คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : ผมอยากมีแฟนกับเขาบ้างอ่ะ>O
ในวันที่ทุกๆคนในวงซุปเปอร์จูเนียร์เขาต้องออกไปทำงานกัน ก็ยังมีสมาชิกของวงอีกคนที่ต้องอยู่กับบ้านพัก ทั้งๆที่ตัวเองอยากออกไปใจแทบขาด แต่เนื่องด้วยอาการบาดเจ็บที่ข้อเท้า ที่เกิดจากอาการซุ่มซ่ามเซ่อซ่าของตัวเอง
"อะ แฮ่มกำลังนินทาใครอยู่มิทราบ" OoO...เสียงบุคคลที่ถูกเอ่ยถึงดังขึ้นมาขัดจังหวะการนินทาชาวบ้านลับหลังของเดี๊ยน
ขณะนี่เราขอเชิญทุกท่านเข้าสู่รายการทอล์กโชว์ยอดนิยม ที่เราจะจับดารานักร้องคนโปรดของคุณมาไซร้ซอกคอ เฮ้ย..! มาซักไซร้ถาามทุกคำถามที่คุณอยากรู้ ในรายการ ง้างปากคุย สำหรับดาราคนโปรดของคุณที่จะมานั่งให้เราสัมภาษณ์ในวันนี้ได้แก่ แท้น แทน แท๋น
"อันยองฮาเซโย อะแฮ่ม...ผมคิมฮีซอล วงซุปเปอร์จูเนียร์ครับ"
"อันยองค่ะคุณฮีซอล ไม่ทราบว่าอาการบาดเจ็บที่ขาตอนที่เกิดอุบัติเหตุในคราวนั้นเป็นยังไงบ้างค่ะ"
"ก็ค่อยยังชั่วแล้วครับ"
"แล้วอาการบาดเจ็บที่ข้อเท้าเกิดขึ้นได้ยังไงค่ะ"
"เออ...คือว่า...คือว่าอย่างนี้นะครับ ผมได้ยินมาว่าซีวอนจะไปถ่ายโฆษณาที่ประเทศไทย ซึ่งผมอยากจะตามไปด้วยมากเลยครับ ทำให้ผมไม่ทันระวังสะดุดตกบันไดครับ"
"บอกได้ไหมค่ะว่า ทำไมคุณฮีซอลถึงอยากตามคุณซีวอนไปด้วยขนาดนั้น"
'ก็จะไปคุมไอ้วอนมันน่ะสิยะ'
"อ๋อ คือว่าผมชอบประเทศไทยมากเลยครับ ผมมีโอกาสได้ไปประเทศไทยครั้งแรกก็เมื่อปี2006โน้นแหละครับ คราวนั้นทำให้ผมรู้สึกว่าเมืองไทยทะเลสวยมากเลยครับ แต่เพราะผมเกิดอุบัติเหตุครั้งนั้นขึ้นมาเสียก่อน แพทย์บอกว่านั่งเครื่องบินนานๆไม่ได้ เสียใจมากครับ"
OoO...ดูมานช่างสะตอต่อหน้าตากล้อง
"แฟนชาวไทยคงดีใจน่าดู ช่วยฝากอะไรถึงแฟนชาวไทยหน่อยสิค่ะ"
"ผมอยากจะบอกว่าถ้าผมมีโอกาสผมจะไปหานะครับ (แน่ล่ะนังชะนีที่ยุ่งกับสะมีตรูเดี๋ยวได้เจอดี) ขอให้พวกคุณคิดถึงผมตลอดเวลานะครับ (ระวังตัวไว้ให้ดีเถอะ)" OoO...ทุกคำพูดของมานล้วนมีความหมายแอบแฝง
"งั้นเรามาเข้าเรื่องกันเลยนะค่ะ คือว่า.........."
