SEVENTWICE MOSHI รักนี้ต้องเสียน้ำตา - SEVENTWICE MOSHI รักนี้ต้องเสียน้ำตา นิยาย SEVENTWICE MOSHI รักนี้ต้องเสียน้ำตา : Dek-D.com - Writer

    SEVENTWICE MOSHI รักนี้ต้องเสียน้ำตา

    การที่เรารักใครสักคน...แต่เขา..เกลียดเรา มันก็เจ็บดีนะ

    ผู้เข้าชมรวม

    198

    ผู้เข้าชมเดือนนี้

    2

    ผู้เข้าชมรวม


    198

    ความคิดเห็น


    0

    คนติดตาม


    1
    หมวด :  ซึ้งกินใจ
    เรื่องสั้น
    อัปเดตล่าสุด :  10 ม.ค. 61 / 18:07 น.


    ข้อมูลเบื้องต้น
    ไรท์เขียนเรื่องสั้นครั้งแรกอาจจะมีอะไรผิดพลาดก็ขออภัยด้วยเด้อออออ

    เนื้อหาอาจมีบ้างที่ไม่เหมาะสมนะคะ
    และฟิคนี้ไม่ได้เกียวกับศิลปินนะคะ


    แนะนำตัวละคร


    ควอน ซูนยอง หรือ โฮชิ 



    ผู้ชายที่เกลียดน้อง(ไม่แท้)ตัวเอง

    "อย่ามาจับตัวฉันยัยชั้นต่ำ"


    ฮิราอิ โมโมะ หรือ โมโมะ



    น้องสาว(ไม่แท้)ของโฮชิที่รักเขาข้างเดียว

    "ฉันทำอะไรผิดทำไมพี่ถึงเกลียดฉัน...'

    หลักๆมีเท่านี้ (หรอออ)ตัวละครจะมยอยมาตามเนื้อเรื่อง















    วันที่ 9 เดือน พฤศจิกายน เป็นวันเกิดของโมโมะทุกคนก็จัดงานเลี้ยงให้เธอแต่ดูเหมือนเธอจะไม่ค่อยมีความสูขเอาสะเลย...

    "นี่โมโมะ"เสียงของน้าหรือแม่ของโฮชเรียกเธอ
    "คะ??"เธอตอบ
    "พรุ่งนี้น้าไม่อยู่นะจ๊ะ"
    "อ่าวทำไมล่ะคะ"
    "น้าจะไปดูงานที่ต่างประเทศสัก5ปีนะจ๊ะ"
    "อ่อออค่ะ"
    "อยู่กับตาซูนไปก่อนนะ"
    "ค่ะ"เธอตอบใจนึงนึงเธอก็ดีใจอีกใจนึงเธอก็กลัวว่าเขาจะทำอะไรเธอรึป่าว
    "อ่าวตาซูนมานี่มา"พูดพร้อมกวักมือเรียก
    "มีอะไร...ครับ"เขาตอบพร้อมหันมาหาโมโมะ
    "พรุ่งนี้แม่ไปอยู่ฝากหนูโมโมะด้วยนะ"ขอร้องล่ะ
    "ห๊ะ!!อะไรนะผมไม่ดูแลยัยนี่หรอก"นั่นไงฉันว่าแล้วว่าพี่โฮชิต้องตอบแบบนี้
    "นี่!ตาซูนอยู่กับน้องมันจะเป็นไรไป ฉันจะไว้ใจแกได้ไหมห๊ะฉันไม่อยู่ตั้ง5ปี"
    "ห๊ะ!แม่ไปทำอะไรตั้ง5ปีมันนานไปไหมผมก็เรียนจบพอดีดิ"
    "ก็ใช่ไงแล้วถ้าฉันกลับมาเมื่อไหรแกยังไม่มีแฟนก็เตรียมตัวหมั้นกับหนูโมะได้เลยเข้าใจไหม"พูดก่อนจะเดินออกไป นี่มันวันเกิดฉันนะทำไมต้องมาทะเลาะกันด้วย
    "แม่! โธเว้ยยย เพราะเธอมันเป็นเพราะเธอฉันเลยต้องเป็นแบบนี้ มานี่เลย"พูดทิ้งท้ายไว้ก่อนจะจับแขนของโมะแล้วพาขึ้นไปข้างบน
    "โอ้ย พี่โฮชิ หนูเจ็บ"เธอพูดพร้อมพยายามแกะมือของซูนยองแต่แรงแค่นี้มันจะทำไรได้
    "เจ็บหรอเธอเจ็บเป็นด้วยหรอห๊ะ!"ตะโกนใส่โมะแล้วก็บีบแขนแรงกว่าเดิม
    "พะ..พอเถอะหนูขอร้อง"เธอพูดติดขัดเพราะเจ็บแขนตัวเอง
    "ฮึก"เธอร้องไห้ออกมาก่อนที่จะโดนซูนยองลุกล้ำร่างกาย
    "อืมมมม"ริมฝีปากของโมโมะโดนครอบครองเป็นที่เรียบร้อย
    "อือออ"เธอใช้มือทุบที่ตัวซูนยองแต่ไม่เป็นผลและเธอก็โดนซูนยองผลักลงเตียง




