คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : ซิลเฟลอร์ มอลเตเน่ 2
ิลเฟลอร์โทรสั่ให้นับรถอหล่อนรับเราไปที่สนามบิน ผมหยิบโทรศัพท์อผมให้เธอไว้ใ้เรื่อหนึ่
เธอส่ายหัว
“ันมีปัาื้อหรอน่า”
ผมส่ายหัว
“ใ้เรื่อนั้นทุรั้ที่โทรหาผม โทรศัพท์เรื่อทีุ่ถือสามารถัลื่นารัฟัไ้ และอย่าใ้เบอร์นั้นโทรหานอื่น”
เธอวัวาู่สวยมอหน้าผม
“ันอาไม่ำเป็นะ้อใ้มันหรอ”
“............”
“พรุ่นีุ้ย้ายมาอยู่ที่อนโฯันไ้เลย”
เธอหยิบอเอสารสีน้ำาลส่ให้ผม – ึ่ผมไม่เ้าใว่าทำไมอเอสาร้อเป็นสีน้ำาล ทำไมไม่เป็นสีเียว สีฟ้า สีมพู หรืออื่น ๆ
หลัาบเสนี้ผมั้ใว่าะพัผ่อนที่เาะฮาวาย ิบแทีล่าห์ับสาวาวเาะ ลาืนไปแพร์ี้อย่าเมามายลาแสันทร์ บลับสาวสวยบนเียในห้อสุหรูที่มอเห็นทะเลในยาม่ำ
บ้านอผมอยู่ย่านสามเสน เป็นบ้านเ่าเล็ ๆ ไม้ทั้หลั ้าบ้านอผมเป็นผัวเมียแ่านใหมู่่หนึ่ ทุืนเธอะส่เสียราระเส่า เสียระทบอเนื้อับเนื้อ ทะลุผ่านรั้วสัะสีมาที่ห้ออายโสที่นอนุมวามเปลี่ยวเสียวเปล่าอย่าผม
ใบหน้าาวีอเธอเมื่อไม่ไ้แ่หน้าโผล่ออมาาประูอนโฯั้นสามสิบสอ
เธอรวบผมบลอน์ที่ยาวเทียม้นอันลมลึอเธอ
“ุนอนห้อร้ามับห้อน้ำ ้าห้อุเป็นห้อเอสารอันทั้หม ันอยาใหุ้ัารทำลายทิ้เสียให้หมทั้เอสาร และ้อมูลที่หลเหลืออยู่ามแหล่่า ๆ ,ที่รั ...ืนนี้ันะพาุไปูหน้าายผู้ที่สามารถเปิโปัน”
ผมหยิบแฮน์ี้ไรฟ์สีเินเสียบเ้าับโน็บุ๊ที่เพื่อนผมประอบให้ รายนามเบอร์โทรศัพท์อเพื่อนร่วมานวิ่เ้าสู่หน้าออผมนหม
“ฮัลโหล อห์น บัแลน์?”
“เยส”
“ผม้อารปืน .22 ระสุน พร้อมระบอเ็บเสียภายใน 24 ม.”
“ลลาส ราา่อยมา่อรอับผมอีทีอนุมาเที่ยวุหมิอีที็แล้วัน”
“แท์ อห์น แล้วผมะเอาลำไยไปฝาุแน่นอน”
“ที่เิมใ่ไหม?”