แล้วการถ่ายทำรายการก็เสร็จสิ้นไปด้วยดี โดยที่อีเจ๊แกแอ๊บแมนแบบสุดๆตลอดการถ่ายทำ
----------------------------------------------
แล้วพักเที่ยงก็มาเยือน
ประตูบ้านพักของเอสเจถูกเปิดออกโดยใครบางคน
"เจ๊ครับ ผมเอาข้าวกลางวันมาให้ครับ"
"ฉันอยู่ในห้องนั่งเล่นเข้ามาสิ"
"ตั้งแต่เช้าเจ๊ยังอยู่ตรงนี้ตลอดเลยเหรอ"
"ก็ฉันเดี้ยงขนาดนี้ แกจะให้ฉันไปไหนรอดหาาาาา"
"ผมลืมไป"
"แล้งนี่งานเสร็จแล้วเหรอ แล้วทำไมนายกลับมาคนเดียวล่ะชินดง"
"ดนอื่นยังไม่เสร็จหอรกครับ แต่ผมคงไม่ต้องถ่ายต่อแล้วล่ะครับ"
"อ้าว....! ทำไมล่ะ"
"ก็คอนเซ็ปของวันนี้เป็นเรื่อง เพื่อนสนิท(คิดไม่ซื่อ) เค้าก็ให้จับคู่กัน คนอื่นๆเขามีคู่กันหมดเหลือผมคนเดียวนี้แหละครับ"
"นั่นสิคนในวงอยู่ไม่ครบสินะ"
"ถึงอยู่กันครบก็ไม่มีใครอยากคู่กับผมหรอกครับ"
"นายอย่าพูดแบบนั้นสิ ต้องพูดว่าไม่มีใครห่นเหมือนผมมากกว่า 555"
เมื่อเห็นสีหน้าของชินดงดูไม่สู้ดีฮีซอลจึงเปลี่ยนเรื่องคุย
"แล้วนายซื้ออะไรมาให้ฉันล่ะ"
"ของโปรดของเจ๊ทั้งนั้นเลย ก็มีแกงกิมจิ ซุปเต้าเจี้ยว แล้วก็......"
"นี่ๆ ที่นายพูดมาทั้งหมด ฉันดูๆแล้วมันของโปรดของนายเองไม่ใช่เหรอ"
"เหอๆ แบบว่าไม่รู้ว่าเจ๊ชอบกินอะไร ก็เลยซื้อมาไม่ถูก"
OoO...อย่างอีเจ๊มันต้องส้มตำปูปลาร้า ลาบ น้ำตก ซกเล็ก ตบด้วยข้าวเหนียวหนึ่งกระติ๊บ
(ใครบอกของโปรดของฉันมันผู้ชาย(หล่อๆ)ทั่วราชอาณาจักรต่างหาก)
"ไม่เป็นไร ดีกว่าไม่มีกิน กินเหอะฉันหิวแล้ว"
ทั้งสองลงมือหม่ำอาหารที่วางอยู่ตรงหน้าอย่างเอร็ดอร่อย(อยู่คนเดียว)
หลังจากนั้นไม่นานสมาชิกคนอื่นๆก็กลับมาจากการทำงาน
คู่แร(ด)ก "คัง ทึกเหนื่อยมากเลยอ่ะ ร้อนด้วย"
"ไปนั่งพักก่อนนะ เดี๋ยวคังจะไปเอาน้ำเย็นๆมาให้"
คู่ต่อมา "เรียวเค้าก็ ร้อนหิวน้ำด้วย"
"แล้วมาบอกเรียวทำไม ไปหากินเอาเองสิ"
"เรียวง่ะ"
คู่ต่อไป "อย่ามากระแซะได้ป่ะ ตัวเหนื่อยอ่ะ ไปอาบน้ำก่อนไป่"
"ฮันนี่ก็ไปอาบด้วยกันสิ"
คู่ต่อจากคู่ต่อไป "ถ่ายรูปวันนี้สนุกเนอะบอม"
"ยังไงก็ไม่สำคัญเท่ากับได้ถ่ายคู่ด๊องหรอก"
คู่สุดท้าย "พี่ชองมินฮะ เหนื่อย เมื่อยตรงไหนหรือเปล่า"
"ไมหรอ"
"เดี๋ยวผมนวดให้"
"หวานกันจริงไนะ แหวะอยากจะอ้วก ไปสวีทกันให้ไกลๆหน่อยได้ไหม" แล้วชินดงก็เดินกระทืบเท้า ตึงๆ จนบ้านแทบทรุด สะบัดก้นเข้าไปในห้องของตัวเอง
