่ารออี้ชิงฟื้นดีกว่าค่อยถามถึงสาเหตุไม่ดีกว่างั้นเหรอ? "
" ข้าเห็นด้วยกับเทา พวกเจ้าอย่าเพิ่งทะเลาะกันเลยตอนนี้ "
ลู่ฮ่านพูดเสริมเทา
" ข้าจะไปดูอี้ชิง "
คริสเดินออกจากห้องไปเทาเองก็ตามไปด้วยเช่นกัน ลู่ฮ่านหันกลับมามองจงแดแล้วพูดด้วยน้ำเสียงเห็นใจ
" ข้าคิดว่า เจ้าคงต้องการเวลา "
แล้วลู่ฮ่านก็เดินออกไปจากห้องอีกคนปล่อยให้จงแดจมดิ่งสู่ห้วงความคิดของตัวเอง
' เจ้าชื่ออะไรผู้พิทักษ์ของข้า '
บุคคลตรงหน้าเผยรอยยิ้มออกมา เป็ยรอยยิ้มที่งดงามที่สุดเท่าที่เคยเห็นมาทั้งหมดทั้งปวง
' ข้า จาง อี้ชิง '
' จาง อี้ชิง ตั้งแต่ต่อไปนี้ไปเจ้าคือผู้พิทักษ์แห่งการรักษา '
' ข้าบอกชื่อเจ้าไปแล้ว แล้วเจ้าละชื่ออะไร '
' ขอโทษทีละกัน ชื่อของข้า... '
คือ..............
เปลือกตาค่อยๆเปิดขึ้นอย่างช้าๆ ก่อนจะปรับภาพตรงหน้าให้ชัดเจน แล้วเอ่ยด้วยเสียงแหบพร่า เมื่อเห็นคริสเทาลู่ฮ่านนั่ง
อยู่ข้างๆเตียงของตน
" ทุกคน... "
ลู่ฮ่านเห็นอี้ชิงฟื้นก็รีบปรี่มาหาอี้ชิงทันที
" อี้ชิง!!! เจ้าฟื้นแล้ว "
คริสกับเทาเองเมื่อรู้ว่าอี้ชิงฟื้นก็เข้ามาดูอาการของอี้ชิง โดยที่ลู่ฮ่านวิ่งออกไปตามจงแดเข้ามา
" อี้ชิง ใครทำร้ายเจ้า!! "
จงแดวิ่งพรวดพราดเข้ามาทำเอาคริสส่งสายตาดุให้หนึ่งที แต่จงแดเองก็ไม่ได้ใส่ใจอะไรแล้วมายืนอยู่ข้างๆเทา
" ข้าสลบไปกี่วัน "
" สองวัน แล้วอาการของเจ้าเป็นยังไงบ้าง "
" ตอนแรกข้าก็มึนหัวนิดหน่อย แต่ตอนนี้ข้าโอเคแล้ว "
" ตกลงใครทำร้ายเจ้ากันแน่อี้ชิง "
จงแดถามย้ำ อี้ชิงส่ายหัว
" ไม่มีใครทำร้ายข้าหรอก "
" อ้าว? มินซอกไม่ได้ทำร้ายเจ้าหรอกเหรอ "
" เปล่า มินซอกไม่ได้ทำร้ายข้า และข้าคิดว่ามินซอกเองก็คงไม่คิดที่จะทำร้ายข้าหรอก "
" แล้วตกลงเจ้าเป็นอะไร เจ้าถึงสลบไป "
" ข้าเองก็ไม่แน่ใจ ข้ารู้แค่ว่าข้าปวดหัวอย่างแรงจนข้าไม่สามารถทนได้เลยสลบไปก็แค่นั้น "
อี้ชิงนึกถึงตอนที่เขาเกือบจะโดนพลังของมินซอก แต่มินซอกเลือกที่จะปล่อยพลังใส่ผนังของตน พอนึกถึงมินซอก อี้ชิงก็
นึกถึงความฝันเมื่อครู่ อี้ชิงไม่เห็นบุคคลตรงหน้าเห็นแค่รอยยิ้มเท่านั้น มันทำให้อี้ชิงพยายามนึกถึงใบหน้านั้นแต่ก็นึกไม่
