คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : ผมอยากมีแฟนกับเขาบ้างง่ะ>O
เช้าวันรุ่งขึ้น
"โอ๊ยๆๆๆๆ ใครก็ได้ช่วยช้านนนนนนนน....ด้วย" เสียงแปดหลอดดังขึ้นมาปลุกทุกคนในบ้านพัก แต่เสียงนั้นไม่สามารถกระตุกโสตประสาทของคนอื่นๆได้เท่าที่ควร ยกเว้นคนๆนึงที่รีบวิ่งขึ้นมาดูอาการของคนที่แหกปากตะโกนเรียกร้องความสนใจจากคนอื่นอยู่
ปัง...เสียงประตูถูกผลักออกอย่างแรงพร้อมร่างของชินดงที่วิ่งเข้ามาหาฮีซอลทั่วห้อง แล้วก็พบว่าร่างของฮีซอลนั่งกุมข้อเท้าตัวเองอยู่ในห้องน้ำ
"เจ๊เป็นอะไรหรือเปล่าครับ"
"ชินดงฉันเจ็บอ่ะ"
"แล้วมันเกิดอะไรขึ้นกับเจ๊ครับ"
"ก็พอชั้นตื่นขึ้นมา ฉันรู้สึกว่าข้อเท้าฉันมันจะดีขึ้น ฉันก็จะมาเข้าห้องน้ำ แต่พื้นห้องน้ำมันลื่นชะมัด ฉันไม่ทันระวังตัวก็เลยลื่นล้ม"
"มาครับเดี๋ยวผมจะประคองเจ๊ ออกไปข้างนอก"
ชินดงยกแขนของฮีซอลขึ้นพาดบ่า แล้วพยุงตัวฮีซอลมานั่งที่ของเตียง
"ไหนขอผมดูเท้าหน่อยนะ" ชินดงยกข้อเท้าฮีซอลขึ้นมาดูอย่างทะนุถนอมราวกับคนตรงหน้า คือสิ่งที่มีค่าที่สุดของเค้า
"ข้อเท้าบวมกว่าเดิมอีก ถ้าเจ๊ไปเที่ยวกับผมไม่ไหว ก็ไม่ต้องไปก็ได้ครับ"
"ใครบอกไม่ไหว ดูสิฉันไม่เจ็บหรอก" ฮีซอลฝืนลุกขึ้นเดินดูเหมือนว่ามันจะทำให้ข้อเท้าของเขาเจ็บไปกว่าเดิม
"อย่าฝืนเลยครับ"
"ไม่ได้หรอก ฉันสัญญากับนายไว้แล้ว"
"ผมรู้ แต่มันไม่ใช่ความผิดของเจ๊หรอก"
"ฉันขอโทษ นี่เป็นเดทแรกของนายแท้ๆ" ฮีซอลเริ่มรู้สึกว่าคนตรงหน้าน่าสงสาร จนแทบกลั้นน้ำตาไม่ไหว
"ฮะ ฮ่าๆ"
"นายขำอะไร"
"เจ๊คิดว่านี่เป็นเดทแรกของผมเหรอ หึหึๆ"
"อ้าวแล้วไม่ใช่เหรอ"
"เจ๊คิดว่าหน้าอย่างผมไม่เคยเดทหรือไง จะบอกให้นะว่าเดทแรกของผมนะอยู่ตอนม.ต้น โน้น"
"โห แล้วคนที่เดทกับนายคงเป็นพวกหุ่นอ้วนตุตะ เตี้ยม่อต้อ หน้าตกกระล่ะสิ"
"555 ใครบอก เดทแรกของผมกับรุ่นพี่ม.ปลาย แถมยังน่ารักมากเลยด้วย นี่ไงเอารูปไปดูสิ"
ชินดงยื่นสร้อยล็อกเก็ตให้ ในภายเป็นรูปที่ชินดงถ่ายคู่กับผู้หญิงคนนึง ถึงแม้ฮีซอลจะไม่รู้ว่าผู้หญิงในรูปเป็นใคร แต่เค้าก็ดูออกว่าผู้หญิงในรูปหน้าตาสะสวยใช่เล่น
"ถ้าเจ๊ อยากดูอีกก็ได้นะ ผมมีอีกเยอะ แล้วไม่ใช่แค่คนเดียวนะ ผมถ่ายรูปกับทุกคนที่ผมเดทด้วยแหละ แต่จำไม่ได้แล้วว่ามีกี่คน"
"แค่คนนี้คนเดียว ก็ยังดูดีกว่าผู้หญิงที่ไอ้วอนเคยเดทด้วยทุกคน นายนี่มันร้ายจริงๆเลย"
