คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : เหตุเกิดจากความหึง วอน - ซิน (จบ)
เช้าวันรุ่งขึ้นอีกครั้ง
ติ๊ง ....หน่อง.... ติ๊ง.....หน่อง........ OoO... เสียงกริ่งช่างโบราณ
"กลับมาแล้ว"
"แล้วจะกดกริ่งทำไมในเมื่อแกเปิดประตูเข้ามาเอง" เสียงของคังอินถามผู้ที่มาเยือน
"ถึงไม่เปิดเข้ามาเอง พวกนายก็ไม่ออกมาเปิดให้อยู่ดี" บุรุษลึกลับตอบกลับ
"แล้วซินไม่อยู่หรอ" OoO...อ๋อ ...วอนนี่นั่นเอง
"อยู่"
' แปลกปกติที่เรากลับมาบ้าน ซินจะต้องวิ่งแจ้นเข้ามาเป็นคนแรก(คือว่าคนอื่นมันไม่วิ่งมาหาเลยมากกว่า) ถามนู้นถามนี้ หาน้ำให้กิน ซับเหงื่อให้ แถมยังกาะติดแจไม่ยอมปล่อยเหมือนคนจากกันไปเป็นปี ไม่น่าเชื่อ จริงอย่างที่เค้าว่าไว้ 3 วัน นารีเป็นอื่นเจงๆT^T '
OoO ...ดูมันคิด ยังไม่รู้ตัวอีกว่าทำอะไรไว้ ไม่รู้เลยหรือไงว่าซินเค้าโกรธอยู่
(เหรอ)
OoO ...จริงนะรีบไปง้อเร็ว
(อืม...เข้าใจแล้ว)
ขายาวๆของซีวอนรีบสาวเท้าขึ้นไปบนชั้นสอง
ก๊อกๆ "ซินจ๋าวอนมาแล้ว เปิดประตูให้วอนหน่อยสิ"
ทันทีที่ประตูเปิดออก ก็มีวัตถุนานาชนิดถูกส่งออกมาทางเป้าหมาย แต่ก็ไม่พ้นสายตาที่แหลมคมของซีวอน ซีวอนเอียงซ้าย เอียงขวา หลบวิถีของอาวุธนานาขนิดที่ถูกส่งออกมาเพื่อหวังจะเล่นงานตัวเขาได้อย่างแม่นยำ ไม่ว่าอาวุธจะถูกส่งมาในรูปแบบไหนก็สามารถหลบได้ทุกท่า
"ดีนะ ที่ไปฝึกการต่อสู้จากพี่จา มาไม่งั้นไม่รอดตั้งแต่แรกแล้ว" ซิวอนพูดพลางยกมือขึ้นลูบอกตัวเอง เกือบไปแล้วไหมล่ะ
แต่ยังไม่ทันที่จะพักให้หายเหนื่อยก็ปรากฎเงาดำพุ่งของมาจากข้างในด้วยความเร็วสูง
" ย๊ากกกกก....ไอ้วอนแกตายยยยยยย..."
"เฮ้ย!!!..."
คราวนี้ขุดเอาท่าต่างๆที่เรียนมาจากบักจามารับมือกับศัตรูตัวร้ายตรงหน้า ทันทีที่พุ่งเข้ามาใกล้ตัว ซีวอนก็เอี้ยวตัวหลบออกทางด้านข้างแล้วอ้อมไปทางด้านหลังของฮีซอล
"จับได้แล้ว" ซีวอนพูดขณะที่มีทั้งสองข้างกำลังโอบกอดคนตรงหน้าอยู่
"ไอ้วอนแกปล่อยชั้นเดี๋ยวนี้นะ"
"ไม่ปล่อยแล้วจะทำไม"
"ก็จะโดนแบบนี้ไง" ฮีซอลใช้ศอกกระทุ้งเข้าไปเต็มอกของซีวอน จนเจ้าตัวถึงกับจุกจนพูดไม่ออกทำให้ผู้ที่ถูกเกาะกุมหลุดจากพันธนาการ
ฮีซอลเดินลงมาทางห้องนั่งเล่น โดยมีซีวอนเดิมตามมาไม่ห่าง
"ซินฟังที่วอนจะพูดก่อนได้ไหม"
"ไม่"
"แต่วอนอยากให้ซินฟัง" ซิวอนเดินมาดักหน้าฮีซอลพร้อมจับแขนของคนตรงหน้าเอาไว้ โดยการกระทำทุกอย่างอยู่ในสายตาของทุกๆคนภายในห้อง