ออกเสียที ไม่รู้ทำไมฝันครั้งนี้กลับให้ความรู้สึกสำคัญกับเขามาก อี้ชิงเองก็อยากเล่าความฝันให้ทุกคนฟัง แต่เล่าไปคนอื่น
คงหาวว่าเขาคิดมากหรือเครียดเกินไป เลยเลือกที่จะเก็บไว้
" ที่นี้เจ้าก็รู้แล้วใช่ไหม ว่าเจ้าทำอะไรลงไปจงแด "
คริสเอ่ยขึ้น ทำเอาจงแดรู้สึกผิดกว่าเดิม แต่คนที่นั่งอยู่บนเตียงกลับสงสัยในคำพูดของคริส
" ทำอะไร? หมายควาวมว่ายังไง "
อี้ชิงเต็มไปด้วยความสงสัย ลู่ฮ่านเลยพูดขึ้นแทนด้วยท่าทีลังเล
" วันนั้นที่พวกเราไปเจอเจ้าสลบ ... จงแดโกรธมากคิดว่ามินซอกเป็นคนทำร้ายเจ้า ... ก็เลย ...."
ลู่ฮ่านพูดถึงแค่นั้น อี้ชิงก็พอจะเดาออกว่าจงแดทำอะไรลงไป อี้ชิงดวงตาเบิกโพลง
" จงแดนี่ในเรื่องจริงเหรอ!?! "
" ใช่ "
แค่คำพูดสั้นๆของจงแดก็ยืนยันได้แล้วว่าจงแดทำมันจริงๆ แตเดี๋ยวก่อนนะนี่ก็ผ่านมาสองวันแล้ว ป่านนี้อาการของ
มินซอกไม่แย่หรอกเหรอ!!!
" รีบไปหามินซอกกันเถอะ "
" เจ้าหายดีแล้วเหรอ "
เทาพูดขึ้นเมื่ออี้ชิงพยายามลุกขึ้นจากเตียง
" ข้าพักไปตั้งสองวัน ข้าคิดว่าข้าสบายดีหายห่วง "
" แล้วเจ้าจะไปหามินซอกทำไม "
คริสถาม
" ในเมื่อข้าคือผู้พิทักษ์แห่งการรักษา หน้าที่ของข้าคือการเยียวยาอาการบาดเจ็บ ข้าจะไปดูอาการมินซอก "
แล้วทั้งหมดก็เดินไปที่ชั้นบนสุดของปราสาท เมื่อถึงหน้าประตูห้องเทาก็เดินไปเคาะประตู
ก๊อกๆ
" มินซอก พวกเราต้องการพบเจ้า "
ก๊อกๆ
" มินซอก "
ก๊อกๆ
" มินซอก "
เทาหันมาแล้วส่ายหน้าเพราะไม่มีเสียงตอบรับออกมาเลย อี้ชิงเลยบอกเทาให้ลองเปิดประตูดูว่าล็อครึเปล่าเทาก็
จัดการเปิด ปรากฏว่าประตูมันล็อค ลู่ฮ่านเลยพูดในแง่บวก
" บางทีอาจจะพักผ่อนอยู่ก็ได้นะ "
" แต่ข้ารู้สึกไม่ดีเลย "
อี้ชิงพูดขึ้น คริสเลยหันมาสบตากับจงแดเป็นเชิงให้จงแดทำอะไรสักอย่าง จงแดพยักหน้าเดินไปที่ประตูก่อนจะใช้ฝ่ามือ
จับกลอนประตูแล้วปล่อยกระแสไฟฟ้าเบาๆเพื่อให้กลอนประตูปลดล็อค
แกร๊ก
เสียงกลอนประตูดังขึ้นเป็นสัญญาณว่ากลอนประตูปลดล็อคแล้ว
" ทำไมพวกเจ้าสองคนต้องทำเรื่องแบบนี้ทุกที "
เทาบ่นอุ๊บอิ๊บให้ลู่ฮ่านกับอี้ชิงได้ยิน ลู่ฮ่านกับอี้ชิงพากันส่ายหัวกับการกระทำของทั้งสอง แต่ในเมื่อประตูเปิดได้แล้ว พวก
