[ EXO ] Winter in Frost .. {Chen x Xiumin} ft.exo

ลำดับตอนที่ #4 : .: Winter in Frost :: Chapter 2 :: Cold :.

seven dwarf.

 

: Winter in Frost :.


{ Cold }

 

 

" ขะ ข้าต้องขอโทษแทนเพื่อนข้าด้วย "

ลู่ฮ่านพูดขึ้น ทำเอาจงแดขมวดคิ้ว เขาผิดตรงไหน? แต่ก็ไม่ได้พูดอะไร 

" เอาเถอะ ข้าก็ไม่ได้สนใจอะไรพวกเจ้าอยู่แล้ว "

เหมือนคำเสียดแทงเล็กๆ ที่พวกเราต้องมาที่นี่ก็เพื่อบุคคลตรงหน้านี่ แต่คนตรงหน้ากลับทำแค่ชายตามอง แล้วเอ่ยด้วย

น้ำเสียบเรียบราบออกมาอีกครั้ง

" การที่ข้าให้พวกเจ้ามาเหยียบที่ปราสาทของข้าก็ดีเท่าไหร่ ข้าจะรับน้ำใจของผู้พิทักษ์แห่งแสงเล็กๆน้อยๆไม่งั้นจะหาว่า

ข้าแล้งน้ำใจ " 

นัยน์ตาสีฟ้ากวาดมองดูพฤติกรรมของคนทั้งห้าอีกรอบแล้วหลุบตาลง ก่อนจะร่ายมนต์อะไรบางอย่าง ทำให้เกิดละออง

หิมะขึ้นปกคลุมทั้งห้าและจางหายไป

" นี่เจ้าทำอะไร "

จงแดสำรวจรอบตัวแต่ก็ไม่เห็นมีอะไรเกิดขึ้น ทุกคนต่างเองก็สงสัยเช่นกัน

" การที่พวกเจ้าเข้ามาในแดนเหมันต์นี้ ความหนาวคงไม่ถูกกับพวกเจ้าเท่าไหร่ ข้าก็แค่ร่ายมนต์เล็กๆน้อยๆ เพื่อให้พวก

เจ้าเมื่อยามออกไปข้างนอกจะได้ไม่หนาวมากนัก "

" ขอบคุณ " 

อี้ชิงกล่าว แต่..

" ข้าไม่ทำเพื่อเจ้าหรือพวกเจ้าทุกคน ข้าก็แค่ไม่ต้องการเห็นคนแดนคิมหันต์ต้องมาหนาวตายอย่างน่าสมเพชที่นี่ "

" เจ้าจะไม่พูดเกินไปหน่อยเหรอ!!!! "

จงแดอารมณ์ฉุนกึก ไม่คิดว่าคนตรงหน้าจะเย็นชาและตายด้านขนาดนี้ 

" ฮึ.. ก็แล้วแต่เจ้าจะคิด "

" จงแดเจ้าสงบสติอารมณ์ตนเองหน่อย "

คราวนี้คริสเป็นคนพูดขึ้นแทน ทำให้จงแดปิดปากเงียบไป แต่ก็ไม่วายที่คริสจะหันไปพูดกับผู้พิทักษ์แห่งน้ำแข็ง

" เจ้าคิดอะไรอยู่กันแน่ ผู้พิทักษ์แห่งน้ำแข็ง ถึงพูดกับพวกเราเช่นนี้ "

คริสพยายามมองลึกเข้าไปที่นัยน์ตาสีฟ้าเพื่อหาคำตอบ แต่ก็กลับได้แต่เพียงความว่างเปล่า

" ข้าจะไม่พูดอะไรมาก ในการที่จะอยู่ร่วมกันกับข้า คิมมินซอก มีเพียงสามข้อเท่านั้น หนึ่ง พวกเจ้าจะทำอะไรก็เรื่องของ

เจ้าข้าจะไม่ยุ่ง สองห้ามรบกวนเวลาพักผ่อนหรือเวลาส่วนตัวของข้า สามพวกเจ้าต้องเชื่อฟังคำสั่งข้าทุกอย่าง "

" เรื่องนั่นมัน... "

" ได้ พวกเรายอมรับข้อตกลงมี่เจ้าพูดมา "

เทาเหมือนจะคัดค้านแต่คริสพูดแทรกขึ้นมาเสียก่อน ทำให้ทุกคนหันมามองคริสเป็นสายตาเดียวกัน ด้วยความไม่เข้าใจ

" ก็ดี ...... และก็ห้องพักของพวกเจ้าอยู่ชั้นถัดไป จัดการเอาเองละกัน ส่วนเจ้า... "

นัยน์ตาสีฟ้าปรายตามองเจ้าของนัยน์ตาสีเขียวมรกต ด้วยความรู้สึกหลากหลาย
 

ก่อนจะหายไปอย่างรวดเร็ว...