"นี่...วอน ซินพยายามที่จะไม่โวยวาย ไม่ใช่กำลังเพราะกลัวว่าวอนจะไม่รอดคืนนี้ อย่ามาทำให้ซินโกรธนะ"
OoO...นี่เจ๊พยายามแล้วเหรอ
(เออ...พยายามแล้ว)
"วันนี้อีเจ๊มันมาแปลกแฮะ ไม่ยักกะโวยวาย" เสียงผู้เหตุการณ์ซุบซิบกัน
"ซินรักวอน เป็นห่วงวอนขนาดนี้ ยังมาทำปากแข็งอีก"
"ใครบอก ฉันกลัวติดคุกต่างหาก"
"อย่ามาแก้ต้วน่า^o^" ซีวอนพูดอย่างอารมณ์ดี
"ขอร้องล่ะ ซินขออะไรวอนซักอย่างจะได้ไหม"
"สำหรับซินจะกี่อย่างก็ได้จ๊ะ^o^" อารมณ์ดี
"ขอร้องล่ะ ขอให้ซินเลิกกับวอนอย่างสงบเถอะ"
"ด้จ๊ะ หาาาาาาา...อะไรนะ0o0"
"ให้เราเลิกกันด้วยดี อย่าต้องให้โกรธกันไปแบบนี้ตลอดเลยนะ ซินขอร้อง"
"TOT ไม่นะ วอนไม่ยอมให้ซินไปหรอก ซินต้องอยู่กับวอนสิ"
"กลับมาแล้วคร้าบบบบบบ..." เสียงของฮันกยองดังขึ้นขัดจังหวะ
"หรือเป็นเพราะว่าไอ้ฮัน ซินถึงจะเลิกกับวอน" ซีวอนโวยวายใหญ่
"มีเหตุผลหน่อยสิวอน"
"O^O มันเกิดอะไรขึ้น แล้วเกี่ยวกับผมได้ยังไง" OoO ...ใช้เค้าก็งง
"ยังมาทำไก๋ ทำให้คนอื่นเขาเลิกกันได้ สะใจมากใช่ไหม"
"ไม่จริงนะ" ฮันซินพูดพร้อมกัน
"แก้ตัวกันเข้าไป รักกันเหลือเกินนะ ถ่านไฟเก่าครุล่ะสิ"
"นี่ป๋าฮันกับเจ๊ซินยังไม่เลิกใช้เตาถ่านหุงข้าวอีกเหรอ นึกว่าจะใช้เตาแก๊สเป็นแล้วซะอีก"
"พี่ชองมินครับ ไม่รู้เรื่องอะไรก็อย่าพูดเลยครับ" คยูคยอนพูดขึ้น
"ถ้าซินเห็นว่ามันดีกว่าวอนก็ไปเลยสิ ไปอยู่กับมันเลย..." ซีวอนพูดขึ้นโดยที่ไม่ทันสังเกตเห็นสีหน้าของเจ๊ที่กำลังโกรธจัดจนหน้าดำหน้าแดง
"ไอ้วอน มันจะมากไปแล้วนะ ฉันว่าจะไม่เอาเรื่องแกแล้วเชียวนะ ตัวเองผิดยังไม่รู้ตัวอีก ตีโพยตีพายโทษคนอื่นเขาอีก นายนี่มันแย่สุดๆ"
"รู้ว่าฉันแย่ แล้วมาเป็นเมียฉันทำไมล่ะ"
"ก็กำลังจะเลิกอยู่นี่ไงล่ะ"
"เลิกกับฉันแล้ว ซินคงไปหาไอ้ฮันมันใช่ไหมล่ะ"
OoO ..มาหาเดี๋ยนต่างหาก
(อย่ายุ่งเรื่องของผัวเมียเค้าเข้าใจไหม)
OoO... เจ้าค่าาาา
"นายก็คงไปหานังสองตัวนั่นสินะ มีให้เลือกตั้งสองตัวนี่"
"ยังไงน้องเค้าก็ไม่โมโหร้ายเหมือนเธอหรอก"
"ใช่สิ ชั้นมันตัวปัญหา ตัวน่ารำคาญ จะเอาที่ไหนไปสู้บรรดานังชะนีที่คอยร้องเรียกนายล่ะ"
"นี่ซินหมายถึงใคร"
"ก็ทุกคนที่นายคั่วนั่นแหละ"
"นี่ซินว่าวอนเหรอ"
"ก็ว่ามาตั้งนานแล้ว นายมันไม่ดี ไม่ฟังเหตุผลคนอื่น ทำผิดก็ยังไม่รู้ตัว แถมยังไม่เคยยอมรับผิดกับสิ่งที่ตัวเองทำ เจ้าชู้ไม่เลือก นายมันชั่ว นายมันเลว ถ้าฉันรู้ว่าจะเป็นแบบนี้ตั้งแต่แรก ไม่เอานายมาเป็นผัวซะตั้งแต่แรก..."