จงแดก็เดินเข้าประตูไป ภายในห้องของมินซอกนั่นกว้างมากและยังมีหลายห้องอีก อี้ชิงเพิ่งสังเกตุ ไม่รู้ว่าจะเริ่มหา
มินซอกจากไหนก่อนดี
" มินซอก... "
จงแดพูดเสียงเบาด้วยความสำนึกผิดโดยไม่ให้ใครได้ยิน ทั้งหมดตดลงแยกย้ายกันหาโดยไม่ให้เกิดเสียงดัง
จงแดเลือกที่จะเดินไปทางซ้ายสุดแล้วเปิดประตูเข้าไปก็พบว่าเป็นห้องนอน สไตล์เรียบง่ายโทนสีฟ้าอ่อนบวกกับโทนสี
ขาว มันดูผ่อนคลายกว่าที่คิด หรือจะเป็นห้องนอนของมินซอก...
เมื่อจงแดเดินเข้าไปในห้องก็พบร่างบางร่างหนึ่งนอนบนเตียง จงแดรีบเดินเข้าไปใดล้ก็พบมินซอกกำลังนอนหลับ
เปลือกตาปิดสนิทนิ่ง ใบหน้าที่ปกติขาวซีดอยู่แล้วขาวซีดยิ่งไปอีก ซีดยิ่งกว่าหิมะที่อยู่ข้างนอกเสียอีก เว้นแต่ริมฝีปากที่
เป็นสีชมพูระเรื่อย ราวกับตุ๊กตา
จงแด...
จงแดสะบัดหัวอย่างแรง เหมือนได้ยินเสียงมินซอกกำลังเรียกชื่อเขาด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน แต่มันคงเป็นไปไม่ได้หรอก
บางทีเขาอาจจะเบลอไปเอง แต่ก็ไม่รู้ทำไมเขากลับรู้สึกว่าบุคคลตรงหน้านี้มีอิทธิพลต่อตัวเขามาก แม้กระทั่งการเต้นของ
หัวใจยังไม่เป็นจังหวะเหมือนมินซอกบังคับการเต้นของจังหวะหัวใจของเขา จงแดรู้สึกอธิบายไม่ถูกเมื่อมองใบหน้าของ
มินซอกใกล้ๆ
" มินซอก ข้าขอโทษ "
จงแดกล่าวขอโทษด้วยความรู้สึกผิด ขนาดเขาพูดอยู่ข้างๆหูมินซอก มินซอกยักไม่มีท่าทีว่าจะตื่น ลองสะกิดตัวแล้ว
เรียกก็แล้ว แต่มินซอกยังไม่ฟื้นขึ้นมาเลย จงแดรู้สึกหัวใจหล่นไปที่ตาตุ่ม จึงรีบไปตามอี้ชิงกับทุกคนกลับมา
เมื่อคนอื่นเข้ามาถึงอี้ชิงก็รีบเข้ามาดูอาการของมินซอกทันที โดยคนอื่นยืนดูอยู่ข้างๆ
" มินซอกดูแย่มากถ้าดูจากภายนอก แต่ข้ารู้สึกว่าภายในแย่กว่านั้น "
อี้ชิงยังตรวจดูร่างกายของมินซอกต่อไป
" ดูเหมือนว่าที่ร่างกายอ่อนแอก็เพราะพลังของเจ้านะจงแด "
ทุกคนหันไปมองจงแด จงแดเองก็รู้สึกเจ็บแปร๊บที่หัวใจเช่นกัน
" แต่ .. ดูเหมือนจะไม่ได้โดนพลังของจงแดคนเดียวมีพลังอื่นแทรกซ้อนที่มากกว่านั้นและร้ายแรงกว่าของจงแด"
" หมายความว่ายัง "
" ข้าไม่รู้เอาเป็นว่าข้าจะรักษาอาการเบื้องต้นไปก่อน แล้วค่อยปรึกษากันอีกที "