" อย่าก่อเรื่องสร้างความรำคาญให้ข้าละกัน คิมจงแด "

แล้วมินซอกก็เดินหันหลังขึ้นบันไดไปโดนไม่มีท่าทีว่าจะหันกลับมามองแม้แต่นิดเดียว
 

เมื่อมินซอกเดินจากไป จงแดก็พูดขึ้นมาทันที
 

" คริส ทำไมเจ้าพูดแบบนั้น!! "
 

" เรารับคำสั่งแบคฮยอน ว่าต้องมาสร้างสัมพัธไมตรีไม่ใช่หรือ "
 

" ถึงอย่างงั้นก็เถอะ แต่ข้าคิดว่าไอ้กฎสามข้อนั่นมันทำให้ข้ารู้สึกไม่ดีเลย "
 

เทาพูดพลางมองไปที่ๆบุคลคลหนึ่งเคยยืนอยู่
 

" ข้าไม่คิดอยากจะปกป้องคนนิสัยแบบนั้นหรอก คิดแล้วทำให้ข้าฉุนจริงๆ "
 

จงแดหน้าบิดเบี้ยวด้วยอารมณ์หงุดหงิด แค่คิดถึงนัยน์ตาสีฟ้านั่นก็เต็มกลืนแล้ว
 

" เอาน่าจงแด ข้าเองก็ไม่ค่อยชอบนิสัยมินซอกนัก มันอาจจะเป็นนิสัยที่ติดตัวมาตั้งแต่เกิดก็ได้ บางทีข้าคิดว่าอาจจะต้อง

ใช้เวลาสักหน่อยในการสร้างความรู้สึกที่ดีต่อกัน "
 

" ข้าเห็นด้วยกับอี้ชิงนะ จงแด แค่ต้องใช้เวลา.. "
 

ลู่ฮ่านพูดเสริมอี้ชิง ทำให้จงแดถอนหายใจเหือกใหญ่
 

" ข้าจะพยายามละกัน "
 

" งั้นพวกเจ้าก็เตรียมตัวเตรียมใจซะ เพราะพวกเราต้องอยู่ที่นี่อีกนานทีเดียว... "







 

จงแดและคนอื่นๆขนสัมภาระขึ้นมาชั้นบนถัดจากชั้นล่าง และแยกย้ายกันเข้าห้องพัก โดยที่คริสกับเทาตกลงว่าจะอยู่ห้อง

เดียวกัน ส่วนคนอื่นๆแยกกันอยู่คนละห้อง
 

จงแดเดินเข้าห้องมาก็พบว่าห้องดูสะอาดเรียบร้อยมากจนต้องขมวดคิ้ว จงแดเดินไปที่เตียงแล้วล้มลงนอนพลางเหลือบ

ไปมองตู้หนังสือเล็กๆที่อยู่มุมห้อง แต่ก็ไม่ได้สนใจอะไร ก่อนจะลุกขึ้นมาจัดของ จงแดลุกขึ้นไปเปิดกระเป๋าสัมภาระตัว

เอง จัดการหยิบของตัวเองทีละชิ้นออกมาจากกระเป๋า จนเหลือของชื้นสุดท้าย จงแดฉีกยิ้มเพราะของชิ้นสุดท้ายนี้เป็น

สมุดอัลบั้มเก็บรูปตั้งแต่เขาตอนเด็กๆกับคนอื่นๆในแดนคิมหันต์ จงแดนั่งเปิดรูปแรกดูพลางหัวเราะคิกคักอยู่คนเดียว

เพราะรูปแรกเปนรูปที่เขาแกล้งเอาน้ำเทใส่หัวจุนมยอน จงแดนั่งเปิดดูรูปเพลินจนถึงหน้าสุดท้าย และหน้าสุดท้ายเป็น

หน้าที่ไม่มีรูป มันว่างเปล่า เหมือนกับว่าพอรูปนี้หายไปก็เหมือนกับอะไรบางอย่างที่สำคัญหายไปด้วย ไม่รู้ทำไมว่าจงแด

เปิดอ่านอัลบั้มรูปทีไรพอถึงหน้าสุดท้ายก็จะรู้สึกโหยหาทุกครั้ง และทุกครั้งจงแดก็เลือกที่จะปิดหนังสืออัลบั้มนี้และเก็บไว้

ที่เดิมเสมอ
 

ก๊อกๆๆ
 

เสียงเคาะประตูดังขึ้นและถูกผลักเข้ามาก็พบว่าเป็นลู่ฮ่านนั่นเอง
 

" ไปเดินเล่นกับข้าหน่อยไหม "

หมู่บ้านในตอนกลางคืนของเหมันต์มีแต่สีสันไม่รู้ทำไมผู้คนของที่นี่ต่างมีความสุขพากันเดินออกมารับลมแสงสีเสียงใน

ตอนกลางคืนมากนัก ต่างกับคิมหันต์ที่ตอนกลางคืนจะปิดบ้านเงียบเพื่อพักผ่อนแต่ช่วงหัวค่ำ จงแดรู้สึกเหมือนมางาน

เทศกาลดอกไม้ไฟ
 

" ที่นี่ตอนกลางคืนคึกคักดีเนอะ "
 

ลู่ฮ่านพูดพลางลากจงแดไปซื้ออะไรกิน
 

" อืม จะว่าไปก็ไม่ค่อยหนาวมากเหมือนตอนแรกเลย "
 

" ก็คงเพราะมินซอกนั่นแหละ บางทีมินซอกลึกๆอาจจะเป็นคนดีก็ได้ "
 