เพี้ยะ............เสียงฝ่ามือหนาทาบลงที่แก้มบางอย่างแรงจนเกิดรอยแดงให้เห็น ท่ามกลางสายตาทุกคู่ที่จับจ้องมาที่คนทั้งสอง
"หยุดบ้าได้แล้วซิน" ซีวอนบอกเสียงที่อ่อนลง เขาพยายามที่จะสงบสติอารมณ์
"ใช่ฉันมันบ้า แล้วนายมาคบกับชั้นทำไมล่ะ" คำพูดนี้ของฮีซอลทำให้ซีวอนถึงกับสติแตก
"ใครบอกว่าคบ ฉันก็แค่หน้ามืดชั่วครู่เท่านั้นแหละ ที่หลงไปเอาคนอย่างเธอมาเป็นเมีย"
น้ำตาอันบริสุทธิ์ไหลออกมาจากดวงตาอาบเต็มแก้มทั้งสองข้างร่างบางสั่นระริกแทบยืนไม่ไหว บ่งบอกได้เป็นอย่างดีว่าตอนนี้คำพูดนั้นได้เข้าไปกัดกินหัวใจของฮีซอลจนหมดสิ้นแล้ว แล้วจู่ๆภาพของวันเก่าที่ทั้งสองคนทำอะไรต่างๆร่วมกัน หัวเราะด้วยกัน ร้องไห้พร้อมกัน มีทุกข์มีสุขพร้อมกัน ก็ผุดขึ้นมาในหัวของฮีซอล แต่ภาพเหล่านั้นก็ถูกแทนที่ด้วยคนที่ยืนอยู่ตรงหน้า คนที่ขึ้นชื่อว่าเธอรักมากที่สุด และเป็นคนที่ทำลายความรักของเธอที่มีจนหมดสิ้นด้วยตัวของเขาเอง คำพูดนั้นยังคงวนเวียนอยู่ในสมองตลอดเวลา
'ฉันก็แค่หน้ามืดชั่วครู่เท่านั้นแหละ เท่านั้นแหละ เท่านั้นแหละ.........'
"นายพูดจริงหรือเปล่า ที่นายพูดเป็นความจริงเหรอ"
ซีวอนตกใจกับสภาพของคนตรงหน้าเป็นอย่างมาก และรู้สึกเสียใจที่ตนเองใช้อารมณ์พูดออกไปโดยที่ไม่ทันคิดแบบนั้น
"ซิน วอนขอโทษ วอนไม่ได้ตั้งใจ"
"ไม่ต้องพูดแล้ว ซินไม่อยากฟัง" แล้วฮีซอลพาร่างบางๆของตัวเองเดินขึ้นไปบนห้องของตัวเอง โดยที่ซีวอนจะเดินตามไปด้วย
แต่............
"อย่าเลยไอ้วอน ปล่อยให้ซินอยู่คนเดียวน่ะดีแล้ว"
"ไม่คังฉันจะไปปรับความเข้าใจกับซิน"
"นายแน่ใจหรือเปล่าว่าจะปรับความเข้าใจ ไม่ใช่ว่าจะทะเลาะกันหนักกว่าเดิมหรอกหรือไง" คำพูดของลีทึกทำให้ซีวอนเย็นลงและนิ่งลงได้
--------------------------------
ในตอนเย็นทุกมารวมตัวกันที่ห้องอาหารเพื่อรับประทานอาหารเย็น รวมทั้งฮยอกแจที่เพิ่งฟื้นจากอาการโคม่า
"ใครทำฮยอกแบบนี้"
"ฉันเองแหละฮัน ขอโทษนายด้วยนะฮยอกแจที่ทำเกินกว่าเหตุ"
"ซินมานั่งข้างวอนสิ เดี๋ยววอนจะตักข้าวให้"
"นายเป็นใครมาพูดกับฉัน" พูดจบฮีซอลก็หันหลังเดินออกจากห้องไป
"เอาไงดี คราวนี้แลจะโกรธจริงๆ"
"เดาใจไม่ถูกเลยเมื่อก่อนมีอะไรก็จะโวยวาย ตีโพยตีพายเดี๋ยวเดียวก็หายโกรธ แต่แบบนี้เดาใจไม่ถูกจริงๆ"
"ฉันผิดเองแหละ"
"ไอ้วอนฉันมีแผนดีๆแล้ว"
"อะไรว่ะไอ้คัง"
หลังมื้อเย็นผ่านไป ก็มีเสียงเอะอะโวยวายดังขึ้น และชองมินก็วิ่งกระหืดกระหอบมาหาฮีซอล
"เจ๊ฮะ ............. เจ๊ซิน..."
