คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : .: Winter in Frost :: Chapter 1 :: Change :.
.: Winter in Frost :.
{ Change }
ณ แดนคิมหันต์ ในปราสาทเงิน ข้านาม ' บยอนแบคฮยอน' ผู้พิทักษ์แห่งแสงและเป็นแก่นกลางของ
แดนคิมหันต์นี้ กำลังเรียกประชุมผู้พิทักษ์ทั้งหมดของข้า อืมถ้านับก็มีตั้งสิบคน ไม่รวมข้านะ ทำไมมันเยอะแบบนี้ แต่พวก
เขาก็คือครอบครัวข้านี่นะ
" มาครบแล้วใช่ไหม "
ข้าถามออกไปพร้อมกับนั่งที่ประจำของข้า ทุกคนต่างพยักหน้าเป็นเชิงมาครบ
" ที่ข้าเรียกพวกเจ้ามาประชุมวันนี้ คือข้าก็คิดไว้ตั้งนานแล้ว "
" คงไม่เกี่ยวกับแดนเหมันต์หรอกใช่ไหม "
ชาลยอนผู้พิทักษ์แห่งไฟคนสนิทข้าพูดขึ้นทันควัน
" ใช่ มันเกี่ยวกับแดนเหมันต์ ข้าต้องการสร้างสัมพันธไมตรีกับผู้พิทักษ์แห่งน้ำแข็ง "
" หืม?? ยังไงกัน "
" ข้าได้ยินมาว่าแดนเหมันต์มีเพียงแค่ผู้พิทักษ์คนเดียวคือผู้พิทักษ์น้ำแข็งเองนั่นแหละ ข้าตั้งใจว่าจะส่งพวกเจ้าห้าคนไปที่
นั่น "
" !!!!!! "
ทุกคนต่างมองหน้ากัน
" ทำไมต้องส่งพวกเราไปด้วย เพราะเหตุใด?? "
ลู่ฮ่านนผู้พิทักษ์แห่งพลังจิตเอ่ยขึ้นอย่างสงสัย
" เจ้าลองคิดดูสิการที่ข้ากับพวกเจ้า นี่ยังไม่รวมพวกทหารพวกข้ารับใช้ คนของข้าก็มากพออยู่ แต่กลับกันข้าได้ยินมาว่าผู้
คนที่อาศัยในแดนเหมันต์บอกกันว่าที่ปราสาทคริสตัลไม่มีอะไรสักอย่าง ข้าก็ไม่รู้ว่าจริงรึเปล่าแต่ถ้าเป็นอย่างงั้นจริงมัน
คงต้องเหงามากแน่ๆ ข้าเลยอยากจะส่งพวกเจ้าไปเป็นเพื่อนผู้พิทักษ์แห่งน้ำแข็งและไปปกป้องเขา "
" แล้วเจ้าเล่าแบคฮยอน "
จงแดผู้พิทักษ์แห่งสายฟ้าทักท้วง
" ข้ามีคนปกป้องเยอะอยู่แล้ว อีกอย่างข้าไม่ได้ส่งพวกเจ้าไปหมด ข้ายังมีชาลยอลอยู่ เรื่องความปลอดภัยของข้าไม่ต้อง
เป็นห่วง เว้นแต่พวกเจ้าจะยินยอมหรือเปล่าแค่นั้น เพราะยังไงพวกเจ้าจะไปไหนมาไหนระหว่างดินแดนคิมหันต์และ
เหมันต์ได้อยู่แล้ว พวกเจ้าไม่ได้เป็นแก่นกลางเหมือนข้าเสียหน่อย ที่ไปไหนมาไหนไม่ได้ไกลนัก อย่าว่าเลยข้าเองก็อยาก
