คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #11 : ตอนที่ 11 บทส่งท้าย
เวลาสี่โมราลรีบวิ่มายืนรอนัวสูหน้าประูรั้วโรเรียน ยืนเฝ้ามออยู่ไม่นาน็เห็นพระนลเินผ่านหน้าออาโรเรียนไป ทั้ที่เ้าัวเหลือบสายามมอมาที่าล ทว่า็ยัทำเป็นรึมเินผ่านแ่โยี าเรียวเล็รีบ้าวเินามนที่ัวเอแอบรัทันที
เมื่อเินมานถึสถานีรถไฟฟ้าบีทีเอส าลถึไ้หยุยืนอยู่ที่เิม มอูแผ่นหลัที่ำลัื้อบัรับพนัาน รอบที่แล้วาลทำระเป๋าสา์หาย แล้วถูนใี่วยออ่าบัรให้่อน
แ่รั้นี้เาั้ใให้เป็นแบบนั้น ฝาระเป๋าสา์ลับไปับาวแล้ว ไม่ลืมที่ะปิมือถือัวเอเ็บใส่ในระเป๋าไว้ แสร้ว่าไม่มีเินื้อบัร แล้วทำเป็น้นระเป๋านัเรียนัวเอไปมา ราวหาอะไรบาอย่า ่อนะหันมอนัวสู้วยสายาละห้อย พร้อมหัวใที่เ้นระหน่ำเพราะวามื่นเ้น ไม่รู้ว่าพระนลยัะยอม่วยาลอยู่ไหม
“ทำไมมายืนรนี้” เ้าอน้ำเสียเรียบนิ่เอ่ยถามนที่ำลัยืนับสายระเป๋าัวเอเล่น ใบหน้าหวานหอยลทุรั้ที่เอพระนล
“ือ เราลืมระเป๋าสา์ไว้ับาวอะ ละ..แล้วแบมือถือหมพอี เลยไม่รู้ะลับยัไ”
“เฮ้อ” พระนลพ่นลมหายใออมาเสียเบา ่อนะเินลับไปื้อบัรให้นัวเล็อย่า่วยไม่ไ้ อบทำัวให้เาเป็นห่วอยู่เรื่อย แบบนี้ะปล่อยให้ไปไหนมาไหนนเียวไ้ไหมเนี่ย มือหนายื่นบัรให้าลรับไว้ “อะ! ทีหลั็หัเ็แบมือถือ หรือไม่็เ็ูระเป๋าสา์ี ๆ”
เมื่อเ้าัวเล็รับบัรไปถือไว้ พระนลึหันหลัเินเ้าสถานีทันที เาเห็นว่าาลรีบเินามหลัมาเหมือนอย่าเย ไม่รู้ว่าเ้า้าัวเอมาเินไปไหม แ่พระนลิว่าำลัถูเ้าัวเล็้อ เมื่ออนบ่ายยอมรับว่าเผลอประนัวเล็ออไป เาไม่รู้ว่าาลร้อไห้หรือเปล่า เพราะเห็นอบาเ้าัวแ่ำ เมื่อเปิประูห้อน้ำมาเอพระนล าล็เสหน้าหลบับพลัน
พระนลไม่ไ้อยาให้เรื่อเป็นแบบนี้ แ่ารที่เ้าัวเล็ว่าเาเป็นนัเลในโรเรียน านที่ลัวาลปิเสธวามรู้สึยิ่ทำให้ลัวมาึ้น ถึั้นไม่อยาไ้ยินเสีย เพราะลัวะโนเ้าัวเล็ไม่อบี้หน้าไปมาว่านี้
เวลาเลิานอนในรุเทพมหานร่อน้าแออั ทำให้พระนลไ้ยืนเบียับาลอย่า่วยไม่ไ้ นัวเล็เหล่มอเาอยู่บ่อยรั้ เหมือนมีอะไระพูแ่็ไม่ล้าพู ลิ่นหอมอ่อนานรหน้า ทำให้พระเผลอัวสูมเ้าเ็มปออย่าลั้นไม่ไหว
“พระนล..เราอโทษ” เ้าอวาลม้อนาึ้นมอเาอย่าอออ้อน มือเล็ับลำแนแร่ไว้ เสียระิบแผ่วเบาให้ไ้ยินันสอน
พระนลราวับถูเวทมนร์สะ เมื่อเอวามน่ารัอเ้าัวเล็ แ่ลัวว่าะรบวนผู้โยสารนอื่น เลยเอ่ยบออีนว่า "เอาไว้่อยุย้านอ"
หัวใอพระนลเ้นโรมราม าภาพที่เ้าัวเล็ระบายยิ้มออมาพร้อมแววาที่สใส าลลับมาร่าเริอีรั้ เพราะเายอมที่ะุยับเ้าัวี ๆ พระนลทำรึมไปั้นแหละ ใริแทบอยารวบนรหน้าเ้ามาอให้มอัวเอ
ใ้เวลาไม่นานทั้สอน็เินเ้ามาในอยบ้านอัวเอ เ้าอใบหน้าเรียบนิ่ทำทีเินล้วระเป๋ารลับบ้าน ไม่ไ้สนในัวเล็เหมือนเย ทำให้าลรีบปรี่เ้ามาวาหน้า
“พระนลุยับเรา่อนไ้ไหม นะ นะรับ” มือเล็ว้ามือหนาึ้นมาอบุมอย่าลืมัว อะไรที่ิว่าทำแล้วัวเอน่ารั าลเลือทำทุอย่า เพื่อให้นรหน้าหันมาสนใเาสันิ็ยัี
“มีอะไร้อุยอีเหรอ าลไม่้ออโทษหรอ เรา็เป็นแบบที่าลว่าริ ๆ นั่นแหละ”
“ไม่ใ่! พระนลไม่ใ่นแบบนั้น” าลเผลอะอออมาเสียั เาึเบาเสียล “เราแ่อยาอโทษที่ว่าพระนลไปแบบนี้ แล้ว็..ะเลิยุ่ับเราริเหรอ ะทิ้เราลเหรอ เราอุส่าห์รอพระนลมาั้นานเลยนะ”
“.....”