    ตัดฉากนี้




    เช้าวันต่อมา เวลา 7:30 น.

    "อือ."เสียงอื้ออึงของโมโมะบ่งบอกว่าเธอตื่นแล้ว
    "ตื่นแล้วใช่ไหม"ควอน ซูนยองบอกเธอ
    "หือ"เธอตาโตทันทีที่เห็นเขา จริงสิเมื่อคืน เห้อออ
    "หึ ถ้าตื่นแล้วก็ออกไปจากตัวฉันซ่ะ"เขาพูดก่อนที่เธอกำลังพยายามเขยิบออกจากตัวเขาแต่ช่องทางข้างหลังไม่เป็นใจให้เธอ
    "โอ้ย!"เธอร้องออกมาก่อนมองหน้าซูนยองประมาณว่าเธอเจ็บจริงๆ
    "เป็นไร! รีบลุกออกไป"เขาพูดแต่เธอไม่กล้าที่จะขยับมัน
    "..."ซูนยองมองหน้าเธอเงียบก่อนที่เขาจะผลักเธอให้ออกไป(แรงๆ)
    "โอ้ย!! เจ็บ"เธอร้องออกมาแต่มีรึซูนยองจะสน
    "รีบอาบน้ำ!แล้วก็กินยาซ่ะฉันไม่อยากมีลูกกับคนอย่างเธอหรอกนะยาอยู่บนโตะเข้าใจไหม อ่อ แล้วก็เก็บที่นอนไปซักด้วยฉันไม่อยากเห็นมันอีก"เขาพูดแล้วเธอก็พยักหน้าตอบ


    เขาเดินออกไปโดยไม่หันกลับมามองเธอเลย


    "ฮึก ฮืออออ ฮึก ทนไว้ โมโมะเดี๋ยวก็ผ่านไป ฮึก"เธอร้องไห้และปลอบใจตัวเอง
    "อึก! อึก"เธอหยิบยามากินก่อนที่เธอจะพยายามเดินไปอาบน้ำ

    เวลา 08:00 น.

    "อ่าว!โมโมะมีเรียนเช้าหรอ"เสียงนี้ พี่'แดเนียล'หนิ
    "ค่ะ แต่แค่มาก่อนเวลานิดนึงหนะค่ะฉันมีเรียน08:30น่ะค่ะ"
    "อ่อออ เหมือนพี่เลย"
    "ค่ะ"
    "เออจริงสิไปหาไรกินกันไหมมาโรงอาหารทั้งที"พี่เขาพูดก่อนจะจับตัวเธอเดินไปหาอะไรกิน

    ระหว่างซื้ออาหารก็มีคนมองทั้งสอง

    "หึ ไปอ่อยเขาอีกล่ะสิ ขาดความอบอุ่นไง"ควอน ซูนยองมองทั้งสองและพูดออกมา



    คัง แดเนียล หรือ แดน



    รุ่นพี่ที่โมโมะสนิทที่สุดและไว้ใจที่สุด แอบรักโมโมะแต่ตัวเองรู้ว่าเขาไม่รักก็เลยไม่บอก

    "เมื่อไหรจะมาสนใจพี่บ้างนะ"