ไปสัมผัสอากาศเย็นแดนเหมันต์บ้าง "
" แล้วเจ้าจะให้ใครไป "
ชาลยอลพูดขึ้น
" ข้าจะให้ .... ลู่ฮ่าน คริส เทา เลย์ และ จงแด "
" เอ๋?? "
เซฮุนผู้พิทักษ์แห่งลมและซูโฮผู้พิทักษ์แห่งน้ำอุทานขึ้นมาพร้อมกัน แบคฮยอนหัวเราะ
" ข้ารู้พวกเจ้าคิดอะไร ถ้าพวกเจ้าคิดถึงกันก็ไปหากันได้นี่ "
" ขะ ข้ายังไม่ได้คิดอะไรเลยนะ "
เซฮุนอ้ำๆอึ้งๆ ถึงอย่างงั้นทุกคนที่นี่ก็รู้ว่าเซฮุนคิดอะไรกับลู่ฮ่าน ซูโฮก็เหมือนกันเห็นเงียบๆแต่ร้ายไม่เบา
" เอาเป็นว่าตกลงกันตามนี้นะ พรุ่งนี้เช้าพวกเจ้าค่อยออกเดินทางข้าต้องส่งข่าวไปให้ผู้พิทักษ์แห่งน้ำแข็งก่อน "
ว่าแล้วข้าก็เดินออกจากห้องไปพร้อมกับชาลยอล ในระหว่างทางเดินชาลยอนก็พูดขึ้น
" เจ้าแน่ใจเหรอ ว่าเจ้าคิดดีแล้ว "
" อืม ถ้าข้าเป็นผู้พิทักษ์น้ำแข็งข้าคงต้องเหงามากแน่ "
" เจ้านี่จริงๆ คิดแต่เรื่องของคนอื่นไม่คิดถึงตัวเองเลย เจ้าทำให้ข้าเป็นห่วงนะ "
" เอ๋? "
ชาลยอนยกมือขึ้นมาลูบหัวข้าอย่างแผ่วเบาพร้อมกับจรดริมฝีปากที่หน้าผากของข้าอย่าอ่อนโยน หน้าของข้าร้อน
ผ่าวอย่างกับข้าเป็นไข้
" คิดถึงตัวเองบ้างนะ คนดีของข้า "
" -///- อ อืม "
" ดังนั้นเจ้ากับข้าไปเดินเล่นกันดีกว่า :) "
ในห้องของลู่ฮ่าน ลู่ฮ่านกำลังเก็บข้าวเก็บของ เซฮุนก็เดินเข้ามาแล้วโอบกอดจากด้านหลัง
" เซฮุน? มีอะไรหรือ "
" เจ้ารู้ได้ไงว่าเป็นข้า "
" ก็มีเจ้าคนเดียวนั่นแหละที่ทำกับข้าแบบนี้ "
"... "
" เซฮุน เจ้าเงียบทำไม มีอะไรที่เจ้าไม่สบายใจรึเปล่า "
" ข้าไม่อยากให้เจ้าไปเลย "
" .... เรื่องนั้นข้าคงปฏิเสธไม่ได้ แบคฮยอนตัดสินใจไปแล้ว อีกอย่างเจ้าไปหาข้าก็ได้นี่ ไม่ก็ถ้าว่างๆข้าจะมาหาเจ้าเอง"
" ไม่ต้อง ข้าไปหาเจ้าเองดีกว่า "
" แต่ว่าเซฮุน "
" หืม? "
" เมื่อไหร่เจ้าจะปล่อยข้าสักที การที่เจ้ากอดข้านานนนนนๆข้าก็ร้อนเหมือนกันนะ "
" บอกมาเถอะว่าเจ้าเขิน "
" เขินบ้าบออะไรของเจ้า ไปเล่นไกลๆเลยไป -//- "
" ก็ได้ๆ แต่... "
" แต่อะไร "
จุ๊บ!