ปังงงงง..........เสียงประตูปิดลงอย่างแรงด้วยพลังช้าง
"ชินดงมันเป็นอะไรของมัน" คังอินถามขึ้น
"ไม่รู้แต่อย่าไปสนใจเลย มันน่ะผีเข้าผีออก" ฮยอกแจตอบ
ภายในห้องของชินดง
"แม่ครับ ทำไมลูกแม่คนนี้ถึงไม่มีใครรัก ไม่มีคู่กับเขาสักทีละครับ" ชินดงนั่งอยู่ที่ขอบเตียงในมือถือรูปแม่ของเขาเอาไว้แน่น น้ำตาหยกกะทบลงบนกรอบรูปใบหน้าแม่ของเขา
"แม่ก็เห็นใจผมใช่ไหมฮะ ขนาดแม่ยังร้องไห้เป็นเพื่อนผมเลย ฮือ แง้........"
ชินดงล้มตัวลงกับเตียงที่แสนนุ่มสบาย ในมือถือรูปแม่ของเขาขึ้นมาแนบอกของตัวเอง ในตอนที่เขากำลังไม่สบายใจ ไม่มีใครคอยรับฟังปัญหา และช่วยเขาหาทางออก เขาก็มาพร่ำเพ้อให้รูปแม่ของเขาฟัง และลึกๆภายในใจก็หวังจะให้เขาคนนั้น มานั่งรับฟังความรู้สึกต่างๆของเขาบ้าง หวังว่าวันนั้นจะมาถึง ในวันที่จะมีใครมาช่วยเปิดประตูหัวใจที่ถูกใส่กลอนอย่างแน่นหนาของเขาออก ให้เขาได้รู้จักกับความรักเสียที
"แม่ครับ แม่ว่าไหม บนเตียงที่แสนนุ่มสบาย ผ้านวมผืนหนาที่สามารถห่มบรรเทาความหนาวในวันที่อากาศหนาวจัด มันสามารถทำให้ตัวผมอุ่นขึ้น แต่ผมอยากกับไปนอนห้องแคบๆ บนพื้นมีแต่ผ้าปูนอนกับผ้าห่มผืนบาง แต่ว่ามีแม่นอนอยู่ข้างๆ มีคนที่ผมรัก คนที่รักผมนอนเป็นเพื่อน ในคืนที่ผมฝันร้าบ จะได้มีคนคอยปลอบผม เวลาที่ผมสะดุ้งตื่น มีคนกล่อมผมนอน และบอกให้ผมหลับฝันดี มีคนคอยห่มผ้าและปลุกผมตื่นในตอนเช้า ดีกว่าจะให้ผมนอนในห้องที่มีครบทุกๆอย่าง ไม่ว่าจะเป็นเตียงกับผ้าห่มอย่างดี ทีวี ตู้เย็น ของใช้สารพัด แต่กลับไม่มีใครให้ผมนอนกอด แม่ครับเมื่อไหร่ล่ะครับ เมื่อไหร่จะมีวันนั้น ผมคิดถึงแม่จังเลยครับ"
หยดน้ำตาเอ่อไหลลงมาไม่ขาดสาย กี่ครั้งแล้วนะที่เขาต้องนอนร้องไห้ในคืนที่สุดแสนจะเหงา กี่ครั้งที่ไม่มีใครคอยปลอบประโลมในวันที่เขาต้องนอนซุกอยู่ใต้ผ้าห่ม หนีเสียงฟ้าร้องในยามที่ฝนตก กี่ร้อยครั้งแล้วที่คอยอธิฐานให้แสงสว่างของพระจันทร์และดวงดาวนำทางให้เขาพบกับคนๆนั้น ทุกครั้งทีเขากินขนมเป็นคนสุดท้ายในใจหวังว่าจะได้แฟนสวย แต่ไม่มาให้เห็นแม้แต่เงา คนๆนั้นคนที่ถูกเชื่อมไว้ด้วยด้ายแดงหวังว่าคงจะมีตัวตน
-------------------------------------------------------------------------
ก๊อกๆๆ...