"เจ๊ไม่ต้องรู้สึกผิดหรอก ความจริงผมก็ไม่ได้เศร้าอะไรมากมายหรอก เพราะผมเลือกเส้นทางแห่งชื่อเสียงนี้แล้ว ผมก็ต้องตัดใจจากพวกเธอทุกคน แม้ว่ามันจะต้องทำให้พวกเธอเสียใจก็ตาม เฮ้อ...!นี่ผมกลายเป็นคนใจร้ายไปแล้วหรือเนี่ย"
"อุแหวะ..!พูดอย่างกับตัวเองช่างสูงส่ง เป็นเทพมาจุติ"
"ก็คงจะเป็นอย่างนั้นล่ะมั้ง บางทีผมอาจจะเป็นเทพมาจุติเพื่อมาดับทุกข์ในใจของสาวๆก็เป็นได้"
"เทพเหรอ อย่างนายคงเป็นตือโป๊ยก่ายกลับชาติมาเกิด 555"
"งั้นเจ๊ก็คงเป็นนางปีศาจแมงมุมที่ไล่จับพระถังซำจั๋งกินแน่ๆเลย"
"อยากตายนักหรือไงไอ้หมูตอน" ฮีซอลหันซ้ายหันขวามองหาอาวุธใกล้ตัวที่สุด แต่ชินดง ประสาทสัมผัสของ(หมู)เขาไวเป็นพิเศษวิ่งจู๊ดออกจากห้องก่อนที่จะโดนเล่นงาน แต่ก็ชะโงกหัวกลับมาพูดกับฮีซอลทิ้งท้าย
"วันนี้เจ๊ไปเที่ยวกับผมไม่ได้ แต่ผมจะดูแลเจ๊เอง ไม่แน่นะเจ๊อาจจะหันมาซบอกกว้างๆของผมแทนที่จะซบอกแห้งๆของไอ้วอนก็ได้ ถ้าเจ๊มาหลงเสน่ห์ผม แล้วจะหาว่าไม่เตือน "
"เกินไปมั้ง" ชินดงเดินจากไปทิ้งไว้แค่คำพูดสุดท้าย คำพูดที่พูดด้วยน้ำเสียงหนักแน่นและจริงจังอย่างที่ไม่เคยได้ยินมาก่อน
"เอาเหอะน่า อย่าคิดมากไปเลย นอนต่ออีกหน่อยดีกว่า"
แล้ววันนี้ทั้งวันชินดงก็ไม่มีอันจะทำอะไร นอกจากคอยดูแลเจ๊ซินที่เจ็บขาตลอดเวลา ขณะที่คนอื่นๆเขาออกไปทำงานกันหมด
"ชินดง พาฉันไปห้องรับแขกหน่อย""
"ได้ครับเจ๊"
"ชินดงข้าวเช้ามีอะไรกินฉันหิวแล้ว"
"มีจาจังมยอน(บะหมี่ของเกาหลี)ครับ"
"ไม่รู้ว่าอาการเจ็บขาของฉัน มันลามไปถึงคอด้วยหรือเปล่า แต่ว่าฉันเจ็บคอ อยากกินโจ๊ก"
"งั้นก็ได้ เดี๋ญวผมจะทำให้รอเป๊ปนึงนะครับ"
"ชินดง รีโมททีวีอยู่ไหน"
"เดี๋ยวผมหาให้"
"เที่ยงแล้ว ฉันอยากกินพิซซ่าร้านของเซีย นายซื้อให้หน่อยสิ"
"ไหนเจ๊บอกว่าเจ๊บคอ โจ๊กยังเหลือนะครับ"
"ก็เริ่มดีขึ้นแล้ว หรือว่านายไม่อยากซื้อให้ฉันกินใช่ไหม ไหนบอกจะดูแลฉันอย่างดีไง ฮือๆ ไม่เอาแล้ว วอน ไอ้วอนรีบกลับมาดูแลฉันเร็วสิ ฮือๆ"
"อย่าร้องนะครับเดี๋ยวผมจะโทรสั่งมาก็แล้วกันครับ"
"เอาหน้าซีฟู๊ดนะ"
"ชินดง นายกำลังทำอะไรอยู่"
"ผมกำลังเก็บจานที่กินเมื่อกี๊ ไปล้างครับ"
"พาฉันไปห้องน้ำก่อน"
"ผมต้องเขาไปข้างในด้วยไหม"
"ไม่ต้องหรอก เดี๋ยวฉันกระเสือกกระสนเองได้"
"ชินดง ฉันเข้าห้องน้ำเสร็จแล้ว มาพาฉันกลับไปนั้งดูทีวีต่อที"
"คร้าบบบบบบบบ...."