" เฮ้ย!! ไอ้บ้า >[]< "
เซฮุนจุ๊บแก้มลู่ฮ่านทีเผลอ แล้วหัวเราะอย่างมีความสุขก่อนจะวิ่งไปแกล้งคนอื่นต่อ ถ้าเป็นไปได้ก็อยากจะแกล้งลู่ฮ่า
นบ่อยๆ แต่คงจะน้อยลง เพราะต้องอยู่ห่างกันไกลกว่าเดิม แต่แค่เรื่องความใกล้ความไกลก็ไม่มีอุปสรรคหรอก ตราบใดที่
อยากจะแกล้งผู้ชายหน้าหวานนี่คิดแล้วเซฮุนก็ยิ้มกริ่ม
" อี้ชิง ถ้าเจ้าไปอยู่นู้นเจ้าจะคิดถึงข้าไหม "
จุนมยอนจูงมืออี้ชิงพลางเดินเล่นอยู่ข้างๆลำธารเล็กๆในป่าหิมพานต์ ไม่ใกล้ไม่ไกลจากเมืองเท่าไหร่
" เจ้าพูดอะไรนะจุนมยอน ข้าก็ต้องคิดถึงเจ้าอยู่แล้วสิ "
อี้ชิงหันมายิ้มให้เจ้าตัว แล้วพูดต่อด้วยรอยยิ้ม
" ถึงข้าจะไม่ได้อยู่ใกล้เจ้า แต่ใจของข้าก็อยู่กับเจ้าเสมอ "
อี้ชิงถึงจะพูดอย่างงั้นออกมาแต่ไม่รู้ตัวว่าตัวเองหน้าแดงออกมาได้ จุนมยอนอดจะขยี้หัวคนตรงหน้าไม่ได้
" ย่าาา! ทำอะไรของเจ้าเนี่ย "
" ก็เจ้าน่ารักไง "
" จะ เจ้า >//[ ] //< "
อี้ชิงอ้าปากพะงาบๆพูดอะไรไม่ออกได้แต่เขินหน้าแดง ให้ตายเถอะน่ารักจริงๆ จุนมยอนคิด เหลือเวลาไม่มากแล้วที่จะได้
อยู่กับคนที่เรารักนานๆ หลังจากนี้ก็คงต้องอยู่ห่างไกลกัน ...
" เจ้าเป็นอะไรรึเปล่า เห็นเงียบไป ? "
" อะ เอ่อ เปล่าข้าไม่ได้เป็นอะไร "
" คงคิดเรื่องที่ข้าต้องไปแดนเหมันต์ใช่ไหม "
" ข้า ... "
" เรื่องนั้นไม่ต้องห่วง ข้าจะมาหาเจ้าบ่อยๆละกัน "
" แล้วทำไมเจ้าต้องมาหาข้า ให้ข้าไปหาเจ้าไม่ดีกว่าเหรอ "
" ไม่เอา ข้าจะมาหาเจ้าเอง "
" ตามใจเจ้าละกัน แต่ต้องสัญญาว่าเจ้าจะมาหาข้าจริงๆ ไม่งั้นข้าจะไปบุกแดนเหมันต์ถึงปราสาทคริสตัลเลยคอยดู "
" ฮ่าๆ เจ้าก็กังวลเกินเหตุ ข้ามาหาเจ้าแน่นอน "
" เกี่ยวก้อยสัญญา " " เกี่ยวก้อยสัญญา "
" คยองซูเจ้าจะไปไหน ข้าไปด้วย "
จงอินเดินตามคยองซูมาเมื่อเห็นว่าคยองซูจะเดินออกไปข้างนอก
" ข้าคิดว่าน่าจะไปซื้อของให้พวกจงแดที่ต้องไปเหมันต์ในวันพรุ่งนี้สักหน่อย "
" ข้าไปด้วยสิ "
" ทำไมเจ้าต้องไปด้วย ข้าไปคนเดียวได้ "
" ก็ข้าอยากไป "
" -_- "
" เจ้าอย่าทำหน้าแบบนั้นสิ ข้ากลัวนะ "
" ข้าไม่ได้ทำ "
" แต่หน้าเจ้าทำ "
" -__- "
" โอเคๆ ข้าไม่กวนเจ้าดีกว่า เดี๋ยวเจ้าจะน้อยใจข้า "
" ข้าละเบื่อเจ้าจริงๆ "