    ตัดไปที่โมะ

    "โมโมะโต๊ะนั้นยังว่างอยู่"พูดพรอมชี้ไปที่โต๊ะที่มีซูนยองนั่งอยู่
    "เออ..ฉันว่าเราไปนั่งโต๊ะอื่นดีกว่านะคะ"
    "อ่าว โต๊ะอื่นมีไหมเนี๊ยดูสิมีแต่คนนั่งโต๊ะเนี๊ยว่างสุดแล้วนะ"พูดพร้อมดึงแขนโมะ(แต่ไม่แรง)ไปนั่ง ถามว่าทำไมซูนยองนั่งคนเดียวก็พี่แกเป็นนักเลงใครจะไปกล้านั่งด้วย
    "พี่แดนรีบกินเถอะฉันใกล้จะเข้าเรียนแล้ว"พูดพร้อมทำเป็นมองนาฬิกา โมโมะไม่สบตาซูนยองเลยสักนิด
    "อ่าวไหนบอกเรียน 08:30 นี่พึ่ง 08:10 เองนะ"แดนงง
    "เออ ฉันลืมไปว่าต้องไปเอาเอกสารให้อาจารน่ะรีบกินเถอะ"เธอพูดแบบรีบๆ
    "อาๆ"


    และโมะก็ได้เข้าเรียนอย่างปลอดภัย


    ตัดไปตอนเย็น

    โมโมะเธอกำลังเดินไปที่ป้ายรถเมย์แต่ต้องชงักเพราะซูนยอง
    "มะ..มีอะไรหรอคะ"เธอพูดติดขัดเพราะเธอกลัวเขา
    "วันนี้เธอขึ้นรถฉันไปที่บ้าน เร็วๆ"เขาพูดกับเธอแบบไม่เต็มใจ
    "คะ..ค่ะ"เธอพูดก่อนจะเข้าไปนั่งในรถ

    ในรถ

    ตอนนี้เงียบมากแบบได้ยินเสียงแอร์ในรถอ่ะเงียบจริงๆ

    กริ๊งๆๆ

    เสียงโทรศัพของโมะทำลายความเงียบ

    'ฮัลโล'

    'โมโมะริงฉันเอง'

    'ใครอ่ะ' คำพูดนี้ทำให้ซูนยองหันมา(แปปเดียวเพราะขับรถอยู่)

    'จำไม่ได้จริงๆหรอ'

    'อือ จำไม่ได้'

    'ซานะคนสวยไง'

    'ห๊ะ!'ซูนยองหันมาอีกรอบ

    'ฮิฮิ ต้องให้เรียงทีละคนม๊ะ'

    'สะ..ซานะ'

    'มีอะไรหรอถึงโทรมา??'

    'นั่นสิน้าามีอะไรน้าาาา ไม่รู้สิรอดูเอาเอง'

    'สะ..ซานะ'

    "เฮ้อ"เพราะโมโมะถอนหายใจเลยทำให้ซูนยองหันมาอีกแล้ววว
    "..."โมโมะหันหน้าไปหาซูนยองแต่พอหันไปเท่านั้นแหละสบตากันเลยโมโมะเลยรีบหลีกเลี่ยงการสบตากับเขาทีนที


    มินาโตซากิ ซานะ หรือ ซานะ



    เพื่อนที่แสนดีที่สุดของโมโมะ

    "โมโมะริงงงงงง"

    กลับเข้าเนื้อเรื่อง

    "ใครโทรมา"เสียงแสนเย็นชาของซูนยองทำให้เธอตกใจ
    "พะ..เพื่อนค่ะ"เธอติบแบบกล้าๆกลัวๆเพราะซูนยองไม่เคยที่จะถามหรือสนใจเธอเลยสักครั้ง
    "หรอ.."ตอบแบบสั้นๆ
    "...."เธอไม่กล้าตอบ




    เวลาผ่านไป10นาที





    ก็ถึงบ้าน




    "ลงไป"ซูนยองพูดด้วยเสียงเย็นชา
    "...."เธอไม่ตอบแต่เดินลงไปด้วยตัวเอง

    "โมโมะริงงงงงงงงงงง"เสียงปริศนาที่เรียงโมโมะ
    "..."เธอหันไปตามเสียง
    พอหันมาก็เจอกับซานะที่วิ่งมาแต่ไกลแต่ก็นะซานะเป็นคนกากหนิ

    ตุบ!