"ชินดงไปเอาหมอนกับผ้าห่มที่ห้องฉันให้หน่อย เดี๋ยวฉันจะนอนตรงนี้"
"ได้ครับ
"มาแล้วคร้าบ"
"ห่มให้ด้วยสิ"
"โอเค"
"แล้วตอนห้าโมงนายปลุกฉันด้วยนะ"
"ทำไมเหรอครับ"
"เอาน่าไม่ต้องถาม"
ห้าโมงเย็นมาถึง
"เจ๊ครับห้าโมงเย็นแล้วครับ ตื่นเถอะ"
"อือ หา ห้าโมงเย็นแล้วเหรอ"
"ครับ"
"นายไปเปิดทีวีทีสิ ฉันจะดูรายการสัมภาษณ์ของไอ้วอนมัน"
"นี่เจ๊ให้ผมปลุกเพราะจะมาดูรายการของไอ้วอนหรอกเหรอ"
"เมื่อกี๊พูดว่าอะไรนะ"
"เปล่าครับ เดี๋ยวผมจะเปิดให้เดี๋ยวนี้แหละครับ"
"ผมจะไปทำอาหารเย็น เจ๊อยากกินอะไรล่ะครับ"
"อะไรก็ได้ ไปทำเหอะ"
"กรี๊ดดด...ไอ้วอนบังอาจ ชมหญิงอื่นต่อหน้าประชาชี กลับมาหนาว"
"กรี๊ดดดดดดดดดดดดด......."
"ชินดงฉันเจ็บคอ อยากกินน้ำส้มคั่น คั่นสดๆด้วยนะ"
"ได้ครับรอเป็ปนึงนะครับเจ๊"
"เร็วๆด้วย"
"ได้แล้วครับ"
"ขอบใจ นายเอากล่องยามาทำไม"
"เดี๋ยวผมจะทายา และนวดเท้าให้นะ"
"อย่าทำฉันเจ็บล่ะ"
"โอีย...! ชินดงฉันเจ็บนะ"
"เจ๊ครับ เจ๊เทน้ำส้มรดผมทำไม"
"เออ ฉันไม่ได้ตั้งใจ ฉัน...ฉันเจ็บ ก็เลยเผลอทำน้ำส้มหกใส่นาย ขอโทษนะ ฉันไม่...ไม่ได้ตั้งใจ"
"ไม่เป็นไรหรอกครับ"
"นายไปอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าก่อนสิ เปรอะหมดแล้ว"
"ไม่เป็นไรหรอก ผมยังนวดเท้าให้เจ๊ไม่เสร็จเลย"
แล้วชินดงก็ก้มหน้าก้มตานวดเท้าให้ฮีซอลต่อโดยระมัดระวังมากที่สุด"
"ฮือๆ ฮึกๆ ฮือ...ฮึก..."