" แต่ก็ยอมให้ข้าไปด้วยละสิ "
" -//- ฮึ "
ทั้งคู่เดินมายังตลาดในเมือง ผู้คนที่เดินไปกันมาก็หันมาทักทายยิ้มแย้มทั้งสองอย่างเป็นมิตร บางทีไม่จำเป็นต้องซื้อของ
ก็ได้มาฟรีทั้งนั้น อาจจะเป็นเพราะคำว่า ' ผู้พิทักษ์ ' ทำให้ผู้คนต่างศรัธานับถือในตัวพวกเขากันมาก ทั้งที่พวกเขาเองก็
เป็นแค่คนธรรมดาคนหนึ่ง
หืม...เดี๋ยวนะ ข้ามานั่งอยู่ในร้านอาหารนี่ตั้งแต่เมื่อไร่ และแล้วข้าก็หันไปทางจงอินที่นั่งอยู่ฝั่งตรงข้ามพลางพลิกเมนู
อาหารด้วยท่าทีสบายๆ
" คิมจงอิน... "
" หืม? เจ้าอยากเข้าห้องน้ำเหรอ "
" บ้านเจ้านะสิ อย่าบอกนะว่าเจ้าใช้พลังของเจ้าพาข้ามาอีกแล้ว "
" ก็ตอนแรกข้าถามเจ้าว่าไปกินข้าวด้วยกันไหม เห็นเจ้าเงียบ ก็แสดงว่าตกลง :) "
" การที่ข้าเงียบไม่ได้แปลว่าข้าตกลงเสียหน่อย เจ้าโง่ "
" เอาอันนี้สองที่ครับ "
" เจ้าฟังข้าไหมเนี่ย -_- "
" น่าๆๆ นานๆทีมากินข้าวกับข้าไม่เห็นจะเป็นอะไรเลย "
" ก็ได้..แค่ครั้งนี้ครั้งเดียวที่ "
" เจ้าใจร้ายจัง ไม่เป็นไร ข้าไปกิอาหารฝีมือเจ้าทำก็ได้ "
" -/////- หยุดพูดไปเลย "
ข้า โดคยองซู เกลียด(รัก)เจ้าที่สุด คิมจงอิน...
" ข้าว่าที่นั่นต้องหนาวมากแน่ๆ เจ้าคิดยังไงคริส "
เทาที่มองออกนอกหน้าต่างหันกลับมามองคริสที่กำลังนั่งอ่านหนังสือเล่มบางอยู่บนเก้าอี้ คริสเงยหน้าขึ้นมาก่อนจะปิด
หนังสือลง แล้วเดินมาอยู่ข้างเทาพลางมองออกไปนอกหน้าต่างเช่นกัน
" เจ้าอย่ากังวลไป ข้าก็ไปกับเจ้าด้วย ข้าว่าอากาศหนาวที่นั่นไม่เป็นอุปสรรคต่อเราหรอก "
" แต่ว่าพวกเราที่เป็นคนของคิมหันต์ไม่เคยสัมผัสอากาศหนานวเลยนะ "
" เจ้าก็แค่ใส่เสื้อผ้าหนาๆก็เพียงพอ "
" แต่... "
" เจ้านี่กังวลเกินเหตุจริง มีข้าทั้งคนเจ้าจักต้องกลัวสิ่งใดอื่นอีก "
" ขะ ข้าก็แค่ไม่สบายใจก็เท่านั่นเอง "
คริสเอื้อมมือมาลูบหัวข้าอย่างอ่อนโยนแล้วหน้าผากของคริสก็มาแตะที่หน้าผากข้า หน้าเราใกล้กันเพียงไม่กี่เซน
" ข้าเชื่อว่าทุกอย่างต้องดีขึ้น "
หน้าของข้าร้อนผ่าว ทะ ทำไมหน้าข้าก็ร้อนละ!!
" อืม.. -////- "
" ถ้าเจ้าคิดว่าดีทุกอย่างก็ดี ถ้าเจ้าคิดว่าทุกอย่างแย่มันก็แย่ :) "
" ____////////_____ "
ข้าเองก็หวังว่าจะเป็นแบบนั้น..