อี้ชิงปล่อยพลังจากฝ่ามือทั้งสองแล้วจับมือเย็นเชียบของมินซอกพลางปล่อยพลังรักษาไปทั่วร่างกาย และค่อยๆจางลง
อี้ชิงลุกขึ้นแล้วบอกให้ทุนคนไปกับอี้ชิงไปหาสมุนไพรเพื่อนำมาทำน้ำสมุนไพรมาให้มินซอกดื่มแก้ไปก่อน ยกเว้นจงแดให้
จงแดเฝ้าอาการของมินซอกไป เพราะว่าจงแดเองก็ผิดเหมือนกันที่ทำให้มินซอกต้องนอนนิ่งเหมือนเจ้าหญิงนิทรา
อยู่บนเตียง
เมื่อทุกคนแกไปหมด จงแดก็มานั่งข้างๆมินซอก
" มินซอก ... ให้อภัยข้านะ ข้าขอโทษ ข้าไม่ได้ตั้งใจให้เจ้าเป็นแบบนี้ "
จงแดนั่งก้มหน้าแล้วมองไปที่หน้ามินซอก ไม่รู้ทำไมว่าเขาถึงรู้สึกเสียใจขนาดนี้
แต่..
จงแดก็พลันสังเกตุไปที่แหวนอยู่บนนิ้วนางข้างซ้ายของมินซอก จงแดจับมือของมินซอกขึ้นมาดู
และจ้องดูที่แหวนนั้นอยู่นาน ก่อนที่ตัวเองจะเอาแหวนของตัวเองที่อยู่ในกระเป๋าขึ้นมาเทียบกัน ก็พบว่า.......
แหวนของพวกเขาทั้งคู่ .. นั้น
ตรงกัน....
หมายความว่ายังไงกันมินซอก..............
.............. ( มาอัพเพิ่ม 100% )
ทั้งสี่เดินออกมาจากปราสาทโดยตกลงกันว่าจะไปหาสมุนไพรในป่าข้างๆ แต่ดูเหมือนว่าคงต้องใช้เวลามากหน่อยเพราะ
ว่าการหาสมุนไพรที่นี่นั้นยากมากเพราะปกติสมุนไพรจะขึ้นดีตามสภาพอากาศ แต่เหมันต์มีแต่อากาศหนาว และความ
แห้งแล้ง ทำให้ไม่ค่อยมีสมุนไพรขึ้นเยอะมากนัก
" อี้ชิง ข้าเจอแค่ไม่กี่ต้นเอง "
เทาเอาสมุนไพรมาให้อี้ชิงดู
" ไม่เป็นไร เจ้าทำดีที่สุดแล้ว .. แล้วคนอื่นละ "
" ข้าก็เหมือนกัน "
" ข้าเช่นกัน "
ตามมาด้วยคริสกับลู่ฮ่านที่นำสมุนไพรมาให้อี้ชิง
" ถึงมันจะไม่เยอะมากนัก แต่ข้าว่าแค่นี้ก็น่าจะเพียงพออยู่ "
อี้ชิงหันไปบอกกับทุกคน ก่อนจะเร่งฝีเท้ากลับปราสาท แต่...
ตู้ม!!!!
ทั้งสี่คนกระจายคนละทิศคนละทาง ล้มลงไปนอนกับพื้น ก่อนจะยันตัวลุกขึ้นมา คริสเป็นคนแรกที่รีบลุกคนก่อนจะหันไป
สำรวจตัวรอบๆ ' โดนโจมตี ' คริสนึกได้แค่คำนี้คำเดียว
" เจ้าเป็นใคร ออกมา!! เหตุใดถึงโจมตีเรา "
คริสตะโกนออกไปแต่กลับได้ความเงียบตามมา
" เจ้าเป็นอะไรรึเปล่า "
เทาเข้าไปหาอี้ชิงกับลู่ฮ่าน
" ข้าไม่เป็นไร "
" ข้าด้วย "
ทั้งสี่หันหลังชนกันยามถึงสถาณการณ์คับขัน
ตุ๊บ....