พระนลพูไม่ออับวามรู้สึอาลที่ัวเอไ้รับรู้ ะที่มือเล็บีบมือเาเบา ๆ ทั้ีใและมีวามหวัึ้นมาทันที
“ะเป็นไรไหม ถ้าเราะอพระนลเป็นแฟน” พระนลมอนใล้าที่เหื่อื้นมือเล็้วยวามื่นเ้น ใบหน้าหวานบันี้แ่ำเพราะวามเินอาย ่าาพระนลที่ำลัอมยิ้มับวามน่ารัอเ้าัวเล็
“าล็ลออูสิ”
“าลหลรัพระนลมานานแล้ว และารอยาให้พระนลอยู่ในทุ่วีวิอาล เป็นแฟนับาลนะพระนล”
“ลรับุแฟน” มือหนาบีบมืออแฟนหมา ๆ เบา ๆ แล้วุมมือเล็เินลับบ้าน้วยท่าทีอารม์ี ส่วนาลทำเพียเินามเ้าอร่าสูไป เพราะมัวแ่้มหน้า่อนวามเินอายไว้ เาถึไม่รู้ว่าพระนลพาเินมาบ้านเ้าัวั้แ่เมื่อไหร่ มารู้ัวอีที็อนที่นัวสูเปิประูรั้วพาเ้ามาในบ้าน
“พระนลพาเรามาที่บ้านทำไมรับ” เมื่อนั่ลบนโฟา าลถึไ้เอ่ยถามเ้าอบ้านที่เินถือวน้ำอัลมมาให้ พลาทรุัวลนั่้าัน
บ้านอพระนลเียบเหมือนไม่มีนอยู่ พอถามเ้าัว็อบว่า พ่อับแม่ไปานแ่าิพรุ่นี้ถึะลับ ส่วนพี่พระนาย็เรียนมหาลัยมีหอส่วนัวพัที่นั่นเลย
“พาแฟนมาเล่น้วยไม่เห็นเป็นไร ไหนบอแบมือถือหม ไม่าร์เหรอ โทรไปบอุน้าหน่อย็ีนะาล บอว่าาละลับสอทุ่ม เี๋ยวเราไปส่”
"อะไรอะ ทำไมเอาแ่ในานี้นะ" าลมุ่ยหน้าใส่นรหน้า ่อนะยิ้มแหยออมา เมื่อนึไ้ว่าัวเอโหอะไรไว้ “ือ.. แบมือถือเราไม่ไ้หมหรอ แ่ปิเรื่อแล้วยัใส่ระเป๋าไว้นี่ไ”
พระนลมอนที่ำลัทำหน้ารู้สึผิ้วยวามเอ็นู “แล้วระเป๋าสา์ลืมไว้ที่าวริไหม”
เ้าัวเล็ส่ายหัวไปมา “เปล่า เราั้ใฝาไว้ับาว”
“ร้ายนันะัวแ่นี้” มือหนาบีบแ้มนิ่มทั้สอ้าอาลอย่ามันเี้ยว นอะไร บทะแสบ็ใ่ย่อย เ้าแผนารเหลือเิน
“อื้อ เราแ่อยาุยับพระนลให้เ้าใ”
พระนลปล่อยให้าลไ้เป็นอิสระ แล้วเ้าัว็นั่หันหน้า้อเ้าัวเล็ริั "เล่าทุอย่ามาเลยรับ เราพร้อมะฟัแล้ว"
“โอเ อเราโทรหาแม่แป๊บนะ” เมื่อพระนลพยัหน้ารับรู้ าล็เินออไปุยโทรศัพท์ ไม่นานเ้าัว็เินลับมานั่ที่เิม
“เราอโทษ วันนั้นเราแ่ลัวเรื่อมันให่โ เลยเผลอว่าพระนลไป เราไม่ไ้เป็นห่วิรินมาไปว่าพระนลเลยสันิ”
“แล้วาลไม่ไ้ิอะไรับมันเหรอ เห็นุยับมันทุรั้ที่มันมาหา” ในเมื่อพระนลเป็นแฟนับาลแล้ว เา็อยารับรู้เรื่อที่ผ่านมาว่าเป็นยัไ
“เราไม่เยิอะไรับใร ทุนที่เ้าหาเรา เราปิเสธไปแล้ว แ่็ยัอยามื้อนมมาให้ พอไม่รับ็หาว่าหยิ่ พอรับ็หาว่าอ่อย เราไม่รู้ะทำยัไ็เลยปล่อยเลยามเลย แล้วเรา็รอนแถวนี้มาั้นาน ไม่ล้าทั เพราะลัวพระนละไม่อบนอย่าเรา”