แดนเหมันต์ ... นี่ข้าต้องไปที่นั่นจริงๆนะเหรอ จงแดนอนแผ่อยู่บนเตียงของตน จะว่าไปผู้พิทักษ์น้ำแข็งนี่ตัวเขาเองก็ไม่
เคยเห็น จะว่าไปต้องพูดว่าชาวคิมหันต์มากกว่า แม้กระทั่งแบคฮยอนที่เป็นแก่นกลางพลังเหมือนกันเอง อย่าว่าเลยข้าได้
ยินพวกเหมันต์ที่ย้ายมาคิมหันต์เองก็บอก ขนาดพวกเหมันต์เองก็ยังไม่เคยเห็น แล้วนับประสาอะไรกับพวกเขาชาว
คิมหันต์...
แต่พอแบคฮยอนบอกว่าจะส่งตัวเขาไปแดนเหมันต์นั่นยิ่งทำให้ข้าช็อค..
ผู้พิทักษ์แห่งน้ำแข็งและเป็นแก่นกลางของเหมันต์...
แต่ข้าสงสัยจริงว่าที่ปราสาทคริสตัลนั่นจะไม่มีทหาร ข้ารับใช้ บริวาร จริงๆนะเหรอ? เป็นไปไม่ได้หรอก เวลามีพวกบุกรุก
เข้าปราสาทมาจะทำไง อย่างครั้งหนึ่งที่ปราสาทเงินถูกบุกรุกโดยพวกปีศาจเอลฟ์แห่งความมืดเป็นกองทัพ พวกข้าและ
พวกทหารต้องใช้กำลังพลมากขนาดไหนไหนการกำจัดพวกปีศาจ ได้ยินมาว่าแดนเหมันต์ก็โดนเอลฟ์แห่งความมืดโจมตี
ด้วยนิ ตอนนั้นข้าคิดว่าแดนเหมันต์มีผู้พิทักษ์ที่เพียงพอและทหารมากพอกำจัดมันได้
แต่ตอนนี้ข้าได้ยินมาว่าแดนเหมันต์มีผู้พิทักษ์คนเดียว และไม่มีอะไรเลย นอกจากผู้พิทักษ์เพียวคนเดียว ถ้าเป็นแบบนั้น
จริง แล้วเหตุการณ์ในตอนนั้นเล่า?
แล้วทำไมข้าต้องคิดให้ตัวเองปวดหัวด้วยเนี่ย ไม่ใช่เรื่องของข้าเสียหน่อย แต่ข้าก็ต้องไปแดนเหมันต์พรุ่งนี้แล้วนะ แล้ว
ตกลงข้าต้องคิดไหมเนี่ย? โอ้ยๆๆ ข้าอยากจะทึ่งหัวตัวเองตาย...
วันรุ่งขึ้น
พวกแบคฮยอนมาส่งพวกเราที่หน้าปราสาทนอกนั้นพวกเราต้องเดินทางกันเอง โดยที่พวกเราจะขี่ม้าไปคนละตัวเพื่อ
สะดวกและประหยัดเวลาในการเดินทาง
" ข้าให้พวกเจ้าเพื่อเวลาเดินทางพวกเจ้าคงหิว "
คยองซูนำห่อผ้าเล็กๆให้ทีละคนและลงท้ายด้วยจงแด
" ขอบคุณมาก "
จงแดกล่าวขอบคุณคยองซูก่อนจะนำมันใส่ในกระเป๋าสะพายของตน เซฮุนเดินไปหาลู่ฮ่านและมอบสร้อยคอให้
ลู่ฮ่านยิ้มรับก่อนจะสวมใส่ทันที ส่วนซูโฮก็เดินมาหาอี้ชิงแล้วยกนิ้วก้อยขึ้นมา อี้ชิงก็ยกนิ้วก้อยขึ้นมาเช่นกัน และยิ้มกันอยู่
สองคน ตบท้ายด้วยแบคฮยอนกับชาลยอนที่เดินมาสมทบทีหลัง
" ข้าหวังว่าพวกเจ้าจะเดินทางไปถึงอย่างปลอดภัย "
แบคฮยอนยิ้มให้กับทุกคน ทุกคนเองก็ยิ้มรับเช่นกัน