" ไม่มีทางๆๆๆๆ "
 

จงแดปฏิเสธรัวจนลู่ฮ่านๆหัวเราะออกมา
 

" เจ้านี่ บางทีหัดคิดในแง่ดีบ้างก็ไม่เห็นเป็นอะไรเลย "
 

" เรื่องของข้าน่า... "
 

" เจ้าดูสิ ปลาหมึกปิ้งนั่นน่ากินจริงไปซื้อกันเถอะ "
 

แล้วลู่ฮ่านก็พาข้าไปนู้นไปนี่ไปนั่นจนข้ามึนหัวหมด นี่ข้าต้องมาแบกของให้ทุกคนอีก เพราะว่าลู่ฮ่านพูดว่า จะซื้อไปให้คน

อื่นด้วย กลัวว่ากลางดึกทุกคนจะหิว จงแดเลยจำใจแบกคนทั้งหมดและเต็มไปด้วยของกิน ตอนนี้ทั้งคู่กำลังเดินขึ้นภูเขา
 

" ลู่ฮ่านนี่เจ้าซื้ออะไรมาเยอะแยะนี่ฮะ มันลำบากข้านะ "
 

" ตอนแรกข้าก็แค่แวะไปชิมร้านนู้นร้านนี้แต่มันอร่อยจนข้าทนไม่ไหวเลยซื้อมาหมดนี่แหละ "
 

" แล้วทำไมต้องห้ข้าถือคนเดียว - _ - "
 

" ก็ข้ากินกาแฟร้อนอยู่ ถ้าข้าถือเดี๋ยวจะหกเอานะสิ "
 

ถ้าเป็นไปได้ข้าก็อยากจะซื้อพวกนนี้ให้เซฮุนบ้าง...เซฮุนตองชอบของกินที่นี่แน่....
 

ทั้งคู่เดินมาถึงปราสาทคริสตัล
 

" โอ๊ะ .. นั่น "






            




 

จงแดกับลู่ฮ่านตกตะลึงในความงามตรงหน้า พบว่า ดอกกุหลาบสีขาวบานสะพรั่งเหมือนทะเลสีขาวล้อมรอบปราสาท

รวมถึงนอกกำแพงปราสาทด้วย
 

" ทำไมตอนเย็นที่พวกเรามาถึงข้าไม่ยักเห็นดอกกุหลาบพวกนี้ "
 

" ข้าก็เหมือนกัน บางทีอาจจะเป็นเพราะว่ากุหลาบที่นี่เบ่งบานตอนกลางคืนรึเปล่า? "
 

" แต่ที่คิมหันต์ดอกกุหลาบมันบานตอนกลางวันนะ "
 

" ใครจะไปรู้ที่คิมหันต์กัยเหมันต์อาจจะไม่เหมือนกันก็ได้ "
 

แล้วลู่ฮ่านกับจงแดก็เดินเข้าปราสาทตรงไปที่ห้องพักของแต่ละคน

 

มินซอกมองสร้อยคริสตัลของตนก็พบว่าลูกปัดสีฟ้าเม็ดหนึ่งหายไป จึงถอนหายใจออกมา แล้วเก็บสร้อยคอไว้ข้างในเสื้อ

ถ้าตนเป็นแบบนี้ต่อไปคงแย่ แต่เลือกที่จะเงียบเก็บเอาไว้ คงต้องหาเวลาไปคุยกับผู้พิทักษ์แห่งแสงบ้างเสีย สักครั้งก็ยังดี

ไม่งั้นอีกไม่นานตัวเขาคงลุกขึ้นมาเดินแบบนี้ไม่ได้อีกแล้วหรือบางทีอาจจะตลอดกาล และอาจจะไม่ได้เห็นตอนกลางคืนที่

สวยงามนี้อีกต่อไป

ยามเช้าในคิมหันต์
 

" ชาลยอลข้ารู้สึกไม่ดีเลย "
 

แบคฮยอนเอ่ยขึ้นเมื่ออยู่ที่สวนดอกไม้ในปราสาท ชาลยอลเดินมายืนอยู่เคียงข้างแล้วถามออกไป
 

" เจ้าเป็นอะไรเล่า บอกข้ามาสิ "
 

" ข้าก็ไม่รู้เหมือนกัน "
 

" หรือเจ้าอาจจะคิดถึงพวกจงแดกัน "
 

" ไม่ใช่ มันเกี่ยวกับผู้พิทักษ์แห่งน้ำแข็ง "
 

" ใยกันเจ้ากับผู้พิทักษ์แห่งน้ำแข็งอยู่กันคนละที่แท้ๆ เจ้าต้องรู้สึกไม่ดีด้วย "
 

" เจ้าก็รู้ว่าว่าข้าเป็นแก่นพลังผู้พิทักษ์แห่งน้ำแข็งเองก็เช่นกัน เมื่อแก่นพลังของฝ่ายใดอ่อนแอลงอีกฝ่ายจะรับรูได้ทันที "
 

" เจ้าคิดมากไปรึเปล่า บางทีเมื่อกี้เจ้าเพิ่งทำงานเสร็จอาจจะเหนื่อยเกินไปก็ได้ เลยพาลคิดเรื่องอื่นไปด้วย "
 