"เจ๊ร้องไห้ทำไมครับ หรือว่าผมทำเจ๊เจ็บ"
"นาย...ฮือ...ชินดงนายมันโง่ที่สุดเลย"
"อะไรนะครับ"
"นายไม่รู้หรือไง ฮือ...ว่าฉันแกล้งทำขาเจ็บ เพื่อที่จะไม่ต้องไปเที่ยวกับนาย ฮึกๆ แล้วฉันก็แกล้งนายสารพัด นอกจากนายจะไม่โกรธแล้วยังตามใจฉันไปซะทุกๆเรื่อง แล้วฉันก็ตั้งใจเทน้ำส้มรดหัวนาย นายยังว่า ฮึกๆ ว่า...ไม่เป็นไร ฮือๆ...ฮึก แถมนายยังนวดเท้าให้ฉันต่ออีก ฮึก ทำไมล่ะชินดง ทำไม ฮึก ทำไมนายถึงดีกับฉันแบบนี้ นายทำให้ฉัน ฮือๆ..รู้สึกว่าฉันมันแย่มากเลย นายรู้บ้างไหมล่ะชินดง ฮือๆ"
ฮีซอลลุกขึ้นเพื่อแสดงว่าขาของเธอไม่ได้เจ็บอย่างที่ชินดงเห็น และก็สารภาพความผิดของเธอให้ชินดงรับรู้
"ผมรู้ทุกอย่างตั้งแต่แรกแล้วล่ะครับ แล้วผมก็ไม่โกรธด้วย ดีซะอีกผมจะได้อยู่ดูแลเจ๊ไง ไม่ต้องมีคนอื่นมายุ่งเกี่ยวด้วย"
"ฮือๆ...ชินดง นาย...นะ...นาย ฮือๆ๐
"ไม่ต้องพูดแล้วครับ"
ชินดงรวบตัวของคนตรงหน้าเข้ามาในอ้อมกอดของตัวเอง โดยที่ฮีซอลไม่มีท่าทีขัดขืนเลย น้ำตาของฮีซอลหยดลงบนอกของชินดง หยดแล้วหยดเล่า เพื่อระบายความรู้สึกผิดภายในใจออกมา
"ชินดง ถ้าฉันไม่เจอไอ้วอน และเสร็จมันซะก่อน ถ้าไอ้วอนมันเกิดมาขี้เหร่กว่านี้ซักนิด นายควบคุมน้ำหนักได้ดีกว่านี้ ถ้าฉันไม่พลาดท่าให้ไอ้วอนมันวันนั้น วันนี้คนที่ยืนข้างฉันคงเป็นนาย แทนไอ้ผู้ชายเฮงซวยอย่างไอ้วอน กรรม...! ไม่น่าเห็นแก่ความที่มันหล่อ รวย ของมันเลยไม่งั้นคงไม่ต้องมานั่งทุกข์แบบนี้หรอก"
ฮีซอลพูดอย่างแผ่วเบาจนอีกคนไม่ได้ยิน
"เจ๊ฮะ จะเป็นอะไรไหมฮะ ถ้าผมจะบอกว่าผมรักเจ๊"
"........................." เงียบ
"หลับไปแล้ว"
ชินดงจับคนในอ้อมกอดให้นอนบนโซฟา แล้วห่มผ้าให้คนตรงหน้าอย่างห่วงใย หลังจากนั้นไม่นานทุกคนก็กลับมาจาการทำงาน
"กลับมาแล้ว เหนื่อยโครตๆเลย"
"หิวข้าวแล้ว ฮันจ๋ารีบไปผัดข้าวผัดให้เค้ากินหน่อยสิ"
"ฉันก็เหนื่อยเหมือนกันนะ"
"ทำงานวันนี้เหนื่อยสุดๆ ถ้ามีชินดงไปด้วยก็ดี จะได้ไปช่วยกันอีกแรง"
"กะจะใช้งานชินดงเค้าล่ะสิ คัง"
"ทึกง่ะ"
"เงียบๆหน่อยสิครับเจ๊ซินหลับอยู่"
"เออน่ารู้แล้ว เป็นห่วงกันจริงนะ พวกเราไปอาบน้ำกันเหอะ เหนียวตัวเป็นบ้า"คังอินบอก หลังจากที่ทุกคนแยกย้ายกันไป(เป็นคู่)ลีทึกก็เข้ามาคุยกับชินดง
"แล้วเรื่องเดทล่ะเป็นไง"
"เจ๊เขาขาเจ็บก็เลยยกเลิก แต่ก็ดีผมได้อยู่กับเจ๊สองต่อสองด้วย"
"จริงๆเลยนะนายเนี่ย"
"ชินดงนายอยู่ไหน พาฉันขึ้นห้องหน่อยสิ"
"คร้าบบบบ.........."