    "โอ้ย~เจ็บอาาาาา"
    "เฮ้อออกากอีกแล้วนะ"ใครน่ะ
    "พี่วอนอูอาาไม่ช่วยแล้วยังซ้ำเติมอีก เชอะ!ซานะงอล"วอนอู???
    "ซานะเป็นอะไรไหม"โมโมะถามด้วยเสียงที่ยังงงอยู่
    "เป็นสิเจ็บตูดอาาาา"
    "มาลุก"พูดพรอมจับแขนซานะพร้อมดึงขึ้น
    "ฮึบ!"ซานะรัองออกมา
    "แล้วนี่"โมโมะชี้ที่วอนอู
    "อ่อ! นี่พี่วอนอูเป็นแฟนเค้าเองงงง"เธอตอบด้วยเสียงร่าเริง
    "อ่อออ แสดงว่าเธอขายออกแล้วหรอ"เธอพูดติดตลก
    "ใช่ จิงๆไม่มีใครเอาหรอกมีพี่คนเดียวล่ะที่เอา5555"พี่วอนอูพูดแล้วหัวเราะออกมา
    "นี่จะคุยกันอีกนานไหมไม่เข้าบ้านไง"คนมาใหม่ทำให้ทั้งสามต้องหันไปมอง
    "พี่ โฮชิ!"โมโมะตกใจ
    "อ่าวไอ้ซูนมาทำไรว้ะ"พี่วอนอูพูดชื่อจริงพี่โฮชิหรอ
    "ก็นี่บ้านฉัน"
    "เออจริงด้วย ป่ะๆเข้าบ้าน"พี่วอนอูพูดติดตลก

    จอน วอนอู หรือ วอนอู



    เป็นแฟนของซานะที่เป็นเพื่อนกับซูนยอง

    "ซานะคนกากของพี่"

    เข้าเรื่อง

    "เออซานะจะว่าไปเธอมาทำไรที่นี่อ่ะ?????"โมะถาม
    "อ่อก็แม่ของพี่โฮชิอ่ะไม่อยู่ใช่ม้ะเขเลยบอกให้ฉันมาอยู่เป็นเพื่อน"ซานะร่ายยยย
     "แล้วที่บอกว่าให้รีบกลับคืออะไร"ซูนสงสัย
    "อันนี้พวกฉันไม่รู้ค่ะ"ซานะ
    "เออ ไอ้ซูนวันนี้ไปกันหน่อยไหมไม่ได้เจอกันตั้งนาน"วอนอู
    "ปะล่ะ"
    "ช่วนคนอื่นๆไปด้วยนะ"
    "เออออออ"

    "พี่วอนงั้นหนูไปเก็บของก่อนนะ"ซานะ
    "โอเครพี่ไปก่อนนะ"
    "ค่าาาาา"

    "มาเดี๋ยวฉันช่วยเก็บ"โมโมะผู้มีจิตใจงาม
    "ขอบใจน้าาาา"
    "ฮิฮิ"
    "555555555"มีความสุขทั้งสองหัวเราะออกมาพร้อมกัน



    คือเนื่องด้วยมันเป็นเรื่องสั้นไรท์ก็ขอตัดไปตอนซูนยองกลับบ้านเลยนะคะ



    ณ.ตอนนี้ซูนยองเมามากไมรู้กินไรหนักหนา

    "อืมมมมมเอามาอีกกกฉันจากินนนน"วอนอูแบกมาในบ้าน
    "เห้ยพี่วอนอูพี่โฮชิเป็นอะไรคะ"โมโมะรีบถาม
    "ก็มันน่ะสิไม่ฟังกินไวท์ไป7แก้วจริงๆมันกินแค่นี้ก็ไม่เมาหรอกแต่ดันกินกับองุ่นอะดิเลยเมากลับมา"พี่วอนอูพูด
    "มาค่ะเดี๋ยวหนูจัดการเองพี่ไปหาซานะก่อนก็ได้นะคะ"
    "อาๆเดี๋ยวพี่แบกมันขึ้นไปไว้ในห้องแล้วกันที่เหลือโมโมะจัดการเองได้นะ"
    "ค่ะ!"

    "เฮ้ออตัวหนักเป็นบ้าเลย"
    "มาค่ะเดี๋ยวฉันจัดการเองก็ได้ค่ะพี่ไปหาซานะเถอะ"
    "อือ ฝากมันด้วยล่ะ"
    "ค่าาาา"


    หลังจากนั้นพี่วอนอูก็ออกไปเหลือฉันกับพี่โฮชิอยู่สองคน
    "อืมมเธอ! ออกไปจากตัวฉัน!!ซะ!!!!"ยังมีสติ นิดหน่อย
    "พี่โฮชิคะนอนเถอะค่ะ"พูดพร้อมจับผ้าห่มมาห่มโฮชิ
    "ไม่!ฉันบอกให้เธออกไปไง"
    "ไม่ค่ะ ฉันบอกให้พี่นอนพี่ก็ต้องนอนนะคะ"
    "ก็ฉันบอกให้เธอออกไปไง"
    "ก็บอกไปแล้วไม่ใช่หรอคะว่าถ้าพี่ไม่นอนฉันก็ไม่ไป"
    "หรอ ได้~"พูดพร้อมขึ้นคร่อมโมะ
    "พะ..พี่โฮชิ"


    ตัดอีกแล้วววววว


    Momo part


    เช้าเวลา 7:30 น.