" พวกเราจะรอคอยต้องรับพวกเจ้าเสมอ เพราะพวกเราคือครอบครัว "
" แล้วสักวันพวกเราจะกลับมา "
แบคฮยอนมองดูพวกจงแดเดินทางออกไปไกลจนลับตา ชาลยองโอบไหล่แบคฮยอนแล้วพาแบคฮยอนเข้าปราสาท
" ข้าเชื่อว่าพวกเขาคงปลอดภัยและจะต้องกลับมาแน่นอน "
" ถ้าข้ามสะพานนี้ไปก็เข้าสู่แดนเหมันต์แล้วสินะ "
คริสเอ่ยขึ้น ทุกสายตาจับต้องไปยังเบื้องหน้า สิ่งที่ทกคนเห็นคือเบื้องหน้านั่นเต็มไปด้วยหิมะขาวโพลนไปทุกอย่าง แม้แต่
ต้นไม้ยังเป็นสีขาว ไม่รอช้าจงแดก็บังคับให้ม้าก้าวเดินไปข้างหน้า และก้าวข้ามสะพานนั่นไปทันทีจงแดข้ามฝั่งมายัง
เหมันต์ก็สัมผัสได้ถึงความเย็นรอบตัวของบรรยากาศ แค่หายใจเข้าหายใจออกก็มีควันลอยออกมาจากปาก และหิมะที่
ร่วงหล่นมาจากฟ้าลงมาบนใบหน้าของจงแด ไม่รู้ทำไม ทั้งที่หิมะมันเย็นมากจาน่ากลัวแต่กลับแฝงความอบอุ่นถึงจะน้อย
นิดก็ตาม...
ฮี้ๆๆ
เมื่อม้าของตนร้องเสียงหลง จงแดก็หันไปมองม้าของตนก็พบว่าม้าสีจ้ำตาลของตนบัดนี้กลายเป็นม้าสีขาวเรียบร้อยแล้ว
" เฮ้ย! ได้ไง "
ซึ่งไม่ต่างกันม้าของคนอื่นก็เปลี่ยนเป็นสีขาวหมดเมื่อข้ามมาฝั่งเหมันต์
" ย่าาาาา! คริส ม้าของข้ากลายเป็นสีขาว "
" ของข้าก็เป็น "
ลู่ฮ่านดูไม่ตกใจเลย อี้ชิงจึงหันไปถาม
" ดูเจ้าไม่ตกใจเท่าไหร่เลยนะ "
" ข้าเคยอ่านในตำราว่า สัตว์ต่างๆไม่ว่าจะเล็กหรือใหญ่ ถ้าได้ข้ามฝั่งมายังเหมันต์มันจะเปลี่ยนสีเป็นสีขาวซึ่งเป็นผลมา
จากพลังของแก่นกลางของเหมันต์ เพื่อป้องกันความหนาว "
" งั้นผู้พิทักษ์แห่งน้ำแข็งเป็นคนทำนะเหรอ "
" ข้าไม่แน่ใจ ข้าแค่อ่านมาก็เท่านั้น "
" ถ้างั้นก็รีบเดินทางกันต่อเถอะ ข้าหนาวจะแย่ "
เทาพูดขึ้น ทำให้ทุกคนเดินทางกันต่อ
ในบรรยากาศทั้งสองข้างข้างช่างดูหม่นมองเหมาะกับบรรยากาศของที่นี่จริงๆแตกต่างกับแดนคิมหันต์ที่ยัง
ดูสดใสมากกว่านี้เสียอีก ทั้งสองข้างเต็มไปด้วยต้นไม้เขียวชอุ่มมีสัตว์เล็กน้อยใหญ่อาศัยอยู่ดูไม่เงียบเหงา แต่ที่นี่แทบไม่
เห็นสัตว์อื่นเลย นอกจากกระต่ายไม่กี่ตัว นก แทบจะหาไม่เจอด้วยซ้ำ ต้นสนที่ถูกหิมะปกคลุมจนขาวโพลนแทบไม่เห็นสี
เขียวสดของมัน
เดินมาได้สักพักก็เห็นหมู่บ้านที่อยู่ไม่ไกล แต่สิ่งที่พวกเราเห็นคือสิ่งที่อยู่เหนือหมู่บ้านนั้นขึ้นไปอีก บนภูเขานั่น