"ใครน่ะ มีธุระอะไรดึกดื่น"
"เจ๊ฮะ ผมชินดงเองฮะ"
"ชินดงเหรอ เข้ามาสิ"
ประตูห้องถูกเปิดออกพร้อมร่างของชินดงที่ยืนทำหน้าเศร้าอยู่นอกห้อง
"ว่าไงชินดง มีธุระอะไร"
"ผมขอเข้าไปข้างในได้หรือเปล่าครับ"
"อือๆ เข้ามาสิ" ฮีซอลตอบกลับไป ขณะที่ตัวเองกำลังยุ่งอยู่กับการทาครีมบำรุงผิวที่วางอยู่เต็มโต๊ะเครื่องแป้ง
ชินดงเดินเข้ามาในห้อง มาหยุดอยู่ตรงด้านหลังของฮีซอล ทำให้ฮีซอลเห็นสีหน้าของชินดงได้ชัดเจน
ขอบตาบวมแป่ง...
ตาแดงกล่ำ...
ใบหน้าแดงและเปียกไปทั้งหน้า แสดงว่าร้องไห้มาชัวร์
"นายร้องไห้ทำไมชินดง" ฮีซอลหันตัวกลับมาหาชินดง ยังไม่ทันจะได้ยินคำตอบจากปากของชินดง น้ำตาเจ้ากรรมก็ไหลออกมาฟ้องคนตรงหน้าว่าต้องมีเรื่องแน่ๆ
ฮีซอลลุกขึ้นมาเดินกะเผลกมาจับชินดงนั่งลงกับขอบเตียง ส่วนตัวเขาก็กะเผลกกลับไปลากเก้าอี้มานั่งตรงข้ามกับชินดง
"นายร้องไห้ทำไม"
"เจ๊ฮะทำไมไม่มีใครรักผมเลย"
"ทำไมนายถึงพูดแบบนี้"
"ก็ดูๆแล้วผมเป็นส่วนเกินของวง คนอื่นๆเค้าก็มีคู่กันหมด ไม่ว่าผมจะทำอะไรก็ขัดตาคนอื่นไปหมด"
'ก็จริงอย่างที่มันพูด' "แล้วนายมาหาฉันมีอะไรให้ฉันช่วยใช่ไหม บอกมาสิ"
"เอ่อ...เจ๊ซินฮะ เจ๊ช่วยรับเป็นแฟนผมหน่อยสิ"
"อือ เข้าใจแล้ว เอ้ยยยย.......นายว่าอะไรนะ"
"เจ๊ช่วยเป็นแฟนผมหน่อยสิ"
"จะบ้าเหรอถ้าฉันเป็นแฟนแก แล้วจะให้ฉันเอาไอ้วอนไปไว้ไหน"
"ก็แค่ช่วงที่ซิวอนไม่อยู่ก็ได้" ชินดงทรุดตัวลงมาคุกเขาตรงหน้าฮีซอลที่ตอนนี้กำลังอึ้งกิมกี่อยู่
"บอกแล้วไงว่าไม่ได้"
"ทำไมเหรอเจ๊ ผมไม่ดีตรงไหน หรือว่าผมผอมเกินไปตรงไหนหรือเปล่า" ชินดงลุกขึ้นพร้อมใช้มือลูบหุ่นของตัวเอง
'น่าจะบอกว่าแกน่ะอ้วนเกินไปมากกว่ามั้ง'
"แล้วทำไมต้องเป็นฉันด้วยล่ะ ไปหาคนอื่นไป๋"
"ก็คนอื่นมีคู่กันหมด"