"มีอะไรชองมิน" ฮีซอลเปิดประตูแล้วถามขึ้น
"เฮียวอนฮะ บอกว่าถ้าเจ๊ไม่หายโกรธเฮียเค้าจะเอามีดปาดข้อมือซ้ายให้เส้นเลือดแดงขาด เลือดไหลไม่หยุด แล้วถ้าเจ๊ยังไม่ยอมไปคุยอีก เฮียวอนก็จะเอาหัวโขลกกับกำแพงให้หัวแตก เอาให้กะโหลกร้าว สมองตื้อตายไปเลย........."
"แล้วตอนนี้ทุกๆคนก็ช่วยกันรั้งเฮียวอนไว้ใหญ่เลย เฮียเค้ากำลังเอามีดขึ้นมาจ่อคอแล้วบอกว่าอยากจะคุยกับเจ๊คนเดียว เร็วๆเข้าเถอะรีบไปดูเฮียเค้าหน่อยเร็วฮะเดี๋ยวจะไม่ทันการณ์ ใช่ไหมล่ะชองมิน"
"O*O........ เจ๊รู้ได้ยังไงฮะ"
ฮีซอลที่ยืนฟังอยู่อย่างหน่ายๆ ถอนหายใจเฮือกใหญ่แล้วพูดออกไป
"คราวที่แล้ว ที่ไปถ่ายโฆษณา 12 plus ครั้งแรก นายก็พูดแบบนี้นะชองมิน คราวที่แล้วฉันหลงเชื่อ แต่ฉันเป็นพวกเจ็บแล้วจำ คราวนี้ใครใช้ให้นายมาล่ะ"
"เออ..................."OoO...นั่นสิ ส่งใครมาไม่ส่งดันส่งชองมินมา
"ไปได้แล้ว ฉันจะนอน"
ชองมินเดินหน้าจ๋อยกับมาหาพวกคนอื่นๆที่รอฟังผลอยู่
"เป็นไงได้ผลไหม"
ชองมินส่ายหัวไปมา"เจ๊ไม่เชื่อผมฮะ"
"คงไม่มีหวังแล้วล่ะ"
"อย่าเพิ่งท้อยังมีสองอยู่"
ท่ามกลางค่ำคืนที่เงียบสงัด บนท้องฟ้ามีเพียงแสงจากดวงจันทร์ และดวงดาวที่คอยส่องแสงไม่ให้ฟ้ามืดมิด แกร็กๆ แกร็ก...เสียงหนึ่งดังขึ้นนอกระเบียง
แอ๊ด............เสียงประตูกระจกบานใหญ่ค่อยๆเลื่อนออกช้าๆ กลัวว่าคนที่นอนอยู่จะรู้สึกตัวตื่น ร่างของบุคคลลึกลับค่อยๆก้าวเข้ามาภายในห้อง และค่อยๆย่องอย่างแผ่วเบา แต่ไม่ทันที่จะถึงตัวเป้าหมาย ก็รู้สึกว่าหัวถูกตีด้วยของแข็งชนิดหนึ่งอย่างแรง
"โอ๊ย!....................."