ลูกแก้วใสขนาดฝ่ามือปรากฏกลางอากาศก่อนจะร่วงหล่นบนพื้น ทั้งสี่มองไปที่ลูกแก้วนั้นอย่างไม่ไว้วางใจ ถึงกระนั้น
เวลาผ่านไปก็ยังไม่มีอะไรเกิดขึ้น คริสจึงอาสาออกไปดูลูกแก้วใสนั้น และทันทีที่มือคริสสัมผัสลูกแก้วนั่น ก็ปรากฏภาพ
ฉายออกมาทางลูกแก้ว ทำให้สามคนที่เหลือเข้ามาดูด้วยว่าเกิดอะไรขึ้น
ภาพที่ทุกคนเห็นคือ แดนคิมหันต์ และ ปราสาทเงิน ทุกคนกำลังทำอะไรกันก็ไม่รู้ดูวุ่นวายไปหมด ต่อมาภาพที่
ปรากฎคือ แบคฮยอนและคนอื่นๆ กำลังร้องไห้อย่างทุรนทุราย ....... แล้วภาพก็ดับลง
ทั้งสี่มองหน้ากันด้วยความรู้สึกมากมาย
" นี่มัน..คือเรื่องจริงหรือ "
เทาปากสั่นเมื่อดูภาพที่ปรากฏในลูกแก้วจบลง คริสหน้าเครียด
" ข้าไม่รู้ว่าจริงหรือเปล่า อีกอย่างมันคือภาพในตอนนี้หรืออนาคตข้าก็ไม่อาจรู้ได้ ทั้งที่ข้าเป็นผู้พิทักษ์แห่งพลังจิต
ภาพพวกนี้ยังไม่ได้ปรากฎอยู่ในลูกแก้วของข้าเลย "
ลู่ฮ่านเองก็หน้าเครียดเช่นกัน คริสจึงพูดขึ้น
" หรือจะเป็นกับดัก?? "
" อาจจะไม่ใช่ก็ได้ ........ มันทำให้ข้ากังวลเหลือเกิน (พลางคิดถึงจุนมยอนสุดหัวใจ) "
" ถ้าพวกเรากลับไปที่คิมหันต์เล่า?? "
เทาเสนอขึ้น
" แต่แบคฮยอนให้เรามาที่นี่ "
ลู่ฮ่านพูดขึ้นเหมือนไม่เห็นด้วย แต่ใจจริงตัวเขาเองก็อยากกลับคิมหันต์ไปหาเซฮุนเช่นกัน
" แค่ไปวันเดียวคงไม่เป็นอะไรหรอกมั้งจริงไหม? "
" แต่... "
" งั้นก็ให้จงแดอยู่ที่นี่แล้วเราไปคิมหันต์กัน "
คริสเอ่ยขึ้นอีกครั้ง
" ถ้าอย่างงั้นก็ต้องไปคุยกับจงแดก่อน "
" เอาเป็นว่าเจ้าไปทำน้ำสมุนไพรของเจ้าให้มินซอกเสียก่อน แล้วพวกเราค่อยไปกัน "
ทั้งสี่มุ่งหน้าไปที่ปราสาทอีกครั้ง โดยที่ลืมตัวไปว่าพึ่งโดนศัตรูโจมตีมายกๆ และได้หลงแผนการบางอย่างเข้าให้แล้ว
" ฮึ .... พวกผู้พิทักษ์นี่รักกันจริงๆ พวกเจ้าถึงได้กลายเป็นแบบนี้ไง ...... โดยเฉพาะ ..... คิมมินซอก "
ข้าขอโทษที่ตองทำเช่นนี้กับพวกเจ้า...