" แต่ข้า.. "
 

" ข้าว่าเจ้าคิดมาก แก่นพลังของเจ้าทั้งสองแข็งแกร่งนับร้อยปีมาตลอดไม่มีทางที่มันจะอ่อนแอลงหรอก "
 

" อืม จะว่าไปมันก็จริงอย่างที่เจ้าพูด บางทีข้าคงเครียดเกินไปก็ได้ "
 

" เจ้าควรจะปล่อยวางบ้าง ผ่อนคลายหน่อยสิ เจ้าเป็นคนรักของข้า เมื่อเจ้าไม่สบายใจ ข้าก็ยิ่งไม่สบายใจยิ่งกว่า "
 

" -////- อ อืม "
 

" เจ้านี่น่ารักจริงๆ :) "
 

" พอเลย -///////- "
 

" :) "
 

" __//////__ "
 

" ไปกันเถอะ วันนี้ข้าจะพาเจ้าไปซื้อแหวนคู่กับข้าหน่อย "
 

" _____////////////////////////////_____ เจ้าอ่า "

" ข้าจะไปหาลู่ฮ่าน!!!! "
 

" เจ้าใจเย็นก่อน ลู่ฮ่าน ข้ารู้ว่าเจ้าอยากไปหาข้าเองก็เช่นกัน แต่ลู่ฮ่านเพิ่งไปเหมันต์ได้แค่วันเดียวเองนะ "
 

เซฮุนกลิ้งไปกลิ้งมาบนเตียงของตนโดยจุนมยอนมองดูอยู่ด้วยความรู้สึกเหนื่อยใจเพราะนิสัยเด็กๆของเซฮุน จะว่าไป

ลู่ฮ่านดูนิสัยยังเป็นผู้ใหญ่กว่านี้เสียอีก
 

" ข้าอยากแกล้งลู่ฮ่านนนน!!! "
 

" ข้าอยากๆๆๆๆๆๆๆ "
 

" เซฮุนเจ้าโตแล้วนะ ทำตัวเป็นผู้ใหญ่หน่อยสิ -_- "
 

" ฮือๆๆ ลู่ฮ่าน "
 

" เฮ้อ... เอาอย่างนี้ละกัน ไว้วันหลังข้ากับเจ้าค่อยไปหาลู่ฮ่านด้วยกัน(และเขาจะไปหาอี้ชิงด้วย) "
 

" จริงเหรอ!! "
 

" อืม จริงสิ "
 

" แล้วเมื่อไหร่ละ "
 

" เร็วๆนี้ละ "

 













...............   ( อัพเพิ่ม100% )









 

" อร่อยที่สุด!!! ไม่ว่าข้ากินอาหารที่เจ้าทำกี่ครั้งก็อร่อยเช่นเดิม ข้าชอบฝีมือเจ้าทำอาหารที่สุด "
 

" เจ้าก็พูดเกินไป "
 

จงอินนั่งกินอาหารของคยองซูในห้องอาหารของปราสาท คยองซูแอบอมยิ้มเล็กน้อยก่อนจะกลับมาทำหน้าปกติดังเดิม

พลางมานั่งข้างๆจงอิน
 

" นี่จงอินเจ้ากินดีๆสิ เลอะปากเจ้าหมด "

 

คยองซูหยิบผ้าเช็ดปากบนโต๊ะขึ้นมาเช็ดที่มุมปากจงอินอย่างอ่อนโยน จงอินชะงักแต่ก็ยอมหยุดให้อีกฝ่ายเช็ดปากตัวเอง

ให้แต่โดยดี
 

" เจ้านิ่งทำไม ไม่กินต่อเล่าเดี๋ยวจะเย็นหมดซะก่อน "
 

คยองซูวางผ้าเช็ดปากแล้วหันมามองจงอินที่เอาแต่นิ่งนั่งจ้องเขาอยู่ได้
 

" ข้า... "
 

" อะไรของเจ้าอีก "
 

" ไม่มีอะไร ฮ่าๆ ข้าจะบอกว่าเจ้าทำอาหารให้ข้าอีกนะ "
 

" ข้าก็นึกว่าเจ้าจะพูดอะไรซะอีก รีบๆกินเลย "
 

" คร๊าบๆๆ "
 

" -//- ... งั้นข้าไปล้างจานก่อน ถ้ากินเสร็จก็เอาไปให้ข้าละกัน "
 

" คร๊าบ "
 

" -//- "
 

คยองซูเดินไปที่ห้องครัวจนลับตาไป จงอินวางช้อนลงพลางยกมือทาบหน้าอกตัวเองก็พบว่าหัวใจของตนเต้นไม่เป็น

จังหวะยิ่งยามเมื่อใบหน้าของคนตัวเล็กเข้ามาใกล้จนสัมผัสได้ถึงลมหายใจของอีกฝ่าย จังหวะการเต้นของหัวใจก็ยิ่งเร็ว

ขึ้น จงอินไม่แน่ใจกับความรู้สึกนี้เสียเลยว่าสิ่งที่เขาคิดจะใช่คำๆนั้นไหม

" คริส ข้าเบื่อจัง ข้าอยู่ที่ปราสาทมาทั้งวันแล้วไม่มีอะไรให้ข้าทำเลย อยู่ที่นี่มันน่าเบื่อมากเลย ไม่เห็นเหมือนอยู่ที่คิมหันต์