นั่นนะเหรอ ' ปราสาทคริสตัล ' ขนาดมองไกลๆยังดูงดงามขนาดนี้
" สุดยอด นั่นนะเหรอปราสาทคริสตัลที่พูดถึงกัน "
ลู่ฮ่านถึงกับตะลึง
" อยู่บนภูเขาเลยงั้นเหรอ ใครที่ไหนจะไปสร้างปราสาทบนนั้นกัน ต้องพูดว่าสร้างได้ยังไงมากกว่ามั้ง "
จงแดพูดขึ้น แล้วบังคับใหมาก้าวเดินอีกครั้ง อย่างแรกคงต้องผ่านหมู่บ่านสินะ ทันที่ๆเหยียบหมู่บ้านผู้คนที่อาศัยอยู่แถว
นั้นก็มองด้วยความสงสัย แต่ก็ไม่ได้สนใจอะไรมากนัก จนมีหญิงแก่คนหนึ่งเดินตรงเข้ามาหาพวกจงแด
" พ่อหนุ่ม "
" ข้าเหรอ? "
" พวกเจ้าทั้งหมดนั่นแหละ "
" มีอะไรกับพวกเรารึเปล่าครับ "
คราวนี้อี้ชิงเสนอหน้าออกมาพูดแทน
" พ่อหนุ่มเป็นใครงั้นรึ มาทำอะไรที่นี่กัน เห็นหน้าไม่คุ้น "
" พวกข้ามาจากคิมหันต์ มาหาผู้พิทักษ์น้ำแข็ง "
" อ้อ งั้นพวกเจ้าก็เป็นผู้พิทักษ์สินิ "
" ครับ "
" ถ้าเป็นไปได้ช่วยท่านผู้นั่นด้วยนะ "
" ท่านผู้นั่น? "
จงแดอุทานขึ้นมาอย่างสงสัย
" ถึงท่านจะดูเย็นชา แต่ท่านก็เป็นคนดี อย่ารังเกียจท่านเลย "
" หมายความว่ายังไง?? "
ทุกคนมองหน้ากันเป็นเชิงถาม
" ไปเถอะพ่อหนุ่ม ถ้าไปถึงจะรู้เอง ทางไปอยู่ปราสาทอยู่ไม่ไกลหรอก ขึ้นเขาไปอีกหน่อยก็ถึงแล้วละ "
พวกจงแดไม่ได้ถามอะไรหญิงแก่มากนัก แต่ทุกคนย่อมมีความสงสัยเกี่ยวกับสิ่งที่หญิงแก่พูดถึง เพียงแค่ไม่ได้พูดออกมา
ยิ่งเดินขึ้นเขามาป่าก็ยิ่งทึบทางเข้าก็เล็กลงเรื่อยๆ จนกระทั่งเริ่มเห็นสุดปลายทาง จุดสิ้นสุดของป่านี้
" ถึงแล้วสินะ "
จงแดเอ่ยขึ้นเมื่อมายืนอยู่ตรงหน้าปราสาท พลางปลดสัมภาระออกลงจากหลังม้าพร้อมกับผูกม้าไว้ในคอกไม้ที่อยู่ใกล้ๆ
สิ่งแรกที่ทุกคนคิดเมื่อมาถึงหน้าปราสาทคริสตัลคือ ' ความเงียบ ' ที่เงียบจนเกินไป เงียบจนที่นี่เหมือนไม่มีคนอยู่จะว่า
ร้างก็ได้ ไม่เห็นผู้คนสักคน หรือข่าวลือที่ว่าไม่มีทหาร คนรับใช้ จะจริง
" เข้าไปข้างในกัน "
คริสเอ่ยขึ้น
ภายในปราสาทซึ่งแตกต่างจากด้านนอกอยู่มาก ตอนแรกจงแดคิดว่าข้างนอกเป็นคริสตัล ข้างในจะเป็นคริสตัลตามไป
ด้วยซะอีก แต่ไม่ใช่ ข้างในก็เหมือนปราสาทธรรมดาทั่วไป แต่เพียงแตกต่างตรงที่ว่าตั้งแต่เดินเข้ามายังไม่เห็นใครสักคน