เปลือกตาเบิกโพลงอย่างลืมตัวทำเอาคนเฝ้าอาการอยู่ข้างๆตกใจเล็กน้อย
" มินซอก!! เจ้าฟื้นแล้วเหรอ "
จงแดเผยรอยยิ้มออกมาอย่างโล่งอก แต่ก็ต้องดันสะดุดเห็นของเหลวบางอย่างไหลออกมาจากนัยน์ตาสีฟ้านั่น
" มินซอก เจ้าร้องไห้หรือ "
มินซอกยันตัวลุกขึ้นมาพิงหัวเตียงก่อนจะปาดน้ำตาออก โดยที่ไม่รู้เลยว่าทำไมน้ำตาถึงไหลออกมา ก่อนจะส่งสายตา
ตำหนิไปที่จงแด
" เจ้าเข้ามาห้องข้าได้อย่างไร "
" มินซอก .. "
" เจ้ารบกวนเวลาผักผ่อนข้า ออกไป "
" มินซอกเจ้าฟังข้าก่อน "
" ทำไมข้าต้องฟังเจ้า "
มินซอกใช้แววตาเรียบเฉยมองที่จงแด
" สักนิด ก็ไม่ได้เลยงั้นรึ "
" . . . "
มินซอกเงียบไปแต่ก็ยังไม่วายส่งสายตาเย็นชาอยู่ดี
" อันดับแรก ข้าอยากจะขอโทษเจ้ากับสิ่งที่ข้าทำร้ายเจ้าไป .. ข้าขอโทษนะมินซอก.... ข้าไม่ขอให้เจ้ายกโทษให้แต่อย่าง
น้อยเจ้าก็ช่วยรับฟังที "
จงแดพูดด้วยสายตาเจ็บปวด
มินซอกรู้สึกเหมือนหัวใจของตนถูกบีบแน่นยามเมื่อจ้องสายตาคู่นั้น อยากจะบอกว่า ไม่เป็นไร ข้าให้อภัยเจ้าเสมอ
แต่ริมฝีปากกลับไม่ยอมขยับ
" และอีกเรื่อง แหวนที่เจ้าใส่นั้น ... "
จงแดหยิบแหวนของตนขึ้นมาให้มินซอกดู
" แหวนของเจ้าและของข้ามันเป็นแหวนวงเดียวกัน .. "
" แล้วยังไง "
" เจ้าไปเอามาจาไหน ข้าจำได้ว่าแหวนวงนั้นเป็นของคนที่ข้ารักแต่นางตายไปแล้ว และข้าก็หามันไม่เจอ จนข้ามาเจอว่า
อยู่ที่เจ้า "
มินซอกนิ่งเงียบเป็นเวลานาน ก่อนจะปริปากที่แห้งเผือดออกมาอีกครั้ง
" แล้วยังไง "
" ทำไมเจ้าพูดแบบนี้!! "
จงแดมองมินซอกด้วยความรู้สึกไม่เข้าใจ
" เจ้าคิดว่าแหวนในโลกนี้มีวงเดียวรึไง "
" เรื่องนั้นข้าไม่รู้ ข้ารู้แต่ว่าแหวนของเจ้ามันตรงกับขอข้าและยิ่งไปกว่านั้นแหวนวงนั้นคือแหวนของคนที่ข้ารัก "
" ข้าว่าเจ้าอาจจะจำอะไรผิดไป แหวนวงนี้เป็นของบรรพบุรุษของข้า เจ้ากำลังกล่าวหาบรรพบุรุษของข้าอยู่ "
" บรรพบุรุษของเจ้า? "
" ใช่ "
จงแดเงียบไป .. บางทีอาจจะเป็นเรื่องจริงที่ว่าอาจจะมีแหวนที่ซ้ำกันนี้อยู่จริงก็เป็นได้ แต่ก็ยังไม่วายสงสัยตะงิดๆอยู่ดี
" ถ้าเช่นนั้นเจ้าก็ออกไปได้แล้ว "
" เดี๋ยวสิ ทำไมเจ้าต้องไล่ข้าออกไปด้วย ข้าต้องเฝ้าดูอาการเจ้านะ "
" ข้าไม่ต้องการ ข้าหายดีแล้ว "
" เจ้าโกหก "
" เจ้าคิดว่าคนอย่างข้าพูดปดงั้นรึ "
" ข้าก็แค่เป็นห่วงเจ้า "
" ข้าบอกแล้วไงว่าข้าไม่ต้องการ "
มินซอกเบือนหน้าหนี ...