“เยส”
เธอพยัเพยิมอผม
“ุะไปไหน เราะออาที่นี่ันอนสามทุ่ม”
ผมยิ้มอย่ามีเลห์นัย เพื่อยั่วให้เธอหุหิ
“ุไม่ำเป็น้อรู้หรอ ผมลับมาทันแน่นอน”
“ฮัลโหล อห์น ผมไ้รับแล้ว อบุมา”
“เวล ียูแน็ส์ทาม”
ผมลับมาัแเสื้อผ้าให้เรียบร้อยามแบบอผู้ัารส่วนัวอิลเฟลอร์ เสื้อเิ้สีาว เทไทสีน้ำาลแ่ สูทำ รอเท้าหนั
ส่วนหล่อนใส่เรสสีำ ผ้าพันอนมิ้์สีำ สร้อยเพร และำไลรบุ
ารัานแพร์ี้อไฮโ่าหรูหรา ทาเ้ามียามรัษาวามปลอภัยราวหน ภายในเป็นบาร์เล็ ๆ สอบาร์ ีเเปิเพลเหมือนับแน์อยู่ในผับ สาวสวยมามายนอนิบแมเพริมสระว่ายน้ำ ผู้น่าเยอะเหลือเิน
ิลเฟลอร์วามานิ่เย เินเิรไปหาเพื่อนเ่า
“สวัสี่ะ ีแทล”
“ิลเฟลอร์ แปลใริ ำลัะแ่าน พบรัแท้แล้วหรือไร”
เธอยันิ่
“อย่านั้นแหละ่ะ ,ว่าแ่ ..ุผู้ัารบริษัทโษาอย่าุ ย้ายไปอยู่แถวทอหล่อริหรือ”
“รับ”
เธอส่สายาหวานเยิ้มให้เา
“ันะไปเยี่ยมบ้านุไ้ไหม”
“ไ้สิรับ โทรมา่อน็แล้วัน”
“อ๋อ นี่่ะุสมพษ์ ผู้ัารส่วนัวอัน”
เายิ้มให้ผม
เราพยัหน้าให้ัน
เาลาิลเฟลอร์ลับ่อน หล่อนบอเาเป็นเิว่าืนนี้หล่อนไปแน่
หล่อน้อไปแน่
“ิลเฟลอร์ ผมแนะนำใหุ้อยู่ในานไปเรื่อย ๆ นว่าผมะโทรหา ุึเริ่มเินทาออาาน ่อนออาานใหุ้ไปเ็นสมุเยี่ยมแ่เ้าอบ้านพร้อมับถ่ายรูปเป็นที่ระลึ”
ผมมอูนาฬิาบอเวลาเือบเที่ยืน
“านเลิีหนึ่ ันหวัว่าุะทำสำเร็”
เธอเินเ้าไปทัทายเพื่อนฝูาวไฮโอเธอ ระยะเวลาหลายปีที่เธอมาอยู่เมือไทย เธอปรับัวไ้ีทีเียวทั้เรื่อภาษา ละวันธรรมวามเป็นอยู่
“มิสเอร์เบิร์ท ผมวิลาส”
ผมเาะประูอพาร์ทเมน์อเพื่อนร่วมานผม
“เ้ามาสิ”
ผมส่เอสารให้แ่เา
“ไม่ีว่า ,่วนมา – ่วยเาะเ้าระบบเพื่อเปลี่ยนแปลสิทธิารรอบรอปืน และวันที่ารรอบรอ้วย รายละเอียอยู่ในนั้น ผมมีาน้อรีบทำ”
“โอเเพื่อน ..ไว้ันะโทรไปบอเลบัี็แล้วัน”
บ้านอีแทลล้อมรั้ว้วยลูเหล็สีทอ ภายในมีร็อทไวเลอร์สามัว เาอยู่ับสาวใ้หนึ่น
ผมออ
“ะมาพบใร่ะ” สาวใ้หน้าหมวยถามผม
“ุีแทลรับ บอเาว่าิลเฟลอร์ให้ผมมาส่สานส์”
“เิ้านในไหม่ะ”
“ให้เาออมาหาผม้านนอเถอะรับ ผม้อรีบไป”
เาเินมา
ผมยิสาวใ้อเา
เาพยายามวิ่ลับไป แ่สายไปแล้วเมื่อผมเอายาสลบที่เรียมไว้ให้เาสูม
่าววัน่อมา
“ผู้ัารบริษัทโษาื่อั ยิสาวใ้เสียีวิภายในบ้านพั ปมสาเหุอามาาารหึหว ะนี้ำลัหลบหนี ิลเฟลอร์เ้าอบริษัทรายให่ผู้พบศพนแรล่าวว่า – ันเป็นเพื่อนสนิอเานหนึ่่ะ เามีผู้หิมาหน้าหลายา แ่ันไม่ิว่าเาะทำแบบนี้ไ้ ันรู้สึเสียใับภาพนั้นเหลือเิน่ะ – าารรวสอบปืนที่ผู้ร้ายมีไว้รอบรอนั้น รับระสุนที่อยู่ภายในัวสาวใ้.....”
ความคิดเห็น