เลย ที่คิมหันต์เรามีอะไรให้ทำกันตั้งเยอะตั้งแยะ ถ้าเรายังอยู่ที่นั่นป่านนี้คงอาจจะเป็นเวลาจิบน้ำชาในยามเช้ากับพวก

แบคฮยอนก็ได้ "
 

เทาเหม่อมองออกไปนอกหน้าต่าง แล้วหันกลับมามองคริสที่นั่งอ่านหนังสืออยู่เงียบๆเช่นเคย
 

" นี่ข้าถามจริงเถอะ เจ้าอ่านหนังสือเนี่ยไม่เบื่อบ้างเหรอ "
 

" ไม่ เพราะมันคือสิ่งที่ข้าชอบ "
 

" แต่ข้าไม่มีสิ่งที่ชอบนี่ "
 

เทาเดินมานั่งข้างๆคริสแล้วเอนตัวเอาหัวพิงไหล่คริส แล้วชะโงกหน้าดูหนังสือที่คริสกำลังอ่าน
 

" เจ้าอ่านอะไรอยู่ "
 

" ข้ากำลังอ่าน ' จุดเริ่มต้นของคิมหันต์และเหมันต์ ' "
 

" ทำไมเจ้าถึงอ่านเรื่องแบบนี้กัน "
 

" อืม ข้าก็ไม่รู้เหมือนกัน แต่ข้าว่าอ่านไปอ่านมามันก็น่าสนใจดีเหมือนกัน "
 

" ถ้าเรื่องพวกนี้เจ้าไม่ไปถามแบคฮยอนเลยละ "
 

" ก็ข้าชอบอ่านมากกว่า "
 

" โอเคๆ ข้าจะไม่ถามเจ้าละ ว่าแต่... "
 

คริสเลิกคิ้วแล้วมองมาที่เทา
 

" พาข้าออกไปเดินเล่นหน่อยสิ "
 

" แล้วทำไมข้าต้องไป "
 

" น๊าาาาาาาา "
 

คริสปิดหนังสือลงก่อนจะถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่
 

" เพราะเจ้าหรอก ข้าถึงยอมไปกับเจ้าด้วย เทา "

คริสกับเทาเดินออกมาจากปราสาท  หิมะก็ยังคงโปรยปรายลงมาจากฟาฟ้าเรื่อยๆ เทาแหงนหน้าเงยมองท้องฟ้าพลางรับ

อากาศเย็น
 

โป๊ก
 

" โอ๊ย! "
 

เทากุมหัวเมื่อถูกวัตถุเย็นๆกลมๆโดนหัวเข้าอย่างจัง เทาหันไปมองเบื้องหลังก็พบว่าคริสยังยืนมองตัวเองด้วยสายตางง

ประมาณว่าเจ้าเป็นอะไร
 

" เจ้าปาอะไรใส่หัวข้ารึเปล่า "
 

" ข้าจะทำอย่างงั้นทำไม "
 

" จริงรึ? "
 

" จริง "
 

" งั้นก็แล้วไป "
 

เทาก้าวเดินอีกครั้งแต่ยังไม่ทันจะเก้าท้าวก็โดนวัตถุเย็นๆกลมๆอีกรอบ
 

" โอ๊ย!!! "
 

ที่นี้เทารีบหันไปมองเบื้องหลังตนก็พบว่าคริสกำลังปั้นหิมะให้เป็นก้อนกลมๆอยู่
 

" เจ้าทำเหรอ!! "
 

" ไม่รู้สิ :) "
 

" นี่แน่ะๆ เอาไป!! "
 

เทาทำบ้างรีบหยิบหิมะที่อยู่บนพื้นมาปั้นเป็นก้อนกลมๆก่อนจะปาใส่คริสที่กำลังอมยิ้มอยู่ แต่คริสก็หลบได้อย่างง่ายดาย

เทาไม่ยอมแพ้รีบปั้นหิมะแล้วปาใส่คริสอีก คราวนี้คริสเองก็เล่นบ้างเช่นกัน ต่างคนต่างไม่ยอมที่จะยอมแพ้ จนเกิดทั้งคู่

เพลินเพลินที่จะเล่นเป็นเด็กๆอยู่อย่างนี้ ทั้งรอยยิ้มและเสียงหัวเราะที่ดังเป็นพักๆถึงมันจะเป็นเพียงเวลาสั้นๆแต่มีค่า

สำหรับเขาทั้งคู่
 

" เฮ้ๆ พวกเจ้าทั้งสองคนทำอะไรกันน่ะ เล่นเป็นเด็กๆไปได้ "
 

เสียงหนึ่งที่แสนคุ้นเคยดังขึ้นพร้อมกับการปรากฎคนทั้งสองขึ้นอย่างไม่มีปี่ไม่มีขลุ่ย
 

" จงแด ลู่ฮ่าน "
 

" เทาเจ้าจำชื่อพวกข้าไม่ได้รึไง ถึงเอ่ยออกมาอย่างกับข้าเป็นคนอื่น "
 