    "อืม~ อะ..โอ้ย~เจ็บจัง"เสียงของโมโมะร้องออกมา
    "หือ!..พี่โฮชิ.."เธอตื่นขึ้นมาก็พบว่าควาอน ซูนยองคนที่ตนรักไม่อยู่แล้วและทิ้งยาไว้ให้อีก
    "เห้อออ"เธอถอนหายใจ
    "ฮึก! อีกแล้ว ฮึก! เอาอีกแล้ว ฮึก! พี่เขาทำอีกแล้ว ฮึก! ฮือออออ"
    "ทำไม ทำไม ทำไม! พี่ไม่เคยเห็นฉันอยู่ในสายตาเลยหรอ ฮึก! เกลียดฉันมากแต่ทำไมทำแบบนี้! ฉันเป็นห่วงนะรู้ไหมพี่รู้ไหม!!! ฮึก!!!"เธอร้องไห้ออกมาและพูดกับตัวเอง แต่หารู้ไหมว่าควอน ซูนยอง เห็นและได้ยินหมดเพราะเขาอยู่ในห้องน้ำ(อาบน้ำอยู่)

    แกรก! (เสียงเปิดประตู)

    "0_0!!"เธอหันมาก็พบคนที่เธอเพิ่งพูดถึงออกมาจากห้องน้ำ
    "มีไร ไปอาบน้ำซะ!"
    "ค่ะ..ค่ะ"รีบเช็ดน้ำตาและวิ่งเข้าห้องฉันทันที

    End momo part

    Hoshi part

    ตอนนี้ผมตื่นขึ้นมาก็พบกับยัยชั้นต่ำนอนซุกแยู่ที่อกผม'หน้ารำคาญ'แต่ผมก็ทำไรไม่ได้เพราะมีไอ้วอนอูมาอยู่แถมิาเมียติดมาด้วย เห้ออ ชั่งมันเหอะผมไปอาบน้ำดีกว่า

    ลุกขึ้นและหยิบผ้าขนหนูแล้วเข้าห้องน้ำ

    "โอ้ย~เจ็บจัง"เสียงยัยนั่นหนิคงตื่นละ
    "หือ!..พี่โฮชิ.."เรียกอะไรหนักหนา ไม่สนเอาผ้าขนหนูมาพันรอบเอวและเช็ดหัวหน้ากระจก
    "เห้อออ"
    "ฮึก! อีกแล้ว ฮึก! เอาอีกแล้วฮึก! พี่เขาทำอีกแล้ว ฮึก! ฮือออออ"อะไรยัยนั่นร้องไห้ เหอะ สำออยอยากมายุ่งเอง หึ!
    "ทำไม ทำไม ทำไม! พี่ไม่เคยเห็นฉันอยู่ในสายตาเลยหรอ ฮึก! เกลียดฉันมากแต่ทำไมทำแบบนี้! ฉันเป็นห่วงนะรู้ไหมพี่รู้ไหม!!! ฮึก!!" อะไรนะ ผมไม่ทำอะไรแค่เดินออกมาจากห้องน้ำ

    แกรก! 

    ยัยนั่นหันมามองแล้วก็ตาโต
    "อะไร รีบไปอาบน้ำซะ!"เสียงเรียบ
    "ค่ะ..ค่ะ"นัยนั่นรีบเช็ดน้ำตาแล้วก็วิ่งผ่าผมไป
    "ทำไมฉันเห็นน้ำตาเธอแล้วมัน...ช่างเหอะ"พูดพร้อมกับเดินไปหยิบขวดยาที่ให้โมโมะกินตอนมีอะไรกันครั้งแรกมาแล้ววางไว้บนโต๊ะข้างเตียง