ชินดงรีบวิ่งไปตามเสียงเรียก
ภายในห้องของฮีซอลหลังจากที่ฮีซอลอาบน้ำแต่งตัวเสร็จ ก็มานั่งเสริมสวยอยู่ที่โต๊ะเครื่องแป้งเหมือนเดิม
"ชินดงนายทำอะไรน่ะ"
"ก็จัดของให้เจ๊ไง ปล่อยให้ห้องรกแบบนี้ได้ไงกัน"
"นายไม่ต้องทำหรอกเดี๋ยวฉันทำเอง"
"พรุ่งนี้เฮียวอนก็จะกลับมาแล้ว ผมคงไม่ได้มาทำแบบนี้ให้เจ๊อีก"
ฮีซอลเดินมาหาชินดง แล้วจับมือของเขา ส่วนตัวเองก็นั่งลงบนเตียงแล้วดึงชินดงเข้ามาซบที่อกของตัวเอง มือทั้งสองข้างลูบหัวชินดงอย่างเอ็นดู
"นายเป็นคนดีนะชินดง ดีมากซะจนฉันรู้สึกว่า ฉันไม่คู่ควรกับนายตลอดมานายดีกับฉันมาตลอด แต่ฉันคงหันไปชอบนายไม่ได้ เพราะฉันมีไอ้วอนเป็นตัวเป็นตนอยู่แล้ว ฉันเชื่อว่าสักวันนายจะต้องเจอคนที่เกิดมาเพื่อคู่กับนาย แล้วคนๆนั้นจะต้องดีกว่าฉันแน่นอน"
"ขอบคุณครับเจ๊ แต่เจ๊คงไม่ว่าอะไรถ้าผมจะขอเป็นน้องของเจ๊นะ"
"ได้สิ มีน้องน่ารักขนาดนี้ ฉันรักตายเลย"
"ผมมีพี่สวยกว่านางงามจักรวาลแบบนี้ ผมรักตายเลย"
"เกินไปมั้ง แต่ว่าฉันก็สวยจิงๆนะแหละ"
"ฮ่าๆๆ" ทั้งสองหัวเราะพร้อมกัน"
--------------------------------------------------------------------------------
ภายในห้องของลีทึก
"ทึกบอกคังหน่อยสิ ว่าชินดงกับเจ๊มันมีอะไรกันหรือเปล่า"
"นายพูดอะไรบ้าๆ"
"ถ้าทึกไม่บอกคัง ทึกจะโดนจับกดนะ" หมีคังพูดพร้อมทำสีหน้าหื่นสุดๆ
" อย่านะ บอกแล้ว แต่นายอย่าไปบอกใครนะ"
"อือ"
แล้วทึกกี้ก็เล่าเรื่องราวทุกอย่างให้คังอินฟัง
วันรุ่งขึ้น
"ดูสองคนนั้นสิออกมาจากห้องเดียวกันด้วย ไม่รู้ว่าเมื่อคืนทำอะไรกัน" คังอินตะโกนลั่น
"นายว่าอะไรไอ้หมีคัง" เจ๊ซินตวาดกลับ
"ก็จะเรื่องอะไรซะอีกล่ะ ก็เรื่องของเจ๊กับไอ้หมูอ้วนไงล่ะ เดี๋ยวนี้เปลี่ยนรสนิยมการบริโภดผู้ชายแล้วเหรอเจ๊" เยเยเสริม
"ว่าไงชินดง วันนี้สะมีตัวจริงของเจ๊ก็จะกลับมาแล้ว อย่างนี้นายจะไปซบอกใครล่ะ เอางี๊ไหมถ้านายเหงา ก็มาหาฉันสิ เดี๋ยวฉันจะยอมเป็นแฟนชั่วคราวให้นะ 555"