" ข้าก็แค่แปลกใจเฉยๆ ที่พวกเจ้ามาอยู่ที่นี่ได้ยังไงกัน "
 

เทาเอ่ยขึ้น จงแดกับลู่ฮ่านก็เดินเข้ามาใกล้คนทั้งสองคน คริสก็พูดขึ้น
 

" ว่าแต่พวกเจ้าสองคนไปไหนมา "
 

" ไม่มีอะไรมากหรอกลู่ฮ่านก็แค่อยากจะซื้อของฝากให้เซฮุน "
 

จงแดชิงพูดทำเอาลู่ฮ่านหน้าแดงปรี๊ดไปจนถึงใบหู
 

" ขะ ข้าก็ซื้อให้ทุกคนเหมือนกัน "
 

ลู่ฮ่านรู้สึกตัวเองพูดลิ้นพันกัน จนทั้งสามคนหัวเราะไม่ได้ ลู่ฮ่านยิ่งก้มหน้ามุด คริสจึงถามต่อ
 

" แล้วอี้ชิงเล่า "
 

" อี้ชิงอยู่ที่ปราสาท "
 

" ข้าว่าไปหาอี้ชิงดีกว่าข้าไม่อยากให้อี้ชิงอยู่ที่ปราสาทคนเดียว ข้ายิ่งไม่ชอบไอ้คนที่ชื่อมินซอกอยู่ "
 

จงแดพูด แต่ก็ยังไม่วายที่จะพูดถึงมินซอกในทางที่ไม่ดี
 

" เจ้านี่อคติเยอะจริง จงแด "
 

ลู่ฮ่านพูดขึ้น
 

" แต่ข้าว่าไปหาอี้ชิงหน่อยก็ดี "
 

ทั้งสี่เดินไปที่ปราสาทอย่างไม่เร่งร้อนเดินไปคุยกันไปจนกระทั่งถึงห้องของอี้ชิง จงแดจึงมองหน้าทั้งสี่ แล้วเดินไปเคาะ

ประตู
 

ก๊อกๆ
 

" อี้ชิง เจ้าอยู่ไหม "
 

ก๊อกๆ
 

" อี้ชิง เจ้าอยู่รึเปล่า "
 

แต่สิ่งที่ได้รับกลับมาจากประตูอีกฝั่งคือความเงียบ ทั้งสี่มองหน้ากันอีกครั้ง เทาจึงเอ่ยขึ้น
 

" บางที อี้ชิงอาจจะผักผ่อนก็ได้นะ "
 

" แต่ข้าว่ามันเงียบเกินไป "
 

คริสเดินเข้าไปเปิดประตูโดยพลักการ
 

" เดี๋ยวสิคริส อย่างน้อยเจ้าก็ต้อง..เคาะ...ประตู...ก่อน.... "
 

เทาตกใจกับการกระทำของคริสปกติคริสเป็นคนมีมารยาทเสมอ แต่พอเมื่อมองไปข้างไหนก็รู้ว่าไม่มีใครอยู่
 

อี้ชิงไม่ได้อยู่ในห้อง....
 

" อี้ชิงไปไหน?? ถ้าไม่อยู่ในห้องแล้วจะไปไหนกัน "
 

" อี้ชิง.... "
 

ตึง!!!!!!!!!!!!!!!!
 

เสียงดังสนั่นดังลั่นมาจากชั้นบนสุดของปราสาท ไม่จำเป็นต้องตกลงกันทั้งสี่ก็พุ่งตัวไปยังจุดที่ดังมาจากด้านบนทันที

จงแดเพิ่มความเร็วฝีเท้าให้เร็วที่สุดแล้วคิดถึงใบหน้าอันงดงามแต่เย็นชาและไร้ชีวิตไร้จิตใจ
 

' ต้องเป็นเจ้าแน่มินซอก '

เปลือกตาที่ปิดสนิทค่อยๆเปิดขึ้นอีกครั้งพร้อมกับไอความเย็นที่แผ่ออกมาจากร่างกายของผู้พิทักษ์พลังน้ำแข็ง
 

" ข้าบอกแล้วไม่ใช่หรือว่าห้ามรบกวนเวลาผักผ่อนข้า ผู้พิทักษ์แห่งการรักษา "
 

มินซอกลุกขึ้นยืนแล้วหันไปเผชิญหน้ากับอี้ชิง
 

" เจ้ามีอะไรก็รีบๆพูดมา ข้าต้องการผักผ่อน "
 

" ข้าก็แค่อยากมาคุยกับเจ้าในฐานะผู้พิทักษ์เช่นกัน "
 

อี้ชิงกล่าวเดินเข้ามาในห้องมินซอกอย่างช้าๆ
 

" เรื่องอะไร "
 

" ข้ารู้สึกที่บางอย่างแปลกๆที่เกิดขึ้นกับตัวเจ้า "
 

มินซอกขมวดคิ้ว
 

" ข้าไม่รู้ทำไมแต่ข้ารู้สึกคุ้นเคยที่นี่ เหมือนข้าเคยอยู่ที่นี่ไม่ใช่แค่ข้าแต่พวกเราทั้งหมดที่มาที่นี่ และ... "
 

" ข้าว่าเจ้าหยุดพล่ามได้แล้ว "
 