"เป็นยังไงล่ะ ไอ้หัวขะ........วอน" ร่างบางรีบวางไม้ที่ถืออยู่ในมือ แล้ววิ่งมาตรงที่ซีวอนนอนสลบอยู่กับพื้น
ฮีซอลตกใจมากกับสภาพของคนตรงหน้า จนทำให้ลืมนึกไปว่าตัวเองกำลังโกรธไอ้ตัวที่นอนสลบอยู่ตรงหน้า
"วอนอย่าเป็นอะไรนะ ซินไม่ได้ตั้งใจ" น้ำตาเริ่มไหลออกมาจากตาทั้งสองข้างหยดลงมาบนตัวของคนในอ้อมแขน ฮีซอลทรุดตัวลงกอดคนตรงหน้า
"ฮือๆ............ ซินไม่ได้ตั้งใจ วอน ฮือๆ วอน ฮึก ฟื้นสิ"
"ซิน ฮึก........ สัญญาว่า ถ้า..ฮึกๆ................ ถ้าวอนฟื้น ซินจะยกโทษให้วอนทุกอย่าง"
"ฮึก.............. ฮือๆ............. อย่าแกล้งกันแบบนี้สิ ซินอยู่ไม่ได้ถ้าไม่มีวอน"
"ได้ยินไหม ฮึกๆ............ ซินคง ฮึก.......ทนอยู่โดยที่ไม่มีวอนอยู่ ฮึก............. อยู่กับซิน"
"ฮือ..............................ฮึก...............วอน ฮึก................ฟื้นสิ ฮือๆ....................."
แล้วสัมผัสอุ่นๆจากฝามีหนาก็ถูกส่งผ่านมาที่แผ่นหลังของร่างบางที่กำลังร้องไห้ไม่ได้สติ
"วอนแกล้งซินเหรอ" ร่างบางยกหัวขึ้นจากอกและถามคนตรงหน้า
"ถ้าวอนไม่ทำแบบนี้ แล้ววอนจะรู้เหรอ ว่าซินรักวอนมากขนาดไหน"
"บ้า"
"ดูสิหน้าแดงหมดแล้ว"
"แล้วทำไมห้องไม่เห็นรกอย่างที่ทึกกับคังบอกเลยล่ะ"
"ก็วันนี้วอนจะกลับมา ซินจะปล่อยให้ห้องรกได้ยังไงกันล่ะ"
" ตกลงซินหายโกรธวอนแล้วใช่ไหม" ซีวอนถามขึ้นเมื่อเห็นท่าทางของคนตรงหน้าดูอ่อนโยนขึ้นมาก OoO...ดีใจด้วยนะวอน
"ไม่" OoO...เออ....เสียใจด้วยนะวอน
เมื่อได้ยินคำตอบนั้นซีวอนก็พยายามยามลุกขึ้น แต่ก็ถูกฮีซอลจับไว้ก่อน พร้อมกับประกบริมฝีปากอิ่มบนปากของคนขี้น้อยใจตรงหน้า สัมผัสที่อบอุ่นถูกส่งผ่านจากลิ้นร้อนของทั้งคู่ ที่กำลังพร่ำหาอีกฝ่ายอย่างปรารถนาสัมผัสนั้นที่ห่างหายมานาน แล้วฮีซอลก็ละริมฝีปากของตนออก
"วอนขี้น้อยใจจริงๆเลย ซินยังพูดไม่ทันจบเลย ไม่เคยโกรธ และจะไม่มีทางโกรธด้วย"
"ซินน่ารักที่สุดเลย น่ารักจัง น่ารักจังเลย"
ซีวอนยกมือขึ้นลูบแก้มของฮีซอล ทั้งสองหัวเราะกันอย่างมีความสุข
"ในที่สุดก็ปรับความเข้าใจกันได้ซักที"
"คังบอกทึกแล้วว่า ไม่ว่าจะโกรธกันขนาดไหน ถ้าใจยังรักกันอยู่ ไม่มีทางที่จะไม่ให้อภัยอีกฝ่ายหรอก"
"บ้าจังเลย หมีของฉันก็ซึ้งเป็นด้วยหรือนี่"
"ไปกันเหอะครับพวกเขาคงอยากจะปรับความเข้าใจกันมากกว่านี้"
"จริงอย่างที่เยเยพูด เราไปกันเถอะ"
แล้วทุกคนก็ทยอยปืนระเบียงกับไปที่ห้องของตัวเอง
"เฮ้อ!...ทำไมเราไม่มีคู่บ้างนะ"ชินดงที่น่าสงสารพร่ำพรรณนากับตัวเอง
"ซักวันฉันจะต้องเจอคนที่รักฉัน นานเท่าไหร่ฉันก็จะรอ หาวววว.....แต่ตอนนี้ไปหาอะไรกินก่อนนอนดีกว่า"
---------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