มินซอก เจ้า .. กำลังปิดบังเรื่องอะไรอยู่ ........
จงแดมองไปที่มินซอกด้วยความรู้สึกหลากหลาย จงแดลุกขึ้นตั้งใจจะเดินออกจากห้องไป เป็นจังหวะเผอิญที่พวกอี้ชิงเดิน
เข้ามาพอดี
" จงแด?? มินซอกตื่นแล้วเหรอ! "
จงแดไม่ได้พูดอะไรแต่ก่อนจะหันไปหาบุคคลที่นั่งอยู่บนเตียง อี้ชิงดีใจรีบนำน้ำสมุนไพรไปให้มินซอกทันที คนอื่นๆก็เข้า
มาด้วย อี้ชิงนำน้ำไปวางไว้บนโต๊ะข้างๆเตียง
" เจ้าดื่มสิ บางทีอาการของเจ้าอาจจะดีขึ้น "
มินซอกแค่ปรายตามองถ้วยเล็กๆใบหนึ่ง เพราะตัวเองไม่คิดจะดื่มมันอยู่แล้ว แล้วผละสายตามองไปที่คนทั้งสี่แล้วพูด
ออกมา
" พวกเจ้าไปโดนอะไรมา "
" ข้าว่าเจ้าน่าจะดื่มสักหน่อยนะ "
" ไปโดนอะไรมา "
มินซอกถามย้ำทั้งสี่พากันมองหน้าปรึกษากันไม่รู้ว่าควรทำอย่างไร ขนาดทั้งสี่คนใช้พลังของอี้ชิงช่วยรักษาบาดแผลเล็กๆ
น้อยๆให้หายหมดไม่เห็นรอยหลงเหลืออยู่ แต่มินซอกกลับจับสิ่งที่ผิดปกติเกิดขึ้นได้
" พอดีพวกเราไปหาสมุนไพรมาให้เจ้า แล้วก็โดนพวกกิ่งไม้ข่วนตามร่างกาย แต่อี้ชิงรักษาให้แล้ว "
เทาแก้ตัว คริสเลยหันไปกระซิบจงแดว่าเดี๋ยวจะเล่าให้ฟังทีหลัง
" งั้นรึ ได้ข้าจะไม่ถามซักไซร้พวกเจ้าต่อ "
มินซอกพูดเหมือนไม่เชื่อในสิ่งที่เทาพูดแต่เลือกที่จะไม่ถามให้มากความ
" พวกเจ้าทุกคนไม่จำเป็นต้องห่วงข้า เพราะข้าไม่ต้องการ แต่ในเมื่อเจ้าอุตสาห์ทำมาข้าก็จะรับไว้แต่ใช่ว่าข้าบอกจะดื่ม
มัน "
" มินซอกทำไมเจ้าชอบพูดแบบนี้อยู่เรื่อย "
ลู่ฮ่านไม่เข้าใจความคิดของมินซอกเลยจริงๆ
" ก็เพราะข้าไม่ต้องการ ใยจะมีเหตุผลอื่นอยู่อีกเล่า "
บรรยากาศในห้องถูกความกดดันบวกกับความอึดอัดเข้าปกคลุม ทุกคนเอาแต่ยืนนิ่ง จนมินซอกเริ่มรำคาญ
" ถ้าไม่มีอะไรแล้วก็ออกไปซะ "
" เดี๋ยว!!?! "
" มีเรื่องอะไรอีก "
เทาทักท้วงก่อนจะมองไปที่คริส คริสพยักหน้าแล้วเริ่มพูด
" พวกข้าตั้งใจจะกลับไปที่เหมันต์ตอนนี้ ไปไม่นานเพียงวันเดียวแล้วจะรีบกลับมา "
จงแดขมวดคิ้วยิงคำถามไปที่คริส คริสเพียงส่งสัญญาณให้จงแดเงียบไปก่อน