" แต่... "
 

" ถึงเจ้าจะเป็นผู้พิทักษ์เช่นกันข้าก็ไม่สน แต่เรื่องที่เจ้าพล่ามมาช่างไร้สาระสิ้นดี เพราะฉะนั้นกลับไปได้แล้ว "
 

" แต่เดี๋ยวก่อน... "
 

" ข้าบอกว่าพอ!!!!!! "
 

มินซอกสาดพลังไปยังอี้ชิง... อี้ชิงตกใจหลับตาปี๋ แต่ก็ไม่ได้รู้สึกอะไร พอลืมตาขึ้นมาก็พบว่าพลังที่ถูกสาดมาไม่ได้โดน

อี้ชิงเลยแม้แต่น้อย แต่พลังน้ำแข็งนั่นกลับโดนผนังห้องแทน
 

" กลับไป...ได้แล้ว.... "
 

" มินซอก.. "
 

" กลับไป "
 

มินซอกหันหลังพูดให้กับอี้ชิง อี้ชิงไม่รู้ว่าใบหน้านั่นจะมีสีหน้ายังไงแต่อี้ชิงก็จำใจต้องเดินออกไปแต่ไม่ทันไร อี้ชิงก็ล้มลง

ไปอยู่กับพื้นทันทีสติดับวูบอย่างรวดเร็ว มินซอกรีบหันกลับมาเข้าไปประคองอี้ชิง บัดนี้ใบหน้าที่แสนเย็นชามีแต่ความ

กังวล
 

เมื่อไม่มีใครอยู่หรือใครเห็น มินซอกจะคลายนิสัยเย็นชาออกทันทีอัตโนมัติ
 

" อี้ชิง! อี้ชิง! "
 

มินซอกประมวลผลอย่างรวดเร็วถึงกับอาการของอี้ชิง การที่อยู่ๆจะสลบไปทั้งที่ไม่มีอะไรผิดปกติ มันเป็นความคิดง่ายๆที่

ใครๆก็คิดได้ และมีอยู่อย่างเดียว
 

' ผู้บุกรุก '
 

มินซอกพยุงร่างอี้ชิงไปวางไว้บนโซฟา ก่อนจะมองด้วยสายตาเป็นห่วงเป็นใย
 

ไม่ได้นะมินซอก ไม่ได้ เจ้าจะต้องเข้มแข็งให้มากกว่านี้...........
 

มินซอกบอกกับตัวเองก่อนจะละสายตาออกไป แล้วกลับมาเป็นสายตาเย็นชาไร้ความรู้สึกดังเดิม มินซอกเดินไปที่

หน้าต่างแล้วยื่นมือออกไปสัมผัสกับเกล็ดหิมะที่ร่วงหล่นลงมาจากฟ้าแล้วหลับตาพริ้มพร้อมจะจับความผิดปกติทั่ว

เหมันต์เพราะหิมะคือตัวกลางของมินซอก หิมะก็เหมือนกับตาที่สามของมินซอก ..
 

ตึง!!!!!!!!!!!!!!!!
 

ทั่วห้องสั่นไหวจนมินซอกคลายพลังออก ทำให้คลื่นพลังบางอย่างเข้ากระแทกเข้าที่ตัวมินซอกอย่างจังจนมินซอกเซเกือบ

ล้ม สายตาพร่ามัวชั่วครู่ก่อนจะโฟกัสได้อย่างเดิม มินซอกหายใจถี่ อย่างอ่อนแรง
 

ปัง!!!
 

ประตูถูกผลักเข้ามาอย่างแรง พร้อมกับบุคคลทั้งสี่ที่เข้ามา
 

" อี้ชิง!!!!! "
 

จงแดปรี่มาหาอี้ชิงแล้วเขย่าเพื่อนของตนก็พบว่าเพื่อนของตนยังหลับตาไม่มีทีท่าว่าจะตื่นขึ้นมาทันที
 

" มินซอก เจ้าทำอะไรอี้ชิง!!!!!!! "
 

จงแดโกรธหน้าแดงด้วยความโมโห
 

" จงแดเจ้าใจเย็นก่อน ไม่ให้มินซอกอธิบายก่อนเล่า "
 

ลู่ฮ่านและคนอื่นๆปรี่มาด้วยความสับสนเช่นกัน
 

" ทำไมจำเป็นต้องฟังคนตรงหน้ากัน เจ้าดูสิหลักฐานก็คาตา "

จงแดชี้ไปที่ผนังห้องที่เต็มไปด้วยเกล็ดน้ำแข็ง ที่ดูยังไงก็จงใจทำชัดๆ 

" ถึงอย่างงั้นก็ตาม แต่เจ้าน่าจะฟังสักหน่อย "

คริสเองและคนอื่นๆก็เป็นห่วงอี้ชิงเช่นกัน

" ไม่! เจ้าคิดว่าข้าจำเป็นต้องฟังคนที่ทำร้ายเพื่อนข้าอย่างงั้นเหรอ? ไม่มีทาง ถึงจะเป็นผู้พิทักษ์เหมือนกันก็เถอะ

ข้าก็ไม่เว้น!!! "

มินซอกข่มความเจ็บปวดไว้ใต้ใบหน้าอันนิ่งสงัด ดูเหมือนว่าตัวเขาเองก็โดนลอบทำร้ายเช่นกันไม่นึกว่าพลังนี้จะมีอนุภาค

รุนแรงขนาดนี้ มินซอกพยายามทรงตัวให้ยืนตรง กำลังประมวลผลภาพตรงหน้าอย่างรวดเร็ว จนพอจะเข้าใจใน

สถาณการณ์ในตอนนี้ ดูเหมือนจงแดจะเข้าใจอะไรผิดไปและโกรธเขาอย่างหนัก ... 