หลายเดือนต่อมา
"อะไรนะวอนต้องไปถ่ายโฆษณาที่ไทยอีกแล้วเหรอ"
"อืม"
"12 plusใช่ไหม"
"ใช่"
"กับใคร"
"แว่วๆว่าจะเป็น ขวัญ อุษามณี"
ฮีซอลรัวคำถามเป็นชุดขณะที่ซีวอนกำลังง่วนอยู่กับการเก็บสัมภาระลงกระเป๋า
"งั้นซินไปด้วย"
"แล้วซินจะตามไปทำไมล่ะครับ"
"ไปคุมวอน"
"อย่าเลยซินเจ็บขาอยู่ไม่ใช่เหรอ หมอบอกว่าไม่ให้นั่งเครื่องบินนานๆ จำไม่ได้หรือไงครับ"
"จำได้แต่ซินจะไป ใครจะห้ามซินได้ล่ะ"
"งั้นซินเก็บของสิ เดี๋ยววอนจะอาบน้ำก่อน แล้วซินค่อยเข้าไปอาบ"
"ก็ได้"
"เอาชุดไหนดีน่า ชุดนี้ดีกว่าวอนบอกใส่แล้วสวย"
แล้วฮีซอลก็ง่วนอยู่กับการเลือกเสื้อผ้า
"ซินวอนอาบน้ำเสร็จแล้ว ซินไปอาบสิ"
"จ้าาาาาาาาา"
ปัง.....เสียงประตูห้องน้ำปิดลง เสียงน้ำจากฝักบัวไหลลงกระทบกับผิวตัวของร่างบาง พร้อมเสียงฮัมเพลงไปด้วยอย่างมีความสุข
'ซิน วอนขอโทษนะ แต่วอนคงให้ซินไปด้วยไม่ได้'
เมื่อประตูห้องน้ำเปิดออกพร้อมกับร่างบางที่แต่งตัวอย่างดี พูดขึ้นด้วยท่าทางร่าเริง
"วอน ซินใส่ชุดนี้สวยไหม"
"...................................................................." ว่างเปล่า
"วอน......วอนอยู่ไหน"
(ซิน วอนขอโทษนะ แต่วอนคงให้ซินไปด้วยไม่ได้)
ข้อความบนกระดาษถูกอ่านผ่านตาของร่างบาง ทำเอาร่างบางควบคุมสติไว้ไม่อยู่ หยิบกระเป๋าเสื้อผ้าวิ่งตามออกไปทันที
"วอนรอซินด้วย อย่าทิ้งซินไป"
ฮีซอลตะโกนร้องเรียกพร้อมหยดน้ำตาที่กำลังไหล ด้วยความรีบร้อนทำให้ไม่ทันระวัง จึงสะดุดขั้นบันไดตกลงมาข้อเท้าพลิก ฮีซอลนั่งมองข้อเท้าตัวเองที่บวมเป่งแต่ก็ไม่วายตะโกนเรียกชื่อชายที่ตัวเองรักด้วยน้ำตาที่นองหน้า
"วอน ฮึก.....................อย่าทิ้งซินไป ฮึก.........................ให้ซินไปด้วย"
"วอน ฮือๆ.................."
"ซินเป็นอะไร ตกบันไดเหรอ เจ็บหรือเปล่า"
ฮีซอลโผกอดลีทึกพร้อมพร่ำเพ้อถึงแต่ซีวอน"
"ทึก วอนฮือ..........วอนจะทิ้งซินอีกแล้ว"
"ไม่จริงหรอก วอนไม่มีทางทิ้งซินหรอก"
"นั้นสิ ไอ้วอนมันแค่ไปทำงาน เดี๋ยวมันก็กับมาพร้อม 12 plus ลังเบ้อเริ่ม 2 ครั้งที่แล้วมันก็ขนแป้งกับโรลออนเป็นลัง มาฝาก ยังใช่ไปไม่หมดเลย ไม่รู้ว่าครั้งนี้มันจะเอาอะไรมาฝากอีก คงไม่พ้น 12 plus อีกแน่ๆ มันนี้โฆษณาให้เค้าคุ้มจริงๆเลย ไม่รู้ว่ามันได้ไอ้ของพวกนี้แทนค่าตัวหรือเปล่า ฮ่าๆ"
คังอินพูดเพื่อหวังฮีซอลจะรู้สึกดีขึ้น แต่ว่ากลับตรงกันข้าม
"ไปถ่าย 12 plus อีกแล้วเหรอ ไอ้วอนกลับมาแกตาย" ฮีซอลตะโกนจนสุดเสียง
"เอาอีกแล้ว ไอ้วอนหาเรื่อง ใส่ตัวอีกแล้ว คราวนี้พวกข้าไม่ช่วยแล้วนะโว้ย" คังอินพูดพร้อมเดินหนี
-------------------------------
END
ความคิดเห็น