แม้แต่ตัวผู้พิทักษ์น้ำแข็งเองก็ไม่เห็น? จะว่าไปปราสาทออกจะกว้าง แต่อยู่คนเดียวก็กระไรอยู่
" ทำไมข้าเข้ามาไม่เห็นเจอใครเลย ทหารก็ไม่มี บริวารก็หายไปหมด "
เทาเอ่ยขึ้น พวกเรามาหยุดอยู่ที่ห้องโถงใหญ่ ที่ติดกับบันไดที่ทอดยาวขึ้นไปข้างบน
" แต่ข้างในนี้อุ่นกว่าข้างนอกเยอะเลยนะเนี่ย "
ลู่ฮ่านลูบแขนตัวเอง
" หรือว่าเรื่องข่าวลือที่ว่าที่ปราสาทนี้จะไม่มีใครจริงๆนอกจากตัวผู้พิทักษ์เอง "
คริสเอ่ยขึ้นอีกครั้ง พร้อมกับมองสำรวจโดยรอบ
"คงจะจริง "
อี้ชิงพูดสมทบเมื่อเงียบมานาน
" เฮ้!!!!!! มีใครอยู่ไหม "
จงแดตัดสินใจตะโกนดังลั่น เสียงสะท้อนดังไปจนถึงด้านบนปราสาท
" จงแด เจ้าทำอะไรของเจ้า!! "
ลู่ฮ่านออกอาการตกใจเมื่ออยูดีๆจงแดก็เล่นตะโกนลั่นกระทันหัน พากันตกใจเสียงจงแดไปตามๆกัน
" ก็ข้าไม่เห็นใครเลย ผู้พิทักษ์น้ำแข็งนั่นก็ไม่ปรากฏตัวสักที ข้าเองก็มีความอดทนเหมือนกัน "
" แต่การที่เจ้าทำแบบนี้มันเสียมารยาทนะ "
เทาพูดขึ้น
" ขนาดข้าตะโกนยังไม่มีใครออกมาเลย "
" เรื่องนั้นมันก็จริง แต่เจ้าช่วยเบาๆเสียงของเจ้าหน่อยก็ดี "
" แล้วเราจะทำยังไง เดินตามหาให้ทั่วปราสาทเหรอ อย่างงั้นก็ไม่ไหวนะ "
" ผู้พิทักษ์คิมหันต์ เป็นคนเสียงดังน่ารำคาญแบบนี้เองหรือ...... "
น้ำเสียงเรียบเอ่ยขึ้น ท่ามกลางความเงียบ จงแดถึงกับสะดุ้งแล้วหันไปตามเสียง พบว่ามีบุคคลหนึ่งยืรตระหง่านอยู่บน
สุดของบันได ทุกอย่างดูดหมือนจะหยุดนิ่งเมื่อจ้องเข้าไปในนัยน์ตาสีฟ้าคู่นั้น ใบหน้าที่ดูเรียบนิ่งจนนึกว่าเป็นเพียงแค่ใบ
หน้าของตุ๊กตา ดวงตากลมโตแต่กลับสงบนิ่งและเย็นยะเยือก จมูกที่โค้งได้รูป รับกับใบหน้า ริมฝีปากเรียวเยียดตรง และ
ผิวที่ดูขาวซีดไร้สี นั่นกำลังจ้องมองพวกเขาทั้งหมด พวกเราไม่กล้าแม้แต่จะขยับเหมือนกับว่าเขาเป็นผู้กุมอำนาจ ตราบ
ใดที่สายตานั่นยังจ้องมองพวกเขาอยู่แบบนี้ อย่างกับว่า บุคคลตรงหน้านี้คือ ' ราชินี '
...........
Talk : พรุ่งนี้ไรท์เปิดเทอม T T
อาจจะใช้เวลาแต่งหน่อยนะ รู้สึกแต่งน้องหมินเราเป็นราชินี
เขินแปบ (กรรม) 555+ ยังไงก็ช่วย
ติดตาม+เม้น ด้วยนะ อยากเห็นเม้นว่า
ไรท์แต่งเป็นยังไง หนุกรึเปล่า จะได้
ทีกำลังใจแต่งต่อ
ความคิดเห็น