จงแดปล่อยอี้ชิงก่อนจะมายืนเผชิญหน้ามินซอกแล้วปล่อยกระแสไฟออกจากฝ่ามือแล้วสัดพลังนั้นเข้าตรงหน้า

อกมินซอกอย่างแม่นยำ

" จงแดอย่า!!!!! "

เทาตะโกนห้ามจงแดแต่สายไปเสียแล้วเมื่อสายฟ้าที่มีอนุภาคแรงสูงปะทะเข้ากับมินซอก 

ที่จริงแล้วมินซอกหลบได้ ... แต่เลือกที่จะไม่หลบ เพราะทุกอย่่างที่เกิดขึ้นเป็นความผิดเขาเองทั้งหมด ความรู้สึกแรกคือ

ความเจ็บปวดที่แล่นเข้ามาในอกก่อนจะสะท้านไปทั้งตัวบวกกับก่อนหน้านี้ที่โนคลื่นพลังแปลกประหลาดเข้าโจมตี ครัังนี้

มินซอกแทบจะล้มแต่ก็ยังคงมีสีหน้าที่นิ่งสงบเหมือนไม่รู้สึกอะไรเหมือนเดิม จงแดที่เห็นก็ถึงกับอึ้งเพราะว่าไม่มีใครที่

โดนพลังนี้แล้วจะสามารถยืนได้ดั่งเดิม แต่ที่แปลกคือบุคคลตรงหน้าไม่ยอมที่จะหลบแต่กลับเลือกยืนอยู่เฉยๆ

" เจ้า... "

" จงแด เจ้าทำเกินไปนะ!! "

คริสโกรธที่จงแดใช้พลังกับผู้พิทักษ์เช่นเดียวกัน และยิ่งคนตรงหน้าเป็นถึงแก่นพลังงานของเหมันต์

" มินซอกเจ้าไม่เป็น... "

" พอใจพวกเจ้ายัง "

" มินซอก "

" กลับไปได้ละ ข้าต้องการพักผ่อน "

ลู่ฮ่านพยายามถามอาการของคนตรงหน้า เพราะพวกเขาทั้งหมดรู้ว่าพลังของจงแดแข็งแกร่งขนาดไหนและรุนแรงขนาด

ไหน ยิ่งตอนโกรธไม่ต้องพูดถึง 

" ออกไป "

มินซอกใช้พลังเฮือกสุดท้ายสั่งให้เกิดพายุหิมะหอบพาพวกจงแดออกไปจากห้องให้หมดและปิดประตูลงกลอนทันที










ที่จริงแล้วการที่มินซอกยังยืนอยู่ได้นั่นเนื่องจากมินซอกใช้พลังของตนเสกน้ำแข็งเอาไว้ข้างหลังเอาไว้พิงไม่ให้ตนล้มเลยดู

เหมือนว่ามินซอกยังยืนอยู่ มินซอกลากสังขารตนเองที่แทบหมดสติไปทุกที ลงบนเตียงนอนของตน






' เพราะเขา....ทุกอย่างถึงเป็นแบบนี้ '





' และเลือกที่จะรับผิดเองอยู่ฝ่ายเดียว ' 





รู้สึกร่างกายหนักอึ้งไปทุกที .... 





ข้าไม่คิดมาก่อนว่าสักวันข้าจะโดนพลังของเจ้าเสียเอง....จงแด





ผลสุดท้ายเปลือกตาก็ต้องปิดลงแล้วทุกอย่างก็ดับวูบเหลือแต่ความทรงจำอันเลือนราง...

 

 

 

............


Talk : เป็นยังไงกันบ้างกับตอนที่ 2 เต็มๆ

จงแดทำไมหนูทำกับมินจ๊อกแบบนี้

อารมณ์ประมาณนั้น แต่งไปอินไป 5555 >>รู้สึกบ้าหนักกว่าเก่า

ไรท์จะพยายามแต่งให้ดีที่สุดนะ

ถ้ามีผิดตรงไหนไรท์ขอโทษล่วงหน้าด้วย(ชอบพิมพ์ผิดทุกครั้ง)

+เม้นๆๆ  บอกด้วยน๊าว่ารู้สึกยังไงหลังอ่านจบ

รักคนอ่านทุกคน จุ๊บๆ


**น่ารักฟรุ้งฟริ้ง



















****โบนัสแถมเอิ๊กๆ



พ่อมหาคร๊ะ







ชาลแบค -0-



แถมๆ น้องดำสุดน่ารัก >>  โดนแฟนคลับถีบ











ส่งท้าย





ฝากติดตาม...




พวกเราสองคนด้วยนะ :)