พระนลยมือึ้นวาบนหัวทุยอนัวเล็ ่อนะโยเบา ๆ “นาไม่ล้าทัยัล้าอเป็นแฟนอะิู แฟนเรานี่สุยอริ ๆ”
“อย่าแวสิ ็เราลัวว่าพระนละไม่ยอมุย้วย เรารอนื้อนมล้วยมาให้ทุวัน แ่แล้ว็ไม่มีเหมือนเย นาหน้าเราพระนลยัไม่อยามอเลย” น้ำเสียเบาอนรหน้าทำให้พระนลรวบเ้าัวเ้ามาอไว้แน่น เพราะแบบนี้สินะ ถึล้าเสี่ยที่ะเินมาบอรัพระนล้าถนน
“เราแ่น้อยใาลนิหน่อย เลยเผลอประประันาลบ้า ไม่รู้ว่านแถวนี้ะิมานแอบไปร้อไห้ในห้อน้ำ อโทษนะรับ” ลูบหัวเล็เบา ๆ แม้สถานะะพึ่เป็นแฟน ทว่าวามใล้ิและวามสนิทสนม นั้นมาพอที่ะทำให้ร่าายอเราทั้สอุ้นินัน เพราะาล็โอบอพระนลไว้แน่น ใบหน้าหวานบลบนแผอแร่ เผยให้เห็นใบหูแ่ำอย่าปิไม่มิ
“ไม่เป็นไรรับ เรื่อผ่านมาให้มันบไปีว่าเนอะ” แนเรียวโอบอเอวสอบแน่นึ้น ลิ่นอพระนลเป็นลิ่นที่เาอบนเผลอสูมวามหอมเ้าเ็มปอ
“รับแฟน าลเล่าให้ฟัไ้ไหมว่าอบเราอนไหน”
นัวเล็ผละัวออาอ้อมออบอุ่นแล้วหันหลัพิอแฟนัวเอไว้ ถึในใะแอบเินอยู่ไม่น้อย ทว่าวามอยาใล้ิพระนลนั้นมีมาว่า
“พระนลำอนเราสะุแท่นปูนล้มไ้ไหม”
“ำไ้สิ”
“วันนั้นมีนใีมา่วยเรา แววาเาูเป็นห่วและมอเรา้วยสายาุอยู่ลอ ารระทำลับรัน้าม อยทำแผลให้นเสร็ วันนั้นแหละ พระนล็ไม่เยอยู่นอสายาเราอีเลย”
ฟอ~
“น่ารั”
เ้าอใบหน้ามมูลบนแ้มนิ่มอย่าถือวิสาสะ สูมวามหอมเ้าปออย่าื่นใ
“พระนล!! ไอ้นวยโอาส” ริมฝีปาบาเอื้อนเอ่ยพร้อมมือเล็ทีุ่มแ้มัวเอไว้ ใบหน้าหวานแระเรื่อลามนถึลำอและใบหู ในเมื่อาลน่ารันานี้ ไม่ให้พระนลหลยัไไหว
“วยโอาสับแฟนไม่ผิหรอ าลอบเล่นอะไรเป็นเ็ นเราละสายาาาลไม่ไ้ เพราะเป็นห่วเ้าัวเล็ เราเลยอยาูแล อยาอยู่้วยันนาน ๆ เหมือนอนนี้”
“นีอาล าลรัพระนลนะรับ” พลิัวมานั่มอสบาับเ้าอสายาเี่ยวมที่ำลัหวานหยย้อยมอาล
“พระนลรัาลมานะรับ ่อให้มีใรเ้ามา็ไม่เยเปิใให้นอื่น เพราะหัวใอพระนลมีเพียาลัน์ธีร์นเียว”
ร่าทั้สออันแน่นถ่ายทอวามรู้สึที่มีนล้นอให้ันและัน วามรัะเบ่บานเมื่อถึเวลา ไม่ว่าเราะอยู่ห่าันแ่ไหน โล็ะเหวี่ยให้เรามาพบเอ พบเพื่อไ้รั ไ้เรียนรู้ึ่ันและัน
สำหรับพระนลแล้ว วามรู้สึทั้หมที่มี ะเป็นอาลนเียว ไม่ว่าวัน้าหน้าะเป็นอย่าไร อแ่ที่้า ๆ มีเพียัน์ธีร์็พอแล้ว
~ END ~
#เพียัน์ธีร์
อบุทุนที่ิามมานบนะะ ฝาผลานอไรท์เรื่อ่อๆไป้วยนะ่าบ
ความคิดเห็น