"ฉันก็มีไอ้วอนเป็นสะมีอยู่แล้ว เพราะงั้นฉันเลยเป็นแฟนแกไม่ได้ ถึงไม่มีไอ้วอน ฉันก็คงไม่ตกลงเป็นแฟนกับแกหรอก"
"เจ๊ใจร้าย" ชินดงวิ่งออกไปจากห้องตรงไปที่ห้องของทึกกี้กับคังอิน
"พี่ทึกกี้ครับเปิดประตูให้ผมหน่อย"
"มีอะไรเหรอชินดง เฮ้ย...นายร้องไห้ทำไม" ลีทึกรีบถามด้วยความตกใจที่เห็นใบหน้าของชินดงมีคราบน้ำตาติดอยู่
"คือเรื่องมันเป็นแบบนี้ครับ..."
------------------------------
ก๊อกๆๆ
"ไม่ต้องมาเคาะเลยชินดง ฉันนอนหลับแล้ว"
"แล้วนั่นมันผีบ้าที่ไหนพูดอยู่"
"อ้าว ทึกกี้หรอกเหรอ เข้ามาสิ"
ลีทึกเปิดประตูเข้ามาในห้องฮีซอล ก็พบว่าฮีซอลก็ยังนั่งแต่งหน้าอยู่ที่โต๊ะเครื่องแป้ง ห่วงสวยขนาด
"ทำไมเธอปฏิเสธชินดงอย่างนั้นล่ะ"
"นึกว่าเรื่องอะไร ทำไม ชินดงไปฟ้องนายเหรอ แล้วอีกอย่าง นายจะให้ฉันรับปากเป็นแฟนกับชินดงได้ไง ก็ฉันมีสามีเป็นตัวเป็นตนแล้ว"
"แต่ตอนนี้ไอ้วอนไม่อยู่ เธอก็ช่วยแกล้งทำเป็นแฟนชินดงหน่อยได้ไหม"
"ไม่ล่ะเดี๋ยวผิดศิลข้อ 3,4 เธอก็ทำเองสิ"
"ฉันไม่ได้บอกว่าพวกเธอต้องมีอะไรกันนี่ เธอไม่เห็นเหรอว่าชินดงน่าสงสารขนาดไหน ดูอย่างวันนี้สิ คนอื่นเค้ามีคู่ถ่ายรูปด้วยกันทั้งนั้น แต่ชินดงกลับไม่มีใครอยากจะคู่ด้วย แต่ไหนแต่ไรมาฉันรู้ว่าชินดงรู้สึกว่าตัวเองเป็นส่วนเกินของวง เขารู้สึกว่าเป็นส่วนเกินไปซะทุกเรื่องไม่ว่าจะเรื่องงาน ความรัก แล้วก็เรื่องกิน(มันกินเกินขนาด) แต่ชินดงก็ไม่เคยบ่น แถมยังมีน้ำใจกับทุกๆคนในวงอีก เธอไม่คิดว่าชินดงน่าสงสารเหรอ ทำดีกับคนอื่นสารพัด แต่ทุกคนไม่เคยเห็นใจ แถมยังซ้ำเติมในปมด้อยของเขาอีก มาตอนนี้เค้าแค่ต้องการสักคนที่จะช่วยให้กำลังใจเขา แล้วเค้าก็ถูกปฏิเสธจารกเธอ ที่ตอนนี้ เป็นหวังเดียวที่มีอีก เธอมันใจร้ายซิน เธอใจร้ายมากๆ ฮึกๆ ฮือๆๆๆๆ..."