" ข้าเคยบอกไม่ใช่หรือว่าเจ้าจะทำอะไรก็เรื่องของพวกเจ้าข้าจะไม่ยุ่ง "
" เรื่องนั้นก็จริง แต่ข้าจะให้จงแดอยู่ที่นี่คอยเฝ้าเจ้า "
" อย่าให้ข้าต้องพูดซ้ำ ว่าข้าไม่ต้องการ ถ้าพวกเจ้าไปก็ไปกันให้หมดเสีย อย่าทิ้งภาระให้ข้าต้องลำบากใจ "
" แล้วใครจะปกป้องเจ้ากัน "
จงแดเอ่ยขึ้น
" ข้าปกป้องดูแลตนเองได้ การที่ข้าอยู่คนเดียวมาร้อยกว่าปีในปราสาทหลังนี้ยังไม่เป็นที่ยืนยันกับพวกเจ้าอีกหรือ "
ทุกคนมีสีหน้าลำบากใจ
" ถ้าเช่นนั้นพวกเจ้าก็รีบไปได้แล้ว ข้าต้องการจะผักผ่อน "
ทุกคนทองหน้าก่อนจะเดินออกจากห้องทิ้งท้ายด้วยจงแด
" มินซอก เจ้าดูแลตัวเองดีๆด้วย "
จงแดมองมินซอกด้วยสายตาเป็นห่วงก่อนจะเดินออกจากห้องไปในที่สุด
โกหก
มินซอกพูดโกหก....
มินซอกลุกออกจากเตียงแล้วหยิบน้ำสมุนไพรขึ้นมาดื่มจนหมดถ้วย เท้าเปล่าสัมผัสพื้นก่อนจะทรุกตัวอีกครั้ง
' สงสัยพลังยังกลับมาไม่เต็มที่ ' มินซอกพยุงร่างกายของตนไปที่หน้าต่างแล้วเอ่ยเสียงออกมาอย่างแผ่วเบา
" ฟรอสซ์ "
นกสีขาวบริสุทธิ์เกิดขึ้นจากพลังของมินซอก
" ตามพวกจงแดไป ถ้ามีอะไรไม่น่าไว้ใจกลับมารายงานข้า "
ฟรอสซ์ผงกหัวแล้วบินลับไป ถ้ามีอะไรเกิดขึ้นกับจงแดเขาจะไดรู้และอาจจะคอยช่วยอยู่เบื้องหลัง ที่ทำไม่ใช่เพราะห่วง
แต่เพราะเห็นว่าเป็นผู้พิทักษ์เหมือนกัน
ก็แค่นั้น........
เปราะ!
มินซอกเอาสร้อยคอที่สวมอยู่ออกมาดูก็พบว่าลูกปัดอีกเม็ดแตกอีกแล้ว มินซอกถอนหายใจก่อนจะเก็บสร้อยไว้ข้างในเสื้อ
เหมือนเดิม
ถ้าลูกปัดแตกหมดละก็คงไม่ดีกับตัวเขาแน่ ...
..............
Talk : ถ้าพิมพ์คำผิดขออภัยล่วงหน้า (ชอบพิมพ์ผิดประจำ)
รู้สึกตอนนี้สั้นๆนะ 555+ >> หัวเราะ
ทำไมหนูมินจ๊อกเป็นแบบนี้
แอบสงสารเฉิน >> เศร้าแทน
ตอนนี้เป็นกำลังใจให้พวกคริสนะจะไปคิมหันต์แว้ว
>>> งึกๆ
เป็นกำลังให้ไรท์ด้วยนะ
ที่ลืมไม่ได้เลย .>> เม้นๆๆ
>> บอกความรู้สึกหลังอ่านจบ
น่ารักฟรุ้งฟริ้ง
อย่าลืมติดตามเรื่องของพวกเราทั้งสองด้วยนะ :)
ความคิดเห็น