"เงียบไปเลยฮยอกแจ ลิงอย่างนายไม่มีคุณสมบัติพอที่จะมาเป็นแฟนฉันหรอกเฟ้ย จำไว้เลยนะพวกนายทุกคน ไม่คู่ควรกับฉันหรอก เจ๊ซินบอกฉันว่าคนอย่างฉันดีเกินไป ไม่คู่ควรกับพวกงี่เง่าอย่างพวกนายหรอก จำไว้เลย บรรจุลงในสมองที่มีแต่ขี้เลื้อยของพวกนายไว้ซะ จริงไหมครับเจ๊"
"จริง ถูกต้องที่สุดเลยน้องพี่ ไปหาอะไรกินกันเหอะ"
"พิซซ่าร้านเซียดีกว่า"
"เข้าท่า เมื่อวานกินยังไม่ซะใจ วันนี้ สี่ถาดรวด"
"ได้ครับเจ๊"
แล้วฮีซอลกับชินดงก็เดินกอดคอกันออกไป แต่ก่อนที่จะออกไปนั้นทั้งสองคนได้หันมาพูดกับทุกๆคน
"นี่ ระวังไว้ให้ดี ดูแลแฟนพวกนายไว้ให้ดี ไม่งั้นจะหาว่าฉัน ชินดงไม่เตือน"
"อ้อ บอกไอ้วอนด้วยนะ ว่าฉันกลับใจแล้ว ต่อไปนี้ฉันจะเป็นคิง ถ้ามันยังอยากคบกับฉันอยู่ก็ให้มันเป็นควีนแทน อ้อ วันนี้ฉันกลับเย็นนะ บอกไอ้วอนด้วย"
แล้วทั้งสองคนก็เดิน ออกไป........ ทิ้งงอ..งูไว้บนหัวของทุกคนอย่างน้อยก็คนล่ะสิบตัว
"อะไรของพวกมันว่ะ" ฮยอกแจที่งงเป็นไก่ตาแตกถามขึ้น
"นั้นดิ แล้วเจ๊มันจิตกลับไปแล้วเหรอ รับไอ้หมูอ้วนเป็นน้อง" คังอินเสริม
"เท่านั้นยังไม่พอ เจ๊มันยังบอกว่าจะเป็นคิงอีก ฉันนึกสภาพตอนที่ไอ้วอนมันต้องเป็นควีนไม่ออกจริงๆ เลยว่ะ" เยเยพูดขึ้นอีกคน
"พวกเราก็ต้องระวังตัว ดูแลแฟนตัวเองให้ดีเหอะ" คีบอมพูด
"เรื่องนั้นไม่สำคัญ ไอ้หมีคังแกสัญญาแล้วใช่ไหมว่าจะไม่เอาเรื่องขิงฮีซอลกับชินดงมาพูด แล้วทุกคนรู้เรื่องนี้ได้ยังไง"
"ไม่รู้เหมือนกัน" คังอินปฏิเสธ
ลีทึกหันไปมองทุกคนด้วยสายตาอาฆาตทุกคนชี้ที่คังอินโดยพร้อมเพรียง
"คนไม่รักษาสัญญา ฉันจะหาสะมีใหม่ ไม่เอาหมีอย่างนายแล้ว"
"ทึกจ๋า คังขอโทษ"
"ไม่ยกโทษให้"
"เอาอีกแล้ว อีกคู่แล้วครับท่านผู้อ่าน วุ่นจริงๆเลยวงของเราเนี่ย" คยูพูด
"กลับมาแล้ว ซินจ๋าอยู่หนายยยยยยย....................." ซีวอนกลับมาแล้ว
"ทุกคน ซินของฉันอยู่ไหน คิดถึงแทบแย่"
ทุกคนนึกถึงคำพูดของฮีซอล ต่างสมเพชในชะตากรรมของซีวอน ไม่รู้ว่าข้างหน้าจะมีอะไรรอเข้าอยู่ ทุกคนจึงแยกย้ายกันไปคนละทิศละทาง
"อ้าว.......ไม่มีใครตอบเลย ซินจ๋าอยู่หนายยยยยยยยยย...................."
--------------------------------------------------------------------------
END
ความคิดเห็น