'โห....สารธยายซะจนรู้สึกว่าตัวเองมันช่างใจร้ายซะเหลือเกิน' "อ่ะ เอาทิชชู่ไปซับน้ำตาก่อนไป"
"แล้วเธอจะให้ฉันทำยังไง"
"เธอก็ช่วยแกล้งทำเป็นแฟนชินดงไง ไอ้เรื่องสะตอ เอ้ย แสดงละครตบตาคนอื่นเธอถนัดไม่ใช่เหรอ"
"แล้วฉันจะได้อะไรตอบแทนล่ะ"
"ก็ซีวอนพร้อมที่นอน หมอน มุ้งไง"
"ไอ้วอนน่ะมันแน่อยู่แล้ว ไปไหนไม่รอดหรอก เอาเป็นว่าเปลี่ยนเป็นคังอินได้ป่ะ"
"จะบ้าเหรอ"
"ถึงเธอยกให้ฉันก็ไม่เอาหรอก"
"มานี่สิเดี๋ยวฉันจะบอกแผนการให้"
"จะบ้าเหรอ เธอนั้นแหละเดินมาบอก ฉันเจ็บขาอยู่" ลีทึกเดินมากระซิบที่หูของฮีซอลบอกแผนการทั้งหมดให้ฟัง
OoO ไม่ว่าจะกระซิบทำไม ในห้องมีกันแค่สองคน
(ไม่เคยได้ยินหรือไง หน้าต่างมีหูประตูมีช่อง)
OoOไม่ต้องกังวลหรอก ป่านนี้มัวทำอะไรกันไม่สนใจสิ่งรอบข้างหรอก ว่าแต่เจ๊รีบกลับเหอะคังอินรอนานแล้ว
"ไปเที่ยวเหรอ แล้วฉันจะไปไหวไหมเนี่ย ขายังเจ็บอยู่เลย"
"เอาน่า ถ้าขายังไม่หาย ค่อยว่ากันใหม่ เดี๋ยวคืนนี้จะไปคิดแผนสำรองมาให้"
"อย่ามัวทำอะไรๆกับคังอินจนไม่มีกะจิตกะใจคิดเรื่องนี้นะ"
"เออน่า" ลีทึกเดินออกจากห้องฮีซอลตรงไปบอกชินดงที่นั่งรออยู่ที่หน้าห้องของตัวเอง
"เป็นไงบ้างครับ เจ๊ซินว่าไงครับ"
"อือ ซินตกลงแล้ว พรุ่งนี้นายจะพาไปเที่ยวที่ไหนก็แล้วแต่นาย อย่าคิดอะไรเกินเลยนะ เดี๋ยวมีเรื่องกับไอ้วอนแล้วมันจะยุ่ง"
"เข้าใจแล้วคร้าบบบ...."
"ไม่มีอะไรแล้วฉันเข้านอนก่อนนะ ฝันดี"
"พี่ลีทึกน่ารักจังเลย นี่ถ้าไม่มีเจ๊ซินนะ ให้ผมเลือก ผมก็จะเลือกพี่ลีทึกนี่แหละ น่าเสียดายไอ้หมีคังชิงตัดหน้าไปซะก่อน ฝันดีคร้าบบ..."
ชินดงเดินกลับห้องตัวเองไปอย่างร่าเริง ทิ้งทึกกี้ที่ยืนงงกับคำพูดของชินดงอยู่สักพัก
"ที่มันพูดหมายความว่าไง ไม่เข้าใจ" OoO ซื้อ(บื่อ)เนอะก็ระวังไว้ให้ดี ถ้าหมีคังเผลอหมูชินดงก็จะเสียบแทนน่ะสิ
-----------------------------------------------
ความคิดเห็น