    End hoshi part

    Momo part

    ตอนนี้ฉันออกมาจากห้องน้ำก็พบว่าไม่มีใครอยู่แล้วพอผละสายตาไปมองขวดยาบนโต๊ะก็เดินไปกินยาและใส่เสื้อผ้าให้เรียบร้อยแล้วไป ม. หาวิทยาลัย ทันที ถามว่าซานะอยู่ไหนก็ไปด้วยกันนั่นแหละพวกเราเรียนอยู่ที่เดียวกันแต่ว่าซานะไปเรียนที่อเมริกาเลยไม่ค่อยเจอหน้ากันหรอกฉันกับซานะเป็นคนญี่ปุ่นเหมือนกันตอนมาที่เกาหลีครั้งแรกมีคนบอกว่าฉันกับซานะหน้าตาเหมือนกันบ้างก็ถามว่าเป็นพี่น้องแฝดกันหรอแต่มันไม่ใช่ฉันกับซานะเราเป็นเพื่อนกันที่หน้าตาเราคล้ายกันก็คงเป็นเพราะว่าเราสนิทกันมาตั้งแต่เด็กละมั้ง จริงสิวันนี้ฉันมีเรียนบ่ายหนิบอกซานะไปหาไรกินกัน
    "ซานะวันนี้.."
    "หืออ !วันนี้ทำไมหรอ???"
    "วันนี้เรามีเรียนบ่ายไม่ใช่หรอวันนี้เราไปหาไรกินกันม้ะ"
    "จริงด้วย!ไปสิ"

    หลังจากนั้นก็กินข้าวกินอะไรต่อมิอะไรเสร็จก็ไป ม.
    "อ่าว!โมโมะสวัสดี"เสียงพี่แดเนียลทักฉันทำให้ซานะหันมา
    "สวัสดีค่ะ!พี่แดน"ฉันตอบด้วยเสียงสดใส
    "อาา สวัสดี..ค่ะ"ซานะบอกสวัสดี
    "อาา เธอคือซานะใช่ไหม"พี่แดนถาม
    "ค่ะ"
    "โมโมะเล่าเรื่องเกี่ยวกับเธอบ่อยมากเลยนะ"
    "จริงหรอคะ"หลังจากนั้นซานะก็คุยกับพี่แดนถุกคอฉันเลยแซวซานะเล่น
    "นี่ๆ ซานะ"โมะ
    "หือ!"ซานะ
    "คุยกับพี่เขามากไป ระวังพี่วอนอูมาเห็นนะจ๊ะ"โมะ
    "เห้ย!อย่าพูดสิเดี๋ยวเป็นรางหรอก"ซานะ
    "55555"โมะ
    "วอนอูนี่ใครหรอ??"แดน
    "อ่ออแฟนซานะน่ะ"โมะ
    "อ่อออออออมีแฟนแล้ว"แดน
    "ค่ะ"ซานะ

    ตกเย็นก็แยกย้ายกันกลับบ้าน 

    "ซานะอาาเธอกลับบ้านไปก่อนเลยนะฉันจะซื้อของทำงานกลุ่มก่อน"
    "ให้ฉันไปเป็นเพื่อนไหม"
    "ไม่เป็นไร เดี๋ยวพี่วอนอู งอนหรอกก"
    "เห้อ เธอก็วนมาแต่เรื่องนี้ตลอดแหละ"

     End momo part
    ตอนนี้เป็นเวลา 20:00น  โมโมะเพิ่งกลับบ้าน
    "ฮึบ! "เสียงของโมโมะร้องออกมาเำราะว่าเธอยกของหนัก
    "อ่าวโมโมะขนอะไรมาเยอะแยะเนี่ย"วอนอูพูดด
    "อ่อออคือว่าเอามาทำงานกลุ่มค่ะ"เธอตอบ
    "อ่อมาให้พี่ช่วยยกไหม"
    "ไม่เป็นรดีกว่าค่ะอันนี้เดี๋ยวค่อยๆยกขึ้นไปก็ได้แล้วแหละค่ะ"
    "เอาน่าเธอเป็นผู้หญิงนะมาให้พี่ช่วยดีกว่า"


    คือ..ไรท์ขอตัดจบไปก่อนนะคือว่าไรท์จะต้องได้รับการล้างเครื่องต้องขออภัยด้วยยย


































    ตั้งค่าการอ่าน

    ค่าเริ่มต้น

    • เลื่อนอัตโนมัติ

      ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ ดูทั้งหมด

      loading
      กำลังโหลด...

      ความคิดเห็น

      ×